HZ. OSMAN – HZ. EBUBEKİR – HZ. ÖMER R.A. DÖNEMİ – HALİFELİK ZAMANI

Hamd ancak kendisinden başka ilah bulunmayan kainatın rabbi, rahman rahim, din gününün sahibi, bize nimetler bahşeden ve vermiş olduğu tüm nimetlerden hesaba çekecek olan ALLAH (C.C)’a mahsustur.

Salat ve selam yaşayan kur-an, kendisine tabii olunmadıkça cennetin hayalden öteye geçmeyeceği kılavuz-u Ekber Hz. Muhammed (s.a.v.)’e onun ehline ve ashabına olsun.

Bugünkü yazımızda Hz. Osman (r.a.)’ın Hz. Ebubekir ve Hz. Ömer (r.a.) ecmain dönemlerindeki tavırlarına değinmeye çalışacağız.

Osmân (r.a) şöyle anlatır:

Peygamber Efendimiz (s.a.v) vefât ettiğinde ashâbından bazı kişiler buna çok üzüldüler, hatta bazıları neredeyse vesveseye kapılıyorlardı. Ben de onlardan biriydim. Bir gün kalelerden birinin gölgesinde otururken Ömer (r.a) yanımdan geçmiş ve bana selâm vermiş. Üzüntümden ne onun geçtiğini ne de selâm verdiğini fark ettim.

Ömer, Ebû Bekir’in yanına gitmiş ve demiş ki:

“−Osmân’a uğradım, selâm verdim, selâmımı almadı. Böyle bir şey senin hoşuna gider mi?”

Bunun üzerine Ebû Bekir’le berâber bana gelip selâm verdiler. Sonra Ebû Bekir dedi ki:

“−Kardeşin Ömer bana gelip, sana selâm verdiğini, ancak senin ona mukâbele etmediğini söyledi. Bunun sebebi nedir?” “−Ben böyle bir şey yapmadım.” deyince, hemen Ömer şöyle dedi:

“−Vallahi sen bunu yaptın!” “−Vallahi ben ne senin geçtiğini ne de selâm verdiğini farkettim!” dedim.

Sözü Hz. Ebû Bekir alıp şöyle dedi:

“−Osmân doğru söyledi. Mutlaka seni bundan alıkoyup düşündüren bir iş vardır, neydi o?” “−Ebedî kurtuluşun nasıl olacağını soramadan Allah Rasûlü (s.a.v) vefat ettiler!” dedim.

Ebû Bekir (r.a): “−Ben bunu O’na sormuştum” deyince hemen ayağa kalkıp yakınına vardım ve:

“−Babam annem sana feda olsun! Sen elbette buna lâyıksın!” dedim.

Ebû Bekir (r.a) dedi ki: “–Ben «Ey Allah’ın Rasûlü, bu işin kurtuluşu nedir?» diye sorduğumda,

Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) şöyle cevap vermişlerdi: «−Amcama arzettiğim kelimeyi (Kelime-i şehâdeti) kim kabul edip bana aynısını söyler (ve gereğini de yaparsa), işte bu onun için bir kurtuluş vesilesi olur.»”

İşte bu eşsiz sahabeleri bu seviyelere getiren; yani ne demek istiyoruz?

ALLAH (C.C) katında değerli oluşları ve önümüzde örnek oluşları hep hesap günü kaygısından ve daha fazla kazanma isteğinden dolayı olmuştur.

Cennet ile müjdelenmesine rağmen hala kalplerinde ya kurtulamazsam korkusu ….

Bizler bugün hangi korkuları kalplerimizde taşıyoruz kendimizi bu noktada sorgulamamız gerekmektedir.

Ve onları daima canlı ve birbirlerine bağlı kılan şey ALLAH (C.C)’ın dinine olan bağlılık ve sadakatları idi.

Hiçbir zaman kendi menfaat ve nefislerini ön planda tutmadılar, hayatlarının her safhasında ALLAH (C.C)’ın dini uğrunda çalıştılar.

Buna bir örnek verecek olursak ;

Ebû Bekir (r.a), hastalığı şiddetlenince Abdurrahman ibn-i Avf’ı çağırdı ve:

“–Ömer ibnü’l-Hattâb hakkında ne dersin?” diye sordu.

Abdurrahman (r.a): “–Sen bana öyle bir şey soruyorsun ki, sen onu benden daha iyi bilirsin” diye cevap verdi.

Ebû Bekir (r.a): “–Öyle de olsa sen yine cevap ver” dedi.

Abdurrahman (r.a): “–Allah’a yemin ederim ki o, senin düşündüğünden daha fazîletlidir.” dedi.

Sonra Ebû Bekir (r.a), Osman ibn-i Affân’ı huzuruna çağırdı ve:

“–Ömer hakkında ne düşünüyorsun?” dedi. Osman (r.a): “–Sen Ömer’i hepimizden daha iyi tanıyorsun!” diye cevap verdi.

Ebû Bekir (r.a): “–Ey Ebû Abdullah! Buna rağmen fikrini söyle!” dedi.

Osman (r.a): “–Vallahi onun hakkında bildiğim, içinin dışından daha hayırlı olduğudur. İçimizde onun gibisi yoktur!” dedi.

Ebû Bekir (r.a), ashaptan diğer insanlarla da istişare etti ve Hz. Ömer’i kendisinden sonra hilâfete aday gösterdi, onun halîfe olmasını tavsiye etti.

Ebû Bekir (r.a), vefâtının yaklaştığını hissedince bir vasiyetnâme yazdırdı. Vasiyetinde şöyle diyordu: “Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla!.. Bu, Ebû Bekir bin Ebû Kuhafe’nin dünyadaki son zamanında ve âhiretin ilk ânında yazdığı vasiyettir. Bu ân, kâfirin îmâna geldiği, fâcirin yakîne erdiği, yalancının da doğru söylediği bir ândır!.. Sizin üzerinize benden sonra Ömer ibnü’l-Hattâb’ı halife seçtim. Onun sözünü dinleyiniz, ona itaat ediniz! Çünkü ben Allah için, Rasûlü için, dîni için, nefsim ve sizin için hayrı seçmekte zerre kadar kusur etmedim. Gücüm yettiği kadar araştırma yaptım. Eğer Ömer adalet yaparsa benim onun hakkındaki zannım budur. Onun hakkında bildiğim de budur. Eğer değiştirirse, zulüm yaparsa her kişi kazancıyla karşı karşıyadır. Ben hayrı irade ettim, gaybı bilemem!” dedikten sonra şu âyeti okudu: “…Zulmedenler, hangi dönüşe (hangi âkıbete) döndürüleceklerini yakında bileceklerdir.” (eş-Şuarâ, 227) Sonra da: “Selâm ve Allah’ın rahmeti sizin üzerinize olsun” dedi. Daha sonra bu vasiyetin mühürlenmesini emretti. Ebû Bekir (r.a) bu vasiyetin baş kısmını imla ettirdiğinde, henüz kimsenin ismini yazdırmadan baygınlık geçirmişti.

Osman (r.a): “Ben sizin üzerinize Ömer ibnü’l-Hattâb’ı halife seçtim” ibaresini kendiliğinden yazdı. Sonra Ebû Bekir (r.a) ayıldı ve Hz. Osman’a: “–Yazdığını bana oku” dedi. Osman (r.a), Hz. Ömer’in ismini okuyunca Ebû Bekir (r.a) tekbir getirdi ve: “–Herhalde sen, müslümanlar ihtilafa düşmesin diye aceleyle Ömer’in ismini yazdın. Allah senden râzı olsun. Vallahi sen de hilâfete lâyıksın!” dedikten sonra vasiyeti tamamlayıp mühürledi. Bundan sonra Hz. Osman’a emretti, o da mektup mühürlü vaziyette elinde bulunduğu hâlde dışarı çıktı. Ömer ibnü’l-Hattâb ve Üseyd ibn-i Hudayr’ı yanına alarak insanlara: “–Bu mektupta ismi yazılı olan kişiye bey’at eder misiniz?” diye sordu.

Onlar da: “–Evet, ederiz” dediler.

Böylece hepsi de Hz. Ömer’in halifeliğini kabul ettiler ve ondan râzı oldular. Sonra Ebû Bekir (r.a), Hz. Ömer’i yalnız olarak huzuruna aldı. Daha önce yaptığı vasiyetleri yeniden tekrarladı. Ömer (r.a) huzurundan çıktığında Ebû Bekir (r.a) ellerini semâya kaldırıp şöyle duâ etti: “Allah’ım! Ben onların iyiliğini istediğim için böyle yaptım. İnsanların aleyhine doğacak fitneden korktum. Benden daha iyi bildiğin sebeplerle, ben onlar hakkında böyle yaptım. Bütün gücümle çalıştım ve bu şekilde olmasını münâsip gördüm. Onların en hayırlısını, en kuvvetlisini ve insanları hayra irşâd etmeye en hırslı olanını kendilerine idâreci seçtim. Artık bana Sen’in emrin gelmiştir. Bundan sonra Sen onlara sahip ol ve onları muhâfaza eyle! Onlar Sen’in kullarındır ve perçemleri senin elindedir. İdarecilerini onlar için ıslah eyle! Onu Rahmet Peygamberi Efendimiz ile sâlihlerin yoluna uyan râşid halifelerden eyle! Halkını da o idâreci için itaatkâr ve hayırlı eyle!”

Ancak bu tavır ve davranış içersinde olursak ; yani nasıl olursak ALLAH (C.C) dinini ve o dinin menfaatlerini , kendi menfaat ve çıkarlarımızın önüne koyarsak ?

Onlar gibi bir bağ olması ve ALLAH (C.C)’ın yardımının gelmesi gibi beklentilerimiz olabilir.

Yada başka bir örnek;

Hz. Osman’ın hizmetçisi anlatıyor:

“Osman (r.a) ile birlikte sıcak bir yaz günü onun Avâli bölgesindeki evindeydik. O esnâda Osman (r.a) iki genç deveyi çekip götüren birini gördü. Yerin üstü, şiddetli sıcak sebebiyle dalga dalga görünüyordu. Osman (r.a): «‒Şu zâtın neyi var acaba! Keşke Medîne’de bekleseydi de hava biraz serinleyince yola çıksaydı?!» buyurdu. Adam bize yaklaşınca: «‒Bak bakalım kimmiş!» dedi.

Baktım ve: «‒Ridâsını başına sarmış, iki genç deve götüren bir kişi görüyorum.» dedim.

O zât biraz daha yaklaşınca Osman (r.a): «‒Bir daha bak!» dedi.

Baktım, bir de ne göreyim: Ömer ibnü’l-Hattâb (r.a)!

Hemen: «‒Bu gelen kişi Mü’minlerin Emîri!» dedim. Osman (r.a) kalkıp başını kapıdan dışarı çıkardı. Dışarda esen sıcak hava kendisini rahatsız edince hemen başını içeri çekip bekledi.

Ömer (r.a) evin dengine gelince: «‒Bu saatte seni dışarı çıkaran nedir?»

diye sordu. Ömer (r.a): «‒Zekât mallarından iki genç deve geride kalmışlar. Diğer zekât develeri yerlerine götürüldü. Bunları da koruluğa götürüp onlara katmak istedim. Zâyî olmalarından ve Allah Teâlâ’nın onları benden sormasından korktum!» buyurdu.

Osman (r.a): «‒Buraya gelin ey Mü’minlerin Emîri! Biraz su için, gölgede dinlenin! Biz onları yerine ulaştırırız.» dedi. Ömer (r.a): «‒Sen gölgene dön!» buyurdu.

Ben: «‒Yanımızda o işi yapacak hizmetçiler var!» dedim.

Ömer (r.a): «‒Sen gölgene dön!» buyurdu ve yoluna devam etti.

Osman (r.a): «‒Kim son derece kuvvetli ve emîn bir kişiye bakmak isterse şu zâta baksın!» buyurdu ve yanımıza döndü. Kendini gölgeye zor attı.”

İşte sahabenin birbirine olan sevgi ve saygısı bugün Müslüman kardeşlerde de olması gereken bir tavır ve davranıştır.

Onların yapmış oldukları birbirlerini mücadeleye sevk ediyor …

Bugün bizlerin yaptıkları nelere sevk ediyor ? yada biz ALLAH (C.C)’ın dini için neler yapıyoruz ?

DUALARIMIZIN SONU ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH (C.C.)’A HAMD ETMEKTİR.