Kabrin Karanlığı

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd alemleri yoktan var eden rüzgarı estiren, bulutları sevk eden, her insana ayrı ecel takdir eden, mutlak Hakim Allah (cc)’ya mahsustur. Salat ve selam yaşayan Kuran Hz. Muhammed (sav)’e aline, ashabına, tüm mümin ve müminelerin üzerine olsun inşaAllah.

Adamın biri “Ey Allah’ın Resulü! insanların en zahidi kimdir?” diye sordu. Rasulullah (sav) “Kabri ve oradaki çürümeyi unutmayan, dünyalık fuzuli şeyleri terk eden, ahireti dünyaya tercih eden, yarınki gününün derdine düşmeyen ve kendini kabirdeki insanlardan biri olarak gören kimse zahiddir” diye cevap vermiştir.

İşte bahsedilen zahid, “Her nefis ölümü tadıcıdır. Kıyamet gününde ecirleriniz si­ze kesinlikle ödenecektir”(Ali imran/185 ) ayetini anlamış ve yaşantısına geçirmiş kimsedir.

Bu ayette Allah(cc) genel bir haber veriyor, bütün mahlukatı kapsayan bir haber. O da «Her nefis ölümü tadıcıdır. Tıpkı “Yeryüzünde yaşayan her şey fanidir. Celal ve ikram sahibi olan Rabbinin yüzü (zatı) bakidir” ayeti gibi. O sa­dece ölümsüz ve diridir. Cinler ve insanlar öleceklerdir. Melekler ve arşın hameleleri öleceklerdir. Vahid, Ehad ve Kahhar olan zat Baki’dir. Evvel olduğu gibi Ahir de odur. Bu ayeti celilede bütün insanlara taziye vardır. Çünkü yeryüzünde hiç bir ferd ölümsüz kal­mayacaktır. Müddet tamam oldu mu, Cenab-ı Hakkın, Adem’in (as) sülbinden varlığını takdir ettiği nutfe döküldü mü ve halk nihayet buldu mu Cenab-ı Hak kıyameti kopartacaktır. Halk, isterse büyük, is­terse küçük, isterse çok, isterse az, ister hakir, isterse kıymetli olsun amellerinin karşılığını verecektir. Hiç kimseye zerre miskali kadar zulmetmeyecektir. Bunun için Cenab-ı Hak: “Kıyamet gününde ecirleri­nin size kesinlikle ödenecektir” diyor.(ibni kesir)

“Her can ölümü tadıcıdır.” Yani ölüm her bir canın akıbeti ve her bir canlı­nın sonudur. Dünyanın ne üzüntüsü, ne sevinci hiç biri kalmayacak, geriye anca Kerim olan Yüce Allah’ın zatı kalacaktır. “Ecirleriniz size eksiksiz verilecektir.” Amellerinizin karşılığı tastamam, eksiksiz olarak verilecektir. Bu cümlenin kendisinden önceki buyrukla ilişkisi şudur: Hepiniz öleceksiniz. Ölüm sizin için kaçınılmazdır. Nedir bu ölüm; Ruhun bedenden ayrılması olayı, ölüm insan varlığı için bir alemden diğerine intikal etmektir. Bu anlamda ölüm yok olmak değildir. Ruh, dünya hayatına bir imtihan devresi geçirmek üzere doğum yoluyla gelen insanoğluna anne karnın da dört aylık cenin döneminden sonra üflenir ve böylece dünya hayatı başlamış olur. Ruhun bedenden ayrılması ile de başka bir hayat başlar.

Peki bu ölümle birlikte bizi bekleyen yer neresidir bunu ciddi anlamda hiç düşündük mü? Emekli olduktan sonra ne yapmayı planlıyorsun sorusunu duyduğumuz kadar öldükten sonra ne yapmayı düşünüyorsun diye bir soru duyduk mu yada düşündük mü? Her can ölümü tadacaksa aynı zamanda her can kabri de tadacak demektir. Kabrin içine kendimizi yerleştirdik mi hiç? KABİR, mezar, ölen kimsenin toprağa defnedildiği yer… Zifiri karanlık, soğuk, belki kim bilir zemherinin en zirvesi belki cehennemin en dibi belki de cennetin firdevsi..

Şu gerçeğin ruhlarda iyice yer etmesi gerekir. Yeryüzündeki hayatın geçici olduğu, ecelle sınırlı olduğu, kesinlikle sonunun geleceği gerçeği. Salihler de ölür, bozguncular da ölür. Cihad edenler öldüğü gibi geride kalanlar da ölür. Akide sayesinde yücelenler gibi kullara boyun eğenler de ölür. Haksızlık yapmaktan kaçınan cesurlar öldüğü gibi ne pahasına olursa olsun hayata sarılan korkaklar da ölür. Büyük değerlere, üstün hedeflere sahip olanlar gibi ucuz bir meta için yaşayan ahmaklar da ölür.

Herkes ölecektir… “Herkes kesinlikle ölümü tadacaktır.” Her nefis bu şerbeti tadacak ve bu hayattan ayrılacaktır. Bu şerbeti ve elden ele dolaşan bu kadehi içmede nefisler arasında bir fark yoktur. Fark başka bir şeydedir. Değişik bir değerde söz konusudur farklılık. Sonuçta varılacak yerde fark vardır.

Osman b. Affan (ra) bir kabrin başına oturduğu zaman sakalları ıslanıncaya kadar ağlardı. Kendisine, “Ey Osman, neden cennet ya da cehennemden bahsedildiğinde ağlamıyorsunuz da bir kabrin başına oturduğunuz da ağlıyorsunuz?” diye soruldu. Hz. Osman (ra) şöyle cevap verdi:

Rasulullah (sav) buyurdular ki: “Kabir, ahiret yolculuğunun ilk konağıdır. Eğer kişi buradan kurtulursa artık gerisi kolaydır. Yok, kurtulamazsa gerisi çok çetindir.”

Aslında bizim ölen kişilere değil de kendi halimize ağlamaya başladığımız gün idrak etmeye başladığımız gündür.

Ömer b. Hattab (ra) anlatıyor: Bir keresinde Rasulullah (sav) ile kabristanlığa gittik. Bir kabrin başına oturdu. İçimizde ona en yakın bendim. Rasulullah (sav) ağladı, ben de ağladım ve herkes ağladı. Bize, “Niye ağlıyorsunuz?” diye sordu, biz de, “Siz ağladığınız için ağladık, dedik. Rasulullah (sav) “Bu annemin, Vehb kızı Amine’nin kabridir. Rabbimden onu ziyaret etmem için izin istedim, izin verdi. Ona istiğfarda bulunmam için izin istedim, fakat buna izin vermedi. İşte benim kalbime bir anne ile oğlu arasındaki şefkat duygusu geldi, ona ağladım”

Kim istemez ki annesine rahmet duası etmeyi, belki de ölümün en acıtan yanı, ölenin eksikliğine değil de kabre koyulmuş olan anne babaya dua dahi edememek. Düşünsenize öyle bir kabir hayatı ki bu, dünya hayatında doğru hedefler edinip hakikate ulaşamadığında ardından dua dahi edilmesine izin verilmiyor; bütün hayatların ve alemlerin Rabbi tarafından. O yüzden kime kafa tuttuğumuzu iyi düşünüp ölümün o soğuk yüzünden, kabrin karanlığından Rabbimize sığınalım, kendimize gelelim, Rabbimiz bizleri her ne için yaratmışsa o gayeden daha önemli başka derdimiz olmasın diye dertlenelim inşaAllah.

“İnsanlar uykudadır, öldüklerinde uyanırlar.” Geç olmadan uyanmak ancak ölmeden önce ölmek ile mümkündür.

velhamdulillahiRabbilalemin