بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

EBU HUREYRE

ED-DEVSİ EL-YEMANİ’DİR (RA)

Hamd Âlemlerin Rabbi olan Allah’a (cc) mahsustur. Biz O’na şükreder, O’ndan yardım diler, O’na tövbe ederiz. Nefislerimizin şerrinden ve amellerimizin kötülüğünden O’na sığınırız. Allah (cc) kimi hidayete ulaştırırsa o kişiyi saptıracak yoktur; kimi de saptırırsa onu hidayete ulaştıracak yoktur.  Salat ve Selam Peygamberimiz Hz. Muhammed (S.A.V) ‘e, Aline, Ashabına ve kıyamete kadar Allah yolunda adam olmanın ve adam kalmanın kavgasını veren bütün Müslümanların üzerine olsun…

Bir insan kısa bir ömür yaşar ama İslam’a ve İslam ehline sunduğu hayırlar çok fazladır. Bir diğeri de uzun bir ömür yaşar ama sadece kendi istek ve arzularıyla meşgul olmuştur. Bu ikinci gruptan olanlar bazen mutlu olmuş olabilirler ancak aşağı olarak yaşamış küçülmüş olarak da ölmüşlerdir. Dini için yaşayıp görevini bilmiş, bu görev uğruna yorulmuş olan kimselere gelince büyük olarak yaşamış ve onurlu bir şekilde ölmüşlerdir.

Evet biraz dan  İslam’a girişinin ilk anından itibaren bu din uğrunda üzerine düşen görevin farkında olan  büyük bir insanla birlikte olacağız. Bu kişi hafız, fakih, müçtehit imam olan Ebu Hureyre ed-Devsi el-Yemani’dir (ra).

Ebu Hureyre (ra) geç bir dönemde Müslüman oldu. İman kalbinin derinliklerine girdiği andan itibaren İslam’ın kaygısını taşıdı ve onun mesajını dünyaya yaymakla yükümlü olan kimselerden biri olduğunu hissetti. Onun uğraşacağı bir ticareti, sahip olup bakması gereken bir toprağı yoktu.  Allah’ın Peygamberiyle buluştuğu andan itibaren kendisini ona hizmet etmeye adamış ve ondan güzel ilimler aktarmıştı. Kendisini tanıtırken şöyle derdi : ‘’Yetim olarak büyüdü, fakir olarak hicret ettim.’’

Onun hakkında farklı rivayetlerden bahsederek yazımı sonlandırabilirim ancak dikkatleri üzerine çekmek istediğim konu onun ilim elde etmek için vermiş olduğu mücadele ve Allah’ın (cc) ona takdir etmiş olduğu hayatta imtihanlara müptela kılınması…

O,  şunu çok iyi biliyordu ki canını, malını, vaktini bu yolda harcamadığı sürece ilim elde etmesi mümkün değildi. Bu yüzden her şeyini ilim öğrenmeye ve bunları etrafındakilere öğretmeye adadı. Ve O Rasulullah (S.A.V)’in yanından ayrılmadığı, ilim elde etmek için her şeyden vazgeçtiği için fakirliğe ve açlığa maruz kaldı.  Bakın kendisi anlatıyor: Bir ayet hakkında soru sormayı bahane ederek bir kişinin yanına giderdim. Hâlbuki ben o ayeti ondan daha iyi bilirdim ama yanına gitme sebebim açlığımı bastıracak bir lokma yiyecek yiyebilmekti. SubhanAllah. Bazen mescide namazı ikame etmek için gelirdi tam namazı durduğu sırada açlıktan cansız bir şekilde bayılıp yere yığılırdı. Sabretti, mücadele etti imtihanları daha da ağırlaştı.  Böyle bir olaya şahit olanımız var mı acaba? Açlığı sebebiyle soru sorarak karnını doyurmaya çalışanlara, Mescitler de namazı kılacağı sırada açlıktan yere düşüp bayılanlara, Ama her şeye rağmen mücadelesine devam edenlere. Açlığı ilim öğrenmesine mani olmasın diye karnına taş bağlardı, insanlar ganimetlerden isterken o ellerini açıp Allah’ım senden unutulmayacak bir ilim istiyorum diye dua ederdi. Şimdi bizler bolluklar içerisinde ilimden ne kadar uzaklaştık. Karnına açlıktan taş bağlayanların kıssalarını şişkin karınlarımızla dinlerken esneyerek vay be adamlar ne mücadele etmişler, bu dini hâkim kılmak için nasıl çaba sarf etmişler mi dedik, sadece bununla mı yetindik. Yoksa bir şeyler yapmamız lazım şuuruyla hareket mi ettik?

Ebu Hureyre (ra) arkadaşlarının ilim öğrenme ve onu yayma konusunda kendisi gibi hırslı olmalarını isterdi. Ancak böyle olunursa davet sonuç verir ve ilim insanlar arasında yayılırdı. O Allah’a davet konusunda değişik metotları ilk uygulayan olurdu.

Günlerden bir gün Medine’nin çarşısına uğradığında insanların alışverişle meşgul olduklarını gördü. Onların tamamen dünyaya meylederek ilimden uzaklaşmalarından korktu ve şöyle dedi: Ey Medine Halkı ne kadar acizsiniz! Onlar: Ne acizliğimizi gördün Ey Ebu Hureyre dediler. Şöyle dedi: Rasulullah’ın mirası taksim ediliyor siz buradasınız. Bundan payınızı almaya niçin gitmiyorsunuz? Onlar: Bu nerede olmaktadır? Dediklerin de Mescit de diyerek cevap verdi ve oradakiler hızlıca mescide akın etmeye başladılar. Ebu Hureyre (ra) onların tekrar dönmelerini bekledi. Döndüklerinde Ebu Hureyre ’ye: Mescide gittik, içeriye girdik ancak orda paylaştırılan bir şey görmedik dediler. İçeride kimseyi görmediniz mi? dediğinde: İçeride namaz kılanlar, Kuran okuyanlar, helal ve haram konusunda konuşup müzakere edenler vardı dediklerinde Ebu Hureyre şöyle dedi: Yazıklar olsun size! İşte Muhammed (S.A.V)’in mirası da budur zaten!

Ebu Hureyre (ra) Arkadaşlarını alışveriş yaparken gördü ve onlara böyle bir nasihat etti. Acaba bugün bizlerin dünyalıklara karşı olan tutumuzu görseydi ne derdi. Bize nasıl bir nasihat ederdi. Belki onlar anladı kendi nefislerini kınadılar çünkü onların Ebu Hureyre gibi nasihat eden kardeşleri vardı. Bizlerde bugün Ebu Hureyre’nin metoduyla hareket edip nefsimize ve kardeşlerimize bu mirası aşılamalıyız. Vallahi bu dünyalık bütün mirastan daha hayırlıdır.

Başta dedik ya Allah azze ve celle Ebu Hureyre’yi imtihanlara müptela kıldı diye.  Bakın Yetim olarak büyüdü, açlık, susuzluk çekti, sıkıntılarla dolu günler geçirdi tek dayanağı annesi vardı ancak oda iman etmemişti. Kişinin anne-babasının hidayete ulaşması için çaba göstermesi iyiliklerin en büyüğüdür. Hidayetten daha güzel bir hediye var mıdır? İşte Ebu Hureyre de Müşrik olan annesinin hidayeti için ne kadar hırsla çaba sarf ediyor. Bakın Kendisi anlatıyor:

Annem müşrikti ve ben onu İslam’a davet ediyordum. Bir gün yine onu Müslüman olmaya çağırdım ama Rasulullah (S.A.V) hakkında hoş olmayan sözler sarf etti. Ağlayarak Peygamber (S.A.V)’in yanına geldim ve şöyle dedim. Ey Allah’ın Resulü! Ben annemi İslam’a çağırıp duruyorum ama o yüz çeviriyor. Bugünde onu İslam’a çağırdım ama bana senin hakkında kötü şeyler söyledi. Allah’a dua et de Ebu Hureyre’nin annesine hidayet versin. Yazıyı burada durdurup dikkatleri bir noktaya çekmek istiyorum. Peygamberimizin içinde bulunduğu durumu birazcık tasavvur edelim. Bir kişi bize gelse ve dese Falanca sana kisvenden sebep, verdiğin mücadeleden sebep sövüp sayıyor, seni küçük düşürüyor, aşağılıyor şuna dua ette Allah hidayet versin dese belki ağzımızı bükerek  Allah ıslah etsin deriz vallahi bu dua bizim başımızdan yukarıya çıkmaz. Ama benim Peygamberim öyle yapmıyor. İçten Samimi bir şekilde Ellerini Semaya kaldırıyor ve : ‘’ Ey Allah’ım, Ebu Hureyre’nin annesine hidayet ver ‘’ diye dua ediyor. Devamla Ebu Hureyre anlatıyor: Rasulullah’ın duasından dolayı sevinerek çıktım. Eve gelip kapıya doğru yöneldiğimde kapının kapalı olduğunu gördüm. Ayak seslerimi duyan annem Ey Ebu Hureyre olduğun yerde kal! Diye nida etti. İçeriden su sesi işittim. Yıkandı, elbiselerini giyindi ve aceleden baş örtüsünü bile almadı. Kapıyı açtı ve Ya Ebu Hureyre Eşhedu en la ilahe illallah ve eşhedu enne Muhammeden  abduhu ve Rasuluh dedi.  Allahuekber.

Allah azze ve celle Ebu Hureyre’nin annesinin kalbine İslam’ı, imanı yazmıştı. Ancak burada ince bir nokta vardır ki oda şudur kardeşler. Ebu Hureyre annesine İslam’ı anlata anlata kafasına öyle şeyler doldurmuş ki annesine temizleneceğini, gusül alacağını,yeni elbiseler giyeceğini ve ilk sözünün de kelime-i Tevhid olacağını öğretmiş Elhamdülillah.

Diyor ki: Rasulullah (S.A.V) ‘in yanına döndüğümde sevinçten ağlıyordum. Dedim ki Ey Allah’ın Rasulu müjde! Allah duanı kabul etti ve Ebu Hureyre’nin annesine hidayet verdi. Allah’a hamd ve sena etti. Sonra dedim ki Ey Allah’ın Rasulu ! Senden bir şey daha istiyorum Allah’a dua et de beni ve annemi mümin kullarına sevdirsin, onları da bize sevdirsin. Ve Peygamber (S.A.V) dua etti. Bir gün tabiinden biri anlatıyor diyor ki bir gün Ebu Hureyre’ye şahit oldum bir mescit de oturduğu sırada şöyle dua ediyordu. Allah’ım! Beni ve annemi sevenleri Bağışla. Tabiinden olan alim diyor ki ben bu duayı işitince artık sürekli şöyle dua etmeye başladım Ben Ebu Hureyre’yi ve annesini çok seviyorum. SubhanAllah. Bende kendi adıma ve sizin adınıza diyorum ki Biz Ebu Hureyre’yi ve annesini çok seviyoruz…

Ebu Hureyre diyor ki Peygamber (S.A.V) bana yöneldi ve dedi ki : Ey Ebu Hureyre ! Vera Sahibi ol ki insanların en Abidi olasın. Şu dünya hayatında Allah’ın sana verdiğine razı ol ki insanların en zengini olasın. Kendin ve ailen için istediğini Müslüman kardeşlerin için iste ki, kendin ve ailen için istemediğini Müslüman kardeşlerin için isteme ki olgun bir mümin olasın. Sana komşuluk yapana iyi davran ki güzel bir Müslüman olasın.Çok gülme zira çok gülmek kalbi öldürür…

Evet kardeşler şimdi her gün on iki bin tesbihte bulunan , en sevdiğim hastalık hummadır.Çünkü o tüm eklemlere ağrıdan hakkını verir, Allah azze ve celle de tüm eklemlere ecirden hakkını verir diyen Ebu Hureyre’nin son anlarına gidelim ve sözlerine kulak verelim..

Hasta yatağında yatarken artık ölümün kokusunu hissediyor ve ağlamaya başlıyor diyorlar ki neden ağlıyorsun Ey Ebu Hureyre! diyor ki: YOL UZAK, AZIK İSE AZ , GEÇİT DAR BU GEÇİDİN SONU YA CENNETTİR YA DA CEHENNEM…Rabbimizden dileğimiz bizlere onlar gibi bir şuur, sahiplenme ve bu davayı onlar gibi iliklerine kadar hissedebilecek bir kalp nasip etsin….SELAM VE DUA İLE

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN