DEĞİŞMEYEN KANUN

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Her türlü lütuf dolayısıyla üzerimizdeki nimetlerine denk olacak ve nimetlerinin artmasına da karşılık olacak şekilde Yüce Rabbimize hamd ve senalar ederiz.

Allah’ım başta dinine uymak Şeref ve nimetini bahsettiğim Yüce resulünü bize ve bütün Alemlere nur saçan bir kandil müjdeci korkutucu uyarıcı ve rahmet olarak gönderdiğin ve sayamadığımız her türlü nimetin içinde sana sonsuz hamd ve sena ederiz.

Biricik önderimiz, dilimizde ve dünyamızda tek rehberimiz yol göstericimiz izinden gitmekle şeref duyduğumuz Resulümüze daimi ve kesintisiz salat ve selamlar olsun.

“Yemin olsun ki mal ve canlarınızla imtihan edileceksiniz. Ve sizden önce kendilerine kitap verilenler ile Allah’a şirk koşanlardan da pek çok eziyet işiteceksiniz.”(Al-i imran 186)

Bu inanç ve davanın kanunudur. İmtihan gereklidir. Mali ve bedeni zorluklarla karşılaşmak kaçınılmazdır. Buna karşı sabır, azim ve metanetin bulunması da kaçınılmazdır. Yol budur. Cennet yolu eziyet veren şeylerle kuşatılmıştır. Tıpkı cehennemin şehvetlerle kuşatıldığı gibi. İslam’ın alternatifsiz yoludur. Bu davayı yüklenen ve sorumluluğunu bilen bir İslam ferdi en zor şartlarda bükülüp eğilmeden dayanmasını bilmeli.

İmanın bir hakikati vardır ki insanın bunu içinde hissetmesi zorunludur. Çünkü iman ne boş bir iddia ne lafta kalan kelimeler ve ne de bir temenni işidir. İmanın eylem ve pratiğe yansıması şarttır.

Rasulullah (sav)’in buyurduğu gibi;

“İman ne temenni ve ne de süslemeyle elde edilebilir. Çünkü iman kalpte yerleşip amelle doğrulanan bir hakikattir.”

O halde iman hakikatine gereken ciddiyetle bakmak zorundayız. İnanmış bir kimse insanı sarsan titreten hayati sıkıntılar ve belalarla karşılaşabilir. Ama asla sarsılıp bunalmaz. Güvenini kaybetmez, kuşkulara kapılmaz ve hep dosdoğru Rabbine bağlanmış halde kalır. Allah azze ve celle kendi yolunun zorluklarını ve yolculuğun tehlikeleri konusunda Mü’minleri sık sık uyarmıştır. Çünkü müminlerin azimle sevaplarını Rablerinden bekleyerek istikametten ayrılmadan ve hiç kuşkuya kapılmadan yollarına devam etmeleri lazımdır. Kasırgalı ve fırtınalı ortamların karanlık zamanlarında bile yürümekle sorumludur.

İman sorumluluk yükümlülük ve eminlik isteyen bir hakikattir.  O halde insanların “Biz İman ettik” demeleri yetmez çünkü sadece bu sözü demekle  bırakılmayacaklardır. Eğer fitneye uğradıkları halde imanlarını da sebat etmiş, kalp ve duyguları tertemiz olarak gitmeyi atlatmışlarsa bu sözleri kabul edilir. Araplar altının ateşle tasfiyesine “ fitne” derler. söz konusu fitne de tıpkı bu fitne gibidir. Yani bir altının ateşe atıldıktan sonra değerli unsurun değersiz tortular dan alınması gibi çünkü fitneye uğrayan kalplerin durumu da böyledir.

“ insanlar İnandık deyince fitneye uğratılmadan bırakılacaklarını mı sandılar” (Ankebut 2)

İmandan dolayı fitneye uğramak oldum olası var olan bir gerçektir. Davaların kökü derinlere dayanan kaçınılmaz kanundur. Allah Celle Celalühü’nun davası için koyduğu bir  kanundur.

“ Yemin olsun ki onlardan öncekileri de fitneden imtihandan geçirmiştik. Allah muhakkak ki sözüne sadık olanları da yalancıları da ortaya çıkaracaktır.”( Ankebut 3)

Altın nasıl ki ateşe atıldığında saf olanla değersiz olan ayrışıyorsa Allah azze ve celle de elbette dinin de samimi olanlarla murdar olanları ayıracaktır.

Bu sebeple dava adamı sınavları, fitneyi, eziyetleri, yalancı iddiaları, acı ve üzüntü veren her şeyi sükunet ile karşılanmalıdır. Tüm bunları Allah için başına ne gelirse gelsin hoşlukla karşılar. Çünkü dava adamı bilir ki bu Rabbinin sevdiği bir yoldur o da bu yolun bir yolcusudur. İnanır ki takva ve sabır yolunun vazgeçilmez bir  azığıdır. Takva ve sabrın bulunduğu bir yerde düşmanların tüm tuzakları boştur. Öyleyse bela ve acının bir önemi yoktur. Çünkü dava adamı nefsini Allah için gelecek belalara karşı eğitmiştir. bu yolda korku ve şiddetle,  mal, can ve ürünlerin azlığı ile gerçek bir imtihandan geçmek gerekir.

Bir de şunu bilmek;

Rabbi onu imtihandan geçirmekle azaplandırmak ve bela vermekle eziyete sokmak istemez. Çünkü Rabbi onun itaat ve icabet ederek vefa gösterip görevini yaparak teslimiyet göstererek katına varmasını istiyor. Rabb’inin huzurunda haddini aşmadan Müslüman teslim olmak zorundadır.

“İşlerin akıbeti sadece Allah’a aittir.”( Lokman 22)

“ De ki bize, Allah’ın yazdığından başka hiçbir şey isabet etmeyecektir.”( Tevbe 51)

Seyyid Kutub (Rh.A.);

“Müslümanın ne varlığı ne de davranışları kendisine ait değil. Allah Celle Celalühü’ya aittir.”

Selam ile duayla

Velhamdulillahi Rabbil Alemin