İmanın Tadını Alan Zinnire Er Rumi (R.ANHUMA)

Hamd alemleri yoktan var eden, rügarı estiren, bulutları sevk eden mutlak Hakim Allah azze ve celle’ye mahsustur. Salat ve Selam yaşayan Kur’an Hz. Muhammed (s.a.v)’e aline, ashabına ve tüm müminlerin üzerine olsun inşallah.

Zinnire hatunun kaderide Sümeyye’nin kaderine benziyor. Babasının ismi hatırlanmaz, annesinin ismi geçmez ve hangi şehirde olduğuda bilinmez. Zamanında yapılan baskınların birinde esir alınarak köle pazarlarında satılıyor. Mekke’ye getirildiğinde onu islam’a en fazla düşmanlık yapacak olan biri satın alıyor. Fakat o sıralar Mekke’de bir şeyler oluyordu. Onun kalbini ferahlatan, dertlerine derman olan sözler ve haberler konuşuluyordu. Zinnire hemen İslam dinini araştirmaya başladı. Hak ve adaletin sığınağı orasıydı. Gönlü mümin olma aşkıyla yanıp durdu. Fakat sahibi İslam düşmanı olduğu için Müslüman olması durumunda başına korkunç şeylerin geleceğini biliyordu. İman nuru kalbine yerleşmişti bir kere bekleyemezdi. Gizlice Peygamber Efendimize (s.a.v) giderek şehadet getirip islamı kabul etti.

Burada bir parantez açmak istiyorum ki Zinnire hatun İslam dinini duyduğunda hemen onun mahiyetini öğrenmek için araştırma yaptı. Neydi, Kimden geldi, ne söyleniyor ve ne isteniyordu. O bu dine körü körüne tabi olmadı. Gerçek dini öğrenince ise kalbi imanla doldu ve yerinde duramadı. Rabbine teslim olmak için adeta can attı.

Peki merak ettiğim konu bizler bu dini duyduğumuzda ne kadar araştırdık. Onun gerekliliklerini emirleri veya yasakları hükümleri hiç merak ettik mi? Samimi bir şekilde şunu söyleyebilirim ki bizler bu dini Kitap’tan ve Sünnet’ten değil. Anne, babadan yada kulaktan dolma bilgilerle öğrendik ki gerçek anlamıyla öğrendikmi oda merak konusu. Veya şu noktadan baktığımızda Zinnire hatun Kelime-i Tevhidi anladığında kalbi kıpır kıpır olmuş ve onun getirdiği amelleri yapmak için hemen iman etmişti. Bizlere baktığımızda ise yıllardır La İlahe İllallah diyoruz. Ama ne kalbimiz titriyor, nede imanımız bizi oturduğumuz yerden kaldırıyor. O zaman şunu kabul edelim ki bizler bu dini anlamadan Allah azze ve celle’yi tanımadan, en kötüsüde bizlere indirilen kitabı hiç merak etmeden kabul etmişiz. Peki sizce içi boş bir kabullenme Allah (c.c) katında makbul olabilirmi. Dilde kabul ama hayatlarda hiçbirşey değişmeyecek . Rahatlıkla bende iman ettim diyebiliyoruz. Çünkü geçek imanı bilmiyoruz. Zinnire hatuna bakalım iman, ettiğini gizlemeye çalişti, başa gelecekleri biliyordu fakat başaramadı. Bunu öğrenen sahibi hemen dininden dönmesi için ona işkence etmeye başladı. Ama o imanın tadını almıştı bir kere. Bir kadın olarak çok büyük cesaret gösteriyordu . Sahibi senin İlah’ın Lat ve Uzza diyordu. O Allah diyordu. Muhammed’in dini diyordu. Sinirden kuduran adam onunla baş edemedi ve işkencede sınır tanımayan Ebu Cehil’e teslim etti. Elleri kolları bağlandı, kırbaçlandı, dayak yedikçe dudaklarından Allah kelamı döküldü. Yere yatırıldı kızgın güneş altında aç ve susuz bırakıldı. İşkence günlerce devam etti . Zinnire ise sabrediyor ve asla dininden dönmüyordu. Verdiği söze sadakat gösteriyordu. O Rabbinin şu ayetini çok iyi anlamıştı.

Yoksa siz Allah içinizden cihad edenleri sınayıp ayırt etmeden ve yine sabredenleri sınayıp ayırt etmeden cennet’e giremeyeceğinizi mi sandınız? (Ali İmran 142.) Peki bizler gerçekten öyle mi zannediyoruz. İman ettik diyerek sınanmadan bırakılacağınızımı sandınız diyor Allah azze ve celle. Bir kadının  veya erkeğin böyle işkencelere dayanabilmesi için önce kalbinde iman aşkı olması ve Rabbine teslim olması gerekir. Çünkü o zaman kişi bilirki karşısındaki ona ancak bu dünyada zarar verebilir. Ama Allah’ın (c.c) azabı daha şiddetlidi. Ve bilirki  bu sabırın sonu selamet tir, müfakattır.

Bir tasdik meselesidir iman. Kalp ile tasdik edilmezse iman olmaz. Ayrıca bilmekte iman etmek demek değildir. İşte Zinnire hatun bunu hem dil ile hem kalp ile tasdik edip onun şartlarını yerine getirdi. Buna dayanamayan, Ebu cehil ise boğazına dayandı ve kendinden geçene kadar sıktı. İşkenceler karışısında görme kaybına uğradı. Dinsiz Ebu cehil alay ederek ‘’Gördünmü Lat ve uzza gözünü kör etti dedi ve herkese bunu putların yaptığını söyledi.

Zinnire’nin cevabı şu oldu : O Putlar kendilerine tapanları bile tanımaz, göremez. Onlar ne yarar nede zarar verebilir. Bu ancak Rabbimin bir emridir dedi. İşte o haldeyken bile hakkı haykırıyor Rabbine dayanıyordu. Belki İslami bilgisi azdı ama imanı dağ gibiydi. O ne sadece bizim kadar kitap okumuş, nede bizim kadar ilim öğrenmişti.  O sadece Rabbini hakkıyla tanımış ve onu tek ilah kabul etmişti.

Onun önünde kocaman bir kitap vardı. Bizim bir türlü göremediğimiz boş boş baktiğimiz ibret almadığımız kainat kitabı. O göklere ve yere bakarak onun arkasındaki kudreti gücü düşünmüş ve aklını kullanıp ancak bunlari yaratan  benim Rabbimdir demiştir. Yaratmak nasıl ona aitse emretmekte, hükmetmekte ancak ona aittir, diyerek yapılan işkencelere sabredip cenneti arzulamıştı.

O öğrendiği bu kadar ilimle anında amel etmiş. Ya bizim halimize bakın, öyle bir hale gelmişiz ki ilmi insanları alt etmek için öğreniyoruz. Ay ne kadar çok şey biliyor desinler diye!

Unutmayalım ki çok bilmek değil, bildiğinle amel etmektir en güzeli. Bizlerde 2 şey öğrendik diye kendimizi kurtulduk ve Müslüman olduk sanmayalım. Bu ancak şeytanın bir kandırmacasıdır. Ve Zinnire hatuna baktiğimizda Rabbine güvendiği için sabah olunca Allah’ın izniyle tekrar görmeye başladı. Bunu gören müşrikler putlara olan inancı bir an olsun sarsıldı. Ama azılı düşman Ebu cehil bu durumu onlara ; – Bu Muhammed’in sihridir, diyerek zihinleri bulandırdı. Zinnire hatunun işkencesi bitmek bilmiyordu. Bunu gören ve dayanamayn Hz Ebubekir onu parayla satın alarak sahibinden azad etti. İşkencelerden sonraki hayatıyla ilgili bir bilgi bulunmuyor. Çektiklerinden yorgun düşen bedeninin mekke’de vefat ettiği ihtimali yüksektir.

Hz. Adem (a.s) iblis’ ile başlayan hak – batıl savaşı Peygamberler ve tağutlar mücadelesi kiyamete kadar devam edecektir. Bu yolda canını, varlığını ortaya koyan Zinnire hatun gibileri azdır. Ama örnek alınması gereken kişilerde onlardır. Böyle insanların hayatlarını okurken acaba ben bu yolda ne yapabilirim diye hiç düşündükmü. Yoksa bizim cevabımız direk aman canım Müslümanlara dua ediyoruz, daha ne yapalım mı oluyor. Bakın O günki Ebu Cehil dişini tırnağına takarak gece gündüz uyumayarak acaba ben bu insanları dininden nasıl döndürürüm., acaba islam’a daha fazla nasil zarar veririm diye mücadele etmiştir.. İnanın bugünkü müşriklerde bunu yapmakta şeytan’ın safında olmalarına rağmen inandıkları şey uğruna savaşmaktadırlar.. Bugün Müslüman olduğunu söyleyen bizler ise kitabımızı öğrenmek ve akabinde yaşamaktan aciziz. Gerçekten bir insan inandığı şey uğruna mücadele eder. Bir ev sahibi olmak için bile gece, gündüz çalışıp uykusuz kalıp bazı şeylerden kısıyor ve istediğin şey için çabalıyorsun. Oysaki bizler cenneti istediğimiz halde onun için Allah’ın dini için çabalamıyoruz.  Peygamberlerin, sahabelerin ve onlara tabi olanların hayatlarını okurken hikaye okur gibi değil örnek almak için onların gittiği yoldan gitmek için okuyalım. Yoksa bizler kurtuluşa eremez ve ebedi saadete ulaşamayiz. Cennet yolu zordur, meşakatlidir. Kimse bunu hafife almasın. Allah’ın vaadine inanan insanlarada, çektiği sıkıntılar, zorluklar karşısında Rabbim yardım etsin inşallah. Ve en önemlisi Rabbim hak yolda ayaklarımızı sabit kılsın. Ancak Müslümanlar olarak yaşayıp, ancak Müslümanlar olarak ölmeyi  nasip etsin.

Elhamdulillah.