NAMAZIN ALIKOYDUĞU FAHŞA

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

NAMAZIN ALIKOYDUĞU FAHŞA

Hamd âlemlerin Rabbi, Maliki, hayrı ve şerri biz kullarının hangisinin daha iyi amel işleyeceğini belirlemek için yaratan Allah(cc)’a aittir.

Salat ve Selam rehberimiz ve önderimiz âlemlere rahmet olarak gönderilen Hz. Muhammed(sav)’e onun ehli beytine, dinin yaşanması konusunda bizlere örneklik teşkil eden Ashabına, bugüne kadar yaşamış ve yaşamakta olan tüm Müslümanların üzerine olsun.

İnsanların haddi aştığı, sınırların dışına çıktığı, Allah(cc) ve bir Müslümanın asla razı olmayacağı amellerin işlendiği bu asırda, imanı muhafaza ve bu yolda gösterilen sebat ve samimiyet tıpkı karanlık bir yolda el fenerini açarak yürümek gibidir. Çünkü ne zaman o feneri kapatsa önündeki engel ve rampaları göremeyecek, karanlığın verdiği ürperti ile bunalıma girecektir.

İşte içerisinde ışığın olmadığı, girenin karanlık bir bataklıkta, gün geçtikçe içerisine doğru çekildiği, bir diğer zifir ise fahşa ve fuhuş bataklığıdır.

Fahşa Arapça bir kelime olup sınır ve ölçünün dışına taşmak, pek çirkin sözlerde ve fiillerde bulunmak manasındadır.

Fahşa temiz yaratılışın tiksindiği ve selim aklın reddettiği, normal ölçünün dışında tiksinti verici bütün davranış ve sözleri ifade eder. Nitekim Allah(cc);

  ‘Namazı dosdoğru kıl. Gerçekten namaz fahşadan alıkoyar’ (Ankebut/45)

Namazın alıkoyduğu fahşa’nın ne olduğunu anlayabilmek için yine Kur’an’da geçen Şuayb(as)’ın hayatına bakalım. Şuayb(as) Medyen ve Eyke ahalisine gönderilmiştir. Musa(as)’ın kayınpederi olan Şuayb(as) İbrahim(as) veya Salih(as)’ın neslindendir. Tatlı dili sebebiyle kendisine Hatibu-l-enbiya(Peygamberlerin hatibi) denmiştir.

Gönderilmiş olduğu medyen halkı Allah(cc)’a iman ve ibadet etmeyi bırakıp, kendi elleri ile yapmış oldukları putlara tapıyorlardı. Alışverişte muhakkak hile yapıyor, yiyecek maddelerini alıp stok yapıyorlardı. Ölçü ve tartı için ise iki değişik ölçek kullanıyorlardı, alırken büyük ölçeği satarken küçük ölçeği kullanıp, insanların mallarına zorla el koyuyorlardı.

Allah(cc) onları uyarmak ve hidayete tabi olmaları için Şuayb(as)’ı göndermişti fakat onlar kendilerine gönderilen elçiyi yalanlayarak ona eziyet ediyor, Şuayb(as)’ı dinlemek isteyen kimselere mani olup, uyarılarına kulak asmıyorlardı. Kur’an’da bu kıssa;

   ‘Medyen halkına da kardeşleri Şu’ayb’ı peygamber gönderdik. O şöyle dedi: “Ey kavmim! Allah’a kulluk edin. Sizin ondan başka hiçbir ilahınız yoktur. Ölçüyü ve tartıyı eksik yapmayın. Ben sizi bolluk içinde görüyorum. Ben sizin adınıza kuşatıcı bir günün azabından korkuyorum.”
  “Ey kavmim! Ölçüyü ve tartıyı adaletle tam yapın. İnsanların eşyalarını (mallarını ve haklarını) eksiltmeyin. Yeryüzünde bozgunculuk yaparak karışıklık çıkarmayın.”
   “Eğer inanan kimselerseniz Allah’ın bıraktığı helâl kazanç sizin için daha hayırlıdır. Ben sizin başınızda bir bekçi değilim’

   ‘Dediler ki: “Ey Şu’ayb! Babalarımızın taptığını, yahut mallarımız hakkında dilediğimizi yapmayı terk etmemizi sana namazın mı emrediyor. Oysa sen gerçekten yumuşak huylu ve aklı başında bir adamsın’(hud/84-87)

Dikkat ederseniz Allah(cc) Ankebut suresinde namazın fahşadan alıkoyduğunu söylemişti. Peki, medyen halkı Şuayb(as)’a ne dedi ‘Sana namazın mı emrediyor?’

Baktığımız zaman medyen halkının işlediği en büyük fahşa Allah’ı bırakıp ona ortak koşmalarıydı. Gerek haddi aşıp Allah(cc)’ın hükmüne teslim olmamaları, gerek elleri ile yapmış oldukları o putlara, aslında zihinlerinde oluşturmuş oldukları o şablona inanmalarıydı. Onlar Allah’ın varlığını inkâr etmediler ancak kendi heva ve hevesleriyle koydukları hükümlerle ve putlara vasıflandırdıkları vasıflarla ortak koştular.

Bundan sonra ise gerek ölçüyü taşırmaları, gerek dünya mallarına olan sevdaları, gerek işlemiş odukları fuhuşlar, eğer Şuayb(as)’ın kıldığı namazı kılacak olurlarsa ellerinden gideceği korkusu onları cehaletin dibine sürükledi ve Kur’an’da onların sonu şu şekilde anlatılıyor;

  ‘Dediler ki: “Ey Şu’ayb! Dediklerinin çoğunu anlamıyoruz. Hem biz seni aramızda zayıf görüyoruz. Eğer kabilen olmasaydı seni taşa tutardık. Zaten sen bizce itibarlı biri değilsin.”

Şu’ayb şöyle dedi: “Ey kavmim! Benim kabilem sizce Allah’tan daha itibarlı mı ki, O’na sırt çevirdiniz. Şüphesiz Rabbim sizin yaptıklarınızı kuşatmıştır.”

 “Ey Kavmim! Elinizden geleni yapın. Şüphesiz ben de (elimden geleni) yapacağım. Rezil edici azabın kime geleceğini ve kimin yalancı olduğunu yakında bileceksiniz. Gözleyin. Şüphesiz ben de sizinle beraber gözlüyorum.”

 (Azap) emrimiz gelince, Şu’ayb’ı ve onunla birlikte iman edenleri, katımızdan bir rahmetle kurtardık. Zulmedenleri ise o korkunç (uğultulu) ses yakaladı da yurtlarında dizüstü çökekaldılar.

Sanki orada hiç yaşamamışlardı. Biliniz ki Semûd kavmi Allah’ın rahmetinden uzaklaştığı gibi Medyen halkı da uzaklaştı.’(hud/91-95)

Fahşayı birde bu bağlamda düşünelim ve şunu kendimize soralım ‘Benim namazım bana neyi emrediyor?’ Allah’a itaati ve dini O’na has kılmayı mı,yoksa beşeri sistemleri alkışlamayı mı?Eğer İslamın emirlerinin tamamının yaşanması gerektiği halde yasaklayıp ,namaza müsaade etmesini lütuf olarak algılıyorsanız küfür hükümlerini baş tacı etmişsiniz demektir.

Ne mutlu; namazı kendisini fahşa ve fuhuştan alıkoyan kimseye.

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN