DÜNYANIN BÜYÜCÜLÜĞÜ

Alemlerin Rabbi, Rahman ve Rahim, Din gününün sahibi olan Allah(C.C)’a, şanına yaraşır şekilde Hamd-u senalar olsun.

İmam-ı Enbiya, Risalet zincirinin mührü olan, rahmet ve savaş peygamberi Hz. Muhammed’e (sav) salat, tertemiz ailesine, güzide ashabına ve tüm hidayet yolcularına selam olsun.

Yeryüzünün halifesi olarak yaratılan insanın, imtihana gönderildiği şu zeminde, önünde açık 2 yol vardır ki, bunların biri şükür, diğeri ise, küfür yoludur. Allah(C.C), gerek kitap ve peygamber gibi nakli deliller, gerekse de kâinat ve istidat gibi akli deliller aracılığıyla, insana hangi yolda yürümesi gerektiğini göstermiştir. Fakat bilindiği üzere, bu iki yol arasında, tercih ve irade, insanın kendisine bırakılmıştır.  Bu hakikat yüce kitabımızda şöyle beyan edilir;

İnsan/3 “ Biz ona yolu gösterdik; (artık o,) ya şükredici olur ya da nankör. “

Lokman/12 “ Kim şükrederse, ancak kendisi için şükretmiş olur. Kim de nankörlük ederse, şüphesiz ki Allah, hiçbir şeye muhtaç değildir, daima övülmeye layıktır. “

Fakat, hal böyle olmasına rağmen, Allah(C.C), kullarının inkar, yani küfür yolunu tutmalarını da murad etmemiş;

Zümer / 7 “ Eğer inkâr ederseniz, şüphe yok ki Allah’ın size ihtiyacı yoktur. Bununla beraber kulları hesabına küfre razı olmaz. Eğer şükrederseniz sizin hesabınıza ona razı olur.  “

Ve rahmeti dolayısıyla, onları şükür yolundan savurup, küfür yollarına sevk edecek sebepleri de, beyan etmiştir. İnsanı, şükür yolunda alıkoyarak, küfür yolunu tutturan birçok sebep zikredebiliriz. Fakat biz bugün, başlıca sebeplerden biri olan “dünya” dan bazı misaller vereceğiz… Evet, ayetin tabiriyle, insanı aldatan ve adeta büyüleyen bir faktör “dünya”

Fatır / 5  “ Ey insanlar! Allah’ın vâdi gerçektir, sakın dünya hayatı sizi aldatmasın ve o aldatıcı (şeytan) da Allah hakkında sizi kandırmasın! “

İmam Gazali’nin de rivayet ettiği bir hadiste Resulullah sav şöyle buyuruyor “ Dünya, Hârut ve Mâruttan daha büyük büyücüdür. Ondan kaçınız.”

Dolayısıyla bizde dünyanın büyücülüğü hakkında bazı misaller nakledelim.

Dünyanın birinci büyücülüğü şöyledir: Kendini sana devamlı kalacak şekilde gösterir. Hâlbuki o, hareket eder ve devamlı senden kaçar. Fakat gayet yavaş hareket eder. Dünya, kendisine baktığın zaman hareketsiz görünen, fakat daima yürüyen bir gölgeye benzer. Bilirsin ki, ömrün devamlı gidiyor ve tedrici olarak her an biraz daha azalıyor, işte o dünyadır, senden kaçıyor, sana veda ediyor [senden ayrılıyor], sen ise bunu anlamıyorsun!

Büyülerinden biri de, kendini sana veriyor şeklinde göstermesi, seni kendine âşık etmesi, seninle kalacağını, bir başkasına varmayacağını imâ etmesidir. Hâlbuki sonra aniden sana düşman kesilir. Bu, erkekleri aldatıp, kendine âşık eyleyen, sonra evine götürüp öldüren, zehirleyen zalim bir dul kadına benzer.

Dünyanın büyülerinden biri de, dışını süsleyip, belâ ve mihnetleri örtmesi, dışına, yüzüne bakan cahilleri aldatmasıdır. Çirkin yüzünü örten, ipekli ve süslü elbiseler giyen ihtiyar bir kadına benzer. Uzaktan onu görenler ona âşık olurlar. Ama yüzünden örtüyü kaldırınca pişman olur, üzülürler. Onun rezilliğini görürler. Hadîs-i şerifte geldi ki: «Kıyamet günü dünyayı yeşil gözlü, dişleri dökülmüş ihtiyar, çirkin bir kadın şeklinde getirirler; İnsanlar ona bakınca: Allah korusun! Bu nedir? Böyle rezil, böyle çirkin derler. Onlara denir ki: Bu, uğruna birbirinizi kıskandığınız, birbirinize düşman kesildiğiniz, kan döktüğünüz, sıla-i rahmi terk ettiğiniz, ona aldandığınız dünyadır. Sonra onu Cehenneme atarlar. Der ki: Yarabbi, beni sevenler nerededir? Allahu Teâlâ onların da getirilip Cehenneme atılmasını emreder.»

Bir diğer misalde şudur. Dünyayı sevenler, dünya işleri ile meşgul olup âhireti unutanlar; gemide bulunup, bir adaya yanaşıp kazâ-yı hacet ve taharet için dışarıya çıkanlar gibidir. Kaptan, bağırır ve der ki; «Hiç kimse fazla kalmasın. Temizlikten başka bir şeyle meşgul olmasın. Gemi hemen kalkacak». Onlar adaya dağılırlar. Akıllı olanlar, çabucak temizlenip geri dönerler. Gemiyi boş bulup daha güzel ve uygun bir yer tutup oraya otururlar.

Diğer bir grup, adanın güzelliğine, acayipliğine şaşar, kalırlar. Onu seyre koyulurlar. Ondaki çiçeklere, tatlı tatlı öten bülbüllere, etraftaki süslü çakıl taşlarına bakar kalırlar. Geri dönünce, gemide rahat bir yer bulamazlar, dar ve karanlık yerde otururlar. Oranın sıkıntısını çekerler.

Diğer bir grup, yalnız bakmakla kalmayıp, o süslü güzel çakıl taşlarını, çiçekleri toplarlar, beraberinde götürürler; gemide yer bulamazlar, dar bir yere sıkışır, kalırlar ve çok defa o çakıl taşlarını omuzları üzerinde taşırlar. Bir iki gün geçince o güzel renkler solar, kararır, onlardan nahoş kokular gelmeye başlar. Atacak yer bulamazlar. Pişman olurlar, onların yükünü ve sıkıntısını omuzlarıyla çekerler.

Bir başka grup ise, adanın güzelliğine şaşar ve öyle kalırlar. Gemiden uzak kalıp gemiyi kaçırırlar. Kaptanın sesini duymazlar. Adada kalırlar. Böylece bazısı açlıktan ölür. Bazısını yırtıcı hayvanlar öldürür.

İşte birinci grup takva sahibi mü’minlere benzer, sondakiler de kâfirlere. Çünkü kendilerini, Allahü Teâlâ’yı ve âhireti unuttular. Bütün varlıklarını dünyaya verdiler. Aralarında bulunan iki grup, âsiler gibidir, imanın aslını korudular, fakat dünyadan el çekmediler. Bir kısmı fakirlikten pay aldı. Bir kısmı çok nimetler toplayıp, yükü ağır oldu.

Gayret ve mücadele bizden, başarı ve Tevfik ALLAH(C.C)’tandır.