Fazilet güzel ve iyi huy, kişiyi iyilik yapmaya yönelten duygu, erdem. Zıddı, rezilliktir. Dinimiz, Müslümanların her türlü görevlerini yerine getirerek olgun ve yüksek bir ahlaka sahip olmalarını, iyi huylarla ruhlarını güzelleştirmelerini istemiş, rezillikten, kötü huy ve alışkanlıklardan da uzaklaşmaları emredilmiştir.

Bilindiği gibi bedenimiz çeşitli hastalıklara yakalana bilmektedir ve bu hastalıklar uygun ilaçlarla tedai edilmektedir. İnsan ruhuda bazı hastalıklara yakalanabilir. Ruhi hastalıkların en tesirli ilacı doğru ve sağlam bilgilere sahip olmak, zihni, evham ve hurafelerden temizlemektir. Fakat bu yeterli değildir. İnsan ruhunun terbiye edilmesi, öldürücü manevi hastalıklardan koruyabilmesinin bir başka yolu, onun, güzel ahlak ve faziletlerle süslenmesidir. Olgun insan, imkanların el verdiği ölçüde faziletleri nefsinde toplayan insandır. Manevi ve ruhi hastalıklar demek olan rezillikleri ve kötülükleri alışkanlık haline getirenler, ebedi hayatı kaybederler, hüsrana ve zarara uğrarlar. Nitekim Cenab-ı Hak:

   “Nefsini tertemiz yapıp arıtan, şüphesiz saadete ermiş, onu kötülülere gömen ise elbette ziyana uğramıştır” diye buyurmaktadır. (Şems 9-10)

Bütün iş ve davranışlarımızda orta yolu tutmak fazilet sayılır. Fazilet dediğimiz güzel huylarda aşırılık (ifrat); bunlardan yoksunluk (tefrit) ise rezilet sayılmıştır.

Fazilet sahibi insanlar arasında daima anlaşma, ülfet ve ahenk görülür. Rezilet sahipleri arasında ise hep fitne fesat çıkar.

Bütün faziletler güzel iş ve davranışlardan ibarettir. Bu sebeple dinimizin getirmiş olduğu presiplerle, Müslümanları faziletli insanlar yapmaya çalışmış böylece onlardan insanlığa örnek ve önder bir topluluk vücuda getirmek istemiştir. Ki, Allah Resulü de ‘’Zikrin en faziletlisi: La ilahe illallah’ tır.’’ diyerek bu fazileti ortaya koymuştur. İslam nizamı, insanın hiçbir duygu ve eğilimini yok etmek istememekte; ancak hayatın bütünüyle ölçülü olmasını, ifrat ve tefritten kaçınılması gerektiğini bildirmektedir. Bu sebeple “itidal” (ölçü sahibi olmak) son derece önemli kabul edilmiştir.

 “İşte onlara sabretmelerinden ötürü mükafatları iki kat verilecektir. Bunlar kötülüğe iyilikle mukavele eder ve kendilerine verdiğimiz rızıklardan Allah yolunda harcarlar” (Kasas 54)

Dinimiz cömertliği büyük bir fazilet olarak görür. Fakat cömertliğin daha doğrusu başkalarına vermenin ve harcamanın fazilet olabilmesi için harcamalarda itidale uymak şarttır. Aksi taktirde fazilet olmaktan çıkar. Hatta sorumluluk gerektiren bir rezillik olur. Bunun için harcamalarda orta yol tutulur. Yani ne aşırı bir şekilde, yerli yersiz harcama yapılır buda israftır nede aşırı mal sevgisi ile onu harcamaktan çekinilir. Bu da cimriliktir. Aksine bu iki durumdan da kaçınarak malın İslam’ın emrettiği şekilde harcanmasına “cömertlik” denmiş ve bu harcamada itidal olduğu için fazilet sayılmıştır.

Tevazuda bir fazilettir. Tevazu alçak gönüllü olmak demektir. Tevazuda aşırıya gitmek insanın zillete, aşağılığa sürükler. Tevazudan uzaklaşmak ise insanı kibirli olmaya benliğimizin bu kötü huy tarafından sarılmasına sebep olur. Şu hâlde Müslüman kişi davranışlarından itidal, orta yol, fazilet ve güzel huyla iyiliğe sarılan ve kötülükten uzaklaşan olmalıdır ki alçaklıktan kurtulsun. Bizler bu yolu tercih etmeliyiz ki fazilet sahibi ve Allah cc. razı olduğu birer kul olabilelim.

Selam ve dua ile…

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post İYİLİK YAPMAYA YÖNELTEN DUYGU; FAZİLET appeared first on Ebrar Medya.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Allah (C.C)’ya hamd, Rasulune (sav) salat, aline, ashabına ve bütün Mü’minlerede selam olsun.

Geçmiş yazımızda can vermenin zorluğunu anlatmaya ve anlamaya çalışmıştık; bu konunun üzerinden devam edeceğiz inşallah. Ölüm bir son olduğu gibi ebedi ve sonsuz bir hayatında başlangıcıdır. Hiçbir canlı bu hakikati inkâr edemez bundan da kurtulan olmamıştır.

Ölüm meleği olan Azrail’i eceli gelen herkes muhakkak görecektir. Azrail’in görülmesi kişiye şiddetli korku saçar. Bu korku insana öyle bir azap ve ızdırab verir ki, yeryüzünün en kuvvetli kişisi olan biri dahi buna dayanamaz. Böyle bir kimse, Azrail’i, kafir ve facir olan birinin ruhunu kabzederken görmüş olsa, ona tahammül edemez; onu görmeye gücü yetmez.

Azrail’in görülmesi kişiye şiddetli korku saçar. Bu korku insana öyle bir azap ve ızdırab verir ki,

Rivayet edildiğine göre, Hz. İbrahim (a.s) bir gün Azrail’ e ‘’ Günahkâr insanın canını alırken büründüğün kılığı bana gösterebilir misin? ‘’ diye sorar. Azrail (a.s) ona; ‘’ Bunu görmeye dayanamazsın’’ diye cevap verir. Hz. İbrahim; ‘’Dayanırım, sen göster’’ diye ısrar edince Azrail ona; ’Başını çevir’’ der. Bir müddet arkasını döndükten sonra tekrar yüzünü dönünce Hz. İbrahim, kapkara yüzlü, saçları diken diken ,  kötü kokulu, siyahlara bürünmüş, ağzından ve burun deliklerinden ateş ve duman çıkan bir adam ile karşılaşarak yere baygın düşer. Ayılınca Azrail ilk kılığına dönmüştür. Hz. İbrahim ona der ki; ‘’ Ey ölüm meleği, günahkâr insan ölüm anında senin bu kılığın ile yüz yüze gelmekten başka bir felaket ile karşılaşmasaydı, bu ona yeterdi’’ der. Bu kafir ve facir olan kimselerin halidir. Bunların son nefeslerinde karşılaşacakları durumu Cenab-ı Hak şu ayette buyuruyor: Koştuğu yalanı Allah’a isnad eden veya kendisine bir şey vahyolunmamışken bana vahyolunuyor, diyenden ve Allah’ın indirdiği ayetler gibi ben de indireceğim, demekte olan kimseden daha zalim kim olabilir? Ölüm sarhoşluğu ve şiddetleri içinde, meleklerin de ellerini uzatarak kendilerine(zalimlere): Haydi canlarınızı kurtarın. Allah’a karşı hak olmayanı söylemiş olduğunuz ve Allah’ın ayetlerinden büyüklenerek uzaklaşmış bulunduğunuz içindir ki, bugün hakaret azabı ile cezalandırılacaksınız,’’ dediklerinde sen o zalimleri bir görsen! (En’am 93)

Kafir ve günahkar olan kötü kimselerin ölüm anında ne kadar çok acı ve ızdırab çekerlerse, mümin olan iyi kimseler de o kadar acı ve ızdıraptan uzak kalarak ruhlarını teslim ederler. Yine müminlere nasıl gözüktüğünü Hz. İbrahim (a.s) kıssasından öğreniyoruz: ‘’Hz. İbrahim (a.s), Azrail (a.s)a bana müminlerin ruhlarını alırken büründüğün halini gösterir misin? ‘’ diye rica eder. Ölüm meleği ; ‘’Peki, o zaman arkanı dön ‘’ der. Hz. İbrahim de arkasını döner. Bir müddet sonra yüzünü dönünce bir genç ile karşılaşır. Hz. İbrahim hadiseyi naklederken yüz yüze geldiği delikanlının suretinin güzelliğini, elbisesinin alımlılığını ve güzel kokusunu zikretmiştir. Gördükleri karşısında ölüm meleğine; ‘’ Mümin ölüm anında sadece senin yüzünle karşılaşsa bu mükafat olarak ona yeterdi’’ der.

Müminlerin kalpleri son nefesteki kötü akıbetten korktuklarından dolayı paramparça olur. Bizler ‘’ Ey Allah’ın sevgili kulları’’ diye nida edilerek, kalplerindeki korkulardan arınmış, iman ile yüzü parlayan, ebedi saadete kavuşmayı uman iyi kimselerden olmayı alemlerin Rabbi olan Allah(C.C)’tan diler yardımını umarız.

Selam ve dua ile

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post ÖLÜM ACISININ ŞİDDETİ-2 appeared first on Ebrar Medya.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Allah (C.C)’ya hamd, Rasulune (sav) salat, aline, ashabına ve bütün Mü’minlerede selam olsun.

Affetmek, Allah (cc)ın sıfatlarından biridir. Allah’u Teâlâ kendisine ortak koşma (şirk) suçu dışında kalan diğer suç ve günahları hesap gününde dilediğini affedecektir. Buda Cenab-ı Hakkın kullarına olan merhametini ve büyüklüğünü göstermektedir. Günahlarından tevbe eden kulları affetmesi ise daha büyük bir ihtimaldir.

“Ey iman edenler, içten gelerek yapılan bir tevbe ile Allah’a tevbe ediniz. Umulur ki, Rabbiniz günah ve kötülüklerinizi örter…” (Tahrim 66/8)

Allah (cc) bu ayet ile tevbeden sonra affetme ihtimalini göstermiştir. Tevbe ile birlikte günahkâr bir kulun yapması gereken bir husus Rabb’inden af dilemesidir.

Afv İslam’ı ıstılahta suç, kusur, kabahat, hata ve günahı bağışlamak yapılan suçtan dolayı cezalandırmamak, suç işleyeni kınamamak anlamlarında kullanılır.

Rabbimiz kul olarak yarattığı insanın günah işleyeceğini hata ve isyan edeceğini hatta inkârcı olup küfre düşeceğini biliyordu. Buna rağmen ona günah işlemeye ya da ona ibadet etme özelliğini verdi.

Yani insanın iradesini kendi eline vermiştir. Ancak onu başıboş da bırakmamıştır. Bütün insanlara ‘tağuta kulluk yapmayın, Allah’a ibadet edin’ diye davet yapması için elçiler (Peygamberler) göndermiştir.

Bu elçilerin davetine uymayıp, Allah’ın gönderdiği ayetlere sırtını dönenler azgınlık sapıklık ve isyan içinde kalırlar. Peygamberlere iman edip Müslüman olanlarda zaman zaman hata ve günah işleyebilirler işte kim bu şekilde hataya düştükten sonra hatasından vazgeçer ve Allah’ a tevbe ederse Allah (cc) mutlaka o kulunu affedecektir. Bir kimse kızdığı zaman affa sarılsın çünkü affetmek suretiyle yapacağın hata, ceza vermek suretiyle yapacağın hatadan daha iyidir. Afv yetkisi Rabbimizin elindedir. Dilediğini bağışlar dilediğini cezalandırır. Eğer rabbimiz bütün isyanlara ve günahlara ceza verseydi, hiç affetmeseydi şüphesiz yeryüzünde kimse kalmazdı. Allah Resulü bir hadisi şerifinde bu konuyla ilgili,’’ Allah rızası için affedeni, Allah cc. yükseltir.’’ diye bulunmuştur.  (Müslim)

    “Sen affı tercih et, mağrufu (iyiliği) emret ve cahillerden yüz çevir.’’ (Araf 199)

Peygamberimiz tebliğinde son derece başarılı idi. Çünkü o büyük, ahlak sahibiydi. Anlattığı şeyleri yaşıyordu ve insanlara en güzel örnek oydu. İntikamcı değildi. Affedici ve bağışlayıcıydı. Bu özellik Allah’ın kullarına bir rahmetidir. Allah (cc) bu rahmetinden kullarına da vermiştir. Hz. Muhammed (sav) ise rahmet peygamberiydi. Affın ve bağışlamanın en güzel uygulayıcısı olması gerekirdi. Onun yumuşak huyluluğu, tatlı sözü merhametli bir kalbe sahip oluşu, hata yapanları affetmesi ceza vermekten kaçınması, kendisine büyük kötülük yapanları bağışlaması, insanları etkiliyordu. Onun insan eğitiminde ki en güzel metotlarından biri, af ve bağışlamadır. Zira Hz. Peygamber (sav) Mekke ‘de kendisine eziyet edenleri, Bedir, Uhud ve Hendek gazvelerinde kendisine karşı savaşıp İslamı yok etmek isteyenleri bile sonradan İslam’a girince affetmiştir. Zulmedeni affetmek merhametin, kendisine iyilik etmeyene hediye vermek ihsanın, kötülük edene ihsanda bulunmak da insanlığın en büyük derecesidir. En büyük dereceye varmak isteyen müminler şöyle dua ederler: ‘’…Rabbimiz, unuttuklarımızdan ya da yanıldıklarımızdan dolayı bizi sorumlu tutma. Rabbimiz, bizden öncekilere yüklediğin gibi bize de ağır yük yükleme. Rabbimiz, kendisine güç yetiremeyeceğimiz şeyi bize taşıtma. Bizi affet, bizi bağışla. Sen bizim Mevla’mızsın. Kafirler topluluğuna karşı bize yardım et.’’ (Bakara 286)  Amin

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post DÜNYA VE AHİRET EHLİNİN EN ÜSTÜN AHLAKI “AVF” appeared first on Ebrar Medya.

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd görüleni ve görülmeyeni emsalsiz bir şekilde yaratan bizleri doğru yola ileten rahman rahim din günün sahibi olan Allah Azze ve Celle’ye mahsustur. Salat ve selam alemlere rahmet olarak gönderilen örneğimiz ve önderimiz yaşayan Kuran kendisine tabi olunmadıkça kurtuluşun mümkün olmayacağı Hz. Muhammed’e aline ashabına ve onu takip eden tüm müminlerin üzerine olsun…

(Ey Resulüm)  De ki: ‘’Haberiniz olsun ki, önünden kaçıp durduğunuz ölüm, günün birinde mutlaka size gelip kavuşacaktır. Sonra gizli ve açık bütün şeyleri bilen Allah’ a döndürüleceksiniz de O size neler yaptığınızı bir bir haber verecektir.’’ (Cuma süresi 8. ayet)

Şu geçici olan imtihan yurdunda bir kulun önünde ölümden başka dünyalık, ne üzüntü, azap, nede korku bulunmasa dahi sadece ölüm anında ki şiddet onun gecesini gündüzüne katıp düşünmeye ve ölüm için hazırlanmaya, vereceği hesabın üzerinde sık sık düşünmeye itmesi için  yeterli olurdu.   Lokman Hekimin oğluna;  “Oğlum ölüm öyle bir hükümdür ki sana mutlaka gelecek. Ancak sen onun ne zaman geleceğini bilmiyorsun. O halde o gelip seni yakalamadan sen ona hazırlan.” diye nasihat etmiştir.

Hayret edilecek durum şudur ki, bir insan kendisinin birisi tarafından biraz sonra dövüleceğini bilse, yiyeceği dayağın düşüncesi içinde hiçbir şeyden zevk almaz olur… Ölüm meleğinin her an kendisine ölüm pençelerini saplamak üzere olduğunu bildiği halde, bundan dolayı herhangi bir korku ve üzüntüye düşmez. Bu gaflet içindeki şuursuzluğun tek nedeni, kuşkusuz cehalet ve aldanmadır.

Muhakkak ki ölüm acısının ne denli şiddetli olduğunu ancak onu tadan bilir. Ondan başka kimse bilemez. Ölüm acısını tatmayan kimseler, onu başka acılarla kıyaslayarak yahut başkasının ölüm anında çektiklerini görerek bunu idrak etmeye çalışır. Ka’b (r.a.) dedi ki; ‘’Çok dikenleri olan dallı budaklı bir ağacı, bir adamın boğazından soksalar, onun dal ve budakları damarlara takıldıktan sonra onu tekrar çıkarsalar, bu çıkarma anında o ağaç nasıl tuttuğu damarları koparır da tutmadıklarını bırakır ya, işte ölüm de tıpkı bunun gibidir.’’ Can çıkması ayrıca okunduğumuz gibi sadece bedeni değil doğrudan doğruya ruhu ilgilendiren bir acıdır. Ve bu acı, ruhun bütün parçalarına sirayet eder. Ruh, bedenin her tarafını kaplamıştır. Bu yüzden bedenin herhangi bir kısmında meydana gelen acı ile bedenin tümünü kapsayan acı bir değildir. Can çıkmasının acısına gelince, bu doğrudan ruhun kendisine sirayet ettiği için acısı hiçbir şeye benzemez. Bütün sinirlerden damardan adale, mafsal ve her kılın ucundan çıkarılan ruhun duyduğu acı kılıç yarasından testere ile biçilmekten makaslarla doğranmaktan daha da ağırdır. Ölüm anında, kulun bu acı karşısında feryadı figan etmesinin nedeni, ölüm acısının onun her tarafını kaplamış olup kendisinde imdat isteyecek derman bırakmamasındandır. Ölüm anında dehşetten dolayı aklı karışır, dili tutulur, azaları dermandan düşer bu yüzden inlemeyi, yardım dilemeyi çok istediği halde bunu yapması imkansızdır. Eğer biraz dermanı varsa oda canı çıkarken göğüs ve boğazında hırıltıya benzer sesler çıkarır. Rengi asıl yaratıldığı toprağın rengine dönüşür. Göz kapakları açık olduğu halde tavana dikilir. Dudaklar sarkar dil içeri çekilir acı içine ve dışına yayılır. Her tarafı mosmor kesilir. Bir damar çekildiğinde bedenin alacağı hali düşünebiliyor musunuz? Peki ya bütün damarlardan çekilen ruhun halinin nice olacağını bir düşünün! Her halde bir damarı çekildiğinde vücudun alacağı hal ve duyacağı acı ruhun çekeceği acı karşısında hiç kalır. Yavaş yavaş bütün azalar ölmeye başlar önce ayaklar, sonra diz ve baldırlar. Böylece can boğaza gelinceye kadar acılar üstüne acılar eklenir. Her azanın her parçanın ölüşünde elem üzerine elem, acı üstüne acı vardır.

Can vermenin diğer bir zorluğu da Azrail’i görmek ve onun korkusuna maruz kalmaktır. Azrail’in isyankar bir kulun canını aldığı andaki şeklini en kuvvetli insanların tahammül etmeleri bile imkansızken bizim o kullardan olma ihtimali kalplere korku salmalı ve tedbire sebep olmalıdır…

Konumuza burada virgül koyuyor, bir daha ki ay devam edeceğiz inşaAllah

Selam ve dua ile

The post ÖLÜM ACISININ ŞİDDETİ appeared first on Ebrar Medya.

Hamd görüleni ve görülmeyeni emsalsiz bir şekilde yaratan bizleri doğru yola ileten rahman rahim din günün sahibi olan Allah Azze ve Celle’ye mahsustur. Salat ve selam alemlere rahmet olarak gönderilen örneğimiz ve önderimiz yaşayan Kuran kendisine tabi olunmadıkça kurtuluşun mümkün olmayacağı Hz. Muhammed’e aline ashabına ve onu takip eden tüm müminlerin üzerine olsun…

Gazap ruhi bir durumdur. Bir insan bu durumu hayatının ilk döneminden itibaren hisseder. Bu ruhi durum ömrünün bütün safhalarından ölünceye kadar ondan ayrılmaz. Gazabı tarif edecek olursak; nefsin hoşuna gitmeyen bir şey karşısında intikam arzusuyla heyecanlanması; infiale kapılmak, öfke, hışım, hiddet, düşmanlık ve saldırganlık halidir. Hz. İsa (a.s.)’a “Alemde en zorlu ve şiddetli olan şey nedir?” diye sorulduğunda o şöyle buyurmuştur: “Her şeyden şiddetli olan Allah(C.C)’ın gazabıdır. Ondan cehennemler bile bizim gibi titrer” demiştir. “Bundan kurtuluş yolu nedir?” diyene de: “Kendi gazabını terk” demiştir.

Allahu Teala’nın buyurduğu gibi öfkesini yutkunmayan insanların nasıl kötülükler işledikleri, bir hiç yüzünden nasıl birçok cinayet işlendiği ve kötülükten sonra öfkesi geçenlerin nasıl pişman oldukları her zaman görülmektedir. “Öfkeyle kalkan zararla oturur denilir. Ki Allah Resulü de Gazap ateştendir, şeytanda ateşten yaratılmıştır. Ateş ancak su ile söndürülür. Biriniz kızdığı zaman abdest alsın, buyurmuştur. (Ebu Davud 4). İslam’da nefis için kızmak yoktur; ki önderimiz buna en güzel örnektir. O   kendi nefsi için hiçbir yaratılmışa kızmamıştır. Hz. Ömer’in halifeliği döneminde bir sarhoşa rastlayıp hat uygulatması üzerine sarhoş ona sövmüş, Hz. Ömer onu bırakarak şöyle demiştir: “Beni gazaplandırdı. Ceza verirsem nefsime yardım etmiş olurum. Ben bir kimseyi nefsim için azarlayıp dövmeyi sevmem” demiştir. Ayetlerde de her şeye rağmen gazaplanarak yapılan bir günah sonunda müminin hatasından dönmesi, tövbe etmesi emredilmekte; Allah(C.C)’ın tövbe edenleri affedeceği bildirilmektedir.

“İyilikle kötülük eşit olmaz. Sen en güzel olan bir tarzda kötülüğü uzaklaştır; O zaman, görürsün ki seninle onun arasında düşmanlık bulunan kimse, sanki sıcak bir dostun oluvermiştir’’. (Fussilet suresi 34)

İslam ahlakı, kötülüğe iyilikle muamele etmeyi, bunu ancak sabredenlere mahsus bir meziyet olduğunu bildirmektedir. Kötülük tabiatı icabı zayıf ve çökmeye mahkumdur. Çünkü insan, fıtratı gereği kötülüğü sevmez ve ondan nefret eder. Ama tercih edilen kötülük ve aşırı gazap aklın öyle bir afetidir ki, en latif varlığı bile mecnun haline getirip hiddetli, hunhar bir hayvana dönüştürebilir. Hiddet; akıl ve idrakın yerine heyecan, dürüstlüğün bitişi, gözlerin görmemesi, kulakların duymaması demektir ve böyle birini ne din, ne kanun, nede nasihatçilerin sözleri engelleyemez. Hiddetle başlayan, cinnet geçirerek kötülük yapar sonra pişman olur. Çoğunlukla hiddetlenmenin zararı sahibine aittir. En kötü gazap hali tez geçip geç gidendir. Bu, kişiyi intikamcı yapar ve helakına sebep olur. Oysa alemlere rahmet olarak gönderilen Resulullah efendimiz bizi bu helaktan kurtaracak formül hakkında şöyle buyurur;’’ Biriniz gazaba geldiğinizde abdest alsın. Ayakta ise otursun, gazabı yine gitmezse uzansın.’’  (Ahmed b. Hanbel 5/373)

Yine bir kutsi hadiste Allah(C.C) “Rahmetim gazabımı geçmiştir.” diye buyurmuştur (Buhari 55) Rabbim bizleri rahmetiyle muamele ettiği kulların arasına katsın inşaAllah…

Velhamdulillahirabbilalemin

The post KÖTÜLÜĞE SEVK EDEN DUYGU; GAZAP appeared first on Ebrar Medya.

Hamd görüleni ve görülmeyeni emsalsiz bir şekilde yaratan bizleri doğru yola ileten rahman rahim din günün sahibi olan Allah Azze ve Celle’ye mahsustur. Salat ve selam alemlere rahmet olarak gönderilen örneğimiz ve önderimiz yaşayan Kuran kendisine tabi olunmadıkça kurtuluşun mümkün olmayacağı Hz. Muhammed’e aline ashabına ve onu takip eden tüm müminlerin üzerine olsun…

Abdullah b. Mes’ud bu ayetle ilgili ; Allah(C.C)tan hakkıyla korkmanın, hiç isyan etmeden ona itaat etmekle, hiç unutmadan onu anmakla ve hiç nankörlük yapmadan yaşamak ve ölmekle mümkün olduğunu bizlere bildirmiştir. Peki özgür iradeye sahip olan insanoğlu gerçekten yaratıcısından korkuyor, O’na olan sevgisinde samimiyet gösterip; ona itaat edebiliyor mu?

Aslında kul, Allah(C.C)’a itaat ettiğinde, sevgi ile korkuyu bir arada yaşayacaktır. Müslüman bir kulun, Allah(C.C)’a itaat kastıyla yaptığı bütün davranışları ibadet kapsamında olduğuna göre; Müslüman, yirmi dört saat ve bütün ömrü boyunca bu hal üzerine bulunacaktır. Müminin hayatında, Allah(C.C)’a karşı ne korkusuz bir sevginin ve ne de sevgisiz bir korkunun yeri yoktur. İbadetlerin, maya tutması, Rab katında makbul olması için ihlas ve takva ile mayalanması gerekiyor. Takvada, korkuya dayalı günahlardan sakınma söz konusuysa; ihlasta da, bu korkuya bağlı olarak samimi bir sevgiye dayalı, Allah(C.C)’a yöneliş söz konusudur. Allah(C.C)’ın emri gereği günahlardan kaçan kişi, yine Allah(C.C)’ın emri gereği Allah’a sığınarak helallere yönelecektir. Aslında bunlar, sevgi ve korkunun iç içe olması gibi birbirini tamamlayan iki mefhumdur. Sırattan da, keskin bu hayat yolu üzerinde yürürken, cenneti sağ yanımızda, cehennemi de sol yanımızda görür gibi yürümeliyiz. Bu bilinçle yaşayan kimse; Allah(C.C)’tan gafil bulunmaz; herkesten ve her şeyden çok Allah(C.C)’tan korkar. Ve herkesten her şeyden, daha çok Allah’ı sever. Sevdiği kadar da korkar Yaratanından. Dünyada bize zarar vereceğinden korktuğumuz her şeyden kaçar uzak durmak için elimizden geleni yaparız ama Allah(C.C)’tan korkan kimse O’na yaklaşır ve O’nun buyruğunu, her emrin ve hükmün üstünde tutar. Şuurlu Müslüman da, zaten Allah ve Resulünün verdiği bir hükme itiraz etme hakkının olmadığına boyun eğendir. Ben Allah’ı her şeyden çok seviyorum ve en çok Allah’tan korkuyorum deyip de; dünyalık basit menfaatler için namazı terk eden, oruç tutmayan, cihattan kaçan, Allah’ı gücendirme pahasına da olsa batılın safında yer alan Müslümanın(!), sözlerindeki samimiyetsizliği Rabbimiz bilmiyor mu sanıyoruz?

Allah’ın Resulü(sav) bu konuyla ilgili şöyle buyuruyor: ’’Sizden  her biriniz, arzu ve isteklerini benim getirdiğim hükümlere uydurmadıkça; iman etmiş olamaz.’’

Allah(C.C)’a ve Peygambere canımız feda olsun deyip gözyaşı döken insan; Allah(C.C)’ın ve peygamberin razı olmadığı işler yapmaya ve razı olacağı işlerden uzak durmaya devam ettikçe, ne kadar Müslümanım dese de Müslümanca bir hayat yaşıyor olmayacak ve zifiri karanlıklardan kurtulamayacaktır.

Rabbim nefislerimizin kötü arzu ve isteklerinden bizleri arındırsın ve kendisine hakkıyla itaat eden kul olabilmeyi  nasip etsin.  Amin

Selam ve Dua İle

The post ALLAH(C.C) KORKUSU TÜM BENLİĞİNLE O(C.C)’NA TESLİMİYETİ GEREKTİRİR appeared first on Ebrar Medya.

İslâm toplumu bir bütündür. İslâm’da her ferdin haysiyet ve şerefinin dokunulmazlığı vardır.  Ferdin manevî hayatının temelini oluşturan ırz, şeref, haysiyet, namus duyguları lekelenemez. İnsan haysiyetini lekeleyecek olan kötü hareketlerin başında alay etmek gelir. Alay; Bir şeyle veya bir kişiyle eğlenmek, insanları hafife almak, tahkîr etmek, başkasının kusur ve noksanlarını söz, işaret veya yazı ile teşhîr etmek, toplumda küçük düşürme hareketleri olarak açıklanabilir. Alay etme duygusu insanlarda, kendini büyük görmeyle başlar; daha sonra karşısındaki insanı hiçe sayıp, ona tepeden bakmaya kadar gider. Neticede bu duygu insanları alaya aldırır, şeytanı Rabb ^l ine isyan ettiren böbürlenerek Hakkı kabûl etmemek ve insanları hor görmek şeklinde tezahür eden kibir ve gurur hastalığını ortaya çıkarır.

İslâm ise, insan hak ve hürriyetini, insan haysiyet ve şerefini koruma esası üzerinde durur; bu sebeple, Müslümanların duygu ve düşüncelerini Kur’an-ı Kerîm vasıtasıyla garanti altına alır: “Ey iman edenler! Bir topluluk diğer bir topluluğu alaya almasın; olur ki, alay edilenler kendilerinden daha hayırlı bulunurlar. Kadınlar da kadınları alaya almasınlar; belki onlar kendilerinden daha hayırlıdırlar. Hem birbirinizi ayıplamayın ve kötü lâkablarla atışmayın. İmandan sonra fâsıklıkla adlanmak ne kötü isimdir!. Kim de tövbe etmezse, işte onlar zalimlerin ta kendileridir. ” (Hucurât, 11) İslâm, kardeşlik bağlarını korumak için alay etmeyi kesinlikle yasaklamıştır. Allah ^l a ve ahiret gününe inanan bir müminin, insanları alaya alması, eğlence ve nükte konusu yapması caiz değildir. Her ne şekilde olursa olsun, başkalarıyla eğlenmek, onu kötü ve sevmeyeceği lâkablarla çağırmak ahlâk bakımından da çok kötü bir şeydir. Çünkü bu hareket, insanın kolayca unutamayacağı ızdırap veren bir yaradır. Hz.Aişe (r.anha) diyor ki: ‘’Bir defasında Peygamber  Efendimiz’e hitaben , Ey Allah’ın Rasulü! Safiye’nin kısa boylu oluşu sana yeter, diyerek Safiye’yi küçümsemiştim. Bunun üzerine Rasullullah(sav): Ey Aişe! öyle bir söz söyledin ki eğer o söz denize karışsa idi, onun suyunu bozardı.” buyurdu. (Ebu Davud,Edep,35-4875)Kuran-ı Kerim’de Allah cc. “Vay haline! Diliyle çekiştirip, yüzünden de alay eden kimsenin.” (Hümeze, 1) diyerek bu ahvali kınadığını bizlere bildirmiştir. İslâm ^l a göre, yaratılan her insanın Allah katında bir değeri vardır. İnsanı ahsen-i takvim üzere yaratan Allah, onu en güzel hasletlerle bezemiş ve yeryüzünde halife kılmıştır. (Bakara,30). Böyle bir varlığın dış görünüşü ile ilgili alaya almak; insanı yaratan Rabb ^l i ile karşı karşıya getirebilir. Oysa ki insanın alay konusu olmasına eşsiz yaratıcısı olan Allah razı olmaz.

Alay eden kimsenin gururlanıp kibirlenmesi yanında, alay etme hareketiyle mümin kardeşini incitmesi ve rahatsız etmesi de söz konusudur. Kibirlenmek haram olduğu gibi mümine eziyet de haramdır. Her iki kötülüğün netîcesi olarak İslâm toplumunda kardeşlik bağlarını gevşemesi söz konusu olmaktadır. Zîrâ alay ile beraber fertler arasına düşmanlık ve nefret duygusu girer. Böylece de bir bina hâlinde tarif edilen İslâm toplumu dağılmış, parçalanmış olur.

Oysa ki toplum hayatındaki ilişkiler samimiyet üzerine kurulur. Bu samimiyetin derecesini ölçen alet de kalptir. Hz. Peygamber: (s.a.s.) “Allah sizin şeklinize ve mallarınıza bakmaz. Fakat kalplerinize ve amellerinize bakar.” (Müslim, Birr, 32) buyurmuştur. İnsanlar, daima dış görünüşe vakıftırlar, iç alem bilinmez. Allah katında tartılacak olan dış görünüş değil, kalplerin takvâsıdır. İnsanın ilmi ise bunu bilmeye ve anlamaya yeterli değildir. Bu sebeple bir kimse önüne geleni horlayamaz, nazargâh-ı ilâhî olan kalbi alaya alarak kıramaz. Selam ve dua ile

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN

The post VAY HALİNE O ALAY EDENLERİN appeared first on Ebrar Medya.

Hamd görüleni ve görülmeyeni emsalsiz bir şekilde yaratan bizleri doğru yola ileten rahman rahim din günün sahibi olan Allah Azze ve Celle’ye mahsustur. Salat ve selam alemlere rahmet olarak gönderilen örneğimiz ve önderimiz yaşayan Kuran kendisine tabi olunmadıkça kurtuluşun mümkün olmayacağı Hz. Muhammed(s.a.v)’e aline ashabına ve onu takip eden tüm müminlerin üzerine olsun…

Acaba namazı günde beş ayrı vakitte kılmanın; bir başka ifade ile, günlük hayatın akışını beş defa durdurarak Allah(C.C)’ın huzuruna çıkmanın hikmeti nedir? Allahu Teala kullarının gündelik işlerini beş defa bir kenara bırakıp namaz atmosferine girmesini neden istemektedir? Hiç düşündük mü?

Resulullah -salat ve selam üzerine olsun- şu hadisi şeriflerinde, sorularımıza cevap teşkil edecek müthiş bir temsili anlatım yapıyor:

     Ey insanlar! Siz alevlenip yanıyorsunuz; fakat, kalkıp sabah namazını kıldığınız zaman, o namaz ateşinizi söndürüyor. Sonra tekrar alevlenmeye başlıyorsunuz. Öğle namazını kıldığınız zaman, o    namaz  ateşinizi söndürüyor. Sonra yine alevlenip yanmaya başlıyorsunuz. İkindi namazını kıldığınız zaman, o namaz ateşinizi söndürüyor. Sonra yine alevlenip yanmaya başlıyorsunuz. Akşam namazını kıldığınız zaman ateşiniz sönüyor. Namazdan ayrıldığınız zaman tekrar alevlenip yanmaya başlıyorsunuz. Yatsı namazını kıldığınız zaman ateşiniz tamamen sönüyor. Sonra yatıp uyuyorsunuz. Uyanıncaya kadar size bir şey yazılmıyor.

Allah(C.C)’ın her namaz vakti çağrıda bulunan bir meleği vardır. O melek şöyle der: ‘-Ey Âdemoğlu, kalk!    Yaktığın ateşi söndür!’

Bu ateş: dünyevi nimetlere olan sevgi ve bağlılıkların, şeytani arzu ve isteklerin, gönlünüzü doldurmaya başlayan gurur ve kibir gibi duyguların, nefsani ihtiras ve tutkuların tutuşturduğu yakıcı ve kavurucu bir ateştir… Kalbi, gönlü ve beyni yalayan kızgın bir alevdir…

Gerçekten, bu beş vaktin her biri arasında geçen zaman içinde, zavallı ve zayıf bir yaratık olan insan, bu yalazlı ateşin yalayıcı sıcağını damarında hisseder. Öylesine cazip, öylesine süslü püslü ve büyüleyicidir ki, dünyanın nimetleri; insanoğlunu bütün hücreleriyle tutuşturuveren ateş olur ve onu adeta sarhoş eder.

“Kadınlara, oğullara, kantar kantar yığılmış altın ve gümüşe, salma güzel atlara (bineklere), hayvanlara ve ekinlere duyulan aşırı tutku, insanlar için süslendirilip çekici kılınmıştır.” (Ali İmran 14) 

“İnsanoğlu, mala mülke ve dünyevi zevklere karşı büyük bit zaaf içerisindedir. Doğrusu o, malı çok sever.” (Adiyat 8)

Bu sevgi ve tutkular insana Rabb’ini, cenneti, cehennemi, ölümü ve ahireti unutturur. Hanzale’nin   -Allah ondan razı olsun- yakındığı ve ıstırabını çektiği durum çoğu zaman vaki olur:

Ey Allah’ın Resulü! Biz senin yanında bulunuyoruz; sen bize cehennem ve cennetten söz ediyorsun, o kadar ki, onları görür gibi oluruz; fakat senin yanından çıkınca, zevcelerimiz, çoluk çocuğumuz, malımız mülkümüz bizi meşgul ediyor da çoğunu unutuyoruz.

Oysa kul bu nimetlerin gelip geçici olduğunu sürekli hatırlamalı ve nimetlerin sahibine, ezeli ve ebedi olan Allah’a Hamd ve şükürde bulunmalıdır.

“Bunlar, dünya hayatının metaıdır.”( Ali İmran 14)

” Dünya hayatı, bir aldanma metaından başka bir şey değildir.”(Ali İmran 185)

“Asıl varılacak yer ; Allah’ın yanındadır.”(Ali İmran 15)

Ebedi nimetlerin Allah katından olduğu, insanın bu dünyaya yalnızca Allaha kulluk etmek ve O’nun nimetlerini yerli yerinde kullanarak şükretmek, Rabbini tesbih etmek için geldiğini unutan kul, sık sık hatırlatılmaya ve uyarılmaya ne kadarda muhtaçtır. Günde en az beş kez ruhi bir inkılapla asli görevini idrak edip kendine gelmezse, bu unutkan varlığın hali nice olur? Şafakla beraber alevlenip tutuşan ateş, namazdan başka neyle ve nasıl söndürülebilir? Mümin dünya nimetlerinin bu büyüleyici atmosferinden kurtulup tevhidi duygu ve düşüncelere dalmak ve rabbini anmak için namazdan başka hangi vasıtaya başvuracaktır?

Bunları düşünerek kendimizi sorguya çekmek için gecikmemeli ve Rasul-i Ekrem’in (salat ve selam üzerine olsun) ettiği şu duayı dilimizden düşürmemeliyiz: ‘’Ey kalpleri evirip çeviren Allah’ım; benim kalbimi, senin dinin üzerine sabit kıl!’’  Amin

VELHAMDULİİLAHİRABBİLALEMİN

The post GEL GÜNDE BEŞ DEFA YANAN O ATEŞİNİ NAMAZ İLE SÖNDÜR appeared first on Ebrar Medya.

Hamd görüleni ve görülmeyeni emsalsiz bir şekilde yaratan bizleri doğru yola ileten rahman rahim din günün sahibi olan Allah Azze ve Celle’ye mahsustur. Salat ve selam alemlere rahmet olarak gönderilen örneğimiz ve önderimiz yaşayan kuran kendisine tabi olunmadıkça kurtuluşun mümkün olmayacağı Hz. Muhammed(sav)’e aline ashabına ve onu takip eden tüm müminlerin üzerine olsun.

“Muhakkak kul ehemmiyet verecek Allah’ın rızasına uygun bir söz konuşur. Allah o sözü sebebiyle onu çeşitli derecelere yükseltir. Yine kul ehemmiyet vermeyerek Allah’ın gazabına sebep olacak bir söz konuşur. O sözü sebebiyle cehenneme kayar” (Buhari)

İnsan Allah(C.C)’ın yoluna bağlanıp kendi nefsinde kulluğun manasını gerçekleştirdiği zaman Allah Azze ve Celle ondan razı olur. Onu sevip razı olunca daima onu hayır işlemeye muvaffak kılar. Kendinden çıkan her söz ve fiilde adımlarını sağlam ve düzgün atmasını sağlar. Hatta, sonucu düşünülmeden bir şey yapar da Allah(C.C), yaptığı şey sebebiyle derecesini kat kat yüceltir. Ancak Rabbinin yoluna girmemek için direnir, Ona kul olmaktan yüz çevirirse Allah ona buğzeder ve gazaplanır. Allah (cc.) ona buğzedip gazaplandığı vakit onu her yerde yalnız bırakır, her zorlukta onu terkeder. Nitekim o bazen sonucunu düşünmeden bir iş yapar ve Allah (C.C) korusun yaptığı iş sebebiyle cehennemin çukurlarına yuvarlanır. Görüldüğü üzere Allah (C.C)’ın razı olduğu kulunun ufak tefek bazı kusurlarını, kastı olmadan yaptığı hata ve işlediği günahları o dereceye kadar affetmektedir ki bazen onunla derecelerini yükseltmektedir. Gazabına uğramış kuluna da yaptığı her hareketten dolayı onu cezalandırmaktadır ki ufak tefek basit kusurları sebebiyle bile cehenneme atmaktadır. Allah (C.C) bazı ayetlerinde bizlere susmanın ve dili kötü şeyler konuşmaktan korunmanın faziletini şu şekilde bildirmiştir;

Allah (C.C) buyuruyor: “O insan her ne söz atarsa muhakkak yanında hazır bir gözcü vardır.” (Kef,18)

Bu ayette İnsanın her sözü kaydedilip yazıldığı ve kıyamet gününde her kelamından hesap vereceği için ahirete inananların, hesabı kolay olan hayır konuşmaları tavsiye edilmektedir. Yani kişi konuşmak isteyince önce bir düşünmeli, söyleyeceği zarar getirmeyecekse konuşmalı, zarar getirecekse susmalıdır. Dilin tehlikelerinden, vereceği zararlardan kurtulmanın yolu sükuttur. Allah’ın Resulu çok az konuşur, konuşulanları dinler, ashabına da boş ve faydasız sözlerden kaçınmalarını tavsiye buyurdu. Ebu Hureyre’den rivayetle Allah(C.C) Resulu(sav) şöyle bildirmiştir; ‘’Kim Allah’a ve ahiret gününe inanıyorsa ya hayır konuşsun ya sussun.’’ Diğer bir hadisinde ise;

“Ya Resulallah! Benim hakkımda en çok korktuğunuz şey nedir?” diye soran bir zata mübarek dilini tutarak “işte budur” buyurmuşlardır. (Tirmizi)

Yine bir ayeti kerimede Yüce Rabbimiz şöyle buyurmaktadır:

‘’Onlar boş söz işittikleri zaman, ondan yüz çevirirler ve ‘’ Bizim işlerimiz bize, sizin işleriniz size. Size selam olsun, biz kendini bilmezleri arkadaş edinmek istemeyiz derler.’’(Kasas 55)

Seyyid Kutub(Rha) bu ayet-i kerimenin tefsirinde; “Mü’min kalpler boş şeylerle ilgilenmezler. Saçma şeyleri dinlemezler. Böyle çirkin şeylere ilgi duymazlar. Çünkü iman sahibi kalpler İslam’ın yükümlülükleriyle uğraşır, Onu yüceltmek ve aydınlığa çıkarmak için mücadele ederler’ demiştir.

Bu önemli konuda Müslüman bir bireyin üzerine düşenler maddeler halinde şunlardır:

-Bin düşünüp bir söylemek: Çünkü konuşulan söz çoğu zaman Allah(C.C)’ın razı olmayacağı bir söz olabilir. Bu sebeple sahibi cehennemin doğu ile batı arasındaki mesafeden daha derinine yuvarlanabilir.

-Hayır sözden başkasından dili tutmak ve korumak.

-Cennete girmeye ve oradaki ebedi nimetleri elde etmeye sebep olacağını bilinmesi.

-Bazen düşünmeden gelişi güzel söylenen bir tek sözün yıllar ve asırlar boyu cehennemde kalmasına sebep olmasından başka kendi ve toplumu için birçok kötü sonuçlar doğuracağını düşünmesi.

-İhtiyaç ve maslahat olmadan fazla konuşmanın kalbi katılaştıracağı ve Allah(C.C)’tan en uzak kimselerin katı kalpliler olduğunu düşünmek.

-Dilin organların doğrulmasında veya eğrilmesinde direksiyon gibi olduğu o doğrulursa organların doğrulacağı eğrilirse onların da eğrileceğinin bilinmesi. Bunula ilgili Allah(C.C) Resulu (sav) hadisi şerifinde şöyle buyurmaktadır; ‘’ İnsanoğlu sabahleyin kalktığı zaman bütün organları dile şöyle derler: Bizim hakkımızda Allah(C.C)’tan sakın çünkü biz sana bağlıyız: Eğer sen doğru olursan bizde dosdoğru oluruz, sen yamulursan bizde yamuluruz.’’

VELHAMDÜLİLLAHİRABBİLALEMİN…

The post DİLİ KORUMAK appeared first on Ebrar Medya.

İncir ve zeytine, Sina dağına. Ve güven veren bu şehre (Mekke’ye) and olsun ki, Biz İnsanı en güzel biçimde yarattık. Sonra onu, aşağıların aşağısına indirdik. Ancak iman edip salih ameller işleyenler başka. Onlar için devamlı bir mükafat vardır. (Ey insan!) Böyle iken hangi şey sana hesap ve cezayı yalanlatıyor? Allah hükmedenlerin en iyi hükmedeni değil midir? (Tin Suresi 1-8 ayetleri)

Yüce Allah(C.C.)’ın insanoğlunu yaratırken daha başta onu en güzel biçimde yaratmaya önem vermesinin sırrı bu ayetlerden ortaya çıkmaktadır. Hiç kuşkusuz yüce Allah her şeyi güzel yaratmıştır. Burada ve Kur’an’ın başka yerlerinde en güzel yapıda, en güzel biçimde ve en güzel şekilde yaratılmanın insana özgü kılınması bu yaratığa daha fazla önem verildiğini göstermek içindir.

Bu yaratığın zayıf olmasına, fıtratın gösterdiği doğru yoldan sapmasına ve bozgunculuk çıkarmasına rağmen yüce Allah(Celle Celaluhu)’ın yine de onun durumuna önem vermesi, bu yaratığın Allah(Celle Celaluhu) katında ayrı bir yeri ve bu varlık aleminin düzeninde ayrı bir ağırlığı olduğuna işaret eder. Yüce Allah(Celle Celaluhu)’ın insana verdiği bu ayrı önem onun yaratılmasında, kendisini böylesine üstün bir biçimde ister son derece karmaşık ve hassas vücut yapısı bakımından olsun isterse eşsiz aklı yapısı bakımından olsun isterse akıllara durgunluk veren ruhsal yapısı bakımından olsun, insanı kurup düzenlemesinde ortaya çıkmaktadır.

Burada insanın ruhsal özelliklerine ağırlık verilmektedir. İnsan fıtratın doğru yolundan ayrılınca ve fıtrata paralel olan iman yolundan sapınca aşağıların aşağısına baş aşağı düşen, bu “ruhsal özellikleridir”. Çünkü gayet açıkça bellidir ki insanın bedensel yapısı aşağıların aşağısına düşmez.

İnsan yapısındaki üstünlük işte bu ruhsal özelliklerden ortaya çıkmaktadır. İnsan meleklerin ulaştıkları yerlerin çok daha yükseğine erişebilecek yetenekte yaratılmıştır. Nitekim Miraç olayı bunun delilidir. Orada Cebrail bir noktaya gelince durmuş, (bir insan olan Abdullah oğlu Muhammed) daha yüce makama yükselmiştir. Öte yandan insan oğlu doğru yoldan çıkınca hiçbir yaratığın inemeyeceği çukurlara yuvarlanmaya da yatkındır. “Sonra onu aşağıların en aşağısı kıldık.” Çünkü bu durumda hayvanlar insandan daha üstündürler ve izledikleri yol daha doğrudur. Çünkü hayvanlar fıtratlarının doğrultusunda hareket ederler, Rablerini “tesbih etme” içgüdüsünden ayrılmamışlardır, yeryüzünde görevlerini doğru yol üzere yaparlar. Oysa en güzel bir biçimde yaratılan insanoğludur. Ama Rabbini inkâr etmektedir, heveslerine uyarak hayvanların bil düşemeyeceği alçaklığa düşmektedir, yuvarlanmaktadır. “Biz insanı en güzel şekilde yarattık”. Biz insan oğlunu fıtrat ve yetenek açısından en güzel bir biçimde yarattık… Sonra, insan oğlu bu fıtratı ile, yüce Allah’ın kendisine gösterdiği, açıkladığı ve iki yoldan birisini seçsin diye özgür bıraktığı çizgiden sapınca bizde “onu aşağıların en aşağısı kıldık”.

“Yalnız inanan iyi işler yapanlar hariç “.

Çünkü fıtratın doğrultusunda kalanlar, fıtratı imanla ve iyi işler yapmakla zirveye çıkarıp mükemmel hale getirenler ve bu fıtratla kendisi için planlanan zirveye yükselenler ve sonunda mükemmellik yurdunda mükemmel bir hayata bu fıtrata ulaşanlar işte onlardır. “Onlar için kesintisiz bir mükafat vardır”. Sürekli ve arkası hiç kesilmeyen mükafat fıtratları ile doğru ile doğru yoldan ayrılıp aşağıların en aşağısına düşüpte onunla dibe yuvarlananlar ve sonunda da en dipte duranlar orada cehennemdedirler. Orada insanlıklarını ayaklar altına almıştır. Kendileri ise cehennemin dibinde çırpınıp durmaktadırlar.

Bu ve O başlangıç noktanın doğal iki sonucudurlar… Ya sağlam fıtrat yolunu tutmak ve bu fıtratı iman ile iki olgunluğa erdirmek ve iyi amel ile yüceltmek ki bu yol sonunda nimet yurdu ölümsüz hayatın zirvesine ulaştırır. Ya da sağlam ve doğru fıtrattan sapmak, baş aşağı düşmek ve ilahi soluktan ayrılmaktır… Ki bu yolda sonunda cehennemin dibine ulaşır.

Böylece insan hayatında imanın değeri ortaya çıkmaktadır. İman öyle bir zirve ki, doğru ve sağlam fıtrat orada olgunluğunun son noktasına ulaşmaktadır. İman, fıtratla yaratıcısı arasında uzatılmış bir iptir. İman, sonsuzluğa ermişlerin ve şerefli insanların hayatlarına yükselen yokuşta fıtrata adımlarını atacağı yerleri gösteren bir ışıktır. Bu ip koptuğunda, bu ışık söndüğünde kesin sonuç aşağıların aşağısına inen bayırda yüz üstü yuvarlanmak ve insan denen varlıkta çamur özelliği harekete geçtiği zaman ahirette cehenneme atılarak tüm insanlığın çiğnenmesi sonucudur. İnsan birde ne görsün taşlarla birlikte yakıtı oluvermiştir. Bu ayetlerin sonunda sana hesaba çekilmeyi ve cezayı yalan saydıran nedir? İnsan hayatında imanın değerini kavradıktan sonra, inanmayanların ve bu nur ile doğru yolu bulamayanların ve yüce Allah(Celle Celaluhu)’ın kopmaz ipine sarılmayanların acı akıbetleridir. “Allah hükmedenlerin en güzel hükmedeni  değil midir?” Allah adil davrananların en adili değil midir? İnananlara ve inanmayanlara verdiği hükümde yüce Allah(Celle Celaluhu)’ın hikmeti son derecesine ulaşmış değimidir? Allah(Celle Celaluhu)’ın hükmünde adalet apaçıktır. Ebu Hüreyre’den nakledilen merfu bir hadiste şunlar yer almaktadır: “Biriniz Tin suresini okuduğu zaman sonundaki (Allah hükmedenlerin en güzel hükmedeni değil midir?) ayetine gelince “Evet bende buna şahitlerdenim” desin.”

VELHAMDÜLİLLAHİRABBİLALEMİN…

The post EN ÜSTÜN BİÇİMDE YARATILAN İNSAN appeared first on Ebrar Medya.