TEVEKKÜL VE SABIR ÖRNEĞİ BİR MUHACİR HZ. HACER 2.BÖLÜM

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

TEVEKKÜL VE SABIR ÖRNEĞİ BİR MUHACİR HZ. HACER 2.BÖLÜM

Allah’a olan teslimiyetin en güzel örneği olan Hz. Hacer’in hayatını anlatmaya devam ediyoruz inşallah. Eşi Hazreti İbrahim onu ıssız vadide kucağında bebeğiyle bırakırken onun son sözleri sana bunu Allah mı emrediyor İbrahim deyip de Evet cevabını aldıktan sonra öyleyse Allah (c.c) bize yeter, O bizi zayi etmez himayesiz bırakmaz demesiydi.

Ve İbrahim Aleyhisselam Mekke’nin üst kısmındaki seniye mevkiine kadar ilerledi. Onlar tarafından görülmeyecek bir yerde durup yüzünü bugün Kâbe’nin bulunduğu tarafa döndürdü ve ellerini kaldırdı:

“Rabbimiz, gerçekten ben, çocuklarımdan bir kısmını Beyt-i Haram yanında ekini olmayan bir vadiye yerleştirdim; Rabbimiz, dosdoğru namazı kılsınlar diye (öyle yaptım), böylelikle Sen, insanların bir kısmının kalplerini onlara ilgi duyar kıl ve onları birtakım ürünlerden rızıklandır. Umulur ki şükrederler.” (İbrahim 37)

Sonra da Şam tarafındaki ailesinin yanına döndü. Hacer bu ıssız gözlerden ırak ve bir o kadar da ürkütücü ve dehşet verici yerde minik yavrusuyla yapayalnız kalmıştı. Bütün kalbiyle Allah’a sığınarak onun tarafından ümitli bir bekleyişe girdi. Bir süre sonra su ve yiyecek tamamen bitmişti şimdi Hacer aç ve susuzdu açlık ve susuzluktan giderek göğsündeki sütten kesilme başlamıştı minik yavrusu İsmail sabırsızlanıyor sürekli ağlıyordu ve artık göğsünde bir damla dahi süt kalmamıştı. Bebeğin durumu ise gittikçe kötüleşiyordu.

Anne olan herkes çok iyi bilir ki kadın aç ve susuz kaldığında ya da üzüldüğünde, stres yaptığında bunlar annenin sütünün kesilmesine sebep olan durumlardır. İşte Hacer’de o an hepsi mevcuttu. İsyan olmaksızın bir üzüntü yavrusunu doyuramadığı için açlık ve susuzluk hissi ve yavrusunun ölmesinden korktuğu için endişe ve telaş içindeydi. Böyle bir durumda da sütü kesilmişti.

Peki, bu durum onda nasıl bir etki bıraktı. Kendini çöllere atıp isyan mı etti ya da gözlerinin önünde evladı açlıktan eriyip giderken oturup haykıra haykıra ağladığımı ya da kocasına ona bunu yaptığı için beddualar mı etti. Belki biz olsak bunları yapardık değil mi? Hatta şunu da derdik ki ben o sözleri, gözyaşlarımı o anki üzüntümden ve çaresizliğimden yapmıştım. Aslında kalbimle Allah’a İsyan etmemiştim Tabii ki ondan gelen her şeye razıyım derdik değil mi?

Ama öyle değil önemli olan o sıkıntılı anda imtihan başa geldiğinde buna sabredebilmektir. Yoksa rahata çıktıktan sonra herkes aynı sözleri söylüyor. İşte Hazreti Hacer sabrın ve tevekkülün timsali dememizin sebebi budur ki o öyle bir durumda dahi Rabb’inin onu her an görüp işittiğinin ve bunun ondan gelen bir imtihan olduğunu onu asla yalnız bırakmayacağını biliyordu.

“…Kim de Allah’a tevekkül ederse, O, ona yeter…” (Talak 3)

“…Eğer müminlerdenseniz, yalnızca Allah’a tevekkül edin….” (Maide 23)

 Aslında şunu da görmekteyiz ki kişinin başına gelen musibetlere sabredebilmesi için gereken ilk şart Mümin olabilmesidir. Yoksa iman iddiasında bulunan kişiler bu teslimiyeti elbette gösteremezler.

Ve Hazreti Hacer aç… Bebeği İsmail aç… Bir bekleyiş içinde ne yapacağını bilemiyordu. Çaresiz yerinden doğrulup ümitsiz bir şekilde su aramaya başladı. O sırada karşıdaki Safa Dağı’na ilişti gözü dağın yamacına vardığında orada su olmadığını gördü. Etrafına kuşbaşı bakabilmek gayesiyle Safa Dağı’nın tepesine tırmandı. Tepeye vardığında karşı dağın (Merve) eteğinde oraya bir kilometre uzaklıktaki bir mesafede her tarafın dalga dalga kabaran sularla dolu olduğunu gördü. Safa’dan heyecanla aşağıya inerek Merve’ye doğru koştu. Ancak dağın yamacına vardığında her taraf gibi buranın da sadece kum ve çakıl taşları ile kaplanmış olduğunu gördü.

Su bulabilmek umuduyla bu defa de Merve’nin tepesine çıkıp etrafına bakındı ve hayretle karşıdaki Safa dağının yamacında su olduğunu gördü. Hâlbuki biraz önce oradaydı suyu nasıl fark edememişti. Merve’den inerek sevinçle Safa’ya doğru koştu. Bu gidiş geliş tam 7 kez tekrarlandı. Peygamberimiz Sallallahu Aleyhi ve Sellem: “Bunun için insanlar Safa ile Merve arasında sa’y ederler.”  buyurmuştur. (Buhari-Müslim)

Ve sonunda beklenilen oldu sabretmesine karşılık yerden kaynar sular fışkırmaya başladı. Şaşkına dönen Hacer bir yandan boşa akmasın diye suyu havuz gibi toprakla çevirip gölet yapmaktan geri durmuyor bir yandan da kırbasına doldurmaya devam ediyordu. Su ise avuç avuç alındıkça yerden kaynayıp duruyordu. Peygamberimiz Sallallahu Aleyhi ve Sellem: “Allah, İsmail’in annesi Hacer’e rahmet eylesin eğer o zemzemi kendi haline bıraksaydı da suyu avuçlamasaydı muhakkak ki Zemzem akar bir kaynak olurdu.” buyurmuştur. (Ahmed Bin Hanbel)

Hacer bunun Allah (c.c)’dan geldiğinin inancıyla önce bebeğine su içerip sonra da kendisi içti ve göğsüne tekrar süt geldi. Bebeğini doyasıya emzirdi aradan bir zaman geçmişti ki Allah (c.c) anne ve oğlu bu kurak vadide daha fazla yalnız bırakmamıştı. O uzak ve ıssız bir yerde, yerden bir de öyle bir Pınar fışkırınca kuşlar kendilerine has güçlü duyarlılıkları ile hemen suyun kokusunu alarak yüzlerce kilometre öteden Mekke Vadisi’ne doğru akın etmeye başladılar. Tabii ki onları bu özelliği veren bütün mahlûkatın tek sahibi olan Allah (c.c) idi. Yemenin Asil Araplarından olan ve uzun süredir Hicaz’ın kuytu bir bölgesinde yaşamını sürdüren “Cürhüm” boyu kuşların gidiş gelişlerinde izledikleri yolu takip ederek bu noktayı bulmakta gecikmemiş ve Hacer’in izniyle oraya yerleşmişti. Böylelikle Mekke’nin bir şehir olarak ilk oluşumu tamamlanmış bulunuyordu. İsmail ve aile artık yalnız değildi. Sabrın mükâfatını fazlasıyla almıştı Hacer. Hayatlarını sürdürmeye burada devam ettiler. İbrahim Aleyhisselam Hz. Hacer ile İsmail Aleyhisselam’ı görmek istediği zaman Sabahleyin Şam’dan Burak’a biner ve gün ortasında Mekke’ye gelir o gün Mekke’den kalkar geceyi Şam’daki Ailesi yanında geçirirdi. (Taberi tarih) İsmail Aleyhisselam 7 yaşına bastığı sıralarda ise babasının rüyası sebebiyle kurban edilme hadisesi yaşanmıştır. Burada da bütün aile fertlerinin Allah’a (c.c) teslimiyetini samimiyetlerini ve iman eden bir kişinin nasıl olması gerektiğini görmekteyiz. Çünkü hiçbir, Allah’tan gelen emr’e karşı gelmemişti. Canı alınacak olan İsmail korkup kaçmamış, oğlunu öldürecek olan İbrahim’den yavruma kıyamam deyip de itaatsizlik yapmamış, bir anne olan Hacer ise bu olanlar karşısında sen ne yapıyorsun Ey İbrahim yıllar sonra gelip bir de oğlumun canını mı alacaksın deyip de anne merhameti ile ağlanıp vahlanmamıştı.

Peki, ne yapmışlar? Sadece itaat ve teslimiyet göstermişlerdi. Bizlerin yapmaktan kaçındığı ve tembellik gösterdiği en önemli faktörü yerine getirerek İmtihanı kazanmışlardı. Okurken dahi insanın tüylerini ürperten bu olay bizler için büyük bir ibadettir. Bütün imtihanları teslimiyetle ve sabırla geçiren bu aile hayatları boyunca Allah’ı (c.c) razı edecek ameller de bulunup Tevhid üzere bir hayat yaşamışlardır. İsmail Aleyhisselam 20 yaşına geldiğinde evlilik çocuğu olmuştur. O zaman Hz. Hacer 90 yaşındaydı geçici olan dünya hayatındaki vaktini dolduran Hz. Hacer ebedi olan Yurdu ahirete gitmişti ki, asırlarca arkasından hayırla anılacak bir hayat yaşayarak vefat etmişti.

İşte Allah (c.c) tevekkülün ve başına ne gelirse gelsin gene ondan geldiğini bilip sabretmenin nasıl olduğunu bizlere gösteren Hz. Hacer’in hayatı hepimize örnek olsun inşallah…

“…Sabredenlerin karşılığını yaptıklarının en güzeliyle biz muhakkak vereceğiz.” (Nahl 96)

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN