HZ. MUHAMMED(SAV)’İN ÖRNEK HAYATI-4

Hamd alemlerin Rabbi olan ALLAH(C.C)’a mahsustur. Salat ve Selam kendisine uyulmadıkça kurtuluşun mümkün olmadığı son Peygamber Hz. Muhammed(sav)’e, O’nun aline, ashabına ve O’nun izinden giden tüm Mü’minlerin üzerine olsun İnşaAllah

ALLAH(C.C)’ın kelamı olan Kur’an-ı Kerim’den, O’nun en sevgili Kulu olan ALLAH(C.C) Resulü(sav)’i tanımaya devam ediyoruz.

Bu yazımızın ilk ayeti yine Peygamberimiz(sav)’in vasfından haber veren Necm Suresi 3 ve 4. Ayetlerinde ALLAH(C.C) şöyle buyuruyor;

“ O, nefsi arzusu ile konuşmaz. Size okuduğu Kur’an ancak kendisine bildirilen bir vahiydir.”

Alimler bu ayeti şöyle açıklamışlar;

“Nefsini Yüce ALLAH(C.C)’a teslim etmiş ve sırf ALLAH(C.C)’ın yönlendirmesiyle hareket eden, ancak O’nun rızasını kendisine şiar edinerek yaşayan ALLAH(C.C) Resulü(sav)’in bütün yaşantısı ilahi vayhe müstenittir. Bunun için Kur’an-ı Kerim vahyi matluv olduğu gibi, Rasulullah(sav)’in diğer söz ve fiilleri de vahyi gayri matluvdur.”

Ne demek Peki “vahyi matluv” ve “vahyi gayri matluv”? Kısaca açıklayalım.

Vahyi Matluv: ALLAH(C.C)’ın Cebrail (a.s) vasıtasıyla ya da doğrudan Peygamber(sav)’e okunan vahiydir ki, bu vahyin lafzı, ibaresi, kelamı ve tertibi tamamen Yüce ALLAH(C.C)’a aittir. ALLAH(C.C) dışında hiçbir kimsenin müdahalesi yoktur. Yani Vahyi Matluv, Kur’an-ı Kerim’in kendisidir.

Vahyi Gayri Matluv; ALLAH(C.C)’ın Cebrail(a.s) vasıtasıyla ya da doğrudan Peygamber(sav)’in kalbine mana olarak ilka olunan vahiydir. Bu vahiy mana olarak ALLAH(C.C)’a ait olup, lafız olarak Peygamber(sav)’e aittir. Bazı alimler bu tür vahyin sadece Kutsi Hadis’i değil Sünnet-i Seniyyeyi de kapsadığını kabul etmişlerdir. Rivayet edilir ki; Cebrail(a.s) Kur’an-ı nazil kıldığı gibi sünneti de Rasulullah(sav)’a getiriyordu.

Bu demektir ki; ALLAH(C.C) Resulü(sav) asla nefsinden, hevasından söz söylemez. O peygamber az önce de belirttiğimiz gibi; iki çeşit vahyin dışında asla bir şey konuşmaz.

Taberi(rh.a)’de geçen bir hadisi aktaralım. Abdullah b. Amr diyor ki;

“Ben Rasulullah(sav)’tan duyduğum her şeyi ezberlemek maksadıyla yazıyordum. Kureyşliler bunu bana yasakladılar ve dediler ki; “Sen duyduğun her şeyi neden yazıyorsun? Rasulullah(sav)’ta bir beşerdir. Kızgınlık zamanında konuşur, sakinlik zamanında da konuşur.”  Bunu üzerine ben yazmaktan vazgeçtim ve meseleyi Rasulullah(sav)’a anlattım. Rasulullah(sav) parmağıyla ağzını işaret ederek şöyle buyurdu;

“Yaz, nefsim kudret elinde olan ALLAH(C.C)’a yemin olsun ki, buradan haktan başka bir şey çıkmaz.”

Hadis-i Şerif’ten de anlaşılacağı gibi Rasulullah(sav)’in Peygamber olarak konuştukları vahiyden başka bir şey değildir.

Şimdi biraz Peygamberimiz(sav)’e risalet verilen o zamana gidelim. O’na peygamberlik vazifesi verilmeden önce Mekke halkı tarafından Muhammed’ul Emin lakabıyla anılan biriydi ALLAH RESULÜ(SAV)…  Herkes O’nun doğru sözlü, güvenilir biri olduğunu çok iyi biliyordu.

Ama ALLAH(C.C) Resulü(sav)’ne risalet verilince ve O, Mekke halkını Tevhide davet edince; O’nun emin, güvenilir, doğru sözlü olduğunu itiraf edenler, bu sefer O’na deli, yalancı, sihirbaz dediler ve hatta O’nun getirdiği, bize okudukları tamamen kendi uydurması diyerek ALLAH(C.C) Resulü(sav)’ne iftira attılar.

Neden yaptılar bunu? Çünkü ALLAH(C.C) Resulü(sav) çağırdığı “Tek İlah” onların ceplerine, hayatlarına, her şeylerine karışıyordu. Tevhid kelimesi onların rahatını kaçırmaya başlamış ve nefislerine hiçte hoş gelmeyen bir yaşantıya davet ediyordu.

Allah Resulü(sav) bu yüzden yaptığı tek cümlelik bir çağrıyla Muhammed’ul Emin sıfatından çıkarılıp deli, sihirbaz, yalancı(haşa) konumuna getirildi.

Bu anlatılanlar, o günkü toplumun durumu! Peki bugünün, içinde bizimde bulunduğumuz toplumun durumu nedir?

Bugün hiç kimse Allah Resulü(sav) için deli, sihirbaz yada vahiy O’nun uydurması demiyor. Evet kimse bunu demiyor ama sanki gerçekten Allah Resulü(sav) (haşa) uydurma şeylerden haber vermiş, kendi nefsinden konuşmuş gibi çokta ciddiye almıyoruz vahyi! Çünkü eğer ciddiye alınırsa vahiy, bir şeyler yapmak, bir şeyleri feda etmek, bir şeyleri değiştirmek gerekiyor.

O halde günün insanlarının tavrıyla, bugünün insanlarının tavrı arasında ne fark kaldı? Hiç!

Ne yapacağız peki? Kendimize samimi olacağız ve eksikliklerimizi kendimize itiraf ederek başlayacağız Tevhid yoluna doğru adım atmaya… Çünkü hasta olduğumuzu kabul etmezsek eğer iyileşmek içinde çaba sarf edemeyiz. Rabbim hastalıklarımızdan kurtulabilmeyi nasip etsin İnşaAllah.

Devam Edelim.

Yine Peygamberimiz(sav)’in gönderilmesindeki hikmeti haber veren bir ayet;

Sebe Suresi 28. Ayet-i Kerime’de ALLAH(C.C) şöyle buyuruyor;

“Biz seni ancak bütün insanlara müjdeleyici ve uyarıcı olarak gönderdik. Fakat insanların çoğu bilmezler.”

Hz. Muhammed(sav)’in peygamberliği belli bir coğrafyayı ya da belli başlı kavimleri değil kıyamete kadar gelecek bütün insanlığı ve yeryüzünün tamamını kapsamaktadır.

Taberi(rh.a)’de geçen bir Hadis-i Şerifte Peygamberimiz(sav), kendi özelliklerini belirterek şöyle buyurmuştur;

“Bana, benden önce hiçbir kimseye verilmeyen beş özellik verilmiştir. Ben, bir aylık uzaklıktan düşmanın kalbine korku salınmasıyla yardım olundum. Yeryüzü bana mescid ve temiz kılındı. Ümmetimden kime namaz gelir çatarsa, o namazı kılsın. Bana ganimet helal kılındı. Benden önce hiç kimseye helal kılınmamıştı. Bana şefaat etme yetkisi verildi. Daha önce peygamber, sadece kendi kavmine gönderilirken, ben bütün insanlara peygamber olarak gönderildim.”

Bakın; İslam nasıl evrensek bir din ise, Kur’an nasıl evrensel bir kitap ise Allah Resulü(sav)’in peygamberliği de öyle evrenseldir.

Sebe sures 28. Ayeti okuyunca, bu ayete iman etmek kolay görünüyor. “Tamam” diyoruz. Allah Resulü(sav) bütün insanlara gönderilmiş. “biz buna inandık” ama dikkat ederseniz ALLAH(C.C) ayetin devamında “Fakat insanların çoğu bilmezler” buyurarak, bu ayetin ehemmiyetini gösteriyor kullarına…

Yani sonsuz ilim sahibi olan ALLAH(C.C), insanların çoğunun bundan gafil olduğunu haber veriyor. Neden böyle peki?

Şöyle bir düşünelim; Rasulullah(sav)’in davet dönemini okuyup, araştırdığımızda şöyle bir düşünce oluyor insanlarda, sanki Rasulullah(sav)’ın peygamberliği o dönemi ve o insanları ilgilendiriyor. Tamam bizimde Peygamberimiz ama onun o zamanda yaptıkları, daveti, mücadelesi beni hiç ilgilendirmiyor. Çünkü o zamandaki insanlar iman etmemişti. Biz zaten Müslümanız ve Müslüman bir toplumda yaşıyoruz”

Evet bizler bugün böyle düşünüyoruz ama hayatlara baktığımızda ahlak, evlenme, boşanma, miras, ticaret, siyaset, eğitim alanlarımıza baktığımızda ALLAH Resul(sav)’ünün getirdiği vahiyden ve onun sünnetinden eser yok!

Dilimiz “Evet benimde peygamberim” derken, fiillerimiz Rasulullah(sav)’in peygamberliğini o döneme hapsetmiş gözüküyor. Dolayısıyla “Fakat insanları çoğu bilmezler” hitabına bizlerde dahil oluyoruz demektir.

Rabbim idrak edebilmeyi ve gafil olan çoğunluktan, bu vasıftan kurtulabilmeyi nasip etsin İnşaAllah…

Bir dahaki yazımızda devam edeceğiz İnşaAllah…

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN