KÖR, SAĞIR VE DİLSİZDEN NASİHAT ALABİLİR MİYİM?

Hamd kainatın sahibi, zerreden kürreye her şeye hükmeden, alemleri yoktan var eden tek ilahımız olan Allah(C.C)’a mahsustur. Salat ve selam bu din için çok çalışan çok yorulan günahsız olduğu halde çok tövbe eden müminlerin önderi, lideri olan Hz. Muhammed(sav)’e olsun.

Suudi Arabistan’ın Cidde bölgesinde sağırlar ve dilsizler okulunda hocalık yapan Ebu Abdullah isminde bir davetçi varmış.

Abdullah bir gün Cidde’de bir imamı arıyor ve eğer izin verirseniz bir gün mescidinize gelip iki öğrencimle cemaatinize nasihat etmek istiyoruz diyor.

İmam şaşırıyor nasıl olacak hem sağırlar hem dilsizler bize nasihat nasıl edebilirler ki diye düşünse de tamam getir diyor.

Ertesi gün Ebu Abdullah iki öğrencisiyle mescide gelir. Herkes onlara bakar ve şaşırırlar bunlar bize nasıl nasihat edebilir diye bakakalırlar.

Namazlarını kılarlar ve Ebu Abdullah kürsüye çıkar. Bir tarafında sağır ve dilsiz adı Ahmet olan talebesi, diğer yanında ise hem sağır, hem dilsiz, hem de âmâ(kör) olan Faiz vardır.

Abdullah cemaate iyi dinlemelerini söyler.

İlk sözü Ahmet alır. Bir takım el hareketleri yapar ama kimse bir şey anlamaz.

Ebu Abdullah sözü alır ve der ki;

Ahmet size hayatından bazı kesitler anlattı. Ahmet doğuştan dilsizdir. Büyüyüp dışarı çıktığında insanları camiye giderken görür ve çok şaşırırmış. Anne ve babasının namaz kıldığını görür, merak eder, onlara sorar, onlarda Ahmet’i dışlar sen anlamazsın diyerek hakaretler ederlermiş Ahmet’e.

Meğer aile, sağır ve dilsiz çocuklarını bir türlü sevmemiş, kabullenememişler.

Ahmet yolda bir gün giderken bir Müslüman ile karşılaşır, tanışır. Müslüman buna merhamet eder, onu sever, ona Allah(C.C)’ı tanıtır, namaz kılmayı öğretir.

Sonra Ahmet ağlamaya başlar. Cemaat neden ağladığını bilemez, anlayamaz ama çok etkilenirler.

Abdullah neden ağladığını açıklar ve şöyle der;

Ahmet namaz kılarak Allah(C.C)’a yaklaşmanın sevincini, kalbinin nasıl huzurlu olduğunu ona nasıl sevgi ve muhabbet beslediğini, sağır ve dilsiz olmasına rağmen buna sabretmesi sebebiyle Allah(C.C)’tan umduğu sevap için ağlar…

Ahmet ağlaya dursun. Gözler Faiz’dedir. Çünkü o hem sağır, hem dilsiz, hem de kördür. Ne diyebilir ki?

Şimdi söz Faiz’dedir.

Faiz hocası Ebu Abdullah’ın elini alır parmaklarının arasına, parmaklarını sokar, onu okşamaya başlar. Sonra omzuna doğru dokunur, sonra kulaklarına, gözüne ve ağzına dokunur. Sonra hocası Abdullah tercüme eder.

Faiz sizi gözlerinizle, kulaklarınızla, ağzınızla, ellerinizle işlemiş olduğunuz günahlardan dolayı tevbeye çağırıyor.

Faiz’de bu nimetler yoktur ama siz de olduğu halde siz onlarla günah işlemektesiniz der. Cemaat Allahu Ekber diyerek bağrışmaya başlar. Nasihatlerini en güzel şekilde edip kalkarlar ve giderler.

Bu sefer imam geçer kürsiye şöyle der; Anladım ki acziyet yeteneklerin ve nimetlerin kaybolması değilmiş. Acziyet hayata tutunma ve yüce değerler uğrunda, çalışma azmini kaybetmekmiş…

Şimdi ey Müslümanlar, Müslüman olmak için çalışanlar yada kendisini Müslüman zannedenler.

Allah(C.C) dilerse elindeki bütün yetenekleri, nimetleri alabilir. Bunlar elindeyken kıymetini bil ve onları en güzel şekilde kullan. Allah(C.C)’ın razı olduğu doğrultuda.

Yada belki kimimizde bu nimetler yoktur. Belki duyamıyor, belki göremiyor, yada konuşamıyor, derdini anlatamıyorsundur. Fakat bil ki Allah(C.C)’ı razı etmek için yapacağın o kadar çok şey vardır ki, sadece bunu keşfetmen gerekir.

Bu nimetlere sahip olup ta günahtan, gafletten kurtulamayanlar ise bu kıssadan İnşaAllah ibret alabilirler.

“Onlar, biraz olsun yeryüzünde ibret nazarıyla gezip dolaşmazlar ki? Eğer böyle yapsalardı, belki bu sayede akledip duygulanacak kalplere ve gerçeği duyacak kulaklara sahip olurlardı. Ne var ki kör olan, başlarda ki gözler değil, gerçekte kör olan sinelerdeki gönüllerdir.” (Hac 46)

Rabbim bizleri körlerle haşretme. Amin.

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN