Allahû Teâlâ (c.c)’nın kanunlarında herhangi bir değişiklik olmaz. İslâm uleması buna sünnetûllah veya âdetûllah adını vermiştir. İnsan anne rahminden, hiçbir şey bilmediği halde dünyaya gelir. İlk yılları tam bir zaaf içerisindedir. Annesi onu sevgi ve merhametle bağrına basar, korur ve büyütür. Çocuk buluğa erdikten sonra güçlenir ve belli bir meslek sahibi olur. Nihayet belli bir süre sonra evlenir. Eğer Allahû Teâlâ (c.c) imtihan için ona çoluk çocuk verirse, o da bir anne veya baba olur. Derken ihtiyarlık gelip çatar… Bu sünnetûllah; Hz. Âdem (as)’dan beri hep böyle devam etmektedir. Nitekim Kur’an-ı Kerim’de: “Allah sizi bir zaaftan yaratan, sonra diğer bir zaaf ardından kuvvet veren, sonra kuvvetin ardından da yine zaafa (ve ihtiyarlığa) getirendir. Allah ne dilerse yaratır” buyurulmuştur. Dikkat edilirse, insanın geçirdiği devreler, kuvvet ve zaaf dönemleri sarih olarak ortaya konulmuştur. Bilindiği gibi insanlar, yaratılış itibariyle birbirine bağımlıdırlar. Dolayısıyla cemiyet halinde yaşamak durumundadırlar. Cemiyetin düzeni ise, bir takım emirlerin ve hükümlerin çevresinde teşekkül eder. Bu noktada karşımıza: “Hüküm nedir? Hükmetme hakkı kime aittir?” gibi sualler çıkacaktır. Şimdi bu konuyu ele alalım.

Hukm Arapça bir kelime olup Ha-Ke-Me fiilinden mastardır. Lûgatta; karar vermek, bir şeyi diğer bir şeye ispat veya nefy suretiyle isnat etme, güç ve tahakküm gibi manalara gelir. Araplar atı gemlemeye de hukm demişlerdir. Dolayısıyla “zaptu rapt altına alıp, terbiye etme, boyun eğdirme” manası söz konusudur. Hâkim, mahkeme ve hakem gibi, günümüzde sık sık kullanılan kelimeler, aynı kökten gelir.

“Hüküm sahibi” denildiği zaman, Türkçe ’de kullanıldığı şekliyle, “hâkimiyet ve egemenlik” kelimeleri gündeme girer.

“Hâkimiyet kayıtsız ve şartsız ulusundur”(!) sloganında; yönetme ve hüküm koyma hakkının kime ait olduğu noktasında bir tercih vardır. Bu tercih “ulusun gücünün üstünde, hiçbir gücün olmadığını” iddia ve ifade eder. (Lâ ilâhe!.)

Ragıp el isfehani / Hakeme’nin aslı bir şeyi ıslah etmek için bir tür alıkoymak/engellemektir. Bunun için gem hayvanın hakemesi diye adlandırılmıştır ve hayvanı yular ile kontrol ettim denmektedir. Hayvana bir yular takmayı ifade eder.

Esma-ül Hüsna / El – HAKEM / Yüce Allah’a sıfat olarak el-Hakem; hikmet sahibi, hâkimlerin en hayırlısı, hâkimlerin hâkimi, hiçbir işinde abeslik olmayan ve her şeyi yerli yerince yapan demektir.

Kur’an-ı Kerim’de de Yüce Allah için bu ifadelerle zikr olunmaktadır. Lügat manasıyla yukarıdaki kelimelerin birçoğu insan için de kullanılmıştır. Ancak insan için bu vasıfların mükemmeliyeti söz konusu değildir. Çünkü insanlarda her an yanılma ihtimali söz konusudur. İlimde noksanlık, unutkanlık, duygusallık, nefis arzusunun galebesi, şeytani vesveseler gibi hastalıklarla insan karşı karşıyadır. Fakat Allah’ın hükmü mükemmeldir, noksansızdır, mahza adalettir. Hak olduğunda şüphe veya tartışma söz konusu olamaz. O halde Allah (c.c) için el-Hakem ya da el-Hâkim demek, öz olarak her işi her hükmü, her kanunu mutlaka hikmetli doğru ve isabetli olan demektir. Zerresinden kürresine kadar bütün kâinatı yaratan âlemleri ve incelikleri halık eden, yönetimini devam ettiren Allah (c.c)’ın hükmü şüphesiz en hak ve adil olanıdır.

Dünya’da Yüce Allah’ın koymuş olduğu hükümlerin uygulanması kullar üzerinde bir emri ihtiyarı olmakla beraber, ahirette Yüce Allah’ın hükümlerinin tahakkuku bir emri ızdıraridir. Kulların orada muhalefet etme imkânı yoktur. Dünya’da emri ihtiyari oluşunun hikmeti ve sebebi, imtihan ve mühleti sebebiyledir.

Nur – 1 / “Bu, İndirdiğimiz ve hükümlerini farz kıldığımız bir suredir; içinde umulur ki, öğüt alıp düşünürsünüz diye apaçık ayetler indirdik.”

Mevdudi rh.a / Tüm bu cümlelerde vurgunun “Biz” üzerinde olması, bunu indirenin başkası değil, ancak Allah olduğunu, bu nedenle bu hükümlerin sıradan bir tebliğcinin sözü gibi hafife alınmaması gerektiğini ifade etmektedir. Ayrıca, bütün bu hükümlerin insanların hayat ve kaderlerini elinde tutan ve ölümden sonra bile kendisinden kurtulunması mümkün olmayan biri tarafından gönderildiğine dikkat çekilmektedir.
İkinci cümle, bu surede indirilen hükümlerin kabul etmek ve etmemekte serbest kalınan öğütler cinsinden olmadığını özellikle ifade ediyor. Bunlar, kesinlikle itaat edilmesi gereken farzlardır. “Eğer gerçekten mümin ve Müslümansanız bunları uygulamak zorundasınız” deniyor.
Üçüncü cümle, bu surede gelen talimatların herhangi bir kapalılıktan uzak olduğunu ve açık sözlerle ifade edildiğini belirtmektedir. Bu nedenle, “anlamadık” diyerek onları uygulamazlık yapamazsınız” denmektedir.
Bu ayet, kendisini belirli hükümlerin izleyeceği kutsal mesaja bir giriş niteliğindedir. Girişin tonu, Allah’ın Nur Suresi’nde indirdiği hükümlere verdiği önemin büyüklüğünü göstermektedir. Hükümler içeren başka hiçbir surenin girişi böylesine vurgulanmış ve yaptırımcı değildir.

Safvetü’t Tefasir – Ali Es Sabuni rh.a /  Bu, şanı yüce bir sure olup, Kur’an’ın, çok manalar kap­sayan surelerinden biridir. Ey Muhammedi Onu sana vahyettik. Onda bulunan hükümleri kesin bir şekilde farz kıldık. Onda, hükümleri açıkça gösteren ahkâm ayetlerini indirdik ki, ey müminler! Onlar sizin için bir nur ve kandil olsun. “İnzal” yani “indirmek” keli­mesinin tekrar edilmesi, ayetlere son derece itina edildiğini göstermek içindir. Sanki Yüce Allah şöyle buyuruyor: O ayetleri size sadece okun­mak için indirmedim. Uygulanmaları ve kendileriyle amel edilmesi için indirdim. Bu hükümleri ibret ve öğüt olmanız ve gereğini yap­manız için indirdim.

Ahzab  – 36 / “Allah ve Rasulu bir işte hüküm verdiği zaman, artık mü’min kadın ve erkeğe, o işi kendi isteklerine göre seçme hakkı yoktur. Kim Allah’a ve Rasulune karşı gelirse, apaçık bir sapıklığa düşmüş olur.”

Mevdudi rh.a / İbn Abbas, Katâde, İkrime ve Mukatil bin Hayyan, bu ayetin Hz. Peygamber (s.a) Hz. Zeyneb’i Zeyd için ailesinden isteyip Zeyneb’in ailesinin de bunu kabul etmediği zaman nazil olduğunu söylerler.
İbn Abbas’a göre Hz. Peygamber (s.a) bu teklifi yaptığında Hz. Zeyneb: “Ben ondan nesepçe daha soyluyum” demiştir. İbn Sa’d onun: “Ben onu kendime layık bulmuyorum. Ben doğuştan bir Kureyşliyim.” dediğini söyler. Zeyneb’in erkek kardeşi Abdullan bin Cahş da aynı şeyi öne sürerek teklifi reddetmişti. Çünkü Hz. Zeyd (r.a) , Hz. Peygamber’in azatlı kölesi idi, Hz. Zeyneb ise onun halasının yani Abdül-Muttalib’in kızı Umeyme’nin kızıydı. Onlar Hz. Peygamber’in (s.a) Kureyş’in soylu ailelerinden birinin kızını, kendi halasının kızını, azatlı kölesi için istemesini hoş görmemişlerdi. Bunun üzerine bu ayet nazil olmuş ve Hz. Zeyneb ile bütün ailesi bunu duyunca hemen teklifi kabul etmişlerdi. Daha sonra Hz. Peygamber (s.a) onları evlendirdi, Zeyd’in adına kendi cebinden on dinar ve 60 dirhem mehir verdi, gelinlik elbise ve bazı yiyecekler temin etti.
Bu ayet özel bir olay üzerine nazil olmasına rağmen, ayetteki emir ve talimat İslâm anayasa hukukunun temel ilkesidir ve bütün İslâmî hayat sistemi için geçerlidir. Buna göre hiçbir Müslüman fert veya millet, kurum, mahkeme veya parlamento, ya da devletin, Allah ve Resulünün hüküm verdiği bir konuda kendi isteğine göre seçme hakkı yoktur. Müslüman olmak, kendi düşünce, davranış ve seçme özgürlüğünü Allah ve Resulüne teslim etmek demektir. Hiçbir makul insan iki karşıt davranışı birleştirmeye kalkmaz. Müslüman kalmak isteyen kimse mutlaka Allah ve Resulünün emrine boyun eğmek zorundadır; boyun eğmeyi istemeyen kimse ise Müslüman olmadığını kabul etmelidir. Eğer bunu da kabul etmezse, ne kadar Müslüman olduğunu haykırsa da, hem Allah hem de insanlar tarafından münafık olarak kabul edilecektir.

Allah c.c bizleri kendi hükümlerine boyun eğen kullarından eylesin. Âmin.

ÇALIŞMA BİZDEN, TEVFİK ALLAH”TANDIR.        SELAMUN ALEYKUM.            

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post HÂKİMİYET KAYITSIZ ŞARTSIZ ALLAH(C.C)’INDIR appeared first on Ebrar Medya.

Râgıb el-Isfahânî, Müfredât / Had, iki şey arasında birbirine karışmasını önleyen engel demektir. Belirginleştirmek, başkalarından ayırt edici nitelik ve engellemek gibi anlamları vardır. Kur’an-ı Kerim’deki hudûdullah ifadesi, Allah’ın ahkâmı / belirlediği hükümler ve kurallar anlamında kullanılmaktadır.

Hudud `, Yusuf Kerimoğlu – Kelimeler Ve Kavramlar – Hudud, hadd kelimesinin çoğuludur ve Arapça’dır. İmam-ı Merginani: “Hadd in lûgat manası men etmektir. Kapıcılara haddad denilmesinin sebebi de budur. Şer’i şerifte ise; Allahû Teâlâ (cc)’nın kendi hukuku ile ilgili olarak takdir buyurduğu bir ûkubattır, cezadır” şeklinde tarif etmektedir. Hadd kelimesi aynı zamanda “esirgemek” mânâsına da gelir. Çünkü Allahû Teâlâ (cc) kullarını zarara uğradıkları şeylerden bunlarla korumuş, esirgemiştir. İbn-i Abidin: “Hadd ler nesebi (nesil emniyetini), malları, akılları, haysiyet ve namusu koruma gibi maslahat ve menfaati bütün beşeriyete ait olduğu için meşrû kılınmıştır. Bu kelime haddlerin asıl hükümlerini beyandır ki, insanların zarar görecekleri şeylerden men olup İslâm beldelerinin fesad ve fitneden korunmasıdır.

Allahu Teâlâ’nın (cc) indirdiği hükümlerin tamamı şer’i hududlardır. Dolayısıyla bütün emir ve nehiylere emanet ismi verilmiştir. Kim Allahu Teâlâ’nın koyduğu hududları tahrip ederse emanet hıyanet etmiş olur. Günümüzde Allahu Teâlâ’nın koyduğu hududları çirkin görüp, kendi heva ve heveslerine göre hududlar çizmeye çalışan siyasi güçler mevcuttur. Bunlar tıpkı Fir’avn gibi ilahlığa özenmektedirler. Kim bunların çizdiği huduları meşru sayarsa, kelime-i tevhidin mahiyetini inkâr etmiş olur, böylelikle Allah’ın hudularını çiğnemiş olur.

Hadis / Ebu Hureyre r.a ‘ den rivayetle `, Resûl-i Ekrem (sav)’in: “Yeryüzünde tatbik edilen bir hadd cezası, yeryüzü halkı için otuz sabah yağmuru yağmasından daha hayırlıdır.” buyurduğu bilinmektedir.                                                                                                                                                              

İbn-i Abidin rh.a / Hadler toplumu fitne fesattan, cihad ise toplumu küfürden korur.

Furkan 53 / İki denizi (birbirine) salıp katan O’dur; bu, tatlı, susuzluğu giderici, bu da tuzlu ve acıdır. İkisinin arasında (birbirlerine karışmalarını önleyen) bir engel (berzah) ve aşılmayan bir sınır koymuştur.
 Bu olgu, denizde ve karada pekçok yerde görülmektedir, yani tatlı suyla acı su yanyana bulunmaktadır. Türk amirali Seydi Ali Reis, “Meratü’l-Memalik” adlı eserinde (16. yüzyıl) , İran Körfezi’nde, denizin acı sularının altında tatlı su kaynaklarının bulunduğunu ve donanması için bunlardan faydalandığını yazar. Amerikan Petrol Şirketi de içme suyu için Zahran yakınında kuyular kazmadan önce İran Körfezi’ndeki aynı kaynaklardan su almıştı. Bahreyn yakınında da, deniz yatağında halkın son zamanlara kadar su aldığı tatlı su kaynakları vardı.

Birbiriyle uyumlu olmayan iki akışkan sıvı birbirine karışmak üzere salındığında bunların birbirlerine karışmamaları mümkündür. (Sıvı ve gazların fiziksel davranışlarını inceleyen bilim dalına Akışkan mekaniği denir) Maddi olarak yağ ve su ayrışır, çünkü yağ moleküllerinin kendi arasındaki çekim gücü, yağ ve su molekülleri arasında çekim gücünden daha yüksektir. Yağ suyun üstünde yüzer, çünkü daha hafiftir. Dolayısıyla Normal şartlarda molekül ve yapıları birbirine uyumlu olan su birbirine karışmıyor bunun tek sebebi var Allah cc aralarına berzah( yani engel) Diğer bir ifade ile Hudud(sınır) koymuştur. Dolayısıyla insanoğlu fiziki anlamada Allahu Teâlâ’nın imtihan gayesiyle verdiği iradeyi batıl amaçları uğruna kullanarak haramı tercih edebilir. Yani bu konuda engellenmez. Nefsi, hududları aşmaya meylettiği anda onu alıkoyacak tek gerçek sebep vardır Allah’ın Rabbi olduğuna inanmış ve hududları tayin edecek olanın Allah olduğuna inanmış olmasıdır.

Allah’ın birliğinin ve kâinatın yegâne rabbi olduğunun akli delillerinden olan zahirdeki bu anlamın yanı sıra, ayet ince bir anlam daha sunmaktadır: Allah dilediği zaman, nasıl denizin tuzlu sularının altından tatlı, içilebilir su kaynakları fışkırtıyorsa, aynı şekilde büyük ve kirli bir toplumdan takva sahibi, temiz bir toplum çıkarabilir.

Örnek /Denizlere, güneşe, aya, yıldızlara, bitkilere, hayvanlara, (insanlara yakın yaşayan ve uzak yaşaması gereken hayvanlara) bu ve benzeri mahlûkatın tamamına Allah c.c bir ölçü ve hudud belirlemiştir.

Nisa – 13 – 14;

13- Bunlar Allah’ın koyduğu sınırlardır. Kim Allah’a ve Peygamber’e itaat ederse Allah onları içinde ebedi olarak kalacakları, altlarından ırmaklar akan Cennetlere yerleştirir. İşte büyük kurtuluş, büyük başarı budur.                                                                                                                      

14- Buna karşılık kim Allah’a ve Peygamber’e karşı gelir, O’nun çizdiği sınırları aşarsa Allah onu, içinde ebedi olarak kalmak üzere Cehenneme atar. Onun için onur kırıcı bir azap vardır.     

Seyyid Kutub rh.a / Yüce Allah’ın bilgisi ve hikmeti uyarınca ortaya koyduğu gerek ailenin iç ilişkilerini ve gerekse toplumun ekonomik ve sosyal ilişkilerini düzenlemek için önerdiği bu yasalar, bu hükümler “Allah’ın sınırları”dırlar. Bu ilişkilerde son çözüm yolu olsunlar, miras bölüşümünün bağlayıcı kararlarını oluştursunlar diye yüce Allah tarafından belirlenmiş sınırlardır.   Bu konuda yüce Allah’a ve Peygamberimize uymanın zorunlu sonucu “İçinde sürekli kalınacak olan Cennet” ile “Büyük kurtuluş, büyük başarı”dır. Buna karşılık bu sınırları çiğneyerek yüce Allah’a karşı gelmenin zorunlu sonucu da “İçinde sürekli kalınacak Cehennem” ile “Onur kırıcı, utandırıcı azap”tır. Niçin? Evet, niçin miras hukuku gibi alanı sınırlı bir yasal düzenlemede, hatta bu hukukun ayrıntılı bir hükmünde, ayetin deyimi ile “Allah’ın sınırlarının” belirli bir çizgisindeki itaatin ya da karşı gelmenin zorunlu sonuçları bu kadar ağır, bu kadar dramatik oluyor?  Meselenin içyüzünü, derine inen kökünü bilmeyenlere bu zorunlu sonuçlar, karşılıkları olan eylemlerden ve davranışlardan daha ağır gelebilir.  Bu meseleyi bu surenin ileride okuyacağımız birçok ayeti açıklıyor. Surenin ana hatlarını tanıtan giriş bölümünde bu ayetlere değinmiştik. Bu ayetler dinin anlamını, imanın şartını ve İslâm’ın tanımını açıklayan ayetlerdir. Fakat miras ayetlerinin arkasından gelen, uyarı amaçlı bu iki önemli ayetten söz etmişken bu meseleye şimdiden kısaca değinebiliriz. Şöyle ki:  Gerek bu dinin -yani İslâm dininin- ve gerekse tarihin şafağından itibaren insanlığa gelmeye başlayan bütün peygamberlerin getirdikleri ilahi dinlerin açısından temel şudur: İlahlık yetkisi kimindir? Şu insanların Rabbi olma yetkisi kime aittir?  Bu sorunun iki zıt, iki alternatif cevabı vardır. Bu dinle ilgili her şey, tüm insanlar ile ilgili her şey bu iki cevaba dayanır, bu iki cevabın bağlayıcı sonucu olarak ortaya çıkar. Evet, ilahlık yetkisi kimindir, Rabb olma yetkisi kime aittir?  Cevaplardan birincisine göre bu yetki sırf yüce Allah’a aittir, yaratıklardan hiçbirinin bu yetkide zerre kadar payı yoktur. İşte bu İslâm’dır, işte bu imandır, işte bu dindir.

İkinci cevaba göre bu yetki yüce Allah ile bazı yaratıkları arasında ortaktır, ya da bütünüyle bazı yaratıkların tekelindedir. Bu ise ya şirktir, Allah’a ortak koşmaktır, ya da açık küfürdür.  Ya ilahlığın ve Rabblığın sırf yüce Allah’ın tekelinde olduğuna inanılır. Bu inanç kulların sırf Allah’a bağlanmaları, tek olarak Allah’a kul olmaları, tek Allah’a itaat etmeleri, ortağı olmayan tek Allah’ın hayat sistemine uymaları anlamına gelir. Bu durumda İnsanların hayat sistemini tek başına yüce Allah belirleyecek, insanların uygulayacakları temel yasaları tek başına yüce Allah koyacak; insanların değer yargılarını, hayat pratiklerini ve sosyal kurumlarını yine tek başına yüce Allah dikta edecektir. Yüce Allah’ın dışında hiçbir kişinin ya da hiçbir grubun bu yetkide payı yoktur. İnsanların bu alanda getirecekleri yasal düzenlemeler, mutlaka yüce Allah’ın temel yasalarına dayalı olmak zorundadır. Çünkü bu yetki ilahlığın, Rabblığın gereğidir; onun kendine has niteliklerinin bariz ve dolaysız göstergesidir.  Ya da bu yetki yüce Allah’ın yarattıklarından birine yakıştırılacak, söz konusu yetkinin bu yaratık tarafından ya yüce Allah ile ortak biçimde ya da tek başına kullanıldığına inanılacaktır. Bu ise insanların yüce Allah’tan başkasına bağlanmaları, yüce Allah’tan başkasına kul olmaları ve yüce Allah’tan başkasına itaat etmeleri demektir. Bu da yüce Allah’ın kitabına, yüce Allah’ın otoritesine dayanmayan, başka ilham kaynaklarına dayanan ve yetkilerini bu “başka” ilham kaynaklarından alan birtakım insanlar tarafından ortaya konmuş sistemlere, düzenlere, hukuki düzenlemelere ve değer yargılarına uyma biçiminde ortaya çıkar. Bundan dolayı bu durumda ortada ne din, ne iman ve ne de İslâm vardır. Ortada olan şey kâfirliktir, fasıklıktır, müşrikliktir, yüce Allah’a başkaldırmadır.  İşte “mesele” bütün gerçekliği ve yalınlığı ile budur. Bundan dolayı yüce Allah’ın sınırlarını birtek meselede çiğnemek ile O’nun şeriatına karşı başkaldırmak arasında fark gözetilmemektedir. Çünkü bu açıdan bakınca o bir tek mesele de dindir, şeriatın tümü de dindir. Önemli olan insanların yaşama tarzları konusunda hangi ilkeye dayandıklarıdır. Acaba bu temel ilke ilahlık ve Rabblık yetkisine -bütün karakteristik nitelikleri ile- sırf yüce Allah’ın tekeline mi dayandırmaktadır. Yoksa ya bu yetki yüce Allah ile bazı kulları arasında bölüştürülmekte ya da sırf o kullara tanınarak kulun kula kulluğuna mı inanılmaktadır. Önemli olan bu ilkelerden hangisinin benimsendiğidir. Yoksa insanların bu dinden olduklarını iddia etmeleri, hayatlarının pratik uygulamaları ile değil de sırf dilleri ile müslüman olduklarını ileri sürmeleri değildir! Miras paylarının yasal mirasçılara bölüştürülmesi konusunda bir yandan Allah’a ve Peygamberimize itaat etmekle altlarından ırmaklar akan ve içlerinde sürekli kalınacak Cennetler arasında ve bir yandan da Allah’a ve Peygamberimize karşı gelmekle süresiz ve onur kırıcı Cehennem azabı arasında ilişki kuran yukardaki iki uyarı amaçlı ayet, işte bu büyük gerçeğe işaret ediyor.

Tevbe – 112 /Bunlar, Tevbe edenler, ibadet edenler, hamd edenler, (İslam uğrunda) seyahat edenler, rükû edenler, secde edenler, iyiliği emredenler, kötülükten sakındıranlar ve Allah’ın sınırlarını koruyanlar; sen (bütün) mü’minleri müjdele.

Mevdudi rh.a / Yani, imanın gerekleri, ibadet, ahlak, toplumsal davranış, kültür, ekonomi, politika, hukuk, savaş-barış, kısacası bireysel ve toplumsal hayatın bütün yönlerinde “…Allah’ın belirlediği sınırları titizlikle gözönünde bulunduran…” veya “… Allah’ın hükümlerini hakkıyla gözeten…” kimseler demektir. Onlar, arzularını tatmin için ne bu hudutları aşar ve kendi kafalarından kanunlar uydurur ne de ilahi hukuk yerine başka sistemleri ikame ederler. Onlar bu hududları korur ve çiğnenmelerine mani olurlar. Binaenaleyh gerçek mü’minler öyle kimselerdir ki, Allah’ın belirlediği sınırları sadece yerine getirmekle kalmaz aynı zamanda bütün güç ve imkanlarıyla bu hududu hakim kılmak ve korumak için ellerinden geleni de yaparlar.

Tevbe – 111 ile ilişkilendirme / Allah c.c müminlerden mallarını ve canlarını vereceği cennet karşılığında satın almıştır. İşte müminlerin sahibi olan Allah c.c onlara neler yapacaklarını bu ayet-i kerime’de bildirmektedir. İşte bu ayetlerin gerektirdiği hayatı yaşayanlar yani malını ve canını Allah’a c.c sattığını iddia eden bizler bunları yapmak zorundayız. Çünkü kişi sattığı bir şey üzerinde hak talep edemez. Artık onun alıcısı onu istediği gibi kullanır. İşte mallarımızı ve canımızı sattığımızı iddia ettiğimiz rabbimi diyor ki, onlar Allah’ın c.c hududlarını sınırlarını koruyanlardır. İşte bizler Allah’ın c.c bize belirtmiş olduğu sınırların, hududların dışına çıkamayız demektir. Ve bu hududları korumakla da görevli memurlarızdır. İşte Allah c.c böyle yapan müminleri müjdelemektedir.

ÇALIŞMA BİZDEN, TEVFİK ALLAH’TANDIR.        SELAMIN ALEYKUM.            

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post HER ŞEYE BİR ÖLÇÜ VE SINIR TAKDİR EDİLMİŞTİR appeared first on Ebrar Medya.

İslami ıstılahta ise hak; aslında sabit ve aklın inkâr edemeyeceği derecede gerçek olan şey demektir. O aynı zamanda doğrudur, isabetlidir, maksada uygundur, arzu edilene denk düşen şeydir. Bu bakımdan her an ve her yerde sabit olan (mevcut olan) Allah(C.C) gerçek Hak’tır. O(C.C) yarattıklarını Hak üzere yarattığı için, Onlarda Allah’a göre haktırlar. Hak’tan gelen O(C.C)’dan kaynaklanan her şey tıpkı onun zatı gibi haktır. O(C.C)’dan gelen vahiyde haktır O(C.C)’nun gönderdiği dinde haktır.

Batıl; Sözlükte boş, boşa giden, doğru ve hak olmayan, devamlı olmayan boşu boşuna, yok olan, geçersiz, hükümsüz, haksız gibi manalara gelir.

İslami ıstılahta ise ibadetlerin geçerli(sahih)yani kabul edilebilir olması için o ibadete ait rükün ve şartların yerine getirilmediğinde oluşan şartlardır.

Örnek`, Buna göre nasıl ki bir evlilikte nikâhın şartları yerine gelmemiş ise geçersiz yani batıl olur. Bir yerde Allah’ın hükmünün dışında kalınan her yol, düşünce ve fikir batıldır.

İlmin olduğu yerde cehaletin, adaletin bulunduğu yerde zulmün tutunamadığı gibi, hakkın olduğu yerde de batıl tutunamaz.

Dünya hayatında sürekli olarak hak ve batıl kavgası devam etmektedir. Sözlük anlamları ile hak; yerine getirilen, Batıl ise; boşa giden manalarındadır. Zaman zaman batıl kazansa da güçlü gibi gözükse de hak batıla galebe çalmıştır yani bazen batıl taraftarları, bazen de hak taraftarları kazanmıştır. Asıl olarak Hak sürekli kazanmaktadır. 

İsra süresinin 81. Ayetinde buyrulduğu üzere “De ki: “Hak geldi, batıl yok oldu. Şüphesiz batıl, yok olmaya mahkûmdur.” 

Mevdudi rh.a / Bu ilânın yapıldığı sırada müminler çektikleri işkencenin en doruk noktasında idiler. Müminlerin büyük bir kısmı Habeşistan’a hicret etmişti, geride kalanlar ise Mekke’de ve çevre bölgelerde söylenemeyecek işkence ve zorluklar çekiyorlardı. O denli ki, Hz. Peygamber’in (s.a) hayatı bile her an tehlike içindeydi. Bu nedenle zahirdeki alâmetler bâtılın yayıldığını gösteriyorsa da ve hakkın bâtıla üstün geldiğini gösteren hiç bir delil yoktu. İşte bu yüzden bu ayet nazil olduğunda kâfirler bununla alay ettiler. Fakat bu zafer müjdesi, bir dokuz yıl sonra, Hz. Peygamber (s.a) Mekke’ye bir fatih olarak girdiğinde ve Kâbe’ye girip üçyüz altmış putu kırarak aynı ilânı yaptığında gerçekleşti. Hz. Abdullah İbn Mesud’dan rivayet edilen bir hadise göre: “Hz. Peygamber (s.a) Mekke’nin fetih gününde putları kırarken şöyle diyordu: Hak geldi bâtıl gitti, zaten bâtıl yok olmaya mahkûmdur. Hak geldi ve bâtıl hiçbir zaman gelmeyecek, ortaya çıkmayacak.” (Buhari)

Safvetü’t Tefasir / De ki, “Hakkın nuru ve ışığı yani İslam yayıldı. Batıl ve yardımcıları yani inkâr ve putlara iba­det yok oldu. İman nuru parladıktan sonra artık ne şirk kalır, ne de putpe­restlik, Şüphesiz batıl yok olucudur. Onun kalması ve sübutu söz konusu değildir. Çünkü dağılıp yok olacaktır. Her ne kadar onun gücü ve saldırısı olsa da, saman alevi gibi çabucak yok olur. Saman alevi önce parlar, sonra sönüp gider.

Hakk’ın kalıcılığını ve batılın zayıflığını bir ayet ile daha anlamaya çalışalım;

Rad/17) / “O, gökten su indirdi de dereler kendi ölçülerince dolup aktı ve sel üste çıkan köpüğü aldı götürdü. Süs eşyası veya yararlanılacak bir şey elde etmek için ateşte erittikleri şeylerden de böyle köpük olur. İşte Allah, hak ile batıla böyle misal getirir. Köpüğe gelince sönüp gider. İnsanlara yararlı olan ise yerde kalır. İşte Allah, böyle misaller verir.”

Mevdudi rh.a / Bu benzetmede Allah’ın Resulüne gönderdiği vahy, gökten indirilen yağmura; müminlerse ırmak ve derelere benzetilmektedir. Yataklarını kapasitelerine göre yağmur suyuyla dolduran ırmaklar nasılsa, Resul’den kabiliyetleri kadarıyla bilgi alan müminler de öyledir. Öte yandan İslami Hareket’in düşmanları tarafından koparılan yaygara, akan suyun yüzeyinde dans etmeye başlayan ve kısa bir süre sonra yok olup giden kabarmış köpüğe benzetilmektedir.
Nasıl, madenler saflaştırılmak için ocakta eritilirken üzerlerinde bir köpük tabakasının zuhur etmesi gayet tabii bir hadise ise, kötü insanlar da aynı şekilde, saflaşmak üzere zulüm ocaklarından geçirilen iyi insanlar işkence çekerken, onlardan ayrılarak yüzeye çıkarlar ve harici bir unsur haline gelirler.

Yine Kur’an’ı Kerimde Allah(C.C) insanın yeryüzündeki sorumluluğun kendisine verilmesinden bahsederken;

Taha 123 /“Allah, şöyle dedi: “Birbirinize düşman olarak hepiniz oradan inin. Eğer tarafımdan size bir yol gösterici (kitap) gelir de, kim benim yol göstericime uyarsa artık o, ne (dünyada) sapar ne de (ahirette) sıkıntı çeker.”

Dolayısıyla Âdem a.s ve Havva validemizle başlayan insanlık âlemi o zaman diliminden sonra Habil ve Kabil arasında geçen meseleyle birlikte saflar ikiye ayrılır ve Hak taraftarları ile batıl taraftarlarının çizgisi belirginleşmiştir.

İslam uleması Âdem a.s ile başlayan tevhid mücadelesini açıklarken insan topluluklarını iki sınıfta incelemiştir; el-Milel ven-Nihal. El-Milel; Vahye tabi olan onun gösterdiği istikamette hayatlarını ikame eden topluluk. en-Nihal; Kupkuru zan manasına gelen nıhle kelimesi olarak nefse ve hevaya dayanan toplulukları ifade eder.

Hz. İbrahim a.s ile Nemrud kâfirinin arasında geçen, Musa a.s ile Firavun kâfirinin arasında meydana gelen mücadele bunun en açık örneklerindendir ki Hz. Muhammed (sas) ile Kureyşin azılı müşrikleri arasında geçen meseleler, siyer kitaplarına bakıldığında Allah(C.C) tek İlah olarak kabul etmek ya da etmemek, safların arasındaki belirgin çizgi olan İnanç ve teslimiyetin mücadelesiydi. Bununla beraber insanlığın düşmüş olduğu en büyük hatalardan bir tanesi de Allah’a ortak koşarken nasıl koştuğunu fark edememektir. Kur’an-ı kerimde bir ayeti kerimede bu konuyla ilgili şöyle bildirilmektedir.

Yusuf 106 / Onların çoğu Allah’a ancak ortak koşarak inanırlar.

Bugün bu ayrımın insanoğlu tarafından kavranamamasının en önemli sebebi hak ve batıl kavramlarının mahiyetinin toplumun zihninde kapalı kalması ve bundan istifade eden vampirlerin oluşudur.

Hakkı Gizlemek

Bakara/159 / “İndirdiğimiz apaçık delilleri ve hidayetin kendisi olan ayetleri insanlar için biz kitapta açıkladıktan sonra gizleyenler var ya mutlaka onlara Allah lanet eder. Lanet edebilecek olanlar da lanet ederler.”

Bakara/42/ “Hakk’ı batıla karıştırıp da, bile bile hakkı gizlemeyin.”

Taberi rh.a / İndirdiğimiz delilleri ve hidayeti. Tevrat ve İncil’de insanlara açıklayıp izah ettikten sonra, Muhammed’i ve getirdiği dini hakkındaki bilgileri gizleyenleri Allah rahmetinden uzaklaştırır. Melekler ve müminler da onlara lanet eder.

Bu gerçeği gizleyenler ‘den maksat, Yahudi ve Hıristiyan âlimleridir. Çünkü bu kişiler, Allah Teâlâ’nın, Tevrat ve İncil’de açıkladığı, Hz. Muhammed’in geleceği, Peygamberliğini ve diğer sıfatlarını gizlemişler ve ona iman et­memişlerdi. Bu yüzden Allah’ın rahmetinden uzaklaştırılmışlar ve lanete uğra­tılmışlardır.

Taberi diyor ki: “Ayet, her ne kadar bu özel kişilere işaret etmekte ise de hükmü, Allah’ın insanlara açıklanmasını farz kıldığı bilgileri saklayan herkesi içine almaktadır.”

İslam dini, Allah’ın insanlara gönderdiği bilgileri onlardan gizlemeyi ya­saklamış ve bunu yapanların lanetleneceklerini beyan etmiştir.

ÇALIŞMA BİZDEN, TEVFİK ALLAH(C.C)’TANDIR.        SELAMUN ALEYKUM.            

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post HAK GELDİ, BATIL YOK OLDU appeared first on Ebrar Medya.

Övgülerin tamamına layık, tüm noksan sıfatlardan münezzeh olan Allah Azze ve Celle’nin zatı celaline Azim olan egemenliğine, hakimiyetine yakışır şekilde hamd olsun, salat ve selam kutlu yolun yolcusu nurlu yolda verdiği mücadeleyle bütün Müslümanlara örnek olan örneğimiz ve önderimiz Hz. Muhammed’e s.a.v, onun ehli beytine ve ashab-ı kiramına, gerek geçmişte yaşamış, bugün yaşamakta olan ve bundan sonra yaşayacak olan bütün Müslümanların üzerine de salat ve selam olsun inşallah.

Giriş `, Kâinatın her neresine bakarsanız bakın ve Allah’ın c.c yaratmış olduğu hangi varlığa bakarsanız bakın Allah c.c her biri için bir ölçü ve sınır belirlemiştir. Bu sınır bulut için yağmur yağdırmak, güneş için ısıtmak ve ışık vermek, bitkiler için fotosentez yapmak (oksijen verip karbondioksit almak), ateş için yanmak, dağlar için kazık görevi görmek, tavuk için yumurtlamak, inek için süt vermek, arı için bal yapmaktır. Bizim fark edip ve fark edemediğimiz her ne varsa Allah c.c bunlar için yapabileceklerini belirlemiş ve bunlar bunun dışına çıkmamaktadır. İşte bu mahlûkları yaratan ve bizi de yaratan Allah c.c bizlere de bir şeyler yapmamızı emretmekte ve bir şeyleri de yasaklamaktadır. İşte yapmamızı istedikleri bizler için helal, yapmamızı istemediği şeyleri de yapmamız bizler için haramdır. “helal” kelimesinin bugünkü karşılığı “serbest” yani yapabilirsiniz, “haram” kelimesinin bugünkü karşılığı ise “yasak” yani yapamazsınız demektir. Kısacası bunu böyle anlamamız gerekmektedir.

Tevbe – 31 / Onlar, hahamlarını, rahiplerini ve Meryemoğlu İsa Mesihi, Allah’tan başka rabler edindiler. Hâlbuki onlar, ancak bir olan ve kendisin­den başka ilah olmayan Allaha ibadet etmekle emrolunmuşlardı. Allah, on­ların koştukları ortaklardan münezzehtir.

Taberi rh.a / Adiy b. Hatim diyor ki: “Ben, Resulullahın yanına gittim. Boynumda altın’dan bir haç bulunuyor­du. Bana dedi ki: “Ey Adiy, bu putu çıkarıp at.” Ben onun, Tevbe suresinin “Onlar, hahamlarını, papazlarını ve Meryemoğlu İsa Mesihi, Allah’tan başka rabler edindiler.” âyetini okuduğunu işittim. (Dedim ki: “Ey Allahın Resulü biz onlara ibadet etmiyorduk ki,) Resulullah da buyurdu ki: “Dikkat edin, Yahudi ve Hristiyanlar, din adamlarına tapmıyorlardı. Fakat onlar, hahamlar ve papaz­lar kendilerine bir şeyi helal kılınca onu helal sayıyorlardı, bir şeyi haram kılın­ca da onu haram kabul ediyorlardı.

Huzeyfetül Yeman “Yahudi ve Hristiyanlar, Allahı bırakıp ta hahamlarım ve papazlarını rabler edindiler.” buyuruluyor. Bunlar, haham ve papazlara ta­pıyorlar mıydı?” diye sorulunca o şu cevabı vermiştir: “Hayır Yahudi ve Hristiyanlar, bunlara tapmıyorlardı. Fakat haham ve papazları, kendilerine bir şeyi he­lal yapınca onlar onu helal görüyorlar bir şeyi haram yapınca da onu haram sa­yıyorlardı.”

Abdullah b. Abbas da demiştir ki: Hahamlar ve papazlar, Yahudi ve Hristiyanlara, kendilerine secde etmelerini emretmemişlerdir. Fakat onlar, Allah’ın emirlerine aykırı emirler vermişler, onlar da bu emirleri tutmuşlardır. Bu sebep­le Allah, hahamları ve papazları “Rabler” diye isimlendirmiştir.”

Örnek / Çocuk anne rahminde yetiştirilmeye başladığından itibaren Allah’ın ona koymuş olduğu beslenme şekli yani ona helal ( serbest) kılınan beslenme şekli göbek bağı ile beslenmektir. Bu çocuğu yaratan Allah c.c herşeyi bildiği için çocuk için faydalı olan beslenme şeklinide bilendir. Çünkü çocuk göbek bağından beslenmemiş ve ağzından beslenmiş olsaydı bunu kendi ayarlayamayacağı için boğulma riski çok yüksek olacaktı. Bunu en iyi bilen Allah c.c onu anne rahminde göbek bağıyla besledikten sonra yeryüzüne çıktıktan sonra göbek bağından beslenmeyi yasaklayıp, ağzından beslenmeyi serbestleştirmiştir. Yasak olan şeyi annesinin onu düzenli ve ayarlı besleyeceğinden dolayı ona ağzından beslenmeyi serbest bırakmıştır. İşte bu rab olan serbest ve yasak hudutların belirleyen Allah’ın c.c kullarına takdiridir. Hiçbir kul bunun dışında hareket edememektedir.

Müslim – cennet – 63 / Resulullah (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) buyurdular ki: “Rabbim, bugün bana öğrettiği şeylerden bilmediklerinizi size öğretmemi emretti. (Ve buyurdu ki): “Benim bir kula verdiğim bir mal helaldir. Ben bütün kullarımı Hanif (Müslüman, hakka taraftar) olarak yarattım. Ancak şeytanlar onlara gelip, (fıtri) dinlerinden alıp götürdüler, kendilerine helal kıldığım şeyleri haram kıldılar. Kendisine bir güç vermediğim şeyi bana şirk koşmalarını emrettiler.”

Açıklama / Allah c.c kullarının tamamını İslam fıtratı üzerine yaratmıştır. Fakat onlar Allah’ın c.c kendilerine helal kılmış olduğu malları kendilerine haram kıldılar ve Allah’a c.c ortak koşmuş oldular. Hem de ellerinde buna dair Allah’tan c.c hiçbir delil olmadığı halde. Bir kimse elinde hiçbir delil bulunmadığı Allah’ın c.c kendisi için helal kılmış olduğu birşeyi kendi kendisine haram kılarsa Allah’a c.c ortak koşmuş olmaktadır.

Helal haramlar toplum olarak yiyecek içecek zannedilmiştir. Asılda sadece bunlardan ibaret değildir.

Haramların haram kılınması faydasız olmasındandır.

Helallerin helal kılınması faydalı olmasındandır.

Furkan – 53 / O, birinin suyu lezzetli ve tatlı, diğerininki tuzlu ve acı olan iki denizi salıverip aralarına da görünmez bir perde ve karışmalarını önleyici bir engel koyandır.

Vehbe zuhayli rh.a / Birbirine zıt özelliklerdeki iki denizi birbiriyle komşu, birbirine bitişik ama karışmayacak şekilde kılan Allah’tır. Biri gayet berrak, içimli, son derece tatlı bir su, diğeri de acı ve çok tuzludur. Fakat sanki aralarında bir engel, bir perde varmış gibi biri diğerine karışmamaktadır. Sanki bunlar birbirinden ay­rılmış, birbirinden uzaktırlar. İkisi birleşmez ve biri diğerine karışmaz. Bu iki deniz gözle bakıldığında tek denizdir. Fakat gerçekte birbirinden ayrıdırlar.

Başka hangi delil Allah’ın göz kamaştırıcı kudretine bunun kadar delâlet edebilir? Su aynı sudur. Fakat tatlı su tuzlu su ile karışmaz. Allah bu iki suyu tatlı ve tuzlu su olarak yaratmıştır. Allah nehirleri, pınarları ve kuyuları tatlı yaratmıştır. Tatlı, içimli ve berrak deniz suyu bunlardır. Allah doğu ve batıdaki denizleri ve beş okyanusu tuzlu olarak yaratmıştır. Denizin tuzluluğu safiyeti­nin ve bozulmamasının sebebidir. Denizin havası med-cezirle yenilenir, bundan dolayı balıklar denizin derinliklerinde huzurla yaşayabilirler.

Kasas – 12 / Biz, daha önce ona süt analarını haram etmiştik. (Kız kardeşi:) “Ben, sizin adınıza onun bakımını üstlenecek ve ona öğüt verecek (veya eğitecek) bir aileyi size bildireyim mi?” dedi.

Mevdudi rh.a / Yani, “Çocuk, Kraliçenin onu emzirmek için çağırdığı hiçbir süt annenin memesini ağzına almıyordu.”
Bu, kız kardeşin küçük kardeşinin Firavun’un sarayına ulaştığını anlayınca eve dönmediğini ve akıllıca bir hareketle, ne olup biteceğini öğrenmek üzere orada kalmış olduğunu gösterir, sonra çocuğun hiçbir sütanneyi kabul etmediğini görüp, Kraliçenin ona uygun bir sütanne için telaşa kapıldığını anlayınca akıllı kız, doğruca saraya gitmiş ve şöyle demiştir: “Size onu büyük bir sevgiyle yetiştirecek birini söyleyebilirim.”
Burada göz önünde bulundurulması gereken bir şey vardır. Eskiden bu ülkelerin soylu ve hali vakti yerinde aileleri genellikle çocuklarını yetiştirmeleri için sütannelere (dadılara) teslim ederlerdi. Rasûlullah’ın (s.a) sireti’nde şehir dışından, çöllerden dadıların gelip, hali vakti yerinde olan ailelerin çocuklarını yüksek ücretler karşılığında emzirmek ve büyütmek üzere aldıklarını biliyoruz. Bizzat Rasûlullah (s.a.) Halime Sadiye tarafından çöle götürülmüştü. Aynı görenek Mısır’da da vardı. Musa’nın (a.s) kız kardeşinin (ablasının) uygun bir dadı getirebileceğini değil de, özen ve sevgiyle onu yetiştirmeyi tekeffül edebilecek bir hane halkını tavsiye edebileceğini söylemesi bundandır.

Araf – 54 / Haberiniz olsun, yaratmak da, emir de (yalnızca) O’nundur. Alemlerin Rabbi olan Allah ne yücedir.

Mevdudi rh.a / “Allah kâinatın yalnız yaratıcısı değil, aynı zamanda onun hakimi ve idarecisidir. Onu yarattıktan sonra ne onun idaresini başkalarının eline bırakmış, ne bütününü veya cüzünü kendinden bağımsız kılmıştır. Aksine, bütün alemin işleyişi ve düzenini bizzat kendi elinde tutmuştur. Gün ve gece kendi başlarına değil, mevcut nizamı değiştirebilecek veya durdurabilecek güce sahip Allah’ın emri ile birbirlerini izlerler. Güneş, ay ve yıldızlar da bunun gibi, hiçbir zatî güçleri yoktur, tümüyle O’nun emrinde ve konulan ilahî kanunların doğrultusunda kayıtsız-şartsız çalışırlar.”

Nahl – 116 /  “Dillerinizin yalan yere nitelendirmesi dolayısıyla: “Şuna helal buna haram” demeyin. Çünkü Allah’a karşı yalan uydurmuş olursunuz. Şüphesiz Allah’a karşı yalan uyduranlar kurtuluşa eremezler.”

Mevdudi rh.a / Bu ayet açıkça, haram ve helâli belirleme hakkının sadece Allah’a ait olduğunu gösterir. Veya başka bir deyişle, kurallar koyma yetkisi sadece Allah’ındır. Bu nedenle helâl ve haramı belirlemeye yeltenen herkes O’nun haklarına tecavüz etmiş olur. Elbette ilâhî emri nihai otorite olarak kabul eden bir kimse, belirli bir şeyin veya hareketin haram mı yoksa helal mi olduğunu bundan çıkarabilir.
Haramı ve helâli belirleme yetkisini haksız yere üstlenmek iki nedenden ötürü Allah’a karşı yalan uydurmak olur:
1) Böyle bir kimse, Kitab’ı gözönüne almaksızın, kendisinin helâl ve haram dediklerinin Allah tarafından helâl ve haram kılındığını söyler veya:
2) Allah’ın helâli ve haramı belirleme yetkisinden vazgeçtiğini ve insanları hayatlarıyla ilgili hükümler koymada serbest bıraktığını söylemek ister. Tabii ki bu iddiaların her biri Allah’a karşı uydurulmuş bir “yalan” ve bir iftiradır.

İşte yüce Allah’ın yiyeceklere ilişkin helal ve haram sınırlarını bildiren yasası budur. Puta tapıcılığın kuruntularına dayanarak O’na karşı gelmeyin. Yalan söyleyip Allah’ın helal kıldığını haram saymaya çağırmayın. Çünkü haram kılma ve helal yapma ancak Allah’ın emriyle mümkün olabilir. Çünkü bu bir yasamadır. Yasama yetkisi ise sadece Allah’ındır. Bu konuda insanın hiçbir yetkisi yoktur. Allah’ın emri olmaksızın hiç kimse kendisi için yasama hakkı isteyemez. Böyle bir iddiada bulunmak düpedüz yalan sözledir. Allah’a iftirada bulunanlar ise asla kurtulamazlar.

ÇALIŞMA BİZDEN, TEVFİK ALLAH”TANDIR.        SELAMUN ALEYKUM.        

The post Serbest ve Yasakları Belirleyen Allah(C.C)’tır appeared first on Ebrar Medya.

Akide kavramı; düğümlemek anlamındaki “akd” kökünden türemiştir. Sözlükte “gönülden bağlanılan şey” demektir. “Akd” kelimesi aslında iki şeyin arasını birleştirmektir. Bu kelime, ipin parçalarını birbirine bağlamak, bir binanın parçalarını birbirine bağlamak anlamlarında kullanıldığı gibi, yemin, nikâh, sözleşme ve satış gibi manevi alanlardaki “bağlama” hakkında da kullanılır.

Örneğin, Nikâh akdi ile birbirine bağlanan iki insan arasında gönülden bir bağ bulunur. Onlar evliliklerini zahiri bir sözleşme üzerinden değil, manevi bir sözleşme üzerinden gerçekleştirir. Her ne kadar ortada yazılı bir sözleşme bulunmasa dahi, nikâh akdinin beraberinde getirdiği sorumluluklara riayet ederek, evliliklerini devam ettirirler. Birbirilerine karşı sevgileri, saygıları, fedakârlıkları, ya da tüm olumsuzluklara katlanmaları, yazılı bir sözleşme yaptıkları için değil, nikâh akdi dolayısıyla, gönülden birbirlerine bağlandıklarından dolayıdır.

Yani akide kavramı hem söz vermek, hem de verilen söz neticesinde gönülden bağlanmak demektir.

Yine akd kökünden gelen akit, akide, itikat, akaid, gibi tüm kavramlar, temelde iman kelimesi ile eş anlamlıdır. Tüm bu kavramlara toparlayıcı bir tanım yapacak olursak, “bir insanın kendi rızası ve isteğiyle, Allah’ın, kitabı ve peygamberi üzerinden bildirdiği hakikatlere inanması ve inandığı bu değerlere gönülden bağlanmasıdır” diyebiliriz. İşte akide, akaid, itikat, iman dediğimiz kavramların, temeldeki tanımı budur.

Yine akide kavramının manalarından biri “inanç”dır. İslamda “akaid ilmi” olarak tanımlanan ilim de, Müslümanın sahip olması gereken bu inanç esaslarına yöneliktir. Akâid kelimesi “Akide” kelimesinin çoğul şeklidir. Kesin olarak inanılan şey, iman ve anlayış şekli demektir. Akâid; ibadeti değil, inancı; yani ameli değil, imanı esas alan İslâmî kaide ve hükümlerin tümüdür. Kısaca akâid, Kur’an ve Sünnet ışığında İslâm Dini’nin iman esaslarından bahseden kaidelerdir.
Bildiğimiz üzere İslâm’ın inanç esasları “Amentü” cümlesinde toplanır. Bu da, Allah’ın varlığına ve birliğine, meleklere, kitaplara, peygamberlere, ahiret gününe, kadere, hayır ve şerrin Allah’tan geldiğine imandan ibarettir. Bunlar İslâm akidesinin ve tevhid inancının esasını oluşturan temel düsturlardır.

Buhari, İman, 37; Müslim, İman, 13./ Hz. Ömer b. el-Hattâb şöyle anlatıyor: “Bir gün Allah’ın Resulünün yanında idik. Beyaz elbiseli, siyah saçlı bir adam çıkageldi. Üzerinde yolculuk izi yoktu, ama hiçbirimiz kendisini tanımıyorduk. Hz. Peygamber’in önünde diz çöküp oturdu. Dizlerini onun dizlerine dayadı. Ellerini de Allah’ın resulünün dizlerinin üzerine koyup sordu :  “-İslâm nedir? Bana anlat” Allah’ın Resulü cevap verdi: “-İslâm Allah’tan başka ilâh olmadığına, Muhammed’in, Allah’ın elçisi olduğuna inanman, namaz kılman, zekât vermen, Ramazan orucunu tutman, gücün yeterse Hacca gitmendir” “-Doğru söyledin, peki iman nedir?” “- İman, Allah’a, O’nun meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine, ahiret gününe ve kadere, kaderin hayır ve şerrin Allah tarafından yaratıldığına inanmandır.” “-Doğru söyledin. İhsan nedir?” “- İhsan, * Allah’ı görüyormuşsun gibi ona ibadet etmendir. Her ne kadar sen O’nu görmüyorsan da O seni görüyor.” Bu sorulardan sonra kıyamet alâmetlerini de soran adam kalkıp gitti. Arkasından baktılar, hemen ortadan kaybolmuştu. O’nun kim olduğunu merak eden ashâb-ı kirama Allah Resulü şöyle buyurdu: “- O Cebrail idi, size dininizi öğretmek için geldi.”

Bununla birlikte, tasdik ve inkâr bakımından insanlar 3 kısma ayrılırlar; mümin, kâfir, münafık.

1) Mümin: İslâm’ın itikâd esaslarına ve hükümlerine tamamıyla inanan ve bunların gereğini yapmaya çalışan kimse tam mümin ve Müslim’dir.

2) Kâfir: Allah’a ve peygamberine inanmayan ve dinden olduğu kesin olan bir hükmü inkâr eden kimsedir.

3) Münafık: Dıştan inanmış görünüp, içinden inkâr eden de münafıktır. Yüce Allah Nisâ Suresi 145’inci ayetinde münafıkların cehennemin en aşağı tabakasında bulunacaklarını bildirmektedir.

NİSA 145 / Gerçekten münafıklar, ateşin en alçak tabakasındadırlar. Onlara bir yardımcı da bulamazsın.

Kısaca inanılan ve kalben bağlanılan şeylere Akaid denir. Hz. Âdem (as)’dan Hz.Muhammed(sav)’e kadar inanılması ve reddedilmesi gereken şeyleri bizlere haber veren kıyamete kadar değişmeyecek inanç esaslarına Akaid denilir. Allahu Teâlâ mealen şöyle buyurmaktadır:

Ali-İmran / 18  “Allah, şehadet etti ki: Gerçekten O’ndan başka ilah yoktur. Melekler ve ilim sahipleri de adaleti ayakta tutarak buna şehadet ettiler; O’ndan başka ilah yoktur. O, Aziz’dir, Hâkim’dir.”

Ayet-i Kerime’de hem akaid ilminin mahiyeti hem de ilmin önemi beyan edilmektedir. Ayet-i kerime’ de ilim ve ilim adamının mahiyeti de izah edilmektedir.

Akaid bütün amellerden üstündür. Kişinin amellerinin makbul olabilmesi için sağlam bir inanca sahip olması elzemdir. Resul-i Ekrem (sav) sağlam bir imana sahip olan kimseleri birçok defa müjdelemiştir. Nitekim aşağıdaki hadis bu müjdenin çok net bir şekilde ifade edildiği hadislerden birisidir.

BUHARİ; Hz. Ebu Zerr (ra) anlatıyor: “Bana Cebrail Aleyhisselam gelerek “Ümmetinden kim Allah’a herhangi bir şeyi ortak kılmadan (şirk koşmadan) ölürse cennete girer” müjdesini verdi” dedi. Ben; “Zina ve hırsızlık yapsa da mı?” diye sordum. “Hırsızlık da etse, zina da yapsa” cevabını verdi. Ben tekrar: ”Yani hırsızlık ve zina yapsa da ha!” dedim. “Evet, dedi, hırsızlık da etse, zina da yapsa!”  Hz, Peygamber (sav) dördüncü keresinde ilave etti: “Ebu Zerr burnu sürtse de cennete girecektir.”

ÂDEM A.S “DEN HZ. MUHAMMED”E S.A.V KADAR AYNI AKİDE

İslâm dininde akide esasları, ilk peygamber Hz. Âdem’den son peygamber Hz. Muhammed’e kadar değişikliğe uğramamıştır. Çünkü bütün peygamberlerin tebliğ ettiği akidenin temelini, tevhid inancı oluşturmuştur. Tevhid dediğimiz kavramın özetle ifadesi ise “La İlahe İllallah” cümlesidir.

Ve Allah (C.C) bütün peygamberlerini;

ENBİYA / 25  ’te buyurduğu üzere

“Senden önce hiç bir elçi göndermedik ki, ona şunu vahyetmiş olmayalım: ‘Benden başka ilah yoktur, öyleyse bana ibadet edin.”  hakikatini irşat için göndermiştir.

TABERİ RH.A TEFSİR; Ey Muhammed, biz senden önce hiçbir Peygamber göndermedik ki, ona: “Benden başka hiçbir ilah yoktur. O halde ancak bana ibadet edin.” diye vahyetmiş olmayalım.

* Allah Teâlâ bu ayet-i kerimede bütün Peygamberlerini Tevhid inancını tebliğ etmek ve kendisinden başka hiçbir şeye kulluk edilemeyeceğini bildirmek için gönderdiğini, bu itibarla bütün ilahî dinlerde bu temel esasların değişmedi­ğini beyan etmektedir.

Son ilâhî din olan İslam dini de bu temel esasları tebliğ etmiştir. O halde müşriklerin bundan yüz çevirmeleri sapıklıktan başka bir şey değildir.

YA TEVHİD AKİDESİ  –  YA ŞİRK AKİDESİ 

İmtihan sahasına çıkarılmış olan insan için, önünde iki akide alternatifi mevcuttur. Ya Tevhid akidesi ya da şirk akidesi. Bunun haricinde 3. bir akide yoktur insan için. Yani insan ya Tevhid akidesini benimser ve hayatını ona göre şekillendirir. Ya da şirk akidesini benimser, o inanç üzerinden süreci işletir.

Allah (C.C) bizleri İslam akidesini kabul eden, kabul ettikten sonra gereğini en güzel şekilde yerine getiren ve bu akide üzerine can veren kullarından eylesin. Âmin.

ÇALIŞMA BİZDEN, TEVFİK ALLAH(C.C)’TANDIR.        SELAMUN ALEYKUM.             

The post YA TEVHİD AKİDESİ – YA ŞİRK AKİDESİ appeared first on Ebrar Medya.

Kelimeler Kavramlar ( Yusuf Kerimoğlu ): Mülk – 15 / Kur’ân-ı Kerîm’de:

“Yeryüzünü size boyun eğdiren (istifadeniz için itaatli kılan) Allah’dır. O halde yeryüzünün sırtlarında dolaşın da Allah’ın size ihsan ettiği rızıklardan istifade edin.” hükmü beyan buyurulmuştur.

Yeryüzünün insana boyun eğmesi; işlenmeye ve verimli kılınmaya müsait oluşudur. Faydalı olan nimetlerin ortaya çıkarılmasını sağlamak ve Allah(C.C)’ın ihsan ettiği rızıkları temin etmek, insanların önemli faaliyet sahalarıdır. Ziraat, ticaret, zanaat ve diğer faaliyetlerin sebebi, yeryüzünde mevcut olan nimetlerin ve rızıkların ortaya çıkarılmasıdır. Dolayısıyla rızk kelimesi ve kavramı insan hayatında önemli bir yere sahiptir. Rızk, dünyada ve ahirette verilen pay ve hisse manasına kullanılmaktadır. Fahrüddin-i Razi: “Arapça ‘da rızık pay ve hisse demektir.

Dikkat edilirse yeryüzü, rızk temini için müsait bir yapıdadır.

Kâinatta yaratılan her şey insana rızık olarak kılınmıştır ki; Dünya bedene rızık olduğu gibi yine dünya doğru bakan ve gören kimseler için de ahretin rızkı konumundadır.

Hadis – Aclûnî, Keşfu’l-Hafa, Beyrut, / Rasulullah S.a.v;  Dünya ahiretin tarlasıdır…

Hadis – Hz. Abdullah b. Mes’ûd (ra)’dan rivayet edildiğine göre Resûl-i Ekrem (sav): “Rızk temini için çalışmak (kesbi arzu etmek) her Müslüman üzerine farzdır.” buyurmuştur. Dolayısıyla müminler, helal ve haram hudutlarına riayet ederek rızk temini için gayret sarf etmek mecburiyetindedirler.

Hadis / Nitekim diğer bir hadis-i Şerif’te Resul-i Ekrem (sav): “Rızkı tamamlanıncaya kadar, hiçbir kimsenin ölmeyeceği bana vahyedildi. O halde Allahû Teâlâ (cc)’ya karşı gelmekten sakınınız. Rızkınızı araştırırken güzel bir yol tutunuz.” diyerek Müslümanları uyarmıştır.

Misal / Bugün kendine Müslümanım diyen insanlar Resulullah’ın s.a.v söylediklerini ya anlamıyorlar ya da yanlış anlıyorlar. Resulullah s.a.v rızkı temin etmek her Müslümana üzerine farzdır diyor, fakat diğer farziyetleri terk edin demiyor. Bugünkü insanlarla görüştüğümüzde şu sözü çok defa tekrarlamaktadırlar. Abi çalışmakta farz. Çalışıyoruz Allah(C.C)’ın emrini yerine getiriyoruz işte. Fakat Allah(C.C)’ın bu emrini yerine getirirken diğerlerini terk edeceksiniz anlamına gelmez. Nasıl ki rızık teminini farz kılan Allah(C.C) ise diğer emir ve yasakları bildiren ve emreden de O’dur. Bunların arasını ayırmak doğru değildir. Gene Resulullah s.a.v rızkınızı arayın ve güzel yol tutun diye bizlere bildirmiştir. Fakat bugün insanlar rızık elde edeceğiz diye bütün yolları kendilerine mubah saymaktadırlar. Helal ve harama yani Allah’ın c.c rızık için çizmiş olduğu hudutlara dikkat edilmemektedir. Bu da o kimselere ahiret hayatında hiçbir fayda sağlamayacaktır.

Hadis – Ebu Davud – Alım Satım -54 / Abdullah b. Ömer (r.anhüma), Rasûlullah (s.a)’ı şöyle bu­yururken dinlediğini haber vermiştir:

“Iyne (Faiz ) yoluyla alışveriş yaptığınız, öküzlerin kuyruğuna yapıştı­ğınız, tarımı ( ziraatı ) seçtiğiniz ve cihadı terk ettiğiniz zaman Allah size öyle bir zillet musallat eder ki dininize dönünceye kadar onu üzerinizden ata­mazsınız.”

Şerhi / Rasûlullah (s.a); ıyne yoluyla alışveriş yapmayı, öküzlerin kuyruğuna yapışmayı, tarımı seçmeyi ve cihadı terk etmeyi zille­te sebep göstermiş; Müslümanların dinlerinin icabını yaşamaya dönmedikçe bu zilletten kurtulamayacaklarını bildirmiştir.

Esas mevzumuz ıyne yoluyla yapılan alışverişlerdir. Bu yüzden bu ko­nuyu daha detaylı inceleyeceğiz. Onun için ıyne konusunu sona bırakıp ön­ce hadisin diğer bölümlerine göz atalım:

Müslümanların; öküzlerin kuyruğuna yapışıp ziraatı seçmelerinden mak­sat; cihad edilmesi gereken bir zamanda cihadı terk edip işleri ve güçleriyle meşgul olmalarıdır. Öküzün kuyruğuna yapışmak; tarlayı sürmek, ekin ekip biçmektir. Şüphesiz tarım insanların beslenmeleri, hayatlarını sürdürmeleri için ihmal edilmemesi gereken bir meşguliyettir. Dolayısıyla Hz. Peygamber (s.a)’in böyle bir meşguliyeti tenkit etmesi, uğraşılmasını zillet sayması bek­lenemez. O halde maksat, dediğimiz gibi Allah(C.C) yolunda cihadı terk edip dün­yalık için çalışmaktır. Çünkü bu; Müslümanların başka güçlerin emrine girmesine, sömürülmesine sebep olur. Bir insan için bundan daha büyük bir zillet ve meskenet olmaz.

Öküzlerin kuyruğuna yapışmaktan maksadın, “şerefle ata binenler ol­duktan sonra, zilletle öküzlerin peşinde yürüyenler olduğunuz zaman” ma­nasında olması da muhtemeldir.

Rasûlullah (s.a)’ın bildirdiğine göre; düşülen bu zilletten kurtulmanın çaresi, tekrar dine dönmektir. Bundan maksat; dinin istediği yaşama şekline dönmek, Allah(C.C)’ın emrettiği cihad ve çalışmaya sarılmaktır. Yoksa bir Müslüman hadiste sayılan şeyleri yaptığı için dinden çıkmaz. Müslümanın din­den çıkmasını gerektirecek söz ve davranışları bellidir. Bunlar içerisinde ne ıyne muamelesi, ne de cihadı ihmal edip ziraatla iştigal vardır.

Bakara – 3 / Ki onlar, gayba inanırlar, namazı dosdoğru kılarlar ve kendilerine rızık olarak verdiklerimizden Allah yolunda harcarlar.

Mevdudi rh.a / Kur’an’dan faydalanabilmenin dördüncü şartı, kişinin, Allah(C.C)’ın ve insanların hakkını vermek üzere Kitap’taki talimatlara uygun olarak parasını başkalarıyla paylaşmaya hazır olmasıdır. Bu çok önemli bir şarttır. Çünkü bir cimrinin veya parayı her şeyden çok seven bir servet düşkününün, İslâm uğrunda malî fedakârlıklar yapması beklenemez.

Şura – 27 / Allah kullarına rızkı bol bol verseydi, yeryüzünde azarlardı. Fakat O, (rızkı) dilediği ölçüde indirir. Çünkü O, kullarının haberini alandır, onları görendir.

Nüzul Sebebi: “Allah kullarına rızkı bol bol verseydi…” ayetinin nüzul se­bebiyle ilgili olarak Hâkim’in Hz. Ali (k.v.)’den rivayet edip, sahih kabul et­tiği bu hadiste Hz. Ali (k.v.) şöyle demiştir: “Allah kullarına rızkı bol bol verseydi, yeryüzünde azarlardı…” bu ayet, Ashab-ı Suffe hakkında nazil ol­muştur. Zira onlar: “Bizim de olsa” deyip dünyayı ve zenginliği temenni et­mişlerdi. Habbab b. Eret “Bu ayet, biz Ashab-ı Suffe hakkında nazil olmuş­tur, çünkü biz, Yahudilerden Kurayza, Nadir ve Kaynuka oğullarının mal­larına baktık, imrendik, bizim de onlar gibi mallarımız olsun diye temenni ettik.” demiştir.

Vehbe zuhayli rh.a / “Allah kullarına rızkı, bol bol verseydi, yeryüzünde azarlardı. Fakat o rızkı, dilediği ölçüde indirir. Çünkü O, kullarının haberini alandır, onları görendir.” Yani Allah, kullarına rızkı genişletip, ihtiyaçlarından fazlasını verseydi, bu durum onları zulme ve azgınlığa sevk eder, yeryüzünde isyan ederler, nimete nankörlük edip, kibirlenirler, Karun ve Firavun gibi, kendi­leri için istenmesi uygun olmayan şeyleri isterlerdi. Fakat Allah, kullarına rızkı; iradesi ve yüce hikmeti gereği, belli bir ölçüde indirip vermektedir. Onlar için faydalı olanı seçmekte; zenginliğe lâyık olanı zenginleştirmekte, fakirliğe müstahak olanı da fakirleştirmektedir. Çünkü O, kullarının halle­rini pekiyi bilir; rızkın genişletilmesi mi, yoksa daraltılması mı, hangisi onlar için yararlıdır, onu görür.

Hadis –  Enes (r.a.)’ten rivayet edilen bir hadis-i kudsi’de şöyle denilmiştir: “Kullarımdan öyleleri var ki, onu ancak zenginlik düzeltir, onu fakirliğe düşürsem, dinini bozmuş olurum. Kulla­rımdan öyleleri de var ki, onu ancak fakirlik düzeltir, onu zengin kılsam dini­ni bozmuş olurum.”

Katade de: “En iyi geçim, seni Allah’tan uzaklaştırmayan ve azdırma­yan geçimdir, denilir.” demektedir.

Allah(C.C) bütün Müslüman kardeşlerimizi ve bizleri gerek bu dünya da gerekse de ahirette hayırlı rızıklarla rızıklandırsın inşallah.

ÇALIŞMA BİZDEN, TEVFİK ALLAH”TANDIR.       

SELAMUN ALEYKUM            

The post RIZKI TAMAMLANINCAYA KADAR, HİÇ KİMSE ÖLMEYECEKTİR appeared first on Ebrar Medya.

Müminun 115/ Bizim, sizi boş bir amaç uğruna yarattığımızı ve sizin gerçekten bize döndürülüp-getirilmeyeceğinizi mi sanmıştınız?”

Vehbe Zuhayli / “Yoksa siz, bizim sizi boşuna yarattığımızı ve huzurumuza çıkarıl­mayacağınızı mı sandınız?” Siz kendinizi boş yere -yani oyun olarak batıl yere, maksatsız ve bizim tarafımızdan hiçbir hikmet olmaksızın- yaratılmış ol­duğunuzu mu zannediyorsunuz? Bilâkis biz sizi ibadet, terbiye, eğitim ve Allah Teâlâ’nın emirlerini ihya etmek için yarattık. Siz ahiret yurdunda hesap görül­mesi ve amellerin karşılığının verilmesi için bize dönmeyeceğinizi mi zan­nediyorsunuz?

Örnek / Devletler askerlerine imkânlar sunar. Fakat istenilen şekilde kullanılmazsa o sunulan imkânlardan dolayı hesap sorar. Ya mükâfat elde eder ya da cezalandırılır. İnsan bile imkânlar sunduğunda hesap soruyorsa Allah(C.C) verdiği nimetlerden dolayı kesinlikle hesap soracaktır.

Ahzab 72 / “Şüphesiz biz emaneti göklere, yere ve dağlara teklif ettik de onlar onu yüklenmek istemediler, ondan çekindiler. Onu insan yüklendi. Çünkü o çok zalimdir, çok cahildir.

İbn Abbâs der ki: Emânet kelimesi ile kasdedilen itaattir.

İnsan ona hamal oldu, hamallık etmeyen sırttaki yükün ağırlığını bilemez.

Vehbe Zuhayli / Biz farzlar ve taatler gibi şer’î yükümlülükleri bu büyük varlıklara teklif ettik. Bu varlıklar buna güç getiremediler, şuur ve idrak sahibi ol­dukları farz edilerek bu emanet kendilerine teklif edildi; ama bu varlıklar bu emanetin sorumluluğunu taşımayı reddettiler ve bunu taşımaktan korktular. Fakat insan bu emanetle mükellef kılındı. İnsan zayıflığına rağ­men bu emaneti yüklendi. İnsanoğlu bu konuda nefsine çok zulümkârdır ve taşıdığı emanetin değerini bilme hususunda çok cahildir.

İbni Abbas diyor ki Cenab-ı Hak “emanet” ile taat ve farzları kastet­mektedir. Bunları Âdem’e arzetmeden önce, bu varlıklara arzetti. Onlar bunu taşıyamadılar. Bunun üzerine Cenab-ı Hak Âdem’e şöyle dedi:

– Ben emaneti göklere, yere ve dağlara teklif ettim. Onlar buna güç ge­tiremediler. Peki, sen bu emanetin içinde olanları alır mısın?

– Ya Rabbi! Bunun içinde ne var? Dedi. Cenab-ı Hak:

– Eğer iyi amel işlersen, mükâfata nail olursun. Kötü amel işlersen, ce­zalandırılırsın, buyurdu. Bunun üzerine Hz. Âdem bu emaneti alıp yüklen­di. Bu, ayette işaret edilen husustur: “Bu emaneti insan yüklendi. Şüphesiz ki insan çok zalim ve çok cahildir.” Bundan murad insan cinsinin genel du­rumudur.

“Emanet”, eda edilmesi sevaba, zayi edilmesi cezaya sebep olacak taat ve farzları ihtiva etmektedir. Bu ifade, üzerinde hiçbir delil olmayan mal emanetlerini de ihtiva etmektedir. Cünüp kimsenin gusletmesi emanettir, namus emanettir, kulak emanettir, göz emanettir, dil emanettir, karın emanettir, el emanettir, ayak emanettir.

Haşr 21 / Şayet biz bu Kur’an’ı bir dağın üzerine indirmiş olsaydık, andolsun onu Allah(C.C) korkusundan saygı ile baş eğmiş, parça parça olmuş görürdün. İşte biz, belki düşünürler diye, insanlara örnekleri böyle vermekteyiz.

İbni Kesir / Allah Teâlâ Kur’an’ın durumunu ve azametini belirterek değerinin yüceliğini açıklıyor ve kalplerin Kur’an ile huşu bulması gerektiğini ve onda yer alan gerçek vaatlerle, kuvvetli tehditleri duyunca kalplerin ona bağlanması gerektiğini bildiriyor; «Şayet Biz, bu Kur’an’ı bir dağa indirmiş olsaydık; sen onun Allah(C.C)’ın haşyetinden baş eğerek parça par­ça olduğunu görürdün.» Dağ katılığı ve ağırlığı ile bu Kur’an’ı anlayıp düşünebilseydi; Allah Azze ve Celle’nin korkusundan baş eğerek paramparça olurdu. Öyleyse ey insanlar; nasıl oluyor da sizin kalpleriniz yumuşayıp ona boyun eğmiyor ve Allah Azze ve Celle’nin haşyetinden parçalanmıyor? Hâlbuki siz, Allah’ın emrini anladınız, kitabını okuyup düşündünüz? «İşte Biz, bu misalleri insanlara anlatırız, belki düşünürler.»

Avfî, İbn Abbâs’tan nakleder ki; o, bu ayet hakkında şöyle demiş­tir: Eğer ben, bu Kur’an’ı bir dağın üzerine indirip ona yükleseydim Kur’an’ın ağırlığından ve Allah(C.C)’ın korkusundan baş eğip lime lime par­çalanırdı. Allah Teâlâ bu sebeple insanların kendilerine indirilmiş olan Kur’an’ı büyük bir haşyet ve huşu ile almalarını emretmiştir. Sonra da «İşte Biz, bu misalleri insanlara anlatırız, belki düşünürler.» buyuru­yor.

Katâde ve îbn Cerîr Taberî de böyle demişlerdir.

Mütevâtir bir hadîste sabit olur ki; Rasûlullah (s.a.)a bir minber yapıldığında —Hz. Peygamber hutbe okuyacağı gün mesciddeki hurma ağaçlarından birinin yanında bulunur ve öyle okurdu—, İlkin minber konulduğunda Rasûlullah (s.a.) hutbe okumak için minbere çıktı. Hur­ma ağacını geçip minbere doğru yöneldiği zaman, avutulan çocuğun inlemesi gibi, hurma kütüğü inleyip ses çıkardı. Çünkü her zaman onun yanında Allah(C.C)’ın zikri ve vahyi duyuluyordu. Bu hadisin bazı ri­vayetlerinde hadisi naklettikten sonra Hasan el-Basri şöyle der: Siz Rasûlullah’a iştiyak duymaya bu hurma kütüğünden daha çok lâyık­sınız. Bu ayet-i kerime de işte böyledir. O sağır ve katı dağlar, Allah(C.C)’ın kelâmını duyup anlasa, huşu’ ile boyun eğer ve haşyetinden lime lime erirdi. Öyleyse size ne oluyor ki onu duyup anladığınız halde bir şey ol­muyorsunuz?

Nisa 58 / Hiç şüphe yok Allah, size emanetleri ehline (sahiplerine) teslim etmenizi ve insanlar arasında hükmettiğiniz zaman adaletle hükmetmenizi emrediyor. Bununla Allah, size ne güzel öğüt veriyor!  Doğrusu Allah, işitendir, görendir.

Mevdudi / Burada Müslümanlar, İsrailoğulları’nın daha önce düştükleri hatalara düşmemeleri için uyarılıyorlar. Onların düştükleri en büyük hata, dejenere oluşları sürecinde yetkiyi hep beceriksiz ve ehil olmayan kişilere vermeleriydi. Sorumluluk isteyen, dinî ve siyasî liderlikleri hep beceriksiz, ehil olmayan, dar kafalı, ahlâksız, şerefsiz ve adaletsiz kişilere vermeye başladılar. Bunun sonucu, tüm toplum yapısı çöktü. Müslümanlara bu konuda dikkatli olmaları ve sorumluluk isteyen yetkileri ehil, sorumluluğunun idrakinde ve iyi ahlâklı kişilere vermeleri söyleniyor.
Yahudiler arasında yaygın olan bir diğer kötülük ise adaletsizlikti. Onlar adalet ruhunu çoktan unutmuşlar, açıkça adaletsiz, şerefsiz, zalim olmuşlar ve hiçbir vicdan azabı duymaksızın rahatlıkla zulüm işleyebilecek dereceye düşmüşlerdi. Bizzat Müslümanlar bu zulmü acı bir şekilde tatmışlardı. Yahudiler, iki tarafın yaşadığı hayat, hangi tarafın doğru yolda olduğunu gösterdiği halde, müminlere karşı putperest Kureyş’in yanında yer alıyorlardı. Bir taraftan Hz. Peygamber (s.a) ve O’na inananların saf ve temiz hayatı, diğer tarafta ise kız çocuklarını diri diri toprağa gömen, üvey anneleri ile evlenen, Kâbe’yi çırılçıplak tavaf eden ve daha nice ahlâksızlıkları yapan putperestlerin iğrenç ve kirli hayatı vardı. “Ehl-i kitap” bunlara rağmen hâlâ putperest kâfirlerle işbirliği yapıyor ve soğukkanlılıkla onların müminlerden daha iyi ve daha doğru bir yolda olduğunu söylüyorlardı. Allah(C.C) müminleri bu tip haksızlıklara karşı uyarıyor ve onlara her zaman hakkı söylemelerini; dost olsun, düşman olsun, insanlara adaletle hükmetmelerini emrediyor.

Hadis / Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdu ki:  “Emanet kaybedilince kıyameti bekleyin.”  “Emanet nasıl kaybolur?” diye sordular.  “İşler ehil olmayanlara teslim edilince” diye cevapladı.

Hz. Ömer r.a hakkında Hz. Ali r.a şu ibretlik kıssayı anlatmaktadır; Bir gün Ömer’i, binekli olarak ve telaş içinde, hızlı hızlı giderken gördüm; ya emirül mü’minin nereye gidiyorsun diye sordum. “Devlete ait develerden biri kaçmış, onu aramaya gidiyorum.” diye cevap verdi. O zaman ben “İnan ki, senden sonra bu milleti idare edecek olanlara ağır bir yük bırakıyorsun! Herkes senin yaptığını yapamaz!” dedim. Bunun üzerine şöyle konuştu: “Hz. Muhammed aleyhissalatü vesselamı hak peygamber olarak gönderen Allah(C.C)’a yemin ederim ki, Fırat kenarında bir oğlak kaybolsa (yahut bir kurt bir koyunu kapsa) korkarım ki kıyamet gününde onun bile hesabı Ömer’den sorulur!”

Allah(C.C) bizlere yüklemiş olduğu emanetin gereğini hakkıyla yerine getiren kullarından eylesin. Amin

ÇALIŞMA BİZDEN, TEVFİK ALLAH(C.C)”TANDIR.        SELAM ALEYKUM.

The post EMANETİN AĞIRLIĞINI HİSSEDEBİLİYOR MUSUN? appeared first on Ebrar Medya.

“Fitne” sözlükte, denemek ve imtihana tâbi tutmak, sınamak, maddî ve mânevî sıkıntı, üzüntü, belâ ve felâketle imtihan etme gibi anlamlara gelir. Fitne; Allah(C.C) yolunda uğranılan her türlü zorluk ve sıkıntı, delirmek pahasına müminin Allah’a bağlılığının imanda sadakatinin sınandığı imtihanlara denmektedir.

Fitne kelimesinin asıl anlamı; değerli kısmı posasından ayrılsın diye altın madenini ateşe sokmaktır. Bu kelime kimi zaman azabın kaynaklandığı şey anlamında da kullanılır. Kimi zaman da sınama anlamında kullanılmıştır.

Fitne de bela gibi kabul edilmiştir. Çünkü her ikisi de insanın maruz kaldığı bir sıkıntı yahut karşılaştığı bir bolluk anlamlarında kullanılır.

Ankebut – 2 -3 / “İnsanlar, “İnandık” demekle imtihan edilmeden bırakılacaklarını mı zannederler. Andolsun, biz onlardan öncekileri de imtihan etmiştik. Allah, doğru söyleyenleri de mutlaka bilir, yalancıları da mutlaka bilir.”                                                                           

H.z Ebubekir r.a sadakati /  Efendimiz sallâllâhu aleyhi ve sellem, İsrâ ve Miraç hâdisesini Kureyş müşriklerine haber vereceği zaman: “–Ey Cebrâîl! Kavmim beni tasdîk etmez!” dedi. Cebrail aleyhisselâm: “–Ebubekir Sen’i tasdik eder. O Sıddık’tır.” buyurdu. (İbn-i Sa‘d, I, 215) Nitekim müşrikler, Miraç hâdisesini duyduklarında, derhâl Hazret-i Ebubekir’e koştular: “–Arkadaşın, bir gece içinde Mescid-i Aksâ’ya gittiğini, oradan da göklere çıkıp sabah olmadan tekrar Mekke’ye geldiğini söylüyor. Bakalım buna ne diyeceksin?” dediler. Hazret-i Ebubekir radıyallâhu anh: “–O ne söylüyorsa doğrudur! Çünkü O’nun yalan söylemesine imkân ve ihtimâl yoktur! Ben, O’nun her getirdiğine peşinen inanırım…” dedi. Müşrikler tekrar: “–Sen O’nu tasdik ediyor ve bir gecede Beytü’l-Makdis’e gidip geldiğine inanıyor musun?” dediler. Hazret-i Ebubekir radıyallâhu anh: “–Evet! Bunda şaşılacak ne var? Vallahi O bana, gece veya gündüzün herhangi bir vaktinde kendisine Allah’tan haber geldiğini söylüyor da ben yine O’nu tereddütsüz tasdik ediyorum.” dedi. Daha sonra Ebubekir radıyallâhu anh, o sırada Kâbe’de bulunan Peygamber Efendimiz ’in yanına gitti. Olanları bizzat Efendimiz’in  ağzından dinledi ve: “–Sadakte (doğru söyledin) ya Rasûlâllah!..” dedi. Allah Rasûlü sallâllâhu aleyhi ve sellem de O’nun bu tasdikinden gayet memnun kalarak cihanı aydınlatan tebessümüyle Hazret-i Ebubekir’e: “–Ey Ebubekir! Sen «Sıddık’sın!” buyurdular.

İmanı zayıf olanlar bu fitne de kaybettiler / İsrâ Hâdisesi, Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz için bir tatmin ve teselli; inat ve küfürleri iyice artan kâfirler ile imanı zayıf kimseler için de bir fitne ve imtihan oldu. İsrâ Hâdisesi, imanı zayıf olan kimselerin imanını sarstı, küfre girdiler ve öldürülünceye kadar bir daha iman dairesine giremediler. Allah Teâlâ, Ebu Cehil ile birlikte onların boyunlarını da vurdu.

Bakara – 8 / İnsanlardan öyleleri vardır ki: “Biz Allah’a ve ahiret gününe iman ettik.” derler; oysa onlar inanmış değildirler.

Elmalılı Hamdi Yazır / NÜZUL SEBEBİ: Bu âyetlerin Medine ve civarındaki birtakım münafıklar hakkında inmiş olmasında fikir birliği vardır. Rivayet edildiğine göre bunlar Evs ve Hazrec kabilelerine mensup bazı kimselerle, onlarla birlikte olanlardır ki, başkanları Abdullah b. Übeyy b. Selûl’dür. Peygamberimizin ensarı (yardımcıları, dostları) olan Evs ve Hazrec kabileleri o zaman Yesrib denilen Medine’nin en esaslı unsuru idiler ki, ikisine birden “ma’şeri Hazrec” (Hazrec topluluğu) de denilirdi. Bunlardan başka Medine yakınlarında Kurayza, Benî Nadîr, Benî Kaynuka gibi yahudi kabileleri vardı. Medine içinde oturan yahudiler de bulunuyordu. Büyük bir peygamberin gelmek üzere bulunduğu yahudi bilginleri arasında söyleniyor ve Medine halkı arasına yayılıyordu. Yahudiler, Hz. Musa’nın “bana benzer peygamber” dediği peygamberi, o peygamberi Arapça “en-Nebî, er-Resul” ismiyle bekliyorlardı. Ve tahminlere göre bunun zamanı geldiğini seziyorlardı. Fakat bunu kendilerinden bekliyorlardı. O sırada Abdullah b. Übeyy de kendini Evs ve Hazrec içinde Yesrib krallığına aday gibi görüyordu. İçerde ve dışarda bu durumlardan, Allah Teâlâ’nın hikmetiyle en önce uyanan Evs ve Hazrec oldu. Hac mevsiminde Mekke’ye gidip “ilk akabe”de on iki, ertesi sene “ikinci akabe”de yetmiş kişi Hz. Peygamber’e biat ettiler, onun “ensar”ı (yardımcıları) olmaya başladılar, Allah’a ortak koşmaktan kurtulup gaybe iman ettiler. Hatta birçokları Hz. Peygamber’i görmeden iman ettiler. En sonda da Peygamber Efendimiz hicret ettiler. Yesrib “dâru’l-hicre = hicret yurdu” oldu ve Medine (yani şehir) ismini aldı. Peygamberimiz’in buraya yerleşmesinden sonra İslâm kelimesi çabucak halk arasında yayıldı. Müslümanlık ve müslümanlar çoğaldı, puta tapıcılara ve müşriklere karşı ezici bir çoğunluk oluştu. Bununla birlikte Evs ve Hazrec kabileleri için de iman etmeyen bir azınlık da vardı. Yahudiler “kitap ehli” iseler de, tersine çoğunluğu çekememezlik sebebiyle inkârcılıkta inat etmiş ve bununla birlikte en büyük âlimlerden Abdullah b. Selâm hazretleri gibi bazı zatlar da âyetindeki öğülmelere mazhar olarak ezelî imanlarını açıklamışlardı. İman etmeyen ve “Muhakkak ki inkâr edenler” âyetinin nüzul sebebi olan yahudi âlimleri gizli gizli “gizli örgütler” rolü oynuyordu. Bunlar, Peygamber’e ve müslümanlara düşmanlık etmek için öbürlerinden iman etmeyen azınlık ile gizlice ittifak ederek İslam ortamında onlardan zâhiren iman etmiş görünen bir münafıklar zümresi oluşturmuşlardı ki, bunların başkanları Abdullah b. Übeyy b. Selûl idi. Allah’ın bildirmesi ile Peygamberimiz onları tanıyordu ve ashabından seçkin olanlara da bildiriyordu. Bu sebeple bunların adları ve nesebleri bile rivayet olunmuştur ki, tefsirde anılmaları lüzumsuzdur. Bu münafıklar, Müslümanların ibadetlerine ve bütün dinî hususlarına görünüşte ve daima iştirak ederler ve el altından da entrika çevirmeye çalışırlardı. Dikkate değer ki bunlar, dıştan küfrü gerektiren bir şeyi göstermemeye çalışırlar ve yalnız görüntüyü muhafaza ettiklerinden dolayı -Allah Teâlâ’nın hikmetiyle- İslâm toplumundan çıkarılmazlardı. İşte açıkça bilinen kâfirlerden daha çok bu gibilere karşı İslâmî emniyeti muhafaza etmek, peygamberlik görevinde ve İslâm’da pek önemli bir mesele olduğundan Cenab-ı Allah bunlar sebebiyle yukardaki on üç ayeti indirerek durumlarını bildirmiştir. “Nâs” kelimesi, “insanın çoğuludur, aslı “ünâs”tır. Yahut lafzından başka olarak çoğul ismidir. Bazen “halk” ve “ahâli” deyimlerimiz gibi “halk topluluğu” manasına da kullanılır. Yani anlatılan kâfirlerden başka insanların bir kısmı da vardır ki, Allah’a ve o son güne (yani ahirete) iman ettik der. Hâlbuki bunlar mümin (inanmış) değillerdir. Mümin olmadıkları halde “âmennâ = inandık” diye yalan söylerler. Dikkat edilirse Peygamber’e imanı çoğunlukla kale bile almazlar da Allah’a ve ahiret gününe imanı söylerler ve güya bu kadarla Peygamber’i tasdik ediyormuş gibi görünürler.

Al-i İmran/142 Yoksa siz; Allah, içinizden cihad edenleri (sınayıp) ayırt etmeden ve yine sabredenleri (sınayıp) ayırt etmeden cennete gireceğinizi mi sandınız?

Seyyid Kutub rh.a / Müminlerin yalnızca cihad etmeleri yeterli değildir. Davanın zorluklarına karşı sabretmek de gerekmektedir. Zorluklar meydan savaşında yapılan cihadla bitmeyecek kadar sürekli ve çeşitlidir. Savaş alanındaki fiili cihad, imanın gerektirdiği ve sabretmeyi istediği davanın en hafif zorluğu olabilir. Her gün karşılaşılan birçok meşakkat vardır. İman ufkuna doğru istikamet bulmanın meşakkati. İmanın gerçeklerini teorik ve pratik olarak dengeli bir şekilde yerine getirme zorluğu; müminin, günlük hayatında beraber bulunduğu insanların” nefislerinden ve başka özelliklerinden beliren insana özgü zaaflara karşı o esnada sabır… Batılın üstünlük kazandığı, mücadele edip zafer kazanmaya başladığı dönemlerde sabır. Yolun uzunluğuna, mesafenin uzaklığına ve engellerin çokluğuna karşı sabır… Cihad, sıkıntı ve çarpışmanın zorluğuna ilişkin sabır… Rahatlığın vesvese ve nefsin saptırmalarına karşı sabır… İdeal ve dille söylenen sözlerle ulaşılamayan Cennetin zorluklarla çevrili yolunda cihadın sadece bunlardan biri olduğu bilinci ve daha nice işkenceye karşı sabır…

İmam Ahmed Abdullah B. Büreyde’nin şöyle dediğini anlatır: Babam Büreyde’nin şöyle dediğini duydum: Bir gün Peygamber Efendimiz minberde halka hitap ediyordu. O sırada torunları Hasan ve Hüseyin -Allah onlardan razı olsun geldiler. Al gömlekler giyinmişlerdi. Düşe kalka yürüyorlardı. Peygamber Efendimiz minberden indi ve ikisini kucaklayıp önünde bir yere oturttu. Sonra şöyle dedi: “Allah ve Peygamberi doğru söylerler. Kuşkusuz mallarınız ve evlatlarınız sizin için birer sınav konusudur. Şu iki yavrumun düşe kalka yürüdüklerini görünce dayanamadım. Konuşmamı kesip onları ayağa kaldırdım: ‘ Ehlisünnet imamları ibn Vakid kanalıyla rivayet ederler. Bu Resulallah’tır, bunlar da kızının oğulları. Şu halde mesele çok ciddidir ve tehlikelidir. Bu konu, Allah tarafından uyarılmayı, sakındırılmayı gerektirecek kadar önemlidir. Kalpleri yaratan ve bu duyguları o kalplere yerleştiren Allah, kendilerini aşırı düzeyde bu duygulara kapılmaktan alıkoymalarını istiyor. Çünkü bu tatlı bağların insana ancak bir düşmanın yapabileceği şeyleri yaptığı, onu düşmanın tuzaklarına benzer badirelere sürüklediği biliniyor.

ÇALIŞMA BİZDEN, TEVFİK ALLAH”TANDIR.        SELAM ALEYKUM

The post FİTNELERE MARUZ KALIR İNSAN appeared first on Ebrar Medya.

Dünya kavramından herkesin anladığı farklıdır `, Dünya hayatının değeri, dünya kavramından herkesin ne anladığına da bakmak gerekir. İnsanlar onu kendi meslek, arzu, istek, hedef ve gayelerine göre değerlendirirler herkesin kendine göre bir dünyası vardır. Dünya, bir çiftçi ’ye göre ekmek-biçmek, Bir ilim adamına göre ilim alanı, bir abide göre bir ibadet yeri, bir sarhoşa göre içme ortamı nefsinin esiri olan birine göre de gönlünce eğlenme mekânıdır. Kimileri onu geçici bir zaman olarak görür ve ona göre değerlendirir. Kimileri de hiç ölmeyecekmiş gibi ona sarılır ölüm ve ötesini hesaba katmaz.

İnsanların çabası kendilerinden keder ve hüznü atmaktır`,

“İnsanların gayret ettikleri şeyleri düşündüm. Elde etmedeki metotları ve yolları farklı olsa da hepsinin gayret ve çabasının tek bir şey olduğunu gördüm. Hepsinin çabası kendilerinden keder ve hüznü atmak idi. Kimisi bunu yeme-içmeyle, kimisi ticaret ve para kazanmayla, kimisi müzik dinlemekle, kimisi de oyun ve eğlenceyle yapmaya çalışıyordu. Kendi kendime şöyle dedim: Bu, akıllıların talip olacağı güzel bir gaye. Ancak yolların hiçbiri bu gayeye ulaştıracak nitelikte değil, bilakis bazıları onun zıddına iletir. Bu yollar arasında o gayeye ulaştıracak yolu aramak sadece Allah’a yönelmek, yalnız O’nunla yakın ilişki kurmak ve rızasını her şeyin üstünde tutmayı gördüm.

Örnek / Yukarıda bahsedilen meseleye muvaffak olabilmek ancak dünya hayatının aldatmacasından sıyrılmakla mümkündür. Zira dünya ile güneş arasına ay girdiği zaman dünya karanlıklar içerisinde kalır. Allah (C.C) ile kul arasına da dünya girerse kul karanlıklar içerisinde kalacaktır.

Ankebut Suresi / 64 Bu dünya hayatı ancak bir eğlence ve oyundan ibarettir. Ahiret yurduna gelince, işte gerçek hayat odur. Keşke bilselerdi!                                                                                        

Seyyid Kutub rh.a / Kur’an-ı Kerim burada insanları hayatın nimetlerinden vazgeçirmeyi, Dünya’dan kaçıp ondan el-etek çekmeyi öngören mistisizme teşvik etmeyi amaçlamıyor. Böyle bir şey İslam’ın ruhuna ve asıl amacına terstir. Burada, hayatın nimetlerinden yararlanılırken Ahiret ‘in gözetilmesini ve yüce Allah’ın belirlediği sınırların aşılmamasını amaçlıyor. Aynı şekilde dünya nimetlerinin basit düzeyinin üstüne çıkılmasını, dünya hayatının zevklerinden yararlanma konusunda itirazsız her dediği yerine getirilecek şekilde nefse tutsak olunmamasını kastediyor. Buradaki mesele değerlerin şaşmaz ölçüsü ile ölçülecekleri kriter meselesidir. Şunlar dünya değerleri, şunlar da ahiret değerleri. Mümin bunları bilmek zorundadır. Bu bilginin ışığında dengeli bir bakış açısına sahip olarak tam bir özgürlükte dünya hayatının nimetlerinden yararlanır. Kuşkusuz dünya ona göre bir oyun, bir eğlencedir. Ahiret ise, canlılık dolu sonsuz bir hayattır.

Mevdudi rh.a / Yani “Eğer bu insanlar bu dünya hayatının imtihan için verilmiş bir süre olduğunu ve insan için gerçek hayatın ebedi ahiret hayatı olduğunu bilselerdi, bu hazırlık ve imtihan dönemini oyun ve eğlence ile geçirmez. Bilakis her dakikasını ahiretteki ebedi hayatları için hazırlık yaparak geçirirlerdi.”

Hadis / Tirmizi  – Zühd – 44 `, İbnu Mes’ûd (radıyalllâhu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtü vesselâm)’ın yanına girmiştir. Onu bir hasır örgünün üzerinde uyumuş buldum. Hasır, (vücudunun açık olan) yan taraflarında izler bırakmıştı  “Ey Allah’ın Resulü dedim, sana bir yaygı te’min etsek de hasırın üstüne sersek, onun sertliğine karşı sizi korusa!” “Ben kim, dünya kim. Dünya ile benim misalim, bir ağacın altında gölgelenip sonra terk edip giden yolcunun misali gibidir.”

Açıklama / Resûlullah (aleyhissalâtü vesselâm) dünyayı nasıl değerlendirmemiz gerektiği hususunda güzel bir teşbihte bulunmaktadır: Yolcunun, bir miktar, dinlenmek üzere dibine oturduğu bir ağaç. Ebediyet yolculuğunda, dünyanın mümin hayatında bundan fazla bir değeri olmaması gerekir. Hiçbir yolcu, öyle bir ağaca sahiplenmez, bağlanıp kalmaz. Çünkü ulaşacağı bir hedef var. Yeşilliği, serinliği, manzarası hoşuna gitse bile bu kalbî alâkası sınırlıdır, çünkü yüklenip götürmesi mümkün değildir. Tîbî, “Buradaki benzetme yolculuğun süratli ve oyalanmanın azlığına binâendir” der. Teşbihteki gaye şunu söylemektir: “Dünya gözler ve nefisler için süslenmiştir. Ancak insan ona, takdir ederek, severek sâhip çıkmıştır. Eğer kalp, hakikatinin marifetine erse, gerçek değerini anlasa, ondan nefret eder. Ne var ki, onu müeccel olan yani arkadan gelecek ebedîye (ahirete) tercih etmiştir.” Hz. İsa (aleyhisselâm), havarilerine: “Hanginiz deniz dalgaları üzerinde ev yapabilir? Diye sorar. Kendisine: “Bu mümkün mü?” diye karşılık verilir. Hz. İsa: “Dünyadan sakının, onu karar yeri ittihaz etmeyin” der. Böylece dünyaya bağlanmayı denizin dalgaları üzerine ev yapmaya benzetir.

“Ben kim, dünya kim?” tabirini Aliyyü’l-Kâri şöyle açıklar: ” Ne benim dünyaya karşı bir ülfetim, bir sevgim var, ne de dünyanın bana karşı bir ülfeti, sevgisi var. Öyleyse ona niye rağbet edeyim, niye ona açılıp, onda bulunanları yığma derdine düşeyim, lezzetinin peşinde gideyim?.” veya ” Dünyaya meyilden ne elime geçecek?” veya “Onun bana meyli ne kazandıracak? Zira ben ahiretin talibiyim.

Hadis / Tirmizî, Zühd 13, (2321); İbnu Mâce, Zühd 11, (2410)Sehl İbnu Sa’d (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtü vesselâm) buyurdular ki: “Eğer dünya Allah nazarında sivrisineğin kanadı kadar bir değer taşısaydı tek bir kâfire ondan bir yudum su içirmezdi.”                                                                                                                   

Hadis, dünyanın değerinin Allah(Celle Celaluhu) nazarında düşüklüğünü ve hakaretini belirtmek için bu teşbihte bulunmuştur. Mana şudur: “Dünyanın Allah nazarında zerrecik değeri olsaydı, kâfir ebediyen ondan istifade edemezdi.”

Ancak hemen belirtelim ki, burada kınamada bulunulan, Allah’ın zerre miktar değer vermediği belirtilen dünya, kâfirlerin dünyasıdır, nefs-i emmâreye bakan, Allah’a küfür, isyan ve fısklarla dolu olan ehl-i dalâletin dünyasıdır. Müminlere mescid, ahirete tarla, Cenâb-ı Hakk’ın isimlerine ayna ve sanatı İlâhiyeye teşhirgâh olan dünya değildir.

Hadis/ Tirmizî, Zühd 14, (2323); İbnu Mâce, Zühd 3, (4112)
Ebû Hüreyre (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtü vesselâm) buyurdular ki: “Dünya mel’undur, içindekiler de mel’undur, ancak zikrullah ve zikrullah’a yardımcı olanlarla âlim veya müteallim hâriç.”

Şerhi / Mel’ûn: Lanetlenmiş, yâni Allah’ın rahmetinden uzak olan şey demektir. Burada Allah katında makbul olmayan, O’nun iltifat ve sevgisinden uzak olan, şey demektir.

Dünyadan maksat da insanı, Allah’ı anmaktan alıkoyan, Allah’­tan uzaklaştıran şeylerdir. Dünyanın aldatıcı şeyleri, kulu yaratıcı­sından uzaklaştırdığı için Allah katında makbul ve sevimli sayılma­mıştır,

Tuhfe yazarının beyanına göre el-Kari, el-Mirkat’ta: Bana öyle geliyor ki hadisten şu mana kastedilmiştir: Dünyada Allah’ı an­mak, din âlimi ve dini ilimleri öğrenmeye çalışanlardan başka ne var­sa hiç biri övgüye lâyık değildir, bilâkis aldatıcı olması hasebiyle yerilmiştir, der.

Hülâsa: Dünya hayatında Allah’ı anmak, O’na kulluk ve ibadet etmek, buna uygun söz, fiil, durum ve davranışlar ile dinî ilimlerle meşguliyetler dışında kalan ve insanı Allah’tan uzaklaştıran dünya cilveleri ve aldatıcı şeyler Allah nazarında makbul ve sevimli olma­yıp bilâkis, menfurdur.

Kıssa / Abdülmelik  Ebu Hazım’a sorar `, “Ey Ebâ Hazım ölümü niye kötü görüyoruz” dedi. Ebû Hazım: “Çünkü ahiretinizi harap ediyor, dünyanızı mamur ediyorsunuz. Tabii olarak da mamur dünyanızı bırakıp harap ettiğiniz ahirete gitmek istemiyorsunuz.” diye karşılık verdi.

ÇALIŞMA BİZDEN, TEVFİK ALLAH”TANDIR.        SELAM ALEYKUM.  

The post DÜNYADAN DOĞRU İSTİFADE EDELİM appeared first on Ebrar Medya.

Sad 29  / Bu Kur’an, ayetlerini düşünsünler ve akıl sahipleri öğüt alsınlar diye sana indirdiğimiz mübarek bir kitaptır.

Taberi rh.a / Ey Muhammed, bu Kur’an, sana indirdiğimiz mübarek bir kitaptır. Biz bunu, içinde bulunan delilleri düşünüp onun hükümleriyle amel etsinler diye in­dirdik. Bir de akıl sahipleri ondaki ayetlerden öğüt ve ibret alsınlar, böylece sa­pıklığı bırakıp Kur’an’ın gösterdiği yolu tutsunlar.

ARAF 179 /  Andolsun, cehennem için cinlerden ve insanlardan çok sayıda kişi yarattık (hazırladık.) Kalbleri vardır bununla kavrayıp-anlamazlar, gözleri vardır bununla görmezler, kulakları vardır bununla işitmezler. Bunlar hayvanlar gibidir, hatta daha aşağılıktırlar. İşte bunlar gafil olanlardır.

Mevdudi rh.a / Bu ayet, “Birçok cin ve insan vardır ki, biz onları sadece cehenneme göndermek ve cehenneme yakıt yapmak için yarattık” diye bir manaya gelmez. Fakat ayetin ifade ettiği anlam şudur: “Biz onları yarattık ve onlara kalb, akıl, göz ve kulaklar verdik, fakat bu kötü insanlar o yetenekleri Hakk’ı bâtıldan ayırt etmek için kullanmadılar ve kötü amelleriyle kendilerini Cehennem için yakıt yaptılar.”
Yukarıda kullanılan üslup beşer dilinde şiddetli bir hasret ve üzüntüyü belirtir. Mesela, çocukları genç yaşta savaşta öldürülen bir ana, “Onları ben; bu mermilere yem olsun diye büyütmüşüm” dediğinde bu anne onların gerçekten bu gaye için büyütüldüğünü söylemek istememekte, bilâkis son derece büyük olan üzüntüsünü göstermek ve savaştan sorumlu olanları yermek istemektedir.

Vehbe Zuhayli rh.a /  Yani Allahu Teâlâ, cehenneme ve cennete girmeyi hak edecek ameller yapmaya müsait cin ve insanlardan birçok kimse yarattığını yeminle ifade ediyor.

Cehennemliklerin cehenneme girmeyi hak edişlerinin sebepleri: İmanın hakikatine ulaşmak için, dünya ve ahiret saadetinin lezzetini anlamak ve hay­rın Allah’ın emrettiği, şerrin de nehyettiği şeylerde olduğunu kavramak için akıllarını sağlam bir şekilde kullanmamalarıdır. Onların meselelere bakışları zahiridir: “Dünya hayatından sadece dış yüzü bilirler. Ahiretten ise tamamen habersizdirler” (Rûm, 30/7) Onlar, anlamayan kimse gibidirler. Çünkü onlar, dikkatli ve anlayışlı kalplerinden faydalanamazlar, sevabı düşünmezler, ceza­dan korkmazlar.

Yine onlar kendilerini mutluluğa ileten Allah(C.C.)’ın kevnî ve Kur”an’î ayetleri­ne ibret gözüyle bakmazlar. Allah(C.C.)’ın peygamberlerine indirdiği ayetlerine ku­lak verip ibretle dinlemezler. Tarihî olayları, geçmiş ümmetlerin haberlerini dinlemezler. Allah’ın hidayetinden ve peygamberlerin irşadından yüz çevirme­leri sebebiyle akıbetlerinin nasıl olduğunu duymazlar. Burada söz konusu olan duymamak ve görmemek, duyu organlarının duyup görmemesi olmayıp, hida­yeti görmemek, öğütleri dinlememektir.

Akılları ve duyuları olmayan bu kimseler, yemek içmek ve dünya lezzetle­rinden yararlanmaktan başka düşünceleri bulunmayan dört ayaklı hayvanlar gibidirler. Hatta onlardan daha sapıktırlar. Çünkü hayvanlar, faydalarına olan şeyleri ister, zararlarına olan şeylerden nefret ederler. Yemede içmede israf et­mezler, öbürleri ise, inatlarından kendilerini ateşe atarlar, bütün lezzetlerde aşırı giderler, sevap olana yönelmezler. Hayvanların, faziletler elde etmek için kudretleri yoktur. Fakat insanoğluna, fazilet elde etme kudreti verilmiştir. Bu tip insanlar, Allah(C.C.)’ın ayetlerinden, şuurlarını ve akıllarını yaratılış amaçlarına Yani -duyulanlardan, görülenlerden istifade etmek- uygun olarak kullanmaktan tam bir gaflet içindedirler. İstikbâle bakmayan, sadece dünya hayatına yö­nelen, ahiret hayatında ebedî kalmayı hak ettirecek çalışmayı terkeden cahil ahmak kimselerdir. Bu manada onların gafleti, düşünmeyi terk, cennet ve ce­hennemden yüz çevirmek manasına olur.

Akıllı zeki kimseler, ahiret için çalışan, dünya için gerekli şeyleri de ihmal etmeyen kimselerdir:

Örnek /  Trafiğin çok yoğun olarak aktığı bir yolda bütün görsel ve işitsel uyarılar ve ikazlar yapılmasına rağmen herhangi bir hayvana aracın çarpması ve hayvanın zarar görmesi.

Örnek / Döküm fabrikasında çalışan bir kimsenin, fabrikanın bütün sorumluluklarını yerine getirmesine bütün uyarıları yapmasına rağmen, söz dinlemediğinden dolayı yapmış olduğu kazadan kendisi mi sorumludur yoksa fabrika mı? Tabiki de kendisi sorumludur. Çünkü o uyarıları dinleyip anlamadı.

Bu örneklerden de anlaşıldığı gibi mesele bir şeylerin olması değil, var olan o şeylerin fıkh edilip anlaşılmasıdır.

Hadis / Buhari /İlim -10 /  Peygamber (S.a.v ) de: “Allah her kimin hayrını isterse ona dîn hususunda büyük anlayış verir“ “ilim, ancak öğrenmekledir” buyurdu.

Allah(C.C.) kimin için hayır dilerse onu dinde anlayış sahibi kılar, Hadisin aslında yer alan fıkıh kelimesi anlayış demektir. Nitekim Yüce Allah(C.C.) hiçbir sözü anlamıyorlar ayetinde de fıkıh kelimesini bu anlamda kullanmıştır. Fıkıhtan kasıt, dini hükümleri bilmektir. İlim ancak taallümle (öğrenmeye çalışmakla) elde edilir. Muteber olan ilim, yalnızca peygamberlerden ve onların mirasçılarından öğrenme yolu ile elde edilen ilimdir.

Sahabeler ve Alimler bu konuda fıkıh sahibi olabilmek için çok mücadele etmişlerdir.

İbn-i Abbas’ın r.a İlim Yolundaki Gayreti / Allah Resûlü (a.s.m.) vefat edince Ensar’dan birine Haydi sahabeler çok iken gidip onlara sorup öğrenelim, de­dim. Ensar:  Sana şaşıyorum vallahi ey Abbas’ın oğlu! Yeryüzünde bu ka­dar sahabe varken insanlar sana mı muhtaç olacaklar? Diye çıkıştı. Onu bırakıp meseleleri tespite ve neyi hangi sahabeye soracağımı araştırmaya yöneldim. Sorup soruşturduğum sırada bir hadisin, bir sahabe tarafından Efendimiz ’den duyulduğunu öğrenirsem hemen yanına giderdim. Sahabe kaylûle uykusuna yatmışsa evin kapısında saatlerce beklerdim. Uykum gelir, pardösümü katlayıp kendime yastık yapardım. Sahabe evden çıkıncaya kadar rüzgâr yüzümü toz toprak içinde bırakırdı. Sahabe dışarı çıkıp beni görünce Niçin geldin ey Resûlullah’ın amcasının oğlu? Derdi.  Öğrendiğime göre sen Allah Resûlü’nden (a.s.m.) duyduğun şu hadisi rivayet ediyor muşsun? O hadisi bizzat senden dinlemek için geldim, derdim. Biri ile haber gönderseydin ben sana gelirdim, der, Asıl benim sana gelmem gerekir, derdim. Hadis öğrendiğim bu sahabeler birer birer dünyalarını değişti­ler. Hadisleri öğrenmek için insanlar bana gelmeye başladılar. Be­nimle hadis öğrenmek için gelmeyen arkadaşım bu durumu görün­ce:  Sen benden akıllıymışsın, dedi.

İmam-ı Buhari rh.a – Fezail’i Amal / İbn Adî’nin rivayetine göre, Buhari’nin Bağdat’a geldiğini duyan muhaddisler 100 hadisin sened ve metinlerini birbirine karıştırarak bunları on kişiye verdiler ve onlara Buhari toplantı yerine gelince bu hadisleri sırayla sormalarını söylediler. Bu on kişi tespit edilen hadisleri çeşitli İslâm ülkelerinden gelmiş olan muhaddislerin huzurunda okuyarak bunların mahiyeti hakkında bilgi istediler. Buhari onlara bu hadislerin hiçbirini okunduğu şekliyle bilmediğini belirttikten sonra, ilk soruyu yönelten kimseden başlayarak, sordukları hadislerin sened ve metinlerinin doğrusunu her birine ayrı ayrı söyledi. Buhari hakkında tereddüdü olanlar onun nasıl bir hâfıza gücüne ve ne kadar geniş bir hadis kültürüne sahip olduğunu gördüler.

Allah(C.C.) bizlere de fıkh edecek donatılar vermiştir. Bizlere düşen bu azalarımızı Kur’an ve sünnet istikametinde kullanmaktır. Kullanmaya başladığımızda arada ki farkı göreceğiz inşallah.

ÇALIŞMA BİZDEN, TEVFİK ALLAH(C.C)’TANDIR.        SELAM ALEYKUM. 

The post FIKIH SAHİBİ OLMALIYIZ! appeared first on Ebrar Medya.