İBADET VE DUA YALNIZ ALLAH(C.C)’ADIR

Hamd Alemlerin Rabbi olan Allah(C.C)’a mahsustur. Salat ve Selam kendisine tabi olunmadığı sürece kurtuluşun mümkün olmadığı Hz. Muhammed(sav)’e, Aline, Ashabına, ve tüm Müminlerin üzerine olsun.

Dua kelimesinin Arapçada oldukça geniş bir anlamı olmakla birlikte Türkçede kullanıldığı şekliyle, istekte bulunmak, yalvarmak, niyaz etmek anlamları konumuzu ilgilendirmektedir. Kur’an-ı Kerim’de bu kelime, hem bu anlamıyla kullanılmakta hem de yer yer “ibadet” kelimesiyle eş anlamlı olarak kullanılmaktadır veya aynı zaman hem yalvarıp yakarmayı, hem de ibadet etmeyi bir arada ifade ettiği de görülmektedir. Konuyla ilgili ayetlerin müştereken ifade ettikleri ve emrettikleri gerçek şudur; İbadet nasıl Allah(C.C)’tan başkasına yapılmıyorsa, ibadetin özü olan dua ile de Allah(C.C)’tan başkasına yönelmeye imkan yoktur.

Esasen, fıtraten insan, Allah(C.C)’tan başkasına ibadet etmeyecek ve O’ndan başkasına dua etmeyecek bir kimlikte yaratılmıştır. Ancak şirkin etkileri, ruhları zamanla kirletebilir.

Fakat fıtrat yine de sarsıcı bir takım olaylarla karşı karşıya kaldırdığında, kendiliğinde yüce Allah(C.C)’a yalvarmaya yönelir. Diğer taraftan Allah(C.C)’tan başka bütün mabudlar aciz olduklarından dolayı Allah’tan başka hiçbir kimseye ibadet ve dua etmemek gerekmektedir. Esasen dinin Allah(C.C)’a halis kılınmasının en önemli şart ve görevleri arasında da Allah’tan başkasına ibadet etmemek ve O’ndan başkasına yalvarıp yalvarmamak son derece önemli bir yer tutmaktadır.

Allah(C.C)’tan başka bütün mabudlar, mutlak anlamıyla aciz olduklarından yalnız Allah’a ibadet etmeli ve yalnız O’na dua edip yalvarmalıdır;

“Ey İnsanlar! Bir misal verildi. Onu iyice dinleyin. Allah’tan başka kendilerine dua ettiğiniz putların hepsi –bu iş için bir araya toplansalar dahi- şüphesiz bir sinek bile yaratamazlar. Sinek onlardan bir şey alsa, bunu dahi ondan geri alacak güçleri olmaz. İsteyen de aciz, istenen de.” (Hac, 73-74)

Mutlak yaratıcı ve mutlak Kadir Allah(C.C) olduğuna göre, O’nun dışında olan bütün mahlukat da mutlak aciz ve ancak O’nun ihsan ve lütfuyla bazı şeylere güç yetirebildiğine göre, Allah’tan başka kendilerine dua edilen ve ibadet edilen bütün varlıklarda ya insanın kendisi gibi veya ondan daha aciz olduklarına göre, insanın dua ve ibadetine yalnızca Allah(C.C)’a halis kılması ve O’ndan başkasına yönelmemesi aklın da, fıtratın da gereğidir. Zaten yüce Allah’ın emirleri de bu doğrultudadır;

“Allah’ı bırakıp da (dua edip) taptıklarınız(o putlar) şüphesiz sizin gibi kullardır. Şayet(iddianızda) doğru iseniz haydi onları(dua edip) çağırın da size karşılık versinler.” (A’raf 194)

“Ben, sizi de, sizin Allah’tan başka taptıklarınızı da terk ediyorum; Yalnız Rabbime dua ediyorum. Rabbime dua etmekle bedbaht olmayacağımı ümit ederim.” (Meryem 48)

Fıtrat da, peygamberlere gönderilen vahiylerde Allah’tan başkasına ibadet etmemeyi, O’ndan başkasına dua ve istekte bulunmamayı emrettiği gibi, zorluk ve sıkıntılarda da ihlaslı bir şekilde dua ederek, yalvarıp yakararak da yalnızca Allah(C.C)’a yönelmeyi emreder. İnsanoğlu aşağıdaki ayette de anlatıldığı üzere – Eğer Allah ile birlikte başkasına dua ve ibadet eden biriyse – gerçekten de Allah’tan başka koştuğu bütün ortakları unutur ve yalnız Allah(C.C)’a yönelmektedir.

“Denizde size bir sıkıntı dokunduğu zaman O’ndan başka dua ve ibadet ettiğiniz herkes kaybolur. Fakat O, sizi kurtarıp karaya çıkarınca yine yüz çevirirsiniz. Zaten insan çok nankördür.” (İsra 67)

İnsan fıtratının gerçek yüzü bu olduğuna göre, dua ve ibadetlerimizin yalnız Allah(C.C)’a halis kılınması, genel olarak bütün dinimizin, maddi-manevi, ahlaki, siyasi, ferdi, içtimai, devletler arası ve insanlar arası her türlü ilişkimizin, hatta eşya ve kainatla ve bu arada özellikle de bizlerin ve bütün kainatın Rabbiyle ilişkilerimizin, Allah(C.C)’ın dinine/şeriatına göre düzenlenmesi kaçınılmazdır.

Herhangi bir ilişki türünün kısmen veya tümüyle Allah(C.C)’ın dinine uygun olmayan bir şekilde düzenlenmesi, en basit ve önemsiz gibi görünen, fakat yalnız Rabbimizden istenmesi gereken bir ihtiyacımızın başkasından istenmesi; Allah’tan başkasına yapılmaması gereken bir ibadettir. O’ndan başkasına teveccüh ederek yapılmaması gereken bir amelin başkasına yapılması şirktir. Ondan dolayı her hususta olduğu gibi dua ve ibadetlerimizde de Allah’tan başkasına yönelmemeliyiz.

Allah katındaki makam ve mevki ne olursa olsun, başta peygamberler olmak üzere bütün yaratılmışlar bu “başka” kavramı içerisine girer. Dualar yalnız Allah(C.C)’a yapılır. Tıpkı ibadetin yalnız O’na yapıldığı, tıpkı din ve şeriatın yalnız O’ndan –Peygamberler aracılığıyla- alındığı gibi…

Dinin O’na halis kılınması demek her bakımdan yalnız  O’nun dinine, dininin hükümlerine teslim olmak demektir.

“Deki; Ben, Allah’a dini yalnız O’na halis kılarak ibadet etmekle emrolundum.” (Zümer 11)

Aslında Kur’an-ı Kerim, baştan sona kadar insanlığa dinlerini Allah’a halis kılmalarını öğretmek amacıyla nazil olmuştur diyebiliriz. İbadet ve dua dini Allah(C.C)’a halis kılmanın bir parçası olarak başkalarına yapılmamalıdır. Buna göre bir takım yatırlardan ve hayatta olan veya olmayan fanilerden, Allah’tan istenmesi gereken herhangi bir şeyi isteme gafletini göstermemek gerekir. Esasen Müslüman, kıldığı her namazın her rekatında “yalnız sana ibadet eder, yalnız senden yardım dileriz.” (Fatiha 5) dediğinden dolayı bu tür yanlışlıklara da düşmez, düşmemelidir.

Başarı ancak Allah(C.C)’tandır.

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN