HZ. OSMAN(R.A)-3

Hamd Kur’an’ı vahy eden, insanlara hidayet bulmaları için nebiler seçip gönderen, vahyi idrak edecek akıl bahşeden ve bununla birlikte birçok nimetler veren ve verdiği bu nimetlerden hesaba çekecek olan ALLAH (C.C)’a mahsustur.

Salat ve selam son resul , peygamberler zincirinin son halkası, kendisine tabii olunmadığı müddetçe cennetin hayalden öteye geçmeyeceği Hz. Muhammed (s.a.v.)’e onun ehline, ashabına ve tüm müminlerin üzerine olsun.

Hz. Osman (r.a.)’ın hayatında kaldığımız yerden devam edelim.

Hz. Osman (r.a.) bölgenin en zenginlerindendi. Ticaretle meşgul oluyordu. Gerek maddi gerekse manevi olarak çok güçlü birisi idi. O mallarını ALLAH (C.C)’a itaat ve onun rızasını kazanma yolunda harcamıştı. Her hayırda adeta yarış etmekteydi, hayır yarışında en önde olmak istiyordu ve fakirlik korkusu yoktu. ALLAH (C.C) yolunda imkanlarını seferber ederdi.

Müslümanlar, Medîne-i Münevvere’ye hicret ettiklerinde su sıkıntısı çekiyorlardı. Akîk vâdisinin aşağısında, sel sularının biriktiği yerin yakınında bir kuyu vardı. Rûme Kuyusu diye meşhur olmuştu. Çevresi taşla örülü, derinliği on sekiz, eni sekiz zirâ idi. İki zirâ‘ kadarı su ile dolu idi. Medine’de Rûme kuyusundan başka tatlı su yoktu. Bu kuyuyu ilk önce Müzeyne kabilesinden bir adam kazdırmış, sonradan da Rûmetü’l-Gıfârî’nin malı olmuştu. O, suyun kırbasını bir müdde satardı. Rûme Kuyusu daha sonra bir yahudinin eline geçti. Yahudi de kuyunun suyunu Müslümanlara satar, hiç kimseye parasız bir damla su içirmezdi.

Rasûlullah Efendimiz (s.a.v): “–Rûme Kuyusu’nu kim satın alıp vakfederse Allah ona mağfiret edecektir” buyurdular.

Yine: “–Rûme Kuyusu’nu, Cennet’te ondan daha hayırlısını kazanmak üzere kim satın almak ve kendi kovasını müslümanların kovalarıyla eşit kılmak ister?” buyurdular.

Osman (r.a), yahudiye gidip kuyuyu ondan satın almak istedi. Fakat yahudi tamamını satmaya yanaşmadı.

Hz. Osman da kuyunun yarı hissesini ondan on iki bin dirheme satın aldı ve: “–İstersen, su almak için iki gün benim hisseme ayır; istersen, bir gün bana, bir gün sana ayır!” dedi.

Yahudi: “–Olur! Bir gün senin için ayrılmış olsun, bir gün de benim için!” dedi.

Hz. Osman’ın gününde Müslümanlar sularını alırlar lâkin yeterli gelmezdi. Bir müddet sonra yahudi: “–Sen benim işimi bozdun! Öteki hisseyi de satın al!” dedi. Osman (r.a), onu da on iki bin dirheme satın alıp Müslümanların istifâdesi için vakfetti.

Ticârî zekâ ile imânî bir şuurun buluşmasıydı bu. Hz. Osman’ın bu örneği bir hakikate daha dikkatimizi çekiyor. Bizim meşru her alanda yetişmiş insana ihtiyacımız olduğuna Yaptığı işin ehli, ahlâkı güzel, şuuruyla zekâ ve kabiliyetini bütünleştirmiş insanlara. Fedakârlık anı geldiğinde tereddüt etmeyen insanlara!

Keza hudeybiye deki tavrı bizler için alınması gereken asli örnekliklerdendir…

Umre için yola çıkan Müslümanlar Hudeybiye mevkiine kadar gelmişler, müşrikler de onları Mekke-i Mükerreme’ye almamak için hazırlık yapmışlardı. Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) savaşmayı hiç istemiyor, meseleyi sulh ile halletmeye çalışıyorlardı. Birkaç elçi gelip gittiği hâlde antlaşma ve sulh için kesin bir netîce elde edilememişti.

Peygamber Efendimiz (s.a.v), bu sefer Hz. Osmân’ı Mekke’ye, müşriklerle görüşüp meseleyi halletmesi için gönderdiler ve:

“–Kureyşlilere git! Onlara haber ver ki, biz buraya hiç kimse ile çarpışmak için gelmedik! Biz ancak şu Beytullah’ı ziyâret için, onun haremliğine riâyet ve tâzîm ederek geldik. Yanımızdaki kurbanlık develeri kesecek ve döneceğiz! Sonra onları İslâm’a da dâvet et!” buyurdular.

Aynı zamanda oradaki erkek-kadın bütün mü’minlerle görüşerek, Mekke’nin yakında fethedileceğini müjdelemesini, Allah Teâlâ’nın dînine yardımcı olduğunu ve Mekke’de îmânın açığa vurulacağı günün yaklaştığını bildirmesini de emir buyurdular. Osmân (r.a), Rasûlullah’ın emri üzerine hemen hareket ederek Mekke’ye gitti. Sahabîler: “–Yâ Rasûlallah! Osman Mekke’ye girip Beytullah’a kavuştu, onu tavaf etti, ne mutlu!” dediler. Rasûlullah (s.a.v): “–Bizler tavaftan mahrum bırakılmışken Osman’ın Beytullah’ı bizsiz tavaf edeceğini hiç zannetmem!” buyurdular.

Ashâb-ı kirâm: “–Yâ Rasûlallah! Osman Beytullah’a varıp kavuşmuş iken, Kureyşliler ona ne diye mânî olsunlar?” dediler.

Fahr-i Kâinât (s.a.v) Efendimiz: “–Benim bu husustaki zannıma göre, Beytullah’ı biz tavaf etmedikçe, Osman da tavaf etmez!” buyurdular.  Osman (r.a), müşriklere, niyetlerinin umre yapıp dönmek olduğunu anlattı. Müşrikler buna rağmen yine de izin vermediler.

Hz. Osmân’ı göz hapsinde tutarak ; “–İstiyorsan sen tavâf edebilirsin!..” dediler. Fakat kendisini Allah’a ve Rasûlü’ne adamış olan mübârek sahâbî Osmân (r.a): “–Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) Kâbe’yi tavâf etmedikçe ben de edemem! Ben Beytullah’ı, ancak O’nun arkasında ziyâret ederim…” diyerek Allah Rasûlü (s.a.v)’e olan sadâkatini bildirdi. Osman (r.a) Mekke’de kalıp hicret edemeyen mü’minlerle de görüşüp Peygamber Efendimiz’in müjdesini onlara ulaştırdı. Kendisi bu hususta şöyle der: “–Mekke’de görüştüğüm mü’minlerden bir erkekle bir kadına Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in müjdesini verdiğim zaman, onlar sevinçlerinden hüngür hüngür ağlamaya başladılar. O kadar ağladılar ki, ağlamaktan ölecekler sandım. Sonra da: «–Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’e bizden selam söyle! O’nu Hudeybiye’ye getiren Allah, Mekke’ye getirmeye de kâdirdir!» dediler.”

Hudeybiye’den Mekke’ye, müşriklerle anlaşma yapmak için gönderilen Hz. Osman’ın geri dönüşü gecikince, hakkında, öldürüldüğüne dâir şâyialar çıktı. Bunun üzerine müslümanlarla müşriklerin arasındaki hava gerginleşmeye başladı. Allah Rasûlü (s.a.v), kendisini temsîl eden Hz. Osmân’ın ölüm ihtimâli üzerine derhâl ashâbını toplayıp: “–Anlaşılan müşriklerle vuruşmadıkça buradan ayrılmayacağız!” buyurdular. , Allah(C.C) yolunda canlarını fedâ etmek için bütün ashâbdan bey’at istedi. Kadın-erkek bütün mü’minler: “−Allah Rasûlü’nün gönlünde ne murâdı varsa, onun üzerine bey’at ediyorum!” diyerek Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in bu arzusunu seve seve yerine getirdiler. Bey’atin sonunda Allah Rasûlü (s.a.v), bir eliyle diğer elini tutarak: “–Bu da Osmân’ın bey’atidir!” buyurmak sûretiyle Hz. Osman’a olan îtimâd ve muhabbetini, fiilî olarak ızhâr ettiler. Osman (r.a), müşrikler tarafından serbest bırakılınca, Hudeybiye’ye döndü. O zaman, bey’at tamamlanmış bulunuyordu. Osman (r.a), bey’at ağacının altında Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’e yalnız başına tekrar bey’at etti. Abdullah ibn-i Ömer (r.a): “Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in Osman için uzattığı eli, Osman’ın kendisi için uzattığı elinden daha hayırlı idi!” demiştir. Osman (r.a) Mekke’den dönünce, müslümanlar: “–Ebû Abdullah! Herhalde Beytullah’ı tavaf edip hasretini gidermiş ve içini serinletmişsindir?” dediler. Osman (r.a): “–Siz benim hakkımda ne kadar kötü bir zanda bulunuyorsunuz! Varlığım kudret elinde bulunan Allah(C.C)’a yemin ederim ki, Mekke’de bir sene kalsaydım ve Rasûlullah (s.a.v) de Hudeybiye’de dursaydı, Allah’ın Rasûlü Kâ’be’yi tavaf etmedikçe ben de tavaf etmezdim! Gerçi Kureyşliler Beytullah’ı tavaf etme hususunda beni serbest bırakmışlardı, fakat ben tavaf etmedim!” dedi. Bunun üzerine müslümanlar:

“–Vallahi, Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) bizden daha iyi bilir ve bizden daha çok hüsnüzan sahibidir! (O, senin böyle davranacağını bize daha evvel söylemişti.)” dediler.  Bir semüre ağacının altında yapılan bu bey’ate, “Hudeybiye Bey’atı” denilir. Cenâb-ı Hakk’ın rızâsına mazhar olduğu için “Bey’atü’r-Rıdvân” da denilmiştir. Nitekim Âyet-i kerîmede şöyle buyrulur: “And olsun ki, o ağacın altında Sana bey’at ederlerken Allah, o mü’minlerden râzı olmuştur. Kalblerinde olanı bilmiş, onlara huzur ve sekînet indirmiştir…” (el-Fetih, 18)

O gün bir münâfık hâriç orada bulunan tüm Müslümanlar bey’at etmişlerdi.

İşte budur onları dünyada yaşarken cennetlik yapan o nadide fedakarlıkları..

Ebû Mûsâ el-Eş’arî (r.a) birgün evinde abdest alıp dışarı çıkarken kendi kendine: “Bugün Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’den hiç ayrılmayacağım; hep O’nun yanında bulunacağım.” dedi. Sonra Mescid’e gidip oradaki sahâbîlere Peygamber Efendimiz’in nerede olduğunu sordu. Onlar da: “–Şu tarafa doğru gitti” dediler.

Ebû Mûsâ (r.a) hâdisenin devamını şöyle anlatır: “Rasûl-i Ekrem Efendimiz’in gittikleri yeri sora sora nihayet Eris Kuyusu’nun bulunduğu bahçede olduklarını öğrendim. Ben de bahçe kapısının yanına oturdum. Rasûlullah (s.a.v) bana kapıyı korumamı emrettiler. Tuvalet ihtiyacını giderip abdest aldılar. Ben de kalkıp yanlarına vardım. Baktım ki Eris Kuyusu’nun kenarındaki taşların üzerine, kuyu ağzındaki bileziğin tam ortasına oturmuş, baldırlarını açarak ayaklarını kuyuya sarkıtmışlar. Kendilerine selâm verdikten sonra geri dönüp kapının yanına oturdum. Kendi kendime: «Bugün Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in kapıcısı olacağım» dedim…” Bu esnâda Ebû Bekir (r.a) ve ardından da Ömer (r.a) geldiler. Rasûlullah Efendimiz (s.a.v), kendilerine izin vererek Cennet’le müjdelememi emrettiler. Onlar da gelip Allah Rasûlü’nün yanına oturdular. Ebû Mûsâ (r.a) sözlerine şöyle devâm eder:

“Bir müddet sonra biri gelip kapıyı itti. «–Kim o?» diye sordum.

 «–Osman ibn-i Affân» dedi. «–Biraz bekle» diyerek Fahr-i Kâinât Efendimiz’in huzûr-i âlîlerine çıktım ve onun geldiğini haber verdim.

 «–İzin ver ve başına gelecek belâ ile birlikte onu cennet’le müjdele!» buyurdular.

Geri döndüm ve: «–İçeri gir, Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) başına gelecek belâ ile birlikte seni Cennet’le müjdeliyorlar!» dedim. Osman (r.a) müjdeyi duyunca Allah(C.C)’a hamd etti, sonra da: «Allah yardımcım olsun» dedi. İçeri girdi. Kuyu bileziğinde oturacak yer kalmadığını görünce, onların karşılarında bir başka yere oturdu.

Saîd ibn-i Müseyyeb (r.a) der ki: “Ben bu oturuş şeklini onların kabirlerine yordum Rasûlullah Efendimiz (s.a.v), Ebû Bekir (r.a) ve Hz. Ömer’in kabirleri yan yana, Hz. Osman’ın kabri ise biraz ileride Cennetü’l-Bakî’dedir.

Hem dünyada hem de ahirette bu güzel insan, örnek insanlarla birlikte olmak istiyorsak onların duruş ve tavırlarını iyi anlayıp aynı tutum ve davranışı sergilememiz gerekmekte …

DUALARIMIZIN SONU ALLAH(C.C)’A HAMD ETMEKTİR.