İSTİĞFAR ET!

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Şüphesiz hamd, Allah (c.c.)’adır. O’na şükreder ve ondan yardım dileriz. Nefislerimizin şerrinden ve kötü amellerimizden Allah’a sığınırız. Allah’ın hidayete erdirdiği, kurtuluşa ermiştir, Allah’ın saptırdığı da kendisi için bir dost ve rehber bulamaz.

Salat ve selam alemlere rahmet olarak gönderilen Hz. Muhammed (sav.)’e ashabına, ehli beytine ve tüm müminlerin üzerine olsun. Amin.

İstiğfar; mağfiret istemektir. Mağfiret de günahın şerrinden sakınmaktır.

İslam’da istiğfarın önemli ve büyük bir konumu vardır.

Allah (c.c.)’a istiğfar et. Şüphesiz ki Allah (c.c.) Gafur ve Rahim’dir. (Nisa 106.)

Kulun istiğfara olan ihtiyacını şu hadisi şerif bizlere açıklamaktadır;

”Şüphesiz ki kalbime gaflet gelir, ben de günde yüz defa Allah (c.c.)’a istiğfar ederim.” (Müslim,Ebu Davud,Ahmed)

İstiğfar, kulu kötü fiillerden iyi fiillere, eksik amelden tam amele ve düşük makamdan yüce makama çıkarır. Allah’a ibadet eden, her gün, her saat, hatta her an Allah’ı bilen kimsenin Allah ilmini, basiretini, dinini ve kulluğunu arttırır. Öyle ki kul bu artışı; yemesinde, içmesinde, uykusunda, uyanıklığında, sözünde ve fiilinde görür. Amellerdeki kusurlarını kalbinin yüce makamlardan hazır olduğu anlarda görür ve amllerin hakkını verir.

Kul istiğfara gece yarılarında ve gündüz ortalarında ihtiyaç duyar. İstiğfardaki maslahatları, hayrı celbetme, zararı defetme, imani ve yakini bedeni ve kalbi amellerde gücünün artmasını isteme imkanlarından dolayı kul, istiğfara sürekli ihtiyaç duyar.

Tevhid ehli arasında istiğfar dairesi sabittir değişmez. İstiğfar, La ilahe illallah ile birleşiktir. Başından sonuna, sonundan başına, en düşüğünden en yücesine kadar. Tevhid ve istiğfar dairesi bütün insanları kapsar. Bu dairede Allah katında dereceler vardır. Her amel sahibinin belli bir makamı vardır.

Sıdk ve yakin ile söylenen La ilahe illallah sözü bütün şirkleri götürür. Küçüğü, büyüğü, hata ile olanı, bilinerek yapılanı, başını ve sonunu, gizlisini açığını hepsinin götürür. Bunu yerine tevhidin sıfatlarını, sırlarını ve inceliklerini getirir.

”İstiğfarla günah büyük kalmaz. Israrla birlikte günah küçük kalmaz.” (Ebu Şeyh, Deylemi)

“Yine onlar, bir kötülük işlediklerinde ya da kendilerine zulmettiklerinde Allah’ı hatırlayarak hemen günahlarının affedilmesini dilerler. Günahları Allah`tan başka kim affedebilir? Onlar işledikleri günahlarda bile bile ısrar etmezler.”(Al-i İmran 135.)

Bu din; şu zayıf ve yolunu şaşırmış olan insanoğlunun yüzüne tevbe kapısını kapatmamaktadır. Onu çölün ortasında şaşkın bir durumda bırakmamakta ve onu dönüşten korkan kovulmuş biri olarak terk etmemektedir. Onu, bağışlanma konusunda ümitlendirmekte, yolunu göstermekte, titrek ellerinden tutup kayan ayaklarına destek olmaktadır. Güvenilir sınıra ve güvenceli bir korunağa gelmesi için yolunu aydınlatmaktadır.

Bir tek şey istiyor ondan; Allah’ı unutacak şekilde kalbinin taşlaşmamasını ve ruhunun kararmamasını… Allah’ı andığı, ruhunda bu yol gösterici kıvılcım olduğu, vicdanından bu sürükleyici ses geldiği, kalbinden bu serin rüzgâr estiği sürece, ruhunda yeniden nuru bulacaktır. Güvenilir sınıra dönecek ve kuruyan tohum yeniden yeşerecektir.

Hata yapan ve dayaktan başka bir şey olmadığını bilen çocukcağız, ürkek bir kaçak olarak hiçbir zaman eve dönmeyecektir. Ancak dayağın yanında, kabahatinden dolayı özür dilediğinde, başını okşayacak ve hatalarından dolayı bağışlanma dilediğinde özrünü kabul edecek şefkatli bir elin bulunduğunu bilirse kuşkusuz dönecektir.

İşte İslâm, zaaf anlarında insan denen zayıf yaratığın elinden böyle tutmaktadır. Çünkü o, insanda zaafın yanında bir kuvvetin, ağırlığın yanında bir hafifliğin, hayvansal dürtülerin yanında Rabbani arzuların olduğunu bilmektedir. İslâm, Allah’ı unutmayıp sürekli andığı ve hata olduğunu bildiği halde hatasında ısrar etmediği sürece, insanın elinden tutup yükseklere çıkartmak için zaaf anında ona acımakta ve yeniden ufka yükseltmek için ayağının kaydığı demlerde şefkatle teselli etmektedir. Resulullah (salât ve selâm üzerine olsun) buyuruyor: “İstiğfar eden hatada ısrar etmiş sayılmaz. Bir günde yetmiş kere tekrarlasa da… (Ebu Davut, Tirmizi, Bezzar müsnedinde Osman b. Vakid’den almıştır. Ancak senedindeki bir sahabi bilinmemektedir. Fakat İbni Kesir tefsirinde sahih kabul etmiş ve “Hasen bir hadistir” demiştir.)

Bununla İslâm, insanları ruhsatçılığa çağırmamakta, yoldan çıkmış aşağılık insanları yüceltmemekte ve realistlerin (Gerçeküstücü akımın) yaptığı gibi bu bataklığın güzel olduğunu fısıldamamaktadır. Aksine insanın ruhunda utanma duygusunu harekete geçirmeyi dileyip ümit beklentisini de coşturmak için zaaf anında meydana gelen sürçmeyi bağışlamayı dilemektedir. Allah’ın bağışlaması -Allah’tan başka günahları kim bağışlayabilir ki?- insanı utandırır, günah eğilimini arttırmaz. Bağışlanma dileyişini teşvik eder, günahı alışkanlık haline getirmeyi değil. Günahı alışkanlık haline getirip hatada ısrar edenlere gelince onlar, surun dışında kalmışlardır, kapılar yüzlerine kapanmıştır.

Böylece İslâm, beşeriyeti yüce ufuklara çağırma ile gücünün ne olduğunu bildiği bu beşeriyete acımayı bir arada zikretmekte, ümit kapısını önünde sürekli açık tutarak son gücüne kadar insanın elinden tutmayı amaçlamaktadır.

Rabbim bizleri çokça mağfiret talep eden kullarından eylesin. Amin.

Gayret bizden, tevfik Allah(c.c.)’tan.