Hamd; Alemleri yoktan var eden,  Rahman ve Rahim, Din günün sahibi, kendisinden başka bir ilah bulunmayan, yarattıklarını rızıklandıran, yegâne Hakimiyetin sahibi olan Allah (c.c)’ya mahsustur. Salat ve Selam;  Alemlere rahmet olarak gönderilen, kendisine itaat edilmedikçe kurtuluşun asla mümkün olmayacağı, Allah (c.c)’ın dininden asla taviz vermeyen, , müminlere karşı şefkatli, kâfirlere karşı ise şiddetli olan Rasulullah(sav)’a, aline, ashabına ve onun izinden giden müminlerin üzerine olsun inşaAllah.
Dünyevileşme, dünyayı ve dünya hayatı ile ilgili şeyleri âhirete tercih etmek veya Allah’ı ve âhireti unutup dünyayı ve dünya metalarını ilahlaştırarak onlara taparcasına dünyalıklar peşinde koşmaktır. Bir başka ifadeyle nefsanî ve gayr-i meşru isteklerin peşinde koşarak nefsanî hevesleri tatmin etmek için nefsi emmârenin istekleriyle meşgul olarak kalbi ve kalbin ulvî duygularını nazar-ı dikkate almamaktır. Dünyevileşmenin kendi içerisinde birçok derecesi bulunmakla birlikte en ileri seviyesi, ebediyyen dünyada yaşayacak ve hiç ölmeyecekmiş gibi sadece dünya ve dünyalıklar için çabalayıp Allah’ı ve ahireti inkâr etmek, dini değerleri dünya uğruna fedâ etmektir. Nitekim Allah(cc) şöyle buyurmaktadır:
“Onlar dünya hayatını ahirete tercih ederler, Allah’ın yolundan alıkoyup onun eğriliğini isterler. İşte onlar uzak bir sapıklık içindedirler.”[İbrahim 3]
“Hayır, bilakis siz dünyayı seviyorsunuz,âhireti terk ediyorsunuz.”[Kıyamet 20-21]
buyrulurken bir yandan dünyevîleşmeye karşı insaoğlu uyarılmaktadır.
Bu kimseler Ahirette kendilerinin ne sonuçlar elde edecekleri hususuna hiç önem vermiyor, hep bu dünyanın lezzet ve faydaları için çalışmak gerektiğini sanıyorlar. Bunlara göre ne pahasına olursa olsun, bu dünyada başarı kazanmak gerekir. Bunun ahiretteki neticesi ne kadar kötü olursa olsun onlar için önemli değildir. Karşılıkları ahirette ne kadar güzel olsa bile bu dünyadaki kaybetme, meşakkat ve kederden muhakkak kaçmalıdır diyorlar. Peşin alışveriş istiyorlar. Ahiret gibi bir olay için, bugünkü kârlarından vazgeçmek işlerine gelmiyor. Oradaki bir mükafaat için burada bir zarara uğramayı göze alamazlar.[Tefhimul Kur’an-Mevdudi(Rh.a)]
İnsanı dünyaya sevk eden birçok sebep vardır. Bunların başta gelenlerinden bazılarını zikretmeye çalışalım:
1-Nefsini ve Hevâsını İlahlaştırmak
Dünyevileşmenin en başta gelen sebeplerden biri, insanın kendi nefsini ve hevâsını ilahlaştırmasıdır. Nitekim ayerlerde bu bizlere bildirilmektedir :
“Hevasını ilâh edineni gördün mü? [Furkan 43]
“Allah’ın hidayeti olmaksızın hevâsına uyandan daha sapık kimdir?[Kasas 50]
Esas itibariyle bu âyetlerle insanoğluna dünyevileşme konusunda uyarıda bulunulmaktadır. Onun içindir ki Kur’ânda nefsine ve enaniyetine güvenip nefsinin istek ve arzularından başka bir şey düşünmeyen, helale harama önem vermeyen, Allah’a inanmayan ve kendisini rab ilan eden Firavun’dan[Naziat 24’te “Ben, sizin en yüce Rabbinizim dediği, Kasas Sûresi 38 ‘de “Ey ileri gelenler! Sizin için benden başka bir ilah bilmiyorum.” söylediği bildirilmiştir.] ve firavunlaşmış insan türünden haber verilmektedir. Böylece onların âkıbetine düşmemek için de Müslümanlar uyarılmaktadır.
2-Mal Sevgisi
İnsan, ebedî alemi ve cenneti kazanmak için verilen “ebedî yaşama duygusu’nu, dünya hayatı ve mahiyeti hakkındaki cehaletinden dolayı sadece dünya için yaratılmış gibi yalnız dünyaya sarf etmektedir.Bunun için de gerek Kur’ânda gerekse hadislerde sık sık dünyaya taparcasına takınılmamasına dikkatler çekilmekte ve sürekli uyarılarda bulunulmaktadır. Rasulullah (s.a.v.) şöyle buyuruyor ;“Şüphesiz her ümmetin bir fitnesi/imtihanı vardır. Şüphesiz ümmetimin fitnesi de maldır. [Ahmed ibni Hanbel;Müsned-29/15] buyururken malın, insanı tehlikeye düşürmesine, diğer bir ifadeyle dünyevileşmeye karşı dikkatli olmaya dikkati çekmektedir.
Bir başka hadiste de dünya malının ve mal sevgisinin durumu şöyle anlatılır:
Ebû Said el-Hudrî naklediyor: “Bir keresinde Rasûlullah (s.a.v.), Minbere oturdu. Biz de etrafına oturduk. Şöyle buyurdu: ‘Benden sonra sizin hakkınızda endişe ettiğim şeylerden biri, dünyanın süs ve güzelliklerinin size açılmasıdır.’ buyurdu. Oradan bir kişi, ‘Yani hayır mı şer mi getirir,ya Rasûlallah?’ dedi.  Rasûlullah bir müddet sessiz kaldı. Bunun üzerine o adama ‘Sana ne oluyor da Rasulullah’ın konuşması arasına giriyorsun, O sana konuşmuyor ki’ denildi. Biz gördük ki, Rasulullah’a vahiy nâzil oluyordu. Vahiy nazil olunca Rasulullah(s.a.v) terlerini silerek, ‘Soru soran kişi nerede?’ diye sordu sanki onu takdir edecekti ve şöyle buyurdu: ‘Şüphesiz hayır, şer getirmez, baharın bitirdikleri içinde öldüren ya da ölüme yaklaştıran bitkiler vardır. Ancak yeşil bitkiler yiyenler hariç. Zira bunlar yiyip böğürleri şişince güneşe karşı dururlar, def-i hacetlerini yaparlar ve bevlederler, sonra tekrar yayılmaya devam ederler. İşte (dünya) mâlı böyle, yeşil ve tatlıdır. O mâldan fakire, yetime ve yolda kalmışlara veren mâl sahibi Müslüman ne iyi kişidir. Dünya malını haksız yere elde eden kişi ise yiyip de doymayan gibidir ve kazandığı o malı da âhirette aleyhine şahit olacaktır.”[ Müslim;Zekât/123]
Yine Kur’ân’da “Bu malı kendi ilmimle kazandım.”[Kasas 78] diyerek malına güvenen ve malıyla mağrur olan yani dünyevîleşen, sonra da malı ve kendisi yere batırılan Karun’dan bahsedilir.. Kendilerine ilim verilmiş olanlar ise; “Size yazıklar olsun, inanan ve yararlı iş yapanlar için Allah’ın sevabı daha hayırlıdır. Buna ancak sabredenler kavuşur” dediler.[Kasas 80]
Bütün bunlar, dünya malının mahiyeti bilinmezse ve ona göre hareket edilmezse malın-mülkün ve mevkinin insanı nasıl dünyevileştirildiğini görmemek için insanlıktan istifa etmek gerekir.
Konumuza insanı dünyaya sevk eden sebeplerden devam edeceğiz inşallah…

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post DÜNYEVİLEŞME appeared first on Ebrar Medya.

Hamd; Alemleri yoktan var eden,  Rahman ve Rahim, Din günün sahibi, kendisinden başka bir ilah bulunmayan, yarattıklarını rızıklandıran, yegâne Hakimiyetin sahibi olan Allah (Celle Celaluhu)’a mahsustur.

Salat ve Selam;  Alemlere rahmet olarak gönderilen, kendisine itaat edilmedikçe kurtuluşun asla mümkün olmayacağı, Allah (Celle Celaluhu)’ın dininden asla taviz vermeyen, , müminlere karşı şefkatli, kâfirlere karşı ise şiddetli olan Rasulullah(sav)’a, aline, ashabına ve onun izinden giden müminlerin üzerine olsun inşaAllah.
Tövbe,dinin çirkin gördüğü ve yasakladığı şeyleri terketmek,övdüğü ve emrettiği şeylere yönelmektir.Tövbe etmek, kişinin kalbinde bir değişim oluşturmasını ve gelecekte yaptığı hatalardan kaçınmak için çaba sarfetmesini gerektirir.Kirliliğin madde üzerinde olduğunu düşünmeye meyilli olsak da kalp, manevi olarak bedenin kirlendiği gibi kirlenir, katılaşır ve hastalanır.
Kalp, günahlarla kirlenir. Gözümüzle, dilimizle, kulağımızla, kalbimizle işlediğimiz günahlar kalbi kirletir. Bu kirlenme yavaş yavaş olur. İlk etapta her günahla birlikte siyah bir nokta kalbe yerleşir. İkinci günahta da ikinci nokta kalbe yerleşir. Artık her günahla noktaların sayısı artar. Arttıkça kalpteki kirlilik de artar. O kadar ki artık kalp ölecek seviyeye gelir ve kullukta yapması gereken işlevi kaybeder. Hakkı hak, batılı batıl olarak göremez. Batılı hak olarak görmeye başlar ve onun için mücadele eder. Hakkı da batıl olarak görür ve ona karşı mücadele eder.
Yaşadığımız coğrafyanın vakıası buna örnek değil midir? Bugün insanlara İslam’ı anlatmaya başlandığı zaman Allah(c.c) Resûlü(s.a.v)’ne ve onun yanındakilere olduğu gibi bugünde aynı tepkiler verilmektedir. Toplumu, inandığı İslam’a karşı bunları söylettiren veya yaptıran durum, kalplerinin günahlarla kirlenmesi ve işlevini kaybetmesidir:
“Kul bir hata işlediği zaman kalbine siyah bir nokta vurulur. Şayet günahtan vazgeçer, istiğfar ve tevbe ederse kalbi cilalanır. Böyle yapmaz da tekrar hatalara yönelirse siyah nokta arttırılır ve neticede bütün kalbini kaplar.”[Tirmizi-3334,İbni Mace-4244]
“Asla (onların söylediği gibi değil)! Bilakis işledikleri (günahlar), kalplerinde pas tutmuş (hakkı anlamalarına engel olmuştur).”[Mutaffifin 14]
Peki, kalbin manevi olarak kirlendiğini nasıl anlarız?
Evet, kalbin kirliliğini fark etmek çok önemlidir. Çünkü insan kirlendiğini fark ederse temizlenme ihtiyacı duyar. Kalbinin temiz olduğunu düşünen bir kimse onu temizlemek için bir mücadeleye girmeyecektir.Kalbin kirliliğini fark etmeye gelince, bunu uzuvlarımızın bozukluğundan anlayabiliriz. Nasıl ki kalp, hasta olduğunda diğer organlarda bozukluk başlıyorsa manevi olarak da durum aynıdır. Kalbi kirli olan, gözünü harama bakmaktan alıkoyamaz; dilini kötü kelamdan, gıybetten, nemimeden alıkoyamaz; kulağını kötü seslerden, kendisini ilgilendirmeyen konulardan uzak tutamaz. Bunu fark ettiğimizde bilmeliyiz ki kalbimiz kirlenmiştir. Temizlenmeye ihtiyacı vardır.
Allah(c.c) Resûlü (sav) bizlere bu ölçüyü şöyle bildirmiştir:
“Şunu da bilin ki insan vücudunda bir et parçası vardır. O düzgün olursa bütün beden düzelir, o bozuk olursa bütün beden bozulur, âzalar ona tabidir. Dikkat edin, o et parçası kalptir.”[Buhari-52,Müslim-1599]
Kalbini ıslah etmek ve temiz hâle getirmek isteyen kişilerin en önemli işi, uzuvlarının muhasebesini yapmaktır. Gözünü, dilini, kulağını ve diğer uzuvlarını koruma altına aldığı zaman kalp, temizliğini koruyacaktır. Aksi durumda ise kirlenmeye devam edecek ve sorumluluğu artacaktır.
“Bilgin olmayan şeyin peşine düşme! Çünkü kulak, göz ve kalp (gördüğünden, duyduğundan, niyetlenip azmettiğinden) bunların hepsinden sorumludur.”[İsra-36]
Hepimiz Allah’a (Celle Celaluhu) kul olmak için yaratıldık ve dünyada var oluşumuzun asıl sebebi budur. Kalbin kirliliği kulluğumuza zarar verir, Rabbimiz ile aramızda kalın duvarlar oluşturur.Hak ve hakikate karşı gözlerimizi kör, kulaklarımızı sağır, kalbimizi mühürlü kılar. Allah’a (Celle Celaluhu) karşı sorumluluklarımızı yerine getirmemize engel olduğu gibi amellerimizden tat almamıza da engel olur. Namaz kılmak veya başka bir ibadeti yerine getirmeye çalışırsın ancak kalbin kirlendiği için bu ameller sana ağır gelmeye başlar.
Kalbin kirliliği sadece Allah’a (Celle Celaluhu) karşı sorumluluklarımızda pürüz çıkmasına sebebiyet vermez. Davamıza, ailemize, kardeşimize, komşumuza karşı sorumluluklarda sorun yaşamamıza da sebebiyet verir. Kalbin kirlendiyse ne yapmalısın?
İnsan bedeni kirlendiği zaman onu güzel bir şekilde yıkar, sonra kokular sürerek onu üzerine elbise giyilebilecek en güzel hâle getirir. Kalp de kirlendiği zaman yıkanmalı, temizlenip kullanılır hâle getirilmelidir.
Kalbin yıkanması ve pak hâle getirilmesi ise tevbeyle mümkündür. Günahkâr kul, Allah’a (Celle Celaluhu) yönelmeli ve pişmanlıkla, yalvara yakara, kalbi korku dolu bir hâlde bağışlanma dilemeli, dilinden istiğfarı düşürmemelidir. İnsanı tövbe etmenin gereğine inandıran hususlardan biri günaha bakış tarzıdır. İyi bir kul günaha sempati duymaz. Onun çirkin bir davranış olduğunu kabul eder. Günah işlemeye devam etmenin Allah(Celle Celaluhu)’a saygısızlık olduğunu düşünür. Günahından dolayı üzülür, vicdan azabı çeker. Bu konuda büyük sahâbî Abdullah İbni Mesut’un çok güzel bir sözü vardır. Der ki:
“Mü’min kimse günahlarını hayalinde öylesine büyütür ki, sanki kendisi bir dağın eteğinde oturuyormuş da dağ üzerine çökecekmiş zanneder. Günaha düşkün kimse ise günahlarını, burnunun üstüne konan bir sinek gibi görür.” Kul üzerine düşeni yaptığında, Rabbimiz kullarına karşı merhametli olan ve kulu bağışlamayı seven Ğafûr’dur. O, kulunu bağışlayacak, kalbini temizleyecektir.Ayette de buyuruluyor ki;
“Ey iman edenler! Allah’a nasuh bir tevbeyle (günaha dönmeme azmiyle) tevbe edin. Umulur ki Rabbiniz, kusurlarınızı örter ve sizi altından ırmaklar akan cennetlere sokar. O gün Allah, Nebi’yi ve beraberindeki müminleri rezil etmeyecektir. Onların nuru önlerinde koşup (parıldar). Sağlarından (amel defterlerini almışlardır). Derler ki: ‘Rabbimiz! Nurumuzu tamamla, günahlarımızı bağışla. Çünkü sen, her şeye kadîr olansın.’ ”[Tahrim -8]
Rabbim bizleri günahının farkında olan, bağışlanmak için mücadele eden, kalbi pak olan kullarından eylesin…

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post KALBİN ARINMASI (TEVBE) appeared first on Ebrar Medya.

İnsanlığın yaratılış gayesine uygun yaşayabilmesi, İslâmi bir hayatın başlaması ve tüm insanların İslâm ile tanışabilmesi ancak İslâm’a davet ile mümkündür. Bu yüzden Kur’an-ı Kerim’de birçok ayette davet ile ilgili Nebi, Resül ve onların dışında kavimlerin kıssaları bizlere anlatılmıştır. Tüm bu kıssaların ortak özelliği İslâm davası ve bu davanın yeryüzünde hâkim kılınmasıdır.
Dava; sözlükte “çağırmak, seslenmek, duâ etmek, getirilmesini istemek” anlamına gelmektedir. Davet”, insanları hakka, hidâyete, Allah’a ve O’na kulluğa bir çağrıdır; dava da bu çağrıyı yaptıran bilince sahip olmaktır… O yüzden dava adamı olmadan davetçi olunmaz. Davetçi olmayan bir kimse de dava adamı sayılmaz.
Hangi dava? Kur’an’ın ifadesiyle, ‘dağların bile, üzerine aldığında korkudan parça parça olacağı’ (Haşr-21) dava… ‘İnsandan başka, her şeyin yüklenmekten çekindiği’ (Ahzâb-72) dava … Onun büyüklüğünün farkında olanları inim inim inleten, dizlerinin bağını çözen, mağaralarda inzivaya çektiren, çöllerin yalnızlığına sürükleyen dava… nasıl bir davaydı?
Evet, bu, kulluk davasıdır ki her şeyin sahibi olan Hz. Allah’ın (c.c.), insana yüklediği en büyük görevdir.
“Ben cinleri ve insanları ancak bana kulluk yapsınlar diye yarattım.” (Zâriyât-56) beyanı ile insana görevini bildiren Allah(c.c) bu ağır yükü insana vermiştir.
Kâmil insan, rehberimiz, önderimiz ve örneğimiz Hz. Muhammed’i(s.a.v); var olan acılara ilâve olarak daha büyük imtihanlara, hayatı boyunca büyük zorluklara sabrettiren dava, kul olma davasıydı. O, önce kul, sonra Resül’dü.
Bu öyle bir dava ki, tek önderimiz Peygamberimiz’e (sav): “Bir elime Güneş’i, diğer elime Ay’ı verseniz, bu dâvâdan vazgeçmem!” dedirtiyordu. Bu öyle bir dava ki, Hz. Ömer’e hicret esnasında: “İşte ben Medine’ye hicret ediyorum. Kim karısını dul, çocuklarını yetim bırakmak istiyorsa, sabahleyin Mekke çıkışında beni takip etsin!” dedirten bir dava. Öyle bir dava ki; kılıçla başı kesilirken, “ben kazandım!” diye katiline haykırmayı öğreten bir dava. Bu öyle bir dava ki, “düşman askerleri toplandı, üzerinize geliyor, korkun onlardan” denilince imanları artıp “Allah bize yeter, O ne güzel vekildir” dedirten bir dava…Hz. Ebubekir’e: “Bunu Muhammed mi söylüyor? Öyleyse doğrudur!” dedirten dava…Allah yolunda, Allah için yaşayıp aynı gaye uğrunda şehit olmak..İşte dava bu…Allah’la alışveriş yaptıran, en kazançlı ticarete imza attıran İslam Davamız
İbn Teymiyye’ye şu sözü söyleten dava: “Düşmanlarım bana ne yapabilirler ki? Benim cennetim ve bahçem göğsümdedir. Nereye gidersem o da benimle birliktedir. Eğer beni zindana koyarlarsa, zindanım bana halvet yeri olur… Beni öldürürlerse, öldürülmem şehâdet olur… Beni sürgün ederlerse, sürgünüm seyahat olur…”
Seyyid Kutub’a “Bin tane başım olsa bu dava uğruna hepsini seve seve veririm” dedirten dava…
Evet, bu öyle bir dava ki mallarını ve canlarını Allah’a sattıran, O’nu razı ve memnun etmek için her türlü acıya katlandıran dava
“Dava bilincine sahip kardeşim, vazifen, dikenler arasından güller toplamaktır. Ayağın çıplaktır, batacak. Elin açıktır, dikenler ısıracak. Buna sevineceksin. Çöllere sürülürsen kanınla ağaç yetiştireceksin. Yeşilliği sevmeyenler olacak, yakacaklar, yıkacaklar. Sen, sana yakışan olgunlukla tavır koyacaksın. Bazen sabırla bazen kahırla, bazen susarak bazen gürleyerek hakkı gündemleştireceksin…Makamlar, servetler teklif etseler davanı  satmayacak, kendini azaba atmayacaksın. Önünde demirden set yaparlarsa, dişinle deleceksin. Dağları toptan oymak gerekirse, kazma yok demeyecek ve iğne ile oyacaksın. Unutma! Nerede olursan ol, küfrün  temelini çürüteceksin. Dava adamı Müslüman bilir ki, bu yol kıldan ince, kılıçtan keskincedir. Her kişinin yolu değil, “er” kişinin yoludur. Hak yolda tek başına da kalsan, Tevhid Bayrağını elinden bırakmayacak, onu teslim edeceğin birilerini yetiştireceksin. Hakkı anlatacaksın, Hak için, hakkı hakkıyla yaşayarak hak kitabın tercümanı olacaksın…
“(Gerçek) mü’minlere yardım etmek Bizim üzerimize haktır.” (Rum-47)
Selâm olsun, Allah’ın davasını seçen dava erlerine…

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post İSLAM DAVASINI YÜKLENENLER appeared first on Ebrar Medya.

ŞÜKÜR ÜÇ ŞEKİLDE EDA EDİLİR:

1- Dil İle Şükür: Nimet sahibini anmak, O`nu övmek, O`nun nimet sahibi olduğuna iman etmekle ve bunu Tevhid kelimesiyle ilan etmekle olur. Bu basit bir teşekkür ifadesi değil, dil ile `şehadeti` getirmek, dil ile doğru sözlü olmak, dil ile Kur`an`ı tasdik etmek, dil ile İslâm`ı anlatma, Kur`an okuma ve dil ile Allah’ıı(cc) çokça zikretmek ve buna benzer dil ile ilgili kulluk görevlerini yapmakla yerine getirilir.

2- Kalp İle Şükür: İmanı kalbe yerleştirdikten sonra nimet sahibinin Allah olduğunu kalp ile tasdik etmek, vahy ile gelen şeyleri kabul etmek, kalbe Allah’tan(C.C) başka kimsenin korkusunu ve sevgisini koymamaktır.

3- Fiil İle Şükür: Bedenin organlarıyla nimet verene itaat etmek ve O’nun yüce emirlerini yerine getirmektir. Kısaca İslâm’ı her bakımdan yaşamaya çalışmaktır. Çünkü nimet vereni bilip O’nu övmek, bir anlamda O’ndan gelen her şeyi kabul etmektir. Allah’a(C.C) şükür; hidayete uymak, İslam`a teslim olmak demektir. Şükür, söz tekrarından çok, uygulamadır, eylemdir.
Şu halde, yalnızca dil ile “Allah`ım! Sana şükürler olsun” demek şükür için yeterli olmaz. Fiil ile şükür, Allah`a hakkıyla kullukla beraber aynı zamanda Allah’ın(C.C) verdiği nimetlerden Allah’ın(C.C) diğer kullarını da faydalandırmaktır. İnsanların çoğu bunu yapmadan sadece dille söylemekle yetinerek şükrettiklerini sanıyorlar.

“Ey Davud ailesi! Şükredin. Kullarımdan şükreden azdır.” [Sebe-13)

“Eğer siz gerçekten yalnız Allah`a kulluk ediyorsanız, O`na şükredin.” [Bakara-172]

Ayet-i kerimelerde “şükür kelimesini söyleyin” denilmiyor, “şükredin” deniliyor. Bu da şükrün, Allah’ın(C.C) emrettiklerini yerine getirip nehyettiklerinden de uzaklaşmakla eda edileceğini gösterir. Dolayısıyla şükür, bazılarının zannettiği gibi sadece namazlardan ve yemek yiyip doyduktan, su içip kandıktan sonra “elhamdülillâh” “şükür Sana ya Rab” demekten ibaret değil; bunun yanı sıra ibadetin fiilen eda edilmesi demektir. Resulullah(sav), geceleri yataktan kalkıp ayakları şişinceye kadar namaz kılmasının sebebini öyle açıklıyordu: “Şükreden bir kul olmayayım mı?” (Buhari-Teheccüd 6, Müslim-Münafikin 81)
Demek ki Allah`ın Resulü, şükretmeyi, sadece dil ile yapılan bir övgüden ibaret görmüyor, aksine şükrü, bizlere bütün nimetleri sunan Allah’a(C.C), bedenin bütün azalarıyla yapılan bir ibadet olarak görüyor. Yani Allah’ın(C.C) vermiş olduğu nimetlerin etkisinin, kulun dilinde övgü, kalbinde sevgi ve azalarında itaat ve bağlılık olarak ortaya çıkıp ispatlanması demek olduğunu söylüyor.
Gerçek şükür için, dilde Allah’tan(C.C) başkasının övgüsü olmamalı, kalpte Allah’tan(cc) başka sevgili bulunmamalı, mahlûklardan biri sevilse bile Allah (C.C) için sevilmelidir. Allah(C.C) sevgisi insanın kalbine yerleşince de, insan o sevdiğinin bütün emirlerini tüm organlarıyla yerine getirir ve bütün yasaklarından da çekinir. İşte hakiki şükür budur.

“Yalnızca Rabbinin nimetini anlat; onu minnet ve şükranla an.” [Duha-11]

Allah’ın(C.C) vermiş olduğu nimetleri itiraf etmek, bu nimetleri kendi tecrübesine, zekâsına, çabasına, makamına, şöhretine ve kuvvetine değil; sadece Allah’a(C.C) dayandırmaktır. Karun, kendisine verilmiş olan nimeti, kendi bilgisine ve becerisine dayandırınca Allah onu, bütün malı ve mülkü ile birlikte yerin dibine soktu. Bunun için, normal olarak kişi, kendisine bütün bu nimetleri veren Allah’a(C.C) şükretmelidir. Kendisine nimet verenin Allah(C.C) olduğuna yakinen inanan, O`na hamd ve sena eden kişi, kendisine verilen bu nimetleri Allah’a(C.C) isyan yolunda kullanmaz. İşte bu rükünleri gereği gibi yerine getirdiğimiz zaman, hiç şüphe yok ki, Allah (C.C), bize verdiği nimetlerini daha da çoğaltacaktır.

“Eğer şükrederseniz, Andolsun ki, size (nimetimi) arttıracağız.” [İbrahim-7]

Rabbim verilen nimetlere karşı şükredebilen kullardan olabilmeyi bizlere nasip etsin inşaAllah..

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post ŞÜKÜR appeared first on Ebrar Medya.

Hamd; Alemleri yoktan var eden,  Rahman ve Rahim, Din günün sahibi, kendisinden başka bir ilah bulunmayan, yarattıklarını rızıklandıran, yegâne Hakimiyetin sahibi olan Allah (C.C)’ya mahsustur. Salat ve Selam;  Alemlere rahmet olarak gönderilen, kendisine itaat edilmedikçe kurtuluşun asla mümkün olmayacağı, Allah (C.C)’ın dininden asla taviz vermeyen, , müminlere karşı şefkatli, kâfirlere karşı ise şiddetli olan Rasulullah(sav)’a, aline, ashabına ve onun izinden giden müminlerin üzerine olsun inşaAllah.

Ahlak, insanın iyi veya kötü olarak vasıflandırılmasına yol açan mânevî nitelikleri, huyları ve bunların etkisiyle ortaya konan iradeli davranışlar bütününü ifade etmek için kullanılır. Sadece ahlak demekle yetinmeden bir de güzel ahlak deriz.  Çünkü bir elbise alınacağı zaman güzeli değil en güzeli ve hoşa gideni tercih edilir. Ahlak doğuştan olmayıp sonradan kazanılır. İyi insanlarla vakit geçiren kişinin ahlakının güzel olması şaşılacak şey değildir. Çünkü kişi yakın arkadaşının birçok iyi veya kötü huyundan etkilenir. Bu konuda Efendimiz (s.a.s.)’in şu sözleri maksadı daha iyi açıklayıcı niteliktedir;
“Müminlerin iman bakımından en mükemmeli, ahlâk bakımından en güzel olanıdır.” [Ebû Dâvûd-Sünnet-15]
İslam’a girmek için iman etmek zorunludur. İman kuru olarak kalırsa meyvesiz ağaca benzer, meyve vermezse ya kurur gider ya da birisi keser odun yapar. İman da ibadet ve ahlak gibi meyveler vermediği takdirde kendi kendisini yiyip bitirebilir. İmanın varlığı önce söz ile dışa vurulması sonra da ibadetler ile açığa çıkarılması gerekmektedir.Ahlak da imanın bir diğer meyvesidir. Sadece iman ve ibadetten müteşekkil bir din düşünülemez.  Peygamberimiz(sav)gönderiliş amacını şöyle ifade ediyor;
“Ben, güzel ahlâkı tamamlamak (uygulamak) için gönderildim.” [Ahmed İbn Hanbel-II-381]
Güzel ahlakı tamamlamak için gönderilen peygamberin şu açıklamaları ne kadar O’nun konumu açıkça göstermektedir; “Benim ve benden önceki peygamberlerin durumu, bir ev inşa eden kimseye benzer. O kimse evi güzelce yapıp mükemmel hâle getirmiş fakat bir köşede sadece bir tuğla yeri boş kalmıştır. İnsanlar bu evi dolaşırlar, ona hayran olurlar ve şöyle derler: “Keşke şu tuğla da yerine konulmuş olsaydı.” İşte ben, o (yeri boş bırakılan) tuğlayım; ben peygamberlerin sonuncusuyum.” [Buhârî-Menâkıb-18]
Allah(C.C) ayette de şöyle buyurmuştur;

“Sen elbette yüce bir ahlâk üzeresin.” (Kalem Sûresi 4)

Güzelliğin, kusursuzluğun, büyüklüğün, evrenselliğin, doğruluk ve gerçekliğin doruklarında olan bir misyonu, ancak yüce Allah’ın bu övgüsüne muhatap olan biri taşıyabilirdi. Ancak O’nun kişiliği, sağlam bir iradeyle, dengeli bir psikolojik durumla ve sarsılmaz bir güvenle bu övgüyü karşılayabilirdi. Onun sahip olduğu bu özgüven duygusu, peygamberlik misyonunu ve bu yüce övgünün ifade ettiği gerçeği kapsayan büyük kalbinden kaynaklanıyordu. Öte yandan bu kalp aynı zamanda bazı davranışlarından dolayı Rabbinin kendisine yönelttiği azarlamalara, kınamalara da muhatap oluyordu. Ama aynı irade sağlamlığını, aynı dengeli psikolojik durumunu ve Aynı sarsılmaz özgüvenini koruyordu. Kendisine yönelik özgüyü açıkça duyurduğu gibi Rabbinden işittiği azarları da açıkça duyuruyordu. İkisini de kesinlikle gizlemezdi. O, her iki durumda da insanlık tarihinin tanık olduğu o saygın peygamberdi. O itaatkâr kuldu. O güvenilir tebliğciydi.[Seyyid Kutub(Rh.a)]
Bu ruhun gerçekliği, taşıdığı peygamberlik misyonunun gerçekliğinden kaynaklanıyordu. Bu ruhun büyüklüğü, omuzladığı peygamberlik görevinin büyüklüğünden ileri geliyordu. Tıpkı İslam gerçeği gibi Hz. Muhammed(sav) gerçeği de insanlara sahip bulundukları herhangi bir büyütecin boyutlarını aşacak büyüklüktedir. Birbiriyle bütünleşmiş bu iki büyük gerçeği gözlemleyen birinin yapabileceği şey sadece bu gerçeği görmektir, ama onu bütün yönleriyle açıklayıp, gözler önüne sermesi mümkün değildir. Sadece bu gerçeğin evren içindeki yörüngesine uzaktan işaret edebilir, ama kesinlikle bu yörüngeyi her yönüyle kavrayamaz!

Sadece insanların göreceği yerlerde değil her yerde ahlaklı olmak gereklidir. Çünkü Rabbimiz bizi her yerde görür ve işitir o yüzden kendimize bakmamız gerek acaba tabi olduğumuz peygamberin örnekliğini gördüğümüz halde onun o güzel ahlakından ders alıp hayatlarımızda gösteriyor muyuz?
“Nerede olursan ol, Allah”a karşı sorumluluğunun bilincinde ol! Kötülüğün peşinden iyi bir şey yap ki onu yok etsin. İnsanlara da güzel ahlâka uygun biçimde davran!” [Tirmizî-Birr-55] Rasulullah şöyle dua ederdi; “…(Allah’ım!) Beni güzel ahlâka eriştir. Senden başka güzel ahlâka eriştirecek yoktur. Kötü ahlâkı benden uzaklaştır. Senden başka kötü ahlâkı benden uzaklaştıracak yoktur!…” [Müslim-Müsâfirîn2-01)

Rabbim bizleri Rasulullah’ın(sav) ahlakını ahlakımız olarak uygulamayı nasip eylesin inşaAllah!

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post GÜZEL AHLAKI ÜZERİNDE TAŞIYOR MUSUN? appeared first on Ebrar Medya.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd; Alemleri yoktan var eden,  Rahman ve Rahim, Din günün sahibi, kendisinden başka bir ilah bulunmayan, yarattıklarını rızıklandıran, yegâne Hakimiyetin sahibi olan Allah (C.C)’ya mahsustur. Salat ve Selam;  Alemlere rahmet olarak gönderilen, kendisine itaat edilmedikçe kurtuluşun asla mümkün olmayacağı, Allah (C.C)’ın dininden asla taviz vermeyen, , müminlere karşı şefkatli, kâfirlere karşı ise şiddetli olan Rasulullah(sav)’a, aline, ashabına ve onun izinden giden müminlerin üzerine olsun inşaAllah.
Allah(C.C)insanları ve cinleri ancak kendisine ibadet etsinler diye yaratmış, insanları yeryüzündeki halifeleri olarak seçmiştir. Dolayısıyla insan başıboş yaratılmamıştır. Onun yeryüzünde üstlendiği Rahman tarafından belirlenmiş büyük bir görevi, büyük bir davası vardır. Bu görevin gerekliliklerini Allah(C.C) yüce kitabında açıklamış, peygamberi vasıtasıyla insanlara ulaştırmıştır.

“Bu Kur’an tüm insanlara yönelik bir duyurudur. Onun aracılığı ile insanlar uyarılsın, herkes Allah’ın tek olduğunu öğrensin ve sağduyulu kimseler onun ibret derslerinden yararlansın diye inmiştir.” [İbrahim-52]

Bu dinde inancın kapsadığı alanı, Allah’tan başka ilah olmadığına ve Hz. Muhammed(S.A.V)’in Allah(C.C)’ın peygamberi olduğuna şahitlik etmenin anlamını, sadece Allah’a kulluk yapmanın, sadece O’na boyun eğmek anlamına geldiğini, bu durumun sırf namaz esnasında değil, hayatta karşılaşılan her mesele için geçerli olduğunu bilip kavramadığımız ürece, Kur’an’ın içerdiği mesajı kavrayamayız.

Seyyid Kutub(rh.a) bu ayetin tefsirinde şöyle bir açıklama yapmaktadır:
Hiç kuşkusuz “Allah’ın dini” yeryüzünün doğusunda ve batısında kendilerini “müslüman” zannedenlerin düşündüğü gibi ciddiyetten uzak komik bir şey değildir. Allah(C.C)’ın dini günlük hayatın her parçasını, tüm ayrıntılarını kuşatan bir hayat sistemidir. Temel ve bütünlük arzeden alanları bir yana, günlük hayatın her parçasında, tüm ayrıntılarında sadece Allah’a boyun eğmek, yalnızca O’na uymak, Allah’ın dinidir. Yüce Allah’ın hiç kimseden başka türlüsünü kabul etmediği İslâm dini işte budur. Bunun bilincinde olan her Müslüman Allah’a karşı görevini en iyi şekilde yerine getirmeyi çabaladığı gibi sorumluluğu altında bulunan herkesi de bu görevi üstlenmeye davet etmektedir.

“Tağut`a kulluk etmekten kaçınan ve Allah`a içten yönelenler ise; onlar için bir müjde vardır, öyleyse kullarıma müjde ver.” [Zümer-17]

Kur’an hem uyarmakta hem de bu ayette de görüldüğü üzere müjdelemektedir. Müjdelenenler ise tevhid dinine sadık kalan ve tağuta kulluk etmekten kaçınandır. Tağut ; gizli-açık şirkin her türlüsünü kapsamaktadır. Tağut, Allah(C.C)’tan uzaklaştıran, önceliği Allah(C.C) değil de Allah(C.C)’tan başka olan herkes ve her şeydir. Tağuta tapanlar yalancılar ve yalanlayanlardır. Allah-u Teâlâ bunlara itibar etmememizi ve onlara boyun eğmememiz gerektiğini emretmektedir. Şimdi kendi hayatlarımızı düşünelim biz hangi saftayız?

“Allah`a çağıran, salih amelde bulunan ve; “Gerçekten ben Müslümanlardanım” diyenden daha güzel sözlü kimdir?” [Fussilet-33]

Bu ayette üstlendiğimiz kutsal görevin genel bir özeti verilmektedir adeta. Allah(C.C)’a davet, salih amel ve topluluğun gerekliliği. Amaç Allah’a davet etmektir. Davet ederken bu davanın gerekliliklerini kendi davranışlarında hareketlerinde hayat tarzında uygulamaktır ve aynı davayı omuzlamış Müslümanlarla bir araya gelip tebliğ ve irşat faaliyetlerinde bulunmaktır.

“Ey iman edenler, eğer siz Allah’ın dinine yardım ederseniz, O da size yardım eder ve sizin ayaklarınızı sabit kılar.” [Muhammed-7]

Dolayısıyla bize düşen görevimize tam bir teslimiyetle sarılıp Allah’ın dinine yardım etmektir. Allah(C.C)’ın dinine nasıl yardım ederiz?
Allah(C.C)’ı birleyerek, O’na hiçbir şeyi ve hiç kimseyi ortak koşmayarak, hayatımızın her alanında sadece ve sadece O’nun hükmünü esas alarak, O’nun (CC) belirlediği helallere uyarak, haramlardan uzak durarak… Bu yolda hiçbir tavize mahal vermemekle, iman ile küfrü birbirine karıştırmamakla ve gevşememizi isteyenlere karşı dimdik durarak mücadele etmeliyiz.

“Ey inananlar! İnkârcılar istemese de, dini yalnız Allah’a has kılarak O’na yalvarın.” [Mu’min-14]

Bu uğurda başımıza gelebilecek her türlü eziyete Allah(C.C) için sabretmeli, davası uğruna türlü türlü işkencelere, hakaretlere, iftiralara, aşağılanmalara maruz kalan Efendimiz (SAV)’i ve sahabeleri hatırdan çıkarmamalıyız.
Rabbim bu davanın hakkını verenlerden olabilmeyi nasip etsin inşaAllah.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post DİNİ ALLAH(C.C)’A HAS KILANLAR appeared first on Ebrar Medya.

Hamd; Alemleri yoktan var eden,  Rahman ve Rahim, Din günün sahibi, kendisinden başka bir ilah bulunmayan, yarattıklarını rızıklandıran, yegâne Hakimiyetin sahibi olan Allah(C.C)’ya mahsustur. Salat ve Selam;  Alemlere rahmet olarak gönderilen, kendisine itaat edilmedikçe kurtuluşun asla mümkün olmayacağı, Allah(C.C)’ın dininden asla taviz vermeyen, , müminlere karşı şefkatli, kâfirlere karşı ise şiddetli olan Rasulullah(sav)’a, aline, ashabına ve onun izinden giden müminlerin üzerine olsun inşaAllah.

Muhasebe, insanın isteklerini, arzularını, hırslarını ve yaptıklarını gözden geçirmesi, doğru veya yanlışlarını vicdanın süzgecinden geçirerek değerlendirmesi ve gelecekle alakalı işlerini bir düzen ve disiplin dahilinde tasarlayıp plana bağlamasının zihin yoklaması ve çalışmasıdır.
Allah(C.C), kullarının işlerini yapmadan önce planlamalarını; yaptıktan sonra da yapılan işin nasıl bir şekil aldığını gözden geçirmelerini istemektedir. Kulun ameline nokta koyan ölümden başkası değildir. Öyleyse sağ olduğu sürece, muhasebe müminin hayatına şekil vermeli, ona istikamet biçmelidir.
İnsanoğlu başıboş bir varlık olarak yaratılmadığına göre, hayatı belli bir plan, program ve muhasebe dahilinde geçmelidir. Şu ayeti kerime bu hususu net olarak aydınlatıp bir proje olarak önümüze koymaktadır:
“O, hanginizin daha güzel amel yapacağını sınamak için ölümü ve hayatı yaratandır.” [Mülk-2]
Yukarıdaki ayeti kerime dünya hayatının bir imtihan sahası olduğunu açıklamaktadır. Bunun için insan, sınav yerinde olduğu bilinciyle ahirete hazırlık yapmak durumdadır. Ne var ki insan zaman zaman dünya meşgalesine dalarak, cazibelerine kapılmakta, yaratılış gayesini ve ölüm ötesi hayatı unutmaktadır.
İşte bu gafletten korunmak ve asıl amacından sapmamak için insanın sık sık kendini kontrol etmesi ve hesaba çekmesi gerekir. İnsanın kendisini yaratılış amacı ve sorumlulukları açısından hesaba çekip kendi iman ve amelinin kontrolünü yaparak durum değerlendirmesi yapmalıdır. Mecazi olarak Muhasebenin pek çok anlamı vardır.
Muhasebe: Gününü iyi değerlendirip geleceğe yönelmek, ileriyi görüp ona hazırlanmak, kendini bilmek ve anlamaktır. Dünya ve ahirette huzura erebilmenin, günahlardan ve haramlardan kurtulmanın yolu ve disiplinidir.
Muhasebe: Gafletten korunmak için, yaptığı işlerin doğru mu, yanlış mı, karda mı, yoksa zararda mı? olduğunu tespit ederek, iş ve amelimizde eksik bıraktıklarımızı ve kusurlarımızı tespit ederek düzeltmektir.
Muhasebe: Gayesizlik ve başıboşluktan kurtulmak, yaratılış gayesini idrak edip ona göre yaşamaktır. Akıl ve imanı nefsin başına bekçi yapabilme başarısıdır. Kendi kendimizi hesaba çekerek yapılan işlerin maksadına uygun olup olmadığını anlama çabasıdır.
Muhasebe: Sonradan pişman olmamak için önceden tedbir ve tedarikte bulunmak, hataları düzeltip azaltarak gaye ve maksatta isabet etmektir. Günlük hayatımızda, iş ve kazancımızda, amel ve icraatımızda kendi hayatımızı düzene koyarak başkasına örnek olmanın yoludur.
Bunların akabinde dönüp kendimize bakalım biz kendi muhasebemizi yapıp neyi hayatımızdan çıkarıp emredilen hangi hususu hayatımızın merkezine koyuyoruz?
Bu hususta bizi uyaran Allah (cc), şöyle buyuruyor:
“Ey iman edenler! Allah’a karşı gelmekten sakının ve herkes, yarın için önden ne gönderdiğine baksın. Allah’a karşı gelmekten sakının. Şüphesiz Allah, yaptıklarınızdan hakkıyla haberdardır.” [Haşr-18]
Allahu Teala bu ayeti kerimede bizleri ahiret için uyarıyor, ne yaptığımızı kontrol etmemizi istiyor. Böylece yaptıklarımızın ahiret gününde durumumuzu belirleyeceğini ve yarın için hazırlanmamız gerektiğini bizlere hatırlatarak uyarıyor.
Allah’a, Resulüne ve ahiret gününe inanıp iman şerefine nail olmuş kimseler! Her hâlükârda Allah(C.C)’ın azabına uğramaktan sakının. Nifaktan, küfürden, zulümden ve şeytanın şeytanlığıyla o kötü akıbete düşmekten korkup Allah’ın korumasına sığının. Her nefis yarın için, yani kıyamet günü için ne hazırlamış, Allah’a ne takdim etmiş olduğuna baksın. Hesap sorulmadan önce nefsini hesaba çekip kendi hesabını gözden geçirsin.
Allahu Teala, insanın yapıp ettiklerinden hesaba çekileceği gibi, sorumlu olup yapması gerekirken, yapmadıklarından da hesaba çekileceğini bildiriyor: “O gün insana, yapıp önden gönderdiği ve yapmayıp geri bıraktığı şeyler (bir bir) haber verilecektir.” (Kıyame, 13)
Şeddad b Evs’den (r.a), naklettiği bir hadisi şerifte Rasulullah(sav) şöyle buyurduğu rivayet edilmektedir: “Akıllı kimse, nefsini hesaba çeken ve ölümden sonrası için çalışandır. Aciz (ahmak, beceriksiz) kimse de nefsini helvasına tabi kılan ve Allah’tan olmayacak temennilerde bulunan kimsedir.[Tirmizi,Kıyame 26]
Hz. Ömer (r.a) şöyle buyurmuştur: “Hesaba çekilmeden önce kendinizi hesaba çekiniz. Amelleriniz mizanda tartılmadan önce siz onları vicdanınızda tartınız. Allah’a arz olacağınız büyük hesap günü için kendinizi salih amellerinizle süsleyiniz.”
Evet, O gün Allah’a sunulacaksınız ve hiçbir şeyiniz gizli kalmayacaktır. Dünyada nefislerini sürekli hesaba çekenlerin ahirette hesabı kolay ve hafif olur. O gün gerçek ve kusursuz tartı konacak ve sadece dosdoğru yol üzerinde bulunanların kefesi ağır basacaktır.
Rabbim nefsini muhasebe eden ve gereği gibi kul olabilenlerden eylesin inşaAllah.
VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post MUHASEBENİ YAP appeared first on Ebrar Medya.

Hamd; Alemleri yoktan var eden,  Rahman ve Rahim, Din günün sahibi, kendisinden başka bir ilah bulunmayan, yarattıklarını rızıklandıran, yegâne Hakimiyetin sahibi olan Allah (c.c)’a mahsustur.
Salat ve Selam;  Alemlere rahmet olarak gönderilen, kendisine itaat edilmedikçe kurtuluşun asla mümkün olmayacağı, Allah (c.c)’ın dininden asla taviz vermeyen, , müminlere karşı şefkatli, kâfirlere karşı ise şiddetli olan Rasulullah(sav)’a, aline, ashabına ve onun izinden giden müminlerin üzerine olsun inşaAllah.

İslam’ın ibadetleri, Allah (cc)’ın rızasını kazanmaya sabitlenmiş, birer özdür, cevherdir. Hedefine bu çizgi üzerinde gider. Oynaklığı, sallantıyı, kararsızlığı, özünden kopmayı kabul etmez. İhlâs, dünyada Sırat Köprüsü’dür. Ameller, ondan biraz olsun kaydığında “salih amel” olmaktan çıkar, kişiyi ateşe düşüren günah olur, bir tür şirk olur.
Riya, ihlâstan kopuştur. Riya amelin özünü kaybetmesidir; cevher yerine, cevherin hayali, resmi, karikatürü gibi olmasıdır. Altın yerine altının resmini başkasına vermeye kalkışan, alışverişini bununla yapmaya çalışan sahtekârdır, kalpazandır. Kalpazanlık yapan ödül almaz, aksine cezalandırılır.
Riya, bir aldatmadır; riyakâr riyada bulunduğu kişileri aldatmaya çalışır. Onların gözünde kendisiyle ilgili “salih bir kul” imajı oluşturur; “imajını” satar, ondan bir kazanç elde etmeye çalışır.
Riyakârla karşılaşanlar, “salih bir kul” ile karşılaştıklarını sanırlar oysa “salih bir kul” görüntüsüyle karşılaşmışlar. Onunla alışverişlerini “salih bir kul” ile alışveriş üzerine yapmışlar. Oysa o, “salih bir kul” maskesi takmış bir üçkâğıtçıdır.
“Salih kulluk” maskesi üretilebilir mi? Asla, öyle bir maske üretimi yoktur. “Salih kulluk” ihlâstadır; maskenin dışsallığına sığmaz; o, ancak köklerini kalbe salınca dış görüntüsünü verir. O kökler olmayınca onun gerçek dış görüntüsü asla oluşmaz. Dolayısıyla riyakârın kendisi sahtekâr olduğu gibi maskesi de sahtedir. Riyakâr, onun sahte olduğunun farkındadır; ona ferasetle bakan Mü’min de ondaki sahteliği görür.
“…İnsanlar gösteriş yaparlar, Allah’ı da pek az hatıra getirirler.” [Nisa 142]
Seyyid Kutub (rh.a) bu ayetin tefsirinde şöyle demektedir :
Yalpalayıp duran, kararsız, sallantılı, istikrarsız ve dayanaksız bir konum. İki saftan birine; mümin ya da kafir saffa yar olmama… Böyle bir konum mümin gönüllerde, aynı şekilde küçümseme ve tiksintiden başka bir etki bırakmaz.
Cündeb İbni Abdullah İbni Süfyân’dan(ra) rivayet edildiğine göre Rasulullah(sav)şöyle buyurdu: “Kim işlediği hayrı şöhret kazanmak için halka duyurursa, Allah onun gizli günahlarını duyurur. Kim de işlediği hayrı halkın takdirini kazanmak için başkalarına gösterirse, Allah da onun riyakârlığını açığa vurur” [Müslim]
Yine bir başka hadisi şerife göz attığımızda böyle kimselerin asla cennete giremeyeceği bildirilmektedir.
Ebû Hüreyre (ra) rivayet edildiğine göre Resûlullah(sav) şöyle buyurdu: “Kim Azîz ve Celîl olan Allah`ın hoşnutluğunu kazanmaya yarayan bir ilmi, sırf dünyalık elde etmek için öğrenirse, kıyamet günü cennetin kokusunu bile alamaz” [Ebu Davud]
Ebu Bekir el Vasiti dedi ki: Ameli korumak, amelin işlenmesinden zordur. Çünkü amel cam gibidir, çabuk kırılır ve yapışmayı kabul etmez. Aynı şekilde amele riya değdiğinde amel kırılır; amele ucb (kendini beğenme) değdiğinde amel kırılır. İnsan, bir amel yapmak ister de nefsini riyadan arındıramamaktan korkarsa eğer mümkünse riyayı kalbinden çıkarır, ona bunun için gayret göstermesi düşer. Eğer bunu yapamazsa ameli işler, riya korkusuyla ameli işlemekten vazgeçmez. Sonra riya için istiğfarda bulunur. Umulur ki Allahu Teâlâ onu sonunda ihlâsta muvaffak kılar.
Bu durum iki yönlüdür. Kişi farzlar, görünür yerde kılıyor, insanlara görünmediği yerde terk ediyorsa bu tam münafıklıktır ve o Allahu Teâlâ’nın haklarında “Şüphe yok ki münafıklar, cehennemin en alt katındadırlar.”(Nisa 145) yani onlar Firavun ehli ile birlikte cehennemin “Haviye” denen tabakasındadırlar. Çünkü onlar sahih ve halis olarak Tevhid ehli olsalardı görünmeme hali onları farzları eda etmekten alıkoymazdı. Ama kişi insanların yanında iken farzları tam ve güzel eda ediyor da tek başına olduğunda ise eksik eda ediyorsa onun için eksik olanın sevabı vardır, tam ve güzel olanın sevabı yoktur. O, ondan (o riyadan) mesuldur ve onun üzerine hesaba çekilecektir.
“Halbuki onlara ancak, dini yalnız Ona has kılarak ve hanifler olarak Allah’a kulluk etmeleri emrolunmuştu.”[Beyyine 5]
Rabbi riyadan uzak olan ve kendisine gereği gibi kulluk yapan kullarından eylesin inşaAllah..
VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post AMELİN ÖZÜNÜ KAYBETMESİ appeared first on Ebrar Medya.

Hamd; Alemleri yoktan var eden,  Rahman ve Rahim, Din günün sahibi, kendisinden başka bir ilah bulunmayan, yarattıklarını rızıklandıran, yegâne Hakimiyetin sahibi olan Allah (C.C)’ya mahsustur.

Salat ve Selam;  Alemlere rahmet olarak gönderilen, kendisine itaat edilmedikçe kurtuluşun asla mümkün olmayacağı, Allah (C.C)’ın dininden asla taviz vermeyen, , müminlere karşı şefkatli, kâfirlere karşı ise şiddetli olan Rasulullah(sav)’a, aline, ashabına ve onun izinden giden müminlerin üzerine olsun inşaAllah.
İnsanların bir kısmının tekrarladıkları hatalar sebebiyle sürekli olarak şeytanı bahane ettiklerini ve “Şeytana uyuyorum” sözü ile kendilerini savunmaya çalıştıklarını görebilirsiniz. Oysa işin aslı, insanların iradelerine yenik düşmeleri sebebiyle şeytanı bahane etmeleridir. Şeytan, insan için dost görünen bir düşmandır. Zihinlere atmaya çalıştığı çeşitli vesvese ve kuruntular ile yollara tuzaklar kurar. Pek çok insan da iradesine yenik düşerek kolayca bu tuzaklara kapılır. Oysa şeytanın insan üzerinde zorlayıcı bir gücü yoktur. Kendi eliyle kendini ateşe atan yine insanın kendisidir. İnsanı şaşırtan ve saptıran herkes ve her şey şeytanın bir yansımasıdır. İnsan şeytanın kendisi için apaçık bir düşman olduğunu ve onun adımlarını izlememesi gerektiğini bilmelidir. Bunu ayetlerde görmekteyiz :
Şeytanın adımlarını izlemeyin. Çünkü o, sizin için apaçık bir düşmandır. [Bakara Suresi-208]
Şeytanın adımlarını izlemeyin. Kim şeytanın adımlarını izlerse şeytan ona iğrençlikleri ve kötülükleri emreder. [Nur Suresi-21]
(Şeytan) onlara söz verir ve onları ümitlendirir; hâlbuki şeytanın onlara söz vermesi aldatmacadan başka bir şey değildir. [Nisa Suresi-120]
Şeytan günahları süslü ve çekici gösterir. Boş vaat ve kuruntularla kandırır insanı. “Şeytana uyuyorum” diyen insan aslında farkında olmadan nefsini kabartır ve o an için kendisine haz vereceğine inandığı şeye uyar. İnsanın günaha girmesi en çok şeytanı sevindirir. Oysa Kur’an şeytandan gelen vesveselerden kurtulmanın formülünü insanlara verir:
 Şeytandan bir dürtü seni dürtüklediğinde hemen Allah’a sığın. Çünkü o herşeyi işiten ve bilendir [Araf Suresi-200]
Aslında pek çoğumuz bir iş yapmadan önce az çok biliriz yapacağımız bu işin doğru olup olmadığını Ama söz geçiremeyiz nefsimize ve türlü bahaneler ile görmezden gelerek bu gerçeği bile bile günaha sürükleriz kendimizi. Şimdi sormak gerek insanın uyduğu şeytan mı yoksa şeytanın vesveseleri ile kabaran nefsi mi? Şeytanın boş vaatlerine aldanan insan hesap günü şeytanın tüm vaatlerinin boşa çıktığını gördüğünde içinde bulunduğu durumdan kendini nasıl kurtarabilir? İnsanın bu konuda da kendini kandırmayı bırakarak şeytanı bahane etmemesi gerekir. Çünkü hesap günü şeytan da, şeytanı bahane eden de kurtaramaz kendini. İş bitirilince şeytan onlara şöyle dedi:
“Allah size hak bir vaatle vaatte bulundu, ben ise vaat ettim ama vaadimden caydım. Benim sizin üzerinizde bir yaptırım gücüm yoktu. Sizi davet ettim, siz de bana uydunuz. Şimdi beni kınamayı bırakın da benliklerinizi kınayın. Ne ben sizi kurtarabilirim, ne de siz beni kurtarabilirsiniz. Aslında ben sizin, daha önceden beni şirk aracı yapmanıza karşı çıkmıştım. Zalimler için acıklı bir azap öngörülmüştür.” [İbrahim Suresi-22]
Kuran, Şeytanın bizim apaçık bir düşmanımız olduğunu ve bizi kötülüklere sürüklemek için elinden gelen her şeyi yapacağını bilerek bizim de onu düşman bilmemiz gerektiği konusunda uyarıda bulunur.
Gerçek şu ki, şeytan sizin düşmanınızdır, öyleyse siz de onu düşman edinin. O, kendi grubunu, ancak çılgınca yanan ateşin halkından olmaya çağırır. [Fatır Suresi-6]
Size düşmanlık eden biri olsa ve bu kişi her fırsatta sizin ayağınızı kaydırmak için çalışsa ya da size maddi manevi zarar vermeye, belki de canınıza kastetmeye yeltense herhalde bu kişiden korunmak için gereken tüm tedbirleri alır ve başınıza kötü bir olay gelmemesi için her yolu dener, tüm şartları zorlar ve daima tetikte beklersiniz. Peki şeytanın her birimiz için son derece tehlikeli bir düşman olduğunu bildiğimiz halde bu düşmanımıza karşı gardımızı düşüren nedir? Neden tedbir almamız gerektiğinin farkında bile değiliz? Ya da bizi bu tuzaklara karşı koruyacak bir imana sahip miyiz? Şeytanı düşman bilmek ve tuzaklarından korunmak için gerekli olan ilk şey şeytandan uzaklaşmak istediğimiz oranda Allah’a yaklaşmaya vesile aramamızdır. Çünkü her ne kadar şeytan türlü hile ve tuzaklarıyla insanları Allah yolundan saptırmaya çalışacağını söyleyerek bunun için çabalasa da, kendisinin de farkında olduğu açık bir gerçek vardır ki, o da insanlar üzerinde bir zorlayıcı gücü bulunmadığı ve ihlas sahibi samimi kullara yaklaşamayacağı gerçeğidir.
(İblis) dedi ki: “Ey Rabbim! Beni sap­tırdığın için mutlaka ben de yeryüzün­de Ademoğullarına kötülükleri güzel göstereceğim ve onların hepsini azdıra­cağım. Ancak kullarından ihlâslı olanlar müstesnadır. [Hicr 39-40]
Görüldüğü gibi “Şeytana uyuyorum” bahanesinin kişinin hatalarını aklaması mümkün değildir. Yani istediği takdirde şeytana uymamak kişinin kendi elindedir. İnsanların bu bahaneyi ileri sürerek de kendilerini kandırmayı bırakmaları gerekir. Çünkü her işinde olduğu gibi kendini kandırmanın en büyük zararı başkasına değil bizzat kişinin kendisinedir.
Allah’tan Sakınanlara şeytandan bir vesvese eriştiğinde (önce) iyice düşünürler (Allah’ı zikredip-anarlar), sonra hemen bakarsın ki görüp bilirler. [Araf Suresi-201]
Seyyid Kutub(Rh.a) bu ayetin tefsirinde şöyle söylemektedir:
şeytanın dokunması insanı kör eder, gözlerini, basiretini bağlar ve kapatır. Yalnız, Allah’tan korkma, Allah’ın gözetiminde olduğunun bilincinde olma, öfkesinden ve azabından endişe etme gibi bağlar ise, kalpleri Allah’a bağlar ve onları gafletten kurtarıp doğru yola iletir. Takva sahiplerine hatırlatır. Onları da hatırladıklarında basiretleri açılır, gözlerinin önündeki perde kalkar. “Ve hemen gerçeği görürler.” Şüphesiz ki, şeytanın dokunuşu insanı kör etmektedir. Allah’ı hatırlamak ise, gözlerin açılmasını sağlamaktadır. Şeytanın dokunuşu karanlıktır. Allah’a yönelmek ise, aydınlıktır. Şeytanın dokunuşunu takva söküp atabilir, şeytanın takva sahipleri üzerinde hiçbir nüfuzu yoktur…
Hiç şüphesiz galip gelecek olan Allah’ın taraftarlarıdır. Kim Allah’ı, Resulünü ve iman edenleri dost (veli) edinirse, hiç şüphe yok galip gelecek olanlar Allah’ın taraftarlarıdır. [Maide Suresi-56]
VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post ŞEYTANIN ADIMLARINI İZLEMEYİN appeared first on Ebrar Medya.

Salat ve Selam;  Alemlere rahmet olarak gönderilen, kendisine itaat edilmedikçe kurtuluşun asla mümkün olmayacağı, Allah (c.c)’ın dininden asla taviz vermeyen, , müminlere karşı şefkatli, kâfirlere karşı ise şiddetli olan Rasulullah(sav)’a, aline, ashabına ve onun izinden giden müminlerin üzerine olsun inşaAllah.

Yüce Allah’ın(cc) açıkça ifade ettiği bir hakikattir ki O, Kuran’ı sağlam ve kusursuz bir kitap olarak indirmiş ve onda hiçbir bozukluğa yer vermemiştir.İnsanları karanlıklardan aydınlığa, dalaletten hidayete kavuşturan, iman ve İslam’ı öğreten, dünya ve ahiret mutluluğu için gerekli olan Allah’ın emir ve yasaklarını, dinin hükümlerini, sevap ve cezayı bildiren; eğrisi, yanlışı ve çelişkisi bulunmayan dosdoğru bir kitabın indirilmesi hiç kuşkusuz bütün insanlık için en büyük nimettir. Bu gerçeği anlayabilmeleri için Yüce Allah insanların Kuran’ı inceleyip üzerinde düşünmelerini istemekte, şayet Kuran Allah(cc) tarafından indirilmemiş bir kitap olsaydı onda birçok tutarsızlık ve çelişkinin bulunacağı bildirilmiştir.
“Bunlar Kur’an’ı hiç incelemiyorlar mı? Eğer o Allah’tan başkası tarafından gelmiş olsaydı, içinde mutlaka birçok çelişkiler bulurlardı.”[Nisa-82]
Birtakım ön yargılı ve mesnetsiz iddialar dışında tarih boyunca onda herhangi bir hata, kusur, eksiklik veya çelişki olduğuna dair kabul edilebilir, gerçekçi ve bilimsel bir delil ortaya koyulamamıştır. Kur’an-ı Kerim yaklaşık yirmi üç yıl içinde, farklı zaman ve mekânlarda parça parça indirilmiştir. Muhtevasında insanın ve canlı cansız varlıkların yaratılışından kâinatla ilgili bilimsel hakikatlere, ahlaki erdemlerden fert ve toplumla ilgili kurallara, tarihte yaşamış olan toplumların ve peygamberlerin kıssalarından kıyamet ve ahiret hayatına değin pek çok konu yer almaktadır. Buna rağmen ne üslubunda ve eşsiz ifade gücünde ne de temas ettiği konular, getirdiği hükümler ve verdiği bilgiler arasında bir tutarsızlık, bir çelişki ve farklılık vardır. İnsafla düşünen herkesin Kur’an’ı inceleyerek ulaşabileceği bu sonuç, onun Allah’tan geldiğinin reddedilemez bir delilidir. Şu hâlde onun Allah kelamı olduğunu inkâr eden, onda kusur ve hata arayanların bu tutumları bir delil ve bilgiden ziyade kökleşmiş peşin hükümlere ve beşerî zaaflara dayanmaktadır. Zira Kur’an üzerinde gereğince düşünüp tefekkür edenler için onda herhangi bir kusur ve çelişki söz konusu değildir.
Allah (cc) ayette buyuruyor ki;
Bu kitabın indirilmesi, güçlü ve her şeyi en iyi bilen Allah katındandır.[Mümin-2]
Bu kitabı Aziz ve Alim olan Allah indirmiştir.Bu kitap öyle bir makamdan, öyle bir merciden gelmiştir ki, o Allah Azizdir. Her şeye güç yetiren mutlak güç sahibi, her konuya hakim olan mutlak hâkimiyet sahibi, mutlak otorite sahibi bir Allah’tır. Hiç kimsenin kendisine galip gelemeyeceği, hiçbir şeyin kendisini âciz bırakamayacağı, yenilmez ve yanılmaz bir Allah… Öyle bir Aziz ki, sahasına kimse giremez… Öyle bir Aziz ki, aldığı kararları hiç kimse gözden geçiremez… Öyle bir Aziz ki, yönetimine hiç kimse karışamaz…İşte böyle Aziz ve Alim, yenilmez ve yanılmaz bir Allah’tan(cc) gelmiş bir kitap dururken ey insanlar siz nasıl oluyor da bu kitabı, bu kitabın size sunduğu mesajları bırakıyor da başkalarının mesajlarına kulak veriyorsunuz? Böyle bir kitabın hükümlerini bırakıp, kimin arzularını gerçekleştirmeye çalışıyorsunuz? Hayat programınız, kılık-kıyafetiniz, hukuk, eğitim konusunda kimlere müracaat ediyorsunuz? Hayatınızın problemlerini kimlere arzediyorsunuz?
Bu hakikati bırakıp da birtakım yanlış akımların, moda söylemlerin peşine düşmek suretiyle Kur’an’da eksikler, hatalar, çelişkiler aramaya çalışmak ömrü heba etmektir.Bunun yerine rahmet ve şifa kaynağı olan Kur’an’ın hidayetinden ve rehberliğinden istifade edebilme gayretinde olmak Müslümanca bir duruşun gereğidir.
Allah(cc),Kuranın rahmetinden faydalanabilmeyi nasip etsi inşaAllah..

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post KUR’AN ALLAH’IN(C.C) KELAMIDIR 2 appeared first on Ebrar Medya.