KALBİMİN HAYATI, GÖZLERİMİN NURU

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd alemlerin Rabbi olan ALLAH(C.C)’a mahsustur. Salat ve Selam son Resul, Son Nebi Hz. Muhammed(sav)’in, ashabının ve bütün Mü’minlerin üzerine olsun

Önceki yazılarımızda anlamaya çalıştığımız hadis-i şerifi, bu ayda anlamaya devam edeceğiz. Müsned’de ve Ebu Hatim’in Sahih’in Abdullah B. Mesud(ra)’un rivayet ettiği hadiste Rasulullah(sav) “Bir kula herhangi bir üzüntü ve tasa isabet eder de: Allah’ım! Ben senin kulunum! Erkek ve kadın kullarının oğluyum. Benim canım senin elindedir. Hükmün bende geçerlidir. Kazan adaletlidir. Sana ait olan isimlerinle senden istiyorum. Kitabında indirdiğin, yarattıklarından birisine öğrettiğin isimlerinle istiyorum. Kur’an’ı kalbimin hayatı, gözlerimin nuru, üzüntümün cilası, tasamın şifası yapmanı istiyorum” derse, ALLAH(C.C) onun hüzün ve tasasını alır ve bunların yerine sevinç verir.” Diye buyurdu. Bunun üzerine sahabe “ Ey ALLAH(C.C)’ın Rasulu! Bunları öğretmeyelim mi?” dediler.

Rasulullah: “ Elbette ki, bunları işitenin bunları öğretmesi gerekir.” Buyurdu.

“Sana ait olan isimlerinle senden istiyorum” sözüne gelince, burada kul, bildiği ve bilmediği ALLAH(C.C)’ın bütün isimleriyle O’na tevessül etmiştir. Bunlarla yapılan tevessüller, ALLAH(C.C)’a yapılan en güzel tevessüllerdir. Çünkü isimlerine delalet eden sıfat ve fiilleriyle yapılan tevessüldür.

“ Kur’an’ı kalbimin hayatı, gözlerimin nuru kılmanı istiyorum” sözüne gelince, hadiste geçen “ER-REBİ” yeryüzüne can veren yağmur demektir. Kur’an’ın buna benzetilmesi de kalblere hayat verdiği içindir. Suyla hayat olacağını, nurla da ışık ve aydınlığın sağlanacağını belirtmiş ve bunların ikisini de bazı ayetlerinde bir arada toplamıştır.

“Ölü iken hidayetle dirilttiğimiz, kendisine insanlar arasında yürüyecek bir nur verdiğimiz kimse, karanlıklar içinde kalıp, ondan çıkamayan kimse gibi olur mu?” (En’am 22)

İşte böylece Kur’an’ın hayat verişi ile dualarında kalplere hayat verdiği, içleri nurlandırdığı ve böylece hayatın ve nurun bir arada toplandığı anlaşılmaktadır. Kişinin içi, kalbinden daha geniş kapsamlı olduğuna göre, kendisine hasıl olan nur da ona göre kalbine doğru akar gider. Bedenin ve organların hepsinin hayatta olmaları kalbin hayatta olmasına bağlı olduğuna göre, hayat da ondan içe doğru akar gider sonra organlara taşınır.

Hüzün, sıkıntı ve tasa… Bunlar kalbine ve nuruna ters şeyler olduğundan bunların Kur’an ile yok olması için dua etmiştir. Çünkü bu hastalıklar, Kur’an ile yok olup bir daha griye dönmezler. Şayet Kur’an’dan başka şeylerle, mesela; sağlıkla, makamla, servetle, evle, eşle vb. yok olup gidecek olursa, bunların gitmesiyle hastalıklar yine geriye dönecektir. Kalbe gelecek olan çirkin şeyler, şayet geçmişte olan şeylerle alakalıysa hüznün ortaya çıkarır. Gelecek ile alakalıysa tasasını ortaya koyar. O anki durumu ile alakalıysa bu sefer de üzüntüsünü meydana getirir.

Kişi böyle bir inançla Rabbine yaklaştığında, kalbinde ki hüznü, tasası, üzüntüsü ortadan kalkar. Çünkü hangi merciiye, hangi şuurla yalvaracağını öğrenmiştir artık.

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN