KEFENİ’Nİ SIRTINDA TAŞIYAN HANIM RABİA’TÜL ADEVİYE

        BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

   Hamd alemlerin tek Rabbi ve tek İlahı olan Allah azze ve celleye’dir ona yarattıkları sayısınca hamdü senalar olsun. Salat ve selam ise alemlere rahmet olarak gönderilen tek önderimiz ve örneğimiz olan Hz. Muhammed(s.a.v.)e olsun inşallah.

Siz hiç kefenini daima yanında taşıyan birini gördünüz mü? Nasıl yani mi diyorsunuz? Hangi insan kefeniyle gezer ki değil mi? Zaten Rabia’nın kefenini yanına almadan gezdiğini, konuştuğunu kimse görmemiş. Fakat o, kul olduğunun o kadar farkındaydı ki, Rabbi’nin rızası kapısında oturmuş, emaneti yani hayatını ve ruhunu efendisine iade etme vaktini bekliyordu. Şimdi gelin birlikte takvasıyla anılan bu mübarek hanımın hayatından kesitler alarak kendimize dersler çıkartalım ve takvanın ne demek olduğunu ölüm korkusunun nasıl kalplere yerleştiğini hayatlara nasıl zuhur ettiğini birde bu hanımdan öğrenelim inşallah..

Rabia Basra da doğup büyümüştür. Onun her yaptığı iş hayırlı ve güzel olduğu için kendisine”ümmül-hayr” lakabı verilmiştir. Şimdi bir kadın düşünelim ki, ağzında Allah’ın gazabına sebep olacak tek bir söz dahi çıkmayan, insanların kalbini kırmayan, kimseye karşı suizanda bulunmayan, boş ve gereksiz sözlerden kaçınan, daima hayır konuşan ve daima hayırlı işler yapan, Allah(c.c.)korkusundan gözyaşı dinmeyen, harama bakmaktan kaçınan, gözünü dilini korumayı bilen, ilim öğrenmek için tüm vaktini harcayan, takva sahibi muttaki bir kul, bir kadın… evet evet bu bir insan, bir melekten yada doğa üstü bir varlıktan bahsetmiyoruz. Bizler gibi nefsi olan, şeytanı olan, eşi olan, ev işi olan bir kadından bahsediyoruz. Özelliklerini sıralayınca ne kadar da zor geliyor bizlere değil mi? Belki de okurken şunu diyoruzdur aman ben namazımı kılayım, Kur’an’ımı okuyayım da bu kadar olmasam da bir şey olmaz. Allah kalpleri biliyor nasıl olsa. Ben bu kadarını nasıl yapayım canım abartmaya gerek yok değil mi? Daha en başta sıralamışızdır mazeretlerimizi.

Durun durun daha yeni başladık Rabia’nın ahlakından bahsetmeye hemen kestirip atmayalım belki okudukça bizde onun gibi olabilmek için çabalarız ve onun gibi bir kul oluruz inşaAllah. Bu kadın öyle bir kul idi ki Allah azze ve celle’ye olan korkusundan ahiret endişesinden gözünün yaşı hiç dinmezdi. Secdeye baş koyduğu yer sırılsıklam gözyaşı olurdu. Gönlü yanar dağlar gibi, İlahi aşkla kaynar, gözü lav gibi yaş dökerdi. Bu ateşi içinde yaşatırken, ateşten bahsedildiğinde baygınlık geçirir ve bir müddet kendine gelemezdi. Subhanallah… cehennem korkusundan baygınlık geçiren bir kadın ve cehennemden bahsedince sus sus içimi karartma şimdi diyen bizler…

Rabia geceleri uykusuz olarak geçirir ve huzur-i ilahide dururdu. Bayram günlerinden başka senenin günlerini oruçla geçirirdi.

Her kıldığı namazdan sonra öleceğini düşünen bir kadın, bırakın ölümü bir kenara, kaçırdığımız namazlar için endişe etmeyen üzülmeyen bizler. Sabah uyandığında ilk aklına gelen biri gelip de beni Allah’a ibadetten alıkoymasın düşüncesi taşıyan Rabia ve sabah uyandığında hatta gece yatarken planlar kuran yarın kime gitsem de azcık vakit geçirsem diye düşünen zamane Rabia’ları ve daha niceleri.. Okurken insan şaşırıyor gerçekten nasıl bir iman ve Allah sevgisi bu insan nasıl olurda her namazın ardından öleceğini bir dahaki vakte ulaşamayacağını her seferinde aklına getirebilir değil mi? Bu şuura ancak ahirete yakinen iman edenler ulaşabilir gerçekten. Peki bizler ne kadar aklımıza getiriyoruz acaba ölümü kabre gireceğimizi, kaçıp durduğumuz o ölümün mutlaka bir gün başımıza geleceğini, kabirdeki böceklerin önce sol  mu yoksa sağ gözümüzü mü yiyeceğini hiç aklımıza getirdik mi? of okurken içim karardı mı diyoruz şuan yada şeytan sana şuan ekranı kapatıp iç açıcı şeylere bakmanı mı emrediyor? Dur bir dakika hemen kapatma biraz olsun düşün kaçma bu sefer hak olan gerçeklere bir kez olsun kalbini aç ve bak.

Senin de benimde ve 18 bin aleminde Rabbi olan Allah bak ne diyor. ’’sizin kendisinden kaçtığınız ölüm muhakkak sizi bulacaktır. Sonrada görüleni ve görülmeyeni bilen Allah’a döndürüleceksiniz.O size bütün yaptıklarınızı haber verecektir.’’(cuma_8) O düşünmek bile istemediğimiz ölüm öyle acı ve şiddetli bir şeydir ki, kişi başına gelen hastalıklarla kıyas yapmaya çalışsa da asla denk tutulamaz. Onu ancak o ölüm sancısını çeken kişi anlayabilir. İşte ne den Rabia için kefenini sırtında taşıyan kadın dedik, çünkü o her an o ölümün kendisine gelebileceğini bir dahaki adımını belki atamayacağını düşünerek ve hepimizin unuttuğu şeyi yani meleklerin her yaptığını amel defterine yazdıklarını bilerek bir hayat sürüyordu. Gerçekten kolay değildir bir Rabia olabilmek… Rabia’nın bir özelliği de eşine olan itaati ve sevgisiydi ama bizim anladığımız gibi bir sevgi değildi onunkisi şöyle demişti eşine:”Ben sana kadınların kocalarına olan nefsani muhabbetiyle değil kardeşin kardeşe olan sevgisiyle bağlıyım.” derdi.

Onun bu sözünde asla eşini ihmal etme isteklerini yerine getirmeme manası yoktu. O kocasına Allah’ın rızasını kazanabilmek için, şeriatın hükümlerine uymuş olmak için sevdiğini göstermek istemişti. Şayet kendisine hiçbir ihtiyacı olmasa bile bir kardeşin kardeşini sevmesinin tabii olduğu gibi gene kendisine sevgisinin devam edeceğini anlatmak istemiştir. Kocasıyla dahi kardeşlik hukuklarına riayet ederek bizlere çok güzel bir örnek olmuş aslında. Bazen iki Müslüman kadın veya iki Müslüman erkek bile aralarında ki kardeşlik haklarına riayet etmeyip birbirlerini kırıp geçerken Rabia eşinin önce Müslüman kardeşi olduğunu düşünüp ona göre davranmıştır.

Davası ahireti kazanmak olan bu kadın babasına bir gün şöyle demişti: ”babacığım bizi haramla beslemekten kork. Ben dünyada aç kalmaya sabredebilirim. Ama cehennem ateşinde yanmaya dayanamam.”Rabia da tek ölçü vardı o da şu fani ömrün İslam’a en uygun şekilde yaşanıp yaşanmamasıydı. İslam’a uygun yaşandıktan sonra isterse o hayat hasır üstünde geçsin, isterse hasır dahi bulunmasın, aç kalsın da kuru bir toprak üzerinde yaşasın fark etmezdi onun için. Rabia ‘tül Adeviye kendi zamanında yaşayan ve önemli zatlar olan Süfyan-ı Sevri, Hasan-ı Basri gibi kişileri görmüş ve onlarla fikir alışverişinde bulunmuştur. Rabia bütün varlığını İslam’a bağışlamış, İslami hizmetin dışında hiçbir şeyi düşünmez, kalbine getirmez olmuştu. Kocası vefat etmişti ama o hiçbir zaman evlenmeyi düşünmemişti.

Bir gün Basralı zenginlerden Süleyman Haşimi kendisine bir mektup yazıp, servetinin çokluğunu izah ettikten sonra: ”bütün bunlar emrine amadedir yeter ki nikâhım altına girmeye razı ol der.”Rabia’dan sert bir cevap gelir: ”kazancınla mağrur olup, ona güvenme. Bunlar köpük gibidirler. Ne ölüme mani olurlar, ne de başına gelecek bir takdire. Sen yarın varacağın ilahi huzurda sana lazım olana bak, onunla teselli ol. Bir de sakın ben ölürken vasiyet ederim de bu servetimle arkamdan hayır işlerler, diye vesveseye aldanma. Sen kendin kendine vasi ol. Servetini kendi elinde İslami hizmete harca, ölmeden vasiyetini kendin yerine getir. Şunu da unutma ki, emrime amade edeceğini yazdığın şey, gönlüme ağırlık, kalbime karanlık verir. Benim için cazip bir şey olmaktan çoktan uzaklaşmıştır onlar”

    Rabia’ya neden evlenmediği sorulduğunda şöyle demiştir: ‘üç şey var ki benim bütün dünyamı dolduruyor. Evlenmeyi düşünmeye vakit bırakmıyor. Nedir o dendiğinde? Son nefeste imanla gidecek miyim, mahşerde kitabım sağımdan mı solumdan mı verilecek, halk cennetle cehennem yolunda ikiye bölününce ben hangisinde yer alacağım?”

Peki ya sen bunu okuyan arkadaşım acaba o gün geldiğinde ki o gün pişmanlıkların ve keşkeklerin olduğu bir gündür, acaba hiç aklına geliyor mu kitabım sağımdan mı verilecek herkese alın okuyun mu diyeceksin, yoksa soldan yada arkandan verilen kitabını kimse görmesin diye yer yarılsa da içine girseydim mi diyeceksin? O gün ah keşke toprak olsaydım da bu azabı tatmasaydım dememek için burada çok çalışmak lazım. Çalışmaktan kastımızın da ahiret için olması gerektiğini anlamamız lazım. Rabia Adeviye kalbi imanla dolu bir hanımdı ama aynı zamanda da çok çok amel işleyen bir insandı. Yani sadece imanlı olmak değildir konu sonrasında onu destekleyen Salih amellere mutlaka ihtiyaç vardır. Rabia ağır bir hastalığa yakalandı fakat hiçbir zaman durumundan şikayet etmedi ağrıları olmasına rağmen ah bile çekmedi o hep sabretti ki zaten o her an ölümü beklemekteydi ve belirlenen vakit de ruhu kabzedildi. Allah ondan razı olsun inşallah… Şimdi yazımızı sonlandırırken şunları söylemek isterim ki bizlerde bir Rabia olmak istiyorsak, kefenimizi her an sırtımızda taşımamız lazım. Öyle ki her an şunu düşünmeliyiz belki şuan bir mermer ustası senin için mermeri yontmakta, senin başucuna koyulup adının yazılacağı o mermere şuan şekil vermekte nerden biliyorsun ki? Ya da şuan bir terzi aldığı bir kefen kumaşını senin için kesmekte bunu da bilemezsin değil mi? Belki de yarın hep yanından geçtiğin fakat kendini oraya hiç layık görmediğin o mezarlıkta yarın senin için bir kabir kazılacak bunu da bilemezsin. Ama en azından bunları düşünebilir ve ona göre bir kulluk yapabilirsin. Rabbim inşallah düşünebilen ibretler alıp uyanışa geçen ve hesap vereceğinin şuurunda olup bir hayat süren mümin kullarından eylesin… amin

                                         ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN