HZ. OSMAN (R.A) – 2

Hamd bütün mahlukatı Yokluk aleminden varlık alemine çıkaran, her şeyi yaratan ve ona doğru yolunu gösteren, yarattığı her mahlukata ihtiyacını veren , biz insanoğluna vahyi idrak edecek aklı veren ve verdikleri bütün nimetlerden bir gün hesaba çekecek olan ALLAH (C.C)’a mahsustur.

Salat ve selam yaşayan kur-an müminlerin örneği ve önderi kendisine tabii olunmadıkça cennetin hayalden öteye geçemeyeceği Hz. Muhammed (s.a.v.)’e onun aline ashabına ve tüm mümin kulların üzerine olsun.

Mekkeli müşrikler İslam’ın yayılması ve de Hz. Osman (r.a.)’ın Rukiye (r.anha.) ile evlenmesinden sonra Müslümanlara işkencelerini artırmaya başlamışlardı.

Mekkeli müşriklerin mü’minlere revâ gördüğü baskı ve işkenceler zirveye çıkıp çekilmez bir hâl alınca, Rasûlullah Efendimiz (s.a.v), ashabına Habeşistan’a hicret etmelerini tavsiye etti. Osman (r.a), evini yurdunu terk ederek ilk grupla birlikte Habeşistan’a doğru yola çıktı.

(İbn Hacer, el-İsâbe, II, 462)

Hz. Osman’ın yanında hanımı Rukiyye validemiz de vardı. Bu tabloyu gören Resûlullah (sas) şöyle buyurdu:

“Selam olsun Osman’a ve ailesine! Vallahi onlar Lût’tan sonra iman adına hicret eden bir iman ailesidir.”

Habeşistan’a varıp da Necâşî’nin huzûruna çağrıldıklarında, Hz. Osman (r.a) başını eğmeden girdi. Necâşî: “–Niçin bana secde etmedin?” diye sordu.

Hz. Osmân (r.a) da: “–Ben Allâh’tan başka kimseye secde etmem!” cevâbını verdi.

Bir süre Habeşistan da kalan müslümanlar yalan bir haber ile yola çıktılar.

Yanlış bir haber üzerine Habeşistan’dan dönen Muhâcirler, Mekke’ye yaklaşıp da müşriklerin îman ettiğine dâir haberin asılsız olduğunu öğrendiklerinde, geri dönüp gitmek onlara çok ağır geldi. Mekke’ye himayesiz olarak girmekten de korktular.

Aralarında uzun uzadıya konuştuktan sonra: “–Mekke’ye girelim, Kureyşlilerin ne durumda olduklarına bakalım, sonra da Habeş ülkesine tekrar dönüp gidelim!” dediler. Ancak müşrik olan akraba veya dostlarından birisinin himâyesinde, ya da müşriklere hiç görünmeden, gizlice Mekke’ye girebildiler. (İbn Sa’d, I, 206; İbn Esîr, Üsdü’lğâbe, III, 598)

Osman (r.a) da, akrabasından Saîd ibn-i Âs’ın himâyesine girdi. Saîd: “–Ey Kureyş cemaati! Saîd ibn-i Âs, Osman ibn-i Affân’ı himâyesine aldı. Ona dokunmayınız!” diye Mekke’de nidâ ettirdi. Osman (r.a), bu sûretle emniyete erdi ve sabah akşam Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in yanına gidebilme imkânına kavuştu.

Habeşistan’dan dönen müslümanlar, müşriklerin zulmünün tüm şiddetiyle devam ettiğini görünce, tekrar Habeşistan’a gitmeye karar verdiler. Osman (r.a), hareket etmeden önce Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’e:

“–Ya Rasûlullah! Bir defa hicret ettik. Bu, Necâşî’ye ikinci hicretimiz oluyor. Ancak Siz bizimle değilsiniz!” dedi.

Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) ona: “–Siz Allah’a ve bana hicret eden kişilersiniz. Bu iki hicretin tamamı sizindir ve karşılığını da alacaksınız!” buyurdular.

Bunun üzerine Osman (r.a): “–Öyleyse bu bize yeter ya Rasûlullah!” dedi.

Hz. Osman (r.a), yaşadığı bir hâdiseyi hatırladığında gözlerinden yaşlar akmış ve şöyle anlatmaya başlamıştır: Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) bir gün Kâbe’yi tavaf ediyor, o esnâda Ukbe bin Ebî Muayt, Ebû Cehil ve Ümeyye bin Halef de Kâ’be’nin Hicr bölgesinde oturuyorlardı. Allah Rasûlü (s.a.v), hizâlarından geçerken hoşuna gitmeyecek bazı laflar söylediler. Peygamber Efendimiz’in bu sözlerden hoşlanmadığı mübarek yüzünden belli oluyordu. Yanına yaklaştım. Âlemlerin Fahr-i Ebedîsi’ni, Hz. Ebû Bekir’le birlikte aramıza aldık. Rasûlullah (s.a.v) parmaklarını benim parmaklarımın arasına geçirdi. Birlikte tavaf etmeye başladık. Ebû Cehil ve arkadaşlarının hizâsına geldiğimizde, Ebû Cehil, Allah Rasûlü’ne: “–Vallahi, denizlerde bir kıl parçasını ıslatacak kadar su bulunduğu ve Sen de atalarımızın taptığı tanrılara tapmaktan men ettiğin müddetçe, Sen’inle barışmayacağız!” dedi.

Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) de: “–Ben de öyle!” buyurdular.

Tavafın üçüncü şavtını da böylece yapıp dördüncü şavta başladığımızda, Ebû Cehil yerinden fırlayarak Peygamber Efendimiz’in yakasını tutmak istedi. Ben sadrından itince sırt üstü düştü. Hz. Ebû Bekir, Ümeyye bin Halef’i; Allah Rasûlü (s.a.v) de Ukbe bin Ebî Muayt’ı defetti. Onlar, Peygamber Efendimiz’in başından dağılınca, Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) ayakta durup onlara: “–Vallahi, siz âcil azâbı hak edinceye kadar bu kötülüklerinizden vazgeçmeyeceksiniz! Sizler, Peygamberiniz için ne kötü kavimsiniz!” buyurduktan sonra evine döndü. Biz de arkasından evine kadar tâkip ettik.

Peygamber Efendimiz (s.a.v), kapısının önünde durup yüzünü bize döndürdü ve şöyle buyurdu: “–Sevinin! Hiç şüphesiz, Allah Teâlâ dinini açıklayıp üstün kılacak ve Peygamberine de yardım edecektir. Şu gördüğünüz kişiler, Yüce Allah’ın sizin elinizle tez vakitte helâk edeceği kimseler arasındadır!” Vallahi, ben ileriki zamanlarda  onları Yüce Allah’ın bizim ellerimizle kahrettiğini gördüm.

Hz. Osman, bir müddet Habeşistan’da kaldıktan sonra tekrar hanımıyla birlik­te Mekke’ye döndü. Daha sonra da oradan Medine’ye hicret etti. Hz. Osman’ın en bariz vasfı, edep ve hayâsı idi.

Hz. Âişe’nin rivayetine göre, bir gün Re­sû­lul­lah, üzerine bir örtü çekmiş olduğu hâlde istirahat ediyordu. O sırada Hz. Ebû Bekir kapıya geldi, içeri girmek için izin istedi. Re­sû­lul­lah tav­rında bir değişiklik yap­madan içeri girmesine izin verdi. Sonra soracağını sorup gitti. Daha sonra Hz. Ömer geldi, ona da aynı şekilde hâlini değiştirmeden izin verdi. Ondan sonra Hz. Osman, huzura girmek için izin istedi. Bu defa Resû­lul­lah hemen doğruldu, toparlandı.

Bunun üzerine Hz. Âişe: “Ey Allah’ın Resûl’ü!” dedi, “Ebû Bekir ve Ömer için toparlanmadığınız hâlde, neden Osman gelince hâlinizi değiştirdiniz?”

Allah Resûlü şöyle cevap verdi: “Çünkü Osman çok hayâlı birisidir. Kendisinden meleklerin bile hayâ ettiği bir kimseden ben hayâ etmeyeyim mi?!”

Bir defasında Rasûlullah (s.a.v), kızı Rukıye’nin yanına varmıştı. Rukıye (r.a), kocası Hz. Osman’ın başını yıkıyordu. Allah Rasûlü (s.a.v): “–Kızcağızım! Ebû Abdullah’a iyi davran, güzel muâmele et! Zira o sahabîlerim arasında ahlâken bana en çok benzeyendir!” buyurdular.

Osman (r.a), Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in muhtereme kızı Rukıye ile evli idi. Rukıye (r.a) hastalandı. Peygamber Efendimiz (s.a.v) Bedir Gazvesi’ne giderlerken Hz. Osman’ı hasta olan Rukıye’ye bakmak üzere Medîne-i Münevvere’de bıraktılar. Bedir zaferinin kazanıldığı günlerde Rukıye (r.a) da rahmet-i Rahmân’a kavuştu. Osman (r.a), buna çok üzüldü.

Onu böyle üzgün gören Ömer (r.a): “–İstersen kızım Hafsa’yı sana nikâhlayayım!” dedi. Kocasının Bedir savaşında yaralanarak Medine’de vefat etmesi üzerine Hafsa (r.a) dul kalmıştı.

Osman (r.a): “–Ben bu işi bir düşüneyim!” dedi. Birkaç gün geçtikten sonra da: “–Ben, şu anda evlenmemin doğru olmayacağı kanaatine vardım.” dedi.

Ömer (r.a), Peygamber (s.a.v) Efendimiz’in yanına vardığı bir gün: “–Yâ Rasûlallah! Ben Osman’a şaşıyorum. Kızım Hafsa ile evlenmesini teklif ettim, kabul etmedi!” dedi.

Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) de ona: “–Ben sana Osman’dan daha hayırlı bir damat, Osman’a da senden daha hayırlı bir kayınpeder göstereyim mi?” buyurdular.

Ömer (r.a): “–Gösterin yâ Rasûlallah!” dedi. Bunun üzerine Allah Rasûlü (s.a.v), Hafsa (r.a) ile evlendi, kendi kızını da Hz. Osman ile evlendirdi. Zâten Hz. Osman da Ümmü Gülsüm (r.a) ile evlenmeyi umduğu için Hz. Ömer’in teklifini kabul etmemişti.

Daha sonra Peygamberimiz, diğer kızı Ümmü Gülsüm’ü de Hz. Osman’a nikâhladı. Bundan sonra Hz. Osman “iki nur sahibi” manasında “Zinnûreyn” la­kabıyla anıldı. Ümmü Gülsüm’ün vefatından sonra da Peygamberimiz, “Eğer bir kı­zım daha olsaydı, onu da Osman’la evlendirirdim!” buyurarak, hayâ timsali olan damadını teselli etti.

Zaten haya dolu karakterini İslam’ın güzel ahlakı ile şekillendirince işte böyle mükemmel bir karakter ortaya çıkmış bugün İslam’ın ahlakı ile ahlaklanmaya çalışanlara nadide bulunacak örneklerden olmuştur.

ALLAH (C.C) onu öyle şerefli kılmıştır ki peygamber (s.a.v.)e damat olmuştur. Ve İslam adına çok fedakarlıklarda yapmıştır ilerki yazımızda inşaALLAH hayatına devam edeceğiz …

ALLAH (C.C) ders alabilmeyi örnekliğinde hayayı kuşanabilmeyi bizlere nasib etsin …