NUSH İLE USLANMAYANI İLE BAŞLAYAN SÖZ

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd Alemlerin Rabbi olan Allah’a (cc) mahsustur. Salat ve selam Peygamberin (sav) olsun inşaAllah.

“Deki; Ne dersiniz; size Allah’ın azabı gelse veya o kıyamet gelip çatsa Allah’tan başkasına mı yalvarırsınız? Doğru sözlü iseniz söyleyin bakalım!” (En’âm 40)

Allah (cc) muhataplarına bir azap geldiğinde veyahut nihayetin saatin dolması ve kıyametin geldiği veya kişi için saatin olduğu vakit böyle bir çaresiz sonda kişilerin ne yapacağına dair Allah (cc) doğrudan kendilerine soruyor Allah’tan başkasını mı çağırırsınız? Aslında bu sonu illaki Allah’ı çağırırsınız anlamı yüklü. Kullarını en iyi tanıyan bütünüyle ilmi kullarını kuşatmış olan dolayısıyla tamamıyla kuşatıcı ve dosdoğru olan Allah (cc)  tarafından iddiası bu. Kullar Allah’ın  azabıyla karşılaştıklarında kesinlikle fıtratımıza döndüğümüzü ve bu fıtrat ile yaratıcıyla buluştuğumuzu yaratıcıyı  tanıyan bilen o özde işte derindeki duygularımıza dönüşümüzü ve buna ayna tutarak bir bakıma özümüzü göstermek ve hatırlamak isteyen bir ayet ve bu soru aslında her selim fıtrat sahibinin fıtratındaki gerçek ama dünya hayatında gerek cehalet gerek dünya arzusu fıtratımızdaki bu gerçeğin üzerini örtmekte ve Allah’ı (cc) hayatın içerisinde ikinci planda bırakmamıza sebep olmakta. Aslında fıtratımızdaki gerçeğe yönelik o duygu hep orada duruyor. Allah’tan başka dayanılıp güvenilerek, ondan başka itaat edilip boyun eğilecek bir merci yoktur. Ama O’na ortak koşulan uğruna Allah’ın sözünün ikinci plana atıldığı O’na ortak koşulan o ortaklar ancak Allah’ın azabı geldiğinde unutulup yok olup gitmekte.

“(İşte o azap geldiğinde) bilakis yalnız Allah’a yalvarırsınız. O da (kaldırılması için) kendisine yalvardığınız belayı DİLERSE kaldırır. Ve siz ortak koştuğunuz şeyleri unutursunuz.” (En’âm 41)

Halbuki Allah (c.c.) göndermiş olduğu elçiler ile uyarılarını akla hitap eden yanıyla kullarını güzel bir şekilde yumuşak bir şekilde her ümmete göndermiştir. Fakat bu uyarılardan öğüt almayınca uyarının şiddetini biraz daha artırmıştır. “Nush ile uslanmayanı etmeli tekdir; tekdir iler uslanmayanın hakkı kötektir.” ifadesi nasihat ile yola gelmeyenin azarlanması gerektiğini azar ve nasihat ile yola gelmeyenin ise hakkının dayak olduğunu anlatan şu veciz sözde olduğu gibidir.

“Andolsun ki; senden önceki ümmetlerde elçiler gönderdik. Ardından boyun eğsinler diye onları darlık ve hastalıklara uğrattık.”

Bu aslında kullarına Rahmetinin bir tecellisi gittikleri yanlış yoldan dönmeleri için bir fırsat daha;

“Andolsun biz onlara belki (gittikleri yanlış yoldan) dönerler diye o büyük (uhrevi) azapdan önce yakın (dünyevi) azaptan da tattıracağız.”(Secde 21)

Gaflet içerisinde seyreden süreçte durup düşünecek akledip ben nereye gidiyorum diyerek kendini muhasebe edecek bir fırsat veriyor  Rabbimiz. Niye umulur ki dönerler diye. Fakat hayatı ve gelişen hadiseleri doğru okuyabilmek hadiseleri tedbir eden müdebbire kulak vermeyle mümkündür. Olayları ve gerçekleşen bela ve musibetleri öylesine gerçekleşiyor bakışı cahilane bir bakış ve bu ancak sahipsiz bir mülkte olabilecek şeylerdir. Bu da ancak akleden yanımız dediğimiz kalbimizin kalibresinin bozulması ve katılaşması ve kavrama yeteneğinin çalışmaz olması ile mümkündür.

“Hiç olmazsa, onlara bu şekilde azabımız geldiği zaman boyun eğselerdi! Fakat kalpleri iyice katılaştı ve şeytan onlara yaptıklarını cazip gösterdi.” (En’âm 43)

Hiç olmazsa insanlar musibet gibi görünen bu fırsatlardan yararlanarak Allah’a (cc) içtenlikle yönelmeleri ve niyazda bulunarak hidayetini arzulamaları gerekir. Çünkü az çok basireti olanların, olaylardan ibret almaya yatkınlığı bulunanların bunun bir uyarı olduğunu fark etmeleri gerekir. Nitekim bazı ayetlerde insanların genellikle, hiç olmazsa zor durumda kaldıklarında Allah’ın dinini tanıyarak ihlasla O’na yalvardıkları bildirilmektedir.

Ancak En’âm 43. Ayeti kerimede söz konusu olan eski ümmetlerin kalpleri iyice katılaşmış, şeytanda onlara yaptıklarını (tuttukları batıl yolu) güzel göstermiş ve bu yüzden onlar kötüyü iyi görmüşlerdi. Sonuçta terbiye olmaları için uğratıldıkları musibetlerde kar etmedi. En son artık soft ve yumuşak uyarılar kar etmeyince kaçınılmaz son geldi.

“Onlar kendilerine yapılan uyarıları unutunca her türlü nimetin kapılarını onlara açtık. Nihayet kendileri verilenler yüzünden şımardıkları zaman onları ansızın yakaladık.” (En’âm 44)

Yaşadığımız sahada Peygamberler ile Rabbimiz uyarılarını yapmıştır. Fakat Allah’ın uyarılarını unutan kulak arkası eden bu kimselere Rabbimiz her türlü nimetin kapısını onlara açtık. Yani indirilen sıkıntı ve musibetleri kaldırıp hastalıktan sağlığa, sıkıntıdan esenliğe kavuşturduk. Onlar bu sürecin bir imtihan olduğunu farkına varması ve şükretmeleri gerekirken kendilerine verilen sağlık ve esenliğe aldandılar. Sonunda kendilerine verilenlerle şımardıkları sırada Allah (cc) onları ansızın yakaladı. “Rabbim gelişen olayları doğru okumayı nasip etsin.” Amin.