HÂKİMİYET KAYITSIZ ŞARTSIZ ALLAH(C.C)’INDIR

Övgülerin tamamına layık, tüm noksan sıfatlardan münezzeh olan Allah Azze ve Celle’nin zatı celaline Azim olan egemenliğine, hakimiyetine yakışır şekilde hamd olsun, salat ve selam kutlu yolun yolcusu nurlu yolda verdiği mücadeleyle bütün Müslümanlara örnek olan örneğimiz ve önderimiz Hz. Muhammed’e s.a.v, onun ehli beytine ve ashab-ı kiramına, gerek geçmişte yaşamış, bugün yaşamakta olan ve bundan sonra yaşayacak olan bütün Müslümanların üzerine de salat ve selam olsun inşallah.

Allahû Teâlâ (c.c)’nın kanunlarında herhangi bir değişiklik olmaz. İslâm uleması buna sünnetûllah veya âdetûllah adını vermiştir. İnsan anne rahminden, hiçbir şey bilmediği halde dünyaya gelir. İlk yılları tam bir zaaf içerisindedir. Annesi onu sevgi ve merhametle bağrına basar, korur ve büyütür. Çocuk buluğa erdikten sonra güçlenir ve belli bir meslek sahibi olur. Nihayet belli bir süre sonra evlenir. Eğer Allahû Teâlâ (c.c) imtihan için ona çoluk çocuk verirse, o da bir anne veya baba olur. Derken ihtiyarlık gelip çatar… Bu sünnetûllah; Hz. Âdem (as)’dan beri hep böyle devam etmektedir. Nitekim Kur’an-ı Kerim’de: “Allah sizi bir zaaftan yaratan, sonra diğer bir zaaf ardından kuvvet veren, sonra kuvvetin ardından da yine zaafa (ve ihtiyarlığa) getirendir. Allah ne dilerse yaratır” buyurulmuştur. Dikkat edilirse, insanın geçirdiği devreler, kuvvet ve zaaf dönemleri sarih olarak ortaya konulmuştur. Bilindiği gibi insanlar, yaratılış itibariyle birbirine bağımlıdırlar. Dolayısıyla cemiyet halinde yaşamak durumundadırlar. Cemiyetin düzeni ise, bir takım emirlerin ve hükümlerin çevresinde teşekkül eder. Bu noktada karşımıza: “Hüküm nedir? Hükmetme hakkı kime aittir?” gibi sualler çıkacaktır. Şimdi bu konuyu ele alalım.

Hukm Arapça bir kelime olup Ha-Ke-Me fiilinden mastardır. Lûgatta; karar vermek, bir şeyi diğer bir şeye ispat veya nefy suretiyle isnat etme, güç ve tahakküm gibi manalara gelir. Araplar atı gemlemeye de hukm demişlerdir. Dolayısıyla “zaptu rapt altına alıp, terbiye etme, boyun eğdirme” manası söz konusudur. Hâkim, mahkeme ve hakem gibi, günümüzde sık sık kullanılan kelimeler, aynı kökten gelir.

“Hüküm sahibi” denildiği zaman, Türkçe ’de kullanıldığı şekliyle, “hâkimiyet ve egemenlik” kelimeleri gündeme girer.

“Hâkimiyet kayıtsız ve şartsız ulusundur”(!) sloganında; yönetme ve hüküm koyma hakkının kime ait olduğu noktasında bir tercih vardır. Bu tercih “ulusun gücünün üstünde, hiçbir gücün olmadığını” iddia ve ifade eder. (Lâ ilâhe!.)

Ragıp el isfehani / Hakeme’nin aslı bir şeyi ıslah etmek için bir tür alıkoymak/engellemektir. Bunun için gem hayvanın hakemesi diye adlandırılmıştır ve hayvanı yular ile kontrol ettim denmektedir. Hayvana bir yular takmayı ifade eder.

Esma-ül Hüsna / El – HAKEM / Yüce Allah’a sıfat olarak el-Hakem; hikmet sahibi, hâkimlerin en hayırlısı, hâkimlerin hâkimi, hiçbir işinde abeslik olmayan ve her şeyi yerli yerince yapan demektir.

Kur’an-ı Kerim’de de Yüce Allah için bu ifadelerle zikr olunmaktadır. Lügat manasıyla yukarıdaki kelimelerin birçoğu insan için de kullanılmıştır. Ancak insan için bu vasıfların mükemmeliyeti söz konusu değildir. Çünkü insanlarda her an yanılma ihtimali söz konusudur. İlimde noksanlık, unutkanlık, duygusallık, nefis arzusunun galebesi, şeytani vesveseler gibi hastalıklarla insan karşı karşıyadır. Fakat Allah’ın hükmü mükemmeldir, noksansızdır, mahza adalettir. Hak olduğunda şüphe veya tartışma söz konusu olamaz. O halde Allah (c.c) için el-Hakem ya da el-Hâkim demek, öz olarak her işi her hükmü, her kanunu mutlaka hikmetli doğru ve isabetli olan demektir. Zerresinden kürresine kadar bütün kâinatı yaratan âlemleri ve incelikleri halık eden, yönetimini devam ettiren Allah (c.c)’ın hükmü şüphesiz en hak ve adil olanıdır.

Dünya’da Yüce Allah’ın koymuş olduğu hükümlerin uygulanması kullar üzerinde bir emri ihtiyarı olmakla beraber, ahirette Yüce Allah’ın hükümlerinin tahakkuku bir emri ızdıraridir. Kulların orada muhalefet etme imkânı yoktur. Dünya’da emri ihtiyari oluşunun hikmeti ve sebebi, imtihan ve mühleti sebebiyledir.

Nur – 1 / “Bu, İndirdiğimiz ve hükümlerini farz kıldığımız bir suredir; içinde umulur ki, öğüt alıp düşünürsünüz diye apaçık ayetler indirdik.”

Mevdudi rh.a / Tüm bu cümlelerde vurgunun “Biz” üzerinde olması, bunu indirenin başkası değil, ancak Allah olduğunu, bu nedenle bu hükümlerin sıradan bir tebliğcinin sözü gibi hafife alınmaması gerektiğini ifade etmektedir. Ayrıca, bütün bu hükümlerin insanların hayat ve kaderlerini elinde tutan ve ölümden sonra bile kendisinden kurtulunması mümkün olmayan biri tarafından gönderildiğine dikkat çekilmektedir.
İkinci cümle, bu surede indirilen hükümlerin kabul etmek ve etmemekte serbest kalınan öğütler cinsinden olmadığını özellikle ifade ediyor. Bunlar, kesinlikle itaat edilmesi gereken farzlardır. “Eğer gerçekten mümin ve Müslümansanız bunları uygulamak zorundasınız” deniyor.
Üçüncü cümle, bu surede gelen talimatların herhangi bir kapalılıktan uzak olduğunu ve açık sözlerle ifade edildiğini belirtmektedir. Bu nedenle, “anlamadık” diyerek onları uygulamazlık yapamazsınız” denmektedir.
Bu ayet, kendisini belirli hükümlerin izleyeceği kutsal mesaja bir giriş niteliğindedir. Girişin tonu, Allah’ın Nur Suresi’nde indirdiği hükümlere verdiği önemin büyüklüğünü göstermektedir. Hükümler içeren başka hiçbir surenin girişi böylesine vurgulanmış ve yaptırımcı değildir.

Safvetü’t Tefasir – Ali Es Sabuni rh.a /  Bu, şanı yüce bir sure olup, Kur’an’ın, çok manalar kap­sayan surelerinden biridir. Ey Muhammedi Onu sana vahyettik. Onda bulunan hükümleri kesin bir şekilde farz kıldık. Onda, hükümleri açıkça gösteren ahkâm ayetlerini indirdik ki, ey müminler! Onlar sizin için bir nur ve kandil olsun. “İnzal” yani “indirmek” keli­mesinin tekrar edilmesi, ayetlere son derece itina edildiğini göstermek içindir. Sanki Yüce Allah şöyle buyuruyor: O ayetleri size sadece okun­mak için indirmedim. Uygulanmaları ve kendileriyle amel edilmesi için indirdim. Bu hükümleri ibret ve öğüt olmanız ve gereğini yap­manız için indirdim.

Ahzab  – 36 / “Allah ve Rasulu bir işte hüküm verdiği zaman, artık mü’min kadın ve erkeğe, o işi kendi isteklerine göre seçme hakkı yoktur. Kim Allah’a ve Rasulune karşı gelirse, apaçık bir sapıklığa düşmüş olur.”

Mevdudi rh.a / İbn Abbas, Katâde, İkrime ve Mukatil bin Hayyan, bu ayetin Hz. Peygamber (s.a) Hz. Zeyneb’i Zeyd için ailesinden isteyip Zeyneb’in ailesinin de bunu kabul etmediği zaman nazil olduğunu söylerler.
İbn Abbas’a göre Hz. Peygamber (s.a) bu teklifi yaptığında Hz. Zeyneb: “Ben ondan nesepçe daha soyluyum” demiştir. İbn Sa’d onun: “Ben onu kendime layık bulmuyorum. Ben doğuştan bir Kureyşliyim.” dediğini söyler. Zeyneb’in erkek kardeşi Abdullan bin Cahş da aynı şeyi öne sürerek teklifi reddetmişti. Çünkü Hz. Zeyd (r.a) , Hz. Peygamber’in azatlı kölesi idi, Hz. Zeyneb ise onun halasının yani Abdül-Muttalib’in kızı Umeyme’nin kızıydı. Onlar Hz. Peygamber’in (s.a) Kureyş’in soylu ailelerinden birinin kızını, kendi halasının kızını, azatlı kölesi için istemesini hoş görmemişlerdi. Bunun üzerine bu ayet nazil olmuş ve Hz. Zeyneb ile bütün ailesi bunu duyunca hemen teklifi kabul etmişlerdi. Daha sonra Hz. Peygamber (s.a) onları evlendirdi, Zeyd’in adına kendi cebinden on dinar ve 60 dirhem mehir verdi, gelinlik elbise ve bazı yiyecekler temin etti.
Bu ayet özel bir olay üzerine nazil olmasına rağmen, ayetteki emir ve talimat İslâm anayasa hukukunun temel ilkesidir ve bütün İslâmî hayat sistemi için geçerlidir. Buna göre hiçbir Müslüman fert veya millet, kurum, mahkeme veya parlamento, ya da devletin, Allah ve Resulünün hüküm verdiği bir konuda kendi isteğine göre seçme hakkı yoktur. Müslüman olmak, kendi düşünce, davranış ve seçme özgürlüğünü Allah ve Resulüne teslim etmek demektir. Hiçbir makul insan iki karşıt davranışı birleştirmeye kalkmaz. Müslüman kalmak isteyen kimse mutlaka Allah ve Resulünün emrine boyun eğmek zorundadır; boyun eğmeyi istemeyen kimse ise Müslüman olmadığını kabul etmelidir. Eğer bunu da kabul etmezse, ne kadar Müslüman olduğunu haykırsa da, hem Allah hem de insanlar tarafından münafık olarak kabul edilecektir.

Allah c.c bizleri kendi hükümlerine boyun eğen kullarından eylesin. Âmin.

ÇALIŞMA BİZDEN, TEVFİK ALLAH”TANDIR.        SELAMUN ALEYKUM.            

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN