HZ. OSMAN(R.A)’IN FEDAKARLIK VE FAZİLETİ

Hamd ancak kendisinden başka ilah bulunmayan göklerin, yerin ve her ikisinin arasında bulunan bütün mahlukatın rabbi olan ALLAH (C.C)’a mahsustur.

Salat ve selam müminlerin örneği ve önderi kendisine tabii olunmadıkça cennetin hayalden öteye gitmeyeceği, son nebi, son resul Hz. Muhammed (s.a.v.)’e , onun ehline, ashabına ve tüm müminlerin üzerine olsun.

Bu yazımızda Hz. Osman (r.a.)’ın ALLAH(C.C)’ın dini uğrunda fedakarlıklarından ve faziletli davranışlarından bahsedeceğiz inşaALLAH.

Tebük Seferi’ne hazırlıkların yapıldığı esnâda Ashâb-ı kirâm, Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’le Allah yolunda canlarını fedâ edebilme seferberliğinin ulvî heyecânını yaşıyordu. Ancak fakir sahâbîlerden yedi kişi, sefere iştirâk etmek için binek bulamamışlardı. Çoğunlukla iki askere hattâ bâzen üç askere bir deve düşüyordu ve bu deveye sırayla bineceklerdi. Sefere iştirâk etmeyi ve her an Allah Rasûlü (s.a.v) ile berâber olmayı cân u gönülden arzu ettikleri hâlde, nöbetleşe de olsa binecek bir deve bulamayan fakir sahâbîler, Allah Rasûlü’ne gelerek hâllerini arz ettiler. Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz de kendilerine binek temin edemeyince ağlayarak geri döndüler. Bunun üzerine fakirlerin harbe iştirâk mecbûriyetinden muaf olduklarını bildiren şu âyet-i kerîme nâzil oldu:

“(Ey Rasûlüm!) Kendilerine binek sağlaman için Sana geldiklerinde (Sen): «Sizi bindirecek bir binek bulamıyorum.» deyince, infak edecek bir şey bulamadıkları için kederlerinden gözyaşı döke döke dönen kimselere de herhangi bir mes’ûliyet yoktur!” (et-Tevbe, 92)

Âyet-i kerîmede, Hakk’ın rızâsına kavuşmak ve Rasûlullah (s.a.v) ile birlikte olabilmek için teessürlerinden gözyaşı döktükleri anlatılan bu güzîde sahâbîlerin ihtiyaçlarını, İbn-i Yâmin, Hz. Abbâs ve Osman (r.a) tedârik ettiler ve kardeşlerinin göz yaşlarını dindirdiler.

“Onlar, gaybe inanırlar, namazı dosdoğru kılarlar ve kendilerine rızık olarak verdiklerimizden infak ederler.” (Bakara 3)

Ashab ve Osman (r.a.) ALLAH(C.C)’ın ayetlerini iyi anladıkları için ALLAH(C.C)’ın kendilerine vermiş oldukları nimetleri O(C.C)’nun yolunda hiç tereddüt etmeden kullanmışlardır.

Peygamber Efendimiz’in zamanında Mescid-i Nebevî cemaate dar gelmeye başlamıştı.

Rasûlullah (s.a.v): “–Filan oğullarının hurma kurutma yerini kim satın alır? Allah onu mağfiret eylesin!” buyurmuşlardı.

Osman (r.a) hemen orayı satın alıp Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in huzurlarına çıktı ve:

 “–Ben orayı satın aldım!” dedi. Allah Rasûlü (s.a.v) de: “–Orayı Mescid’imize bağışla, ecri senin olsun!” buyurdular. Böylece Mescid-i Nebevî ilk defâ genişletilmiş oldu.

Yine birgün Hazret-i Ebûbekir’in halîfeliği döneminde bir ara Medîne-i Münevvere’de kıtlık zuhur eder. Tam da o sırada Hazret-i Osman’ın Şam’dan yüz deve yükü buğday kervanı gelmiştir. Kervanı görenler, buğday satın almak için koşarlar. Hattâ bir dirhemlik buğday için yedi dirhem teklif ederler. Hazret-i Osman ise:

“−Hayır! Sizden daha fazla veren var, ona satacağım.” der.

Ashâb-ı kirâm, mahzun bir şekilde oradan ayrılıp halîfe Hazret-i Ebûbekir’in yanına varırlar. Vaziyeti anlatıp Hazret-i Osman’ın bu tavrına üzüldüklerini bildirirler.

Hazret-i Ebûbekir ise, o fazîlet ehli sahâbînin bu davranışının altında muhakkak bir hikmet bulunduğunu sezerek:

“−Osman hakkında hemen kötü düşünmeyiniz. O, Resûlullah’ın damadı ve Me’vâ Cenneti’nde arkadaşıdır. Herhâlde siz onun sözünü yanlış anladınız.” der.

Ardından beraberce Hazret-i Osman’a giderler. Hazret-i Ebûbekir:

“−Yâ Osman! Ashâb-ı kirâm senin bir sözüne üzülmüştür.” deyince Hazret-i Osman:

“−Evet, ey Rasûlullâh’ın halîfesi! Onlar bire yedi veriyorlar. Hâlbuki onlardan daha hayırlı olan Cenâb-ı Hak ise, bire yedi yüz veriyor. Biz buğdayı, bire yedi yüz vererek alana sattık.” buyurur.

Sonra da yüz deve yükü buğdayı, Allah rızâsı için Medîne fukarâsına dağıtır. Kervandaki yüz deveyi de kurban eder.

Buna çok sevinen Ebûbekir, Hazret-i Osman’ı alnından öper ve:

“−Ashâbın, senin sözündeki inceliği kavrayamadıklarını önceden sezmiştim…”

Hz. Osman (r.a.)’ın fedakarlık ve ticari zekasına bakacak olursak bugünkü Müslümanların iyi dersler çıkarması gerekmekte.

Günümüz insanlarının dünyaya düşkünlüğü ve ticarete bakış açılarına baktığımızda bu nadide bulunacak kalitede insanların örnek alınması ne kadar elzem bir durumdur.

Abdurrahman bin Semüre (r.a) anlatıyor:

Rasulullah (sav), ashabını Ceyşü’l-Usre’ye yardım etmeleri için teşvik ederken ben de yanındaydım. Osman bin Affân (ra) ayağa kalktı ve:

“Ey Allah’ın Rasulü! Allah yolunda çuluyla ve semeriyle yüz deve benden!” dedi. Rasulullah (sav), ordu için bağışta bulunmaya tekrar teşvik etti. Hazret-i Osman yine kalkıp:

“Ey Allah’ın Rasulü! Allah yolunda çuluyla ve semeriyle iki yüz deve benden!” dedi. Rasulullah (sav), tekrar teşvikte bulundu. Yine Osman (ra) kalktı ve:

“Ey Allah’ın Rasulü! Allah yolunda çuluyla ve semeriyle üç yüz deve benden!” dedi. Rasulullah (sav)’i minberden inerken gördüm, hem iniyor hem de:

“Osman’a bundan sonra yapacağı hiçbir şey zarar vermez!

Bu gibi müjdeler ashabı hiçbir zaman gevşekliğe itmemiş, aksine cennetle müjdelendikleri halde geçip kenarlarına dinlenmemişlerdir. Daha çok azim ve gayretle üzerlerine düşen sorumluklara sarılıp gereğini yapmışlardır. Tarihte buna şahittir.

Bugün bizler hangi haberle müjdelendikte bu rahatça tavırla birtakım ibadetler yaparak kurtulmuş gibi tavırlar takınıyoruz.

Hz. Âişe (r.a) anlatıyor:

“Ebû Bekir (r.a), Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in yanına girmek üzere izin istedi. Bu esnâda Allah Rasûlü (s.a.v) yatağı üzerinde yatmakta idiler. Üzerinde benim elbisem vardı. Rasûlullah (s.a.v) hâlini hiç bozmadan izin verdiler. Meselelerini hallettikten sonra Ebû Bekir (r.a) gitti. Bir müddet sonra Ömer (r.a) içeri girmek için izin istedi. Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) aynı hâlini hiç değiştirmeden ona da izin verdiler. Hz. Ömer’in ihtiyacını da gördüler. Sonra o da gitti. Bir müddet sonra Osman (r.a) izin istedi.

Bu sefer Fahr-i Kâinât Efendimiz (s.a.v) yatağından doğrulup oturdular. Üstlerini başlarını düzelttiler. Bana da: «Elbiseni üzerine topla!» diye emrettiler. Hz. Osman’a da girmesi için izin verdiler. Onun da ihtiyacını gördüler. Osman (r.a) da gitti. O gidince ben dayanamayıp: «–Ey Allah’ın Rasûlü! Ebû Bekir ve Ömer gelince vaziyetinizi değiştirmediğiniz hâlde Osman gelince kendinize çekidüzen verdiniz. Sebebi nedir?» diye sordum. Peygamber Efendimiz (s.a.v): «–Osman çok hayâ sahibi birisidir. Ben istifimi hiç bozmadan önceki hâlimde iken içeri aldığım takdirde ihtiyacını arzetmeden gideceğinden korktum. Kendisinden meleklerin hayâ ettiği kimseden ben de hayâ etmeyeyim mi?» buyurdular.

Osman (r.a), evinde yalnız kalıp kapısını kilitlediğinde, hattâ gusül abdesti alırken bile, elbiselerini tamamen çıkarıp üzerinden atamaz, belini doğrultamazdı. Çünkü yüksek hayâ duygusu onu bundan menederdi.

Osman (r.a), yüksek hayâ sahibi bir şahsiyetti. Nitekim Allah Rasûlü (s.a.v), meleklerin bile ondan hayâ ettiğini haber vermişlerdir.

Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) şöyle buyurmuşlardır: “Ümmetim içinde onlara karşı en merhametli olan kimse Ebû Bekir’dir. Allah’ın emrini tatbikte en kuvvetlisi Ömer’dir. En fazla hayâ sâhibi olan Osman’dır. Helal ve haramı en iyi bilen Muâz ibn-i Cebel’dir. Ferâizi en iyi bilen Zeyd ibn-i Sâbit’tir. Kur’ân okumayı en iyi bilen Übey bin Ka’b’dır. Her ümmetin bir emîni vardır. Bu ümmetin emini Ebû Ubeyde bin Cerrâh’tır.”

Peygamber (s.a.v.)’in eğitiminden geçen ashabın öne çıktığı meselere dikkat edecek olursak . hepsi bahsedildiği noktada zirveyi teşkil etmişler. Biz kendilerimizi tahlil ettiğimizde ALLAH (c.c.) katında hangi vasfımız ve özelliğimizle ön planda olurduk ? düşünelim acaba böyle bir özelliğimiz hiç mi yok ?

DUALARIMIZIN SONU ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH (C.C.)’A HAMD ETMEKTİR.