Geçen ay ki yazımızda kaldığımız yerden devam ediyoruz İnşaAllah.

Rasulullah(sav)’ın nübüvvet nuru evvela Hz. Adem(as)’a intikal etmiş, daha sonra 124 bin Peygamberden müteselsil olarak en son yine Rasulullah(sav)’de karar kılmıştır. Nuru Muhammedi’nin bütün peygamberlerden önce var olduğu hususunda rivayetler mevcuttur.

Yani bu; Hz. Muhammed(sav) nübüvvet nurunun, bütün insanlardan, bütün peygamberlerden önce yaratıldığı anlamına gelmektedir. Bu konuyla alakalı rivayetlere bir göz atalım;

İLK YARATILAN VARLIK NEDİR?

Allah(C.C)’ın kainatta ilk yaratmış olduğu varlık hakkında ayet ve hadislerin rivayetlerinde muhtelif anlayışlar bulunmaktadır. Bu rivayetlerin nasıl anlaşılması gerektiği hususunda biraz açıklama yapalım…

Bu hususta 3 rivayet vardır;

1.Rivayet

1.rivayete 1 ayet ve 1 hadis-i şerif delil getirilmiştir.

Ayet, Hud Suresi 7. Ayet-i Kerime; Allah(C.C) şöyle buyuruyor;

“Hem O, Odur ki gökleri ve yeri altı günde yarattı, Arşı da su üstünde idi.” (Hud 7)

Diğer delil ise Buhari’de geçen bir hadis-i şerif; Allah Rasulü(sav) şöyle buyuruyor;

“Allah vardı ve Onunla birlikte hiçbir şey yoktu. Arşı da su üzerindeydi”

Bu iki delilden ilk yaratılanın Arş ve su olduğu anlaşılmaktadır.

2.Rivayet; 2.rivayete de bir hadis delil getirilmiştir. Tirmizi’de, Ebu Davud, Sünen ve İbn Hacer’de geçen bir Hadis-i Şerif’te Allah Resulü(sav) şöyle buyuruyor;

“Allah’ın ilk yarattığı şey kalemdir.”

Burada ilk yaratılan varlığın “kalem” veya bir başka deyişle “aklı evvel” olduğu anlaşılmaktadır.

3.Rivayet; Acnuni (rh.a)’in Hz. Cabir(r.anh)’dan naklettiği hadis-i şerif’te Allah Resulü(sav) şöyle buyurmaktadır;

“Ey Cabir, her şeyden önce Allah’ın ilk yarattığı şey senin Peygamberinin nurudur.”

Bu rivayetten de anlaşılan ilk yaratılan varlığın Hz. Muhammed(sav)’in nuru olduğudur. Bu hususun açıklanmasıyla ilgili bazı alimlerin ifadelerine bakalım.

Acnuni(rh.a) Hz. Cabir’den naklettiği Hadis-i Şerif’te Allah Resulü(sav) şöyle buyurmaktadır;

“Ey Cabir, herşeyden önce Allah’ın ilk yarattığı şey senin Peygamberinin nurudur.”

Bu rivayetten de anlaşılan ilk yaratılan varlığın Hz. Muhammed(sav)’in nuru olduğudur. Bu hususun açıklanmasıyla ilgili bazı alimlerin ifadelerine bakalım.

Acnuni(rh.a) Hz. Cabir(r.a)’den naklettiği Hadis-i Şerif’in tamamı şöyle; Hz. Cabir, Rasulullah’a hitapla bir gün;

-Ey Allah’ın Resulü! Anam babam sana feda olsun. Allah’ın her şeyden önce ilk yarattığı şeyi bana söyler misiniz? Diye sordum. O’da şöyle buyurdu;

-Ey Cabir! Her şeyden önce Allah’ın ilk yarattığı şey senin Peygamberinin nurudur. O nur, Allah’ın kudretiyle Onun dilediği yerlerde dolaşıp duruyordu. O vakit daha hiçbir şey yoktu. Ne levh, ne kalem, ne cennet, ne ateş/cehennem vardı. Ne melek, ne gök, ne yer, ne güneş, ne ay, ne cin ve ne de insan vardı. Allah mahlukatı yaratmak istediği vakit, bu nuru dört parçaya ayırdı. Birinci parçasından kalemi, ikinci parçasından levhi, üçüncü parçasından arşı yarattı. Dördüncü parçayı ayrıca dört parçaya böldü. Birinci parçadan Hamele-i Arşı(Arşın taşıyıcılarını), ikincisi parçasından Kürsiyi, üçüncü parçadan cennet ve cehennemi yarattı. Sonra dördüncü parçayı yine dörde böldü. Birinci parçadan müminlerin basiret nurunu(iman şuurunu), ikinci parçadan Marifetullah’tan ibaret olan kalplerinin nurunu, üçüncü parçadan Tevhid’den ibaret olan ünsiyet nurunu(La İlahe İllallah, Muhammedun Rasulullah nurunu) yarattı.

Evet, Resulullah(sav)’in nuru; Hz. Adem(as)’dan bütün peygamberlere müteselsil olarak, Hz. Muhammed(sav)’e kavuşmuştur. Böylece kaç bin sene geçtiğini ancak Allah(C.C) bilir.

Bu hadisin rivayetini yapan Acnuni Rahimullah; halk arasında hadis olarak bilinen rivayetlerin hadis olup olmadığını tahlil etmek üzere bir çok eser yazmıştır. Ancak bu hadisi hiç eleştirmemiştir. Acnuni’nin bu Hadisi hiç eleştirmemesi çok önemlidir. Verilen 3 rivayete dayanarak alimler, ilk yaratılan varlığın Hz. Muhammed(sav)’in nuru, sonrada bu nurdan kalem, arş veya su olduğuna dair farklı görüşler beyan etmektedirler.

Yine Müslim’de geçen bir Hadis-i Şerif’te Allah Resulü(sav) şöyle buyurmuştur;

“Allah(C.C) göklerle yeri yaratmadan elli bin sene önce mahlukatın kaderini yazdı. Arşı da su üzerindeydi.”

Bu bilgilerden hareketle şu önemli noktaya dikkat çekelim;

İlk yaratılış kavramı görecelidir. Yani her alim farklı bir görüş belirtmiş, hadis ve ayetlerden yola çıkarak farklı sonuçlara ulaşmışlardır. Bazı alimler, arştan sonra ilk yaratılan nesnenin kalem olduğunu söylemiş. Yine bazı alimler ise; ilk yaratılan varlığın Hz. Muhammed(sav)’in nuru, sonra su, sonra arş, sonra kalem yaratılmıştır” demişlerdir. Rivayetler; arş, su, kalem ve Rasulullah’ın nuru olarak sıralanmakta ve sadece bu varlıkların sırası hususunda farklılıklar oluşmaktadır.

Yine Kastalani Rahimullah’ın bir rivayeti; Hadis-i Şerif’te şöyle buyurulmakta;

“Cenab-ı Hak, insanlığın babası Hz. Adem(as)’ı yaratmıştı. Allah(C.C) kendisine Ebu Muhammed künyesini ilham etmişti. Adem(as) bunun hikmetini sorunca Allah(C.C): “Başını kaldır arş’a bak” dedi. Oda başını kaldırdı bakınca arşın sütunlarında Hz. Muhammed(sav)’in nurunu gördü. “Ya Rabbi bu nedir?” diye sordu. Allah(C.C) cevap olarak şöyle buyurdu: “Bu senin zürriyetinden bir peygamberin nurudur ki; Onun ismi göklerde Ahmed, yerlerde Muhammed’dir. Eğer o olmasaydı seni yaratmazdım.”

Kastalani’nin rivayetine benzer bir rivayeti Hakim’de nakletmiş ve bunun sahih olduğunu söylemiştir. Ancak Zehebi aynı rivayetin mevzu olduğunu (yani; makbul olmayan, zayıf hadis, metin ve senet bakımından gerekli şartlara sahip olmayan hadis olarak) belirtmiştir.

Bir daha ki yazımızda İlk Yaratılan Varlık Nedir konusu hakkında rivayetleri vermeye ve açıklamaya devam edeceğiz İnşaAllah.

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN

The post HZ. MUHAMMED(SAV)’İN SOYU-2 appeared first on Ebrar Medya.

Hz. Muhammed(sav)’in soyu; 21.kuşaktan atası olan Adnan vasıtasıyla Hz. İbrahim(as)’ın oğlu, Hz. İsmail(as)’a dayanmaktadır. Bu sebeple Rasulullah(sav)’in soyunun da mensup olduğu Kuzey Araplarına “İsmaililer” veya “Adnaniler” gibi isimler de verilmektedir.

Rasulullah(sav)’in soy kütüğü, Adnan’a kadar kesin olarak bilinmekle beraber sıralaması şöyledir;

“Hz. Muhammed(sav) b. Abdullah b. Abdulmuttalib b. Haşim b. Abdumenaf b. Kusay b. Kilab b. Mürre b. Kab b. Lüey b. Galib b. Fihr b. Malik b. Nadr b. Kinane b. Huzeyme b. Müdrike b. İlyas b. Mudar b. Nizar b. Mead b. Adnan”

Bu şecereye göre Rasulullah(sav), Arapların Hz. İbrahim(as)’in oğlu Hz. İsmail(as)’in soyundan gelen Adnaniler kolundan, Kureyş kabilesinin Haşimoğulları sülalesine mensup, Abdullah b. Abdulmuttalib’in oğludur.

Rasulullah(sav)’ın bir Hadis-i Şerif’inde kendi soyunu şöyle tanıtıyor;

Müslim’de geçen bir Hadis-i Şerif; Şeddad, Vâsile b. El-Eska’dan şöyle rivayet ediyor;

Rasulullah(sav)’i şöyle derken duydum; “Şüphesiz Allah, İsmail’in evlatları içinden Kinane’yi, Kinane’nin evlatları içinden Kureyş’i, Kureyş’in evlatları içinden Haşimoğullarını ve beni de Haşimoğulları içinden seçti.”

Yine siyer kitaplarında Peygamberimiz(sav)’in soyu anlatılırken şöyle bir tespit yapılmış;

Siyer alimleri demişler ki; Rasulullah(sav)’in siretinin bu bölümünden önemli öğütler ve prensipler elde edilir. Şöyle ki;

“Rasulullah(sav)’in şerefli soyunu açıkladığımız bu bölümde, Allahu Teala’nın arapları diğer insanlara üstün kıldığına, Kureyş kabilesini de diğer kabilelere göre daha faziletli kıldığına açıkça işaret vardır. Okuyucu bu işareti Müslim’den rivayet edilen hadiste açıkça bulur. Aynı manada birçok Hadis-i Şerifte bulunmaktadır.

Tirmizi’nin rivayet ettiği şu hadis bunlardan biridir;

Rasulullah(sav) bir gün minbere çıktı ve “ Ben kimim?” diye buyurdu. Ashab;

“Sen Allah’ın Peygamberisin, Sana Selam Olsun.” Dediler. Rasul-i Ekrem’de;

“Ben Abdullah b. Abdulmuttalib’in oğlu Muhammed’im. Allah mahlukatı yarattı ve beni onların en hayırlılarının içinde kıldı. Sonra onları Arap ve Acem diye iki fırkaya ayırdı ve beni en hayırlıları olan Araplar içinde kıldı.

Sonra onları kabilelere ayırdı ve beni en hayırlı kabile olan Kureyşi içinde kıldı. Sonra onları ailelere ayırdı ve beni aile olarak onların en hayırlısı, şahıs olarak da onların en hayırlısı kıldı.” Buyurdu.

Bu Hadis-i Şerifi verdikten sonra Siyer alimleri sözlerine şöyle devam ediyorlar;

“Dikkat! Rasulullah(sav)’ın aralarında zuhur ettiği kavmi ve içinde doğduğu kabileyi sevmek, Rasulullah(sav)’ı sevmenin gereğidir. Bu sevgi fert veya cins yönünden değil, aksine mücerret hakikat yönündendir. Çünkü O, hakiki Kureyş Araplığı; Şüphesiz Rasulullah(sav)’ın onlara intisabıyla şeref kazanmıştır. Bazen Araplardan ve Kureyşlilerden bir kimsenin, Allah(C.C)’ın yolundan sapması ve Allah(C.C)’ın kendi kulları için seçtiği İslamiyet şerefinden aşağıya düşmesi bu sevgiye ters düşmez. Çünkü bu sapma, Rasulullah(sav) ile o kişi arasındaki nispeti ve bağlantıyı kaldırmış olur.”

Bu sözlerden anlaşılacağı üzere; Rasulullah(sav)’ın mensup olduğu kavmi ve kabileyi de sevmek gerekmektedir. Ancak bir şart var; O kabilenin mensupları İslam’la şereflenmiş olmalı. Onları şerefli kılan Rasulullah(sav)’ın onların içinden seçilmesidir.

O halde Rasulullah(sav) ile şeref kazananlar, O’na tabi olduğu müddetçe o konumunu koruyabilecek, tabi olmayanların ise Rasulullah(sav) ile bağlantısı kalmayacak ve İslamiyet şerefinden aşağı düşeceklerdir.

Peki bugün bizler bu konudan nasıl öğüt alırız? Allah Rasulü’nün kavmine ya da kabilesine mensupta değiliz!

Şöyle; Onun kabilesinden değiliz belki ama O’nun ümmetindeniz ve bu konumumuzu koruyabilmek, yani O’nun ümmetim dediği kişilerden olabilmek de yine aynı şekilde O’na tabi olmakla mümkündür. Yoksa O’na tam manasıyla tabi olmayanların Rasulullah(sav) ile bağlantısı kalmayacak ve İslamiyet şerefinden yoksun kalacaklardır.

Rabbim idrak edebilmeyi nasip etsin İNŞAALLAH.

Bir daha ki yazımızda devam edeceğiz İNŞAALLAH.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post HZ. MUHAMMED(SAV)’İN SOYU appeared first on Ebrar Medya.

Allah(C.C)’ın en sevgili kulu, Hz. Muhammed(sav)’i yine Allah(C.C)’ın tanıttığı şekilde tanımaya devam ediyoruz.  Bir önceki yazımızda Allah(C.C)’ın bütün Peygamberlerden, son Peygamber’e iman edeceklerine ve O’nu ümmetlerine de haber vereceklerine dair söz aldığından bahsetmiştik Peygamberler bu görevi o kadar hakkıyla yerine getirdiler ki; Bakara Suresi 146. Ayette Allah(C.C);

“Kendilerine kitap verdiklerimiz O’nu(Peygamberi) oğullarını tanır gibi tanırlar. Böyle iken içlerinden bir kısmı bile bile gerçeği gizlerler.” Buyurmaktadır.

Evet, bütün Peygamberler Rablerine verdikleri söz gereği ümmetlerine Hz. Muhammed (sav)’den haber verdi. Kendilerine ilahi kitap verilenlerin kitaplarında da Yüce Allah Hz. Muhammed(sav)’den haber vermiştir. Bu yüzden bütün geçmiş ümmetler aslında son Peygamber’in fiziki özelliklerini de ne zaman, nerede doğacağına da, nereye hicret edeceğini ve ne gibi zaferler gerçekleştireceğini de çok iyi biliyorlar. Ancak bu bilgilere sahip olmaları onları iman ve itaate götürmedi.

Elmalılı Hamdi Yazır(Rh.a) bu ayetin tefsirinde diyor ki;

“Bu ayet şunu ispat etmektedir ki; Sadece bilmek, sırf kalbe ait olan ilim ve marifet iman için yeterli değildir. Şer’i iman için itaat ve boyun eğmek, bundan başka gerçeği gizlemeyip açıktan ikrar ve itiraf etmek lazımdır.”

Ayet ve açıklamaların ışığında, kendimize dönüp baktığımızda bizlerinde noksan kaldığı bir gerçeği fark ediyoruz. Yani şunu demek istiyorum; Bugün bizlerde bilmenin yeterli olduğunu zannediyoruz. Oysa bilmek ile inanmak farklı şeylerdir. Kişi de olan bilgi, ancak kalp inandığında onu itaate götürür. Kişinin geleceğini kesin bildiğimiz ve hazırlık yaptığımız gibi… Nasıl da hazırlık yaparız değil mi? Evlerimizin yerleşim düzeninden tutun da, giyilecek kıyafetlere, yenilecek yemeklere kadar her şey kış için hazırlanır.

O halde Allah(C.C)’a, Resulüne, O’nun emir ve nehiylerine, ölüm ve sonrasına ait bilgi varsa bizde-ki mutlaka var- inandığımızın göstergesi harekete geçmek, Allah(C.C)’ın ve Resulün haber verdiği her şeye itaat etmek ve hazırlık yapmak gerekir ki imanın göstergesi budur.

Devam edelim; Allah(C.C) Fetih Suresi 1 ve 2. Ayetlerde; Alemlere rahmet olarak gönderdiği elçisine bahşetmiş olduğu mükafattan haber veriyor;

“Şüphesiz biz sana apaçık bir fetih verdik. Böylece Allah, senin geçmiş ve gelecek günahını bağışlar. Sana olan nimetini tamamlar ve seni doğru bir yola iletir.”

Bu ayetle alakalı bizlerin alacağı nasihat şu; Böyle mükemmel bir örnekliğin ve önderliğin kıymetini çok iyi bilmek ve ondan faydalanmak… Çünkü O üstün vasıflarla donatılmış, Yüce Ahlak sahibi ve ümmetini kendisinden daha çok düşünen bir peygamber. O’nun hayatı Allah(C.C)’ın razı olduğu ve örnek almamızı emrettiği hayat…

O halde O’na iman etmek nasıl olur? sorusuna cevaplayalım.

Allah Resulüne iman etmek demek, Aklını, gönlünü, dününü ve bugününü, değerlerini ve kültürünü, O’nun öğrettiği dinin süzgecinden geçirmek demektir. Bütün hayatını İslam’a göre düzenlemek demektir.

Alışkanlıklar ıslah edilecek, zihniyetler değişecek, güzellikler sürdürülürken, yanlışlardan vazgeçilerek ve sonunda cahiliyeden İslam’a hicret gerçekleşecek İnşaAllah.

Rabbim idrak edebilmeyi nasip etsin..

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post HZ. MUHAMMED(SAV)’İN ÖRNEK HAYATI – 6 appeared first on Ebrar Medya.

Hamd alemlerin Rabbi, Rahman, Rahim, din gününün sahibi olan ALLAH(C.C)’a mahsustur. Salat ve Selam, son Peygamber Hz. Muhammed(sav)’e, O’nun aline, ashabına ve O’nun izinden giden tüm Mü’minlerin üzerine olsun İnşaAllah.

Allah Resulü(sav)’i, ALLAHU Teâlâ’nın bize tanıttığı şekilde tanımaya devam ediyoruz. Bu ay ki yazımızın ilk ayeti Peygamberimizin(sav) değerini açıkça ifade eden bir ayet;

Nisa Suresi 80. Ayette ALLAH(C.C) şöyle buyuruyor;

“Kim Peygamber’e itaat ederse ALLAH(C.C)’a itaat etmiş olur. Kim yüz çevirirse, bilsin ki biz seni onlara bekçi olarak göndermedik.”

İşte ALLAH Resulünün(sav) ALLAH(C.C) katındaki değeri! ALLAH(C.C), Resulüne(sav) itaati, kendisine itaat olarak kabul etmekte… Yani ALLAH(C.C)’a itaat etmenin yolu; Hz. Muhammed(sav)’e itaat etmekten geçmektedir.

Rasulullah(sav)’ı Mekke’ye ve Kureyş kavmine hapsedenleri O’nun söz ve fiillerini, emrettiklerini ve nehyettiklerini umursamayanlar, kendi nefsi istek ve arzularına göre yaşayanlar, namazda ALLAH(C.C)’ı ve Resulünü(sav) var kabul edip çarşıda, pazarda, evde, avmde, düğünde vs. haşa yokmuş gibi hareket edenler, ALLAH Resulüne(sav), dolayısıyla da ALLAH(C.C)’a itaat etmiyor, umursamıyor demektir.

Tam manasıyla Resul(sav)’e itaat nasıl olur peki?

Allah Resulü(sav), ALLAH(C.C)’ın rızasına giden yolda bizden önce yürümüş ve o yolu doğru şekilde bizler için belirlemiştir. Bizler tam O’nun ayak izlerinin üzerinden gidersek hem ona hem de ALLAHU Teâlâ’ya itaat etmiş olacağız. Bu izlerin biraz önüne, yanına, sağına, soluna ya da arkasına basarsak, onun çizdiği yolu değil, yeni izler oluşturarak kendi benimsediğimiz ve oluşturduğumuz yoldan gitmiş oluruz ki bu durumdan ALLAH(C.C) asla razı değildir.

Bugün bizlerin Müslüman olduğunu iddia edipte, onun örnekliğine ihtiyacımız yokmuş gibi yaşamamız, kendimize yaptığımız en büyük zulümdür. ALLAH(C.C) ayetlerini bu kadar açıkça duyurduktan sonra bir Müslümanın böyle bir zulme düşmesi mümkün değildir.

Her şey böyle ayan beyan ortada iken; ALLAH(C.C) ve Resulüne(sav) iaat etmeyenler için üzülen Resulullah(sav)’ı Yüce ALLAH(C.C) teselli ediyor ve şöyle buyuruyor;

“Kim yüz çevirirse bilsin ki, biz seni onlara bekçi olarak göndermedik”

Mevdudi(rh.a) ayetin bu kısmını tefsir ederken diyor ki;

“Yaptıkları işlerden onlar kendileri sorumludurlar, sen onlardan mesul değilsin, Sana verilen tek görev; ALLAH(C.C)’ın emir ve yasaklarını onlara iletmektir. Sen bunu gereği gibi yapıyorsun. Onları, hak yolu kabul etmeye zorlamak senin görevin değildir. Senin aracılığınla onlara ulaştırılan Hakk’a tabi olmazlarsa, sen onların isyanından sorumlu değilsin”

Yani tercih bizim. Hak ve Batılı bütün açıklığıyla önümüzde, bizlere düşen acizliğimizi, muhtaçlığımızı hatırlamak, hatta hiç unutmamak…

ALLAH(C.C)’ın da, Resul(sav)’ünün de, İslam davasının da bize ihtiyacı yok. Bizim ALLAH(C.C)’ın rızasına, Resul(sav)’ün örnekliğine ve İslam’ın kusursuz nizamına ihtiyacımız var…

Ebedi bir mutluluk için, atılacak en önemli adım Rasulullah(sav)’a itaat etmek olacaktır.

Devam edelim; Sırada ki ayetimiz yine Rasulullah(sav)’ın konumunu ve değerini ifade eden bir ayet-i kerime;

ALLAH(C.C), Ali İmran Suresi 81. Ayette şöyle buyuruyor;

“Hani ALLAH(C.C), peygamberlerden; Andolsun size vereceğim her kitap ve hikmetten sonra, elinizdekini doğrulayan bir peygamber geldiğinde, ona mutlaka iman edeceksiniz ve ona mutlaka yardım edeceksiniz” diye söz almış ve “ Bunu kabul ettiniz mi, verdiğim bu ağır üstlendiniz mi?” demişti. Onlar; “ Kabul ettik” demişlerdi. ALLAH(C.C)’ta; Öyleyse şahit olun, ben de sizinle beraber şahit olanlardanım.” Demişti.

Ayette de bildirildiği üzere ALLAH(C.C); Hz. Muhammed(sav)’den önce gönderilen bütün peygamberlerden, Hz. Muhammed(sav)’e iman edeceklerine ve O’nu ümmetlerine de tebliğ ederek ona yardımcı olacaklarına dair kuvvetli bir söz almıştır.

Bu demektir ki; Rasulullah(sav), sadece risalet verilişinden, kıyamete kadar bir süre değil; Hz. Adem(a.s)’den kıyamete kadar bütün peygamberler ve ümmetleri de dahil, herkesin iman etmesi zaruri olan bir konumdadır. O’nun peygamberliğine bu şekilde iman etmeyen, iman etmiş sayılmayacaktır.

Bu konuyla alakalı Resulullah(sav) şöyle buyurmuştur;

“Eğer şu anda Musa(a.s) hayatta olsaydı bana iman ederdi.”

Bu ayette ve hadiste, diğer ayet ve hadisler gibi Hz. Muhammed(sav)’in konumunu, önemini bize açıkça ifade etmektedir.

O halde bir Müslümana düşen; hayatın her anı ve her alanında Resulullah(sav)’in önder ve örnekliğinde hareket etmektir.

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN

Bir dahaki yazımızda devam edeceğiz İnşaAllah…

The post HZ. MUHAMMED(SAV)’İN ÖRNEK HAYATI-5 appeared first on Ebrar Medya.

ALLAH(C.C)’ın kelamı olan Kur’an-ı Kerim’den, O’nun en sevgili Kulu olan ALLAH(C.C) Resulü(sav)’i tanımaya devam ediyoruz.

Bu yazımızın ilk ayeti yine Peygamberimiz(sav)’in vasfından haber veren Necm Suresi 3 ve 4. Ayetlerinde ALLAH(C.C) şöyle buyuruyor;

“ O, nefsi arzusu ile konuşmaz. Size okuduğu Kur’an ancak kendisine bildirilen bir vahiydir.”

Alimler bu ayeti şöyle açıklamışlar;

“Nefsini Yüce ALLAH(C.C)’a teslim etmiş ve sırf ALLAH(C.C)’ın yönlendirmesiyle hareket eden, ancak O’nun rızasını kendisine şiar edinerek yaşayan ALLAH(C.C) Resulü(sav)’in bütün yaşantısı ilahi vayhe müstenittir. Bunun için Kur’an-ı Kerim vahyi matluv olduğu gibi, Rasulullah(sav)’in diğer söz ve fiilleri de vahyi gayri matluvdur.”

Ne demek Peki “vahyi matluv” ve “vahyi gayri matluv”? Kısaca açıklayalım.

Vahyi Matluv: ALLAH(C.C)’ın Cebrail (a.s) vasıtasıyla ya da doğrudan Peygamber(sav)’e okunan vahiydir ki, bu vahyin lafzı, ibaresi, kelamı ve tertibi tamamen Yüce ALLAH(C.C)’a aittir. ALLAH(C.C) dışında hiçbir kimsenin müdahalesi yoktur. Yani Vahyi Matluv, Kur’an-ı Kerim’in kendisidir.

Vahyi Gayri Matluv; ALLAH(C.C)’ın Cebrail(a.s) vasıtasıyla ya da doğrudan Peygamber(sav)’in kalbine mana olarak ilka olunan vahiydir. Bu vahiy mana olarak ALLAH(C.C)’a ait olup, lafız olarak Peygamber(sav)’e aittir. Bazı alimler bu tür vahyin sadece Kutsi Hadis’i değil Sünnet-i Seniyyeyi de kapsadığını kabul etmişlerdir. Rivayet edilir ki; Cebrail(a.s) Kur’an-ı nazil kıldığı gibi sünneti de Rasulullah(sav)’a getiriyordu.

Bu demektir ki; ALLAH(C.C) Resulü(sav) asla nefsinden, hevasından söz söylemez. O peygamber az önce de belirttiğimiz gibi; iki çeşit vahyin dışında asla bir şey konuşmaz.

Taberi(rh.a)’de geçen bir hadisi aktaralım. Abdullah b. Amr diyor ki;

“Ben Rasulullah(sav)’tan duyduğum her şeyi ezberlemek maksadıyla yazıyordum. Kureyşliler bunu bana yasakladılar ve dediler ki; “Sen duyduğun her şeyi neden yazıyorsun? Rasulullah(sav)’ta bir beşerdir. Kızgınlık zamanında konuşur, sakinlik zamanında da konuşur.”  Bunu üzerine ben yazmaktan vazgeçtim ve meseleyi Rasulullah(sav)’a anlattım. Rasulullah(sav) parmağıyla ağzını işaret ederek şöyle buyurdu;

“Yaz, nefsim kudret elinde olan ALLAH(C.C)’a yemin olsun ki, buradan haktan başka bir şey çıkmaz.”

Hadis-i Şerif’ten de anlaşılacağı gibi Rasulullah(sav)’in Peygamber olarak konuştukları vahiyden başka bir şey değildir.

Şimdi biraz Peygamberimiz(sav)’e risalet verilen o zamana gidelim. O’na peygamberlik vazifesi verilmeden önce Mekke halkı tarafından Muhammed’ul Emin lakabıyla anılan biriydi ALLAH RESULÜ(SAV)…  Herkes O’nun doğru sözlü, güvenilir biri olduğunu çok iyi biliyordu.

Ama ALLAH(C.C) Resulü(sav)’ne risalet verilince ve O, Mekke halkını Tevhide davet edince; O’nun emin, güvenilir, doğru sözlü olduğunu itiraf edenler, bu sefer O’na deli, yalancı, sihirbaz dediler ve hatta O’nun getirdiği, bize okudukları tamamen kendi uydurması diyerek ALLAH(C.C) Resulü(sav)’ne iftira attılar.

Neden yaptılar bunu? Çünkü ALLAH(C.C) Resulü(sav) çağırdığı “Tek İlah” onların ceplerine, hayatlarına, her şeylerine karışıyordu. Tevhid kelimesi onların rahatını kaçırmaya başlamış ve nefislerine hiçte hoş gelmeyen bir yaşantıya davet ediyordu.

Allah Resulü(sav) bu yüzden yaptığı tek cümlelik bir çağrıyla Muhammed’ul Emin sıfatından çıkarılıp deli, sihirbaz, yalancı(haşa) konumuna getirildi.

Bu anlatılanlar, o günkü toplumun durumu! Peki bugünün, içinde bizimde bulunduğumuz toplumun durumu nedir?

Bugün hiç kimse Allah Resulü(sav) için deli, sihirbaz yada vahiy O’nun uydurması demiyor. Evet kimse bunu demiyor ama sanki gerçekten Allah Resulü(sav) (haşa) uydurma şeylerden haber vermiş, kendi nefsinden konuşmuş gibi çokta ciddiye almıyoruz vahyi! Çünkü eğer ciddiye alınırsa vahiy, bir şeyler yapmak, bir şeyleri feda etmek, bir şeyleri değiştirmek gerekiyor.

O halde günün insanlarının tavrıyla, bugünün insanlarının tavrı arasında ne fark kaldı? Hiç!

Ne yapacağız peki? Kendimize samimi olacağız ve eksikliklerimizi kendimize itiraf ederek başlayacağız Tevhid yoluna doğru adım atmaya… Çünkü hasta olduğumuzu kabul etmezsek eğer iyileşmek içinde çaba sarf edemeyiz. Rabbim hastalıklarımızdan kurtulabilmeyi nasip etsin İnşaAllah.

Devam Edelim.

Yine Peygamberimiz(sav)’in gönderilmesindeki hikmeti haber veren bir ayet;

Sebe Suresi 28. Ayet-i Kerime’de ALLAH(C.C) şöyle buyuruyor;

“Biz seni ancak bütün insanlara müjdeleyici ve uyarıcı olarak gönderdik. Fakat insanların çoğu bilmezler.”

Hz. Muhammed(sav)’in peygamberliği belli bir coğrafyayı ya da belli başlı kavimleri değil kıyamete kadar gelecek bütün insanlığı ve yeryüzünün tamamını kapsamaktadır.

Taberi(rh.a)’de geçen bir Hadis-i Şerifte Peygamberimiz(sav), kendi özelliklerini belirterek şöyle buyurmuştur;

“Bana, benden önce hiçbir kimseye verilmeyen beş özellik verilmiştir. Ben, bir aylık uzaklıktan düşmanın kalbine korku salınmasıyla yardım olundum. Yeryüzü bana mescid ve temiz kılındı. Ümmetimden kime namaz gelir çatarsa, o namazı kılsın. Bana ganimet helal kılındı. Benden önce hiç kimseye helal kılınmamıştı. Bana şefaat etme yetkisi verildi. Daha önce peygamber, sadece kendi kavmine gönderilirken, ben bütün insanlara peygamber olarak gönderildim.”

Bakın; İslam nasıl evrensek bir din ise, Kur’an nasıl evrensel bir kitap ise Allah Resulü(sav)’in peygamberliği de öyle evrenseldir.

Sebe sures 28. Ayeti okuyunca, bu ayete iman etmek kolay görünüyor. “Tamam” diyoruz. Allah Resulü(sav) bütün insanlara gönderilmiş. “biz buna inandık” ama dikkat ederseniz ALLAH(C.C) ayetin devamında “Fakat insanların çoğu bilmezler” buyurarak, bu ayetin ehemmiyetini gösteriyor kullarına…

Yani sonsuz ilim sahibi olan ALLAH(C.C), insanların çoğunun bundan gafil olduğunu haber veriyor. Neden böyle peki?

Şöyle bir düşünelim; Rasulullah(sav)’in davet dönemini okuyup, araştırdığımızda şöyle bir düşünce oluyor insanlarda, sanki Rasulullah(sav)’ın peygamberliği o dönemi ve o insanları ilgilendiriyor. Tamam bizimde Peygamberimiz ama onun o zamanda yaptıkları, daveti, mücadelesi beni hiç ilgilendirmiyor. Çünkü o zamandaki insanlar iman etmemişti. Biz zaten Müslümanız ve Müslüman bir toplumda yaşıyoruz”

Evet bizler bugün böyle düşünüyoruz ama hayatlara baktığımızda ahlak, evlenme, boşanma, miras, ticaret, siyaset, eğitim alanlarımıza baktığımızda ALLAH Resul(sav)’ünün getirdiği vahiyden ve onun sünnetinden eser yok!

Dilimiz “Evet benimde peygamberim” derken, fiillerimiz Rasulullah(sav)’in peygamberliğini o döneme hapsetmiş gözüküyor. Dolayısıyla “Fakat insanları çoğu bilmezler” hitabına bizlerde dahil oluyoruz demektir.

Rabbim idrak edebilmeyi ve gafil olan çoğunluktan, bu vasıftan kurtulabilmeyi nasip etsin İnşaAllah…

Bir dahaki yazımızda devam edeceğiz İnşaAllah…

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN 

The post HZ. MUHAMMED(SAV)’İN ÖRNEK HAYATI-4 appeared first on Ebrar Medya.

ALLAH(C.C) Resulü(sav)’nü, ALLAH(C.C)’ın bize bildirdiği şekilde tanımaya devam ediyoruz.

ALLAH(C.C) kitabında, ALLAH(C.C) Resulü(sav)’nün konumu ve değerini kullarına şöyle haber vermekte;

Allah’ın, (fethedilen) memleketlerin ahalisinden savaşılmaksızın peygamberine kazandırdığı mallar; Allah’a, peygambere, onun yakınlarına, yetimlere, yoksullara ve yolda kalmışlara aittir. O mallar, içinizden yalnız zenginler arasında dolaşan bir servet (ve güç) haline gelmesin diye (Allah böyle hükmetmiştir). Peygamber size ne verdiyse onu alın, neyi de size yasak ettiyse ondan vazgeçin. Allah’a karşı gelmekten sakının. Şüphesiz, Allah’ın azabı çetindir. (HAŞR 7)

Bu ayette aslında özelde ganimetlerin paylaştırılması emrinden haber vermektedir ama müfessirler genelde bu emrin; her emri kapsadığı, tüm hayatımızı ilgilendirdiği konusunda müttefiktir.

Yani tüm hayatımızda; yememizde, içmemizde, giyinmemizde, kazanmamızda harcamamızda, evlenme ve boşanmamızda, eğitimimizde, tüm ferdi, ailevi, sosyal ve içtimai hayatımızda Rasulullah(sav) bize neyi emretmişse, bize neyi vermişse onu alacağız. Nelerden men etmiş, neleri yasaklamışsa onlardan sakınacağız.

“Bize sadece Kur’an yeter, Kur’an’da görmediğimiz bir emir bizi bağlamaz” demeyeceğiz.

Buhari ve Müslim’in birlikte rivayet ettiğine göre İbn Mesud hutbede;

“ALLAH(C.C) şöyle şöyle elbise giyen kadınları lanetlemiştir.” Buyurur. Onun bu sözlerini duyan bir kadın gelip; Ey İbn Mesud! Ben senin bu dediğini ALLAH(C.C)’ın kitabında görmedim. Bunu nerden aldın? Diye sorunca İbni Mesud der ki;  “Ey kadın! Sen Haşr suresinin 7. Ayetini hiç okumadın mı? ALLAH(C.C) Resulü(sav) böyle davranan kadınları menetmiş ve ALLAH(C.C)’ın da lanetlediğini bize haber vermiştir.” der. Bu sözlerin üzerine kadın hemen ikna olur. Çünkü hep söylüyoruz; ALLAH(C.C) Resulü(sav) Kur’an’ın yaşayan halidir. Bu sebeple Kitap ve Sünnet asla ayrılmaz bir bütündür. Zaten gördük ki bu haberi ALLAH(C.C) Resulü(sav)’in verdiğini duyan kadın derhal razı olmuştur.

O halde bugün biz Müslüman olduğunu iddia edenlere de düşen; ALLAH(C.C) Resulü(sav)’nün emrettikleri ve yasakladıklarına tıpkı misali verilen kadın gibi şüphe etmeden ve zaman kaybetmeden teslim olmaktır.

Yine Rasulullah(sav)’ın, ALLAH(C.C)’ın katındaki değerini bizlere açıkça ifade eden ve dillerimizde yer eden “ ALLAH(C.C)’ı seviyoruz” iddiamızı nasıl ispatlarız, bunun yolunu bize gösteren bir Ayet-i Kerime Ali İmran 31. Ayete kısaca değinelim;

“ Deki; Eğer ALLAH(C.C)’ı seviyorsanız bana uyun ki, ALLAH(C.C)’ta sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Çünkü ALLAH(C.C) çok bağışlayandır, çok merhamet edendir.”

Bakın bugün kime sorsak ALLAH(C.C)’ı seviyor musun? Diye, kuşkusuz çoğunluk “ Bu ne biçim soru elbette seviyorum” diyecektir. Ancak ALLAH(C.C) bu sevginin ispatını bir şarta bağlamış. Diyor ki Resulüne(sav); “Beni sevdiğini iddia edenlere deki: Eğer ALLAH(C.C)’ı seviyorsanız bana uyun…”

Hep diyoruz yine tekrarlayalım; Hz. Muhammed(sav)’in sözleri, fiilleri, bütün hayatı Kur’an’ın hayat bulmuş halidir. ALLAH Azze ve Celle’nin sevdiği hayat, yaşam biçimi, Rasulullah(sav)’in yaşadığı hayat olduğu için, ALLAH(C.C)’ın bizlere örnek gösterdiği, yaşamamızı emrettiği hayatta Resulün(sav) hayatıdır.

Peygambere ALLAH(C.C)’ın istediği şekilde inanmadan, onu kulluk örneği bilmeden, tüm hayatında, hayatın her anı ve her alanında ona tabi olmadan, onun İslam’ı yaşadığı gibi İslam’ı yaşayıp, adım adım onun ayak izlerini takip etmeden LA İLAHE İLLALLAH iddiası da boştur, ALLAH(C.C)’ı sevdiğimiz iddiası da boştur.

Hayatı, Resulün(sav) hayatına uymayan, ALLAH(C.C)’ın da sevgisini ve mağfiretini hak edemez. Çünkü ALLAH(C.C) kendisinin sevgisini kazanmanın yolunu kat’i nass’larla göstermiştir. ALLAH(C.C), Rasulullah(sav)’a tabi olup, onun ayak izleri üzerinden yürüyenleri sever.

Düşünün ki, birini çok seviyorum ya da sevdiğimi iddia ediyorum Onun da beni sevmesi için ne yaparım? O neyi severse bende onu sever ve uygularım. Neyi de sevmezse onu sevmem ve onun sevmediği işleri yapmaktan sakınırım. Bu, bir yaratılmışın sevgisin kazanabilmek, onu razı edebilmek için verdiğimiz mücadeledir. Bu insanın sevgisini kazanabilmek için bir çok alışkanlığımızı değiştirip, bir çok fedakarlıkta yaparız…

Peki, ALLAH(C.C)’ı sevdiğimizi iddia ettiğimiz halde, bizi sevmesini istediğimizi söylediğimiz halde; O’nun sevgisini ve rızasını kazanmak için hiç mücadele etmeden, hiçbir alışkanlığımızı değiştirmeyip, O’nun razı olduklarıyla şekillenmeden, bu iddialarımızı ispatlayabilir miyiz? Yani daha açık bir ifadeyle bizler hakkıyla Muhammeden Rasulullah demeden iddiamızı ispatlayabilir miyiz? HAYIR Maalesef!

Rabbim ALLAH(C.C) ve Resulü(sav)’nü gerçekten seven ve bunu da hayatıyla ispatlayan kullarından olmayı nasip etsin İnşaAllah!

Bir sonraki yazımızda kaldığımız yerden devam edeceğiz İnşaAllah…

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN…

The post HZ. MUHAMMED(SAV)’İN ÖRNEK HAYATI-3 appeared first on Ebrar Medya.

Hamd alemlerin Rabbi, Rahman, Rahim, Din gününün sahibi olan ALLAH Azze ve Celle’ye mahsustur. Salat ve Selam, kendisine uyulmadıkça kurtuluşun mümkün olmadığı Son Peygamber Hz. Muhammed (sav)’e, O’nun aline, ashabına ve O’nun izinden giden tüm Mü’minlerin üzerine olsun İnşaAllah.

Geçen ki yazımızda kaldığımız yerden ALLAH Resulü (sav)’i tanımaya devam ediyoruz.

-Yüce ALLAH(C.C)’ın kelamı Kur’an-ı Kerim’de, Resulullah(sav)’i bize tanıtan, onun vasfını haber veren bir ayet-i kerime’ye daha bakalım.

Kalem Suresi 1-2-3 ve 4. Ayetlerde ALLAH(C.C) şöyle buyuruyor;

“Nun, Kaleme ve kalem tutanların yazdıklarına Andolsun ki Resulüm, Sen Rabbinin nimeti sayesinde mecnun değilsin. Şüphesiz sana tükenmez bir mükafat vardır. Sen elbette yüce bir ahlak üzeresin.”

Ayette anlaşılması gereken çok mesele var elbette. Ancak biz ALLAH Resulü(sav)’in Yüce ahlak sahibi olması ne demek? Konu üzerinde duracağız.

Bu sorumuzun cevabını Mü’minlerin Hz. Aişe(r.anhuma) annemizden öğrenelim…

Ashab-ı Kiram’dan Sa’d Bin Hişam diyor ki; Hz. Aişe(r.anhuma)’den Rasullullah(sav)’in ahlakını sordum. Bunun üzerine bana: Kur’an okuyor musun? Diye sordu. Bende: Evet, okuyorum dedim. O şöyle dedi: O’nun ahlakı Kur’an idi.

Bunun anlamı şudur; Resulullah(sav), sadece Kur’an’daki talimatları insanlara tebliğ etmekle kalmamış, o talimatları bizzat kendi nefsinde de, kendi hayatında da yaşayarak insanlığa örnek olmuştur. Eğer ALLAH(C.C) kitabında bir şeyin yapılması için emir vermişse, onu ilk önce kendi nefsinde uygulamış ve eğer bir şeyden men etmişse yine en fazla kendisi o şeyden sakınmıştır.

Şimdi şeytan bizlere yaklaşıp diyecek ki; “ O peygamber, sen onun gibi olamazsın, O’nun gibi mücadele edemezsin, O’nun üzerinde ALLAH(C.C)’ın yardımı vardı.”

Evet bunlar doğru olabilir. Ama bu bizimde Kur’an ile ahlaklanmaya gücümüz yetmez anlamına gelmiyor. ALLAH(C.C) bizleri de İslam fıtratı üzerine yaratmış, İslam’ı yaşayacak güçte, vasıtalarla donatmış.

Bu noktada bizlere düşen, kalplerimizi kirlerden, hastalıklardan, batıldan, şirkten temizleyip, vahye yönelmektir. Göreceksiniz, samimiyetle vahye yöneldiğimizde, ALLAH(C.C) bizlere de yardım edecektir.

Bu vaadi bizzat Alemlerin Rabbi kullarına vermekte. ALLAH(C.C) Muhammed Suresi 7. Ayette şöyle buyuruyor;

“Ey İman edenler! Siz ALLAH(C.C)’ın dinine yardım ederseniz, ALLAH(C.C)’ta size yardım eder ve ayaklarınızı sabit kılar.”

  O halde Rabbim hepimize yardımına layık olan kullarından olmayı nasip etsin.

Devam edelim; Bir diğer ayet-i kerime, Mü’minlerin nazarında Peygamber (sav)’in konumunun ve değerinin nasıl olması gerektiğini ifade eden; Ahzab Suresi 21. Ayette ALLAH(C.C) şöyle buyuruyor;

“Andolsun, ALLAH(C.C) Resulünde sizin için, ALLAH(C.C)’a ve ahiret gününe kavuşmayı uman, ALLAH(C.C)’ı çok zikreden kimseler için güzel bir örnek vardır.”

Ayetten anlaşılacağı üzere; ALLAH(C.C)’a gereği gibi kulluk yapmak nasıl ALLAH(C.C) Resulü(sav)’nü örnek edinmekle mümkünse, dünya ve ahiret saadetine ulaşmakta ancak ALLAH(C.C) Resulü(sav)’nü örnek edinmekle mümkün. Çünkü o ne yaptıysa ALLAH(C.C) için yapmış, ne konuştuysa da yine ALLAH(C.C) için konuşmuştur. Bu sebeple kurtuluş ancak O’nun izinden gitmekle mümkün olacaktır.

Bu ayetle alakalı Mevdudi (rh.a) tefsirinde çok önemli bir noktaya değinmiş diyor ki;

“Hz. Peygamber’in (s.a) hayatı Allah(C.C)’tan gafil olan kimse için değil, bilakis Allah’ı sadece zaman zaman değil devamlı ve çok anan kimseler için bir örnek modeldir. Aynı şekilde O’nun hayatı, Allah(C.C)’tan ümidini kesen ve kıyametin kopacağına inanmayan kimseler için değil, bilakis Allah(C.C)’ın rahmet ve lütfundan ümitli olan ve akıbetinin(varacağı sonun), bu dünyadaki kişilik ve davranışlarının ne derece Allah’ın(C.C) Rasûlü’nün(sav) kişilik ve davranışlarına benzediğine bağlı olacağı bir Hesap Günü’nün geleceğinden emin olan kimseler için örnektir.”

Yani sadece zorluk, sıkıntı, fakirlik, hastalık geldiğinde değil, rahatlık, ferahlık, zenginlik içindeyken de Rabbini hatırlayana, böyleyken de tek derdi Rabbini razı etmek olana örnektir Resulullah(sav)’ın hayatı…

Kurtuluşun ancak yaşayan Kur’an, ahlakı Kur’an olan bir öndere uymakla mümkün olacağına inanan, bunu dert edinen, bunun için var gücünle mücadele edene örnektir ALLAH RESULÜ (SAV)…

Yoksa böyle bir derdi olmayan, bataklığın içinde mutlu olan, Resulün(sav) hayatına, sözlerine, fiillerine, mücadelesine bakmaz ki zaten! Baksa da faydalanamaz, bakar ama göremez idrak edemez…

O halde nefislerimize soru soralım ve bitirelim…

-Derdimiz ALLAH(C.C)’a kulluk, dünya ve ahiret saadetini kazanmak mı?

-Yoksa dünya ve içindekiler mi?

-Eğer ALLAH(C.C)’a hakkıyla kulluk yapmak, dünya ve ahiret saadetini kazanmaksa derdimiz, işte önümüze EN GÜZEL ÖRNEK. Rabbim faydalanmayı nasip etsin.

– Ama dünya ve içindekilerse; Unutmayalım ki; “ Dünya hayatı oyun ve eğlenceden ibarettir. Asıl yurt ahiret yurdudur. Keşke bilselerdi.”

Rabbim idrak edebilmeyi nasip etsin.

Bir sonraki yazımızda devam edeceğiz İnşaAllah…

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN.

The post PEYGAMBER(S.A.V) VE ASHABININ(R.A) SİRETİ-2 appeared first on Ebrar Medya.

Hamd alemlerin Rabbi, Rahman, Rahim, Din gününün sahibi olan ALLAH(C.C)’a mahsustur. Salat ve Selam kendisine uyulmadıkça kurtuluşun mümkün olmadığı son Peygamber Hz. Muhammed (s.a.v)’e, O’nun aline, ashabına ve O’nun izinden giden tüm Mü’minlerin üzerine olsun İnşaAllah.

Rabbimizin izni ile artık bu ayki yazımızdan itibaren konularımıza Rasulullah(sav)’in hayatı ve mücadelesi üzerinden yani Siyer üzerinden devam edeceğiz. Amacımız; önderimiz ve örneğimiz olarak kabul ettiğimiz ALLAH(C.C) Rasulü (sav)’i daha iyi tanımak, verdiği mücadeleyi hakkıyla öğrenmek ve böylelikle aynen onun yaptığını yapıp, tamda onun yürüdüğü yoldan yürüyebilmek…

Çünkü makbul bir imana sahip olabilmek için nasıl ki hakıyla LA İLAHE İLLALLAH dememiz gerekiyorsa, MUHAMEDEN RASULULLAH’ı da hakkıyla söylememiz gerekiyor ki; kalplerimizde ve hayatlarımızda Tevhid gündeme gelebilsin.

Bugüne kadar okuduğumuz birçok makalede ve dinlediğimiz sohbet kesitlerinde LA İLAHE İLLALLAH kelimesinin sadece dil ile söylenmesinin yeterli olmadığını, bunun pratik hayatlardaki ispatının, yaşayan Kur’an olması sebebiyle, ancak ALLAH(C.C) Resulü (sav)’den öğrenilerek yapılacağını okuduk, dinledik ve öğrendik…

Ancak öncelikle sizlerden istediğim, İslam’ın pratik hayatlarda nasıl yaşanacağını öğrenmek için atacağımız ilk adım; ALLAH(C.C) Resulü(sav)’nün sadece iyiliği ve kalp temizliğini nasihat eden, sadece belli başlı ibadetleri emreden ve sadece belli başlı haramlardan uzak durmaya çağıran, ak sakallı, bastonlu, ton ton bir dede olduğu masallarını unutmak olsun… Neden bunu istiyorum?

Çünkü hak olanı kalp ve hayatlarımıza yerleştirebilmek için önce yanlışın, batılın temizlenmesi gerekir. Hak ve batılın bir kalpte aynı zamanda bulunması mümkün değildir ki böylesinden de ALLAH(Celle Celaluhu) razı olmayacaktır…

O halde hakkıyla MUHAMMEDEN RASULULLAH diyebilmek, bunu ispatlayabilmek için Rasulullah (sav)’i tanımaya başlayalım İnşaAllah…

Peygamber Efendimiz (sav)’in sözleri, fiilleri, yapmış olduğu yönlendirmeler, almış olduğu kararlar ve bütün hayatı insanlık alemi için en güzel örnektir. Bu gerçek asla şüphe götürmeyen bir gerçektir. Biz O’nu daha güzel ve detaylı bir şekilde, doğumundan ölümüne kadar bütün hayatını ve verdiği mücadeleyi öğreneceğiz zaten… Ama önce Kur’an-ı Kerim’de Yüce ALLAH(C.C), Peygamber(sav)’i bize nasıl tanıtmış, O’nun gönderiliş hikmetini, vasıflarını, konumunu, değerini bize nasıl bildirmiş bir ka. Ayet-i Kerime ile anlamaya çalışalım…

• Rasulullah(sav)’in gönderilmesindeki hikmeti haber veren Ayet-i Kerime Enbiya Suresi 107. Ayet;

“Ey Muhammed seni ancak alemlere rahmet olarak gönderdik.”

Ayeti biraz anlamaya çalışalım. Ayette geçen “alemler” den maksat; yaratılan bütün mahlukatı; yani küçük, büyük, maddi manevi bizlerin şahitlik ettiği, etmediği bütün mahlukattır.

Ayetin devamındaki “alemlere rahmet olarak gönderdik” bölümünü Şehid Seyyid Kutub(rh.a); “Kuşkusuz Yüce Allah(C.C), tüm insanları doğru yola iletsin diye, onlara yönelik bir rahmet olarak peygamber göndermiştir.” Sözleriyle açıklamıştır.

Daha iyi anlamak için biraz bu ayetin üzerinde tefekkür edelim…

ALLAH(Celle Celaluhu) eğer kitabıyla birlikte bir peygamber göndermeseydi ne olurdu? Diye düşünelim.

İnsanların her biri ayetlere farklı manalar yükler ve öyle hareket ederlerdi değil mi? Mesela biri namazı başka bir şekilde kılar, diğeri başka şekilde kılardı. Orucu biri başka vakitlerde tutar, bir diğeri başka vakitlerde tutardı. Bununla alakalı örnekleri çoğaltabiliriz. Ama asıl demek istediğim; ALLAH(Celle Celaluhu) bir yönüyle bu karışıklığın yaşanmaması ve vahyin pratikte nasıl yaşanacağını öğretmesi için, rahmeti gereği Peygamber(sav)’i göndermiştir. Namazı emretmiş şekli Rasulullah(sav)’ta, Orucu emretmiş, şekli Rasulullah(sav)’ta, Cihadı, kulluğu emretmiş; Şekli Rasulullah(sav)’ta Bizlere yeryüzünün halifeleri olmamızı emretmiş, bu görevi nasıl gerçekleştiririz şekli yine Rasul’ün (sav) hayatında…

Kısaca ALLAH(C.C) Resulü(sav); genelde tüm mahlukata, özelde ise insanlık alemine gönderilmiş bir rahmettir. Bu noktada bize düşen ise ALLAH(Celle Celaluhu)’ın rızasını ve mükafatını gerçekten istiyorsak eğer bizlere gönderilmiş bu rahmetin değerini bilmek ve ondan istifade edebilmek için var gücümüzle mücadele etmektir…

Bir sonraki yazımızda devam edeceğiz İnşaALLAH…

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post PEYGAMBER(S.A.V) VE ASHABININ(R.A) SİRETİ appeared first on Ebrar Medya.

Hamd alemlerin Rabbi,Rahman,Rahim olan Allah azze ve celle’ye mahsustur. Salat Rasulullah (s.a.v)’e Selam tüm Müminlere olsun. inşaAllah

1. Safiyye validemiz, Resûl-i Ekrem Efendimizi çok severdi. Ona cânü gönülden hizmet etmek isterdi. Çok güzel yemek pişirir ve Efendimize gönderirdi. Ondan ayrılmak istemezdi. Bir gün Resül-i Ekrem Efendimiz mescidde îtikafta iken ziyaretine gitti. Bir saat kadar yanında kaldı. Sonra evine dönmek üzere ayağa kalktı. Evi biraz uzaktaydı. Ortalık da kararmıştı. Onu götürmek üzere Efendimiz de kalktı. Ümmü Seleme annemizin odası önüne geldiğinde mescit kapısında Ensar’dan iki kişi ile karşılaştı. Sahabiler rahatsız etmemek için selâm verip acele ile oradan uzaklaştılar. Efendimiz onlara şöyle seslendi:“Acele etmeyin!.. Yavaş olun, durun!.. Yanımdaki kadın Safiye binti Huyey’dir.”buyurdu. Bunun üzerine sahabîler: “Subhanallah!.. Biz Allah’ı tenzih ederiz. Ya Resûlallah!” dediler. Bununla hatırlarına kesinlikle yanlış bir şey gelmediğini ifâde etmek istediler. Efendimiz de onların şahsında ümmetine şu dersi verdi:

“Şüphesiz ki Şeytan, insan vücudunda dolaşan kan gibidir. Ben sizin gönlünüze şeytanın bir şüphe atmasından korktum” buyurdu. Ashabını bu sözleriyle hem temize çıkardı. Hem de insanın her an böyle bir tehlikeye düşebileceğine dikkat çekmiş oldu.

“Kullarıma söyle: (İnsanlara karşı) en güzel sözü söylesinler. Çünkü şeytan aralarını bozar. Çünkü şeytan insanın apaçık bir düşmanıdır.”(İSRA/53)

Genel olarak ve her alanda söylenecek sözlerin en güzelini seçip söylesinler… Böylece şeytanın aralarındaki sevgi bağını bozmasını engellesinler. Çünkü şeytan kardeşler arasında kullanılan sert sözler aracılığıyla bir sürtüşme çıkarmak, bunun arkasından gelecek bir kötü karşılık verme ile de aralarındaki sevgi, dostluk, uyum havasını, ayrılık, sertlik ve düşmanlığa dönüştürmek ister. Güzel söz ise, kalplerin yaralarını sarar, katılıklarını yumuşatır ve onları güzel bir sevgi etrafında toplar.

İnsanın ağzından çıkan bir sözü, dilinin sürçmelerini özellikle yakalamaya çalışır. Kişi ile kardeşi arasında bu şekilde kin ve düşmanlık tohumlarını ekmeğe çabalar. Güzel söz ise, bu gedikleri kapatır, yolunu keser. Kardeşliğin dokunulmazlığını, saygınlığını sürtüşmelerden ve körüklemelerden korur.

“Şeytan onlara vaad eder ve onları boş umutlarla oyalar. Oysa şeytanın onlara vaadi, aldatmadan başka bir şey değildir.”  (Nisâ – 120)

“… Şüphesiz Allah’ın vaadi gerçektir. O halde dünya hayatı sizi aldatmasın, sakın o çok aldatıcı şeytan sizi Allah’ın affına güvendirerek aldatmasın. “(Lokman – 33

İnsanın işlediği hiçbir kötülük yoktur ki, üzerinde şeytandan kaynaklanan bir yaldız, bir cazibe, yalancı bir güzellik olmasın. Gerçek mahiyetinden ve çirkinliğinden farklı görünmesin… O halde insanlar şeytanın elindeki kozu iyi tanımalıdırlar. Bir şeyde cazibe olduğunu fark ettiklerinde, içlerinde bu cazibeye karşı bir arzu uyandığını gördüklerindé o şeyden sakınmalıdırlar.

“Şeytan onlara (birçok) vaadde bulunur ve onları kuruntulara sürükler. Oysa şeytan, ancak aldatmak için onlara vaadde bulunuyor.”(NİSA/120)

“Şeytanın başarısı tamamen boş vaadlere ve aldatmaya dayanır. Şeytan fertleri ve toplumu aldatmak için kurbanlarını temin etmek üzere kendi yanlış yolunu süsleyip insanlara pembe bir manzara çizer. Kişiyi başarı ve zevk vaadlerinde bulunarak aldatır. Bazılarına milli güç ve zenginlik, bazılarına insanlık refahının başka bir yönünü vaadederek aldatır. Bazılarına da kendisinin Hakk’a ulaşmada tek doğru yol olduğunu söyler. Bazılarını ne Allah’ın, ne de ahiret diye bir şeyin varolmadığını söyleyerek aldatır. Bazılarını da ahiret’teki hesaptan şu veya bu azizin şefaati ile kurtulabileceklerini söyleyerek saptırır. Kısacası, şeytan insanı en zayıf tarafıyla aldatmaya çalışır.(MEVDUDİ)

Safiye annemiz Resûl-i Ekrem Efendimiz’e son derece hürmet ve itaat ederdi. Çünkü o, babası ve amcasının Medine’ye gittikten sonraki sohbetlerinde: “o mukaddes kitabımızda haber verilen Peygamber!” diye tasdik ettiklerini duymuştu. Buna rağmen baba ve amcası Efendimize karşı çıktı. Safiye annemiz ise onun hak peygamber olduğuna inandı. Sonunda o sevgiliye hizmet imkânını elde etti. Bu yüzden Efendimize hizmet için düşünebildiği bütün yolları denedi. Ona hizmeti zevk bildi. Onun hastalanmasına dayanamazdı. Ona gelecek acıları kendisinin çekmesini isterdi. Dâr-ı bekâ’ya irtihallerinden birkaç gün önce hastalığı şiddetlenmiş, mü’minlerin anneleri de etrafını sarmışlardı. Bir ara Efendimize bütün samimiyetiyle: “Keşke senin yerinde yatan ben olsaydım. Senin acılarını, ağrılarını ben çekseydim.” dedi. Onun bu sözleri üzerine diğer annelerimiz birbirlerine göz kırptılar. Kendi aralarında fısıldaşarak Safiye vâlidemizi konuştular. Rahmet Peygamberi Efendimiz bunu farketti ve: “Safiye bu sözünde sâdıktır!.” buyurdu.

Sâfiyye (r.a.) kin tutmazdı. Affediciydi. Suçluları bağışlardı. Akıllı, halîme, selîme ve ağır başlıydı. Hz. Ömer’in hilâfeti döneminde câriyesi onu şikâyet etti ve “Sâfiye’de hâlâ Yahûdilik adetleri var. Cumartesi gününe hürmet edip, onlarla alâkası devam ediyor” dedi. Hz. Ömer, meseleyi bizzat kendisine sorunca Safiye annemiz şöyle cevap verdi:

“Yahûdilerle alâkam, akrabam olmaları dolayısıyladır. Onlara sıla-i rahim vazifemi yerine getirmekteyim. Allah Teâlâ Cumartesi gününe bedel Cuma’yı ihsan ettikten sonra artık o güne hürmet etmeme ne lüzum var?” diyerek şikâyetin manasızlığını dile getirdi. Hz. Ömer de hiç bir şey demedi.

Sâfiye (r.a.) bu şikâyeti câriyesinin yaptığını öğrendi ve onu çağırdı. “Bu lâfları sana kim öğretti” dedi. O da: “Şeytan vesvese etti.” cevabını verdi. Onun doğru sözüne karşılık Safiye annemiz dolayı câriyeye kızmadı ve onu azât etti

Sâfiye annemiz çok cömertti. Eline geçeni dağıtırdı. Hicretin 50. yılında altmış yaşlarında iken vefat etti. Geride yüz bin dirhemlik bir servet bıraktı. Vasiyeti üzerine bunun üçte biri Musevî yeğenine, kalanı ise sadaka olarak fakirlere dağıtıldı. Efendimizle dört yıllık bir ömür geçirdi. On tane hadis- şerif rivayet etti. Cenâb-ı Hakk cümlesinden razı olsun inşaAllah. Amin.

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN

The post HZ. SAFİYYE BİNTİ HUYEY (R.ANHUME) -3- appeared first on Ebrar Medya.

Hamd alemlerin Rabbi, Rahman, Rahim olan Allah Azze ve Celle’ye mahsustur. Salat Rasulullah (s.a.v)’e Selam tüm Müminlere olsun. inşaAllah

Safiye (r.a.) çok kibar ve zekî bir hanımdı. Böyle bir teklife hiç de şaşırmamıştı. Çünkü o, Resûlullah’ın aileleri arasına katılacağını rüyasında görmüştü. Hiç tereddüt etmeden tercihini şöyle açıkladı:

“Ey Allah’ın Resûlü! Sen beni İslâmiyete davet etmeden önce ben zâten Müslüman olmayı arzulayıp seni tasdik etmiştim. Yahudilerle benim hiçbir ilgim kalmadığı gibi onlara ihtiyacım da yoktur. Hayber’de ne babam ne de kardeşim var. Siz beni serbest bıraktınız. Benim için Allah ve Resûlü, azâd olmaktan ve kavmime dönmekten daha sevimlidir.” dedi.

Efendimiz, Safiye’nin (r.a.) Müslüman olmasından pek memnûn oldu. Onu derhal âzâd edip hürriyetine kavuşturdu. Sonra nikâhı altına aldı ve onu mü’minlerin annesi olarak şereflendirdi. Hanımları arasına kattı. Artık Hayber’den Medine’ye dönüş başlamıştı. Safiye (r.a.) annemiz Hayber’den birkaç menzil uzaklaşana kadar konaklanmamasını talep etti. On iki mil uzaklıkta es-Sahba mevkiinde konaklandı.

Ümmü Süleym (r.a.) annemiz Safiye’yi (r.a.) gelin gibi süsleyip kokular sürerek hazırladı. Efendimiz için kurulan çadıra getirdi. Resûl-i Ekrem Efendimiz önce onun korku ve endişelerini giderdi. Onu sohbetiyle teskin eyledi. İlk konaklama yerinde uzaklaşma isteğinin sebebini sordu. Safiye vâlidemiz de: “Ya Resûlâllah orası Hayber’e çok yakındı. Yahûdilerin zâtınıza bir kötülük ve zararları dokunur diye korktum.” cevabını verdi. Ertesi gün eldeki imkânlara göre ashâba düğün ziyafeti verildi. Ziyafet hays ve sevkten müteşekkildi. Çekirdeği çıkarılmış hurmalar yağ ve keş ile karıştırılarak bir yemek yapıldı ve velîme olarak verildi.

Bu korku sadece Safiye (r.a.) annemizde değildi. Eyüp Sultan (r.a.) da aynı endişeyi taşıyordu. Bu sebepten kendisine bir vazife verilmemesine rağmen o, Efendimiz’in çadırının etrafında gece sabaha kadar nöbet tuttu. Gün ağırırken Efendimiz Eyüp Sultan’ı (r.a.) bir aşağı bir yukarı gezinirken gördü. Ona ne yaptığını sordu. O da: “Ya Resûlâllah size bir kötülük gelmesinden korktum!” dedi. Efendimiz, Ebû Eyüp’ün bu hareketinden pek memnun oldu. Onun muhabbeti karşısında duygulandı ve ona: “Allah da seni muhafaza etsin.” diye duâ etti.

Rahmet Peygamberi Efendimiz, Safiye annemize karşı çok müşfik, merhametli ve âlicenaptı. Onun yüzündeki darbe izini ve gözündeki morartıyı görünce: “Nedir bu iz?” diye sordu. Safiye annemiz de: “Kinane’nin tokat izi.” dedi. Gördüğüm rüyayı kendisine anlatınca öfkesinden: “Sen ancak Hicaz hükümdarı Muhammed’e varmak istiyorsun diyerek yüzüme şiddetli bir tokat vurdu. İşte bu o tokadın izidir.” dedi.

Safiye (r.a.) annemiz Medine-i Münevvere’ye geldiğinde Hârise İbni Nu’man’ın evine yerleştirildi. Hanımlar onu görmek için geliyor. “Hoş geldin” diyerek tebrik ediyorlardı. Resûl-i Ekrem Efendimizin diğer hanımları da gelmişlerdi. Hz. Ayşe annemiz bir ara odadan dışarı çıktı. Rahmet Peygamberi Efendimiz de peşinden çıktı ve ona: “Yâ Ayşe Safiye’yi nasıl buldun?” dedi. O da: “Bir Yahudi kızından başka bir şey değil” diye cevap verdi. Efendimiz buna çok üzüldü ve: “Böyle söyleme ey Ayşe! O Müslüman oldu ve samimiyetle İslâm’ı benimsedi.” buyurdu.

Safiye vâlidemiz İslâm’la şereflendikten sonra çok samimi bir Müslüman oldu. Kendisini ibadet ve zikre verdi. Yahudi denilmesi onu incitiyordu. Bir gün Hz. Ayşe ile Hz. Hafsa annelerimiz kendilerinin Kureyş’ten olduklarını ve Resûlullah’ın sâdece hanımı değil aynı zamanda akrabası bulunduklarını söyleyerek onun gönlünü incitmişlerdi. Efendimiz, eve geldiğinde onu ağlar vaziyette buldu. Sebebini sordu. Safiye annemiz durumu anlatınca Şefkat Peygamberi Efendimiz ona: “Sen de onlara Harun (a.s.) dedem; Musâ (a.s.) amcam, Muhammed (s.a.v.) de kocam desen olmaz mıydı?” buyurdu. Onu böyle teselli etti. Yüreğindeki ızdırabı bu şekilde teskin etmeye çalıştı.

Safiye annemiz Efendimizden dâimâ nâzik ve lâtif muâmele gördü. Her fırsatta onu diğer âilelerine karşı korudu. Bir sefer esnasında Safiye annemizin devesi hastalanmıştı. Tökezleyip yere çöktü ve kalkamadı. Zeynep’in (r.a.) yedek develeri vardı. Efendimiz bir tanesini Safiye’ye (r.a.) vermesini söyledi. Zeynep annemiz: “Ben şu Yahudi kızına mı verecekmişim?” diye itiraz etti. Efendimiz, bu davranışından dolayı kırıldı ve onun yanına iki üç ay uğramadı.

Bir defasında da Ayşe (r.a.), Safiye’nin (r.a.) boyunun kısalığı ile ilgili bir şey söyledi. Bunun üzerine Efendimiz onu ikaz etti ve: “Ey Ayşe! Öyle bir şey söyledin ki, onu denize atsan suyunu kirletir.” buyurdu.

Safiye vâlidemiz çok hassas yürekliydi. Tok gözlü, cömertti. Dünyaya değer vermezdi. Efendimizin ailesi olma şerefine erince hedefini ahiret saadetine yöneltmişti. Esas hayatın âhiret olduğuna, bu dünyanın geçici, âhiretin bâkî olduğuna kesin inanmıştı. Medine-i Münevvere’ye geldiğinde bütün mücevherlerini Efendimizin kızı Hz. Fâtıma’ya ve hanımlarına hediye edip paylaştırdı.

İnsanoğlunun kendisine yapabileceği en büyük kötülük ahireti unutup dünya hayatına iman etmektir ki kişi bu şekilde asıl olanı unutmakla nefsine zulmetmektir.

Zulüm vasfı insanlar için asıl olan bir kavramdır. Yani Allah (Celle Celaluhu), insanı, imtihan dünyasına çıkarmadan önce bu vasıf ile vasıflandırmıştır. İnsanın daha dünya hayatına gönderilmeden, Allah(Celle Celaluhu) tarafından zalim olarak sıfatlanması, üzerinde düşünülmesi gereken bir meseledir.  Ahzap/72 ayeti kerime de Allah (Celle Celaluhu), bunun hikmetini beyan ediyor.

Buradaki emanetten kasıt, ilahi tekliflerin tamamıdır. Allah (Celle Celaluhu) inzal etmiş olduğu kitapları üzerinden, insanlara tekliflerde bulunur. Ne teklifi? Hayatlarını Allah’ın belirlediği hükümlere göre düzenleme teklifi. Ve insanı bu konuda muhayyer bırakmıştır. Dileyen bu hükümlere tabi olur, dileyen sonucuna katlanmak şartıyla yüz çevirebilir.

İşte insanın zalimlik vasfı, kendisine teklif edilen emaneti yüklenmeyi kabul ettiği halde, yani çıkarılmış olduğu dünya hayatında, gerek ferdi gerekse de içtimai ilişkilerini, bu hükümlere göre düzenlemeyi kabul ettiği halde, bu hükümlerden yüz çevirmesi sonucu gündeme gelmektedir.

Allah’ın(Celle Celaluhu) koyduğu bütün hükümler zulmün her çeşidinden uzaktır. Allah(Celle Celaluhu)’ın emirlerinin uygulandığı bir ortamda hiçbir kimseye zerre kadar zulüm yapılmaz. Dolayısıyla bu açıdan baktığımızda, Allah(Celle Celaluhu)’ın hükümlerinin uygulanmadığı her ortamda ve hadisede, zulüm kavramının ortaya çıkması kaçınılmazdır.

Evet, Zulüm kelimesi, nur’un zıttıdır. Yani zulüm kelime itibariyle karanlık anlamına gelir. Bunun çoğulu da zulümattır. Yani karanlıklar anlamına gelir. Ve insan için çıkarılmış olduğu dünya hayatında iki türlü yolculuk söz konusudur. İnsan bu yolculuğuna ya Nur’un eşliğinde, önünü görerek, aydınlık bir şekilde devam eder. Ya da bunun zıttı olan karanlıklara gömülü bir şekilde, yalpalayarak, sağa sola çarparak devam eder.

İnsanlara Kuran’ın gönderilme gayelerinden birisi de, onları çıkmış oldukları bu yolculuktaki karanlıklardan kurtarıp, hedeflerini görmelerini sağlayacak olan aydınlığa kavuşmaları içindir.

Allah(Celle Celaluhu) Hadid/9’da bu hakikate işaret ederek;  “ Sizi karanlıklardan aydınlığa çıkarmak için kuluna apaçık âyetler indiren O’dur. Şüphesiz Allah, size karşı çok şefkatli, çok merhametlidir. “ buyurmaktadır.

TALAK / 11 “ Size Allah’ın açık açık ayetlerini okuyan bir elçi (gönderdi) ki, iman edip salih amel işleyenleri, karanlıklardan aydınlığa çıkarsın. “

Dolayısıyla insanın, çıkmış olduğu bu yolculuktaki, zulümattan yani karanlıklardan, emin olabilmesi ve hedefine sağlam adımlarla varabilmesi, ancak aydınlığa kavuşması için kendisine indirilmiş olan kitab ve gönderilmiş olan peygamberin davetine icabet etmesi ile mümkündür. Aslında şöyle de diyebiliriz. Bunun diğer adı İMAN’dır. Çünkü sahih bir imana sahip olmak, ancak Kuran ve sünnet vasıtasıyla mümkündür.

Bir sonraki ay yazımıza devam edeceğiz inşaAllah

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN

The post HZ. SAFİYYE BİNTİ HUYEY (R.ANHUME) -2- appeared first on Ebrar Medya.