TOPUKLARI KURUMADAN

Hamd; yaratan, rızıklandıran, hidayet veren, bağışlayan ve kusurları örten, karşılıksız nimetlendiren, hesapsız rızık veren, yarattıklarının sayısını ve adedini bilen, itaat ve sevapları bir bir sayan, tuzağı sağlam olan, tekrar diriltip huzura getirecek olan, yegane ilah ve Rabb Allah (C.C)’a mahsustur.

Salat ve selam; yaratılmışların ekmeli, eşsiz önder, en büyük eğitici, en büyük komutan, en büyük başkan ve en büyük imam olan güzel örnekleri üzerinde barındıran Allah Rasulu (sav)’nun üzerine ve tertemiz ehl-i beytine, sahabesine ve tüm müminlerin üzerine olsun.

(And olsun ki) siz, kendinizden önceki (millet)lerin yoluna kulacı kulacına, arşını arşınına ve karışı karışına muhakkak tıpatıp uyacaksınız. Hatta onlar (daracık) bir keler deliğine girseler siz de muhakkak o deliğe gireceksiniz.

Sahabiler, Ya Resulallah! (O milletler) yahudiler ve hristiyanlar (mı)? diye sordular. Resul-i Ekrem (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) : Bunlar olmayınca başka kimler olur? buyurdu.”^[1]

Israrlı bir şekilde İsrailoğullarının içine düştüğü ibret verici sahneleri ele almaya devam ediyoruz. Rabbim bu yazdıklarımızı ve okuduklarımızı ahirette aleyhimize bir delil olarak getirmesin. Onlardan bu kadar bahsedip hala onlar gibi olmaya devam etmek hiç şüphesiz onlar gibi olmaktan daha büyük bir suç olur. Bu durumdan Alemlerin Rabbine sığınarak başlıyorum.

Bu ay ki yazımızda İsrailoğullarının henüz Allah (C.C)’ın lütfu ve bu lütfun apaçık alametleri üzerlerindeyken sapıklığa ve nankörlüğe saplanmalarından bahsedeceğiz inşaAllah. Deniz ikiye ayrılıp Firavun ve muhteşem ordusunu içine aldıktan sonra İsrailoğullarının tavrı…

“Firavun ve adamları gün doğarken onları takibe koyuldular.

İki topluluk birbirini görünce Mûsâ’nın arkadaşları, “Eyvah yakalandık” dediler.

Mûsâ, “Hayır! Rabbim şüphesiz benimledir, bana yol gösterecektir” dedi.

Bunun üzerine Mûsâ’ya, “Asan ile denize vur” diye vahyettik. Deniz derhal yarıldı. Her parçası koca bir dağ gibiydi.

Ötekileri de oraya yaklaştırdık.

Mûsâ’yı ve beraberindekilerin hepsini kurtardık.

Sonra ötekileri suda boğduk.

Bunda şüphesiz bir ibret vardır. Ama pek çokları iman etmiş değillerdi.

Şüphesiz ki senin Rabbin elbette mutlak güç sahibidir, çok merhametlidir.”(Şuara/60-68)

“İsrailoğullarını denizden geçirdik. Derken, kendilerine ait putlara tapan bir kavme rastladılar. İsrailoğulları, “Ey Mûsâ! Onların kendilerine ait ilâhları (putları) olduğu gibi sen de bize ait bir ilâh yapsana” dediler. Mûsa şöyle dedi: “Şüphesiz siz cahillik eden bir kavimsiniz.”(Araf/138)

Sizleri kısa süreliğine Seyyid Kutub(rha) ile başbaşa bırakıyorum;

Biz bu sahnede, sağlıklı bir çizgi izlemeye karşı gelmiş sapık bir milletin karakteri ile yüzyüze geliyoruz. Onların bu karakteri, eskiye dayalı tarihlerinden kaynaklanıp gelmektedir. Bu sırada onların, Firavun ve onun destekçileri tarafından putperest cahiliyenin baskısı altında uğradıkları zilletin üzerinden uzun zaman geçmemişti. Peygamberleri ve liderleri Musa’nın, alemlerin Rabbi olan tek Allah adına, onları kurtarmasının üzerinden de çok zaman geçmiş değildi. Yüce Allah onların düşmanlarını yok etmiş, önlerinde denizi ikiye ayırmış ve onları karşı karşıya bulundukları korkunç ve barbarca azaptan kurtarmıştı. Onlar henüz yeni Mısır’ın putperestliğinden kurtulmuşlardı. Fakat şimdi onlar daha denizi geçer geçmez putperest bir topluluğa rastlıyorlar, kendi putlarına yönelen ve putperest ibadetlerinde kendinden geçen bu topluluk onları etkiliyor ve alemlerin Rabbi tarafından elçi olarak görevlendirilenden kendileri için yeniden ibadet edecekleri bir yurt yapmasını istiyorlar.

Bu bedenlere sirayet eden mikroplar gibi, ruhlara da sirayet eden bulaşıcı bir hastalıktır. Yalnız bu mikropların ruhlara sirayet etmesi için orada mikrobu almaya müsait bir zemin, hazır bir ortam ve yetenek olmalıdır. Kur’an-ı Kerim’in de detaylarına varıncaya kadar gerçekçi, doğru ve güvenilir bir şekilde çeşitli vesilelerle ortaya koyduğu gibi İsrailoğulları’nın karakteri kararsız, azimsiz, zayıf ruhlu bir karakterdir. Hidayete erer ermez hemen sapıklığa düşen, henüz yükselmeye başlamışken birden alçalıveren, doğru yola girer girmez hemen dönüş yapan, gerisin geriye dönen karakterdir. Bunun yanında yüreklerinde bir katılık, hakka karşı bir duyarsızlık, duygu ve bilinç alanında kabalık yer almaktadır. Şimdi onlar halâ kendi karakterlerini değiştirmemişlerdir. Kendi putlarına tapınan bir kavimle karşılaşır-karşılaşmaz, peygamberlerinin kendilerine tevhit ile gönderildiğini ve yirmi seneyi aşkın direktiflerini unutuyorlar. Hatta kendilerini Firavun ve tayfasından kurtaran, düşmanların hepsini yokeden mucizenin gerçekleştiği anı da hatırlamıyorlar. Bazı rivayetlere göre, Hz. Musa, Firavun’a ve onunla birlikte olanlara mesajını iletip İsrailoğulları’nı Mısır’dan çıkarıp, denizden geçirinceye kadar yirmi üç sene geçmişti. Firavun ve etrafındakiler putperest kimselerdi. Bu putperestliğin adına, onları kendilerine boyun eğdirmişlerdi. Nitekim Firavun’un kavminden ileri gelenler O’nu Musa ve Musa ile birlikte olanlara karşı: “Ey Musa, bu adamların nasıl ilâhları varsa, bize de öyle ilâhlar yap.” cümlesiyle kışkırtıyorlardı. İsrailoğulları bunların hepsini unutuyor ve peygamberlerine, alemlerin Rabbi tarafından gönderilen elçilerinden bizzat kendi elleriyle birtakım ilâhlar yapmasını istiyorlar.[2]

Mevdudi (rha) ise bu konu hakkında şöyle diyor;

Bu olay, Mısırlıların kültürünün, esaretleri sırasında İsrailoğulları’nın üzerinde derin izler bıraktığını gösterir.
Hz. Musa’nın (a.s) ilk halefi Nuh’un oğlu Yeşu’nun (Yuşa) Mısır’dan çıkışlarından yetmiş yıl sonra İsrailliler’e irad ettiği son hitabesindeki sözlerden, buna kolayca hükmedilebilir:
“Ve şimdi RABB’den korkun, samimî olarak gerçekten ona kulluk edin, ırmağın öteki tarafından ve Mısır’da atalarınızın taptığı ilâhları bırakın ve Rabb’e kulluk edin. Ve eğer, Rabb’e kulluk etmek gözünüze kötü geliyorsa, atalarınızın kulluk yaptıkları ırmağın ötesindeki ilahlara mı, yoksa Amovîlerin ilahlarına mı, kime kulluk edeceğinizi bugün tayin edin, fakat ben ve ev halkım, Rabbe kulluk edeceğiz”. (Yeşû, 24: 14-15) .
Bu, Hz. Musa’nın kırk ve peygamber Yeşû’nun yirmi sekiz yıllık talim ve rehberliğinden sonra bile İsraillilerin, Mısır Firavunlarının hakimiyeti altında geçirdikleri uzun kölelik sırasında, hayatlarına bulaşmış olan kötü tesirlerinden kendilerini temizleyemediklerini gösterir. İşte bu, o ifsat olmuş müslümanların, Mısır’dan çıkışlarından sonra bir put tapınağı görür görmez, Mısırlı efendilerinin kulluk ettiği o tanrıların önünde secdeye kapanmaya son derece hevesli olduklarının nedenidir.[3]

Evet bu konuyla ilgili daha bir çok alimin yorumunu buraya ilave etsek konuyu uzatmış olmayız. Mesele ilk etapta anlaşılması güç bir vaziyette. Ancak olayın kahramanı İsrailoğulları olunca meselenin çözümü birden kolaylaşıveriyor. Uzun süredir tevhidi bir eğitim almalarına rağmen puta tapan bir topluluk görür görmez sanki hiç kendilerine bu eğitim verilmemiş gibi davrandılar. Musa (as)’ın kendilerini çağırdığı din putperestliğe, şirke kesin bir tavır almasına rağmen çok kolay bir şekilde şirke ve putperestliğe yöneldiler. Neden? Daha önceki yazımda şirkte mantık aramayın bulamazsınız demiştim. Çünkü şirkin bir mantığı yoktur. Düpedüz cahilliktir, akılsızlıktır. Ancak sebep ararsanız bulursunuz. Çünkü onları şirke iten bir sebep vardır. Bunun tespiti de sakınmaya neden olur. Onların tevhidi öğrendikten sonra tekrardan eskiye meyletmelerinin sebebi; cahiliyyeyi kalplerinden tam olarak söküp atmamalarından kaynaklanmıştı. Zira zillet kolay çıkan bir leke değildir. Tevhidi eğitim alan kimselerin özellikle dikkat etmeleri gereken konu kalplerinden cahiliyyenin çıkıp çıkmadığını kontrol etmektir. Bunu bazı yöntemlerle fark edebilir. Cahiliyedeyken sevdiği, zevk aldığı, önemsediği bir şey ile karşılaştığında kalbi bundan etkileniyor ve ilgilenmeye başlıyorsa tam olarak cahiliyeden sıyrılmış değildir. Örneğin önceden tuttuğu takımın bir haberine denk geldiğinde, önceden oynadığı oyunun bir resmini gördüğünde, önceden güttüğü davanın bir gelişmesine şahit olduğunda, eski bir alışkanlığını hatırlatacak bir tat, koku, his duyduğunda, eskiden dinlediği bir şarkı çaldığında, eskiden izlediği bir filmi gördüğünde… Kısaca ona cahileyesini hatırlatacak bir olay ile karşılaştığında kalbinde kıpırdama, heyecanlanma, kulak asma, ilgilenme, diline dolama gibi durumlar gerçekleşiyorsa; seviyesine göre cahiliyeden kırıntı ya da kayalar kalmıştır… İşte İsrailoğulları karşıya geçtikleri zaman puta tapan topluluğu görünce ESKİ GÜNLERİ aklına geldi ve heyecanlanmaya, ilgilenmeye başlayınca o güne kadar tevhid namına duyup kabul ettikleri, mucize namına şahit oldukları gerçekleri unuttular.

Peki ne yapmalı? Birden karşılaşmışlardı çünkü. Öyle ya yukarıda örneğini verdiğimiz durumlar birden karşımıza çıkabilir. Böyle bir durumla karşılaştığımızda derhal aklımızdan kalbimizden çıkarmalıyız. Öyle acele etmeliyiz ki dışarıdan görenler dahi ne yapmaya çalıştığımız konusunda şaşkına dönmeli. Öyle kaçmalıyız kalbimize düşen o cahili kırıntıdan. Yoksa bir çığ gibi büyür. Bunu kuvvetlendirecek yollarımız var; zikir gibi. Kalbe hak bilgileri hatırlatmalı kalpten bu mikrobu çıkarmanın yolları aranmalıdır.

Buna ilaveten bir önlemden daha bahsetmek istiyorum. Cahiliyeyi kalpte filizlendirecek bir diğer sebep; Cahiliyeyi sık sık anmaktır. O dönemde yaşanmış olaylardan fazlaca bahsetmek. Lüzum olmadıkça (ne kadar lüzumlu olduğu da tartışılır) cahiliyeden bahsetmemek örnek vermemek gerekir.

Bir diğer önlem ise; daha cahiliyeden çıkmadan cahiliyeden çıktığını zannetmek. Birilerinin cahiliyeden çıkmış olması ya da eski hayatından bahsederken cahiliye devri demesi, senin cahiliyeden çıktığını göstermez. Cahiliye hayatı Eski hayat için kullanılan bir tabir değildir.  Cahiliyeden bir sıyrılış, kopma ve İslam’a tam manasıyla giriş olmadan cahiliyeden kurtulmak olmaz. Dört duvar arasında Allah (cc)’ın dinin anlatıldığı bir meclise geliyor olmak cahiliyeden kurtulmak anlamına gelmez bu sadece bir adımdır. Bu konuda ciddi araştırmalar yapılmalıdır.

Derhal cahiliyeye önlem almalıyız yoksa içeride cahiliye filizlenir haberimiz olmadan. Daha ilmi sohbetlerin yankısı kulağımızdan henüz çıkmadan, okuduğumuz kitaptaki bilgilerin beynimizdeki kıpraşmaları dinmeden, tevhidin izi kalbimizde belirgin iken, Allah (cc)’ın nimetleri üzerimizde taze iken cahiliyeye karşı dikkatli olmalıyız. Unutmayın İsrailoğullarından bir grup Musa (as)’dan bu alçakça istekte bulundukların da topukları henüz kurumamıştı… Onlar Tur Dağı üzerine kaldırıldıktan sonra da benzer şeyler yaptılar. Nimette görseler aynı tehdit de edilseler aynı…

Biz böyle olmayacağız; Topuklarımız ıslakken Allah (cc)’a nankörlük değil şükür secdeleri yapacağız. Bize verdiği iman nimetinden ötürü dilimizden Onu (cc) övmeyi düşürmeyeceğiz. Verdiği imkanları devamlı surette yolunda kullanacak ve daha iyi bir seviyeye gelmeye çalışacağız. Musibet gördüğümüz zaman da sadece O (cc)’na sığınacak ve sadece O’ (cc)’ndan korkacağız. Topuklarımız onun nimetinden dolayı ıslak olduğu zaman da musibetlerden dolayı şiddetin gölgesi üzerimize düştüğü zaman da biz sadece onu tevhid edeceğiz biiznillah. Rabbim yardımcımız olsun.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

SELAM VE DUA İLE

TEVFİK ALLAH(C.C)’TANDIR…

[1] İbn-i Mace – Kitabu’l Fiten Bab: 17 H.No:3994

[2] Fi Zilalil Kur’an – Araf/138 Tefsiri

[3] Tefhimu’l Kura’n – Araf/138 Tefsiri