HZ. SAFİYYE BİNTİ HUYEY (R.ANHUME) -2-

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd alemlerin Rabbi, Rahman, Rahim olan Allah Azze ve Celle’ye mahsustur. Salat Rasulullah (s.a.v)’e Selam tüm Müminlere olsun. inşaAllah

Safiye (r.a.) çok kibar ve zekî bir hanımdı. Böyle bir teklife hiç de şaşırmamıştı. Çünkü o, Resûlullah’ın aileleri arasına katılacağını rüyasında görmüştü. Hiç tereddüt etmeden tercihini şöyle açıkladı:

“Ey Allah’ın Resûlü! Sen beni İslâmiyete davet etmeden önce ben zâten Müslüman olmayı arzulayıp seni tasdik etmiştim. Yahudilerle benim hiçbir ilgim kalmadığı gibi onlara ihtiyacım da yoktur. Hayber’de ne babam ne de kardeşim var. Siz beni serbest bıraktınız. Benim için Allah ve Resûlü, azâd olmaktan ve kavmime dönmekten daha sevimlidir.” dedi.

Efendimiz, Safiye’nin (r.a.) Müslüman olmasından pek memnûn oldu. Onu derhal âzâd edip hürriyetine kavuşturdu. Sonra nikâhı altına aldı ve onu mü’minlerin annesi olarak şereflendirdi. Hanımları arasına kattı. Artık Hayber’den Medine’ye dönüş başlamıştı. Safiye (r.a.) annemiz Hayber’den birkaç menzil uzaklaşana kadar konaklanmamasını talep etti. On iki mil uzaklıkta es-Sahba mevkiinde konaklandı.

Ümmü Süleym (r.a.) annemiz Safiye’yi (r.a.) gelin gibi süsleyip kokular sürerek hazırladı. Efendimiz için kurulan çadıra getirdi. Resûl-i Ekrem Efendimiz önce onun korku ve endişelerini giderdi. Onu sohbetiyle teskin eyledi. İlk konaklama yerinde uzaklaşma isteğinin sebebini sordu. Safiye vâlidemiz de: “Ya Resûlâllah orası Hayber’e çok yakındı. Yahûdilerin zâtınıza bir kötülük ve zararları dokunur diye korktum.” cevabını verdi. Ertesi gün eldeki imkânlara göre ashâba düğün ziyafeti verildi. Ziyafet hays ve sevkten müteşekkildi. Çekirdeği çıkarılmış hurmalar yağ ve keş ile karıştırılarak bir yemek yapıldı ve velîme olarak verildi.

Bu korku sadece Safiye (r.a.) annemizde değildi. Eyüp Sultan (r.a.) da aynı endişeyi taşıyordu. Bu sebepten kendisine bir vazife verilmemesine rağmen o, Efendimiz’in çadırının etrafında gece sabaha kadar nöbet tuttu. Gün ağırırken Efendimiz Eyüp Sultan’ı (r.a.) bir aşağı bir yukarı gezinirken gördü. Ona ne yaptığını sordu. O da: “Ya Resûlâllah size bir kötülük gelmesinden korktum!” dedi. Efendimiz, Ebû Eyüp’ün bu hareketinden pek memnun oldu. Onun muhabbeti karşısında duygulandı ve ona: “Allah da seni muhafaza etsin.” diye duâ etti.

Rahmet Peygamberi Efendimiz, Safiye annemize karşı çok müşfik, merhametli ve âlicenaptı. Onun yüzündeki darbe izini ve gözündeki morartıyı görünce: “Nedir bu iz?” diye sordu. Safiye annemiz de: “Kinane’nin tokat izi.” dedi. Gördüğüm rüyayı kendisine anlatınca öfkesinden: “Sen ancak Hicaz hükümdarı Muhammed’e varmak istiyorsun diyerek yüzüme şiddetli bir tokat vurdu. İşte bu o tokadın izidir.” dedi.

Safiye (r.a.) annemiz Medine-i Münevvere’ye geldiğinde Hârise İbni Nu’man’ın evine yerleştirildi. Hanımlar onu görmek için geliyor. “Hoş geldin” diyerek tebrik ediyorlardı. Resûl-i Ekrem Efendimizin diğer hanımları da gelmişlerdi. Hz. Ayşe annemiz bir ara odadan dışarı çıktı. Rahmet Peygamberi Efendimiz de peşinden çıktı ve ona: “Yâ Ayşe Safiye’yi nasıl buldun?” dedi. O da: “Bir Yahudi kızından başka bir şey değil” diye cevap verdi. Efendimiz buna çok üzüldü ve: “Böyle söyleme ey Ayşe! O Müslüman oldu ve samimiyetle İslâm’ı benimsedi.” buyurdu.

Safiye vâlidemiz İslâm’la şereflendikten sonra çok samimi bir Müslüman oldu. Kendisini ibadet ve zikre verdi. Yahudi denilmesi onu incitiyordu. Bir gün Hz. Ayşe ile Hz. Hafsa annelerimiz kendilerinin Kureyş’ten olduklarını ve Resûlullah’ın sâdece hanımı değil aynı zamanda akrabası bulunduklarını söyleyerek onun gönlünü incitmişlerdi. Efendimiz, eve geldiğinde onu ağlar vaziyette buldu. Sebebini sordu. Safiye annemiz durumu anlatınca Şefkat Peygamberi Efendimiz ona: “Sen de onlara Harun (a.s.) dedem; Musâ (a.s.) amcam, Muhammed (s.a.v.) de kocam desen olmaz mıydı?” buyurdu. Onu böyle teselli etti. Yüreğindeki ızdırabı bu şekilde teskin etmeye çalıştı.

Safiye annemiz Efendimizden dâimâ nâzik ve lâtif muâmele gördü. Her fırsatta onu diğer âilelerine karşı korudu. Bir sefer esnasında Safiye annemizin devesi hastalanmıştı. Tökezleyip yere çöktü ve kalkamadı. Zeynep’in (r.a.) yedek develeri vardı. Efendimiz bir tanesini Safiye’ye (r.a.) vermesini söyledi. Zeynep annemiz: “Ben şu Yahudi kızına mı verecekmişim?” diye itiraz etti. Efendimiz, bu davranışından dolayı kırıldı ve onun yanına iki üç ay uğramadı.

Bir defasında da Ayşe (r.a.), Safiye’nin (r.a.) boyunun kısalığı ile ilgili bir şey söyledi. Bunun üzerine Efendimiz onu ikaz etti ve: “Ey Ayşe! Öyle bir şey söyledin ki, onu denize atsan suyunu kirletir.” buyurdu.

Safiye vâlidemiz çok hassas yürekliydi. Tok gözlü, cömertti. Dünyaya değer vermezdi. Efendimizin ailesi olma şerefine erince hedefini ahiret saadetine yöneltmişti. Esas hayatın âhiret olduğuna, bu dünyanın geçici, âhiretin bâkî olduğuna kesin inanmıştı. Medine-i Münevvere’ye geldiğinde bütün mücevherlerini Efendimizin kızı Hz. Fâtıma’ya ve hanımlarına hediye edip paylaştırdı.

İnsanoğlunun kendisine yapabileceği en büyük kötülük ahireti unutup dünya hayatına iman etmektir ki kişi bu şekilde asıl olanı unutmakla nefsine zulmetmektir.

Zulüm vasfı insanlar için asıl olan bir kavramdır. Yani Allah (Celle Celaluhu), insanı, imtihan dünyasına çıkarmadan önce bu vasıf ile vasıflandırmıştır. İnsanın daha dünya hayatına gönderilmeden, Allah(Celle Celaluhu) tarafından zalim olarak sıfatlanması, üzerinde düşünülmesi gereken bir meseledir.  Ahzap/72 ayeti kerime de Allah (Celle Celaluhu), bunun hikmetini beyan ediyor.

Buradaki emanetten kasıt, ilahi tekliflerin tamamıdır. Allah (Celle Celaluhu) inzal etmiş olduğu kitapları üzerinden, insanlara tekliflerde bulunur. Ne teklifi? Hayatlarını Allah’ın belirlediği hükümlere göre düzenleme teklifi. Ve insanı bu konuda muhayyer bırakmıştır. Dileyen bu hükümlere tabi olur, dileyen sonucuna katlanmak şartıyla yüz çevirebilir.

İşte insanın zalimlik vasfı, kendisine teklif edilen emaneti yüklenmeyi kabul ettiği halde, yani çıkarılmış olduğu dünya hayatında, gerek ferdi gerekse de içtimai ilişkilerini, bu hükümlere göre düzenlemeyi kabul ettiği halde, bu hükümlerden yüz çevirmesi sonucu gündeme gelmektedir.

Allah’ın(Celle Celaluhu) koyduğu bütün hükümler zulmün her çeşidinden uzaktır. Allah(Celle Celaluhu)’ın emirlerinin uygulandığı bir ortamda hiçbir kimseye zerre kadar zulüm yapılmaz. Dolayısıyla bu açıdan baktığımızda, Allah(Celle Celaluhu)’ın hükümlerinin uygulanmadığı her ortamda ve hadisede, zulüm kavramının ortaya çıkması kaçınılmazdır.

Evet, Zulüm kelimesi, nur’un zıttıdır. Yani zulüm kelime itibariyle karanlık anlamına gelir. Bunun çoğulu da zulümattır. Yani karanlıklar anlamına gelir. Ve insan için çıkarılmış olduğu dünya hayatında iki türlü yolculuk söz konusudur. İnsan bu yolculuğuna ya Nur’un eşliğinde, önünü görerek, aydınlık bir şekilde devam eder. Ya da bunun zıttı olan karanlıklara gömülü bir şekilde, yalpalayarak, sağa sola çarparak devam eder.

İnsanlara Kuran’ın gönderilme gayelerinden birisi de, onları çıkmış oldukları bu yolculuktaki karanlıklardan kurtarıp, hedeflerini görmelerini sağlayacak olan aydınlığa kavuşmaları içindir.

Allah(Celle Celaluhu) Hadid/9’da bu hakikate işaret ederek;  “ Sizi karanlıklardan aydınlığa çıkarmak için kuluna apaçık âyetler indiren O’dur. Şüphesiz Allah, size karşı çok şefkatli, çok merhametlidir. “ buyurmaktadır.

TALAK / 11 “ Size Allah’ın açık açık ayetlerini okuyan bir elçi (gönderdi) ki, iman edip salih amel işleyenleri, karanlıklardan aydınlığa çıkarsın. “

Dolayısıyla insanın, çıkmış olduğu bu yolculuktaki, zulümattan yani karanlıklardan, emin olabilmesi ve hedefine sağlam adımlarla varabilmesi, ancak aydınlığa kavuşması için kendisine indirilmiş olan kitab ve gönderilmiş olan peygamberin davetine icabet etmesi ile mümkündür. Aslında şöyle de diyebiliriz. Bunun diğer adı İMAN’dır. Çünkü sahih bir imana sahip olmak, ancak Kuran ve sünnet vasıtasıyla mümkündür.

Bir sonraki ay yazımıza devam edeceğiz inşaAllah

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN