HZ. SEVBAN (R.A) ANLATIYOR:

HZ. SEVBAN (R.A.) ANLATIYOR

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd âlemlerin rabbi olan, yegane hakimiyetin sahibi Malikul Mulk olan Allah azze ve celle’ye mahsustur.

Salat ve selam, hidayet önderi, vahyin nasıl anlaşılıp nasıl yaşanması gerektiğini öğreten Allah Rasulu (sav)’e, tertemiz ehline,tabiine,teb-i tabiine ve tüm müslümanların üzerine olsun.

Günümüz müslümanlarının(!) gelmiş olduğu son durum hepimizin mâlumudur.Ya da, kendisini getirmiş olduğu durum dersek daha doğru olur.Hani şöyle yaygın bir düşünce vardır ya; olup bitenlerin, hariç sebeplerden kaynaklandığı düşünülür.Bu sebeptendir ki müslümanların kendini getirmiş olduğu durum demek yerine; gelmiş olduğu durum denilir…Acaba neydi bu alışkanlığı oluşturan sebep?…

Bu soru üzerinde biraz tefekkür ettikçe yani cevabını aramaya koyuldukca ilginç manzaralar çıkıyor karşımıza; adeta el ısırtan, tüyleri diken diken eden, gözleri yuvalarından fırlatacak dereceye getiren manzaralar…

Şunun gibi aslında; yanıldığımız ya da aldandığımız durumlar illa ki olmuştur. Fakat bazı yanılgılarımızın, aldanışlarımızın izleri, açmış olduğu derin yaralardan sebep acısı hala mevcuttur. Bunun sebebi de yanılacağımıza ya da aldatılacağımıza ihtimal vermemiş olmamızdan kaynaklanır.

Şimdi o aldandığımız, yanıldığımız, derin yara aldığımız o ana gideceğiz… Gittik mi?… Bak bak orda şok olmuş birisi var; sanki şaşkınlıktan dolayı ağzı açılmış gibi, ellerini ısırmak için de açmış olabilir…Suratına bak şimdi onun, sanki bir yerlere gitmiş gibi… Nereye gitti dersin?… İlk hata yaptığı ana gitmiş olabilir mi?… Olayları geriye doğru sarmaya devam ediyor…Tek tek yaptıklarını hatırlıyor…Nasıl güvendiğine ya da nasıl inandığına anlam veremiyor sanki… Sanki o ana kadar birşeyler gözünü kör etmiş gibi… Ve sonunda can alıcı kelime geliyor; KEŞKE DAHA DİKKATLİ OLSAYDIM…(Pişmanlık)

Bugün insanların yaşadığı büyük problemlerden birisi olan alışkanlığın; ne gibi zararlarının olduğu anlaşıldığında, yukarıda anlatılan manzaranın aynısının yaşanacağı malumdur.Yani kendisi adına başkasına karar verdirme alışkanlığı… Kurtulmak için ise olayları geri sarmamız gerekiyor, gözlerin köreldiğini farkedip, ellerimizi ısırarak, neye dayanıp güvenmemiz gerektiğini anlamak için, şu soruların cevabını aramamız gerekiyor ;  bu alışkanlık nasıl oluştu?, İlk hata nerede yapıldı?…

Kur’an’ı anlamak ve yaşamak için bize vasıta olarak verilmiş olan akıl, faaliyete geçirilmesi gerekirken istilaya uğradı. Evet ilk hata buradan başladı.Zira akıl istila edilince artık karar verme yetkisi de istilaya uğramış oldu.Çünkü Kur’anın anlatmış olduğu müslüman, önce kendisini kurtaran, önce kendisine bakan bir akide sahibidir.(Tahrim/6,Maide/105) Ve en önemlisi de aklını kullanan, temiz akıl sahibi…(Al-i İmran/190-191)

Kur’an ile aklın arası açılınca ya da akıl vahiyden yoksun hareket etmeye başlayınca; mevzu bahis olan alışkanlıklar gündeme geldi. Başka ne mi oldu?… Kalbe vahyin ışığı girmesi gerekirken dünya sevgisi girdi. Ölüm korkusu taşıması gereken kalp ölümü kerih görmeye başladı… Müslümanların(!) çoğunluğu da bunları yapınca kendilerini günümüz durumuna getirmiş oldular. Hal böyle olunca birileri bu fırsattan faydalandı…(Araf/16-17)

“Bir de şeytanlar kendi dostlarına sizinle mücadele etmeleri için mutlaka fısıldarlar. Onlara boyun eğerseniz şüphesiz siz de Allah’a ortak koşmuş olursunuz.”(En’am/121)

Onlar aracılığıyla aklınızı kullanmanızın önüne geçer, hoşunuza gidenlerle kandırır, korkuyla aldatır ve öyle bir hale getirirler ki sizi;

Dinle ne diyor hidayet önderi (sav) ;

Hz. Sevbân (r.a.) anlatıyor: Rasûlullah (s.a.v.) buyurdular ki:

“Size çullanmak üzere, yabancı kavimlerin, tıpkı sofraya çağrışan yiyiciler gibi birbirlerini çağıracakları zaman yakındır. “Orada bulunanlardan biri: “O gün sayıca azlığımızdan mı?” diye sordu. “Hayır!” buyurdular. “Bilakis o gün siz çoksunuz. Lakin sizler bir selin getirip yığdığı çerçöpler gibi hiçbir ağırlığı olmayan çerçöpler durumunda olacaksınız. Allah, düşmanlarınızın kalbinden size karşı korku duygusunu çıkaracak ve sizin kalplerinize zaafı(vehn) atacak!”

“Zaaf(Vehn) da nedir ey Allah’ın Rasûlü?” denildi.

“Dünya sevgisi ve ölüm korkusu!” buyurdular.

(Ebû Dâvûd, Melâhim 5)

Bu nasıl gaflettir Ya Rabb… Müslümanlar öyle bir durumda ki; küffar o kadar rahat, korkusuz ki birbirlerini emin bir şekilde sofraya davet ediyorlar; sanki Müslümanlarla alay eder gibi… Sanki akıllarını esir aldığını onlara hissettirecek sinsi bir gülüş atar gibi…

Nereden alıyorlardı bu ceserati dersiniz? Rasullullah(sav)de söylediği gibi; “Dünya sevgisi ve ölüm korkusu!”…

Halbuki sorulduğunda “Allah(cc) bizi seviyor(dur)” diyen bu topluluk, ne oluyordu da yiyicilere bu kadar fırsat veriyordu…

Bir bakalım Allah(cc) kimi seviyor, kimlere yardım ediyor… Ya da bu gibi durumlardan sıyrılmak için ne emrediyor…

“Allah’ın ipine hepiniz sımsıkı sarılın. Dağılıp ayrılmayın. Ve Allah’ın sizin üzenizdeki nimetini hatırlayın. Hani siz düşmanlar idiniz. O, kalplerinizin arasını uzlaştırıp-ısındırdı ve siz O’nun nimetiyle kardeşler oldunuz. Yine siz, tam ateş çukurunun kıyısındayken, oradan sizi kurtardı. Umulur ki hidayete erersiniz diye, Allah, size ayetlerini böyle açıklar” (Al-i İmran/103)

“Allah’a ve Resûlü’ne itaat edin ve çekişip birbirinize düşmeyin, çözülüp yılgınlaşırsınız, gücünüz gider. Sabredin. Şüphesiz Allah, sabredenlerle beraberdir.” (Enfal/46)

“Şüphesiz Allah, kendi yolunda, sanki birbirlerine kenetlenmiş bir bina gibi saf bağlayarak çarpışanları sever.”(Saff/4)

“Ey iman edenler, eğer siz Allah’a (Allah adına İslama ve müslümanlara) yardım ederseniz, O da size yardım eder ve sizin ayaklarınızı sağlamlaştırır”(Muhammed/7)

Tevhidin gölgesinde, birlik içerisinde; yukarıdaki ilahi emirler yerine getirilmiş olsaydı yiyiciler toplanabilir miydi Müslümanların başına? Bu kadar rahat, cesur olabilirler miydi ?. Ya da Müslümanların kalbinde korku olur muydu “Allah’ta size yardım eder” ibaresi anlaşılıp yaşansaydı? “Bir binanın tuğlaları gibi” misali anlaşılıp yaşansaydı, sımsıkı sarılsaydık Allah’ın ipine, Allah’a ve rasulune itaat edip birbirimizle çekişmeseydik; çer çöp olur muydu bu ümmet? Allah Rasulu (sav)’in övdüğü topluluktan(Taifetu’l Mensura) olmak için mücadele edilseydi olur muydu kalplerde dünya sevgisi ve ölüm korkusu? ; “Ümmetimden bir topluluk, hak uğrunda savaşarak kıyamet gününe kadar galip gelmeye devam edecektir.”( Ahmed b. Hanbel, Müsned, 3/345)

Henüz vakit varken; Artık elleri ısırma vakti gelmedi mi? Artık başı iki elin arasına alma vakti gelmedi mi? Artık olayları geri sarıp nerde hata yaptığımızı hatırlama vakti gelmedi mi? Artık çuvaldızı kendimize batırma vakti gelmedi mi?

Zira vakit tükendiğinde pişman olmanın, düşünmenin, elleri ısırmanın bir faydası olmayacaktır;

“O gün, nefsine zulmeden kimse (pişmanlıktan) ellerini ısırıp şöyle der: Keşke o peygamberle birlikte bir yol tutsaydım!”(Furkan/27)

İki tercih var; Ya Çer Çöp Ehlinden Olmak, ya da Taifetu’l Mensura’dan olmak…

Selam ve dua ile…

Tevfik Allah’tandır…

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN