Kerbelâ şahidi ve sözcüsü Zeynep binti Ali (Radiyallahu anha)

“Bismillâhirrahmânirrahîm”

Hamd âlemlerin Rabbi olan, kâinatı yoktan var eden, rüzgarı estiren, yağmuru yağdıran, güneşi doğuran, bizleri hesaba çekecek olan, yegane güç sahibi tek ilah ve Rab olan Allah Azze ve Celleye olsun. Salât ve selam O’nun kulu ve Resûlü olan; kendisinin hikmetli yolundan gidilmediği sürece kurtuluşun asla mümkün olmadığı son Nebi Hz. Muhammed (s.a.v.)’e, ehline, ashabına ve O’nun yolundan gidecek olanların üzerine olsun İnşaAllah…

Zeynep hicretin altıncı yılının sonlarında dünyaya geldi. Dört yaşındayken dedesi Resûlullah’ın(s.a.v.) vefatı gerçekleşti. Aradan altı ay geçmeden de annesini kaybetti. Zekâ ve olgunluk yönünden çabucak gelişiyordu. Çocukluk yıllarında babası onu dizlerine oturtup şöyle diyordu:

-“Kızım ahad(bir) de.” Zeynep -“Ahad” dedi.

-“İsneyn(iki) de.” Zeynep sustu, isneyn demdi. Babası,

-“Neden demiyorsun?” dedi. Zeynep “Ahad diyen bir dil, nasıl isneyn diyebilir ki?” diye cevap verdi.

Allah’ın(c.c) tekliğini o yaşta kavrayabiliyordu. Akıllıydı, hafızası kuvvetliydi. Küçük yaşına rağmen hadis dahi ezberleyebiliyordu. Ufacık bir çocuk dahi “Ahad” derken ne manaya geldiğini biliyor. Allah azze ve celle nin tek ilah olduğuna şehâdet getiriyor. Oysa çok akıllı olduğumuzu sanan bizler her gün namazda söylediğimiz sözden bir haberiz. Ağızlardan dökülen sözler kalbimize işlemiyor. İçimizi titretmiyor, gözlerden yaşlar akıtmıyorsa manası anlaşılmıyor ve kişiye fayda vermiyor demektir. İşte Zeynep tüm benliği ile ahad dedi ve bu sözün gerektirdiği gibi yaşadı. Evlendi çocuk sahibi oldu fakat bunlar onu İslam adına mücadele etmekten asla geri bırakmadı. 35 yaşını doldurduğunda babasının hançerlenmesine şahit oldu.

Sonu gelmeyen savaşlarda ihanet sonucu kardeşi Hz. Hasan’ı kaybetti. Ailesinden bir Hz. Hüseyin kalmıştı. Muaviye Şam’a halifeydi. Hastaydı. Hz. Hasan ile yapılan anlaşmaya göre o ölünce ardından halifelik Ehli Beyte geçecekti. Ancak o Hz. Hasan’ı zehirledi sonrasında ise oğlu Yezid halife tayin edildi. Herkes buna karşı çıktı. O’na tabi olmayanlara ise bunlar bir grup isyancı, bunlar bir grup harici dediler ve onlara savaş açtılar. Altı bin kişiye karşı altmış kişi…

Yezid’in ordusu ve Hz. Hüseyin’i önce davet edip sonra ihanet eden Kufeliler saldırıyor, bir avuç Ehl-i Beyt fedaisi direniyordu. Savaş kızışıyor, çadırlar yakılıyor, çocuklar ağlıyor, kadınlar bağrışıyordu. Zeynep oradan oraya koşup duruyordu. Ehl-i Beytten önce bir damla kan, sonra koca bir can düştü Kerbelâ çölüne. O an Zeynep

-“Ah kalbim” deyip koştu. Ebubekir düştü. Abdullah düştü. Cafer düştü… Hz Hüseyin düşmesin diye onlar pervane olup düşüyordu. Zeynep şuursuzca bedenden bedene koşup durdu. Çırpınıyordu Zeynep. Kan ve toz içindeydi. Hüseyin’in kucağında aklanan çocuğa koştu. Alıp bağrına bastı. Onu kaldırıp düşmanın gözlerine soktu. Sonra da : -“Bu yavrucuğun günahı neydi bundan ne istediniz!” diye bağırdı.

Ufacık çocuğun ne suçu olabilir değil mi? Aynı bugün ki günahsız yavrular gibi. Anne babasını gözleri önünde katledip birde dalga geçer gibi onlarla hatıra fotoğrafı çektiren kâfirler hiç acımadan o yavrulara kıyıyorlar. Düşünebiliyor muyuz o küçücük çocukların nasıl korktuğunu. Bizi kurtarın yardım edin dercesine bakışlarını görebiliyor muyuz? Göremiyoruz maalesef özgürlük için, rahatça yaşamak için haykıran insanlar mazlumların sesini duymuyor, kulaklar batılla o kadar tıkanmış ki hakkın sesini duyamıyorlar. Oysaki o küçük yavrular bize yardım etmediğiniz için sizi kıyâmet günü Allah’a (c.c) şikâyet edeceğim diye haykırıyor. Bu umursamadıklarımızın hesabını da vereceğiz unutmayalım. O yüzden bu mübarek insanların yaşadıklarını da hikâye gibi okumayalım. Kendimizi Zeynep’in yerine koyalım, oğulları, yeğenleri, eşi,  küçük çocuklar hepsi gözünün önünde ölüyordu. Ve bir ok da Hz. Hüseyin’in kalbinden vurdu ve orada can verdi. O an gerçekten Zeynep yıkıldığını düşündü. Zeynep çaresiz, Zeynep şaşkın, Zeynep suskun… Göz yaşları kuruyan Zeynep ağlayamıyordu.

Birden kendisine geldi Zeynep, yüreğinde sabırla emaneti yüklendi bir görevinin gayesinin olduğunu düşündü ve Ehl-i Beytin geride kalan kadın ve çocuklarına kol kanat açtı. Fakat hepsi esir alınmıştı. Ubeydullah ibni Ziyad zafer şenliği vererek Ehl-i Beytin kadın ve çocuklarını karşısına dizmiş zevkten dört köşe olmuş onları izliyordu. Bir de şu sahnede koyalım kendimizi Zeynep’in yerine ve diğer hanımların yerine. Üzerlerindeki çarşafları alınmış, yüzleri açık, başları açık, ziynetleri alınmış ve aşağılanmışcasına zalimlerin  karşısına dizilmiş birbirlerinin arkasına saklanarak gizlenmeye çalışıyorlar fakat bu durumdayken bile zalime boyun eğmek yerine hakkı haykırıyorlar ve zalime lanet ediyorlardı.

Hangimiz dayanabilir bu kadar acıya, hakarete, işkenceye, tesettürlüyken zalimlerin karşısında bedenimizin açılmasına. Nasıl bir imandır ki o Zeynepteki. O durumdayken bile Allah’a hamd edip sabredebiliyor. Zamanın Zeynepleri her daim olacaktır. Bugün aynı zalimler Suriye’de, Musul’da ve diğer ülkelerde de tertemiz kızların ırzına geçip, başlarını açıp Allah’ın (c.c.) emrettiği o tesettürle dalga geçip hiç utanmadan pişkin pişkin bir de o mazlum kızlarla fotoğraf çekiliyor.

Bunlar hikâye değil, masal değil. 1400 yıl önce yaşanmış olan ve hâla devam eden, Tevhid ve şirk mücadelesi de bitmediği sürece var olacak olan şeylerdir. Nasıl ki her devrin Firavunu varsa Zeynep’i, Hüseyinide olacaktır ve Allah (c.c) o kâfirleri, zalimleri, 4 ayaklı hayvandan daha aşağılık olanları o can yakıcı ateşine atacak ve ebedî azaptan asla kurtulamayacaklardır İnşaAllah. “Rabbimiz sen kimi cehennem ateşine sokarsan onu rezil etmişsindir. Zalimlerin hiç yardımcıları yoktur.”(Ali İmran-192).

Ve ne mutlu o müminlere ki bu sabırlarının mükâfatını alacaklarıdır. “İman edip Salih amel işleyenler var ya, onları içinden ırmaklar akan ve içinde ebedî kalacakları cennet köşklerine yerleştireceğiz. Çalışanların mükafâtı ne güzeldir.” (Ankebut 58). Zeynep’te o sabredenlerdendi. Başa gelen küçük bir sıkıntıdan bahsetmiyoruz. Etrafta Kerbelâ şehitlerinin kesik başları gözleri önündeydi. Ve zalim Yezid bir sopa alarak imam Hüseyin’in ön dişlerine vurmaya başladı. Tanıdık geldi mi size de bu tablo aynı şu an olduğu gibi Rabbim Allah dedikleri için onlarca Müslümanın başları kesilmiyor mu bugünde. Genç yaşlı demeden, çocuk demeden, kadın demeden dinini yaşamak isteyenlerin başları kesiliyor ve bunu gülerek herkese gösteriyorlar. Ama halimize bir bakın ki kimsenin sesi çıkmıyor. Ümmet kan ağlıyor ve bizde onlardanız diyenler çok rahat gülebiliyor, gezip tozabiliyor. “Dua etmekten başka ne yapabiliriz ki?” mi diyorsunuz? Bizler önce dinimizi öğrenelim, kitabımızı, tek ilahımızı tanıyalım ki dostu düşmanı da ayırt edebilelim. Ve Müslümanları tedbirsizlikle suçlamaktan vazgeçelim. Çok duyuyoruz değil mi şu sözleri akıllı olsalardı da başlarına bunlar gelmeseydi. Bakın bize niye kimse bir şey yapmıyor? Ey cahil insan düşündün mü gerçekten niye bize sıkıntı gelmiyor? Bütün gün televizyon karşısında, sonra çarşı pazarda, canı sıkılınca kahve içerken dedikodu molasında, akşam olunca yemek uyku belki arada namaz. Baba ise bütün gün kahvede kumar masasında boş ve anlamsız bir hayat. Sonra da bak bizde müslümanız ama gayet rahat yaşıyoruz.

Ey gafil insan sen daha Müslüman ne demek onu bilmiyorsun. Nerde teslimiyet, nerde itaat, nerde kulluk. Allah böyle kullarına İslam adına sıkıntı vermez. Günümüz insanının tek derdi daha güzel evde oturmak, eski arabamdan çok sıkıldım daha iyisini alayım demek olmuş. Geçim sıkıntısına da imtihan diyoruz. Ki bunlar sıkıntı değil. İşte Zeynep gerçekten büyük bir imtihanın içindeydi ve ona layıkıyla sabretti. Medine’ye döndüklerinde bütün kadınlar matem tuttu, gözyaşı döktü. Acılarını yüreğine gömen ve sonuçta kalbi dayanamayan Hz. Zeynep, Hz. Hüseyin’in ve ehli beytinin erlerinin şehâdetinden bir yıl sonra hicretin 62. yılında 57 yaşındayken vefat etti.

Rabbimiz onu makamına yükseltsin. Onu cenneti Alâ’nın sakinlerinden kılsın. Rabbimiz bizleri Hüseyni davanın savunucuları, Zeynebi feryadın temsilcileri kılsın. Âmin.