BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

KÜFRÜN ELEBAŞLARININ YUVASINDA AÇAN NADİDE ÇİÇEK BÜSRE BİNTİ SAFFAN (R.A)

Hamd Âlemleri yoktan var eden, idare eden, çekip çeviren, Rahman, Rahim olan Allah (c.c)’ya mahsustur.

Salat ve Selam Âlemlere Rahmet olarak gönderilen son uyarıcı, son nebi, Hz. Muhammed (s.a.v)’e O’nun ehli beytine ve müminlerin üzerine olsun İnşaAllah.

Mekke’deki Müslümanların hicret etmesiyle müşrikler arasında, gözetim altında yalnız ve garip kalıp, tekrar küfre dönmemek için sabır, sebat namaz ve dua ile rabbine sığınan hanım sahabi…

Bedirde müşriklerin safında Müslümanlara karşı savaşan eşinin ve kardeşinin öldürüldüğünü duyunca üzülmeyip sevincinin kalbinin derinliklerinde yaşayacak ihlaslı, fedakâr ve mümine bir dava eri…

Babası Saffan b. Nevfel, Peygamberimiz (s.a.v)’e vahyin geldiği ilk günlerde Efendimize yardımcı olan, endişelerini gideren Varaka b. Nevfel’in kardeşidir.

Annesi ise Salime b. Ümeyye’dir. Büsre Mekke’de doğup büyüdü Varak b. Nevfel aynı zamanda Hz. Hatice’nin amcasının oğlu olması itibariyle Büsre’nin Hz. Hatice ile düzenli olarak bir bağlantısı ve gidiş gelişi vardı.

Amcası Varaka b. Nevfel tevhid inancına sahipti. Büsre, o küçük yaşlarda amcasının yanına sık sık uğradığı için tek ilah inancını biliyor ve Mekkelilerin putlara tapma inancının yanlış olduğunu kavrıyordu. Ancak babası ve yakın akrabalarından çekindiği için istemeye istemeye putlara tazim de bulunuyordu.

Ailesi Mekke’nin ileri gelenlerindendi. Büsre genç yaşta kuaförlüğü meslek edindi. Yıllarca bu mesleği yaptı. Evlilik çağı gelip çattı. Gözler onun üzerindeydi ve talipleri çoktu. Babası onu kendileri gibi Mekke’nin ileri gelenlerinden Muğire b. As ile evlendirdi. Aile hayatını kuran Büsre’nin Muaviye ve Aişe adında iki çocuğu oldu. Günler birbirini kovalıyor, zaman ilerliyordu. Mekke’de farklıve güzel bir hava esmeye başladı.

Herkes ortaya çıkan semavi dini konuşuyordu. Küçüklüğünden beri putlara bir sevgisi olmayan Büsre Hatun, dolaşan haberlere kulak kesildi. O, Muhammed b. Abdullah’ı (s.a.v) ve Hatice binti Huveylid’i iyi tanıyordu. Allah Rasulunün neye davet ettiğini öğrendi. Kadınlara daveti yapan Hz. Hatice’yi dinledi ve aradığını bulmanın sevinciyle gizlice Rasulullah’a (s.a.v) gidip iman etti. Müslüman olduğunu da gizlemeye çalıştı.

Çünkü kardeşi Ukbe b. Ebi Muayt ile kaynı Hakem b. Ebul As Müslümanlara ve Allah Rasulüne düşmanlıkta en önde yer alıyordu. Durup dinlenmeden Rasulullah’ın (s.a.v) davet yapmasını engelliyorlardı. Kardeşi Ukbe, Allah Rasulü Makam-ı İbrahim’in arkasında secde halindeyken pis ayaklarını onun mübarek boynuna basıyordu. Efendimizin nefesi kesilinceye kadar basmaya devam ediyordu. Büsre Hatun’un eşi ve oğluda yakınlarının Allah Rasulüne yaptıkları eziyetleri alkışlıyordu.

Zaman akıp gidiyordu. Müslümanlar imanlarından dolayı türlü türlü eziyet ve işkencelere uğratılıyordu. İnançlarını rahatça yaşayabilecek bir ortamın özlemi içerisindeydiler. Cenab-ı Allah, Medine yolunu açtı ve hicret zamanı başladı. Kimileri gizli gizli bir şekilde hicret etti.

Birçok mümin Medine’ye gidince adeta Mekke diyarı ruhsuz ve cansız kaldı. İnançlıların sayısı parmakla gösterilecek kadar azdı. Bunun yanı sıra kaçamayacak hicret edemeyenlerde vardı. Müşrikler bunları yakalayıp hapsediyor veya gözetim altında tutuyorlardı. Onlardan biride Büsre Hatundu. Ailesi onun iman ettiğini öğrenmiş ve ona kısıtlamalar getirmişti. Etrafı Müslümanların azılı düşmanlarıyla çevriliydi. Onların arasından kurtulup kaçmak bir kadın için zordu. Kendisine yardım edecek biride yoktu. İçten içe üzülüyor, hicret eden Müslüman kardeşlerinin özlemiyle tutuşuyordu.

Hüzün, keder içinde garip ve kimsesiz şekilde kalan Büsre Hatun ümidini kaybetmek istemiyordu. İnancını ve imanını korumak adına duaya ve niyaza sarılıyordu.

Günler onun için bu halde geçerken küfür ve şirkte ihtisas yapmış yakınları imana gelmiyordu. Onların iflah olmayacağını ferasetiyle anlayan Büsre Hatun, onlara karşı acıma hislerini kaybedip davranışlarından ve anlayışlarından nefret etti.

            “Allah’a ve ahiret gününe iman eden hiçbir kavim (topluluk) bulamazsın ki, Allah’a ve elçisine başkaldıran kimselerle bir sevgi (ve dostluk) bağı kurmuş olsunlar; bunlar, ister babaları, ister çocukları, ister kardeşleri, isterse kendi aşiretleri (soyları) olsun….” (Mücadele 22)

Biz bu dini hep namazdan, oruçtan ibaret zannettik oysaki Allah azze ve celle sevgimize dahi karışmakta ve bir Müslüman’ın kimlere sevgi besleyip kimlere buğzedeceğini de belirlemiştir.

Zira din hayatın her alanını kapsar. Yeryüzünde eskiden ve şimdilerde dinden uzak hiçbir insan ve toplum yoktur.

            İnsanların benimsedikleri, inandıkları, düşüncelerini ve yaşamlarını ona göre ayarladıkları toplumsal düzenlerini ona uygun düzenledikleri sistemler, doktrinler, ideolojiler, birer din hükmündedir.

İnsan hayatını yaşarken kendine ilke olarak aldığı şeyler yaşarken uymak zorunda olduğu hayat sistemi onun için bir dindir. Zaten dinin anlamı da bir inancı bir hayat sistemini benimseyip, ona itaat etmektir.

İnsanın hayatından “Hakk” alınırsa onun yerini bir sürü batılın doldurması kaçınılmazdır ki hayatlara İslam hâkim değilse batıl hâkim demektir.

“Hiç şüphesiz Allah katında din İslam’dır.” (Ali imran 197)

Şeytan Aleyhillane ve ona tabi olanlar insanoğlunun hayatından Hakk’ı çıkarmak için gereken bütün mücadeleyi vermektedir. Ki bugün Müslüman olduğumuzu iddia eden bizlerin hayatlarını Hakk din olan İslam mı düzenlemektedir?

Hayatlarımıza İslam mı yön vermekte yoksa batıl mı?

Kişi ve toplum ilişkilerimize İslam mı hâkim batıl mı?

Davranış kurallarımızı, cemiyetlerimizi neye hangi dine göre düzenliyoruz?

İslam’ın dışında bütün dinler batıldır.

Eğer hayatlar İslam’a göre şekil almamışsa batıla mahkûm olmak zorundadır.

Bedir savaşı gelip çatmıştı. İman ve küfür orduları karşı karşıya geldi. Büsre Hatun Eşi Muğire b. Ebil As oğlu Muaviye kardeşi Ukbe b. Muayt ve daha pek çok yakın akrabası bu savaşta Müslümanlar karşısında kılıç kuşanmışlardı. Mekke bir onlardan müşrik önderlerini, ciğerparelerini Bedir’e göndermişti. Bir avuç iman eri kendilerinin üç katı kadar sayısı olan düşman ordusuyla boğuşmak üzere tek vücud ve tek saf olmuşlardı.

Büsre Hatun, yakınları için değil, Müslümanlar için kaygılanıyor, ellerini semaya açıp Rabbine dua ediyordu. Sonucu ne olursa olsun Allah Rasulü’nün ve Müslümanların üstün gelmesini diliyordu.

Bedir savaşı bitiminde Eşi ve kardeşinin cesetleri yerdeydi. Haberleri duyduğunda ne eşi nede kardeşi için kalbinde bir üzüntü dahi hissetmedi. Onların bunu hakkettiğini biliyordu. Savaşın Müslümanlar tarafından kazanılmasına sevindi ve Allah’a şükretti. Nihayetinde o bir anneydi ve oğlunun küfürde ve şirkte ısrar etmesini kabullenemiyor ona acıyordu. Ama oğlu Muaviye Müslümanlara karşı mücadelenin baş aktörüydü. Oğlu Muaviye Bedir’de canını zor kurtarmıştı. Babasının ve dayısının gözünün önünde öldürülmesi onu büsbütün azdırmış ve kinlendirmişti. Her Mekkeli müşrik gibi oda intikam hayalleri kuruyor ve çeşitli hesaplar yapıyordu.

Uhud savaşı gelip çattığında Muaviye intikam hissiyle dopdolu halde savaşa katıldı. Uhud savaşı müşriklerin lehine sonuçlandı. Müslümanlar yenilmiş Hz. Hamza gibi değerli sahabeleri şehit vermişlerdi. Müslümanlar geri çekildiğinde müşrikler Müslüman şehitlerin cenazeleriyle hiçbir insani değere ve savaş kurallarına sığmayan, tarihe kara bir leke olarak geçecek şekilde oynamış, cesetlerin kulaklarını, burunlarını kesip iç organlarını çıkarmışlardı. Bedenlerini paramparça edip tanınmaz hale getirmişlerdi. Bunu fazlasıyla yapanlardan biride Büsre Hatun’un müşrik oğluydu. Muaviye içinde ki kini kusarcasına vahşi bir sırtlan gibi birçok sahabenin ve peygamberimizin amcası Hz. Hamza’nın organlarını kesip doğramış ve peygamber efendimizi inciterek gözyaşı akıtmasına sebep olmuştu.

Muaviye’nin intikam ateşi sönmemiş olacak ki Medine’ye dönen İslam ordusunun peşine takılıp Müslümanlar hakkında bilgi toplamak istiyordu. Medine’nin dışında bir yere gizlendi. Müslümanlar sabaha karşı namaza gittiklerinde şehrin tenhalaşmasını fırsat bilip şehre ve doğruca dayısının üvey oğlu Hz. Osman’ın evine gitti. Kapıyı çaldı. Hz. Osman’ın hanımı efendimizin kızı Hz. Ümmü Gülsüm bulunuyordu. Oda Hz. Osman’ın mescitte peygamber efendimizin yanında olduğunu belirtti. Doğruca Mescid-i Nebeviye giderek Hz. Osman’ı buldu. Hz. Osman onu görünce çok şaşırdı ona;

-Burada ne işin var? Niye geldin? Hem kendini hem beni helak edeceksin dedi.

Muaviye planladığı oyununa devam etti.

-Ey dayıoğlu! Burada akraban yok. Bana senden başka yardım edecek yok sana sığınmak için geldim.

Akrabalarına karşı merhametli olan Hz. Osman ona acıdı ve sorun çıkmaması için evine götürüp sakladı. Onu tanıyan Ümmü Gülsüm, bundan çok rahatsız oldu, ama bu durumda kocasına karşı da çıkmak istemedi. Hz. Osman, doğruca mescide Allah Rasulü’nün yanına döndü. Efendimiz den Muaviye için eman diledi. Merhameti ve duygusallığı onu bu zor duruma sokmuştu. Allah Rasulü onu üzmemek için ve sıkıntısını arttırmamak için ona bir şey sormadı. Ashabına yönelerek:

-Muaviye b. Muğire Medine’deymiş. Burada sabahlamış hemen onu arayıp bulun, buyurdu.

Muaviye’nin Uhud sonrasında yaptıklarını unutmayan Ashab hiç vakit kaybetmeden etrafı araştırmaya, kolaçan etmeye başladılar. Sahabeler den biri

-Muaviye, Hz. Osman’ın evinde gizlenmiş olabilir.

Bir grup sahabe hemen Hz. Osman’ın evine gidip kapıyı çaldılar. Hz. Ümmü Gülsüm kapıyı açtı. Sahabenin gelişine sevindi ve işaretle yerini gösterdi. Sahabe onu alıp Rasulullah’ın huzuruna getirdiler. Hz. Osman onu görünce Efendimize (s.a.v):

-Ya Rasulullah o sadece eman istemek için gelmiş onu hemen bana bağışla dedi. Peygamberimiz sevdiği sahabesi ve biricik damadını zor durumda bırakıp üzmek istemedi.

-Tamam, ancak ona üç gün müsaade üç gün sonra Medine civarında bulunursa öldürülecektir. Buyurup serbest bıraktı.

Hz. Osman evine vardı. Muaviye için yolluk hazırladı durumun ciddiyetini anlatıp ona bir deve verdi ve:

-Haydi, çıkıp git dedi.

Muaviye deveye binip Medine’den çıktı. Ancak Mekke’ye yönelmedi. Başına gelenlere rağmen Hz. Osman’ın aracılığını suiistimal ederek kin ve garezle hareket edip Medine civarında bekledi. Müslümanlar hakkında bilgi toplayıp müşriklere bildirmekti amacı.

Allah Rasulü (s.a.v) sahabeleriyle birlikte Hamraül Esed’e gitmek üzere Medine’den ayrıldı. Muaviye onları izlemeye ve takibe başladı. Aradan üç gün geçti. Efendimiz Muaviye’nin niçin geldiğini ve niyetinin başından beri farkındaydı. Bunun için sahabelerine

-Muaviye çevremizde bir yerlerde onu bulun öldürün, buyurdu.

Efendimizden emri alan sahabeler yerlerinden ok gibi fırlayıp onu aramaya başladılar. Özellikle Hz. Hamza ile kardeşlik sözleşmesi olan Zeyd b Harise ile Muaviye’nin ailesi tarafından çokça işkence gören Ammar b. Yasir ikilisi onu bulmaya çok iştiyaklıydılar. Zeyd b. Harise, cemaa dağının eteklerinde onu gördü ve hemen öldürmek istedi. Ammar v. Yasir geçmişte kendisine yapılanlardan dolayı izin vermedi ve,

-Onu ben öldürmeliyim, bu benim hakkım, dedi.

Ardından okunu elinden aldı ve tek okla Muaviye’yi vurarak öldürdü. Sonra dönüp efendimize olayı anlattılar. Böylece Müslümanlar azılı bir müşrikin şerrinden kurtuldular. Muaviye’nin kini sadece onun başına bela oldu ve onu canından etti.

Büsre Hatun oğlu Muaviye’nin yaptıklarını ve ardından öldürüldüğünü duyunca üzüldü. Oğlu Ahireti kaybetmişti. Onun Müslüman olmasını ne kadar da arzulamıştı. Ama o müşrik olarak can vermişti.

Büsre Hatun Peygamber Efendimiz (s.a.v)’den hadis de rivayet etmiştir. Kızı Aişe daha sonraları Emevilerin valisi Mervan b. Hakem ile evlendi. Bu evlilikten daha sonrada Emevilerin sultanı olarak Abdulmelik b. Mervan doğdu.

Büsre Hatun, inancını imanını korumak adına güzel bir hayat yaşadı. Allah (c.c) ondan razı olsun İnşaAllah.

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN