Salat ve selam; yaratılmışların ekmeli, eşsiz önder, en büyük eğitici, en büyük komutan, en büyük başkan ve en büyük imam olan güzel örnekleri üzerinde barındıran Allah Rasulu (sav)’nun üzerine ve tertemiz ehl-i beytine, sahabesine ve tüm müminlerin üzerine olsun.

(And olsun ki) siz, kendinizden önceki (millet)lerin yoluna kulacı kulacına, arşını arşınına ve karışı karışına muhakkak tıpatıp uyacaksınız. Hatta onlar (daracık) bir keler deliğine girseler siz de muhakkak o deliğe gireceksiniz.

Sahabiler, Ya Resulallah! (O milletler) yahudiler ve hristiyanlar (mı)? diye sordular. Resul-i Ekrem (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) : Bunlar olmayınca başka kimler olur? buyurdu.”^[1]

Israrlı bir şekilde İsrailoğullarının içine düştüğü ibret verici sahneleri ele almaya devam ediyoruz. Rabbim bu yazdıklarımızı ve okuduklarımızı ahirette aleyhimize bir delil olarak getirmesin. Onlardan bu kadar bahsedip hala onlar gibi olmaya devam etmek hiç şüphesiz onlar gibi olmaktan daha büyük bir suç olur. Bu durumdan Alemlerin Rabbine sığınarak başlıyorum.

Bu ay ki yazımızda İsrailoğullarının henüz Allah (C.C)’ın lütfu ve bu lütfun apaçık alametleri üzerlerindeyken sapıklığa ve nankörlüğe saplanmalarından bahsedeceğiz inşaAllah. Deniz ikiye ayrılıp Firavun ve muhteşem ordusunu içine aldıktan sonra İsrailoğullarının tavrı…

“Firavun ve adamları gün doğarken onları takibe koyuldular.

İki topluluk birbirini görünce Mûsâ’nın arkadaşları, “Eyvah yakalandık” dediler.

Mûsâ, “Hayır! Rabbim şüphesiz benimledir, bana yol gösterecektir” dedi.

Bunun üzerine Mûsâ’ya, “Asan ile denize vur” diye vahyettik. Deniz derhal yarıldı. Her parçası koca bir dağ gibiydi.

Ötekileri de oraya yaklaştırdık.

Mûsâ’yı ve beraberindekilerin hepsini kurtardık.

Sonra ötekileri suda boğduk.

Bunda şüphesiz bir ibret vardır. Ama pek çokları iman etmiş değillerdi.

Şüphesiz ki senin Rabbin elbette mutlak güç sahibidir, çok merhametlidir.”(Şuara/60-68)

“İsrailoğullarını denizden geçirdik. Derken, kendilerine ait putlara tapan bir kavme rastladılar. İsrailoğulları, “Ey Mûsâ! Onların kendilerine ait ilâhları (putları) olduğu gibi sen de bize ait bir ilâh yapsana” dediler. Mûsa şöyle dedi: “Şüphesiz siz cahillik eden bir kavimsiniz.”(Araf/138)

Sizleri kısa süreliğine Seyyid Kutub(rha) ile başbaşa bırakıyorum;

Biz bu sahnede, sağlıklı bir çizgi izlemeye karşı gelmiş sapık bir milletin karakteri ile yüzyüze geliyoruz. Onların bu karakteri, eskiye dayalı tarihlerinden kaynaklanıp gelmektedir. Bu sırada onların, Firavun ve onun destekçileri tarafından putperest cahiliyenin baskısı altında uğradıkları zilletin üzerinden uzun zaman geçmemişti. Peygamberleri ve liderleri Musa’nın, alemlerin Rabbi olan tek Allah adına, onları kurtarmasının üzerinden de çok zaman geçmiş değildi. Yüce Allah onların düşmanlarını yok etmiş, önlerinde denizi ikiye ayırmış ve onları karşı karşıya bulundukları korkunç ve barbarca azaptan kurtarmıştı. Onlar henüz yeni Mısır’ın putperestliğinden kurtulmuşlardı. Fakat şimdi onlar daha denizi geçer geçmez putperest bir topluluğa rastlıyorlar, kendi putlarına yönelen ve putperest ibadetlerinde kendinden geçen bu topluluk onları etkiliyor ve alemlerin Rabbi tarafından elçi olarak görevlendirilenden kendileri için yeniden ibadet edecekleri bir yurt yapmasını istiyorlar.

Bu bedenlere sirayet eden mikroplar gibi, ruhlara da sirayet eden bulaşıcı bir hastalıktır. Yalnız bu mikropların ruhlara sirayet etmesi için orada mikrobu almaya müsait bir zemin, hazır bir ortam ve yetenek olmalıdır. Kur’an-ı Kerim’in de detaylarına varıncaya kadar gerçekçi, doğru ve güvenilir bir şekilde çeşitli vesilelerle ortaya koyduğu gibi İsrailoğulları’nın karakteri kararsız, azimsiz, zayıf ruhlu bir karakterdir. Hidayete erer ermez hemen sapıklığa düşen, henüz yükselmeye başlamışken birden alçalıveren, doğru yola girer girmez hemen dönüş yapan, gerisin geriye dönen karakterdir. Bunun yanında yüreklerinde bir katılık, hakka karşı bir duyarsızlık, duygu ve bilinç alanında kabalık yer almaktadır. Şimdi onlar halâ kendi karakterlerini değiştirmemişlerdir. Kendi putlarına tapınan bir kavimle karşılaşır-karşılaşmaz, peygamberlerinin kendilerine tevhit ile gönderildiğini ve yirmi seneyi aşkın direktiflerini unutuyorlar. Hatta kendilerini Firavun ve tayfasından kurtaran, düşmanların hepsini yokeden mucizenin gerçekleştiği anı da hatırlamıyorlar. Bazı rivayetlere göre, Hz. Musa, Firavun’a ve onunla birlikte olanlara mesajını iletip İsrailoğulları’nı Mısır’dan çıkarıp, denizden geçirinceye kadar yirmi üç sene geçmişti. Firavun ve etrafındakiler putperest kimselerdi. Bu putperestliğin adına, onları kendilerine boyun eğdirmişlerdi. Nitekim Firavun’un kavminden ileri gelenler O’nu Musa ve Musa ile birlikte olanlara karşı: “Ey Musa, bu adamların nasıl ilâhları varsa, bize de öyle ilâhlar yap.” cümlesiyle kışkırtıyorlardı. İsrailoğulları bunların hepsini unutuyor ve peygamberlerine, alemlerin Rabbi tarafından gönderilen elçilerinden bizzat kendi elleriyle birtakım ilâhlar yapmasını istiyorlar.[2]

Mevdudi (rha) ise bu konu hakkında şöyle diyor;

Bu olay, Mısırlıların kültürünün, esaretleri sırasında İsrailoğulları’nın üzerinde derin izler bıraktığını gösterir.
Hz. Musa’nın (a.s) ilk halefi Nuh’un oğlu Yeşu’nun (Yuşa) Mısır’dan çıkışlarından yetmiş yıl sonra İsrailliler’e irad ettiği son hitabesindeki sözlerden, buna kolayca hükmedilebilir:
“Ve şimdi RABB’den korkun, samimî olarak gerçekten ona kulluk edin, ırmağın öteki tarafından ve Mısır’da atalarınızın taptığı ilâhları bırakın ve Rabb’e kulluk edin. Ve eğer, Rabb’e kulluk etmek gözünüze kötü geliyorsa, atalarınızın kulluk yaptıkları ırmağın ötesindeki ilahlara mı, yoksa Amovîlerin ilahlarına mı, kime kulluk edeceğinizi bugün tayin edin, fakat ben ve ev halkım, Rabbe kulluk edeceğiz”. (Yeşû, 24: 14-15) .
Bu, Hz. Musa’nın kırk ve peygamber Yeşû’nun yirmi sekiz yıllık talim ve rehberliğinden sonra bile İsraillilerin, Mısır Firavunlarının hakimiyeti altında geçirdikleri uzun kölelik sırasında, hayatlarına bulaşmış olan kötü tesirlerinden kendilerini temizleyemediklerini gösterir. İşte bu, o ifsat olmuş müslümanların, Mısır’dan çıkışlarından sonra bir put tapınağı görür görmez, Mısırlı efendilerinin kulluk ettiği o tanrıların önünde secdeye kapanmaya son derece hevesli olduklarının nedenidir.[3]

Evet bu konuyla ilgili daha bir çok alimin yorumunu buraya ilave etsek konuyu uzatmış olmayız. Mesele ilk etapta anlaşılması güç bir vaziyette. Ancak olayın kahramanı İsrailoğulları olunca meselenin çözümü birden kolaylaşıveriyor. Uzun süredir tevhidi bir eğitim almalarına rağmen puta tapan bir topluluk görür görmez sanki hiç kendilerine bu eğitim verilmemiş gibi davrandılar. Musa (as)’ın kendilerini çağırdığı din putperestliğe, şirke kesin bir tavır almasına rağmen çok kolay bir şekilde şirke ve putperestliğe yöneldiler. Neden? Daha önceki yazımda şirkte mantık aramayın bulamazsınız demiştim. Çünkü şirkin bir mantığı yoktur. Düpedüz cahilliktir, akılsızlıktır. Ancak sebep ararsanız bulursunuz. Çünkü onları şirke iten bir sebep vardır. Bunun tespiti de sakınmaya neden olur. Onların tevhidi öğrendikten sonra tekrardan eskiye meyletmelerinin sebebi; cahiliyyeyi kalplerinden tam olarak söküp atmamalarından kaynaklanmıştı. Zira zillet kolay çıkan bir leke değildir. Tevhidi eğitim alan kimselerin özellikle dikkat etmeleri gereken konu kalplerinden cahiliyyenin çıkıp çıkmadığını kontrol etmektir. Bunu bazı yöntemlerle fark edebilir. Cahiliyedeyken sevdiği, zevk aldığı, önemsediği bir şey ile karşılaştığında kalbi bundan etkileniyor ve ilgilenmeye başlıyorsa tam olarak cahiliyeden sıyrılmış değildir. Örneğin önceden tuttuğu takımın bir haberine denk geldiğinde, önceden oynadığı oyunun bir resmini gördüğünde, önceden güttüğü davanın bir gelişmesine şahit olduğunda, eski bir alışkanlığını hatırlatacak bir tat, koku, his duyduğunda, eskiden dinlediği bir şarkı çaldığında, eskiden izlediği bir filmi gördüğünde… Kısaca ona cahileyesini hatırlatacak bir olay ile karşılaştığında kalbinde kıpırdama, heyecanlanma, kulak asma, ilgilenme, diline dolama gibi durumlar gerçekleşiyorsa; seviyesine göre cahiliyeden kırıntı ya da kayalar kalmıştır… İşte İsrailoğulları karşıya geçtikleri zaman puta tapan topluluğu görünce ESKİ GÜNLERİ aklına geldi ve heyecanlanmaya, ilgilenmeye başlayınca o güne kadar tevhid namına duyup kabul ettikleri, mucize namına şahit oldukları gerçekleri unuttular.

Peki ne yapmalı? Birden karşılaşmışlardı çünkü. Öyle ya yukarıda örneğini verdiğimiz durumlar birden karşımıza çıkabilir. Böyle bir durumla karşılaştığımızda derhal aklımızdan kalbimizden çıkarmalıyız. Öyle acele etmeliyiz ki dışarıdan görenler dahi ne yapmaya çalıştığımız konusunda şaşkına dönmeli. Öyle kaçmalıyız kalbimize düşen o cahili kırıntıdan. Yoksa bir çığ gibi büyür. Bunu kuvvetlendirecek yollarımız var; zikir gibi. Kalbe hak bilgileri hatırlatmalı kalpten bu mikrobu çıkarmanın yolları aranmalıdır.

Buna ilaveten bir önlemden daha bahsetmek istiyorum. Cahiliyeyi kalpte filizlendirecek bir diğer sebep; Cahiliyeyi sık sık anmaktır. O dönemde yaşanmış olaylardan fazlaca bahsetmek. Lüzum olmadıkça (ne kadar lüzumlu olduğu da tartışılır) cahiliyeden bahsetmemek örnek vermemek gerekir.

Bir diğer önlem ise; daha cahiliyeden çıkmadan cahiliyeden çıktığını zannetmek. Birilerinin cahiliyeden çıkmış olması ya da eski hayatından bahsederken cahiliye devri demesi, senin cahiliyeden çıktığını göstermez. Cahiliye hayatı Eski hayat için kullanılan bir tabir değildir.  Cahiliyeden bir sıyrılış, kopma ve İslam’a tam manasıyla giriş olmadan cahiliyeden kurtulmak olmaz. Dört duvar arasında Allah (cc)’ın dinin anlatıldığı bir meclise geliyor olmak cahiliyeden kurtulmak anlamına gelmez bu sadece bir adımdır. Bu konuda ciddi araştırmalar yapılmalıdır.

Derhal cahiliyeye önlem almalıyız yoksa içeride cahiliye filizlenir haberimiz olmadan. Daha ilmi sohbetlerin yankısı kulağımızdan henüz çıkmadan, okuduğumuz kitaptaki bilgilerin beynimizdeki kıpraşmaları dinmeden, tevhidin izi kalbimizde belirgin iken, Allah (cc)’ın nimetleri üzerimizde taze iken cahiliyeye karşı dikkatli olmalıyız. Unutmayın İsrailoğullarından bir grup Musa (as)’dan bu alçakça istekte bulundukların da topukları henüz kurumamıştı… Onlar Tur Dağı üzerine kaldırıldıktan sonra da benzer şeyler yaptılar. Nimette görseler aynı tehdit de edilseler aynı…

Biz böyle olmayacağız; Topuklarımız ıslakken Allah (cc)’a nankörlük değil şükür secdeleri yapacağız. Bize verdiği iman nimetinden ötürü dilimizden Onu (cc) övmeyi düşürmeyeceğiz. Verdiği imkanları devamlı surette yolunda kullanacak ve daha iyi bir seviyeye gelmeye çalışacağız. Musibet gördüğümüz zaman da sadece O (cc)’na sığınacak ve sadece O’ (cc)’ndan korkacağız. Topuklarımız onun nimetinden dolayı ıslak olduğu zaman da musibetlerden dolayı şiddetin gölgesi üzerimize düştüğü zaman da biz sadece onu tevhid edeceğiz biiznillah. Rabbim yardımcımız olsun.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

SELAM VE DUA İLE

TEVFİK ALLAH(C.C)’TANDIR…

[1] İbn-i Mace – Kitabu’l Fiten Bab: 17 H.No:3994

[2] Fi Zilalil Kur’an – Araf/138 Tefsiri

[3] Tefhimu’l Kura’n – Araf/138 Tefsiri

The post TOPUKLARI KURUMADAN appeared first on Ebrar Medya.

Hamd; alemleri yoktan var eden yegane hakimiyetin sahibi Aziz Cebbar ve Kahhar olan Allah (cc)’a mahsustur. Salat ve selam Allah Rasulu (sav)’e tertemiz ehl-i beytine sahabesine ve tüm müminlerin üzerine olsun.

Allah Rasulu aleyhisselatu vesselam Allah (cc) tarafından kendisine indirilen, insanların içlerinde bulunmuş oldukları durumun zarar mı yoksa kâr mı olduğunu bildiren Kur’an-ı Kerim için şöyle buyurmuştur;

“… Kur’an senin ya lehinde ya da aleyhinde bir delildir…”[1]

İçinde bulunmuş olduğumuz durumun tespitini yapmak akıbetimiz açısında gayet önemli bir konudur. Bu konu kadar önemli bir mesele daha vardır ki o da bu durum tespitini yapmak için nereden başlamak gerektiğidir. Öyle bir noktadan başlamalıyız ki bu başlangıç geri dönmeye gerek bırakmayacak ve de boşa kürek çektirmeyecek bir başlangıç olmalıdır. Biz bu yazımızda inşaAllah bu başlangıç için tavsiyelerde bulunmak ile beraber Kur’an karşısındaki tavrımızın ne olduğuna değinmeye çalışacağız.

Kur’an-ı Kerim’de karşımıza iki kavram çıkmaktadır. Bunlar Hak ve Batıl. Doğruluk ve Sapıklık olarak da anlayabiliriz. Bu kavramların yanında bir de hak ehli ve batıl ehli de geçmektedir. Hidayete erenler ve dalalete düşenler. Bu iki grubun ayrışması kura yoluyla ya da coğrafyaya göre değil bir ölçüye göre gerçekleşir. Allah katından gelen bu ölçü insanları hak ve batıl taraftarları olarak ikiye ayrılır. Bu ölçü öyle bir ölçüdür ki insanları iradeleriyle başbaşa bırakan seçimleri hususunda serbest bırakan bir özellikle indirilmiştir. Yani zorlama ile baskı ile değil tamamen kendi tercihleriyle insanlar ikiye ayrılırlar. Kim kendisine neyi uygun görür ise oradan yana tercihte bulunur. Burada şurası da önemlidir. Bu her iki teklifin insanlara şeffaf bir şekilde sunulmuş olması gerekiyor. Yani insana tanıtılan hakkın batıl olarak gösterilen hak ya da batılın hak olarak gösterilen batıl olmaması gerekiyor. Hak bütün şeffaflığı ile batıl da bütün şeffaflığı ile ortaya konması gerekiyor ki adaletli bir ayrışım olsun.

Peki bu ayrışımın tüm şeffaflığı ile gerçekleşmesi nasıl olur? Bunun gerçekleşmesi ancak hak ve batılın bilen tarafından bildirilmesiyle mümkün olur. İşte bu şart ile hak ve batıl tüm şeffaflığına kavuşur. Şunda hiç şüphe yoktur ki hak ve batılı bilen Alemlerin Rabbi olan Allah’tır. Peki Allah (cc) hak ve batılı nasıl ortaya koyar? Hak ve batılın ortaya konuluşu kitaplar ve peygamberler vasıtasıyla olur. Bu hakikati işaretle Kur’an’dan iki ayet okuyalım;

“Âlemlere bir uyarıcı olsun diye kuluna Furkân’ı indiren Allah’ın şanı yücedir.”(Furkan/1-2)

“Andolsun biz, her ümmete, “Allah’a kulluk edin, tâğûttan  kaçının” diye peygamber gönderdik. Allah, onlardan kimini doğru yola iletti; onlardan kimine de (kendi iradeleri sebebiyle) sapıklık hak oldu. Şimdi yeryüzünde dolaşın da peygamberleri yalanlayanların sonunun ne olduğunu görün.”(Nahl/36)

Bu iki ayet-i kerimeden net bir şekilde anlaşılıyor ki hak ve batılın ortaya konuluşu kitaplar ve peygamberler ile gerçekleşiyor. O halde hak ehli olmanın ve batıl ehli olmanın kriteri Kitap’a ve Peygamberler’e olan yaklaşım ile onlara karşı sergilenen tavır ile belirlenmektedir.

Hak ehli olanlar Kitap’a ve Peygamber’e uydukları için hak ehlidirler. Batıl ehli olanlar da uymadıkları için batıl ehli olmuşlardır. Peki burada da şöyle bir soru karşımıza çıkmaktadır. Hakk’a uymak nedir ve nasıl olur ve batıla uymak nedir ve nasıl olur?

Hakk’a uymak Allah’tan indirilene iman etmek ve Peygamber’e tabi olmakla mümkündür. Bu da ancak Allah’tan gelen bir delil ile yani kamil bir akıl duyu organlarının salim olması ve aklı kullanmak ile olur. Bu delilleri Allah’tan gelenler üzerinde kullanmakla olur. Nitekim;

“Rabbimiz! Biz, ‘Rabbinize iman edin’ diye imana çağıran bir davetçi işittik, hemen iman ettik. Rabbimiz! Günahlarımızı bağışla. Kötülüklerimizi ört. Canımızı iyilerle beraber al.” (Al-i İmran/193)

“Rabbimiz! Senin indirdiğine iman ettik ve Peygamber’e uyduk. Artık bizi (hakikate) şahitlik edenlerle beraber yaz.”(Al-i İmran/53)

Batıla uymanın sebebi ise insana doğruyu bulması için verilmiş olan nimetleri Allah’tan gelenler üzerinde kullanmamasıdır. Nitekim;

“Göklerde ve yerde nice deliller vardır ki yanlarına uğrarlar da onlardan yüzlerini çevirerek geçerler.”(Yusuf/105)

İnsanoğlunun yüz çevirdiği hakikatlerden bir tanesi de yaratılışı üzerinde düşünmemektir. Yaratılışına dair sorması gereken soruları sormamasıdır. Muazzam bir denge ile yaratılmış olmasının üzerinde düşünememesi ve kendisine bahşedilmiş olan hayat nimetinin biteceğini bilmesine rağmen ibret almaması batıl tarafından işgal edilmesiyle sonuçlanmıştır. Çünkü insan yaratılışına dair sormuş olduğu sorularda öyle cevaplar alacaktır ki almış olduğu bu cevaplar batıldan kurtulmasıyla beraber batılın ne olduğunu öğrenmesine sebep olacaktır. Sorması gereken bu sorulardan birkaç tanesi ise şunlardır; Nereden geldim? Ne yapmalıyım? Nereye gidiyorum?

Misak aleminde söz verdiğini bu sorulardan aldığı cevap ile öğrenen insanoğlu imtihan için gönderildiği dünyada kendisinin sapıtması için çalışan bir düşmanını fark edecektir. Şurası bir hakikattir ki bir düşmanının olduğunu fark etmek yeterli olmayacaktır. Onu iyi tanımaz hamlelerinden haberdar olmazsa onun hışmına uğrayacaktır. Peki onun hile ve hamleleri nelerdir ve insan onun hışmına nasıl uğrar.

“İblis, “Rabbim! Beni azdırmana karşılık, andolsun ki yeryüzünde kötülükleri onlara güzel göstereceğim, içlerinde ihlâsa erdirilmiş kulların hariç, onların hepsini azdıracağım” dedi.”(Hicr/39-40)

“Şeytan dedi ki: “(Öyle ise) beni azdırmana karşılık, yemin ederim ki, ben de onları saptırmak için senin dosdoğru yolunun üzerinde elbette oturacağım. “Sonra (pusu kurup) onlara önlerinden, arkalarından, sağlarından ve sollarından sokulacağım ve sen onların çoğunu şükreden (kimse)ler bulamayacaksın.”
“(Araf/16-17)

Şeytanın hamleleriyle başbaşa kalmış bu kimse peygamberin davetine icabet edemeyecektir. Zaten batıl ehli olmanın sebeplerinden biri de peygamberin davetine icabet etmemektir. Peki peygamberin davetine icabet etmemelerinin sebebi nedir?

“Eğer (bu konuda) sana cevap veremezlerse(icabet etmezlerse), bil ki onlar sadece kendi nefislerinin arzularına uymaktadırlar. Kim, Allah’tan bir yol gösterme olmaksızın kendi nefsinin arzusuna uyandan daha sapıktır. Şüphesiz Allah, zalimler toplumunu doğruya iletmez.”(Kasas/50)

“Hiç kuşkusuz bu Kur’an’ın içerdiği gerçek son derece açıktır. Bu dinin ileri sürdüğü kanıt ise herkesin görüp anlayabileceği şekilde ortadadır. Kendi hevası arzusu engel olmadığı sürece bu gerçeği öğrenen birisi onu benimsemekten kaçınmaz. Şu halde ortada bir üçüncüsü bulunmayan iki yol vardır. Ya içtenlikle gerçeği benimsemek, arzu ve ihtirastan kurtulmak (bu durumda iman etmek, kayıtsız şartsız teslim olmak kaçınılmaz olur) ya da gerçeğe karşı direnmek arzu ve ihtiraslara uymak. Bu ise gerçeği yalanlamak ve bedbaht bir hayatı tercih etmektir. Yoksa kendi ihtiraslarına uyan art niyetli kişilerin öne sürdükleri gibi inanç sisteminde bir kapalılık söz konusu değildir. Sunulan belgelerin zayıf olduğuna yahut delillerin yetersiz olduğuna ilişkilerinin geçerli bir dayanağı ve inandırıcı bir delili yoktur.

“Eğer sana cevap veremezlerse bil ki, onlar keyiflerine uyuyorlar.”

Bu kadar kesin ve bu kadar açık. Bunu Allah söylüyor. Reddetmek ya da yorum yapmak söz konusu olamaz. Bu dinin çağrısına olumlu karşılık vermeyenler, hiçbir mazeretleri bulunmayan art niyetli kimselerdir. Hiçbir gerekçeleri mazeretleri olmayan ve gerçeği örtbas eden ahmak akılsız kimselerdir. Onlar açık ve anlaşılır gerçekten arzularına, ihtiraslarına uyuyorlar.

“Allah’dan bir yol gösterici olmaksızın kendi hevesine uyandan daha sapık kim olabilir.”

Bu durumda onlar zalim ve azgın kimselerdir:

“Elbette Allah, zalim kavmi doğru yola iletmez.”

Bu ayet Kur’an’ı anlayamadıklarını, bu dini bütünüyle kavrayacak bilgiye sahip olmadıklarını ileri sürerek; kendilerini mazur göstermeye çalışanların yollarını tıkamaktadır. Buna göre bu Kur’an kendilerine ulaşır ulaşmaz, bu din kendilerine sunulur sunulmaz önlerine bir kanıt serilmiş demektir. Hevesini ihtirasını önder edinip ona uyandan başkası bu açık ve anlaşılır gerçekten yüz çeviremez.” (Seyyid Kutub)

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

TEVFİK ALLAH (CC)’TANDIR…

SELAM VE DUA İLE…

[1] Müslim, Taharet 1; Tirmizi, Daavat 86

The post BAŞLANGIÇ NOKTASI appeared first on Ebrar Medya.

Hamd; yaratan, rızıklandıran, hidayet veren, bağışlayan ve kusurları örten, karşılıksız nimetlendiren, hesapsız rızık veren, yarattıklarının sayısını ve adedini bilen, itaat ve sevapları bir bir sayan, tuzağı sağlam olan, tekrar diriltip huzura getirecek olan, yegane ilah ve rabb Allah (cc) mahsustur.

Salat ve selam; yaratılmışların ekmeli, eşsiz önder, en büyük eğitici, en büyük komutan, en büyük başkan ve en büyük imam olan güzel örnekleri üzerinde barındıran Allah Rasulu (sav)’nun üzerine ve tertemiz ehl-i beytine, sahabesine ve tüm müminlerin üzerine olsun.

(And olsun ki) siz, kendinizden önceki (millet)lerin yoluna kulacı kulacına, arşını arşınına ve karışı karışına muhakkak tıpatıp uyacaksınız. Hatta onlar (daracık) bir keler deliğine girseler siz de muhakkak o deliğe gireceksiniz.

Sahabiler, Ya Resulallah! (O milletler) yahudiler ve hristiyanlar (mı)? diye sordular. Resul-i Ekrem (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) : Bunlar olmayınca başka kimler olur? buyurdu.”^[1]

Geçen yazımızda İsrailoğullarının maruf ve münker konusundaki zafiyetlerinden bahsetmiştik. Hakikatleri inkar edemeyen bu topluluk kendlilerine ağır gelen mükellefiyetlerde kaçış yolları aramaya koyuldular. Zahiren suç işlemiyormuş gibi gözüküp yasaklanan şeyi yapacak hileli yollar buldular. Bunun en açık örneği Cumartesi kıssasıdır.

Şüphesiz siz, içinizden Cumartesi yasağını  çiğneyenleri bilirsiniz. Biz onlara, “Aşağılık maymunlar olun” demiştik. (Bakara/65)

Ey kendilerine kitap verilenler! Birtakım yüzleri silip de tersine çevirmeden, yahut cumartesi halkını  lânetlediğimiz gibi onları lânetlemeden, yanınızda bulunanı (Tevrat’ı) doğrulayıcı olarak indirdiğimiz bu kitaba (Kur’an’a) iman edin. Allah’ın emri mutlaka yerine gelecektir. (Nisa/47)

Verdikleri sağlam söz(ü yerine getirmemeleri) sebebiyle “Tûr”u üzerlerine kaldırdık ve onlara, “Tevazu ile kapıdan girin” dedik. Yine onlara, “Cumartesi (yasakları) konusunda haddi aşmayın” dedik ve onlardan sağlam bir söz aldık. (Nisa/154)

(Ey Muhammed!) Onlara, deniz kıyısında bulunan kent halkının  durumunu sor. Hani onlar Cumartesi (yasağı) konusunda haddi aşıyorlardı. Zira tatil yaptıkları Cumartesi günü balıklar onlara akın akın geliyor, tatil yapmadıkları (diğer) günlerde ise gelmiyorlardı. İşte onları yoldan çıkmaları sebebiyle böyle imtihan ediyorduk.  (Araf/163)

De ki: “Allah katında cezası bundan daha kötü olanları size haber vereyim mi? Onlar, Allah’ın lânetlediği ve gazabına uğrattığı, içlerinden maymunlar ve domuzlar çıkardığı kimseler ile şeytanlara tapan kimselerdir. İşte bunların yeri daha kötüdür ve onlar doğru yoldan daha çok sapmışlardır.” (Maide/60)

“İbn Abbas (ra)’dan gelen rivayete göre: Bunlar Davud (as) zamanında yaşayan Medine ile Şam arasında ve deniz kenarında yer alan Eyle kasabası sakinleridir. Bu kasabaya senenin bir ayında dünyanın her tarafından çok sayıda balık gelirdi. Adeta denizin yüzü görünmez bir hal alırdı. Bu ayın dışında bir de Cumartesi günü de durum aynı olurdu. Bu kasaba halkı deniz kıyısında havuzlar kazıp bunlara arklar ve kanallar açarlardı. Bu kanallar yoluyla balıklar havuza gelince Pazar günü de avlıyorlardı. Bu şekilde balıkları havuzda tutarak haddi aşanlardan olmuşlardı. Allah (cc)’ın azabından korktukları için sadece havuzdaki balıkları tutmakla yetiniyorlardı. Aradan uzun zaman geçince çocukları da onların yolunu tutmuşlar ve mal-mülk sahibi olmuşlardı. Bu yasağı çiğnemelerini hoş karşılamayan Medine ahalisinden bazı kervanların oraya gelip onları bundan nehyediyorlardı. Fakat onlar bundan vazgeçmeyerek “Biz şunca zamandır bu işe devam ediyoruz. Allah (cc) malımızı arttırmaktan başka bir şey yapmadı” dediler. Buna karşılık onlara; “Siz bu duruma aldanmayınız. Çünkü Allah (cc)’ın azabı ve helakı er ya da geç size gelecektir” dediler. Bundan sonra zelil maymun haline geldiler ve üç gün bu şekilde yaşadıktan sonra öldüler.”[2]

Allah Teâlâ buyuruyor ki: Ey yahûdîler topluluğu; Allah’ın dinine karşı isyan eden, ahdine karşı çıkan, kendilerinden aldığı sözü bozan, cumartesi gününü saygıyla karşılamayan, o gün Allah’ın emrine ken­dilerini vermeleri gerektiği halde, cumartesi günü balık avlamak için hîle yapan, iplerini, ağlarını ve oltalarım cumartesinden önce kurup cumartesi günü olunca âdet olduğu gibi balıkların atılan oltaya, ağa ve ipe düşmelerini sağlayan, cumartesi günü geçince geceleyin oltaya düşen balıkları toplayan kasaba halkının başına neler geldiğini görün. Böyle yapmaları nedeniyle Allah onları maymunlar şekline çevirdi.

Bilindiği gibi maymun, dış görünüşü ve şekliyle insana en çok benzeyen hayvandır, ama hiç bir zaman gerçek insan değildir. İŞTE ONLARIN AMELLERİ VE HİLELERİ HAKİKATE BENZEDİĞİ VE GERÇEKTE İSE ONA AY­KIRI DÜŞTÜĞÜ İÇİN CEZALARI DA YAPTIKLARININ CİNSİNDEN OLMUŞTU.”

“Muhammed İbn İshâk, İkrime’den nakleder ki, o İbn Abbâs’ın şöyle dediğini bildirmiş :… Medyen denilen, Kudüs ile Tûr arasında bulunan bir kasabada yaşıyor­lardı. Allah onlara cumartesi günü balıkların avlanmasını ve yenmesini yasakladı. Cumartesi günü boyunca balıklar suyun yüzeyinde topluca dolaşıyorlardı, cumartesi günü geçince balıklar da kayboluyorlardı. Bü­yük küçük hiç bir balık görülmüyordu. Ama cumartesi günü gelince balıklar topluca suyun yüzeyinde beliriyor, cumartesi gidince kaybo­luyordu. Bu durum uzun bir süre böyle devam etti ve onlar balık ye­meye fazlasıyla iştah duydular. İçlerinden adamın birisi cumartesi günü gizlice bir balık aldı, deldi, iple bağladı, suya bıraktı ve sahilde bir direğe bağladı. Sonra olduğu gibi bıraktı, ertesi günü olunca geldi onu aldı. Yani cumartesi günü almamıştı. Sonra götürdü ve balığı ye­di. Bir sonraki cumartesi günü olunca aynı şekilde davrandı. Kasaba halkı balık kokusunu duydular ve dediler ki, «Allah’a andolsun ki bir balık kokusu duyduk.» Sonra adamın yaptığı şeyi gördüler ve onlar da o adamın yaptığı gibi yaptılar. Uzun süre gizlice böyle davranıyorlardı. Sonra Allah onları çabucak cezalandırmadı. Nihayet açıktan açığa ba­lık avlanmaya ve sokaklarda satmaya başladılar. Onlar arasında hak yolunda direnen bazı gruplar dediler ki, yazıklar olsun size, Allah’tan korkun! Ve yaptıkları davranıştan onları menettiler. Balık yemeyen ve topluluğu yaptığı davranıştan dolayı menetmeyen bir başka grup da dedi ki: «Allah’ın helak edeceği veya şiddetli bir azapla azaplandıracağı bir topluluğa niçin öğüt veriyorsunuz? Onlar da, Rabbımıza karşı mazeretimizin olması ve onların davranışlarının cezasının bize de ulaş­masından korktuğumuz için ve belki onlar Allah’tan sakınırlar diye, karşılığını verdiler. İbn Abbâs der ki: Onlar bu durumda iken hak yolunda sebat eden diğer grup kendi meclislerinde ve ma’bedlerinde bulunuyorlardı. İnsanları araştırdıklarında onları görmüyorlardı. Bir­birlerine dediler ki; halkın bir durumu var, ne yapıyorlar bir bakın? Gittiler onları evlerinde aradılar ki evleri üzerine kilitlenmiş. Geceleyin evlerine girmişler ve üzerlerine kapılarını kilitlemişlerdi ve hepsi de maymun şekline dönüşmüşlerdi. Onlar aynıyla kişileri tanıyorlardı ve her birinin maymun olduğunu biliyorlardı. Kadınlar aynı şekilde dişi maymun olmuşlardı, çocuklar da aynı şekilde yavru maymun ha­line gelmişlerdi.

Süddî, «onlara aşağılık maymunlar olun dedik» âyeti konusunda der ki; bunlar île (Kudüs) halkıdır. Bu, denizin kıyısında olan bir kasa­baydı. Allah Teâlâ yahûdîlerin cumartesi günü iş yapmalarını yasakla­mıştı. Ne var ki cumartesi günü denizdeki balıkların hepsi yüzeye çıkıyor­du. Hattâ solungaçlarını sudan çıkarıyorlardı. Pazar günü olunca de­nizin dibine dalıyor ve hiç birisi görünmüyordu. Cumartesi olunca tek­rar beliriyorlardı: «Onlara deniz kıyısındaki kasabanın durumunu sor. Cumartesi yasaklarına tecâvüz ediyorlardı. Cumartesileri balıklar sü­rüyle geliyor, başka günler geliniyorlardı. Biz onları yoldan çıkmaları nedeniyle böylece deniyorduk.» (A’râf, 163) Bu kavimden bir kısmı ba­lık yemek istedi. Adam bir çukur kazıyordu ve çukuru bir kanalla de­nize bağlıyordu. Cumartesi günü olunca kanalı açıyor ve dalgalar ba­lıkları çukura atacak kadar kenara vuruyordu. Balık çukurdan dışarı çıkmak istiyorsa da kanaldaki suyun azlığı nedeniyle çıkamıyordu. Pazar günü gelince adam geliyor ve balığı alıyordu. ADAM BALIĞI PİŞİRİNCE KOKUSUNU KOMŞUSU DUYUYOR VE NASIL ELDE ETTİĞİNİ SORUYOR, ADAM DA ONA YAPTIĞI ŞEYİ HABER VERİYORDU. BU SEFER KOMŞUSU DA ONUN YAPTIĞI GİBİ YAPMAYA BAŞLIYORDU. NETİCEDE BALIK YEMEK, KASABA İÇERİSİNDE YAYILDI. Bilginleri onlara dediler ki; Yazıklar olsun size, helâl olmadığı halde cu­martesi günü balık tutuyorsunuz? Onlar da hayır biz cumartesi günü değil, pazar günü avlanıyoruz, dediler. Bilginleri: Hayır, siz suyu aç­tığınız gün, balık çukura doluyor ve balığı avlamış oluyorsunuz, dedi­ler. Fakat onlar vazgeçmediler. Onların bu davranışlarını yasaklayan bazı bilginler birbirlerine dediler ki: «Allah’ın helak edeceği veya şid­detli bir azâbla azâblandıracağı bir topluluğa niçin öğüt veriyorsunuz?» (A’râf, 164) Siz öğüt verdiniz sizi dinlemediler, niçin halâ öğüt veriyor­sunuz? dediler. O öğüt verenler de dediler ki: Rabbımıza hiç değilse bir özür beyan edebilmemiz içindir. «Belki Allah’a karşı gelmekten sakınır­lar dediler.» (A’râf, 138) Onlar öğüdü dinlemeyince müslüman olanlar dediler ki Allah’a andolsun ki biz sizinle aynı kasabada oturmayız. Ve kasabayı bir duvarla ayırdılar. Müslümanlar bir kapı, cumartesi gü­nünü çiğneyenler ise bir başka kapı açtılar. Dâvûd (a.s.) onları la’netledi. Müslümanlar bir kapıdan kâfirler de kendi kapılarından çıkıyor­lardı. Bir gün müslümanlar kendi kapılarından çıktıklarında kâfirlerin kapılarının açılmadığını gördüler. Bu açılmama bir süre daha devam edince müslümanlar duvarlardan onların olduğu bölgeye baktılar ki; onlar hep birbiri üzerine atlayıp sıçrayan maymunlar olmuşlardı.”[3]

Uzun söze hâcet yok… Sadaka Rasulullah Sadaka Rasulullah Sadaka Rasulullah…

Bu ümmet aynen onlara benzedi. Zahiren suç işlemiyormuş gibi gözüküyorlar ama suç işliyorlardı. Zahiren faiz değilmiş gibi göstererek alım ve satımda borç alış verişinde hileli yollarla faizle elde edilecek olan haksız kazancı elde eden bu ümmet sahabeye mi benziyor İsrailoğullarına mı? Faiz için havuz açmışlar bu havuza da kanallar uzatarak kendilerine yasak olanları elde ediyorlar. Bunu da vade, enflasyon, değer kaybı, taksit, takas, borç ödeme, borç alma gibi isimlerle örtüyorlar. Allah (cc)’ın razı olmadığı yönetim şekillerini, fikirleri suç değilmiş, küfür değilmiş gibi göstermeye çalışarak deliller getirmeye çalışıyorlar. Allah (cc)’ın razı olmadığı fiillerin, arzuların, hedeflerin, davaların İslam’a aykırı olmadığını göstermeye çalışıyorlar. Manasından bir haber oldukları delillerle de bu havuza kanallar açmaya çalışıyorlar.

Tıpkı maymunun insana benzeyip insan olmaması gibi bunlar da müslümana benziyor ama müslüman değil. Kendileri de amellerine benzediler. Amelleri marufa benziyor ama maruf değil. Türlü türlü belalara uğruyorlar ve zillete mahkum oluyorlar. Her geçen gün daha da adileşiyor daha da çirkinleşiyor daha da ahlaksızlaşıyorlar.

Maruf ve münker için canını veren sahabe nerede? Münkeri açıktan işlemek hususunda Allah (cc)tan korkan (!) ve ona kanallar açan bu ümmet nerede? Bu manzara bugün neredeyse şuursuzundan şuurlusuna bir çok kimsede görünür bir illet oldu. Zahiren itaat ediyor gibi gözüküyor ama asılda itaatsizlik ediliyor. Uyaranlara da bu itaatsizlik değil diyerek kanallar ve havuzlar gösteriliyor. İsrailoğulları da öyle diyordu; Cumartesi günü tutmadık ki, Pazar günü tuttuk diyerek nefislerini aldatıyorlardı. Marufa ve münkere riayet etmek ağır geliyordu. İmani esasları inkar etmiyorlardı. Benim kitabım yok peygamberim yok demiyorlardı. Bunu demedikleri zaman kurtulacaklarını sanıyorlardı. Halbuki maruf ve münker bu dinin esasıdır. Onlara riayet imanın alametidir. Onları delmek, kanallar açmak da nifakın, isyanın, inkarın alametidir.

Bugün her müslümanın münkere, itaatsizliğe açılmış havuzları ve onlara bağlanan kanalları tespit edip yıkması gerekir. Zira bunun sonu hüsrandır. İtaat ve ibadetlerin faydası döner kula erişir. İsyan, muhalefetin zararı da döner kula erişir. Allah (cc) el-Ğaniy’dir ona erişecek bir fayda ve zarar yoktur. İsrailoğullarının bu hasletinden uzaklaşmalı ve hayatımızın en ücra köşelerine bile girmesini fırsat vermemeliyiz. Marufa ve münkere sıkı sıkı tutunmak dileğiyle…

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

SELAM VE DUA İLE

TEVFİK ALLAH(C.C)’TANDIR…

[1] İbn-i Mace – Kitabu’l Fiten Bab: 17 H.No:3994

[2] Fahreddin er-Razi – Tefsir-i Kebir – Bakara/65 Tefsiri

[3] İbn-i Kesir – Büyük Kur’an Tefsiri – Bakara/65 Tefsiri

The post CUMARTESİ KISSASI (MÜNKERE AÇILAN KANALLAR) appeared first on Ebrar Medya.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd, alemlerin Rabbi, Meliki ve yaratıcısı olan, kulluk edilmeye tek layık olan, dualara icabet eden, mükafatlandıran, cezalandıran Allah (cc)’a mahsustur.

Salat ve selam; müminlerin örneği, lideri ve başkumandanı olan alemlere rahmet Allah Rasulu (sav)’in üzerine olsun. Ve yine selam O’nun tertemiz ehl-i beytine, sahabesine ve tüm müminlerin üzerine olsun.

Toplumsal olarak yaşamak zorunda olan insanoğlu gün içerisinde defalarca insanlarla bir araya gelir, konuşur, alış-veriş yapar ve onlardan ayrılır. Hatta bir araya gelmek için özel vakit ayırdığı da olur. Muhabbet ortamı, arkadaş ortamı, iş ortamı, aile ortamı, vs…

Bir araya gelme sebepleri farklı farklıdır. Kimi Allah için, kimi iş için, kimi menfaat için, bir sorunu çözmek için bir araya gelir. Ve muhakkak bu buluşmada konuştukları masaya yatırdıkları bir mesele vardır ve bütün konuşma bu konu etrafında döner. Arada bir bu konunun dışına çıkılsa da asıl konuşulan bir araya gelme sebebi olan konudur. Bizi rehbersiz bırakmayan Allah (cc)’ a hamd olsun ki bize bu gibi durumlarda dahi nasıl davranacağımızı göndermiş olduğu elçi ile bildirmiştir. “Niçin bir araya gelmek gerekir, ne konuşmak gerekir ve nasıl konuşmak gerekir” bu gibi soruların cevabı O(sav)’ın talimatlarıyla şekillenmiştir. Bu ay ki yazımızda ele alacağımız hadisi naklederek başlayalım;

Ebu Hureyre’den (rivayet edildiğine göre) Rasûlullah (s.a) şöyle buyurmuştur:

“Allah’ı zikretmeden bir meclisten kalkan topluluk, eşek leşi gibi (bir pislik)den kalkmış gibi olurlar ve (bu meclis kıyamet gününde) kendileri için bir üzüntü (kaynağı) olur.”[1]

“Dünyada Allah’ın ismi anılmadan sona eren meclisler kıyamet gününde orada oturanlar için en büyük üzüntü kaynağı olacaktır. Çünkü genellikle Allah’ın zikredilmesinden mahrum olan meclisler, gıybet ve dedikodudan uzak kalmaz. Bilindiği gibi müslümanların gıybetini yapmak ölü eti yemek gi­bidir. Bu bakımdan böylesi meclislerden kalkanların hâli, etrafına pis ko­kular neşr eden bir eşek leşinin etrafında bir süre oturduktan sonra kalkan­ların haline benzer.

Bu kimseler, kıyamet gününde zikir meclislerinde bulunan kimselerin eriştiği yüksek makamları gördükçe, dünyada iken vakitlerini zikirden uzak yerlerde geçirip de cennetin daha yüksek makamlarına erişemedik­leri için üzüntü ve pişmanlık duyacaklar ve cennette iken bile bu sıkıntı ve pişmanlıkları devam edecektir. Binaenaleyh cennet halkının yegâne sı­kıntısı bu olacaktır.

Allah’ın zikri bulunan meclislerde ise küçük günahlar işlenmiş bile ol­sa bu zikir o günahlara kefaret olur. Nitekim 4857 nolu hadisin şerhinde gelecektir.

Bezlu-l Mechud yazarının açıklamasına göre; bu hadis-i şerifte açık­lanmak istenen leş yeme hükmünde olan gıybetin yapıldığı yerlerde bulunmanın çirkinliğidir. Çünkü gıybeti dinleyenler de gıybeti yapan kimsenin günahına ortak olur.”[2]

Yukarıda da belirttiğimiz gibi gerek gün içerisinde gerekse de bazı gün ve gecelerde bir araya gelirler. Peki bu insanlar ne için bir araya geliyorlar  ve bir araya geldiklerinde de neler konuşuyorlar? Sen de bu insanlardan birisin ve bir araya geldiğin kişilerde öyle. Soruyorum ne için bir araya geliyorsunuz ve bir araya geldiğinizde neler konuşuyorsunuz. Hiç o birlikteliğiniz de Allah (cc)’ı zikrediyor musunuz? Bir ayetten bir hadisten ya da bu ayet ve hadislerin emrettiği bir davranıştan mı bahsediyorsunuz yoksa bu ayet ve hadislerin neyhettiği bir hal içerisinde mi bulunuyorsunuz? Ya da biri bir nasihat ettiğinde bir ayet ve hadis naklettiğinde gerek içinizden gerekse dışarıdan bir tepki ile mi karşılık veriyorsunuz? Ya da o hatırlatmayı yapanı artık aranıza mı almıyorsunuz? Ortamı bozuyor keyfimizi kaçırıyor gerekçesiyle ya da rahat konuşamayız korkusuyla uzak mı tutuyorsunuz ortamınızdan.

Neden bir araya geldiniz ve  ne konuştunuz? Allah (cc) rahmet meleklerini yeryüzüne rahmet dağıtması için gönderse senin bulunduğun ortama uğrarlar mı? Öyle bir ortamın ve o ortamda öyle konularınız olsun ki Allah(cc) o ortama rahmet etsin bir de yukarıda ki hadiste bahsedilen duruma düşülmesin.

O konuları neden açtınız? Konuştuğunuz şeyler size ebedi hayatta fayda verecek şeyler mi yoksa sizi daha çok mükâfattan uzaklaştıracak şeyler mi? Ya da kin ve nefreti artıracak ve böylelikle de parçalanmaya sebep olacak olan şeyler mi? Bu gibi ortamlarda kişiler rahmetten öyle uzaklaşır ki konuşulan konuların çirkinliği gittikçe artar, espirilerin ve şakaların boyutu küfre ulaşacak seviyeye gelir. Öyle ki şakayı ve espiriyi yapan da gülen de büyük bir zarar ve ziyan ile ortamdan ayrılır.

Tek bir Allah (cc) kelamı konuşulmadan, nasihat edilmeden, bir hatırlatma yapılmadan ayrıldığımız o kadar çok birlikteliğimiz var ki? Tehlikenin farkında mısınız? Allah (cc)’ı zikretmeyi unutuyoruz. Kalbimizdeki ateş sönmeye yüz tutmuş belki de sönmüş olacak ki Alemlerin Rabbini, Melikini yaratıcısını, murakebe edeni, hesaba çekecek olanı zikretmeden O’nun emirlerini dikkate almadan çok büyük bir vaktimiz geçiyor. Bu koskocaman bir zarar değil mi? Diğer tehlikelerin habercisi değil mi?

Boş boş muhabbetler, gıybete varan konuşmalar, kibir ve riya ile dolu olan cümleler ve hareketler, küçük dil gözükecek kadar kahkahalar bir ortamda bir araya geldiğinde o ortam büyük bir kayba ve zarara düşmüştür. İyi olan hasletleri de sönecek ve her birlikteliğinde bu katlanarak devam edecektir.

Bu gibi birliktelikler iyiliği emretmek ve kötülüğü nehyetmek görevini ihmal ettirecektir. Çünkü bu görevi yerine getirecek kişiler bu ortamlara alınmazlar. Bu ortamlar bu görevi yerine getirmeyen kişilerden teşekkül etmektedir. Hatalarını söylemeyen, uyarmayan ve onları azap ile korkutmayan, bu gibi hataları çözmek için bir yol arayışına girmeyecek olanların bir araya geldiği birlikteliktir. İçler acısı bir durum.

Tabii ki her ortam böyle değildir. Öyle ortamlar vardır ki o ortamda bir hata da etsen, yanlış bir kelimede kullansan sırf bu ortam içinde bulunmuş olmaktan ve orada zikredilenlerden sebep yapmış olduğun hatalara kefaret olur ve affedilirsin. Yukarıdaki hadisin şerhinde bir cümle geçmişti; “Allah’ın zikri bulunan meclislerde ise küçük günahlar işlenmiş bile ol­sa bu zikir o günahlara kefaret olur. Nitekim 4857 nolu hadisin şerhinde gelecektir.” Şimdi o hadise bakalım ve yazımızı noktalayalım.

4857… Abdullah İbn Amr İbn Âs dedi ki: (Bir takım) kelimeler vardır ki bir kişi meclisinden kalkarken onları okuyacak olursa o kişiden (bu mecliste sadır olan hatalar) bu kelimeler sebebiyle mutlaka affedilmiş olur. Bir kimse bu kelimeleri bir hayır ya da zikir meclisinde okursa, bu meclis bu kelimeler sebebiyle o kimse için ha­yırla sonuçlanmış olur. Tıpkı sayfa üzerinde mühür basılır gibi (bu mecli­sin sonuna da hayır mührü basılmış olur. Sözü geçen kelimeler şunlardır:) “Sübhanekellâhümme ve bihamdike; lâ ilahe illâ ente; estağfiruke ve etûbu ileyk: Ey Allahım seni (noksan sıfatlardan) tenzih ederim. Sen­den başka (hakiki) bir ilah yoktur, senden af diliyor ve sana tevbe edi­yorum.”

4858… (Bir Önceki hadisin) bir benzerini de Peygamber (s.a.)’den Hz. Ebu Hüreyre (rivayet etmiştir).

4859… Ebu Berze el-Eslemî dedi ki: Rasûlullah (s.a.) meclisten kalkmak istediği zaman (meclisin sonunda “Sübhanekellâhümme ve bihamdik, eşhedü enlâ ilahe illâ ente estağ­firuke ve etûbe ileyk: Ey Allah’ım seni (şanına yakışmayan her sıfattan) tenzih ederim. Senden başka (gerçek) bir ilah olmadığına şahitlik ede­rim. Senden af dilerim ve sana tevbe ediyorum.”derdi.

(Bir gün Rasûlullah (s.a.) meclisinden kalkarken bu kelimeleri oku­yunca orada bulunan) bir adam:

Ey Allah’ın Rasulü, sen (bugün) daha Önce söylemediğin bir söz söy­lüyorsun (bu sözü niçin söylüyorsun?) dedi de:

(Rasûlullah) (s.a.):

Mecliste (geçen süre içerisinde orada bulunanlardan sadır) olan ha­taları örter” (de onun için bunları söylüyorum)” buyurdu.

Açıklama

Bu babda gelen hadis-i şeriflerde sözü geçen duaların, bir meclisten kalkarken okunması halinde okuyan kimsenin o mecliste işlediği küçük günahlara kefaret olacağı, ifa­de edilmektedir. Bu mevzuda Hz. Ali’den rivayet edilen bir hadis-i şerif de şu mealdedir:

“Her kim (âhirette) sevabının büyük ölçülerle ölçülebilecek kadar çok olmasını isterse meclisin sonunda: “Sübhane rabbike rabbil iz­zeti amme yesifûn ve selâmün alel mürselîn ve’l hamdü lillahi rabbil âlemin”[3](Saffat/180-181-182) desin.”[4]

Rahmet kapıları bu kadar genişletilmiş iken ve bu da kolaylaştırılmış iken, o daracık ateş dolu yollara girmenin anlamı nedir? Allah(cc)’ın razı olduğu ortamlara erişmek varken razı olmadığı ortamları oluşturmak için bu kadar uğraşmak ve plan yapmak neden? Çok mu zor Allah (cc)’ın anmak ve O’nun emirlerini hatırlamak. Yoook zor olan bu değil zor olan çeneyi tutmak, nefse hakim olmak. Bu zor geliyor. Tatlı geldiği için zor geliyor.

Hani nerede Allah’ı ve Rasulu’nu her şeyden çok sevmek. Allah ve Rasulunun sevdiği sana da sevimli gelecek hatta en sevimli gelecek ki sevgi iddiasının ispatı olsun. Sen Allah’ın razı olduğu Rasulü’nun gösterdiği ortamları daha çok sevecek ve o ortamlarda bulunacaksın. Diğer ortamlar seni sıkmalı rahatsız etmeli ki imanın tadını bir nebze olsun alabilesin. Her birlikteliğin başlangıcının ve sonunun Allah’ı(cc) anmakla geçmesi dileği ile…

SELAM VE DUA İLE…

TEVFİK ALLAH’TANDIR.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN.

[1] Sünen-i Ebu Davud – Edeb Bölümü – “İnsanın Oturduğu Bir Meclisten Hiç Allah’ı Zikretmeden Kalkıp Gitmesinin Çirkinliği” 4854. Hadis

[2] İlgili hadisin şerhi (Ebu Davud)

[3]  “Senin Rabbin; kudret ve şeref sahibi olan Rab, onların nitelendirdiği şeylerden uzaktır, yücedir. Peygamberlere selâm olsun.”

[4] Sünen-i Ebu Davud Edeb Bölümü Meclisin Kefareti Bölümü

The post AKŞAM NERDESİN ? appeared first on Ebrar Medya.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd; yeri ve göğü emsalsiz bir şekilde yaratan ve onlara hükmeden, itaat eden kullarına Cennet’i bahşeden, kendisine kullukta kullarına yardım eden, kula hidayet için ne lazımsa hepsini temin eden ve ayağının dibine kadar getiren yegâne hâkimiyet sahibi Vacibu’l Vücud, Vahidu’l Kahhar Allah (cc)’a mahsustur.

Salat ve selam; hidayet rehberi, kendisine itaatin farz olduğu, izinden gidilmeye en layık olan, yaşayan Kur’an, çokça şükreden bir kul, müminlerin; lideri, kardeşi, öğretmeni, komutanı, hocası olan Allah Rasulu (sav)’e, ehli beytine, sahabesine ve tüm müminlerin üzerine olsun.

Hayatımızda  “Heh! Tam Zamanında!” demişliğimiz ya da birileri derken duymuşluğumuz olmuştur. Bu anlar ya uzun süreden beri beklenen bir şeyin en lazım olan zamanda gelmesiyle ya da lazım olan şeyin birden karşımıza çıkmasıyla olmuştur. Bu gibi durumlarda o kadar rahatlar seviniriz ki sanki koskoca bir yük üstümüzden kalkmış gibi olur. Aynı zamanda da “o şeyin” kıymetini bilmeye götürür. İtina ile korur, ya da en güzel şekilde ondan istifade etmeye çalışırız. Çünkü öyle bir zamanda çıktı ki karşımıza, öyle bir haldeydik ki o an, ona çok fazla ihtiyacımız vardı.

Evet, niçin böyle bir giriş yaptığıma gelince;

Ramazan ayı bizim için; “Heh! Tam Zamanında!” dememiz gereken bir aydır. Çünkü öyle bir zamanda gelir ki; bir senenin verdiği yorgunluk, günahlara batmış olmanın verdiği gafillik, Allah’ı unutmanın sağladığı katılık, nefse düşkünlüğün sonucu olan gevşeklik içindeyken karşımıza çıktı. Elhamdulillah…

Ya da uzun süredir ettiğin bir duanın karşılığıydı belki… Toparlanmak için kalbinin bir sebep aramasının cevabıydı belki Ramazan… Hani duada samimiyeti yakalamak isterken; bir şey olsa da onu yapsam ve bu halimden kurtulsam diye düşündüğümüz şey var ya heh işte o şey Ramazan olabilir.

Öyle bir durumdaydık ki belki Ramazan’dan başkası derman olmayacaktı yaramıza. Ramazan ayı her açıdan nimet bilinip muhafaza edilmesi gereken aydır. Bu ayın isminin Ramazan oluşu bile ona karşı dikkatli olmamız gerektiğini aşılar bize. Mesela;

1- İmam Halil’den nakledildiği üzere yaz sonunda güz mevsiminin başında yağıp yeryüzünü tozdan temizleyen yağmur mânâsına gelen “Ramadi” kelimesinden alınmıştır. Bu yağmurun yeryüzünü yıkadığı gibi Ramazan ayı da iman edenleri günahlardan yıkayıp kalblerini temizlediği için bu adla anılmıştır.

2- Çoğunluğun görüşüne göre Ramazan “Ramaz” kelimesinden alınmıştır. Ramaz; güneşin hararetinin şiddetinden taşların son derece kızmasıdır ki, böyle pek kızgın yere de Ramdâ denir. Bu bakımdan Ramazan, “Ramdâ”dan yanmak mânâsına fiilinin masdarıdır. Yani kızgın yerde yalın ayak yürümekle yanmak demektir. Bu mânâda “Kızgın yerde ayağı yandı.” denir.

Baş tarafına “şehr” kelimesi eklenerek “şehrü Ramazan” bu mübarek aya özel isim yapılmıştır. Çünkü bu ayda açlık, susuzluk hararetinden ıztırab çekilir. Yahut orucun harareti ile günahlar yakılır.[1]

Günahlarımızı yakmak için kapımıza gelen ay, elbette dört gözle beklediğimiz ve bir an önce gelmesini istediğimiz bir ay olmalıdır. Bu ayda kul Allah’a yakınlaşır ve arınır. Kendisini Rabbi’ne karşı aldatan şeytan bu ayda zincirlenmiştir. Artık nefsi vardır ve nefsi ona kendisinin gerçek yüzünü gösterecektir. Senin Ramazan ayında bu günahı işlemeye devam etmen, artık o günahı işlemen için şeytana ihtiyacının olmadığını gösterecektir. Nefis sana bu gibi tanımlarda bulunacak ve senin ne durumda olduğunu gösterecek. Telaş yapma, başı rahmet, ortası mağfiret sonu ise Cehennem’den kurtuluş olan bir ayın içindesin. İste, verilecektir. Yakar, icabet edilecektir.

Öyle bir aydayız ki, şöyle bir örnekle anlatmaya çalışalım; Sanki bir saatliğine bizi altın dolu bir odanın içine sokmuşlar da dilediğimiz kadar alabilme konusunda serbest bırakmışlar. Ama bir şartla; eğer o altınları doldurabilecek çuvalı, sana verilen çuvaldız ve iplik ile dikebilirsen onları toplayabilirsin. Kimileri o odanın içine girer çuvalını diker kimininki büyük, kimininki küçük sonra başlar altınları toplamaya. Çuvalları genişliğince altın doldururlar ve bir yandan da ne kadar topladıklarına bakarlar. Bir saat çok kısa gelir bunlara yetmez hatta çıkarıldıkları için çok üzüntü duyarlar ve biraz daha fazla toplayamadıkları için pişman olurlar. Fakat kimileri de vardır ki; çuval dikmeye üşenir, ellerini ve ceplerini kullanmak suretiyle altınları toplar. Kendisine o kadarının yeteceğini düşünür. Bir an önce odadan çıkmak ister bir saat çok uzun, sıkıcı ve hatta yorucu gelir.

Ve odadan çıkış saati gelir. Onlara bir daha ki tarih verilir ve verilen bu tarih tam bir sene sonrasıdır. Bir sene boyunca topladıkları ile geçinecekler. Çuvalı büyük olanlar bir seneyi rahatlıkla geçirebilecek seviyede ama aklı hala toplayamadıklarında. Çuvalı küçük olanlar riskli bir iş yapmış olmanın pişmanlığı içinde ve bir sene sonrasına hatasından ders çıkarmış bir vaziyette girmenin planını yapmakta. Çuval dikmeyen ise hala durumun ciddiyetinin farkında değil ta ki elindekiler bitinceye kadar. Elindekiler biter ama akılına o bir saatlik oda gelmez, çünkü o kadar telaşlı ki düşündüğü tek şey o anki yokluktan kurtulmak…

Örneğin değerlendirmesine gelince;

Çuvalı büyük olanlar; Bunlar; Ramazan boyunca ellerini çokça Allah’a açan başını çokça secdeye götüren ve dilini çokça zikirle ıslatan kişilerdir. Ve neler yaptığını yapmadığını kontrol eden kişilerdir. Bu kişiler Ramazan’ın bitmesini istemezler ve Ramazanın bitmesine yakın büyük bir hüzün kaplar içlerini. Çünkü bu ay öyle bir ay ki Allah’a çok yakınlar, açlıkları ve susuzluklarından memnunlar, nafileleriyle büyük bir mutluluk halindeler, bu ayda yaşadıkları, gördükleri onlara bu ayı çok fazla sevdirmiştir. Çok üzülürler, çünkü nasıl bir ayın kendilerini terk ettiğini çok iyi bilirler. Ramazan’da tüm inşalara yetecek kadar, rahmet ve mağfiret toplasalar da gene de daha fazlasını elde edemedikleri için büyük pişmanlık duyarlar.

Çuvalı küçük olanlar; Bunlar; fırsat buldukça elini açan, aklına geldikçe Allah’ı anan ve çok uykusu yoksa çok yorgun değilse secdeye gidenlerdir. Bu aydan istifade ederler fakat çuvalları küçük olduğundan biraz eksik kalırlar. Çok iyi değil çok kötü de değildir durumları orta hallidir ama daha iyisini yapabilecek seviyededirler. Zaten büyük çuval dikenlerin durağıdır burası. Önce buraya uğrarlar tecrübe edinir sonra büyük çuvala geçiş yaparlar. Onlar da bu ayın bitmesine üzülürler ama şunun için; içerisinde toplayamadığı şeyler olduğunu fark ederler, tam olarak istifade edemedikleri için üzülürler ki gerçekten istifade edememişlerdir. Yani daha çok üzüntü Ramazan aynının gitmesi değil, o ayda yapamadıklarıdır. Oysa büyük çuval sahipleri Ramazan ayı gittiği için üzülürler daha çok. Küçük çuval sahiplerinden diğer farkı da budur.

Çuval dikmeyenler; Bunlar, bir an önce Ramazan’ın bitmesini isteyen kişilerdir. Orucu sadece yeme, içme ve cinsi münasebetten uzak kalmaktan ibarettir. Dolayısıyla Ramazan’da faydalanacağı bir şey yoktur onun. Çünkü ihtiyacının olduğunu düşünmez. O aya yetişince, oruç tutacak birkaç teravihe gidecek tamam yeter. Çuval dikmeye gerek yok, ya tamam güzel olur ama gerek yok çıkınca da altın toplarız, bir dahaki sene yaparız gibi düşünce yapısı vardır. Bir de Ramazan’ın bitmesiyle sevinirler, teravihlerin bitmesi için bekler sayar sayar ne zaman biteceğini hesaplamaya çalışır. Ramazan’ın son günleri geldiğinde yüzü gülmeye başlar, güller açar yüzünde. Şafak sayar gibi imsakiyeyi sayar. Son 3 hafta, son 2hafta, son 1 hafta hadi bitiyor… Sonlara doğru da gerilim artar bitmez o günler çok uzun gelir. Son 5,4,3,2,1 ve bitti. Günleri saymaktan, teravihlerini rekatlarını saymaktan, iftara kaç dakika kaldı sahura ne kadar kaldı, saat kaç bunları saymaktan fırsat bulamadı ki altın toplamaya, eline ne kadar alabiliyorsa cebine ne kadar doldurabiliyorsa o kadar işte… Ne kadar fedakârlık yapacak, yani ne kadar daha yorulacak onun hesabını yapar ve zor gelir. Çuval dikmek zor gelir kısacası. Teravih, teravihten sonra oturup az da olsa ilimden istifade edebilme fırsatı, sahurdan önce biraz yakarış, nafile ile kısa bir meşguliyet, kitap okumak, bunlar çok zor şeyler… Ooooo sabah işe kim gidecek, kim o kadar uykusuz kalacak, o kadar saat nasıl oturacak gidip uyumalı ya da hoşuna giden şeyle meşgul olmalı. E tabi ki de bu kişi Ramazan bitiyor diye sevinir. Teravih bitti diye sevinir.

Yukarıda örneği verilen 3 kişiden muhakkak ki birisi de biziz. Ve kendimizi koyduğumuz yer elbette vardır. Şu kesinlikle unutulmamalı; “RAMAZAN ÇOK BÜYÜK BİR FIRSAT, BÜYÜK BİR NİMET, FAYDALANILMADIĞI TAKDİRDE BÜYÜK PİŞMANLIKLAR YAŞATACAK KADAR EHEMMİYETLİ; NİTEKİM;

Ebû Hüreyre (r.a.)’den rivâyete göre, Rasûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu: “…Ramazan ayına girdiği halde günahlarını bağışlatmadan Ramazandan çıkan kimsenin de burnu yerde sürünsün…”[2]

“Eğer ümmetim, Ramazan’daki hayrı gereği gibi bilseydi senenin tümünün Ramazan olmasını isterdi.”[3]

SELAM VE DUA İLE…

TEVFİK ALLAH’TANDIR…

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

[1] Elmalılı H. Yazır – Hak Dini Kur’an Dili/Bakara 185 (Ramazan ismi için 4 yol izlenmiştir. Diğer iki maddeye ilgili tefsire müracaat ederek ulaşabilirsiniz.)

[2] Tirmizi-Daavat (Dualar Bölümü)/3544 nolu hadis 101.bab

[3] Heysemi

The post TAM ZAMANINDA!(RAMAZAN) appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve selam; yaratılmışların ekmeli, eşsiz önder, en büyük eğitici, en büyük komutan, en büyük başkan ve en büyük imam olan güzel örnekleri üzerinde barındıran Allah Rasulu (sav)’nun üzerine ve tertemiz ehl-i beytine, sahabesine ve tüm müminlerin üzerine olsun.

(And olsun ki) siz, kendinizden önceki (millet)lerin yoluna kulacı kulacına, arşını arşınına ve karışı karışına muhakkak tıpatıp uyacaksınız. Hatta onlar (daracık) bir keler deliğine girseler siz de muhakkak o deliğe gireceksiniz.

Sahabiler, Ya Resulallah! (O milletler) yahudiler ve hristiyanlar (mı)? diye sordular. Resul-i Ekrem (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) : Bunlar olmayınca başka kimler olur? buyurdu.”^[1]

Adem (as)’dan günümüze kadar insanlar Allah (C.C) tarafından imtihan edilmektedirler. Bu hakikat Kur’an-ı Kerim’de apaçık ifadelerle ifade edilmiştir.

“Elif Lâm Mîm. İnsanlar, “İnandık” demekle imtihan edilmeden bırakılacaklarını mı zannederler. Andolsun, biz onlardan öncekileri de imtihan etmiştik. Allah, doğru söyleyenleri de mutlaka bilir, yalancıları da mutlaka bilir.”(Ankebut/1-3)

Bu imtihanın en önemli konusu hidayettir. Bunun için de Allah (C.C) insanlara peygamber ve kitaplar göndermiştir. İnsanlara kendilerine tabi olmaya davet ederek ümmeti olmalarını emretmiştir. Hidayetin en önemli konusu da maruf ve münkerdir. Zira hidayetin yolu bunlarla çizilmiştir. Fakat insanların çoğu uymak yerine delaleti tercih etmişlerdir. Delaletin en önemli sebebi de marufa ve münkere uyum sağlamamak ve onları kabul etmemektir.

“İnsanlar tek bir ümmetti. Allah, müjdeciler ve uyarıcılar olarak peygamberler gönderdi ve beraberlerinde, insanların anlaşmazlığa düştükleri şeyler konusunda, aralarında hüküm vermek üzere kitapları hak olarak indirdi. Kendilerine apaçık âyetler geldikten sonra o konuda ancak; kitap verilenler, aralarındaki ihtiras yüzünden anlaşmazlığa düştüler. Bunun üzerine Allah iman edenleri, kendi izniyle, onların hakkında ayrılığa düştükleri gerçeğe iletti. Allah, dilediğini doğru yola iletir.”(Bakara/213)

Uzun süredir İsrailoğullarından konu olarak bahsediyoruz. Onların da bir dönem imtihan edildiği aşikardır. Peygamberler ve kitaplar gönderilmiş ve hidayete çağırılmışlardı. Ancak onlar sonuç olarak bu imtihanı kaybetmişlerdir. İhitiraslarına yenik düşmüşler kimileri hiç hak yola girmemiş kimileri ise hak yoldan sapmış. Bunun en önemli sebebi, maruf ve münkere uyum sağlamada istikrarı kaybetmektir. Nefsi istekleri ile çatışan maruflarda gevşeklik gösterdiler münkeri ise marufa çevirdiler. Çünkü onlara hidayetin çizgisinde yürümek zor geldi. Bu yolun zorluklarına katlanmak, terbiyevi eğitimde istikrar sağlamak, hedefe ulaşmak için aşılması gereken engelleri aşmak onlara zor geldi. Bir yandan iman ettikleri için inkar edemiyorlardı. İşte burada benzeri görülmemiş bir yozlaşma, alçaklaşma ve çöküş gerçekleşti. İman ettiği hakikatler kendilerine ağır gelen İsrailoğulları bu hakikatleri inkar edemediklerinden istikamet, metot ve fikirlerinde değişime gittiler. İşte bunun en önemli sebebi maruf ve münkere tam olarak teslim olamamalarıydı. İhtiraslarına nefsi isteklerine aşırı düşkünlükleriydi. Onlara benzemekten nehyedilen İslam ümmetinin bu konuya hassasiyetle yaklaşması gerekir. İslami emirleri, toplumsal vazifeleri nefsi isteklerimize, ihtiraslarımıza kurban etmemeliyiz. Onlar daima hayatımızda bir sabite olarak kalmalı ve yeri asla değişmemelidir. İşte bunun en güzel örneği Peygamberimiz (sav) ve ashabıdır. Bunun uğrunda ölümü dahi göze almışlardır. İzzet ve şeref budur. Yol budur. İman budur. Teslimiyet budur. Bu duruşun, bu tavrın, bu kanaatin dışındaki tavır ve tutumlarda, duruşlarda hayır yoktur. Kurtuluş, bozulmamak, yozlaşmamak, değişmemek, heyecanı kaybetmemek emir ve nehiylere sıkı sıkı tutunmakla mümkündür. Zira bunlar Allah (cc) tarafından peygamberler vasıtasıyla insanlara kurtuluş için indirilmiş, emredilmiş olmazsa olmazlardır. İşte İslam Ümmetinin buna çok dikkat etmesi gerekir.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

SELAM VE DUA İLE

TEVFİK ALLAH(C.C)’TANDIR…

[1] İbn-i Mace – Kitabu’l Fiten Bab: 17 H.No:3994

The post YOZLAŞMAMAK İÇİN MARUF VE MÜNKERİN ÖNEMİ appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve selam; yaratılmışların ekmeli, eşsiz önder, en büyük eğitici, en büyük komutan, en büyük başkan ve en büyük imam olan güzel örnekleri üzerinde barındıran Allah Rasulu (sav)’nun üzerine ve tertemiz ehl-i beytine, sahabesine ve tüm müminlerin üzerine olsun.

(And olsun ki) siz, kendinizden önceki (millet)lerin yoluna kulacı kulacına, arşını arşınına ve karışı karışına muhakkak tıpatıp uyacaksınız. Hatta onlar (daracık) bir keler deliğine girseler siz de muhakkak o deliğe gireceksiniz.

Sahabiler, Ya Resulallah! (O milletler) yahudiler ve hristiyanlar (mı)? diye sordular. Resul-i Ekrem (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) : Bunlar olmayınca başka kimler olur? buyurdu.”^[1]

Geçen ayki yazımızda İsrailoğullarına işaret olarak verilen izzetin yankısından bahsetmiştik. Sahip oldukları ayrıcalıklara, kendilerine sunulan imkanlara ve nasıl üstün tutulduklarına değinmiştik. Bunların boşuna olmadığını bunların karşılığında şımarmamaları, bedel ödemekten geri durmamaları ve peygamberlerinin talimatlarına harfiyen uymaları gerekecekti. Bunu yapıp yapmadıklarına bu ayki yazımızda değineceğimizi söyledik. Şimdi hep beraber bunu inceleyelim:

Kur’an-ı Kerim’de anlatılan kıssalar, insanların anlattığı kıssalara benzemez. Çünkü bir kimse kıssayı anlatırken sonuca odaklanır ve bütün hikayeyi oraya kanalize eder. En vurgulu yeri kıssanın sonu olarak görür ve olayın seyrini anlatırken hızlıca geçer, hemen sonuca gelir. Sonra kıssadan hisseyi verir ve kıssayı noktalar. Ancak Kur’an-ı Kerim’de anlatılan kıssalar böyle değildir. Sonucu hemen vermez. Sonuca doğru giden sahneleri iyice inceleme imkanı verir. Gereksiz bilgilerle dinleyiciyi yormaz ve zihnini dağıtmaz. Kıssanın başından sonuna kadar olayın içinde tutar. Gerekli şeyleri meraklandırır. Olay örgüsü öyle işler ki bilgisi verilmeyen herhangi bir şeyin (yer, zaman, isim vs.) önemsiz olduğunu muhatap hemen anlar. Eğer gerekli olsaydı bu bilgi verilirdi dedirtir. Çünkü kıssa anlatılırken çok titiz ve hassas davranıldığı için muhatap bunu kavrar. Kur’an-ı Kerim’deki kıssalar senaryo değil gerçek olaylardır. İşte bu Kur’an-ı Kerim’deki kıssaların anlatım üslubunun mükemmelliğini ortaya koyuyor. Şöyle bir örnek verelim; Bir trafik kazasına, bir kavgaya ya da herhangi bir olaya şahit olduğunuzu düşünün. Bu olayı birisine nasıl anlatırsınız? Olayı görmeye başladığınız andan sonuna kadar anlatıyor musunuz? Hayır anlatmıyorsunuz. Acele edip de bu tespitime itiraz etmeyin bana şimdi hak vereceksiniz inşaAllah. Sadece gerekli, önemli gördüğünüz kısımları anlatıyorsunuz. Görmeye başladığınız andan son ana kadar gerekli gördüklerinizi aktarıyorsunuz. Hatta sizi heyecanlandıran, korkutan ve sevindiren kısımları daha bir iştahla anlatıyorsunuz. Böylelikle bazı detaylar gözden kaçabiliyor. Hatta bu detaylar bazen o kadar önemli olur ki bütün olay örgüsünü deşifre eder ve bir bütün olarak öncesi ve sonrasıyla bir bağ kurdurur, başka bilinmezleri de ortaya çıkarır. Bunun örnekleri çoktur.

Şimdi Kur’an-ı Kerimdeki kıssaları bize, heyecanlanmayan, korkmayan, acele etmeyen, her şeyi öncesiyle, anıyla, sonrasıyla bilen, bütün her şeyi gören, işiten, bütün gizliliklerden haberdar olan, hikmetli fiilere sahip olan Alemlerin Rabbi Allah (cc) tarafından anlatıldığını aklınıza getirin ve Kur’an’daki kıssalara bakış açınızı değiştirin. Kur’an’daki kıssalar ile ilgili söylenecek çok ama çok şey var. Ama konumuz bu olmadığından çok ama çok kısaca geçmekle iktifa edeceğiz. Şimdi kıssalar ile ilgili bu gerçeği göz önünde bulundurarak İsrailoğullarının sahip oldukları nimetlere karşı tutumlarını ele almaya çalışalım. Kısaca ne yaptıklarına değinelim;

1- Musa (as)’dan bir put yapmasını istediler.

2- Buzağıyı kesmekte gevşek davrandılar.

3- Musa (as) Tur Dağına gittikten sonra puta taptılar.

4- Allah (c.c)’ı açıkça görmek istediler.

5- Kendileri için üstün olan dururken aşağıda olanı tercih ettiler. (Kudret helvası ve bıldırcın eti yerine soğan, sarımsak, mercimekten yemek istediler.)

6- Kalpleri katılaştı.

7- Musa (as)’a Sen ve Rabbin gidin savaşın dediler.

VE ÜZERLERİNE ZİLLET, MESKENET VE YOKSULLUK DAMGASI VURULDU

Musa (as) ile beraber büyük bir lütfa, nimetlere kavuşan İsrailoğulları bu cürümlere karşı eğitilmişler donatılmışlardı. Şimdi sizden ricam geçen yazımızda bahsetmiş olduğumuz İsrailoğullarına verilmiş nimetleri hatırınıza getirmenizdir. Bunlar ilk dinlerken ya da okurken onlara nelerin verildiğine odaklanmıştık. Şimdi kıssanın sonuyla birleştirerek kıssadan hisse çıkarmaya çalışalım. “Onlara nimet verilmiş ama onlar nankörlük etmişler” sonucunu hedeflemeyeceğiz. Onlara nimetler nankörlük etmemeleri üzerine verilmiş ve nimetler verilirken bunlar birer ders olarak verilmişti. Yani nimetlendirme şekilleri aslında eğitimin bir parçasıydı. Musa (as)’ın Firavunun sarayında yetişmesinden tutun, Kıptilerin başına gelen belalar, mucizeler, imtiyazlar, sihirbazların şehadeti, denizin ikiye ayrılması, bıldırcın eti kudret helvası, yerden 12 pınar fışkırmasına kadar hepsinde bir mesaj vardı. Tevhidi inkılabı gerçekleştirecek, kalplerinde tevhid şuurunu yerleştirecek ve haktan başkasına razı olmayacakları mutmain bir ruh kazandıracak cinstendi. Allah (c.c) nimetlendirirken haşa sanki damak tadımıza hitap ediyormuş gibi, ya da bizi mücadele etmekten muaf tutmuş gibi, ne yaparsak yapalım bizi destekleyecekmiş gibi ya da bize ayrıcalıklı davrandığı için amellerde gevşeklik göstermek gibi şımarıklık manasına gelen anlamlar çıkarırsak İsrailoğullarına benzemiş oluruz hafazanAllah. İsrailoğulları gerçekten eğitildiklerini ve donatıldıklarını anlamış olsalardı tavırları sihirbazların tavrı olurdu. Onlarda Musa (as) ümmeti oldular ama onlar bir çırpıda canlarını verebildiler. Bu da İsrailoğulları için büyük bir dersti. Davaları uğruna şehit olanları da gördüler. Ama ne yazık ki İsrailoğulları bir türlü kendilerinden istenen şeyi anlamadılar. Bunun zıttına hareket ettiler. Zamanında sahip oldukları nimetler onlar için ahirette derece olacakken artık çetin bir hesap ve elem dolu bir azaba dönüştü. Onların akıbetinden Allah (c.c)’a sığınırız.

Sahip olduğumuz gerek toplumsal gerekse de fertsel imkanları rahatlık, konfor, gevşemek için değil daha ileri bir boyuta geçmek için verildiğini unutmamak lazım. İşte o zaman ileride karşılaşacağımız zorluklara bugünden hazırlanmış oluruz. Çünkü nimetlendirme cinsi eğitimin bir parçasıdır. Nasıl nimetlendirildiğine bak Allah (c.c)’ın sana yegane güç sahibi olduğunu, seni daima işittiğini, seni denetim altında tuttuğunu, seninle beraber olduğunu öğrettiğini ve gösterdiğini göreceksin. Zira bunlar sen rahat et, mücadele etme, biraz da dünyaya dön, oluruna bırak, başkaları yapsın sen dinlen diye değil asıl görevine odaklanman için kolaylaştırılan şeylerdir. Ne zaman asıl görevinden uzaklaşsan kolaylıkla çözülen, halledilen şeylerin birden zorlaştığını görürsün. İşte şunu iyice anla sen mücadele ettiğin için ve etmeye söz verdiğin için nimetlendirildin, bu çizgide olduğun sürece nimetlendirilmeye devam edeceksin. Eğer başka sebepten nimetlendiriliyorsan gözden çıkarılmış olabilirsin. Sen iman ettikçe mücadele ettikçe, bedel ödedikçe değerlenir dünyadaki saadeti elde edersin. Sakın bunu unutma!

İsrailoğullarının nimetlendirilirken şımarmaları, görevlerine odaklanmamaları, dünyaya meyletmeleri, verilen talimatı uygulamamak için te’viller yapıp yokuşa sürmeleri, içlerinde çalışma azmi ve isteğinin olmaması da ZİLLETİN YANKSIYDI… GÖREMEDİLER…

“Hani, “Ey Mûsâ! Biz bir çeşit yemeğe asla katlanamayız. O hâlde, bizim için Rabbine yalvar da, o bize yerden biten sebze, kabak, sarımsak, mercimek, soğan versin” demiştiniz. O da size, “İyi olanı düşük olanla değiştirmek mi istiyorsunuz? Öyle ise inin şehre! İstedikleriniz orada var” demişti. Böylece zillet ve yoksulluk onları kapladı. Onlar, Allah’ın gazabına uğradılar. Bunun sebebi, onların; Allah’ın âyetlerini inkâr ediyor, peygamberleri de haksız yere öldürüyor olmaları idi. Bütün bunların sebebi ise, isyan etmek ve aşırı gitmekte oluşlarıydı.”(Bakara/61)

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

SELAM VE DUA İLE

TEVFİK ALLAH(C.C)’TANDIR…

[1] İbn-i Mace – Kitabu’l Fiten Bab: 17 H.No:3994

The post ZİLLETİN YANKISI appeared first on Ebrar Medya.

Hamd; yaratan, rızıklandıran, hidayet veren, bağışlayan ve kusurları örten, karşılıksız nimetlendiren, hesapsız rızık veren, yarattıklarının sayısını ve adedini bilen, itaat ve sevapları bir bir sayan, tuzağı sağlam olan, tekrar diriltip huzura getirecek olan, yegane ilah ve rabb Allah (C.C) mahsustur.

Salat ve selam; yaratılmışların ekmeli, eşsiz önder, en büyük eğitici, en büyük komutan, en büyük başkan ve en büyük imam olan güzel örnekleri üzerinde barındıran Allah Rasulu (sav)’nun üzerine ve tertemiz ehl-i beytine, sahabesine ve tüm müminlerin üzerine olsun.

(And olsun ki) siz, kendinizden önceki (millet)lerin yoluna kulacı kulacına, arşını arşınına ve karışı karışına muhakkak tıpatıp uyacaksınız. Hatta onlar (daracık) bir keler deliğine girseler siz de muhakkak o deliğe gireceksiniz.

Sahabiler, Ya Resulallah! (O milletler) yahudiler ve hristiyanlar (mı)? diye sordular. Resul-i Ekrem (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) : Bunlar olmayınca başka kimler olur? buyurdu.”^[1]

“Ey İsrailoğulları, size bağışladığım nimetimi ve sizi (bir dönem) alemlere üstün kıldığımı hatırlayın.”(Bakara/47)

Allah Teâlâ İsrâiloğullarının geçmişlerine ve atalarına verdiği ni­metlerini ve kendilerine peygamberler göndererek, kitaplar indirerek zamanlarındaki diğer milletlere üstün kılmasını hatırlatıyor. Nitekim Allah Teâlâ başka âyet-i kerîmelerde şöyle buyurmaktadır: «Biz on­ları bir bilgiye dayanarak âlemlere tercih etmiştik.» (Furkân, 32), “Hani Mûsâ kavmine demişti ki; Ey kavmim, Allah’ın sizin üzeriniz­deki nimetini hatırlayın. Hani sizden peygamberler yaratmış ve sizi hükümdarlar kılmıştı ve size âlemlerden hiç birine verilmemiş olan şeyi vermişti.» (Mâide, 20)

Ebu Ca’fer el-Râzî, Rebî’ İbn Enes’den o da Ebu’l-Âliye’den «Ve sizi âlemlere üstün kıldık» âyeti konusunda şöyle dediğini nakleder : Kitap, peygamberler ve hükümdarlık verilerek o zamandaki âlemler­den üstün, kılınmışlardı. Mücâhid, Rebî’ İbn Enes, Katâde ve İsmâîl İbn Ebu Hâlid’den buna benzer bir rivayet nakledilir.[2]

İsrailoğullarının eline Musa (as) peygamberliği ile yeni bir fırsat geçmişti. Yukarıdaki ayetlerde bildirildiği üzere eski ihtişamlı günlerine dönmeleri için yeni bir imkana sahip olmuşlardı. Tam da özgürlüğe, izzete ve şerefe susadıkları bir dönemde olmuştu bu. Zira Firavunun otoritesi altında özgürlükleri, izzet ve şerefleri büyük bir tehlike altındaydı.

Allah(cc) İsrailoğullarına gerçekten güzel imkanlar sundu. İzzetin yankılarını kalplerinin en ince yerlerine kadar ulaştırdı. Öncelikle liderleri olan Musa (as)’ı güzelce eğiterek bazı ayrıcalıklarla nimetlendirdi. Tam burada Musa (as)’ın peygamberliğinden önceki hayatına girmek gerekir ama konumuzun ekseninden uzaklaşacağı için sadece şu ayetler ile iktifa edeceğiz. Zira bu ayetler yeteri derecede açık ve bilgi verici:

 “Hani annene ilham edilmesi gereken şeyleri ilham etmiştik:”

Onu sandığın içine koy, suya bırak, böylece su onu sahile bıraksın; onu benim de düşmanım, onun da düşmanı olan biri alacaktır. GÖZÜMÜN ÖNÜNDE YETİŞTİRİLMEN İÇİN, KENDİMDEN SANA BİR SEVGİ YÖNELTTİM.

Hani kız kardeşin gezinip; Onu(n bakımını) üstlenecek birini size haber vereyim mi?” demekteydi. Böylece, seni annene geri çevirmiş olduk ki, gözü aydın olsun ve hüzne kapılmasın. Sen bir insan öldürmüştün de, biz seni tasadan kurtarmış ve seni ‘esaslı bir denemeden geçirip denemiştik.’ Medyen halkı arasında da yıllarca kalmıştın, sonra bir kader üzerine (buraya) geldin ey Musa.”

SENİ KENDİM İÇİN SEÇTİM.

Sen ve kardeşin ayetlerimle gidin ve beni zikretmede gevşek davranmayın.”(Taha/38-42)

Evet şu muhteşem, tüyler ürpertici, coşturan ve kalpleri heyecanlandıran ayetlerden de anlaşıldığı üzere Musa (as) Allah (cc) tarafından eğitilmiş ve yetiştirilmişti. Ayrıca ona ayrıcalıklar da verilmişti ki bunun en başlıcası Allah (cc) ile konuşmasıdır. Bundan dolayı Musa (as)’a KELİMULLAH denilmektedir. Bu da İsrailoğulları için bir lütuf ve ikramdı. Zira liderleri tecrübeli, ayrıcalıklı ve desteklenmiş birisiydi. İşte tüm bunlar İZZETİN YANKISIYDI. Musa (as)’a verilen mucizeleri atlamamak gerekir yeri geldikçe onlara değineceğiz inşaAllah.

İsrailoğulları için artık herşey bitmek üzereydi. Sancılı günler geride kalacak saadet ve huzur dolu bir hayata kavuşacaklardı. Bunun işareti alameti olan yankılar ise ilk günden kendisini gösteriyordu. Yukarıdaki bahsettiğimiz yankılara ilaveten birkaç olay daha zikredelim.

Musa (as) Mısır halkını İslam’a davet ediyor ancak Kıptiler bu çağrıya inatlarından, nefislerine düşkünlüklerinden ve kibirlerinden dolayı olumsuz cevap veriyorlardı. Bunun üzerine başlarına bir takım olaylar geldi. Allah (cc) onları ilk olarak tufan ile imtihan etti. Sağanak yağış hayatlarını mahvetmişti. Bir hafta boyunca sağanak halinde sürekli yağmur yağdı. Bunun üzerine Musa (as)’a gelip dua etmesini kendilerinin de iman edeceklerini söylediler. Allah (cc) tufanı kaldırınca eski hallerine geri döndüler. Bir müddet sonra Allah (cc) onlara çekirge belasını gönderdi. Bütün ekinlerini, ağaçların yapraklarını ve meyvelerini, yiyeceklerini ve içeceklerini yiyip bitiriyordu. Yine Musa (as)’ a aynı teklif ile geldiler. Bu bela da üzerlerinden kalkınca yine iman etmediler. Bu sefer Yüce Allah onlara kummel (kımıl) belasını gönderdi. Bu belanın da kalkmasını isteyerek Musa (as)’a aynı vaadle geldiler ancak bela kalkınca yine iman etmediler. Bundan bir müddet sonra kurbağa belası geldi. Şöyle ki: Allah (cc) Musa (as)’a Nil’in dar yeri üzerinde durup asanın ucunu Nil’in içine batırmasını, Nil’in yakınına, uzağına, aşağısına, yukarısına, onunla işaret etmesini vahyetti. Böyle yapınca bütün kurbağalar her taraftan birbirlerine bildirdiler. Vakvaklayarak gecenin karanlığında sudan çıkıp şehrin kapısına doğru gittiler. Kıptilerin evlerine girdiler. Kurbağalar her yere doluştular. Çuvalların, tencerelerin, binaların her yerine nüfuz ettiler. Öyle ki elbisesini, yiyeceğini, içeceğini, kapkacağını açıp ta kurbağa bulmayan kimse yoktu. Dayanılmaz bir durumdu. Yine Musa (as) geldiler bu sefer tevbe edeceklerini tevbelerinden de dönmeyeceklerini söylediler. Ancak bu beladan da kurtulunca sözlerinde durmadılar iman etmediler. Bu sefer de Allah (cc) onlara kan belasını gönderdi. Aynı sudan İsrailoğulları ve Kıptiler su alı, İsrailoğullarının aldığı su, Kıptilerin aldığı ise kan olurdu. Bu hal Kıptilere çok ağır geldiği için yine Musa (as)’a geldiler yine söz verdiler. Bela kalkınca yine imana yanaşmadılar.

Burnu havada, şatafatlı ve güç sahibi olan Kıptiler İsrailoğullarının gözünün önünde aciz düşüyorlardı. Kıptilerin başına gelen İsraioğullarının başına gelmiyordu. Aynı ülkede, aynı şehirde aynı sokakta yaşamalarına ve aynı havayı solumalarına rağmen Kıptilere olan İsrailoğullarına olmuyordu. Onların başına gelen İsrailoğullarının başına gelmiyordu. Aynı sudan içmelerine rağmen onlarınki su olarak kalıyor Kıptilerinki kan oluyordu. Evet bunlar İzzetin yankısıydı. Ama şımarmamaları gerekiyordu. Tüm bunlar olup biterken bedel ödemekten geri durmamaları gerekecekti. Zira bunlar boşuna değildi. Peygamberlerinin kendilerinden istediklerini hemen yerine getirmeleri gerekecek ve asla bahane uydurmamaları gerekecekti. Gerçekten böyle oldu mu? Ona inşaAllah bir dahaki yazımızda bakacağız. Ancak şimdi İsrailoğullarına ulaştırılan izzetin yankılarını tekrar maddeler halinde hatırlayalım;

1- Onlara bir peygamberin gönderilmesi

2- Liderlerinin tecrübeli, ayrıcalıklı ve desteklenen birisi olması

3- Liderlerine verilen mucizeler

4- Diğer insanlardan üstün ve ayrıcalıklı tutulmaları

5- Geçmişlerinin ihtişamlı olması

Sen de sana gönderilen izzetin yankılarına kulak ver. Şu 5 maddeyi tekrar gözden geçir ve sen de sana gönderilmiş izzetin yankısını tespit et. Böyle yap ki yapman gerekenlerden ve ödemen gereken bedellerden geri durma…

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

SELAM VE DUA İLE

TEVFİK ALLAH(C.C)’TANDIR…

[1] İbn-i Mace – Kitabu’l Fiten Bab: 17 H.No:3994

[2] İbn-i Kesir Tefsiri – İlgili ayet

The post İZZETİN YANKISI appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve selam; yaratılmışların ekmeli, eşsiz önder, en büyük eğitici, en büyük komutan, en büyük başkan ve en büyük imam olan güzel örnekleri üzerinde barındıran Allah Rasulu (sav)’nun üzerine ve tertemiz ehl-i beytine, sahabesine ve tüm müminlerin üzerine olsun.

(And olsun ki) siz, kendinizden önceki (millet)lerin yoluna kulacı kulacına, arşını arşınına ve karışı karışına muhakkak tıpatıp uyacaksınız. Hatta onlar (daracık) bir keler deliğine girseler siz de muhakkak o deliğe gireceksiniz.

Sahabiler, Ya Resulallah! (O milletler) yahudiler ve hristiyanlar (mı)? diye sordular. Resul-i Ekrem (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) : Bunlar olmayınca başka kimler olur? buyurdu.”^[1]

Tarih tekerrürden ibarettir. Tarihi vakıalar insanların geçmişlerinden ders çıkarmalarına bugünlerini ihya etmelerine ve yarınlarını inşa etmelerine önemli ölçüde katkı sağlar. Tarihten ders çıkarmayı başarabilmiş fert ve topluluklar saadeti elde etmişlerdir. Kelamların en güzeli olan Allah(C.C)’ın kelamında bize tarihi vakıalar anlatılmaktadır ki bunlara kıssa denilir. Kur’an’ın 3’te 1’i kıssalardan oluşur. Bu demek olur ki tarih bizim için önemlidir. Yukarıda nakletmiş olduğumuz hadis de buna şahitlik etmektedir. Kıssalar; Bizi helak olmaktan, geriye atılmaktan, büyük felaketlerden koruyan önemli bir faktördür.  Hepimizin bildiği gibi Kur’an-ı Kerim’de en çok bahsedilen topluluk İsrailoğullarıdır. Bu onların insanlığın işleyebileceği bütün suçları işlemiş olmaları, işledikleri günah çeşitlerinin çok olması ve İslam Ümmetinin onlara benzeme tehlikesi gibi sebep ve hikmetlerden dolayı böyledir. Biz elimizden geldiğince başlarına gelen olayları bunlara takındıkları tavırları inceleyip onlardan ve akıbetlerinden uzaklaşmak için çaba göstereceğiz inşaAllah. Bu hadiseleri kronolojik bir sıra ile değil konu konu ele alacağım inşaAllah. Öncelikle Musa (as) onlara peygamber olarak geldiği dönemden başlayalım. Yani İsrailoğullarının Tevhid ile tanışmasıyla başlayalım… İsrailoğulları tevhid ile tanışıyor…

Onların Musa (as)’ın daveti gelmeden önceki durumlarına Kur’an’dan bir ayetle kısaca temas edip devam edelim;

“Sizi, dayanılmaz işkencelere uğrattıklarında, Firavun ailesinin elinden kurtardığımızı hatırlayın. Onlar, kadınlarınızı diri bırakıp, erkek çocuklarınızı boğazlıyorlardı. Bunda sizin için Rabbinizden büyük bir imtihan vardı.”  (Bakara/49)

Firavun hanedanı İsrailoğullarını uzun yıllar hizmetinde çalıştırmış ve onları dinlerinden yozlaştırıp kendi inançlarını onlara dayatmıştı. İsrailoğulları bu duruma alışmış ses çıkarmıyorlardı. İsrailoğulları insan olduğunu unutmuş kendi öz haklarından habersiz bir şekilde yaşıyorlardı. Kuru bir ekmek, içecek ve yatacak bir yer onlara kafi geliyordu. Bundan daha fazlasına haklarının olduğunu düşünmüyorlardı bile. Böyle de yaşayabiliyorlardı çünkü. Bu onların zühd sahibi olmalarından değil insanlıklarını kaybetmiş olmalarından dolayıydı. Bu hale sabretmeleri dünyadan el etek çekmiş, dünya nimetlerine aldanmayan bir toplum olmalarından değildi yani. İnsan olduklarını unuttukları için ve haklarından da haberleri olmadığı için bu onlara yeterli geliyordu. Tam anlamıyla bir zillet. İsrailoğullarının içler acısı bir hali vardı kısacası. Kandırılmış, her çoban tarafından güdülmeye müsait bir halde aptal yerine konulmuşlardı. Allah(C.C) onlara bir peygamber gönderdi. Onlar izzet dolu bir hayatın yolunu açtı. Öyle ki gönderilen peygamber Firavun’un erkek çocuklarını öldürttüğü dönemde doğmuş ama kendisine bir şey olmamıştı. Hatta Firavun’un sarayında büyümüştü. Bu İsrailoğullarına büyük bir mesajdı aslında. İsrailoğullarının kendisinden şiddetli bir şekilde korktuğu, çekindiği Firavun, karşılarında Allah(C.C)’ın peygamberi olduğunu söyleyen kişiyi öldürememiş hatta sarayında büyütmüştü… Subhanallah… Ne büyük bir mesaj… Ey İsrailoğulları siz bu adamdan mı korkuyorsunuz? Allah(C.C) nasıl aciz düşürdü onu… Öldürmek istediği kişiyi kendi sarayında büyüttü…

Yani Musa (as)’ın peygamber olarak gelmesiyle Firavun’un aciz bir varlık olduğu ispatlanmıştı zaten. Fakat İsrailoğulları bir türlü Firavunun aciz olduğuna inanamıyordu. Konduramıyorlardı ona bu sıfatı… Musa (as) apaçık delillerle onları tevhide davet etti. Elindeki asası ve birçok mucize ile desteklenmişti Allah(C.C) tarafından. Musa (as) onlara izzetin yolunu gösteriyordu. İnsan olduklarını ve haklarını onlara hatırlatıyordu. Allah(C.C) İsrailoğullarına büyük bir nimet bahşetmişti. Ellerinde iyi bir fırsat vardı. Bir peygamberle desteklenmişlerdi. Onlara bir peygamber liderlik edecekti. Aman Ya Rabbi ne büyük nimet…. Hem de bu fırsat onlara içler acısı bir halde iken gelmişti. Bu da kıymetini bilmelerine ciddi katkı sağlayacak bir durumdu. Hem dünya hem de ahiret vaad edildi onlara. Mısır halkının kimisi iman etti kimisi ise etmedi. İman etmeyenler Firavundan ve Mısır’daki kültürden oldukça etkilenmiş kimselerdi. Firavundan vazgeçemiyorlardı. İster sevgi deyin ister korku… Ama vazgeçemiyorlardı… Yaşadıkları hayattan başka bir hayatın varlığına inanmıyorlardı. İnanmadıkları gibi böyle bir çağrıya da şiddetle karşı çıkıyorlardı.

“Sonunda Musa’ya kendi kavminin bir zürriyetinden (GENÇLERİNDEN) başka (Firavun ve önde gelen çevresinin kendilerini belalara çarptırmaları korkusuyla) iman eden olmadı. Çünkü Firavun, gerçekten yeryüzünde büyüklenen bir zorba ve gerçekten ölçüyü taşıranlardandı.”(Yunus/83)

Bu saçmalık diğer yandan küstahlık… Böyle bir daveti niye reddeder ki insan? Sanki yaşadıkları hayat izzet ve şeref dolu… Vazgeçemeyeceğiniz ne var ki hayatınızda… Siz değil misiniz daha önemli bir olay ile karşılaştığınızda vazgeçilmezlerinizden fütursuzca vazgeçen… Size izzet kazandıran bir davet gelmiş işte… İzzetin yolu gösterilmiş… Dünya ve ahiret vaad edilmiş…

Bu çağrıyı sağ duyusunu ve vicdanını kaybetmiş insanlar reddederler. İzzetinden ve şerefinden vazgeçmiş onurunu ayaklar altına alan ve alınmasını umursamayan insanlar sırt çevirirler. Gerçekten tevhid davetini reddetmenin hiçbir makul ve mantıklı bir sebebi yok, olamaz, mümkün değil! O yüzden neden insanlar iman etmiyor, kulak vermiyor diye tepkilerinde ve tavırlarında mantık aramayın. Çünkü mantıksız ve saçma bir şey bu. Mantık aranır mı? Arasanız da bulamazsınız zaten. Sebep ararsanız bulursunuz ama mantık ararsanız bulmazsınız… Yani mantık derken; bugüne kadar iman etmemiş ve kulak vermemiş olmasında masum olduğu bir yön var mı haklı olduğu bir taraf var mı diye bakmak bir yönüyle… Eğer böyle yaparsanız bu sizi farklı davet metotlarına iter. Peygamberin metodunu takip ediyorum sanarsınız ama metottan sapmışsınızdır çoktan haberiniz olmaz. Bu davet tevhid odaklıdır, insan odaklı değil. Ancak izzet ve şerefine düşkün, onurunu ayaklar altına almayan ve aldırmayan aklını kullanan insanlar bu davete kulak verirler. Davanın zorluklarına göğüs gererler… Allah(C.C) insanlığa izzet ve şeref duygusunu boşuna vermemiştir. Bu iki duygu sebebiyle insan tevhidden başkasına razı olmaz. Onu ancak tevhid tatmin eder ona ancak tevhid boyun eğdirir… Bu izzetini ve şerefini tevhid sayesinde geliştirir ve korur. İzzet ve şerefi tam anlamıyla elde eder. Allah(C.C)’tan başkasına boyun eğmemek, yalnızca O’na ibadet etmek ve yalnızca O’nu sevmek ve yalnızca O’dan korkup, yalnızca O’na yalvarmak en büyük izzet ve şereftir…

Evet İsrailoğulları zillet dolu bir durumdayken birden izzet ile tanışmışlardı… İzzet ve şerefi deneyimleyecek ve onun tadına varacaklardı. Ama bunun için bazı engelleri aşmak gerekiyordu. Aciz Firavun’un korkusunu kalpten silmek, aşağılık Mısır kültürünün izlerini ve ritüellerini hayatlarından ve kalplerinden çıkarıp atmak ve tevhidi kabul etmenin ve yaşamanın zorluklarına sabretmek. Zira zillet kolay çıkan bir leke değil. Bazen bazı kirler, lekeler, ancak ateşe yatırmakla temizlenirler. Bu temizlik ve hazırlığa sabretmeleri gerekecek… Bu bütün insanlık için böyledir aslında… Evet zilletin kirlerinden arındırılmak istenen İsrailoğulları buna ne kadar sabretmiş başarabilmiş mi bilenler bilir ancak biz bu sorunun cevabını diğer yazılarımızda arayacağız inşaAllah… Bu ay İsrailoğullarının zillet içindeyken izzete davet edilmelerine temas ettik. Evet bizler de şunu iyi bilmeliyiz; Zillet dolu bir dönemde izzeti elde etmenin ve korumanın ağır bedelleri olur bunlara sabretmek gerek. Bir de zillet dolu bir dönemde yaşadığı için zilletten payını almış olanlar zilletin kolay çıkmayan bir leke olduğunu unutmasınlar. Unutmasınlar da zorluklara, meşakkatlere, imtihan ve belalara sabretsinler, mırın kırın etmesinler…

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

SELAM VE DUA İLE

TEVFİK ALLAH(C.C)’TANDIR…

[1] İbn-i Mace – Kitabu’l Fiten Bab: 17 H.No:3994

The post ZİLLET KOLAY ÇIKAN BİR LEKE DEĞİLDİR (İSRAİLOĞULLARININ TEVHİDLE TANIŞMASI) appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve selam; yaratılmışların ekmeli, eşsiz önder, en büyük eğitici, en büyük komutan, en büyük başkan ve en büyük imam olan güzel örnekleri üzerinde barındıran Allah Rasulu (sav)’nun üzerine ve tertemiz ehl-i beytine, sahabesine ve tüm müminlerin üzerine olsun.

(And olsun ki) siz, kendinizden önceki (millet)lerin yoluna kulacı kulacına, arşını arşınına ve karışı karışına muhakkak tıpatıp uyacaksınız. Hatta onlar (daracık) bir keler deliğine girseler siz de muhakkak o deliğe gireceksiniz.

Sahabiler, Ya Resulallah! (O milletler) yahudiler ve hristiyanlar (mı)? diye sordular. Resul-i Ekrem (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) : Bunlar olmayınca başka kimler olur? buyurdu.”^[1]

Geçen yazımızda üzerinde yaşadığımız ve imtihan edildiğimiz hayata neden dünya ismi verildiğini anlamaya çalıştık. Böyle bir çalışmada bulunma sebebimiz ise İsrailoğullarının yozlaşmasına neden olan etkenler açısından önemli bir yere sahip olmasıdır. İsrailoğullarının bizi ilgilendirme sebebi ise yukarıdaki hadiste onlara benzeyeceğimizin haber verilmesindendir. Bu benzemeye neden olan etkenleri tespit eder ortadan kaldırırsak onlara benzeme ve akıbetlerine ortak olma tehlikesi de ortadan kalkacaktır inşaAllah.

Kainatın şiddetli bir şekilde hatırlattığı ahirete doğru hızlıca adımlar attığımız dünya hayatında; dünyanın geçici lezzetlerine aldanıyor olmak çok garip.  Hele hele ahirete inandığı halde dünyanın geçici lezzetlerine aldanıp dinde çözülmeye, gevşemeye ve yozlaşmaya gitmek çok daha garip. Eğer böylesi garip bir durum varsa ortada gözden kaçan detaylar da vardır. Yani bu üzerinde durup biraz düşünülmesi gereken bir meseledir. Zira  gözden kaçan detaylar ya da fark edilmeyen gerçekler ancak bu gibi yollarla fark edilebilir. Şimdi ahirete inandığı halde dünyanın geçici lezzetlerine aldanıp dinde çözülmeye, gevşemeye ve yozlaşmaya gitme sebeplerini araştıralım. (Geçen yazımızda buna değineceğimizi söylemiştik.)

Önce Kur’an’ı Kerim’de bunun cevabını bulabileceğimize inandığımız bir ayetle başlayalım;

“Hayır; siz ACİLİ (çarçabuk geçmekte olan dünyayı) seviyorsunuz. Ve ahireti terkedip-bırakıyorsunuz.” (Kıyamet/20-21)

O da ne? Dünya farklı bir isimle anılıyor. Ona dünya demek yerine “Acil” diye ifade ediyor Alemlerin Rabbi. Sanki burada bazı detaylar gelecek gibi. Sanki fark edilmeyen, gafil olunan bir takım gerçekler gün yüzüne çıkacak gibi…

“Bu ayetlerde sözcük ve anlam arası uyum açısından dikkatimizi ilk çeken özellik dünya “acile” diye adlandırılmasıdır. Bu sözcük arz harfli oluşu yüzün-den dünya hayatının kısalığını ve çabuk gelip geçtiğini anlatmasının yanısıra -ki burada verilmek istenen asıl mesaj budur- bu sözcükle daha önce sunulan ahiret tablosu arasında, ayrıca yine bu sözcük ile yüce Allah’ın, Peygamberimize yönelik “Ey Muhammed, Cebrail sana Kur’an’ı okurken acele edip onun söylediklerini tekrarlama, bu amaçla dilini hareket ettirme” biçimindeki buyruk arasında uyum vardır. Çünkü bu buyrukta yeralan “hareket ettirme” ve “acele etme” kavramları dünya hayatında insanın özelliğini simgeleyen başlıca eylemlerdir. Bu çağrışım Kur’an’ın, hızlı akışı içinde göz ardı etmediği ince ve anlamlı bir uyumdur.”[2]

Dünyada yaşanan bir takım gelişmeler insanı heyecanlandırır. Mal ve ürünlerin eksilme korkusu, cana ve mala gelecek bir zarar, sağlığın tehlike altında olması, dünyada zahmet, bir takım yorgunluklar, zorluklar… Bunların hepsi insanı acele ettirir. Aceleye ittirir. Bu ve buna benzer durumlarla karşılaşan insan derhal acil olan, peşin olan rahatlığı, güveni, sağlığı ve konforu ister. Sadece sıkıntı anında değil, dünyaya dair bir menfaat ile karşılaştığında onu hemen almak ister. Hırslı davranır acele eder, aceleyi ister.

Dünyada bir menfaat elde edemeyecek diye korkar. Bir evi olmayacak, bir arabası olmayacak, falan marka telefon alamayacak, falan ürünü alamayacak diye korkar. Bazı şeylere sahip olamayacak diye korkar ve bu ona acele ettirir. (Uhud’da okçular tepesini hatırlayın.) Ve arkasından derhal harekete geçer. Acele eder ve acil olanı elde etmeye koyulur.

Dünyadaki peşin lezzetler gözünü bürür. Nereye baksa dünya namına peşin lezzetler vardır. Uhrevi mutluluklar ise veresiyedir. O mutlulukları elde etmek için ölmek gerekir. Ölmek de insana hoş gelmez. Peşin olan dünya da eklenince ölümden korkusu daha da artar. Bu nimetlerden ayrılmak istemez çünkü. Bu manzara ile karşı karşıya kalan insan ne yapacak? Peşin olan dünya onu aldatıyor, ahirete meyletmesi lazım o da veresiye. Dünyada ki lezzetlere ulaşmanın yolu harekete geçmek ve çalışmak iken ahiretteki nimetlere ulaşmanın yolu ise “Ölüm…” Hadi ölümden korkmasa da ulaşayım artık şu nimetlere dese ölümü temenni edemez, intihar da edemez(çünkü bunlar dinen yasaktır), ölüm gelene kadar sabredecek…  Bir de uhrevi mutlulukların ücreti olan iman ve salih amel de nefse ağır gelen meşakkatli şeyler… Bu manzarada sonuç ne olur? Acil olanı sevmek veresiye olanı bırakmak, terk etmek olur. Ayette bunu diyor zaten. Bir kez daha ayetlerin doğru olduğuna ve doğru bilgiler verdiğine şahit olduk hep beraber…

Evet bu manzarada sonuç acili sevmek veresiyeyi terk etmek olarak çıkıyor. Ancak bu zahiren bakıldığı zaman böyledir. Olaylara dış yüzeyi ile bakmak insanın doğru karar verebilmesi için yeterli değildir. Evet dünyada bir takım faydalar vardır. Güzellikler de vardır. Ancak ebedi olarak yaratılmış insanın geçici lezzetler ile ne işi olur. Sadece dünyada mı kalacağız ki topladığımız bütün azık sadece dünyada fayda edecek şeyler olsun. Kaldı ki dünyadaki lezzetlere sahip olmak için uhrevi görevlerini aksatma bahaneleri ilk olarak onları dünyayı terk etmeye götürmelidir. Yani dünya için ahireti terk etme sebebi daha baştan dünyayı terk etmeye götürmesi gerekirdi. Çünkü insanlar neden dünya için ahireti tercih ediyorlar; ahiret veresiye dünya ise peşin olduğu için. Ama dünyada elde edilen hiçbir nimet elde kalmıyor kaybolup gidiyor. Halbuki insan eline geçecek peşin mutluluk, rahatlık, güven için ahireti terk etmişti. Hani nerede mutluluk, nerede rahatlık, nerede güven… Amaç gerçekten mutluluk, rahatlık ve güven olsaydı dünya kesinlikle tercih edilmemesi gerekirdi. Çünkü dünyada hiçbir şey elde kalmıyor, kalsa bile yok olma tehlikesi ile karşı karşıya… Peşin olan sadece o an hissedilen duygu. Küçücük bir anla sınırlı kalan bu duygu ile karar almak akıl sahibi insan için büyük kusurdur. En son yediğiniz en güzel yemeği, en iyi uykuyu, en rahat gününüzü, en mutlu anınızı, en çok güldüğünüz vakti hatırlayın. Hani neredeler? Hangisi şuan üzerinizde hala varlığını devam ettiriyor. Yediğiniz en güzel yemek şu an fosseptik çukurda, uyku desen kayboldu gitti gene yoruldun, en rahat günün de bitti arkasından yorucu bir gün geldi, en mutlu an kayboldu gitti, arkasından moralini bozan bir durum gerçekleşti, en çok güldüğün anın olduğu gibi en çok ağladığın anında oldu. Ne oldu şimdi yukarıda anlatılan bizi heyecanlandıran, korkutan “Acil” olan dünya… Oyun ve eğlenceye dönüştü değil mi? Oyun ve eğlence oldu dünya…

“Bu dünya hayatı, yalnızca bir oyun ve ‘(eğlence türünden) tutkulu bir oyalanmadır’. Gerçekten ahiret yurdu ise, asıl hayat odur. Bir bilselerdi.” (Ankebut/64)

Anı yaşayanlar, hüsrana uğramaya mahkumdurlar. Çünkü “An” geçicidir. Arkasından yeni bir “AN” gelir. Anı yaşama isteğinden sıyrılır da sonsuzu ve bitmeyen lezzetleri yaşamayı hedeflersek kendimiz için en doğru kararı almış oluruz… İşte ahirete iman ettiği halde dünya ile aldanıp dinlerinde çözülen ve gevşeyip yozlaşma yolunu tutanlar; “AN”ı yaşamaya sevdalı olanlardır. Anı yaşama isteği; garanti olanı alma ve saadeti elde etme, zararlardan kaçınma, faydalı olana ulaşma gibi arzulardan kaynaklanır. İnsanda anı yaşama isteğinin belirmesinde bir sakınca yoktur. Asıl sakıncalı olan “anı yaşamaktan” yana tercihte bulunmalarıdır. Halbuki bu özellikle yaratılmış insanın peşin olanı değil gerçek manada garanti ve kesin olanı tercih etmesi gerekir. Onları anı yaşamaya iten asıl etkeni doğru kullansalar asla dinde çözülmez, gevşemez ve yozlaşmazlardı… Evet imtihan da bu değil mi zaten? İnsanın önünde iki seçenek; ya peşin ya  veresiye… İkisinde de elde edilecek fayda var… Fakat faydalar aynı derecede ve aynı cinste değil, işte bu iki tercih kimin daha akıllı kimin ise daha akılsız olduğunu ortaya çıkaracak…

“O, hanginizin daha güzel amel (iş) yapacağınızı denemek için ölümü ve hayatı yarattı. O, üstündür, bağışlayandır”(Mülk/2)

“Katâde şöyle der: “Hz. Peygamber (s.a.s) bu ayetin tefsirini sordum. O da, “Cenâb-ı Hakk, bu ifadeyle hanginizin daha akıllı olduğu…” manasını kastetmiştir” buyurdu. Sonra da Sizin akılca en tam olanınız, Allah’dan en fazla korkanınız ve Allah’ın emirleri ile yasakları hususunda en iyi düşüneninizdir” dedi.” “Güzel amel”in “mükemmel akıl” diye tefsiri mümkündür. Çünkü amel, neticede akla varıp dayanır. Dolayısıyla kimin aklı daha tam ise, Katâde’nin bu hadisinde de bahsedildiği gibi, onun ameli en güzel olur.”[3]

Ve son olarak;

“Güç yetirilemeyen en büyük baskın geldiği zaman,
O gün, insan ne uğurda çalıştığını anlar.
Cehennem her bakanın göreceği şekilde gösterilir.
İşte, azıp da dünya hayatını tercih edenin varacağı yer şüphesiz cehennemdir.
Ama kim Rabbinin azametinden korkup da kendini kötülükten alıkoymuşsa, varacağı yer şüphesiz cennettir.”(Naziat/34-41)

SELAM VE DUA İLE…

TEVFİK ALLAH (C.C)’TANDIR…

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN…

[1] İbn-i Mace – Kitabu’l Fiten Bab: 17 H.No:3994

[2] Fi Zilalil’l Kur’an- Seyyid Kutub/İlgili ayetin tefsiri

[3] Tefsir-i Kebir, İmam Razi- İlgili ayetin tefsiri

The post DÜNYA SEVGİSİNİN DİNDE ÇÖZÜLMEYE, GEVŞEMEYE VE YOZLAŞMAYA NEDEN OLMASI appeared first on Ebrar Medya.