HZ. OSMAN(R.A)-4

Hamd kendisinden başka ilah bulunmayan kainatın Rabbi, rahman, rahim din gününün sahibi olan ALLAH (C.C.)’a mahsustur.

Salat ve selam kendisine tabii olunmadıkça cennetin hayalden öteye gitmeyeceği kılavuz-u ekber, yaşayan kur-an, müminlere karşı merhametli, kafirlere karşı çok şiddetli olan Hz. Muhammed (s.a.v.)’e onun ehline ve ashabının üzerine olsun.

Bu yazımızda hz. Osman (r.a.)’ın vefatını anlatmaya çalışacağız.

Hz. Osman’ın yaratılışındaki yumuşaklık ve hoşgörü ile insanların serbestçe hareket edebilmelerine imkân sağlamıştı. Onun bu yapısından istifade eden eyaletlerdeki birtakım valiler, sorumsuz davranışlar sergilemeye başlamışlardı. Bu şekilde kısa sürede fitne hareketleri başlamış ve âsiler Hz. Osman’ın hilafet merkezini terk etmesini istemişlerdi. Osman (r.a) ise, görevini Rabbinin yanına kavuşuncaya kadar terk etmeyeceğini söyleyince Mısır’dan gelen 1500 kişilik âsi topluluğu, peygamber halifesini evinin önünde nöbet tutup öldürmeyi kastettiler. Yaşadıkları kendisini yıllar öncesine götürmüştü. Resulullah (s.a.v)’ın son günleriydi ve Peygamberimiz Osman (r.a)’ı yanına çağırtmıştı. Efendimiz: 

“Osman bundan sonra halife olacaksın. Kapına gelip halifelik gömleğini çıkarmanı isteyecekler. Bana kavuşuncaya dek, ne pahasına olursa olsun, bu gömleği çıkarma.” Buyurmuştu.

Allah ve Resulünün sevgilisi olan Osman (r.a) çıkan fitne sonucu asiler tarafından şehid edilecekti. Günlerce evinde hapis kalan halife, aç ve susuz bırakılmıştı. İftar etmek için hanımı Naile’ye “Su var mı?” dediğinde, “İçecek suyumuz yok ey Allah’ın halifesi!” diye karşılık verdi. Seksen iki yaşında olan halife, üst üste susuzluğun neticisinde “Subhanallah hiç içecek suyumuz yok, o zaman yarınki oruca niyetlenelim.” diyerek Rabbe yönelişi son anına kadar en güzel haliyle sergiledi.

İsyancıların halifenin evi önünde nöbet beklediğini öğrenen Hz. Ali (r.a), oğlu Hasan ve Hüseyin(r.a)‘e Osman (r.a)’ı korunması için kapısı önünde nöbet tutmalarını emretti. Talha, Zübeyr gibi sahabilerin de kapısında korumak için nöbet beklediğini öğrenen Hz. Osman, kapının önüne çıkarak:

“Burada beklemeyin. Beni asilerle baş başa bırakın. Vallahi Peygamber şehrinde kılıç sesi duyurmayacağım. Peygamber’in olduğu yerde kan akıtmayacağım.” diyerek hiçbir yardım ve desteği istemedi. Ve asilere dönerek:

“Ben Rume Kuyusu’nu Allah Resulü ve arkadaşları su içsinler diye altın ve gümüş karşılığında satın almadım mı? Tebuk günü orduyu Allah’ın yardımıyla ben teçhiz etmedim mi? Bir gün Uhud’ta Ebubekir ve Ömer ile birlikte Rasulullah’ın yanında bulunduğumuz esnada Uhud sallanmaya başlamış ve Peygamberimiz ‘Ey Uhud! Sakin ol. Senin üzerinde Allah’ın Resulü, bir sıddık ve iki şehit var’ demedi mi?” sorusuna onlar ‘evet’ diyerek karşılık verdi.

Bunu üzerine ellerini göğe kaldıran Hz. Osman (r.a): “Allah’ım şahid ol! Benim şehid olacağıma şahid oluyorlar” diyerek son konuşmasını yaptı ve içeri girip tekrardan mushafın başına geçti.

Hz. Osman (r.a) şehîd edileceği gün yirmi köle azat etti ve sonra da kendisine bir şalvar getirilmesini istedi. Onu giyip ipini sıkıca bağladı. Hâlbuki daha önce ne câhiliye ne de İslâm döneminde şalvar giymemişti.

Sonra da: “–Bu gece Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’i rüyâmda gördüm. Yanında Ebû Bekir’le Ömer de vardı. Bana: «–Sabret! Yarın orucunu bizim yanımızda açacaksın!» buyurdular” dedi. Sonra Mushaf’ının getirilmesini istedi. Önüne açıp okumaya başladı. Mushaf önündeyken şehîd edildi. Rivâyetlere topluca bakıldığında Hz. Osman (r.a), 12 senelik hilâfeti müddetince, kendisine karşı isyân edilmesini ve öldürülmesini gerektirecek mühim bir hata işlememiştir. Nitekim o, isyancıların tenkitlerini teker teker cevaplamış, bazı hareketlerinden dolayı da istiğfâr etmiştir. Hz. Osman (r.a), hilmi, saf tabiatı, merhameti ve yumuşak idâreciliğinin yanı sıra, bedevîlerin aşırılıkları ve İbn-i Sebe gibi bazı tahrikçilerin faaliyetleri neticesinde büyüyen fitnenin kurbânı olmuştur. Hz. Osman’ın şehîd edilmesiyle birlikte, İslâm târihinde ardı arkası kesilmeyen pek çok hâdiseler, karışıklıklar, fitneler, savaşlar ve fırkalara bölünmeler başlamıştır.

Hz. Osman (r.a) şehîd edilmişti. Onun eşyaları arasında kilitli bir sandık bulundu. Açtıklarında içinden şu vasiyet çıktı:

“Bu Osman’ın vasiyetidir. Rahman ve Rahîm olan Allah’ın adıyla başlarım. Affan oğlu Osman şehâdet eder ki Allah’tan başka ilah yoktur. O tek ve ortaksızdır. Muhammed O’nun kulu ve Rasûlü’dür. Yine şehâdet eder ki Cennet ve Cehennem hak olup Allah Teâlâ kabirlerdeki insanları diriltecektir. Allah va’dinden asla dönmez. İşte Osman bu îtikâd üzere yaşamış ve bununla da ölecektir. Allah’ın izniyle yine bu inanca sahip olarak diriltilecektir”

Aynı kâğıdın arkasında şu mealde bir şiir yazılıydı:

“Nefis zenginliği ve tok gözlülük insanı zenginleştirir. Onu pırıl pırıl yapar. İnsan bu hâlinden zarar görüp fakirlik çekmiş olsa da bu böyledir, değişmez. Sabır gösterilen her sıkıntılı devrin arkasından mutlaka bir genişlik ve ferahlık anı gelir. Zamanı kıyaslamasını bilmeyen, eziyet ve acıları tanıyamaz. Hiç kimse gelecek günlerin neler getireceğini bilemez.”

Abdullah ibn-i Selâm (r.a), Hz. Osman’ın şehâdeti esnâsında yanında bulunanlara: “–Şehîd edilirken Hz. Osman’ın son sözleri ne oldu?” diye sordu. Onlar da şöyle cevap verdiler: “–Biz onun kanlar içinde kıvranırken üç defâ:

«Allah’ım! Ümmet-i Muhammed’i bir ve beraber kıl!” dediğini işittik. Bu sözleri büyük bir hüzün ve esefle dinleyen Abdullah ibn-i Selâm (r.a) şöyle dedi: “–Nefsim kudret elinde bulunan Allah’a yemin ederim ki, o hâldeyken Allah’a, ümmet-i Muhammed’in bir araya gelememesi için dua etseydi, kıyamete kadar bir daha toplanamazlardı.”

Ebû Saîd el-Hudrî (r.a) şöyle buyurur:

“Mısırlılar Hz. Osman’ın odasına girdiğinde Mushaf onun önündeydi. Göğsünün üzerine vurduklarında kan:  “Onlara karşı Allah sana yeter. O işitendir, bilendir.” âyet-i kerîmesinin üzerine aktı.

Hz. Osman’ın vefâtından bir sene sonra Amre bint-i Kays, mü’minlerin annesi Hz. Âişe (r.a) ile birlikte Mekke-i Mükerreme’ye doğru rûhânî bir yolculuğa çıkmışlardı. Çıkmadan evvel Medîne-i Münevvere’de Hz. Osman’ın şehîd edilirken okumakta olduğu Kur’ân-ı Kerîm’i gördüler. Odasında duruyordu. Hz. Osman’ın kanının ilk damlası şu âyetin üzerine düşmüştü:

“Onlara karşı Allah sana yeter. O işitendir, bilendir.” (el-Bakara, 137)

Amre (r.a): “Hz. Osman’ı şehîd eden adamların hiçbiri normal bir şekilde ölmedi” demiştir. (Ahmed, ez-Zühd, s. 127-128; Fedâilu’s-sahâbe, I, 501, no: 817)

– Hz. Osman (r.a) bir keresinde minbere çıkarak şunları söyledi:

“Ey Âdemoğlu! Unutma ki dünyaya geldiğin günden beri ölüm meleği peşinde dolaşıp durmaktadır. Bir yandan da senin boynundan atlayarak bir başkasını yakalamaktadır. Sen dünyada bulunduğun sürece bu böyle devam edecektir. Ancak bir gün gelecek ki başkalarının boynundan atlayıp seni yakalayacaktır. Bu hiç beklemediğin bir anda olabilir. Öyleyse dâimâ hazırlıklı ol ve gafil avlanmamaya çalış! Çünkü ölüm meleği senden asla gâfil değildir. Ey Âdemoğlu! Bilmiş ol ki eğer sen kendi nefsinden gâfil olur ve kendin için hazırlık yapmazsan, elbetteki başkası senin için hazırlık yapmaz. Allah’ın huzuruna mutlaka varacağını aklından çıkarma ve bunun için de nefsinin hazırlığını görüp onun için rızık temin et! Sakın bu işi başkasına havale edeyim deme! Selam üzerinize olsun!”

Hz. osman (r.a.)’ın vefatı yani şehadeti de yaşantısı gibi nice ibretlerle doludur. Biz burda bir kısmına değindik, ölümün kendini bulduğu o anda bile ALLAH (c.c.)’tan niyaz ettiği şey “ÜMMETİN BİRLİĞİ”. Ve etmiş olduğu nasihatin kulaklarımıza ve kalplerimize yer etmesini önce ALLAH (c.c.)’tan niyaz ediyor sonra sizede tavsiye ediyorum.

Selam ve dua ile.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN