MÜŞRİK TOPLUMUN AMENTÜSÜ

Şahit olduğumuz kâinatı zerresinden küresine emsalsiz bir şekilde yoktan var eden ve bu yaratma işini bir hikmet üzerine inşa eden, kullarına mühlet veren fakat onları ihmal etmeyen, din gününün sahibi olan ALLAH (Celle Celaluhu)’ın şanına yaraşır şekilde hamd olsun.

Alemlere rahmet olarak gönderilen, müminlere kendi nefislerinden önce gelen, “kendisine itaat hakikati” kıyamete kadar tüm insanları bağlayıcı olan, ulu önderimiz Hz. Muhammed’e (sav) salat, tertemiz ailesine, güzide ashabına ve tevhid zincirine tutunan bütün Müslümanlara da selam olsun.

Bu yazımızda, ALLAH (Celle Celaluhu)’ın lütfederek, kendilerine kitap ve peygamber gönderdiği ve bu ikisi üzerinden bir “akide’ye” davet ettiği Mekke’li o toplumun, sahip olduğu “inanç esanslarını, yani akidelerini” gözden geçireceğiz.

Akide dediğimiz kavram; insanın yaratılış gayesini idrak etmesi ve kendisini yaratan ile arasındaki bağı kurabilmesidir. Yani bir insanın, kendisini yaratan ALLAH (Celle Celaluhu) ile arasındaki bağı bulabilmesidir. Çünkü ancak kurulması gereken bu kuvvetli bağ; insanı ALLAH (Celle Celaluhu) karşısında sorumlu hale getirecek ve hayatını hangi amaç doğrultusunda yaşaması gerektiğini ona gösterecektir.

Tabiki akide dediğimiz kavram, imanın 6 esasına, sadece kuru kuruya “inandım” demekten ibaret değildir. Akide, kulluğu sadece ALLAH (Celle Celaluhu)’a  has kılmak ve kabul ettim dediğin inanç esasları doğrultusunda hayatını şekillendirmektir. Yalnızca kuru kuruya bir inanç olarak kafalarda kalan akideler,  zamanla yerini başka inançlara terk eder. Çünkü inandığı gibi yaşamayanlar, yaşadıkları gibi inanmaya mahkûmdur.

İmtihan sahasına çıkarılmış olan insan için, alternatif olarak iki farklı akide mevcut. Ya Tevhid akidesi ya da şirk akidesi. Bunun haricinde 3. bir akide yoktur insan için. Yani insan ya Tevhid akidesini benimser ve hayatını ona göre şekillendirir. Ya da şirk akidesini benimser, o inanç üzerinden süreci işletir. Dediğimiz gibi biz bugün, “şirk akidesini benimseyen” o Mekke’li müşrik toplumun amentüsünü gözden geçireceğiz. Yani onların sahip olduğu inanç esaslarına bakacağız. Belki bir nebzede olsa, iki akide arasındaki farkı görebiliriz.

1. Yaratıcı olarak ALLAH (Celle Celaluhu)’a inandıklarını görüyoruz..

“Andolsun ki eğer onlara; kendilerini kimin yarattığını sorarsan elbette ALLAH derler…”  Zuhruf / 87

2. Şahit oldukları kâinatın, ALLAH (Celle Celaluhu) tarafından yaratıldığını da kabul ediyorlar ve inanıyorlar.

“Andolsun ki eğer onlara; Gökleri ve yeri kim yarattı? Güneşi ve ayı kim buyruğu altına aldı? Diye sorarsan, mutlaka ALLAH derler.” Ankebut/61

3. Bu insanlar, semadan yağan yağmurun ALLAH (Celle Celaluhu) tarafından yağdırıldığına, yağmur sebebi ile yeryüzünü rengârenk otlarla, çiçeklerle süsleyen gücün yine ALLAH (Celle Celaluhu) olduğuna inanıyorlar.

“ Andolsun ki eğer onlara; Gökten suyu indirip onunla yeri ölümünden sonra kim diriltti? Diye sorarsan, mutlaka ALLAH derler.” Ankebut / 63

4. Yine bu müşrikler, rızkın ALLAH (Celle Celaluhu) tarafından verildiğine, ölüyü diriltenin, diriyi öldürenin ALLAH (Celle Celaluhu)  olduğuna, yaratma ve kâinatla alakalı bütün işlerin Allah tarafından düzene sokulup idare edildiğine inanıyorlar.

“De ki: Gökten ve yerden size kim rızık veriyor? Kulak ve gözleri yaratmaya kim maliktir? Ölüden diriyi, diriden ölüyü kim çıkarıyor* (kâinata ait her) işi kim düzenle idare ediyor? Derhal ALLAH’tır diyecekler. Yunus / 31

5. Kur’an’ın karşısında aciz kalıp inkâr edemiyorlar, ama bahane olarak, onun peyderpey inmesine karşı çıkıyorlardı.

“ Bu Kur’an ona (Hz.Muhammed’e) bir defada indirilmeli değil miydi? dediler.”  Furkan / 32

6. Gördük ki, peygamber kavramına da uzak değiller. Ancak peygamberlere verilenin aynısının kendilerine de verilmesini şart koşuyorlar.

“Onlara bir ayet geldiği zaman, Allah’ın peygamberlerine verilen gibi bize de verilinceye kadar asla iman etmeyiz, dediler.”    En’am / 124

7. Tabiki meleklere olan inançlarını da unutmayalım..

“Bizimle karşılaşmayı ummayanlar; Bize melekleri indirilmeli veya Rabbimizi görmeli değil miydik? Dediler”  Furkan / 21

İşte akideleri bozulmuş ve bu sebeple, gerek inanç ve ibadet, gerekse de hâkimiyet ve itaat noktalarında, sapıklık üzerine bir yol tutmuş olan Mekke’li müşriklerin, inanç esasları bu şekilde. Hatta inançlarına ek olarak, kendilerinden sadır olan amellerde cabası… Peki, ALLAH (Celle Celaluhu)’a inanan, yaratıcı olduğunu bilen, kitap, peygamber ve meleklere inanan bu müşrikleri, acaba bu inançları niçin “mümin” yapmadı? Şirk akidesini temsil eden bu insanlar da, amentü esaslarına yönelik bu kadar inanç olmasına rağmen, acaba ALLAH(Celle Celaluhu) neden bu insanları “kulum” diyerek sahiplenmedi?

Çünkü; kendilerinde iman esasları bulunmasına rağmen, ALLAH (Celle Celaluhu)’ın El-Melik sıfatından yüz çevirerek, Allah’ın Ulûhiyetinden ve Rububiyetinden yüz çevirerek, hayatlarını tanzim etme noktasında, bu işte yetkili gördükleri kimselerin hükümlerine boyun eğiyorlardı. Din ile dünya işlerini birbirinden ayırıp, ALLAH (Celle Celaluhu)’ı  dünya işlerine karıştırmıyorlardı. Hayatlarını, beşer ürünü hükümlerle idare ediyorlardı.

İşin en ilginç yanı da bu insanlar, böyle bir akideye sahip oldukları için, ölüm kapısından çıkış yaptıklarında,  ALLAH(Celle Celaluhu)’ın rızasına kavuşacaklarını düşünüyorlardı.

Hayır diyor ALLAH (Celle Celaluhu), düşündükleri gibi değil. Muazzam bir örnekle, bu insanların halini beyan ediyor.

NUR / 39 “ İnkâr edenlerin işleri, engin çöllerdeki serap gibidir. Susayan kimse onu su zanneder, fakat oraya geldiğinde hiçbir şey bulamaz. Orada Allah’ı bulur ve O da hesabını görür. Allah hesabı çabuk görendir. “

Bu benzetme; küfür ve nifaklarına rağmen bazı iyi amellerde bulunan ve peygambere itaat etmeseler ve gerçek müminlerin niteliklerinden yoksun bulunsalar da, yaptıklarının ahirette kendilerine yararı olacağı umuduyla ahiret hayatına inanan kimselerin durumunu tasvir etmektedir.

Nasıl çölde giden bir yolcu gün ışığında parlayan kumları pınar sanarak, susuzluğunu gidermek için oraya seğirtirse, yaptıkları iyi amellere dayanarak, batıl ümitlerle ölüme doğru yol alanların durumu da böyledir. Ama, seraba koşan susuzluğunu kandıracak bir şey bulamadığı gibi, böylelerinin de ölüm halinde kendilerine yarayacak hiçbir şeyleri olmayacaktır. Buna karşılık, vardıkları yerde ALLAH (Celle Celaluhu)’ı bulacaklar. O da küfür, nifak ve kötü amellerinden dolayı kendilerini hesaba çekecek ve onlara tam bir adaletle davranacaktır.

Gayret ve mücadele bizden, başarı ve tevfik ALLAH(Celle Celaluhu)’tandır.