GERÇEKLER

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd alemleri isteğine göre emsalsiz yaratan hiç bir varlığa ihtiyaç duymayan Allah’a (cc) selat ve selam son resul ve insanlığın kurtuluş reçetesi olan Hz. Muhammed (sav)’e ve selam O’nun aline ,ashabına ve bu İslami hayatı dert edinen tüm muttakilere gelsin.

Asla kendisinden kaçınılmayacak bir gerçek var ki Kur’an bütün insanlara dosdoğru yolu gösteren tek doğrudur. O’nu içersinde bizlere bildirilen bir gerçek hayat var ki o da peygamberlerin ve ona tabi olanların ve olmayanların hayatlarıdır.
insanlar kendilerine gönderilen peygamberlerin ,getirdiklerini hayatlarına işler ve ona itaat ederek yaşar bununla değer kazanırlar yada muhalefet ederek iki cihanda da azaba dücar olurlar. Bilindiği üzere Allah (cc) kitabındaki ayetlerin hikmetlerini bir çok insana gösterdiği gibi bir kısmını da bildirmiştir.Ve insanların bununla hayat bulmalarını istemiştir. Bazıları için hidayet olan bu kitap bazıları içinse dalalet yoluna düşmelerine sebep olmuştur.
Bu misal ile sizlere bir olay aktarmaya çalışacağım ki Kur’an’a kulak verip hayat bulanla Kur’an’dan nasibini almak istemeyen kişinin durumu apaçık bir şekilde ortaya çıkacaktır.

Şimdi tarih sayfalarından ve asılda da Kur’an’ın bildirdiği nasipsizden bahsedelim; bu sözleri okurken ve devamında aklımızda şöyle bir olay gerçekleşmesin ne nasipsiz adammış, unutmayalım ki Kur’an’ın içindeki emirlere verilmesi gerekeni vermeyen herkesin sonu aynıdır.
Önce hayat rehberimizden olayla ilgili ayetleri okuyalım; Bırakın onu bana, Ben onu tek olarak yarattım.Ki Ben ona, alabildiğine geniş kapsamlı bir mal (servet) ‘ verdim.  Göz önünde hazır çocuklar (verdim). Ve önüne sayısız imkan ve fırsatları döşeyip-serdim. Sonra, daha da arttırmam için tamah eder (doyumsuz istekte bulunur). Hayır; çünkü o, bizim ayetlerimize karşı ‘kesin bir inatçıdır.Onu alabildiğine sarp bir yokuşa sardırıp-süreceğim.Çünkü o, düşündü ve bir ölçü tesbit etti. Kahrolası, nasıl bir ölçü koydu?  Yine kahrolası, nasıl bir ölçü koydu?  Sonra bir baktı.Sonra kaşlarını çattı ve yüzünü ekşitti.Sonra da sırt çevirdi ve büyüklük tasladı (istikbâr) . Böylece: «Bu, yalnızca ‘aktarılarak öğrenilen’ bir büyüdür» dedi.  «Bu, bir beşer sözünden başkası değildir.» Onu ben, cehenneme sürükleyip-atacağım.  Cehennem (sakar) nedir, sen bilir misin? Ne alıkoyar, ne bırakır. Beşere delicesine susamıştır.  (Müddesir 11-29)

Birçok rivayete göre bu ayetlerde kasdedilen kişi Velid b. Muğire’dir. Nitekim ibn-i Cerir’in ibn-i Abdalâ, Muhammed b. Savra, Muammer, Ubbade b. Mansur kanalı ile ikrime’ye dayanarak verdiği bilgiye göre birgün Velid b. Muğire, Peygamberimize gelir. Resulullah ona Kur’an okur. Bunun üzerine O’na karşı düşmanlık duyguları yumuşar gibi olur. Durum Ebu Cehillin kulağına gidince derhal Velid’in yanına koşar. Ona “Amca, hemşehrilerin aralarında senin için mal toplamak istiyorlar der. Velid’in niçin diye sorması üzerine ona şu karşılığı verir: “Sana vermek için. Çünkü sen Muhammed’e(sav) varmış. Ondan sus payı sızdırmaya kalkışmışsın:’ Ebu Cehil bu sözleri ile Velid’in bam teline basıyor, onu en çok üstünlük tasladığı zenginliği konusunda tahrik etmek istiyordu. Nitekim “Kureyşliler benim en zenginleri olduğumu bilirler der.
Bunun üzerine Ebu Cehil kendisine “Öyleyse Muhammed(sav) hakkında öyle bir söz söyle ki, hemşehrilerini onun sözlerini reddettiğini, ona karşı sempati duymadığını anlasınlar” der. Velid bu isteğe şu karşılığı verir: “Onun için ne diyeyim ki? Vallahi aranızda benim kadar şiirden anlayanınız, onun recezini, kasidesini, cin kaynaklısını kısacası her türünü benim gibi iyi bileniniz yoktur. Vallahi Muhammed’in(sav) okudukları bunların hiç birine benzemiyor. Vallahi O’nun okuduklarında ayrı bir tat, ayrı bir çekicilik vardır. O önüne kattığını kırıp geçirir. O’nun okudukları üstündür, onların üzerine çıkmak mümkün değildir:’ Ebu Cehil, sözleri biten Velid’e “Vallahi, Muhammed(sav) hakkında bir söz söylemedikçe hemşehrilerini memnun edemezsin” der. Bunun üzerine Velid “Öyleyse beni bırak da O’nun için ne söyleyeceğimi düşüneyim” der. Bir süre düşündükten sonra “Muhammed’in(sav) okudukları, başkalarından aktarılmış bir büyüdür” der. Görmüyor musunuz, karı ile kocayı, evlad ile babayı, köle ile efendiyi birbirinden ayırıyor” der.
Hakikat bütün gerçekliğiyle ona ulaştığı halde o dinlediklerini ve aklına yatanı değilde insanlar neder  endişesiyle kabul etmediği gibi birde yalanlamaya,iftiraya ve kibirlenmeye kalkıştı.Kibri ve yalanlaması onu teslimiyetten ve ebedi hayattaki mükafattan ebediyen uzaklaştırdı.

Bir kişide varki onunla  aynı yolda ,aynı kinle ve öldürmek için çıktığı yolda duyduklarıyla hayat bulup insanlarında kıyamete kadar hayat bulmalarına sebeb olarak ebedi mükafata kavuşuyor.Birazda onu hayat kıssasından bahsedelim;Hz. Ömer, sert bir mizaca sahip olup, islâma karşı aşırı tepki gösterenlerin arasında yer almaktaydı. Sonunda o, dedelerinin dinini inkâr eden ve tapındıkları putlara hakaret ederek insanları onlardan yüz çevirmeğe çağıran Muhammed (s.a.s)’i öldürmeye karar vermişti. Kılıcını kuşanarak, Peygamberi öldürmek için harekete geçmiş, ancak olayın gelişim şekli onun Müslümanların arasına katılması sonucunu doğurmuştu. Tarihçilerin ittifakla naklettikleri rivayete göre, Ömer (r.a)’in müslüman oluşu şöyle gerçekleşmişti: Hz. Ömer , Resulullah (s.a.s)’i öldürmek için onun bulunduğu yere doğru giderken, yolda Nuaym b. Abdullah ile karşılaştı. Nuaym ona, böyle öfkeli nereye gittiğini sorduğunda o, Muhammed (s.a.s)’i öldürmeye gittiğini söylemişti. Nuaym, Ömer’in ne yapmak istediğini öğrenince ona, kız kardeşi ve eniştesinin yeni dine girmiş olduğunu söyledi ve önce kendi ailesi ile uğraşması gerektiğini bildirdi. Bunu öğrenen Ömer (r.a), öfkeyle eniştesinin evine yöneldi. Kapıya geldiğinde içerde Kur’an okunmaktaydı. Kapıyı çalınca, içerdekiler okumayı kesip, Kur’an sayfalarını sakladılar. İçeri giren Ömer (r.a), eniştesini dövmeye başlamış, araya giren kız kardeşinin aldığı darbeden dolayı burnu kanamıştı. Kız kardeşinin ona, ne yaparsa yapsın dinlerinden dönmeyeceklerini söyleyerek kararlılığını bildirmesi üzerine, ona karşı merhamet duyguları kabarmaya başlamış ve okudukları şeyleri görmek istediğini söylemişti. Kendisine verilen sahifelerden Kur’an ayetlerini okuyan Ömer (r.a), hemen orada iman etti ve Resulullah (s.a.s)’in nerede olduğunu sordu. O sıralarda Müslümanlar, Safa tepesinin yanında bulunan Erkam (r.a)’ın evinde gizlice toplanıp ibadet ediyorlardı. Resulullah (s.a.s)’ın Daru’l-Erkam’da olduğunu öğrenen Ömer (r.a), doğruca oraya gitti. Kapıyı çaldığında gelenin Ömer olduğunu öğrenen sahabiler endişelenmeye başladılar. Zira Ömer silahlarını kuşanmış olduğu halde kapının önünde duruyordu. Hz. Hamza: “Bu Ömer’dir. İyi bir niyetle geldiyse mesele yok. Eğer kötü bir düşüncesi varsa, onu öldürmek bizim için kolaydır” diyerek kapıyı açtırdı. Resulullah (s.a.s), Ömer (r.a)’in iki yakasını tutarak; “Müslüman ol ya İbn Hattab! Allah’ım ona hidayet ver!” dediğinde, Ömer (r.a), hemen Kelime-i şehadet getirerek iman ettiğini açıkladı. Rivayetlere göre Ömer (r.a)’in müslüman oluşu, Resulullah (s.a.s)’in yapmış olduğu; Allah’ım! İslamı Ömer b. el-Hattab veya Amr b. Hişam (Ebu Cehil) ile yücelt” şeklinde bir duanın sonucu olarak gerçekleşmişti.
Seyyid Kutub’un(rah) tarifiyle ;Takva, Hz. Ömer’in göğsünü İslam’a açtı

Sonuç olarak yaklaşımlar ve sonuçları orta olan iki ayrı hayattan bahsettik.Şimdi kendimize bir soralım hangisinin hayatıyla devam ediyoruz?Kur’an’dan gelen haberleri hayatımıza işittik itaat ettik mi! yoksa iştik isyan ve yalanlayan bir hayatlamı?
Kendisinden kaçamayacağımız bir gerçek var ki ,oda biz kurtulmayı istiyorsak,halimizi göz önünde bulundurarak gerekli mücadeleyi vermeden kurtulamayacağımız gerçeğidir.
Bedensel hastalıkların tespiti için kontrol yaptırdığımız gibi manevi hastalıklarımızı da kontrolden geçirmeliyiz.

Sözümüzün başı olduğu gibi sonu da alemlerin Rabbi ve İlahı olan Allah (cc) hamddır.

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN.