ALLAH(C.C)’A DOST OLAMAMANIN GÖTÜRÜLERİ

Hamd alemlerin Rabbi olan ALLAH(Celle Celauhu)’a mahsustur. Salat ve Selam alemlere rahmet olarak gönderilen Muhammed Mustafa (sav)’e olsun İNŞAALLAH.

Kazancı büyük olan yatırımdan mahrum kalmanın götürüsü de aynı derecede büyük olmalı…

Dostluğunu kazananlara bu dünyada ve öteki alemde huzur ve mutluluk vaad eden Allah-u Teala, kendisinin dostluğuna ihtiyaç hissetmeyenlere de bazı vaadlerde bulunur… Özellikle de seçmiş olduğu yolun dikenlerinden ve nelere mal olacağından uzun uzun bahseder:

“Allah’ın dışında başka veliler edinenlerin örneği kendine ev edinen örümcek örneğine benzer. Gerçek şu ki, evlerin en dayanıksız olanı örümcek evidir; bir bilselerdi!” (Ankebut: 29/41)

Dostluk yatırımını Allah(C.C) dışında kullananların misali örümcek yuvası sağlamlığında… Yani ufak bir üflemeyle bozulan bir dostluk…

Bu satırları yazarken kendisine dost olmak istediğim yaratıcımın şu örneklendirmesi geldi aklıma;

“Onlar gemiye bindikleri zaman, dini yalnızca O’na ‘halis kılan gönülden bağlılar’ olarak Allah’a yalvarıp yakarırlar. Ama onları karaya çıkarıp kurtarınca, hemen şirk koşarlar.” (Ankebut: 29/65)

Dostluk kavramının daha iyi anlaşılması için kendimizi bir anlık bahsedilen gemide hissedelim. Karadan yüzlerce mil uzaklıkta denizin tam ortasında bir nokta gibi olan gemide…

Aniden gök kararıyor, deniz; durgunluğunu devasa dalgalara bırakıyor… Ve müthiş bir fırtına! hemen arkasında fıtri bir korku;

– Ne oluyoruz?

Cevap çok açık;

– ‘Dostluk’ dersinden imtihan oluyorsunuz…

Dostluğunu Allah’tan yana kullananlar kısa süren fıtri bir panikten sonra tevekkül ederler… Bilirler ki denizin sahibi de O, dalgaların sahibi de O, geminin sahibi de O… Yarattıklarının her türlü tasarruf yetkisinin sahibi de O…

Yine bilirler ki Allah(C.C)’tan başka hiçbir dost kendilerini o girdaptan kurtaramaz…

Gemiye binmeden önceki dua ve tevekkülün aynısını gemide de sergilerler, inince de sergilerler… Sadece, başları sıkışınca Rablerine müracaat etmezler…

Çünkü onlar çok iyi bilirler ki gerçek dost iyi zamanda da hatırlayan ve hatırlanandır…

Dostluğunu şeytan ve dostlarına yatırım yapanlar da Allah’a yalvarırlar… Hem de ne yalvarış! Ellerini açıp Allah’a yalvarmalarıyla farkında olmadan bir gerçeği haykırırlar… Sanki Onlar şöyle derler;

– Allah’ım! Geminin sallanmasıyla örümcek yuvası misali sen dışında dost seçtiğimiz insanlar bizleri ne görür, ne yalvarmalarımıza kulak verir ne de bizleri bu sıkıntıdan kurtarır!

– Allah’ım! Sen bizleri gören ve işitensin!

– Allah’ım! Durgun denizi harekete geçirmeye gücü yeten ve tekrar sakinleştirmeye kadir olan bir tek sensin!

Yalvarmalar, kara görününceye kadar devam eder.

1.Allah’ı Dost Seçmeyenlerin Duaları Yanlış Adrese Gider.

Yaratılışı gereği her noktada Allah’a muhtaç yaratılan insanoğlu -imtihan için- sıkıntı ve musibetlerle denenir… Sıkıntılara ve el açıp yalvarmalara cevap verebilen tek merci; kullarının tercihlerine bakar…

Kimi eller, dua güzergahından sapmadan Rableriyle iletişim kurarken kimi eller de devayı başka adreslerde ararlar… İşte burada dost seçiminin getirisi ve götürüsüne rastlanır:

“El açıp yalvarmaya layık olan ancak O’dur. O’nun dışında el açıp dua ettikleri onların isteklerini hiçbir şeyle karşılayamazlar. Onlar ancak ağzına gelsin diye suya doğru iki avucunu açan kimse gibidir. Halbuki (suya ağzına götürmedikçe) su onun ağzına girecek değildir. Kafirlerin duası hedefini şaşırmıştır.” (Rad: 13/14)

2.Allah’a Dost Olmayanlar Cehaletten Kurtulamazlar.

Tarihin hangi dönemine bakarsanız bakın, Vahye kulak vermeyenlerin ferdi ve sosyal yaşantılarında birbirlerinden ilginç cehaletlere rastlarsınız…

Bir insan düşünün; konuşamayan, düşünemeyen ve saman yiyen bir hayvana, yani ineğe tapıyor!

Bir insan düşünün; yine bir insan eliyle yapılan camdan yapılan -nazar boncuğu- bir boncuğun nazarı def edeceğine inanıyor.

Yine bir insan düşünün; Aşağılık kompleksinden ciğer paresi kız çocuğunu diri diri gömebiliyor… Ya da açlık korkusuyla çocuklarını öldürebiliyor…

Aslında vahyi ihtiyaç hissetmeyen akıl, cehalet içinde yüzmek zorunda… Çünkü;

“Allah, inananların dostudur, Onları karanlıklardan aydınlığa çıkarır. İnkar edenlere gelince, onların dostları da tağuttur, onları aydınlıktan alıp karanlığa! götürür…” (Bakara: 2/257)

Hem de kapkaranlığa!

Allah(C.C)’ın sözlerine kulak vermeyecek kadar karanlığa! Allah’ın var olan hükümlerini takmayıp unutkan olan akılla hüküm koyacak kadar karanlığa!

Sünnetullah, dünyanın her yerinde ve çağın her saniyesinde hiç aksamadan işler;

Allah(C.C); kendisini dost seçmeyenleri karanlığın ortasında yanlız bırakır… Ve hiçbir güç (kendisi dışında) Onları orada aydınlığa çıkaramaz…

Çünkü;

“… Sizin için Allah’tan başka ne bir dost ne de bir yardımcı vardır.” (Tevbe: 9/116)