DİLİYLE DEĞİL KALBİYLE SEVMEYİ GÖSTEREN ÜMMÜ EYYÜB (R.ANHA)

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

DİLİYLE DEĞİL, KALBİYLE SEVMEYİ GÖSTEREN ÜMMÜ EYYÜB (R.ANHA)

 Âlemlerin rabbi Allah (c.c) ya hamdolsun. Mücahitlerin önderi, muttakilerin lideri nurlu müminlerin kumandanı Efendimiz Hazreti Muhammed (s.a.v)’e onun Aline, ashabına ve kıyamete kadar onun yolunda gidecek olanlara Salat-u Selam olsun.

 Ümmü Eyyüp Medine’de doğup büyüdü. Babası Kays b. Sad’dır. Gençlik çağına geldiğinde Neccar oğullarının İleri gelenlerinden Halid Bin Zeyd ile evlendi. Evliliklerinde oğulları oldu ve ismini Eyyüp koydular. Bu çocuğa nispeten kocası artık Ebu Eyyüp olarak künyelendi. ve daha çok bu şekilde tanındılar. Bir zaman sonra 3 çocukları daha oldu geçimlerini evlerinin yanında bulunan hurma bahçeleri ve besledikleri keçilerden sağlayan bu aile aralarındaki ilişki sebebiyle herkese örnekti. Çocuklarını da bu terbiye üzere yetiştirdiler.

Çocukları artık büyümüş ve Kimisi evlenmişti. Bu sıralarda ise Medine’de İslam’ın tohumları yeşeriyordu. Boy boy Fidanlar veriyordu. Neccar oğullarından olan bu aileye de İslam Daveti yapılmış ve onlar da buna kayıtsız kalmamıştır. Ve ilk iman edenlerden olmuşlardı. Musab Bin Umeyr’in sohbetlerine katılıp Kuran ayetlerini ve öğretilerini öğrenmeye çalıştılar. İslam’ın güzelliklerini hayatlarına aktardılar ve yaşamlarını daha anlamlı kıldılar. Musab Bin Umeyr yanındaki 72 kişi ile Mekke’ye doğru yola çıkarken Ebu Eyüp de onların arasındaydı.

Akabe geçitinde Allah Resûlü (s.a.v) ile buluştular. Onunla ahitleştiler. İşte o anda Ebu Eyüp’ün kalbinde Rasulullah sevgisi öyle bir yer etmişti ki o saniyeler den sonra artık dünyada ondan daha sevgili birisi olamazdı. Ebu Eyyüp bu güzel duygular içinde Medine’ye döndü ilk işi bunları eşine anlatmak oldu. Öyle ki Ümmü Eyüp Resulullah’ın (s.a.v) hiç görmediği halde ona karşı derin bir sevgi beslemeye başladı. bu iki eş artık peygamber aşığı oldu ve hasretin bitmesini beklediler. Günlerden bir gün Allah Resûlü (s.a.v)in Mekke’den Medine’ye doğru yola çıktığını duydular. Bütün Medineli Müminler gibi onlar da heyecanlandılar. Herkes onu en güzel şekilde karşılamak istiyordu Ve sonunda bir Yahudinin Bağırması duyuldu. Ey Beni kayle işte sizin Beklediğiniz geldi. O an herkes coşkuyla onu görmeye koştu. O an herkesi bir telaş almıştı acaba Allah’ın Rasulu kimin evinde misafir olacaktı. Bu şerefi elde etmek için herkes birbiriyle çekişiyor kendi evlerine gelmelerini istiyorlardı. Rasulullah (s.a.v) bunun farkındaydı bunun için şöyle dedi; Ben bu gece dedem Abdulmuttalip’in dayılarından Neccar oğullarının misafiri olacağım o sırada Ümmü Eyyüb’ün kapısının önünden geçmişti. Akrabalarının evine en yakın neresi diye sordu. Ebu Eyyüb benim evim dedi. Öyle bir peygamber sevgisi vardı ki onlar da heyecandan, sevinçten hemen eşyalarını evlerine taşımaya başladılar. Hayır başka ev olsun diyeceğinden korkuyorlardı. Fakat demedi bu iki eşin içi içine sığmıyordu hemen evde en güzel yeri hazırladılar. Rasulullah (s.a.v) mescidini yapıncaya kadar bu evde kalacaktı. Bu süre boyunca bu ev iman rüzgârının yayıldığı ev olacaktı.

Ebu Eyyüb ve eşi Ümmü Eyyüb’ün evi iki katlıydı. Onlar üst kattaki odaya hazırladılar. Fakat Rasulullah misafirler gelir sürekli yukarı çıkmak zor olur diye alt katı istedi.

Şimdi bu iki eşin Allah’a ve onun Rasulüne sevgisini ve itaatini en güzel şekilde gösteren ve gerçekten bizlerin de sevgisini sorgulamaya sebep olacak bir sahne görüyoruz. Odasını alt katı isteyen Rasûlullah (s.a.v) uykuya yatmıştı. Fakat Üst katta olan iki eşin uyku tutmuyordu. Çünkü onun üstünde olmak onlara ağır geliyordu. Ya Vahiy gelirse o an onların arasına girip de helak oluruz korkusuyla uykuları kaçtı ve odanın uzak köşesine çekilip uykusuz kaldılar. Subhanallah… Bu nasıl bir liman ki onun üstünde yatmaktan haya ediyorlar.

Gene bir gece, eşler üst katta su devirip döktüler. Damlamasın diye örtülerini atıp suyu kurutmaya çalıştılar. Su aşağıya damlamasında Allah Rasulüne gelmesin diye O rahatsız olmasın diye sessiz sessiz oturup uyumadan sabahı beklediler.

Nasıl bir sevgili onların ki nasıl bu kadar ince düşünebiliyorlardı. Oysaki daha iman edeli birkaç gün olmuştu. Ama her şeylerini feda etmeye hazırlardı tek dertleri onu en güzel şekilde ağırlamak de ve onu razı edebilmekti. Artık bu iki eşin gözünde Rasulullah dan daha güzel daha sevgili bir şey yoktu. O da onları sevsin istiyorlardı. “De ki eğer Allah’ı seviyorsanız bana Uyun ki Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın.” (Ali imran 31)

Onların bu sevgisine ve yanlış bir şey yaparız da Allah’ın azabına uğrarız diye korkup uykularının kaçmasına şaşırmamak elde değil acaba aynı durumda biz olsak nasıl bir tavrımız olurdu. Sahabe kadar aşağıdaki sıradan bir insan gibi uyurmuyduk. Yoksa onlar gibi üstlerinde yatmaktan ses yaparsak rahatsız olur demekten hayâ mı ederdik. Ya da şunu sorsak kendimize Peygamber (s.a.v) evimize gelsin ister miydik?

Bizler yıllardır iman ettiğimizi söylediğimiz halde Allah (c.c) ve Peygamber (s.a.v) sevgisi ne kadar kalplerimize yerleşti acaba… Ben sevgiliyi en güzel şekilde ağırlamaya çalışan bu iki eş Rasulullah’ı 7 ay evlerine misafir ettiler. Evleri adeta nurla dolmuştu. Herkes oraya geliyor. Soru soruyor, nasihat alıyor, kimisi ahitleşiyor vahiyler iniyordu. Bunun Hiçbir zaman bitmesini istemiyorlardı. Fakat Mescit yapıldı ve ayrılma zamanı gelmişti  tesellileri ise mescidinin evlerine yakın olmasıydı. O gidince Ümmü Eyyüp yüreğinde Kara bir boşluk hissetti. Ama o gene her gün yemeğini yapar. Rasulullah’ın gelmesini beklerdi gelmezse kendileri yerdi.

Günlerden bir gün Hz. Ebubekir günün en sıcak vaktin de mescide geldi. Hz. Ömer de oradaydı.

Hz. Ömer – Seni bu saatte çıkaran nedir? Diye sordu.

Hz. Ebubekir – Çok şiddetli açlık beni evden çıkardı.

Hz. Ömer –  Vallahi beni de çıkaran Bundan başka bir şey değil.

Onlar konuşurken Allah resulü çıkageldi.

Allah Rasulu – Bu vakitte sizi dışarı çıkaran nedir? diye sordu.

Onlar da – Vallahi hissettiğimiz şiddetli açlık bizi evden çıkarmıştır.

Allah Rasulu – Nefsim elinde olana Yemin ederim ki ben de bu sebeple çıktım. benimle gelin buyurdu. Ümmü Eyyüb’ün evine gittiler. Fakat Onlar yemeği yemişlerdi. Hemen onları bir telaşe sardı. Ebu Eyyüp bahçeden hurma getirdi. Sonra bir oğlak kesti. yemekler yapıldı. Rasulullah günlerdir aç olan kızı Fatıma ya da yemek yolladı. Yemeği bitirdi ve Allah Rasulu (s.a.v) şöyle dedi:

“Ekmek, et, kuru, olgunlaşmış ve olgunlaşmamış hurma! Sonra gözleri doldu ve nefsim elinde olan Allah’a hamd olsun ki bunlar kıyamet günü sorguya çekileceğimiz nimetlerdir.” dedi.

Kuru bir ekmeğin hesabını düşünen bir peygamber ve kuru ekmeği beğenmeyen Bizler… Bu ikramlarına karşılık Rasulullah onlara cariye verdi. Fakat onlar onu Azad ederek en güzelini yaptılar. Bu mübarek aile her daim Allah’tan korkan, peygamberine itaat eden hiç tereddüt etmeden her şeyini feda eden onun dini uğrunda oradan oraya cihada koşan bir aile olmuştur. Ebu Eyyüp 80 yaşında şehit Oldu. Ümmü Eyyüp de ondan bir müddet sonra vefat etti.

Cenabı Allah, kendilerini Rasulullah (s.a.v)’e feda edercesine hizmette kusur etmeyen bu cennetlik aileden razı olsun.

Cennetteki makamlarını yüceltsin.

Onların fedakârlığından ve Peygamber sevgisinden bizleri de nasiplendirsin. (Âmin).

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN