Salat ve selam kendisine tabii olunmadıkça cennetin hayalden öteye gitmeyeceği kılavuz-u ekber, yaşayan kur-an, müminlere karşı merhametli, kafirlere karşı çok şiddetli olan Hz. Muhammed (s.a.v.)’e onun ehline ve ashabının üzerine olsun.

Bu yazımızda hz. Osman (r.a.)’ın vefatını anlatmaya çalışacağız.

Hz. Osman’ın yaratılışındaki yumuşaklık ve hoşgörü ile insanların serbestçe hareket edebilmelerine imkân sağlamıştı. Onun bu yapısından istifade eden eyaletlerdeki birtakım valiler, sorumsuz davranışlar sergilemeye başlamışlardı. Bu şekilde kısa sürede fitne hareketleri başlamış ve âsiler Hz. Osman’ın hilafet merkezini terk etmesini istemişlerdi. Osman (r.a) ise, görevini Rabbinin yanına kavuşuncaya kadar terk etmeyeceğini söyleyince Mısır’dan gelen 1500 kişilik âsi topluluğu, peygamber halifesini evinin önünde nöbet tutup öldürmeyi kastettiler. Yaşadıkları kendisini yıllar öncesine götürmüştü. Resulullah (s.a.v)’ın son günleriydi ve Peygamberimiz Osman (r.a)’ı yanına çağırtmıştı. Efendimiz: 

“Osman bundan sonra halife olacaksın. Kapına gelip halifelik gömleğini çıkarmanı isteyecekler. Bana kavuşuncaya dek, ne pahasına olursa olsun, bu gömleği çıkarma.” Buyurmuştu.

Allah ve Resulünün sevgilisi olan Osman (r.a) çıkan fitne sonucu asiler tarafından şehid edilecekti. Günlerce evinde hapis kalan halife, aç ve susuz bırakılmıştı. İftar etmek için hanımı Naile’ye “Su var mı?” dediğinde, “İçecek suyumuz yok ey Allah’ın halifesi!” diye karşılık verdi. Seksen iki yaşında olan halife, üst üste susuzluğun neticisinde “Subhanallah hiç içecek suyumuz yok, o zaman yarınki oruca niyetlenelim.” diyerek Rabbe yönelişi son anına kadar en güzel haliyle sergiledi.

İsyancıların halifenin evi önünde nöbet beklediğini öğrenen Hz. Ali (r.a), oğlu Hasan ve Hüseyin(r.a)‘e Osman (r.a)’ı korunması için kapısı önünde nöbet tutmalarını emretti. Talha, Zübeyr gibi sahabilerin de kapısında korumak için nöbet beklediğini öğrenen Hz. Osman, kapının önüne çıkarak:

“Burada beklemeyin. Beni asilerle baş başa bırakın. Vallahi Peygamber şehrinde kılıç sesi duyurmayacağım. Peygamber’in olduğu yerde kan akıtmayacağım.” diyerek hiçbir yardım ve desteği istemedi. Ve asilere dönerek:

“Ben Rume Kuyusu’nu Allah Resulü ve arkadaşları su içsinler diye altın ve gümüş karşılığında satın almadım mı? Tebuk günü orduyu Allah’ın yardımıyla ben teçhiz etmedim mi? Bir gün Uhud’ta Ebubekir ve Ömer ile birlikte Rasulullah’ın yanında bulunduğumuz esnada Uhud sallanmaya başlamış ve Peygamberimiz ‘Ey Uhud! Sakin ol. Senin üzerinde Allah’ın Resulü, bir sıddık ve iki şehit var’ demedi mi?” sorusuna onlar ‘evet’ diyerek karşılık verdi.

Bunu üzerine ellerini göğe kaldıran Hz. Osman (r.a): “Allah’ım şahid ol! Benim şehid olacağıma şahid oluyorlar” diyerek son konuşmasını yaptı ve içeri girip tekrardan mushafın başına geçti.

Hz. Osman (r.a) şehîd edileceği gün yirmi köle azat etti ve sonra da kendisine bir şalvar getirilmesini istedi. Onu giyip ipini sıkıca bağladı. Hâlbuki daha önce ne câhiliye ne de İslâm döneminde şalvar giymemişti.

Sonra da: “–Bu gece Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’i rüyâmda gördüm. Yanında Ebû Bekir’le Ömer de vardı. Bana: «–Sabret! Yarın orucunu bizim yanımızda açacaksın!» buyurdular” dedi. Sonra Mushaf’ının getirilmesini istedi. Önüne açıp okumaya başladı. Mushaf önündeyken şehîd edildi. Rivâyetlere topluca bakıldığında Hz. Osman (r.a), 12 senelik hilâfeti müddetince, kendisine karşı isyân edilmesini ve öldürülmesini gerektirecek mühim bir hata işlememiştir. Nitekim o, isyancıların tenkitlerini teker teker cevaplamış, bazı hareketlerinden dolayı da istiğfâr etmiştir. Hz. Osman (r.a), hilmi, saf tabiatı, merhameti ve yumuşak idâreciliğinin yanı sıra, bedevîlerin aşırılıkları ve İbn-i Sebe gibi bazı tahrikçilerin faaliyetleri neticesinde büyüyen fitnenin kurbânı olmuştur. Hz. Osman’ın şehîd edilmesiyle birlikte, İslâm târihinde ardı arkası kesilmeyen pek çok hâdiseler, karışıklıklar, fitneler, savaşlar ve fırkalara bölünmeler başlamıştır.

Hz. Osman (r.a) şehîd edilmişti. Onun eşyaları arasında kilitli bir sandık bulundu. Açtıklarında içinden şu vasiyet çıktı:

“Bu Osman’ın vasiyetidir. Rahman ve Rahîm olan Allah’ın adıyla başlarım. Affan oğlu Osman şehâdet eder ki Allah’tan başka ilah yoktur. O tek ve ortaksızdır. Muhammed O’nun kulu ve Rasûlü’dür. Yine şehâdet eder ki Cennet ve Cehennem hak olup Allah Teâlâ kabirlerdeki insanları diriltecektir. Allah va’dinden asla dönmez. İşte Osman bu îtikâd üzere yaşamış ve bununla da ölecektir. Allah’ın izniyle yine bu inanca sahip olarak diriltilecektir”

Aynı kâğıdın arkasında şu mealde bir şiir yazılıydı:

“Nefis zenginliği ve tok gözlülük insanı zenginleştirir. Onu pırıl pırıl yapar. İnsan bu hâlinden zarar görüp fakirlik çekmiş olsa da bu böyledir, değişmez. Sabır gösterilen her sıkıntılı devrin arkasından mutlaka bir genişlik ve ferahlık anı gelir. Zamanı kıyaslamasını bilmeyen, eziyet ve acıları tanıyamaz. Hiç kimse gelecek günlerin neler getireceğini bilemez.”

Abdullah ibn-i Selâm (r.a), Hz. Osman’ın şehâdeti esnâsında yanında bulunanlara: “–Şehîd edilirken Hz. Osman’ın son sözleri ne oldu?” diye sordu. Onlar da şöyle cevap verdiler: “–Biz onun kanlar içinde kıvranırken üç defâ:

«Allah’ım! Ümmet-i Muhammed’i bir ve beraber kıl!” dediğini işittik. Bu sözleri büyük bir hüzün ve esefle dinleyen Abdullah ibn-i Selâm (r.a) şöyle dedi: “–Nefsim kudret elinde bulunan Allah’a yemin ederim ki, o hâldeyken Allah’a, ümmet-i Muhammed’in bir araya gelememesi için dua etseydi, kıyamete kadar bir daha toplanamazlardı.”

Ebû Saîd el-Hudrî (r.a) şöyle buyurur:

“Mısırlılar Hz. Osman’ın odasına girdiğinde Mushaf onun önündeydi. Göğsünün üzerine vurduklarında kan:  “Onlara karşı Allah sana yeter. O işitendir, bilendir.” âyet-i kerîmesinin üzerine aktı.

Hz. Osman’ın vefâtından bir sene sonra Amre bint-i Kays, mü’minlerin annesi Hz. Âişe (r.a) ile birlikte Mekke-i Mükerreme’ye doğru rûhânî bir yolculuğa çıkmışlardı. Çıkmadan evvel Medîne-i Münevvere’de Hz. Osman’ın şehîd edilirken okumakta olduğu Kur’ân-ı Kerîm’i gördüler. Odasında duruyordu. Hz. Osman’ın kanının ilk damlası şu âyetin üzerine düşmüştü:

“Onlara karşı Allah sana yeter. O işitendir, bilendir.” (el-Bakara, 137)

Amre (r.a): “Hz. Osman’ı şehîd eden adamların hiçbiri normal bir şekilde ölmedi” demiştir. (Ahmed, ez-Zühd, s. 127-128; Fedâilu’s-sahâbe, I, 501, no: 817)

– Hz. Osman (r.a) bir keresinde minbere çıkarak şunları söyledi:

“Ey Âdemoğlu! Unutma ki dünyaya geldiğin günden beri ölüm meleği peşinde dolaşıp durmaktadır. Bir yandan da senin boynundan atlayarak bir başkasını yakalamaktadır. Sen dünyada bulunduğun sürece bu böyle devam edecektir. Ancak bir gün gelecek ki başkalarının boynundan atlayıp seni yakalayacaktır. Bu hiç beklemediğin bir anda olabilir. Öyleyse dâimâ hazırlıklı ol ve gafil avlanmamaya çalış! Çünkü ölüm meleği senden asla gâfil değildir. Ey Âdemoğlu! Bilmiş ol ki eğer sen kendi nefsinden gâfil olur ve kendin için hazırlık yapmazsan, elbetteki başkası senin için hazırlık yapmaz. Allah’ın huzuruna mutlaka varacağını aklından çıkarma ve bunun için de nefsinin hazırlığını görüp onun için rızık temin et! Sakın bu işi başkasına havale edeyim deme! Selam üzerinize olsun!”

Hz. osman (r.a.)’ın vefatı yani şehadeti de yaşantısı gibi nice ibretlerle doludur. Biz burda bir kısmına değindik, ölümün kendini bulduğu o anda bile ALLAH (c.c.)’tan niyaz ettiği şey “ÜMMETİN BİRLİĞİ”. Ve etmiş olduğu nasihatin kulaklarımıza ve kalplerimize yer etmesini önce ALLAH (c.c.)’tan niyaz ediyor sonra sizede tavsiye ediyorum.

Selam ve dua ile.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post HZ. OSMAN(R.A)-4 appeared first on Ebrar Medya.

Hamd Âlemlerin Rabbi olan, bizleri yaratan, itaat ile bizlere rahmet eden, rahman, rahim, din gününün sahibi olan Allah (Celle Celaluhu)’a mahsustur.

Salat ve Selam bizlere itaatin nasıl olacağını öğreten ve kendisine tabi olup izinden gidilmediği müddetçe kurtuluşun mümkün olamayacağı, yaşayan kuran, âlemlere rahmet olarak gönderilen, Hatemul Enbiya Hz. Muhammed Mustafa (s.a.v) e ve O’nun tertemiz ehli beytine ve ashabına ve tüm müminlerin üzerine olsun. İnşallah.

Hz. Osman (r.a.)’ın hilafet zamanından birkaç kesit aktarmaya çalışacağız…

Hz. Osman’ın âzâdlısı Humrân ibn-i Ebân anlatıyor: Hz. Osman (r.a) müslüman olduğu günden beri her gün bir kere gusül abdesti alırdı. Bir gün kendisine namaz abdesti için su getirmiştim. Abdestini aldıktan sonra:

“–Size Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’den işittiğim bir hadîsi nakletmek istedim” dedi.

Ardından: “–Sonra onu size nakletmemem gerektiği kanaatine vardım” dedi.

Hakem ibn-i Ebi’l-Âs: “–Ey Mü’minlerin Emîri! Nakledeceğin hadis eğer bir hayırdan bahsediyorsa onu yapmaya gayret ederiz, şerden bahsediyorsa ondan da sakınırız!” dedi.

Bu talep üzerine Hz. Osman (r.a) şöyle devâm etti: “–O hâlde hadisi size nakledeyim. Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) bu şekilde abdest aldılar ve sonra şöyle buyurdular:

 «–Kim böyle abdest alır ve abdestini güzelce tamamlar, sonra namaza kalkar, rükûunu, secdelerini tam yaparsa; büyük bir günaha bulaşmadığı müddetçe bu namaz, kendisi ile diğer namaz arasındaki günahlara keffâret olur».” (Ahmed, I, 67)

Onun ilk başta hadisi nakletmek isteyip, sonrasında bundan vazgeçmesi Resulullah (s.a.v.)’in hadislerine olan hassasiyetinden dolayı, insanlar gevşekliğe düşmesin diye bundan vazgeçmeyi düşünmüştür. Sonra aldığı cevap hadisi nakletmeye sevk etmiştir. Maksadı hakkı gizlemek değil, yine her zamanki gibi toplumun maslahatı içindir.

Osman bin Affân (r.a) bir gün bir kab su isteyip abdest aldı. Önce ellerinin üzerine üç kere su döküp yıkadı. Sonra avucuyla kaptan su alıp (üç defâ) ağzını çalkaladı, (üç defâ) burnuna su verip güzelce temizledi. Sonra yüzünü üç kere yıkadı, kollarını dirseklerine kadar üç kere yıkadı. Sonra başını meshetti. Sonra iki ayağını üç kere aşık kemiklerine (bileklerine) kadar yıkadı. Sonunda şöyle buyurdu: “Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’i, aynen benim şu abdestim gibi abdest alırken gördüm. Abdestini bitirdikten sonra da şöyle buyurdular:

«Her kim şu abdestim gibi abdest alıp iki rekât namaz kılar ve bu iki rekât içinde hatırına (namaz ile münâsebeti olmayan) bir şeyi getirmezse ne kadar geçmiş günâhı varsa mağfûr olur».” (Buhârî, Vudû, 24, 28; Müslim, Tahâret, 3-4)

Kişi namazda kendini hayallerle meşgul etmemeli, planlar yapıp hayaller kurmamalıdır. Kendiliğinden gelen düşünce ve vesveseler ise affedilmiştir. Bu tür düşünceler geldiğinde hemen onları zihninden uzaklaştırıp namazla meşgul olmalıdır. İnsan namazda iken zihnini; okuduğu sûreler, dualar, zikirler, tesbihler ve tekbirlerin lâfızları ve mânâlarıyla, icrâ ettiği rükunların manalarıyla meşgul etmelidir. Nefis ve şeytanla mücâdele etmelidir. Bu mücâdelenin mükâfâtı olarak da küçük günahları affedilecektir.

Yine Osman bin Affân (r.a) bir gün abdest alınca şöyle buyurmuştur:

 “Size bir hadîs nakledeyim. Allâh’ın Kitâb’ında bir âyet olmasaydı onu size rivâyet etmezdim. Nebiyy-i Muhterem (s.a.v) Efendimiz’den işittim, şöyle buyuruyorlardı:

«Bir kişi abdest alır, abdestini de âdâb ve erkânına riâyet ederek güzelce alır, sonra (farz) namazı kılarsa, o abdest ile (daha sonraki) namaz arasında işlediği günâhları mutlaka affedilir.»

Hz. Osmân (r.a)’ın bahsettiği âyet-i kerîme şu idi:

“İndirdiğimiz açık delilleri ve hidâyet yolunu -Kitap’ta onu insanlara apaçık göstermemizden sonra- gizleyenler yok mu, işte onlara hem Allah hem de bütün lânet ediciler lânet eder.” (el-Bakara, 159) (Buhârî, Vudû, 24)

Bu âyet-i kerîme mü’minleri tebliğe teşvik ediyor. Hz. Osman (r.a), insanlar aldanır da tembelliğe düşer diye hadîs-i şerîfi nakletmek istemiyor, ancak âyet-i kerimenin tehdidinden korkarak rivâyet ediyor.

Bu mesele ise yukarıda değindiğimiz meseleyi açıklar mahiyettedir.

Osman (r.a) son derece mütevâzi bir insandı. Halîfe olduktan sonra bile tevâzûda nümûne olabilecek pek çok fazîletli davranış sergilemiştir. Meselâ halîfe olduğu yıllarda bir gün katıra binmiş gidiyordu. Terkisinde de Nâil ismindeki hizmetçisi vardı. (Ebû Nuaym, Hilye, I, 60; Ahmed, ez-Zühd, s. 127)

Bu hâdise onun ne kadar mütevâzi ve kibirden uzak bir şahsiyet olduğunu gösterir.

Hz. Osman (r.a) geceleri abdest suyunu kendisi hazırlardı. Birisi ona:

“–Hizmetçilere söylesen suyunu hazırlayıverirler!” dedi. Osman (r.a) ise, ne kadar hassas ve rakik bir kalbe sahip olduğunu gösteren şu güzel cevabı verdi:

“–Hayır! Onlardan bunu istemem. Çünkü geceler onların hakkıdır, o vakitte istirahat ederler.” (Suyûtî, Târîhu’l-Hulefâ, s. 164; Ahmed, ez-Zühd, s. 127)

Hz. Osman (r.a) geceleyin âile efradından hiç kimseyi şahsî hizmeti için kaldırmazdı. Ancak ayakta olan birini görürse onu çağırır; o da abdest suyunu getirirdi. Gecelerini bu şekilde ihyâ eden Osman (r.a) gündüzlerini de hep oruçlu geçirirdi. (İbn Hacer, el-İsabe, II, 463; Ahmed, ez-Zühd, s. 126; Muhibbu’t-Taberî, er-Riyâdu’n-nadra, III, 46)

Hz. Osman (r.a), yüksek tevâzuunun bir göstergesi olarak halifeyken bile, Mescid’de yalnız başına bir örtüye bürünerek yatardı.

Hasan-ı Basrî Hazretleri şöyle demiştir: “Hz. Osman’ı Mescid’de kaylûle yaparken (öğle uykusu uyurken) gördüm. O vakit Osman (r.a) halîfe idi. O uykudan kalkar, kum ve çakılların izleri yanlarında görülürdü. İnsanlar, «Bu Mü’minlerin Emîri’dir, bu Mü’minlerin Emîri’dir» derlerdi. (Ahmed, ez-Zühd, s. 127)

Ya‘lâ bin Ümeyye (r.a) şöyle anlatır: Hz. Osman’la birlikte Kâ’be’yi tavâf ediyorduk. Hacer-i Esved’i istilâm ettik. Ben Beytullâh tarafındaydım. Hacer-i Esved’den sonraki Rükn-i Ğarbî’ye (Batı Köşesi’ne) gelince, bu köşeyi de istilâm etmek (el sürüp öpmek) için elinden tutup çektim.

“–Neden çekiyorsun?” diye sordu.

Ben de: “–Bu köşeyi istilâm etmeyecek misin?” dedim.

Bana: “–Sen Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’le birlikte hiç tavaf yapmadın mı?” dedi.

Ben de: “–Evet, yaptım” dedim. “–Peki, Peygamber (s.a.v) Efendimiz’in bu iki batı köşesine el sürdüklerini gördün mü?” dedi.

“–Hayır, görmedim” dedim.

“–Peki, O’nda senin için güzel bir örneklik (üsve-i hasene) yok mu?” dedi.

Ben: “–Evet, var” dedim.

O da: “–Yürü öyleyse, bırak, geç onu!” dedi. (Ahmed, I, 70-71, 37, 45; Abdürrezzâk, V, 45)

Hz. Osman’a birkaç kişinin kötü maksatlarla bir yere toplanmış oldukları ihbar edildi. Bunun üzerine Hz. Osman (r.a) onları suçüstü yakalayabilmek için söylenilen yere gitti. Ancak oraya vardığında adamların dağılmış olduklarını gördü. Fakat yaptıkları kötü işin izleri hâlâ meydanda idi. Hz. Osman (r.a), onları bu işi yaparken görmediğine şükretti ve bunun için de bir köle azat etti. (Ebû Nuaym, Hilye, I, 60; Ahmed, ez-Zühd, s. 129)

Affedicilik ve ayıp örtücülük müslümanın güzel hasletlerinden biridir. Bu sebeple Hz. Osman (r.a) adamların suçüstü yakalanmadıklarına sevinmiştir. Şâyet suçüstü yakalansalardı, onlara karşı kalplerdeki hüsnüzan silinecek ve suçlayıcı nazarlar altında devâmlı ezilmeye mahkûm olacaklardı. Bu durumda ise günahları açığa çıkmadan tevbe edip kurtulma ihtimalleri vardır. Dolayısıyla şahsî günahların gizlenip teşhir edilmemesinde büyük faydalar vardır.

Medîne-i Münevvere’ye yaklaşık on kilometre uzaklıkta Muarres isminde bir yer vardı. Rasûlullah Efendimiz (s.a.v), sefer dönüşlerinde orada bir müddet istirahat eder, sonra Medîne-i Münevvere’ye doğru yola çıkarlardı.

Hz. Ömer ile Hz. Osman da Efendimiz’in Sünnet-i Seniyye’sine uyarak Mekke’den Medîne’ye dönerken orada konaklar, biraz istirahat ederlerdi.

Medine-i Münevvere’ye girmek istedikleri zaman da herkes terkisine bir köle alır ve bu şekilde şehre girerdi.

Bu hâdiseyi nakleden râvî: “–Bunu tevâzu sebebiyle mi yapıyorlardı?” diye sorunca

İmam Mâlik (r.a): “–Evet. Bir de yaya yürüyenleri hayvanlarına bindirmek ve böylece diğer krallar gibi olmamak için!” buyurdu. Sonra da insanların o devirde çıkardığı, kendilerinin bineklere binip köle ve hizmetçilerini arkalarında yürütme âdetinden bahsederek, böyle yapanları ayıpladı. (Beyhakî, Şuabu’l-îmân, X, 488/7848; Ali el-Müttakî, III, 702, no: 8510)

Hz. Osman (r.a.)’ın bu engin davranışlarının altında yatan en etkili mesele peygamber (s.a.v.)’in eğitiminden geçmeleri ve onu adım adım takip etmeleri sebebiyledir.

Bakın Saîd ibn-i Müseyyeb (r.a) şöyle anlatır: Hz. Osman’ı bir yerde otururken gördüm. Ateşte pişen bir yiyecek istedi ve onu yedi. Sonra kalktı ve namaz kıldı. Namazın akabinde şöyle dedi:

“–Allah Rasûlü’nün oturduğu yere oturdum, Allah Rasûlü’nün yediğinden yedim ve Allah Rasûlü’nün kıldığı namazı kıldım.” (Ahmed, I, 70)

Ashâb-ı kirâmın Peygamber (s.a.v) Efendimiz’e muhabbet ve bağlılıkları işte böyle idi… O’nun yaptığı gibi yapmak, O’nun oturduğu yere oturmak, O’nun gittiği yoldan gitmek, O’nun yediği yemeği yemek, O’nun kıldığı namazı kılmak, O’nun yaptığı cihâdı yapmak… Bütün arzu ve istekleri, Rasûlullâh (s.a.v) Efendimiz’i taklîd etmekti.

Ki en önemli görevini de o denli üstlenmiş ve gereğini yapmışlardır.

Halîfe bin Sa’d der ki: Osman (r.a)’ı, Medîne’nin yollarından birinde şöyle derken gördüm:

“Şerlileriniz başınıza musallat olmadan evvel iyiliği emredip kötülükten sakındırın! (Bu vazifenizi ihmâl eder de kötüleriniz başınıza musallat olursa, o zaman), hayırlılarınız onlara beddua ederler ama kendilerine icâbet edilmez!” (İbn-i Ebî Şeybe, Musannef, VII, 530/37745)

Yani duaları kabul edilmez. Müslümanların iyilikleri insanlara öğretip yaygınlaştırma ve kötülüklere mânî olup insanları onlardan sakındırma vazifeleri vardır. Bu mes’ûliyetlerini ihmâl ettikleri takdirde toplum bozulmaya başlar ve kötü insanlar söz sahibi olurlar. Kötülerin gâlip olduğu bir toplumda dinlerini hakkıyla yaşayamayan sâlih insanlar, bu hâlin ıslâhı için dua ederler ancak artık o vakit duaları kabul edilmez. Zira zamanında vazifelerini yapmadıkları için bütün toplum vebal altına girmiş ve cezâyı hak etmişlerdir.

Nasıl ki diger halifeler ve diger sahabeler peygamber (s.a.v.)’i adım adım takip etmiş ve bu güzide davranışlar ortaya çıkmış ise aynı takip bugün bizlerde de belirmesi hayat bulması gerekmek te ki hayatlarımız bereketlensin…

Dualarımızın sonu alemlerin rabbi ALLAH (C.C.)’a hamd etmektir..

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post HZ. OSMAN(R.A)’IN HİLAFETİ-3 appeared first on Ebrar Medya.

Hamd Allah(Celle Celaluhu)’a mahsustur. O’na hamd ederiz ve O’ndan yardım dileriz. Mağfireti O’ndan ister, doğru yola iletilmemizi O’ndan bekleriz. Nefislerimizin kötülüklerinden ve amellerimizin fenalıklarından Allah’a sığınırız. Allah(Celle Celaluhu), kimi hidayette kılmış ise, o gerçekten hidayete erişmiş­tir. Kimi de dalâlette ve sapıklıkta kılmış ise, artık o kendisi için bir dost ve yol gösteren bulamaz.

          Şehadet ederim ki, Allah’tan başka bir tek ilah yoktur ve O’nun eşi ve benzeri de yoktur. Yine şehadet ederim ki, Hz. Muhammed (s.a) Al­lah’ın kulu ve Resulüdür. Salât ve selam O’na, Ehli Beytine, ashabına ve O’nun yolunu izleyenlere ve onun gösterdiği çizgide yürüyenlere olsun.

Hz. Osman (r.a.)’ın hilafeti dönemindeki olayları bu yazımızda açıklamaya çalışacağız.

Hazreti Osman Zinnûreyn döneminde İslâmî fetihler yapılıyor; zenginlik, maddî refah artıyor; Müslümanlar farklı şehirlere, bölgelere dünyanın her tarafına hicret ediyorlardı. Bu yeni ortam ve şartlarda İslâm’la tanışanlara Kur-ân öğretimine ihtiyaç duyulmaktaydı. Her geçen gün insanlar, Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) dönemindeki vahiy atmosferinden uzaklaşıyordu. Bu değişen yeni coğrafyadaki farklı İslâm beldelerinde yaşayan Müslümanlar, bölgelerinde meşhur olan sahabinin kıraatiyle Kur’ân’ı öğrenip okuyorlardı.

Mesela, Şam Eyaleti ve civarı Übeyy İbn Kâ’b’ın kıraatiyle, Kûfeliler Abdullah İbn Mes’ûd’un, Basralılar Ebû Musa el-Eş’ârî’nin, bir başka bölge de Mikdad ibn Esved’in kıraatiyle Kur-ân okumaktaydı. Bu durum, farklı şehirlerde ve bölgelerde yaşayan Müslümanlar arasındaki Kur-ân okunuşunda ihtilâfa ve münakaşalara sebep oluyordu. Çünkü yeni İslâm beldelerinde Müslüman olanlar, farklı lehçeleri konuşanlara kolaylık olması maksadıyla Allah tarafından izin verilen yedi harf, lehçe üzerine okuma gerçeğini bilmeden önce sahabiler arasındaki bu kıraat farklılıkları konusunda şüpheye düşüyorlardı. İşte, nübüvvetin ilk yıllarında, gerek Kur-ân’ın, farklı Arap kabilelerine mensup müminler tarafından, onlar Kureyş lehçesine alışıncaya kadarki geçiş döneminde yedi harf (lehçe) üzerine okunmasından kaynaklanan, gerekse genişleyen yeni İslâm coğrafyasındaki Arap olmayan milletlere mensup Müslümanların Kur-ân’ı doğru okuyuş zorluğundan ileri gelen ihtilâflar, Hazreti Osman’ın hilâfetinin bidayetinde iyice su yüzüne çıkmıştı.

Nihayet, Azerbaycan ve Ermenistan savaşına katılan Iraklı ve Suriyeli askerler arasında baş gösteren ihtilâflar, âdeta bu konuda bardağı taşıran son damla olmuştu. Asr-ı Saadet’te yazılıp ezberlendiği şekle göre Hazreti Ebû Bekir’in (radıyallâhu anh) döneminde derlenip iki kapak arasında bir kitap hâline getirilen İmam Mushaf’ının çoğaltılarak okuyuş farklılıklarına son verecek şekilde, belli başlı İslâm beldelerine dağıtılması zamanı çoktan gelmişti.

Sahih-i Buhari’de anlatıldığı üzere; Azerbaycan ve Ermenistan savaşına katılan ordunun komutanı Huzeyfe ibn Yemân, Suriyeli ve Iraklı askerler arasındaki kıraat ihtilâfını görünce dehşete kapıldı. Savaş dönüşü evine uğramadan önce Halife Hazreti Osman’ın yanına geldi ve,

– Ey Müminlerin Emiri! Kitapları hakkında, Yahudi ve Hıristiyanların ihtilâfına benzer ihtilâfa düşmeden, bu ümmetin imdadına yetiş, dedi. Bunun üzerine Hazreti Osman hemen Hazreti Hafsa Annemize;

– Ebû Bekir’in bir araya getirdiği ve sana emanet ettiği Kur-ân nüshasını bize gönder, ondan mushaflar çoğaltıp sana tekrar iade ederiz, diye haber yolladı. Hazreti Hafsa da yanındaki mushafı Hazreti Osman’a gönderdi. İstinsah ve çoğaltma işi için Zeyd İbn Sâbit başkanlığında Abdullah İbn Zübeyr, Said İbn el-Âs ve Abdurrahman İbn Hâris İbn Hişam’ı görevlendirip kendilerine;

– Şayet siz, Kur’ân’la ilgili bir konuda Zeyd İbn Sâbit’le görüş ayrılığına düşerseniz, onu mutlaka Kureyş lisanına (lehçesine) göre yazınız. Çünkü Kur-ân, Kureyş lehçesine göre nazil olmuştur, tâlimatını verdi. Hazreti Hafsa Annemizdeki bu nüshaya “İmam Mushaf” denmiştir. Hazreti Osman’ın görevlendirdiği heyet, onun emir ve tâlimatları doğrultusunda Kur-ân nüshalarını çoğalttılar. Sonra da Hazreti Osman, İmam Mushaf’ını Hafsa Validemiz’e geri iade etti. Çoğaltılan nüshaları da değişik İslâm beldelerine gönderdi. Bunların dışında yazılmış Kur’ân sahifelerinin ve özel mushafların da yakılmasını emretmişti. Elimizde mevcut rivayetlere göre en az dört, en fazla sekiz adet mushaf yazılmıştır. Bunlardan birisi İmam Mushaf’ı olarak Medîne-i Münevvere’de (hilâfet merkezinde) bırakılmış, diğerleri de Kûfe, Basra, Şam, Mekke-i Mükerreme, Mısır, Yemen ve Bahreyn gibi önemli İslâm merkezlerine gönderilmiştir. Şu gerçeği ifade etmek gerekir ki, Hazreti Osman  istinsah edilen mushafların dışındaki Kur’ân sahifelerinin ve özel mushafların yakılması işini tek başına yapmamıştır. Bilâkis sahabilerle istişare ettikten ve onların muvafakatini, yardımını, desteğini ve şükranlarını aldıktan sonra bu önemli kararı vermiş ve uygulamıştır. O kadar ki, Hazreti Osman’ın mushafları yakma işiyle ilgili olarak ileri geri konuşanlara karşı Hazreti Ali’nin şu ifadeleri gerçekten anlamlıdır:

 – Ey insanlar topluluğu! Allah’tan korkun ve Osman hakkında aşırıya gitmenizden ve “Mushafların yakıcısıdır.” sözünden sakınınız. Allah’a yemin olsun ki şüphesiz o, bu işi biz Allah Resûlü’nün ashabının huzurunda, bilgimiz dâhilinde yapmıştır. Hazreti Ali Efendimiz ayrıca şöyle demiştir:

– Şayet Osman’ın yerinde ben olsaydım mushaflar konusunda ben de Osman’ın yaptığı gibi yapardım.

Biliyoruz ki müslümanlar delalet üzere ittifak etmezler. Zamanın ihtiyacı ne ise zamanın halifesi Osman (r.a.) ümmetin selahiyeti için kardeşlerinin teklifini geri çevirmemiş ve bu meseleyi de müslümanlar hayra çevirmişlerdir. Onlar zamanında ümmetin başına sıkıntı olacak her sorunu gidermek için çabalıyorlardı. ALLAH (c.c.)’da kendi yolunda mücadele edenleri mükafatlandırıyor, mücadelelerini bereketlendiriyordu. Bugün aynı mücadeleyi sergileyenlerinde ALLAH (C.C.) mücadelelerini bereketlendirecektir. ALLAH (C.C.) Kulları arasında ayrım yapmaz. Herkese çalıştığının karşılığı vardır.

Bakın hz. Osman (r.a.)’ın ALLAH (c.c.) vermesiyle takındığı tavra ;

Enes (r.a), bir gün Hz. Osman’a giderken yolda bir kadın görür. Kadının güzelliği aklına takılır. Bu düşünce ile Hz. Osman’ın yanına girer.

Onu gören Osman (r.a): “–Ey Enes! Gözlerinde zinâ izleri olduğu hâlde buraya giriyorsun!” der.

Bu söz karşısında şaşıran Enes (r.a), hayret içinde: “–Allah’ın Rasûlü’nden sonra da mı vahiy geliyor?” diye sorunca,

Osman (r.a): “–Hayır, bu bir basîret ve doğru bir firâsettir” buyurur.

Ashab işte hep ALLAH(c.c.)’ın rızasını aradıkları için ALLAH (c.c.) onlara bir takım özellikleri edinmede yardım ediyor ve derecelerini artırıyordu . bu olaylarda bunlardan bir kaçı ..

Osman ibn-i Affan’ın mevlâsı Hâni (r.a) anlatıyor: “Hz. Osman, bir kabrin üzerinde durunca sakalı ıslanıncaya kadar ağlardı.

Kendisine: “–Cennet’i ve Cehennem’i hatırladığın vakit ağlamıyorsun, fakat kabri hatırlayınca ağlıyorsun!” dediler.

Bunun üzerine Hz. Osman (r.a): “–Çünkü Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in şöyle buyurduklarını işittim: «Kabir, âhiret menzillerinin ilkidir. Kişi ondan kurtulabilirse, sonrakiler daha kolaydır. Ondan kurtulamazsa sonraki menziller kabirden daha zor ve daha şiddetlidir.»”

Hz. Osman devamla Rasûlullah (s.a.v)’in şu sözlerini de nakletti: “Gördüğüm manzaraların hiçbiri, kabir kadar dehşet verici ve ürkütücü değildi!” (Tirmizî, Zühd 5/2308; Ahmed, I, 63-64)

Hz. Osman (r.a) malını Allah yolunda infak etmekle meşhurdur. Rahmet rüzgârları gibi her yöne hayır saçar, bir gün tasaddukta bulunur, ertesi gün köle âzâd eder, diğer gün fakir ve yoksulları doyurur, böylece vermek üzerine kurulu bir hayat yaşardı. Birgün bir zât Hz. Osman (r.a)’a gelerek şöyle dedi: “–Ey mâl sâhibi zenginler! Bütün hayrı alıp götürdünüz; malınızdan tasaddukta bulunuyor, köle âzâd ediyor, hacca gidiyor ve infak ediyorsunuz!”

Hz. Osman (r.a): “–Siz gerçekten bize gıpta ediyor musunuz?” diye sordu.

O zât: “–Evet, vallahi size gıpta ediyoruz!” dedi.

Bu sefer Hz. Osman (r.a) şu cevâbı verdi: “–Allah’a yemin ederim ki bir kimsenin zorluk çekerek infâk ettiği bir dirhem, çok malın bir kısmından infâk edilen on bin dirhemden daha hayırlıdır.” (Beyhakî, Şuab, III, 251; Ali el-Müttakî, VI, 612/17098) Zaman olur az, çoğu geçer. İhlâsla, îsârla, sabır ve tahammülle verilen bir sadaka veya yapılan küçücük yardım, kolaylıkla yapılan nice büyük infak ve yardımlardan daha kıymetli olur, daha çok makbûle geçer.

Peygamber(s.a.v.)in haberine sadakat ile bakmak aynen böyle olmalıdır. Onların ürkmelerine sebeb olacak şeyler aldıkları habere karşı güven duygusu idi. Peygamber (s.a.v.)’den gelen haberin ciddiyetini iyi kavramış ve ona göre de hayatlarına geçirmişlerdi.

Şimdi bizlerin kabri görüp bırakın ağlamayı kalplerimizin hissetmemiş olması gelen habere ne kadar ciddiyetle baktığımızın delilidir.

ALLAH(C.C.) bizlere sahabenin tavrını takınabilmeyi nasip etsin ..

Dualarımızın sonu ALLAH(C.C.)’a hamd etmektir….

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post HZ. OSMAN(R.A)’IN HİLAFETİ-2 appeared first on Ebrar Medya.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Tüm mahlukatı yokluktan varlığa çıkaran, hepsine doğru yolunu gösteren, görüleni de görülmeyeni de bilen, çok esirgeyen, çok merhamet eden, hüküm sahibi, kullarına esenlik veren, güven veren, gözetip koruyan, üstün ve galib olan, en güzel isimlerin sahibi, her şey den çok sevdiğimiz, mevlamız olan ALLAH Azze ve Celle’ye sonsuz hamdü senalar olsun. Hamd övgü yücelik yalnız O’na mahsustur.

İnsanlığın kurtuluşu için rahmet peygamberi olarak gönderilen, kendisine iman, ittiba ve itaat edilmedikçe kurtuluşun asla mümkün olmadığı son Nebi olan Hz. Muhammed (s.a.v)’e Salat ve Selam olsun. Selam O’nun ehline, ashabına ve tüm inananların üzerine olsun İnşaAllah.

Bu yazımızda Hz. Osman (r.a.)’ın halifelik döneminden bahsetmeye çalışacağız .

Hz. Ömer (r.a) yaralandığında kendisine:

“–Ey Mü’minlerin Emîri, vasiyette bulun, yerine birini tâyin et!” dediler.

Ömer (r.a) şöyle dedi: “–Ben, bu işe Rasûlullah (s.a.v)’in kendilerinden râzı olarak vefât ettiği şu altı kişiden daha layık birini bilmiyorum: Hz. Ali, Hz. Osman, Zübeyr, Talha, Abdurrahman ibn-i Avf ve Sa’d (r.a). Oğlum Abdullah da size şehâdet etsin! Onun hilafet işiyle hiçbir alâkası yoktur. Emîrlik, şayet Sa’d’a isabet ederse, mesele yok. Aksi hâlde, kim emîr olursa ondan istifade etsin. Bilesiniz, ben onu aczi veya hıyâneti sebebiyle azletmedim.”

Ömer (r.a) şunu da söyledi: “–Benden sonra gelecek halifeye Ensâr’ı, Muhâcirîn’i, bedevîleri ve taşra halkını vasiyet ediyorum. (Onlara güzel muâmele etsin!)”  Ruhu kabzedilince onu çıkardılar.

Yayan Hz. Âişe’nin odasına kadar geldiler. Abdullah selam verip: “–Ömer izin istiyor!” dedi. Hz. Âişe vâlidemiz (r.a):

        “–Alın içeri!” dedi ve derhal içeri alındı. İki arkadaşı (Rasûlullâh [s.a.v] ve Hz. Ebû Bekir) ile birlikte oraya defnedildi. Defin işlemleri bitince, hilafet hey’eti toplandı.

Abdurrahman ibn-i Avf (r.a): “–Seçimin asgarî ihtilafla yürümesi için aranızdan üç kişi seçin!” dedi.

Zübeyr (r.a): “–Ben reyimi Ali’ye verdim” dedi.

Talha (r.a) da: “–Ben de reyimi Osman’a verdim” dedi.

Sa’d (r.a): “–Ben de reyimi Abdurrahmân’a verdim” dedi.

Abdurrahman (r.a), Hz. Ali ile Hz. Osman’a:

         “–Hanginiz bu işten çekilirse biz de halifemizi belirleme işini ona bırakırız. Allah ve müslümanlar onun üzerinde murakıbtır. O da kanaatince en iyi olanı araştıracaktır!” dedi.

Ancak bu iki büyük zât sükût ettiler. Bunun üzerine Abdurrahman (r.a) onlara: “–Seçme işini bana bırakır mısınız? Allah en efdalinizi seçmem hususunda benim üzerimde murakıbdır!” dedi.

O ikisi de, “Evet!” dediler.

Hz. Ali’nin elinden tuttu ve: “–Senin Rasûlullah (s.a.v)’e yakınlığın, İslâm’da da kıdemin (önceliğin) var, bunu biliyorsun. Allah da üzerinde murakıbtır. Kasem ediyorum, seni seçecek olsam mutlaka adâletli olursun, Osman’ı seçecek olsam kesinlikle onu dinleyip itaat edersin!” dedi.

Sonra Hz. Osman’a yönelerek, ona da buna benzer sözler söyledi. Her ikisinden de misak (yani kesin söz) aldıktan sonra: “–Ey Osman kaldır elini!” dedi ve ona söz verdiler . Hz. Ali (r.a) da söz verdi. Sonra kapılar açıldı ve Medine halkı da gelip Hz. Osman’a söz verdiler.”

Şûrâ ehli tarafından söz verilerek halife seçilen Osman (r.a) üzgün bir şekilde Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in minberine çıktı. Allah’a hamd ü senâda bulunup Resulullah (s.a.v.)’e salât ü selam getirdikten sonra şunları söyledi:

“–Siz, her an değişmekte olan bir yurttasınız ve hayatınızın bundan sonraki kısmını yaşamaktasınız. Öyleyse henüz gelmeden, gücünüz yettiğince ve en güzel şekilde ölüme hazırlanınız! Ömrünüzü en hayırlı amellerle değerlendiriniz. Şunu biliniz ki bu imkân sizlere verilmiştir. Unutmayınız, eceliniz sabah ya da akşam hiç beklemediğiniz bir anda size gelebilir. Bu dünya aldatma üzerine kurulmuştur.

Nitekim Allah Teâlâ: «Sakın dünya hayatı sizi aldatmasın ve şeytan Allah’ın affına güvendirerek sizi kandırmasın!» buyurmaktadır.

Geçmiş ümmetlerden ders ve ibret alınız! Sonra var gücünüzle çalışınız ve sakın gaflete düşmeyesiniz! Çünkü siz gaflet etseniz de hiçbir ânınızdan gaflet edilmeksizin hesâba çekileceksiniz. Hani dünyanın evlatları/ona gönül verenler nerede? Dünyayı îmar edenler nerede? Dünyadan çok uzun bir süre faydalananlar nerede? Dünya onları da kaldırıp atmadı mı? O halde dünyaya Allah’ın verdiği kadar değer veriniz! Allah Teâlâ dünyaya nasıl değer vermemişse siz de ona değer vermeyiniz! Yalnızca âhireti elde etmeye çalışınız!

Çünkü Allah, bu dünya hayatından daha hayırlı olan âhiret hayatı için şöyle bir temsil getirmiştir: «Onlara şunu da misal göster: Dünya hayatı, semâdan indirdiğimiz bir su gibidir ki, bu su sâyesinde yeryüzünün bitkisi (önce gelişip) birbirine karışmış; ardında da rüzgârın savurduğu çerçöp hâline gelmiştir. Allah, her şey üzerinde iktidar sahibidir. Servet ve oğullar, dünya hayatının süsüdür; bâkî kalacak olan sâlih ameller ise Rabbinin nezdinde hem sevapça daha hayırlı, hem de ümit bağlamaya daha lâyıktır.» (el-Kehf, 45-46)

Hutbesini bitiren Osman (r.a) minberden indi; cemaat da ona söz verdi.

Söz verme  işi tamamlandıktan sonra Osman (r.a) halka hitâben şu konuşmayı yaptı:

       “Ey insanlar! Üzerime bir yük yüklendi ve ben de bunu kabul ettim. Ama şunu biliniz ki ben kendiliğimden birşey icat edecek değilim. Ben, sadece öncekilerin yolunu izleyecek olan bir tâbîyim. Bilmenizi isterim ki Allah’ın Kitâbı’ndan ve Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in Sünnet’inden sonra benim üzerimde üç hakkınız vardır:

1. Benden önceki zatların koymuş oldukları ve sizin de üzerinde icma ettiğiniz hükümlere tâbi olmam.
2. Hakkında hüküm ve rivayet bulunmayan konularda salâhiyetli kimselerle istişâre etmem.
3. Hak etmediğiniz ve gerekmediği müddetçe size elimi ve kamçımı kaldırmamamdır.

Unutmayınız ki dünya hayatı, süslenmiş ve insanlara sevdirilmiş çekici bir hayattır. Bunun içindir ki birçok kimse ona kapılmıştır. Sakın dünyaya güvenip meyletmeyiniz! Çünkü o kendisine güvenilebilecek bir şey değildir. Şunu da biliniz ki dünya, kendisini terk edenler müstesna hiç kimsenin yakasını bırakmaz!.

Hz. Osman (r.a.) halife olur olmaz yaptığı nasihatlere dikkat edersek dünyanın değerini ortaya koymaktadır. O nasihatten faydalanmak isteyenler o sahnenin tam ortasına kendisini koymak zorundalar. Maalesef ki o edilen nasihatlerin çoğu bugün müslümanların hayatlarında yeşermiş, hatta kökleşmiş durumdadır.

O gün insanları yani Resulullah (s.a.v.)’ın ashabını ALLAH (c.c.)’ın ayetleriyle uyarıyor ve dikkatli olmalarını telkin ediyordu. Bugünde aynı durumda bizler varız yine uyarılıp-uyandırılmak istenilen mesele aynıdır. Eğer dünyanın süsü mücadelemizi etkilemesin istiyorsak o edilen nasihat üzerinden nefislerimizi muhasebe etmeliyiz…

Hz. Osman devrinde, müslümanlar Cuma günleri Mescid’in darlığından ve namaz kılmak için meydanlara yayıldıklarından şikâyet edip Mescid’in genişletilmesini istediler.

Osman (r.a) da ashabın görüş sahibi olanlarıyla konuştu. Mescid’in yıkılıp genişletilmesi hususunda görüş birliğine varıldı. Osman (r.a) Mescid’in yapısını değiştirdi. Ona birçok ilaveler yaptı. Duvarları yontma nakışlı taşlarla ve kireçle, çürüyen direklerini de yontma nakışlı taşla yaptırdı. Mescid’in tavanını sert ve dayanıklı sac ağacıyla kaplattı. Yapının çakıl ve kumları Akîk deresinden taşındı. Kerpici, Bakî’de kesildi. Mescidin temeli, adam boyu yükselinceye kadar, taşla örüldü.

Hz. Ömer devrinde olduğu gibi, mihrabın sağında, solunda ve aksi istikametteki kısmında ikişerden altı kapı açıldı. Mescidi genişletme işine, Hicretin 29. senesi Rebiülevvel ayının başlarında başlandı, 30. senenin Muharrem’i girince, on ayda bitirildi. İnşaat esnâda, Allah Rasûlü (s.a.v) için minber yapılınca, O’ndan ayrılmanın hicrânıyla inleyen Hurma Kütüğü meydana çıkmış, Übey bin Ka’b (r.a) bu kütüğü alarak kurtlar tarafından yenilip un ufak edilinceye kadar evinde saklamıştır.

Aynı şekilde Kuba Mescidi de Osman (r.a) tarafından genişletilmiştir.

Emîrü’l-Mü’minîn Osmân bin Affân (r.a) Rasûlullâh (s.a.v) Efendimiz’in Mescid-i Şerîf’ini yeniden binâ ettiği zaman insanların (itirâz kabîlinden) dedikoduları üzerine şöyle buyurdu:

“‒Siz bana îtirâz etmekte çok aşırı gittiniz. Hâlbuki ben Nebiyy-i Ekrem (s.a.v) Efendimiz’in şöyle buyurduklarını işittim: «Her kim Allah Teâlâ’nın rızâsını kastederek (büyük, küçük) bir mescid binâ ederse, Allâh Teâlâ da ona Cennet’te onun gibi bir ev binâ eder».” (Buhârî, Salât, 65; Müslim, Zühd, 43-44)

İtirâz edenler, Mescid’in Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz devrindeki hâl ve şekliyle binâ edilmesini, nakışlı taş ile kireç kullanılmamasını arzu ediyorlardı. Hâlbuki kerpiç duvarlar çabuk gevşiyor, hurma gövdelerinden yapılan direkler kısa zamanda çürüyor, hurma dallarından yapılan tavan da namaza gelenleri yağmurdan muhâfaza edemiyordu. Bu sebeple Hz. Osmân (r.a) Mescid’i iyice genişletti, duvarlarını nakışlı taşlarla ve kireçle ördü, direklerini nakışlı taşlardan, tavanını da sac ağacından yaptı.

Bir öğle vakti işçiler işe dalmış Mescid-i Nebevî’yi genişletme çalışmalarına devam ediyorlardı. O esnâda küçük bir çocuk olan İbn-i Saîd el-Mahzûmî Mescid’e geldi. Bir kenarda başını tuğlaya koyarak uyuyan güzel yüzlü bir yaşlı gördü. Küçük çocuk yaklaştı ve ihtiyarın güzelliğine hayran hayran bakmaya başladı.

Yaşlı gözlerini açarak: “–Yavrum, sen kimsin?” diye sordu.

Çocuk: “–İbn-i Saîd ibn-i Yerbû’ el-Mahzûmî” dedi.

Yaşlı zât, yakında uyumakta olan bir hizmetçiye seslendi, lâkin hizmetçi onu duymadı.

Bu sefer çocuğa: “–Şunu çağırıver” dedi. Çocuk da çağırdı. Yaşlı zât yanına gelen hizmetçiye bazı tâlimatlar verdi. Çocuğa da: “–Biraz otur!” dedi.

Hizmetçi gidip bir takım elbise ve bin dirhem para ile geldi. İhtiyar, çocuğun eski elbiselerini çıkarıp ona takım elbiseyi giydirdi. Bin dirhemi de cebine koydu. Çocuk evlerine dönüp babasının yanına vardı.

Babası: “–Oğlum, bu iyiliği sana kim yaptı!” dedi.

Çocuk şöyle dedi: “–Kim olduğunu bilmiyorum. Mescid’de uyuyordu. İhtiyar olmasına rağmen, ben ondan daha güzel bir insan görmedim.”

Bu cevap üzerine babası iyilik sahibinin kim olduğunu anladı ve: “–O Mü’minlerin Emîri Osman ibn-i Affân’dır” dedi.

Bakın siz müminlerin emirine mescid yapımında çalışırken yorulmuş mescid de uyumuş. Bu durum ne kadar garip degilmi ? sen hem müminlerin koca devletinin lideri olacaksın ve diger işçilerle çalışacaksın. Sonra yorgun düşüp olduğun yerde uyuya kalacaksın ?

Bu mütevazilik kendini diğer insanlarla eşit görme duygusu ALLAH (c.c.)’ın kendisine lütfettiği kimselerde bulunur ki . onlar ALLAH (c.c.)’ın dininin hakimeyini bu yolda giden mücadeleyi ve üzerlerine düşen sorumlulukları kendi benliklerinden daha üstün görmüşlerdir.

ALLAH (c.c.)’ta onlara bol bol ikramda bulunmuş onlara bu seviyeleri nasip etmiş.

Bugün kim aynı lütuf ve ikrama mazhar olmak istiyor ise aynı hedef ve gaye üzerine mücadele etmekle sorumlu olduğunu bilmesi ve bunun gereğince mücadele etmesi gerekmektedir.

DUALARIMIZIN SONU ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH (C.C.) HAMD ETMEKTİR.

The post Hz. Osman (R.A.) Halifelik Dönemi appeared first on Ebrar Medya.

Hamd ancak kendisinden başka ilah bulunmayan kainatın rabbi, rahman rahim, din gününün sahibi, bize nimetler bahşeden ve vermiş olduğu tüm nimetlerden hesaba çekecek olan ALLAH (C.C)’a mahsustur.

Salat ve selam yaşayan kur-an, kendisine tabii olunmadıkça cennetin hayalden öteye geçmeyeceği kılavuz-u Ekber Hz. Muhammed (s.a.v.)’e onun ehline ve ashabına olsun.

Bugünkü yazımızda Hz. Osman (r.a.)’ın Hz. Ebubekir ve Hz. Ömer (r.a.) ecmain dönemlerindeki tavırlarına değinmeye çalışacağız.

Osmân (r.a) şöyle anlatır:

Peygamber Efendimiz (s.a.v) vefât ettiğinde ashâbından bazı kişiler buna çok üzüldüler, hatta bazıları neredeyse vesveseye kapılıyorlardı. Ben de onlardan biriydim. Bir gün kalelerden birinin gölgesinde otururken Ömer (r.a) yanımdan geçmiş ve bana selâm vermiş. Üzüntümden ne onun geçtiğini ne de selâm verdiğini fark ettim.

Ömer, Ebû Bekir’in yanına gitmiş ve demiş ki:

“−Osmân’a uğradım, selâm verdim, selâmımı almadı. Böyle bir şey senin hoşuna gider mi?”

Bunun üzerine Ebû Bekir’le berâber bana gelip selâm verdiler. Sonra Ebû Bekir dedi ki:

“−Kardeşin Ömer bana gelip, sana selâm verdiğini, ancak senin ona mukâbele etmediğini söyledi. Bunun sebebi nedir?” “−Ben böyle bir şey yapmadım.” deyince, hemen Ömer şöyle dedi:

“−Vallahi sen bunu yaptın!” “−Vallahi ben ne senin geçtiğini ne de selâm verdiğini farkettim!” dedim.

Sözü Hz. Ebû Bekir alıp şöyle dedi:

“−Osmân doğru söyledi. Mutlaka seni bundan alıkoyup düşündüren bir iş vardır, neydi o?” “−Ebedî kurtuluşun nasıl olacağını soramadan Allah Rasûlü (s.a.v) vefat ettiler!” dedim.

Ebû Bekir (r.a): “−Ben bunu O’na sormuştum” deyince hemen ayağa kalkıp yakınına vardım ve:

“−Babam annem sana feda olsun! Sen elbette buna lâyıksın!” dedim.

Ebû Bekir (r.a) dedi ki: “–Ben «Ey Allah’ın Rasûlü, bu işin kurtuluşu nedir?» diye sorduğumda,

Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) şöyle cevap vermişlerdi: «−Amcama arzettiğim kelimeyi (Kelime-i şehâdeti) kim kabul edip bana aynısını söyler (ve gereğini de yaparsa), işte bu onun için bir kurtuluş vesilesi olur.»”

İşte bu eşsiz sahabeleri bu seviyelere getiren; yani ne demek istiyoruz?

ALLAH (C.C) katında değerli oluşları ve önümüzde örnek oluşları hep hesap günü kaygısından ve daha fazla kazanma isteğinden dolayı olmuştur.

Cennet ile müjdelenmesine rağmen hala kalplerinde ya kurtulamazsam korkusu ….

Bizler bugün hangi korkuları kalplerimizde taşıyoruz kendimizi bu noktada sorgulamamız gerekmektedir.

Ve onları daima canlı ve birbirlerine bağlı kılan şey ALLAH (C.C)’ın dinine olan bağlılık ve sadakatları idi.

Hiçbir zaman kendi menfaat ve nefislerini ön planda tutmadılar, hayatlarının her safhasında ALLAH (C.C)’ın dini uğrunda çalıştılar.

Buna bir örnek verecek olursak ;

Ebû Bekir (r.a), hastalığı şiddetlenince Abdurrahman ibn-i Avf’ı çağırdı ve:

“–Ömer ibnü’l-Hattâb hakkında ne dersin?” diye sordu.

Abdurrahman (r.a): “–Sen bana öyle bir şey soruyorsun ki, sen onu benden daha iyi bilirsin” diye cevap verdi.

Ebû Bekir (r.a): “–Öyle de olsa sen yine cevap ver” dedi.

Abdurrahman (r.a): “–Allah’a yemin ederim ki o, senin düşündüğünden daha fazîletlidir.” dedi.

Sonra Ebû Bekir (r.a), Osman ibn-i Affân’ı huzuruna çağırdı ve:

“–Ömer hakkında ne düşünüyorsun?” dedi. Osman (r.a): “–Sen Ömer’i hepimizden daha iyi tanıyorsun!” diye cevap verdi.

Ebû Bekir (r.a): “–Ey Ebû Abdullah! Buna rağmen fikrini söyle!” dedi.

Osman (r.a): “–Vallahi onun hakkında bildiğim, içinin dışından daha hayırlı olduğudur. İçimizde onun gibisi yoktur!” dedi.

Ebû Bekir (r.a), ashaptan diğer insanlarla da istişare etti ve Hz. Ömer’i kendisinden sonra hilâfete aday gösterdi, onun halîfe olmasını tavsiye etti.

Ebû Bekir (r.a), vefâtının yaklaştığını hissedince bir vasiyetnâme yazdırdı. Vasiyetinde şöyle diyordu: “Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla!.. Bu, Ebû Bekir bin Ebû Kuhafe’nin dünyadaki son zamanında ve âhiretin ilk ânında yazdığı vasiyettir. Bu ân, kâfirin îmâna geldiği, fâcirin yakîne erdiği, yalancının da doğru söylediği bir ândır!.. Sizin üzerinize benden sonra Ömer ibnü’l-Hattâb’ı halife seçtim. Onun sözünü dinleyiniz, ona itaat ediniz! Çünkü ben Allah için, Rasûlü için, dîni için, nefsim ve sizin için hayrı seçmekte zerre kadar kusur etmedim. Gücüm yettiği kadar araştırma yaptım. Eğer Ömer adalet yaparsa benim onun hakkındaki zannım budur. Onun hakkında bildiğim de budur. Eğer değiştirirse, zulüm yaparsa her kişi kazancıyla karşı karşıyadır. Ben hayrı irade ettim, gaybı bilemem!” dedikten sonra şu âyeti okudu: “…Zulmedenler, hangi dönüşe (hangi âkıbete) döndürüleceklerini yakında bileceklerdir.” (eş-Şuarâ, 227) Sonra da: “Selâm ve Allah’ın rahmeti sizin üzerinize olsun” dedi. Daha sonra bu vasiyetin mühürlenmesini emretti. Ebû Bekir (r.a) bu vasiyetin baş kısmını imla ettirdiğinde, henüz kimsenin ismini yazdırmadan baygınlık geçirmişti.

Osman (r.a): “Ben sizin üzerinize Ömer ibnü’l-Hattâb’ı halife seçtim” ibaresini kendiliğinden yazdı. Sonra Ebû Bekir (r.a) ayıldı ve Hz. Osman’a: “–Yazdığını bana oku” dedi. Osman (r.a), Hz. Ömer’in ismini okuyunca Ebû Bekir (r.a) tekbir getirdi ve: “–Herhalde sen, müslümanlar ihtilafa düşmesin diye aceleyle Ömer’in ismini yazdın. Allah senden râzı olsun. Vallahi sen de hilâfete lâyıksın!” dedikten sonra vasiyeti tamamlayıp mühürledi. Bundan sonra Hz. Osman’a emretti, o da mektup mühürlü vaziyette elinde bulunduğu hâlde dışarı çıktı. Ömer ibnü’l-Hattâb ve Üseyd ibn-i Hudayr’ı yanına alarak insanlara: “–Bu mektupta ismi yazılı olan kişiye bey’at eder misiniz?” diye sordu.

Onlar da: “–Evet, ederiz” dediler.

Böylece hepsi de Hz. Ömer’in halifeliğini kabul ettiler ve ondan râzı oldular. Sonra Ebû Bekir (r.a), Hz. Ömer’i yalnız olarak huzuruna aldı. Daha önce yaptığı vasiyetleri yeniden tekrarladı. Ömer (r.a) huzurundan çıktığında Ebû Bekir (r.a) ellerini semâya kaldırıp şöyle duâ etti: “Allah’ım! Ben onların iyiliğini istediğim için böyle yaptım. İnsanların aleyhine doğacak fitneden korktum. Benden daha iyi bildiğin sebeplerle, ben onlar hakkında böyle yaptım. Bütün gücümle çalıştım ve bu şekilde olmasını münâsip gördüm. Onların en hayırlısını, en kuvvetlisini ve insanları hayra irşâd etmeye en hırslı olanını kendilerine idâreci seçtim. Artık bana Sen’in emrin gelmiştir. Bundan sonra Sen onlara sahip ol ve onları muhâfaza eyle! Onlar Sen’in kullarındır ve perçemleri senin elindedir. İdarecilerini onlar için ıslah eyle! Onu Rahmet Peygamberi Efendimiz ile sâlihlerin yoluna uyan râşid halifelerden eyle! Halkını da o idâreci için itaatkâr ve hayırlı eyle!”

Ancak bu tavır ve davranış içersinde olursak ; yani nasıl olursak ALLAH (C.C) dinini ve o dinin menfaatlerini , kendi menfaat ve çıkarlarımızın önüne koyarsak ?

Onlar gibi bir bağ olması ve ALLAH (C.C)’ın yardımının gelmesi gibi beklentilerimiz olabilir.

Yada başka bir örnek;

Hz. Osman’ın hizmetçisi anlatıyor:

“Osman (r.a) ile birlikte sıcak bir yaz günü onun Avâli bölgesindeki evindeydik. O esnâda Osman (r.a) iki genç deveyi çekip götüren birini gördü. Yerin üstü, şiddetli sıcak sebebiyle dalga dalga görünüyordu. Osman (r.a): «‒Şu zâtın neyi var acaba! Keşke Medîne’de bekleseydi de hava biraz serinleyince yola çıksaydı?!» buyurdu. Adam bize yaklaşınca: «‒Bak bakalım kimmiş!» dedi.

Baktım ve: «‒Ridâsını başına sarmış, iki genç deve götüren bir kişi görüyorum.» dedim.

O zât biraz daha yaklaşınca Osman (r.a): «‒Bir daha bak!» dedi.

Baktım, bir de ne göreyim: Ömer ibnü’l-Hattâb (r.a)!

Hemen: «‒Bu gelen kişi Mü’minlerin Emîri!» dedim. Osman (r.a) kalkıp başını kapıdan dışarı çıkardı. Dışarda esen sıcak hava kendisini rahatsız edince hemen başını içeri çekip bekledi.

Ömer (r.a) evin dengine gelince: «‒Bu saatte seni dışarı çıkaran nedir?»

diye sordu. Ömer (r.a): «‒Zekât mallarından iki genç deve geride kalmışlar. Diğer zekât develeri yerlerine götürüldü. Bunları da koruluğa götürüp onlara katmak istedim. Zâyî olmalarından ve Allah Teâlâ’nın onları benden sormasından korktum!» buyurdu.

Osman (r.a): «‒Buraya gelin ey Mü’minlerin Emîri! Biraz su için, gölgede dinlenin! Biz onları yerine ulaştırırız.» dedi. Ömer (r.a): «‒Sen gölgene dön!» buyurdu.

Ben: «‒Yanımızda o işi yapacak hizmetçiler var!» dedim.

Ömer (r.a): «‒Sen gölgene dön!» buyurdu ve yoluna devam etti.

Osman (r.a): «‒Kim son derece kuvvetli ve emîn bir kişiye bakmak isterse şu zâta baksın!» buyurdu ve yanımıza döndü. Kendini gölgeye zor attı.”

İşte sahabenin birbirine olan sevgi ve saygısı bugün Müslüman kardeşlerde de olması gereken bir tavır ve davranıştır.

Onların yapmış oldukları birbirlerini mücadeleye sevk ediyor …

Bugün bizlerin yaptıkları nelere sevk ediyor ? yada biz ALLAH (C.C)’ın dini için neler yapıyoruz ?

DUALARIMIZIN SONU ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH (C.C.)’A HAMD ETMEKTİR.

The post HZ. OSMAN – HZ. EBUBEKİR – HZ. ÖMER R.A. DÖNEMİ – HALİFELİK ZAMANI appeared first on Ebrar Medya.

Hamd ancak kendisinden başka ilah bulunmayan göklerin, yerin ve her ikisinin arasında bulunan bütün mahlukatın rabbi olan ALLAH (C.C)’a mahsustur.

Salat ve selam müminlerin örneği ve önderi kendisine tabii olunmadıkça cennetin hayalden öteye gitmeyeceği, son nebi, son resul Hz. Muhammed (s.a.v.)’e , onun ehline, ashabına ve tüm müminlerin üzerine olsun.

Bu yazımızda Hz. Osman (r.a.)’ın ALLAH(C.C)’ın dini uğrunda fedakarlıklarından ve faziletli davranışlarından bahsedeceğiz inşaALLAH.

Tebük Seferi’ne hazırlıkların yapıldığı esnâda Ashâb-ı kirâm, Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’le Allah yolunda canlarını fedâ edebilme seferberliğinin ulvî heyecânını yaşıyordu. Ancak fakir sahâbîlerden yedi kişi, sefere iştirâk etmek için binek bulamamışlardı. Çoğunlukla iki askere hattâ bâzen üç askere bir deve düşüyordu ve bu deveye sırayla bineceklerdi. Sefere iştirâk etmeyi ve her an Allah Rasûlü (s.a.v) ile berâber olmayı cân u gönülden arzu ettikleri hâlde, nöbetleşe de olsa binecek bir deve bulamayan fakir sahâbîler, Allah Rasûlü’ne gelerek hâllerini arz ettiler. Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz de kendilerine binek temin edemeyince ağlayarak geri döndüler. Bunun üzerine fakirlerin harbe iştirâk mecbûriyetinden muaf olduklarını bildiren şu âyet-i kerîme nâzil oldu:

“(Ey Rasûlüm!) Kendilerine binek sağlaman için Sana geldiklerinde (Sen): «Sizi bindirecek bir binek bulamıyorum.» deyince, infak edecek bir şey bulamadıkları için kederlerinden gözyaşı döke döke dönen kimselere de herhangi bir mes’ûliyet yoktur!” (et-Tevbe, 92)

Âyet-i kerîmede, Hakk’ın rızâsına kavuşmak ve Rasûlullah (s.a.v) ile birlikte olabilmek için teessürlerinden gözyaşı döktükleri anlatılan bu güzîde sahâbîlerin ihtiyaçlarını, İbn-i Yâmin, Hz. Abbâs ve Osman (r.a) tedârik ettiler ve kardeşlerinin göz yaşlarını dindirdiler.

“Onlar, gaybe inanırlar, namazı dosdoğru kılarlar ve kendilerine rızık olarak verdiklerimizden infak ederler.” (Bakara 3)

Ashab ve Osman (r.a.) ALLAH(C.C)’ın ayetlerini iyi anladıkları için ALLAH(C.C)’ın kendilerine vermiş oldukları nimetleri O(C.C)’nun yolunda hiç tereddüt etmeden kullanmışlardır.

Peygamber Efendimiz’in zamanında Mescid-i Nebevî cemaate dar gelmeye başlamıştı.

Rasûlullah (s.a.v): “–Filan oğullarının hurma kurutma yerini kim satın alır? Allah onu mağfiret eylesin!” buyurmuşlardı.

Osman (r.a) hemen orayı satın alıp Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in huzurlarına çıktı ve:

 “–Ben orayı satın aldım!” dedi. Allah Rasûlü (s.a.v) de: “–Orayı Mescid’imize bağışla, ecri senin olsun!” buyurdular. Böylece Mescid-i Nebevî ilk defâ genişletilmiş oldu.

Yine birgün Hazret-i Ebûbekir’in halîfeliği döneminde bir ara Medîne-i Münevvere’de kıtlık zuhur eder. Tam da o sırada Hazret-i Osman’ın Şam’dan yüz deve yükü buğday kervanı gelmiştir. Kervanı görenler, buğday satın almak için koşarlar. Hattâ bir dirhemlik buğday için yedi dirhem teklif ederler. Hazret-i Osman ise:

“−Hayır! Sizden daha fazla veren var, ona satacağım.” der.

Ashâb-ı kirâm, mahzun bir şekilde oradan ayrılıp halîfe Hazret-i Ebûbekir’in yanına varırlar. Vaziyeti anlatıp Hazret-i Osman’ın bu tavrına üzüldüklerini bildirirler.

Hazret-i Ebûbekir ise, o fazîlet ehli sahâbînin bu davranışının altında muhakkak bir hikmet bulunduğunu sezerek:

“−Osman hakkında hemen kötü düşünmeyiniz. O, Resûlullah’ın damadı ve Me’vâ Cenneti’nde arkadaşıdır. Herhâlde siz onun sözünü yanlış anladınız.” der.

Ardından beraberce Hazret-i Osman’a giderler. Hazret-i Ebûbekir:

“−Yâ Osman! Ashâb-ı kirâm senin bir sözüne üzülmüştür.” deyince Hazret-i Osman:

“−Evet, ey Rasûlullâh’ın halîfesi! Onlar bire yedi veriyorlar. Hâlbuki onlardan daha hayırlı olan Cenâb-ı Hak ise, bire yedi yüz veriyor. Biz buğdayı, bire yedi yüz vererek alana sattık.” buyurur.

Sonra da yüz deve yükü buğdayı, Allah rızâsı için Medîne fukarâsına dağıtır. Kervandaki yüz deveyi de kurban eder.

Buna çok sevinen Ebûbekir, Hazret-i Osman’ı alnından öper ve:

“−Ashâbın, senin sözündeki inceliği kavrayamadıklarını önceden sezmiştim…”

Hz. Osman (r.a.)’ın fedakarlık ve ticari zekasına bakacak olursak bugünkü Müslümanların iyi dersler çıkarması gerekmekte.

Günümüz insanlarının dünyaya düşkünlüğü ve ticarete bakış açılarına baktığımızda bu nadide bulunacak kalitede insanların örnek alınması ne kadar elzem bir durumdur.

Abdurrahman bin Semüre (r.a) anlatıyor:

Rasulullah (sav), ashabını Ceyşü’l-Usre’ye yardım etmeleri için teşvik ederken ben de yanındaydım. Osman bin Affân (ra) ayağa kalktı ve:

“Ey Allah’ın Rasulü! Allah yolunda çuluyla ve semeriyle yüz deve benden!” dedi. Rasulullah (sav), ordu için bağışta bulunmaya tekrar teşvik etti. Hazret-i Osman yine kalkıp:

“Ey Allah’ın Rasulü! Allah yolunda çuluyla ve semeriyle iki yüz deve benden!” dedi. Rasulullah (sav), tekrar teşvikte bulundu. Yine Osman (ra) kalktı ve:

“Ey Allah’ın Rasulü! Allah yolunda çuluyla ve semeriyle üç yüz deve benden!” dedi. Rasulullah (sav)’i minberden inerken gördüm, hem iniyor hem de:

“Osman’a bundan sonra yapacağı hiçbir şey zarar vermez!

Bu gibi müjdeler ashabı hiçbir zaman gevşekliğe itmemiş, aksine cennetle müjdelendikleri halde geçip kenarlarına dinlenmemişlerdir. Daha çok azim ve gayretle üzerlerine düşen sorumluklara sarılıp gereğini yapmışlardır. Tarihte buna şahittir.

Bugün bizler hangi haberle müjdelendikte bu rahatça tavırla birtakım ibadetler yaparak kurtulmuş gibi tavırlar takınıyoruz.

Hz. Âişe (r.a) anlatıyor:

“Ebû Bekir (r.a), Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in yanına girmek üzere izin istedi. Bu esnâda Allah Rasûlü (s.a.v) yatağı üzerinde yatmakta idiler. Üzerinde benim elbisem vardı. Rasûlullah (s.a.v) hâlini hiç bozmadan izin verdiler. Meselelerini hallettikten sonra Ebû Bekir (r.a) gitti. Bir müddet sonra Ömer (r.a) içeri girmek için izin istedi. Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) aynı hâlini hiç değiştirmeden ona da izin verdiler. Hz. Ömer’in ihtiyacını da gördüler. Sonra o da gitti. Bir müddet sonra Osman (r.a) izin istedi.

Bu sefer Fahr-i Kâinât Efendimiz (s.a.v) yatağından doğrulup oturdular. Üstlerini başlarını düzelttiler. Bana da: «Elbiseni üzerine topla!» diye emrettiler. Hz. Osman’a da girmesi için izin verdiler. Onun da ihtiyacını gördüler. Osman (r.a) da gitti. O gidince ben dayanamayıp: «–Ey Allah’ın Rasûlü! Ebû Bekir ve Ömer gelince vaziyetinizi değiştirmediğiniz hâlde Osman gelince kendinize çekidüzen verdiniz. Sebebi nedir?» diye sordum. Peygamber Efendimiz (s.a.v): «–Osman çok hayâ sahibi birisidir. Ben istifimi hiç bozmadan önceki hâlimde iken içeri aldığım takdirde ihtiyacını arzetmeden gideceğinden korktum. Kendisinden meleklerin hayâ ettiği kimseden ben de hayâ etmeyeyim mi?» buyurdular.

Osman (r.a), evinde yalnız kalıp kapısını kilitlediğinde, hattâ gusül abdesti alırken bile, elbiselerini tamamen çıkarıp üzerinden atamaz, belini doğrultamazdı. Çünkü yüksek hayâ duygusu onu bundan menederdi.

Osman (r.a), yüksek hayâ sahibi bir şahsiyetti. Nitekim Allah Rasûlü (s.a.v), meleklerin bile ondan hayâ ettiğini haber vermişlerdir.

Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) şöyle buyurmuşlardır: “Ümmetim içinde onlara karşı en merhametli olan kimse Ebû Bekir’dir. Allah’ın emrini tatbikte en kuvvetlisi Ömer’dir. En fazla hayâ sâhibi olan Osman’dır. Helal ve haramı en iyi bilen Muâz ibn-i Cebel’dir. Ferâizi en iyi bilen Zeyd ibn-i Sâbit’tir. Kur’ân okumayı en iyi bilen Übey bin Ka’b’dır. Her ümmetin bir emîni vardır. Bu ümmetin emini Ebû Ubeyde bin Cerrâh’tır.”

Peygamber (s.a.v.)’in eğitiminden geçen ashabın öne çıktığı meselere dikkat edecek olursak . hepsi bahsedildiği noktada zirveyi teşkil etmişler. Biz kendilerimizi tahlil ettiğimizde ALLAH (c.c.) katında hangi vasfımız ve özelliğimizle ön planda olurduk ? düşünelim acaba böyle bir özelliğimiz hiç mi yok ?

DUALARIMIZIN SONU ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH (C.C.)’A HAMD ETMEKTİR.

The post HZ. OSMAN(R.A)’IN FEDAKARLIK VE FAZİLETİ appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve selam son resul , peygamberler zincirinin son halkası, kendisine tabii olunmadığı müddetçe cennetin hayalden öteye geçmeyeceği Hz. Muhammed (s.a.v.)’e onun ehline, ashabına ve tüm müminlerin üzerine olsun.

Hz. Osman (r.a.)’ın hayatında kaldığımız yerden devam edelim.

Hz. Osman (r.a.) bölgenin en zenginlerindendi. Ticaretle meşgul oluyordu. Gerek maddi gerekse manevi olarak çok güçlü birisi idi. O mallarını ALLAH (C.C)’a itaat ve onun rızasını kazanma yolunda harcamıştı. Her hayırda adeta yarış etmekteydi, hayır yarışında en önde olmak istiyordu ve fakirlik korkusu yoktu. ALLAH (C.C) yolunda imkanlarını seferber ederdi.

Müslümanlar, Medîne-i Münevvere’ye hicret ettiklerinde su sıkıntısı çekiyorlardı. Akîk vâdisinin aşağısında, sel sularının biriktiği yerin yakınında bir kuyu vardı. Rûme Kuyusu diye meşhur olmuştu. Çevresi taşla örülü, derinliği on sekiz, eni sekiz zirâ idi. İki zirâ‘ kadarı su ile dolu idi. Medine’de Rûme kuyusundan başka tatlı su yoktu. Bu kuyuyu ilk önce Müzeyne kabilesinden bir adam kazdırmış, sonradan da Rûmetü’l-Gıfârî’nin malı olmuştu. O, suyun kırbasını bir müdde satardı. Rûme Kuyusu daha sonra bir yahudinin eline geçti. Yahudi de kuyunun suyunu Müslümanlara satar, hiç kimseye parasız bir damla su içirmezdi.

Rasûlullah Efendimiz (s.a.v): “–Rûme Kuyusu’nu kim satın alıp vakfederse Allah ona mağfiret edecektir” buyurdular.

Yine: “–Rûme Kuyusu’nu, Cennet’te ondan daha hayırlısını kazanmak üzere kim satın almak ve kendi kovasını müslümanların kovalarıyla eşit kılmak ister?” buyurdular.

Osman (r.a), yahudiye gidip kuyuyu ondan satın almak istedi. Fakat yahudi tamamını satmaya yanaşmadı.

Hz. Osman da kuyunun yarı hissesini ondan on iki bin dirheme satın aldı ve: “–İstersen, su almak için iki gün benim hisseme ayır; istersen, bir gün bana, bir gün sana ayır!” dedi.

Yahudi: “–Olur! Bir gün senin için ayrılmış olsun, bir gün de benim için!” dedi.

Hz. Osman’ın gününde Müslümanlar sularını alırlar lâkin yeterli gelmezdi. Bir müddet sonra yahudi: “–Sen benim işimi bozdun! Öteki hisseyi de satın al!” dedi. Osman (r.a), onu da on iki bin dirheme satın alıp Müslümanların istifâdesi için vakfetti.

Ticârî zekâ ile imânî bir şuurun buluşmasıydı bu. Hz. Osman’ın bu örneği bir hakikate daha dikkatimizi çekiyor. Bizim meşru her alanda yetişmiş insana ihtiyacımız olduğuna Yaptığı işin ehli, ahlâkı güzel, şuuruyla zekâ ve kabiliyetini bütünleştirmiş insanlara. Fedakârlık anı geldiğinde tereddüt etmeyen insanlara!

Keza hudeybiye deki tavrı bizler için alınması gereken asli örnekliklerdendir…

Umre için yola çıkan Müslümanlar Hudeybiye mevkiine kadar gelmişler, müşrikler de onları Mekke-i Mükerreme’ye almamak için hazırlık yapmışlardı. Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) savaşmayı hiç istemiyor, meseleyi sulh ile halletmeye çalışıyorlardı. Birkaç elçi gelip gittiği hâlde antlaşma ve sulh için kesin bir netîce elde edilememişti.

Peygamber Efendimiz (s.a.v), bu sefer Hz. Osmân’ı Mekke’ye, müşriklerle görüşüp meseleyi halletmesi için gönderdiler ve:

“–Kureyşlilere git! Onlara haber ver ki, biz buraya hiç kimse ile çarpışmak için gelmedik! Biz ancak şu Beytullah’ı ziyâret için, onun haremliğine riâyet ve tâzîm ederek geldik. Yanımızdaki kurbanlık develeri kesecek ve döneceğiz! Sonra onları İslâm’a da dâvet et!” buyurdular.

Aynı zamanda oradaki erkek-kadın bütün mü’minlerle görüşerek, Mekke’nin yakında fethedileceğini müjdelemesini, Allah Teâlâ’nın dînine yardımcı olduğunu ve Mekke’de îmânın açığa vurulacağı günün yaklaştığını bildirmesini de emir buyurdular. Osmân (r.a), Rasûlullah’ın emri üzerine hemen hareket ederek Mekke’ye gitti. Sahabîler: “–Yâ Rasûlallah! Osman Mekke’ye girip Beytullah’a kavuştu, onu tavaf etti, ne mutlu!” dediler. Rasûlullah (s.a.v): “–Bizler tavaftan mahrum bırakılmışken Osman’ın Beytullah’ı bizsiz tavaf edeceğini hiç zannetmem!” buyurdular.

Ashâb-ı kirâm: “–Yâ Rasûlallah! Osman Beytullah’a varıp kavuşmuş iken, Kureyşliler ona ne diye mânî olsunlar?” dediler.

Fahr-i Kâinât (s.a.v) Efendimiz: “–Benim bu husustaki zannıma göre, Beytullah’ı biz tavaf etmedikçe, Osman da tavaf etmez!” buyurdular.  Osman (r.a), müşriklere, niyetlerinin umre yapıp dönmek olduğunu anlattı. Müşrikler buna rağmen yine de izin vermediler.

Hz. Osmân’ı göz hapsinde tutarak ; “–İstiyorsan sen tavâf edebilirsin!..” dediler. Fakat kendisini Allah’a ve Rasûlü’ne adamış olan mübârek sahâbî Osmân (r.a): “–Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) Kâbe’yi tavâf etmedikçe ben de edemem! Ben Beytullah’ı, ancak O’nun arkasında ziyâret ederim…” diyerek Allah Rasûlü (s.a.v)’e olan sadâkatini bildirdi. Osman (r.a) Mekke’de kalıp hicret edemeyen mü’minlerle de görüşüp Peygamber Efendimiz’in müjdesini onlara ulaştırdı. Kendisi bu hususta şöyle der: “–Mekke’de görüştüğüm mü’minlerden bir erkekle bir kadına Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in müjdesini verdiğim zaman, onlar sevinçlerinden hüngür hüngür ağlamaya başladılar. O kadar ağladılar ki, ağlamaktan ölecekler sandım. Sonra da: «–Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’e bizden selam söyle! O’nu Hudeybiye’ye getiren Allah, Mekke’ye getirmeye de kâdirdir!» dediler.”

Hudeybiye’den Mekke’ye, müşriklerle anlaşma yapmak için gönderilen Hz. Osman’ın geri dönüşü gecikince, hakkında, öldürüldüğüne dâir şâyialar çıktı. Bunun üzerine müslümanlarla müşriklerin arasındaki hava gerginleşmeye başladı. Allah Rasûlü (s.a.v), kendisini temsîl eden Hz. Osmân’ın ölüm ihtimâli üzerine derhâl ashâbını toplayıp: “–Anlaşılan müşriklerle vuruşmadıkça buradan ayrılmayacağız!” buyurdular. , Allah(C.C) yolunda canlarını fedâ etmek için bütün ashâbdan bey’at istedi. Kadın-erkek bütün mü’minler: “−Allah Rasûlü’nün gönlünde ne murâdı varsa, onun üzerine bey’at ediyorum!” diyerek Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in bu arzusunu seve seve yerine getirdiler. Bey’atin sonunda Allah Rasûlü (s.a.v), bir eliyle diğer elini tutarak: “–Bu da Osmân’ın bey’atidir!” buyurmak sûretiyle Hz. Osman’a olan îtimâd ve muhabbetini, fiilî olarak ızhâr ettiler. Osman (r.a), müşrikler tarafından serbest bırakılınca, Hudeybiye’ye döndü. O zaman, bey’at tamamlanmış bulunuyordu. Osman (r.a), bey’at ağacının altında Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’e yalnız başına tekrar bey’at etti. Abdullah ibn-i Ömer (r.a): “Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in Osman için uzattığı eli, Osman’ın kendisi için uzattığı elinden daha hayırlı idi!” demiştir. Osman (r.a) Mekke’den dönünce, müslümanlar: “–Ebû Abdullah! Herhalde Beytullah’ı tavaf edip hasretini gidermiş ve içini serinletmişsindir?” dediler. Osman (r.a): “–Siz benim hakkımda ne kadar kötü bir zanda bulunuyorsunuz! Varlığım kudret elinde bulunan Allah(C.C)’a yemin ederim ki, Mekke’de bir sene kalsaydım ve Rasûlullah (s.a.v) de Hudeybiye’de dursaydı, Allah’ın Rasûlü Kâ’be’yi tavaf etmedikçe ben de tavaf etmezdim! Gerçi Kureyşliler Beytullah’ı tavaf etme hususunda beni serbest bırakmışlardı, fakat ben tavaf etmedim!” dedi. Bunun üzerine müslümanlar:

“–Vallahi, Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) bizden daha iyi bilir ve bizden daha çok hüsnüzan sahibidir! (O, senin böyle davranacağını bize daha evvel söylemişti.)” dediler.  Bir semüre ağacının altında yapılan bu bey’ate, “Hudeybiye Bey’atı” denilir. Cenâb-ı Hakk’ın rızâsına mazhar olduğu için “Bey’atü’r-Rıdvân” da denilmiştir. Nitekim Âyet-i kerîmede şöyle buyrulur: “And olsun ki, o ağacın altında Sana bey’at ederlerken Allah, o mü’minlerden râzı olmuştur. Kalblerinde olanı bilmiş, onlara huzur ve sekînet indirmiştir…” (el-Fetih, 18)

O gün bir münâfık hâriç orada bulunan tüm Müslümanlar bey’at etmişlerdi.

İşte budur onları dünyada yaşarken cennetlik yapan o nadide fedakarlıkları..

Ebû Mûsâ el-Eş’arî (r.a) birgün evinde abdest alıp dışarı çıkarken kendi kendine: “Bugün Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’den hiç ayrılmayacağım; hep O’nun yanında bulunacağım.” dedi. Sonra Mescid’e gidip oradaki sahâbîlere Peygamber Efendimiz’in nerede olduğunu sordu. Onlar da: “–Şu tarafa doğru gitti” dediler.

Ebû Mûsâ (r.a) hâdisenin devamını şöyle anlatır: “Rasûl-i Ekrem Efendimiz’in gittikleri yeri sora sora nihayet Eris Kuyusu’nun bulunduğu bahçede olduklarını öğrendim. Ben de bahçe kapısının yanına oturdum. Rasûlullah (s.a.v) bana kapıyı korumamı emrettiler. Tuvalet ihtiyacını giderip abdest aldılar. Ben de kalkıp yanlarına vardım. Baktım ki Eris Kuyusu’nun kenarındaki taşların üzerine, kuyu ağzındaki bileziğin tam ortasına oturmuş, baldırlarını açarak ayaklarını kuyuya sarkıtmışlar. Kendilerine selâm verdikten sonra geri dönüp kapının yanına oturdum. Kendi kendime: «Bugün Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in kapıcısı olacağım» dedim…” Bu esnâda Ebû Bekir (r.a) ve ardından da Ömer (r.a) geldiler. Rasûlullah Efendimiz (s.a.v), kendilerine izin vererek Cennet’le müjdelememi emrettiler. Onlar da gelip Allah Rasûlü’nün yanına oturdular. Ebû Mûsâ (r.a) sözlerine şöyle devâm eder:

“Bir müddet sonra biri gelip kapıyı itti. «–Kim o?» diye sordum.

 «–Osman ibn-i Affân» dedi. «–Biraz bekle» diyerek Fahr-i Kâinât Efendimiz’in huzûr-i âlîlerine çıktım ve onun geldiğini haber verdim.

 «–İzin ver ve başına gelecek belâ ile birlikte onu cennet’le müjdele!» buyurdular.

Geri döndüm ve: «–İçeri gir, Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) başına gelecek belâ ile birlikte seni Cennet’le müjdeliyorlar!» dedim. Osman (r.a) müjdeyi duyunca Allah(C.C)’a hamd etti, sonra da: «Allah yardımcım olsun» dedi. İçeri girdi. Kuyu bileziğinde oturacak yer kalmadığını görünce, onların karşılarında bir başka yere oturdu.

Saîd ibn-i Müseyyeb (r.a) der ki: “Ben bu oturuş şeklini onların kabirlerine yordum Rasûlullah Efendimiz (s.a.v), Ebû Bekir (r.a) ve Hz. Ömer’in kabirleri yan yana, Hz. Osman’ın kabri ise biraz ileride Cennetü’l-Bakî’dedir.

Hem dünyada hem de ahirette bu güzel insan, örnek insanlarla birlikte olmak istiyorsak onların duruş ve tavırlarını iyi anlayıp aynı tutum ve davranışı sergilememiz gerekmekte …

DUALARIMIZIN SONU ALLAH(C.C)’A HAMD ETMEKTİR.

The post HZ. OSMAN(R.A)-3 appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve selam yaşayan kur-an müminlerin örneği ve önderi kendisine tabii olunmadıkça cennetin hayalden öteye geçemeyeceği Hz. Muhammed (s.a.v.)’e onun aline ashabına ve tüm mümin kulların üzerine olsun.

Mekkeli müşrikler İslam’ın yayılması ve de Hz. Osman (r.a.)’ın Rukiye (r.anha.) ile evlenmesinden sonra Müslümanlara işkencelerini artırmaya başlamışlardı.

Mekkeli müşriklerin mü’minlere revâ gördüğü baskı ve işkenceler zirveye çıkıp çekilmez bir hâl alınca, Rasûlullah Efendimiz (s.a.v), ashabına Habeşistan’a hicret etmelerini tavsiye etti. Osman (r.a), evini yurdunu terk ederek ilk grupla birlikte Habeşistan’a doğru yola çıktı.

(İbn Hacer, el-İsâbe, II, 462)

Hz. Osman’ın yanında hanımı Rukiyye validemiz de vardı. Bu tabloyu gören Resûlullah (sas) şöyle buyurdu:

“Selam olsun Osman’a ve ailesine! Vallahi onlar Lût’tan sonra iman adına hicret eden bir iman ailesidir.”

Habeşistan’a varıp da Necâşî’nin huzûruna çağrıldıklarında, Hz. Osman (r.a) başını eğmeden girdi. Necâşî: “–Niçin bana secde etmedin?” diye sordu.

Hz. Osmân (r.a) da: “–Ben Allâh’tan başka kimseye secde etmem!” cevâbını verdi.

Bir süre Habeşistan da kalan müslümanlar yalan bir haber ile yola çıktılar.

Yanlış bir haber üzerine Habeşistan’dan dönen Muhâcirler, Mekke’ye yaklaşıp da müşriklerin îman ettiğine dâir haberin asılsız olduğunu öğrendiklerinde, geri dönüp gitmek onlara çok ağır geldi. Mekke’ye himayesiz olarak girmekten de korktular.

Aralarında uzun uzadıya konuştuktan sonra: “–Mekke’ye girelim, Kureyşlilerin ne durumda olduklarına bakalım, sonra da Habeş ülkesine tekrar dönüp gidelim!” dediler. Ancak müşrik olan akraba veya dostlarından birisinin himâyesinde, ya da müşriklere hiç görünmeden, gizlice Mekke’ye girebildiler. (İbn Sa’d, I, 206; İbn Esîr, Üsdü’lğâbe, III, 598)

Osman (r.a) da, akrabasından Saîd ibn-i Âs’ın himâyesine girdi. Saîd: “–Ey Kureyş cemaati! Saîd ibn-i Âs, Osman ibn-i Affân’ı himâyesine aldı. Ona dokunmayınız!” diye Mekke’de nidâ ettirdi. Osman (r.a), bu sûretle emniyete erdi ve sabah akşam Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in yanına gidebilme imkânına kavuştu.

Habeşistan’dan dönen müslümanlar, müşriklerin zulmünün tüm şiddetiyle devam ettiğini görünce, tekrar Habeşistan’a gitmeye karar verdiler. Osman (r.a), hareket etmeden önce Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’e:

“–Ya Rasûlullah! Bir defa hicret ettik. Bu, Necâşî’ye ikinci hicretimiz oluyor. Ancak Siz bizimle değilsiniz!” dedi.

Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) ona: “–Siz Allah’a ve bana hicret eden kişilersiniz. Bu iki hicretin tamamı sizindir ve karşılığını da alacaksınız!” buyurdular.

Bunun üzerine Osman (r.a): “–Öyleyse bu bize yeter ya Rasûlullah!” dedi.

Hz. Osman (r.a), yaşadığı bir hâdiseyi hatırladığında gözlerinden yaşlar akmış ve şöyle anlatmaya başlamıştır: Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) bir gün Kâbe’yi tavaf ediyor, o esnâda Ukbe bin Ebî Muayt, Ebû Cehil ve Ümeyye bin Halef de Kâ’be’nin Hicr bölgesinde oturuyorlardı. Allah Rasûlü (s.a.v), hizâlarından geçerken hoşuna gitmeyecek bazı laflar söylediler. Peygamber Efendimiz’in bu sözlerden hoşlanmadığı mübarek yüzünden belli oluyordu. Yanına yaklaştım. Âlemlerin Fahr-i Ebedîsi’ni, Hz. Ebû Bekir’le birlikte aramıza aldık. Rasûlullah (s.a.v) parmaklarını benim parmaklarımın arasına geçirdi. Birlikte tavaf etmeye başladık. Ebû Cehil ve arkadaşlarının hizâsına geldiğimizde, Ebû Cehil, Allah Rasûlü’ne: “–Vallahi, denizlerde bir kıl parçasını ıslatacak kadar su bulunduğu ve Sen de atalarımızın taptığı tanrılara tapmaktan men ettiğin müddetçe, Sen’inle barışmayacağız!” dedi.

Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) de: “–Ben de öyle!” buyurdular.

Tavafın üçüncü şavtını da böylece yapıp dördüncü şavta başladığımızda, Ebû Cehil yerinden fırlayarak Peygamber Efendimiz’in yakasını tutmak istedi. Ben sadrından itince sırt üstü düştü. Hz. Ebû Bekir, Ümeyye bin Halef’i; Allah Rasûlü (s.a.v) de Ukbe bin Ebî Muayt’ı defetti. Onlar, Peygamber Efendimiz’in başından dağılınca, Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) ayakta durup onlara: “–Vallahi, siz âcil azâbı hak edinceye kadar bu kötülüklerinizden vazgeçmeyeceksiniz! Sizler, Peygamberiniz için ne kötü kavimsiniz!” buyurduktan sonra evine döndü. Biz de arkasından evine kadar tâkip ettik.

Peygamber Efendimiz (s.a.v), kapısının önünde durup yüzünü bize döndürdü ve şöyle buyurdu: “–Sevinin! Hiç şüphesiz, Allah Teâlâ dinini açıklayıp üstün kılacak ve Peygamberine de yardım edecektir. Şu gördüğünüz kişiler, Yüce Allah’ın sizin elinizle tez vakitte helâk edeceği kimseler arasındadır!” Vallahi, ben ileriki zamanlarda  onları Yüce Allah’ın bizim ellerimizle kahrettiğini gördüm.

Hz. Osman, bir müddet Habeşistan’da kaldıktan sonra tekrar hanımıyla birlik­te Mekke’ye döndü. Daha sonra da oradan Medine’ye hicret etti. Hz. Osman’ın en bariz vasfı, edep ve hayâsı idi.

Hz. Âişe’nin rivayetine göre, bir gün Re­sû­lul­lah, üzerine bir örtü çekmiş olduğu hâlde istirahat ediyordu. O sırada Hz. Ebû Bekir kapıya geldi, içeri girmek için izin istedi. Re­sû­lul­lah tav­rında bir değişiklik yap­madan içeri girmesine izin verdi. Sonra soracağını sorup gitti. Daha sonra Hz. Ömer geldi, ona da aynı şekilde hâlini değiştirmeden izin verdi. Ondan sonra Hz. Osman, huzura girmek için izin istedi. Bu defa Resû­lul­lah hemen doğruldu, toparlandı.

Bunun üzerine Hz. Âişe: “Ey Allah’ın Resûl’ü!” dedi, “Ebû Bekir ve Ömer için toparlanmadığınız hâlde, neden Osman gelince hâlinizi değiştirdiniz?”

Allah Resûlü şöyle cevap verdi: “Çünkü Osman çok hayâlı birisidir. Kendisinden meleklerin bile hayâ ettiği bir kimseden ben hayâ etmeyeyim mi?!”

Bir defasında Rasûlullah (s.a.v), kızı Rukıye’nin yanına varmıştı. Rukıye (r.a), kocası Hz. Osman’ın başını yıkıyordu. Allah Rasûlü (s.a.v): “–Kızcağızım! Ebû Abdullah’a iyi davran, güzel muâmele et! Zira o sahabîlerim arasında ahlâken bana en çok benzeyendir!” buyurdular.

Osman (r.a), Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in muhtereme kızı Rukıye ile evli idi. Rukıye (r.a) hastalandı. Peygamber Efendimiz (s.a.v) Bedir Gazvesi’ne giderlerken Hz. Osman’ı hasta olan Rukıye’ye bakmak üzere Medîne-i Münevvere’de bıraktılar. Bedir zaferinin kazanıldığı günlerde Rukıye (r.a) da rahmet-i Rahmân’a kavuştu. Osman (r.a), buna çok üzüldü.

Onu böyle üzgün gören Ömer (r.a): “–İstersen kızım Hafsa’yı sana nikâhlayayım!” dedi. Kocasının Bedir savaşında yaralanarak Medine’de vefat etmesi üzerine Hafsa (r.a) dul kalmıştı.

Osman (r.a): “–Ben bu işi bir düşüneyim!” dedi. Birkaç gün geçtikten sonra da: “–Ben, şu anda evlenmemin doğru olmayacağı kanaatine vardım.” dedi.

Ömer (r.a), Peygamber (s.a.v) Efendimiz’in yanına vardığı bir gün: “–Yâ Rasûlallah! Ben Osman’a şaşıyorum. Kızım Hafsa ile evlenmesini teklif ettim, kabul etmedi!” dedi.

Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) de ona: “–Ben sana Osman’dan daha hayırlı bir damat, Osman’a da senden daha hayırlı bir kayınpeder göstereyim mi?” buyurdular.

Ömer (r.a): “–Gösterin yâ Rasûlallah!” dedi. Bunun üzerine Allah Rasûlü (s.a.v), Hafsa (r.a) ile evlendi, kendi kızını da Hz. Osman ile evlendirdi. Zâten Hz. Osman da Ümmü Gülsüm (r.a) ile evlenmeyi umduğu için Hz. Ömer’in teklifini kabul etmemişti.

Daha sonra Peygamberimiz, diğer kızı Ümmü Gülsüm’ü de Hz. Osman’a nikâhladı. Bundan sonra Hz. Osman “iki nur sahibi” manasında “Zinnûreyn” la­kabıyla anıldı. Ümmü Gülsüm’ün vefatından sonra da Peygamberimiz, “Eğer bir kı­zım daha olsaydı, onu da Osman’la evlendirirdim!” buyurarak, hayâ timsali olan damadını teselli etti.

Zaten haya dolu karakterini İslam’ın güzel ahlakı ile şekillendirince işte böyle mükemmel bir karakter ortaya çıkmış bugün İslam’ın ahlakı ile ahlaklanmaya çalışanlara nadide bulunacak örneklerden olmuştur.

ALLAH (C.C) onu öyle şerefli kılmıştır ki peygamber (s.a.v.)e damat olmuştur. Ve İslam adına çok fedakarlıklarda yapmıştır ilerki yazımızda inşaALLAH hayatına devam edeceğiz …

ALLAH (C.C) ders alabilmeyi örnekliğinde hayayı kuşanabilmeyi bizlere nasib etsin …

The post HZ. OSMAN (R.A) – 2 appeared first on Ebrar Medya.

Hamd gecenin ve gündüzün, güneşin, ayın, yıldızların, gördüğümüz ve göremediğimiz gökte ve yerde ve ikisinin arasında her ne var ise onlara boyun eğdiren ALLAH (C.C)’a mahsustur.

Salat ve selam o kutlu yolun önderi insanları hidayet yoluna davet eden , kendisine uyulmadıkça cennetin hayal dahi edilemeyeceği hz. Muhammed (s.a.v)’e onun pak ehline güzide ashabına ve tüm mümin kulların üzerine olsun .

Bu ayki yazımızda Peygamberimiz (s.a.v.) in üçüncü halifesi, hayâ ve edep numunesi Hz. Osman (r.a.)’dan bahsetmeye çalışacağız.

Cenâb-ı Hak büyük bir lûtufta bulunarak Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’i bizlere en güzel örnek şahsiyet olarak ihsan eylemiş. Fahr-i Kâinât Efendimiz de ashâb-ı kirâmı ilâhî hakîkatlerle mükemmel bir şekilde terbiye ederek ümmetine nümûne rehberler ve yıldız insanlar hâline getirmiştir.

Bu sebeple ashâb-ı kirâmın hayatı ve hareketleri, Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’i aksettiren bir ayna mesâbesinde olmuştur. Her davranışlarında Allah Rasûlü (s.a.v) Efendimiz’i hatırlamış ve hatırlatmışlardır.

Hz. Ali (r.a)’ın şu sözleri bunu ne güzel ifâde eder: “Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in ayağa kalktığını gördük biz de kalktık, oturduğunu gördük biz de oturduk.” (Ahmed, I, 83)

“Siz Peygamberiniz’in (s.a.v) Sünnet’inden daha üstün bir şeye ittibâ edemezsiniz!” (Ahmed, I, 121)

Abdullah ibn-i Ömer (r.a) da şöyle buyurur: “–Biz hiçbir şey bilmezken Allah Teâlâ, Muhammed (a.s)’ı bize gönderdi. Biz Muhammed (a.s)’ı ne yaparken gördüysek aynen onun gibi yaparız!” (İbn-i Mâce, İkâme, 73; Ahmed, II, 65, 94; IV, 78)

Dolayısıyla sahâbe-i kirâmın, bilhassa Hulefâ-i Râşidîn’in hayatları ve hâtıralarıyla meşgul olmak, bizlere devamlı Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’i hatırlatacak, Cennet’e yaklaştıran ve Cehennem’den uzaklaştıran yolu gösterecektir.

Hz. Osman (r.a) da Allah(C.C) Rasûlü’ne en yakın sahâbîlerden biridir. İnsanlık tarihi boyunca hiçbir beşerin görmediği bir lûtfa mazhar olmuş, Allah’ın peygamberine, hem de en sevgili Rasûlü’ne iki defâ damat olmuştur. Bu sebeple o, nübüvvet âilesine en yakın şahsiyetlerden biridir. Dolayısıyla onun hâtıralarını okurken mânevî bir haz alacağımız muhakkaktır.

Osman ibn-i Affân (r.a) ashâb-ı kirâmın önde gelenlerinden olup, ilk müslümanların dördüncüsü ve Hulefâ-yi Râşidîn’in de üçüncüsüdür. Fil Vak’ası’ndan altı sene sonra veya 574 senesinde Mekke’de dünyaya gelmiştir. Soyu Abdi Menâf’ta Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’le birleşir. Kureyş kabilesine mensup olup Emevî soyundandır. Annesi Ervâ bint-i Küreyz, Allah Rasûlü’nün halası Beyzâ’nın kızıdır.

Hz. Osman’ın babası Affan da bölgede adından söz ettiren çok büyük bir tüccardı. Nübüvvet gelmeden önce Şam’a ticarî bir sefere gitmiş, orada hastalanarak vefat etmişti. Vefat ettiğinde geriye tam üç milyon dirhem değerinde bir sermaye bırakmıştı. Hz. Osman’ın başka erkek kardeşi olmadığı için de bu sermayenin hepsi kendisine kalmıştı. Dolayısı ile Hz. Osman, Müslüman olduktan sonra zenginleşen, halife olduktan sonra günümüz tabiriyle katları, yatları, fabrikaları olan biri değildi. İslâm öncesi ciddi bir zenginliği olan, Müslüman olduktan sonra da imanının bedelini ödeyerek, elindekileri Hz. Ebû Bekir gibi Allah yolunda infak eden biriydi. Baba Affan vefat edince yirmi, yirmi beş yaşlarında bir delikanlı olan Hz. Osman, babasının başlattığı ticareti devraldı. Çok kısa bir zamanda kendini bölge tüccarlarına kabul ettirdi. Dürüstlüğü, hayâsı ve edebi ile Cahiliye hayatında olmasına rağmen ağzına içki koymaması ve iffetine düşkünlüğü ile tanınan ve sevilen biri oldu. Yaşı otuz dört olunca, İslâm’ın güneşi Mekke’de parladı ve ilk günlerde Hz. Osman çok sevdiği beraberce birkaç kez ticaret yaptığı o günlerde otuz sekiz yaşında olan Hz. Ebû Bekir’in vesilesi ile imanla tanıştı, Efendimiz’in (sas) huzuruna gelerek iman şerbetini içti.

Osmân ibn-i Affân (r.a) ile Talha bin Ubeydullah (r.a), Zübeyr ibn-i Avvâm (r.a)’ın peşinde Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in huzur-i âlîlerine vardılar. Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) onlara İslâm’ı arzettiler, Kur’ân okudular, İslâm’daki hakları haber verdiler ve Allah Teâlâ’nın kendilerine nice ikramlarda bulunacağını vaad ettiler. Onlar da îmân edip tasdikte bulundular.

Osman (r.a) şöyle dedi: “–Ey Allah’ın Rasûlü! Ben Şam’dan yeni döndüm. Maân ile Zerkâ arasındayken, uyku ile uyanıklık arasında olduğumuz esnâda bir münâdî bize: «–Ey uykudakiler! Kalkın! Çünkü Ahmed Mekke’de zuhûr etti!» diye nidâ etti. Buraya geldiğimizde Siz’in peygamber olduğunuzu öğrendik.”

Hz. Osman’ın İslâm’a girişi eskidir, Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in Dâru’l-Erkam’a girmelerinden evveldir. (İbn-i Sa’d, III, 55)

Hz. Osman (r.a) müslüman olduğunda, amcası Hakem bin Ebü’l-Âs onu yakalayıp bağladı.

“–Sen atalarının dîninden dönerek yeni bir dîne mi girmek istiyorsun? Yemîn ederim ki, sen bu yeni dînden dönmedikçe bağlarını çözmeyeceğim!” dedi.

Osman (r.a) da büyük bir îman celâdeti gösterdi ve: “–Allah’a yemin ederim ki, dînimi ebediyyen terk etmem, İslâm’dan kesinlikle ayrılmam!” dedi.

Hakem, Hz. Osman’ın bu gâyet ciddî tavrı karşısında ümîdini yitirdi ve yeğeninin yakasını bıraktı.

Nübüvvetten evvel Peygamber Efendimiz’in kerîmeleri Hz. Ümmü Gülsüm ve Rukıye (r.a), Ebû Leheb’in oğulları Uteybe ve Utbe ile nişanlanmış olup henüz evlenmemişlerdi.

Tebbet Sûresi nâzil olunca Ümmü Cemîl, oğullarına:

“−Rukıye ve Ümmü Gülsüm dinden çıkmışlardır. Onlardan ayrılın!” dedi.

Ebû Leheb de: “−Muhammed’in kızlarını boşamazsanız, başım başınıza harâm olsun!” diyerek yemin etti. Onlar da daha evlenmeden Allah Rasûlü’nün kızlarından ayrıldılar.

Bu, Cenâb-ı Hakk’ın Efendimiz’e bir lutfu idi. Haber Hz. Osman’a ulaşınca çok sevindi. Hemen Fahr-i Kâinât (s.a.v) Efendimiz’e gelerek Rukıye (r.a) ile evlenmek istediğini söyledi. Sonunda bu mübarek evlilik tahakkuk etti. Güzel bir âile kurdular.

İnsanlar, “Bir insanın görebileceği en güzel zevc ve zevce Hz. Rukıye ile Hz. Osman’dır” derlerdi.

Osman (r.a) çok güzel bir zât idi. İnsanlar ondan daha güzel ne bir erkek ne de bir kadın görmüşlerdi.

Rasûlullah (s.a.v), çok sevdiği Üsâme bin Zeyd’i, çocukken bir kap yemekle Hz. Osman’ın evine göndermişti. Küçük çocuk eve girdiğinde Hz. Rukıye oturuyordu.

Üsâme bu iki güzel insan karşısında kendini alamayarak bir Hz. Osman’a bir de Rukıye’ye bakmaya başladı. Sonra Peygamber Efendimiz’in yanına döndü.

Allah Rasûlü (s.a.v): “–Yanlarına girdin mi?” diye sordular.

Üsâme (r.a): “–Evet” dedi.

Âlemlerin Fahr-i Ebedîsi: “–Peki, onlardan daha güzel bir çift gördün mü hiç?” buyurdular.

Üsâme (r.a) da: “–Hayır, yâ Rasûlallah!” cevâbını verdi.

Buraya kadar olan bölümde bile Hz. Osman (r.a.)’ın ne kadar halim ve güzel bir insan olduğunu anlayabiliyoruz. Onun bu güzel huyları cahiliye döneminde bile güzeldi islam ile birlikte mükemmel konuma gelmiştir.

ALLAH (C.C) kendisinin ahlakıyla ahlaklanabilmeyi bizlere nasib etsin.

DUALARIMIZIN SONU ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH (C.C)’A HAMD ETMEKTİR.

The post HZ. OSMAN(R.A)’IN CAHİLİYE DÖNEMİ VE İMAN EDİŞİ appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve selam bu nurlu yolun kutlu yolcusu, nebilerin sonuncusu, insanlar arasından seçilmiş en hayırlı kişi olan Hz. Muhammed (s.a.v.)’e onun ehline ve ashabına ve tüm mümin kulların üzerine olsun.

İslam’ın yüz akı şahsiyetlerinden biri olan Hz. Ömer hakkında yazı yazmak, onun bereketli hayatını birkaç sayfaya sığdırmak gerçekten kolay bir iş değildir. Hz. Ömer dediğiniz zaman cahiliyede geçen 33 yıllık samimi bir hayat demiş olursunuz. O küfründe de samimi idi; İslam’a geçince dahada samimiyeti ziyadeleşti. Küfründe samimi olduğu için Efendimiz (sas) ona ve dayısı olan Ebû Cehil’e dua etmiş: “Allah’ım! İki Ömer’den biri ile bu dini güçlendir” demişti. Ona bu duanın yapılmasının nedeni samimiyeti idi.

Hz. Ömer dediğiniz zaman İslam yolunda geçen 28 yıllık bir hayat demiş olursunuz. O hayat, öyle bir hayattı ki, 6 yıl geç gelmişti ama o geç kalışını basamakları ikişer ikişer çıkarak arayı kapatmış, 6 yıl geç gelmesine rağmen Efendimiz’in (sas) soluna geçmiş, o makamın hakkını ödemiş, hep Efendimiz’i kendinden razı etmişti. Ne kadar cahiliye yolunda gayret etmiş, mücadele vermişti ise daha fazlasını İslam için vermiş, hayatının boşa geçen zamanlarının kefaretini ödemiş biri idi.

Hz. Ömer dediğiniz zaman 2,5 yıl Hz. Ebû Bekir’in hilafet günlerinde nasıl halifeye vezir olunur bunu hayatı ile gösteren; Ridde olaylarında, Kur’an’ın mushaf haline getirilmesinde, fetih hareketlerinde, her hayırlı işte öncü olan biri demiş olursunuz.

Hz. Ömer dediğiniz zaman 10,5 yıl hilafet günlerinde adalet, izzet, fetih, adına çok şey söylemiş olursunuz. O öyle bir yönetim tarzı ortaya koymuştu ki değil sadece dostları düşmanları bile kendisine hayran bırakmış, her işi ile attığı her adımı ile İslam’ın en büyük mucizesinin insan yetiştirme olduğunu âleme göstermiş, mucize istersen eğer İslam’dan önce Ömer, İslam’dan sonra Ömer dedirtmiştir.

İşte böyle bir şahsiyet olan Hz. Ömer’i birkaç sayfa da anlatmak gerçekten kolay değildir. Bundan dolayı biz bu yazımızda hilafet zamanındaki birkaç olayından bahsedip vefatını anlatmaya çalışacağız.

Peygamber Efendimizin en sadık dostu ve halifesi olan Ömer’in şu ince ve derin idrakine bakınız:

     Hz. Ömer, hilafeti zamanında vuku bulan bir kıtlıkta, bir deve kesilip Medine-i Münevvere’nin fukarasına dağıtılmasını emir buyurdu. Deveyi keserek fakirlere dağıtan kişi, devenin yağlı kısmından bir parça eti alarak güzelce pişirip iftar vaktinde halifenin huzuruna götürdü. Halife:

 – Bu et neredendir, diye sordu:

 – Ey mü’minlerin emiri, kesilmesini emir buyurduğunuz deveden size düşen paydır. Bu sözü duyan Ömer’in rengi değişti ve ağlayarak:

 – Benim gibi bir emre yazıklar olsun ki, fukaraya etin kötü kısımlarını dağıttırır, kendisi ise iyi ve yağlı kısmını yer. Ey hizmetçi! Bir daha böyle yapma, kaldır bu yemeği fakirlere götür, bana yine eskisi gibi yemek getir. Halife olan kimseye ayda bir kere et yemek kâfidir, buyurdu.

Hizmetçinin getirdiği bir parça kuru ekmekle bir miktar zeytinyağını yiyen Hz. Ömer Cenab-ı Hakk’a şükretti.

Hz. Ömer’i halka sevdiren, adaleti ve herkese eşit davranışıdır. Beytülmâl’de toplanan mallarda israftan kaçınması halkın gönlünde sevgisini daha da artırmıştır. Hatta halife kendi haklarını bile kısıtlamıştır. Nitekim bu durum bazı yakınlarının itirazlarına sebep olmuştur. Hz. Ömer, Beytülmâl’den Müslümanların en az pay alan ve asla fazlasına tamah etmeyen bir devlet yöneticisidir. Çoğu zaman ise aldığı maaş ihtiyacını karşılayamamıştır. Sahabenin bazıları onun çektiği bu sıkıntıları görünce, maaşını artırmak için teklifte bulunmuşlardır. Hatta içlerinde Osman, Ali, Talha ve Zübeyr’in de bulunduğu bir heyet bu durumu kendisine arz etmek için eve gitmişler, Hz. Hafsa’yı görünce durumu ona bildirmişler, ancak heyette kimlerin bulunduğunu bildirmemesini özellikle rica etmişlerdir. Hz. Hafsa da durumu babasına söyleyince Hz. Ömer: Kimdi o gelenler, dedi. Kızı, “Kim olduklarını bilmene gerek yok .” deyince, “Sen onlarla benim aramdasın” diyerek sorular sormaya başladı: -Sen Rasûlullah’ın evindeyken Allah Rasûlü’nun giydiği en kıymetli elbise neydi?

-İki tane renkli elbisesi vardı. Elçileri onlarla karşılar, cuma hutbelerini bunlarla okurdu.

-Peki, yediği en iyi yemek neydi?

-Bizim yediğimiz ekmek, arpa ekmeğiydi. Ekmek sıcakken yağ sürer, yumuşatırdık.

-Senin yanında kaldığı zamanlar yerde yaygı olarak kullandığınız en geniş, en rahat yaygı neydi?

– Kaba kumaştan yapılmış bir örtümüz vardı. Yazın dörde katlar, altımıza yayardık. Kış gelince de yarısını altımıza yarısını da üstümüze örterdik.

Daha sonra Hz. Ömer dedi ki: Ya Hafsa, seni gönderenlere söyle! Allah Rasûlü kendisine yetecek miktarını tespit etmiş, fazlasını ihtiyaç sahiplerine vermiştir. Vallahi, ben de kendime yetecek olanını tespit ettim. Artanını ihtiyaç sahiplerine vereceğim. Ve bununla yetineceğim.”

  Hz. Ömer’in hilâfeti zamanında Şam’a gitmek icap etti. Medine-i Münevvere’den Ashab-ı Kiram’dan bir grupla yola çıktılar. Hz. Ömer’in bir deveden başka bineği yoktu. Muğîre adlı bir kölesi vardı. Deveye nöbetleşe biniyorlardı. Allah’ın hikmeti tam Şam’a girecekleri vakit deveye binme nöbeti Muğîre’ye gelmişti. Ashab-ı Kiram, Hz. Ömer’e:

  -Efendim, müsaade ederseniz, bu saatte deveye siz bininiz. Ömer (r.a.) :

 -Şimdi sıra Muğîre’nindir, ben deveye nasıl binerim, buyurdu. Ashab :

-Bugün Şam’ın bütün eşrafı zat-ı âlinizi karşılayacaklardır. Onlar atlı, siz ise halife olduğunuz halde yaya yürüyeceksiniz. Bu hiç münasip değildir. Lütfediniz de istirhamımızı reddetmeyiniz, dediler. Hz. Ömer bu sözlerden müteessir oldu ve şöyle cevap verdi:

-Bize, ihsan olunan bu saadet ve bu devlet kime nasip olmuştur ki, Cenab- ı Hakk İslam dininin tacını başımıza koydu, şeriat-ı Ahmediye gömleğini de sırtımıza giydirdi. Kelime-i tevhidi bize söyletti. Kur’an-ı Kerimle kalbimizi nurlandırdı. Ne acayiptir ki,  hâlâ İslam’ın kadrini anlamamışsınız. Yalnız Rasul-i Ekrem’in ümmeti olma şerefi size yetmez mi?

 Hz. Ömer’in bu sözlerine karşı kimse cevap veremedi. Muğîre deveyi hazırlayıp Hz. Ömer’in huzuruna getirdi. Deveyi çökerterek:

-Ey  mü’minlerin emîri, benim dileğimi kabul buyurun. Deveye sizin binmenizi istirham ediyorum. Bu husustaki hakkımı size helal ediyorum, dedi. Bunun üzerine Hz. Ömer (r.a.) o gün deveye binmeye mecbur oldu.

İşte öyle hayat yaşadılar ki hz. Ömer r.a. ve diğerleri hayatları da ölümleri de ibretlerle dolu idi.

Amr ibn-i Meymûn (r.a) dilinden hz. Ömer (r.a.) vefatını (şehadetini) dinleyelim.

Hz. Ömer (r.a) hançerlendiği sabah ben ayaktaydım. Onunla aramda sadece Abdullah ibn-i Abbâs (r.a) vardı. İki saf arasından geçince, “Safları düz tutun!” derdi. Saflarda herhangi bir boşluk kalmayınca öne geçip tekbir getirerek namaza başladı. İlk rekâtte cemaat toplanıncaya kadar, muhtemelen Yûsuf veya Nahl Sûresi’ni veya bunlara mümâsil (denk) bir sûre okudu. (Rükûye gitmek üzere) tekbir getirmişti ki, o esnâda hançerlenmiş, “Köpek beni öldürdü veya yedi!” dediğini işittim. İranlı köle, elinde iki ağızlı bir bıçak ile kapıya doğru fırladı, sağında solunda kime rastladı ise hançer sapladı. O gün cemaatten tam on üç kişiyi hançerledi. Bunlardan yedisi derhal öldü. Bu durumu gören müslümanlardan biri, kâtilin üzerine bir elbise attı. İranlı köle yakalandığına kanaat getirince hançeri kendisine saplayıp intihar etti.

Ömer (r.a), Abdurrahman ibn-i Avf’ın elini tutup öne geçirdi. Hz. Ömer’in arkasındakiler de benim gördüklerimi gördüler. Mescid’in yan tarafındakiler ise ne olup bittiğini anlayamamışlardı. Onlar sadece Hz. Ömer’in sesini duyamaz olmuşlardı ve “Sübhanallah! Sübhanallah!” diyorlardı. Abdurrahman (r.a) cemaate namazı kısa bir şekilde kıldırıp tamamlattı. Cemaat namazdan çıkınca Ömer (r.a):

“–Ey İbn-i Abbâs, bak bakalım beni kim yaraladı!” dedi. İbn-i Abbâs (r.a) bir müddet dolaşıp döndü ve:

“–Muğîre bin Şu’be’nin kölesi” dedi.

Ömer (r.a):

“–Şu sanatkâr olan mı?” diye sordu. Abdullah:

“–Evet” dedi. Hz. Ömer:

“–Allah canını alsın, ben ona mârufu, doğru olanı emretmiştim!” dedi ve ilave etti:

“–Ölümümü, İslâm’a girdiğini iddia eden birinin eliyle yapmayan Allah’a hamdolsun!”…

Sabah namazında mecusi bir köle tarafından hançerle yaralanan Hz. Ömer Mescid-i Nebevi’den evine götürülmüştü. Medine halkı çok tedirgindi. Kimi “Hz. Ömer’in ölümünden korkuyorum” derken kimi de “Bir şey olmaz; Ömer iyileşir” diyordu. Bu esnada kırmızı bir şerbet getirildi. Hz. Ömer şerbeti içince yarasından dışarı aktı. Sonra bir miktar süt getirildi. Sütten de biraz içti; fakat yazık ki, o da kanından dışarı çıktı. Hz. Ömer’in etrafındakiler bu durumu görünce onun öleceğini anlamışlardı

Hz. Ömer yaralıyken hemen borcunun hesaplanmasını istedi. Borç tutarının 86.000 dirhem veya ona yakın bir meblağ olduğu anlaşıldı. Bunun üzerine Hz. Ömer, oğlu Abdullah’a: “Eğer Ömer’in ailesinin malı bu borcu ödemeye kâfi gelirse onların malından ver! Aksi takdirde kabilem olan Beni Adîyy b. Ka’b kabilesinden iste! Eğer onların malları da kâfi gelmezse Kureyşîlerden iste! Sakın Kureyşî olmayanlardan isteme. Bu borcu benim yerime ver” dedi.

Hz. Ömer’in en büyük isteğine sıra gelmişti. Büyük bir heyecan içindeydi. Çünkü kâinatın efendisine kavuşacaktı. Tekrar oğlu Abdullah’ı çağırdı. Bu kez Abdullah’a yapacağı vasiyet çok önemliydi; dedi ki: Oğlum! Müminlerin annesi Aişe’ye git ve: “Ömer sana selâm ediyor” de. Sakın Mü’minlerin Emîri olduğumdan bahsetme. Çünkü ben artık mü’minlerin emîri değilim. Ona de ki: “Ömer b. Hattab iki arkadaşının yanına defnedilmek için izin istiyor?”

Bunun üzerine Abdullah b. Ömer Hz. Aişe validemize gitti; selâm verip izin istedi. Sonra Aişe’nin huzuruna girdiğinde onun ağladığını gördü. Abdullah b. Ömer: “Ey Müminlerin Annesi! Ömer b. Hattab sana selâm ediyor. İki arkadaşıyla beraber (hücre-i saadetinde) defnedilmek istiyor” dedi. Bunun üzerine Hz. Aişe: “Ben o yeri kendim için ayırmıştım. Fakat bugün Ömer’i nefsime tercih edeceğim” dedi.

Abdullah b. Ömer döndüğünde Ömer’in etrafındakiler: “İşte Abdullah geldi” dediler. Bunun üzerine Hz. Ömer: “Beni kaldırın” dedi. Bir kişi Hz. Ömer’i göğsüne dayadı. Hz. Ömer, oğlu Abdullah’a: “Ne haber getirdin?” dedi. Abdullah “Ey mü’minlerin emiri! Benim yanımda seni sevindirecek haber vardır. Aişe senin isteğine izin verdi” dedi.

Hz. Ömer bir kuş gibi hafiflemiş ve bütün kederlerini unutmuştu. Bir tek arzusu vardı: Allah’ı Rasulü Muhammed Mustafa’ya kavuşmak ve onun yanına defnedilmek… “Allah’a hamdolsun! Benim içim bundan daha mühim bir mesele yoktu” dedi.

Ayrıca: “Ben vefat ettiğimde cenazemi götürün; selâm vererek deyin ki; Ömer tekrar izin istiyor. Eğer Âişe izin verirse cenazemi içeri sokun. Eğer izin vermezse cenazemi Müslümanların mezarına götürün” dedi.

Hz. Ömer (r.a.) yaşantısında peygamber (s.a.v.)’in yanında bulundu onun ahlakını ahlak edindi ve kendisinden böyle güzel faziletli ameller döküldü. Onu bunlara iten şey ALLAH (c.c.)’a ve Resulüne olan sevgisi idi.

O öyle bir sevgi ki dünyada beraberlik, kabirde beraberlik, ahirette de beraberlik .

Biz bugün neyle kimle beraber olduğumuza bakmamız, kimi sevip sevmediğimizi kontrol etmemiz gerekmekte?

Dualarımızın sonu ALEMLERİN RABBİ ALLAH (Celle Celaluhu)’a hamd etmektir.

The post HZ. ÖMER (R.A)’İN HİLAFETİNİN SON ANLARI VE VEFATI appeared first on Ebrar Medya.