DÜNYA VE AHİRET EHLİNİN EN ÜSTÜN AHLAKI “AVF”

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Allah (C.C)’ya hamd, Rasulune (sav) salat, aline, ashabına ve bütün Mü’minlerede selam olsun.

Affetmek, Allah (cc)ın sıfatlarından biridir. Allah’u Teâlâ kendisine ortak koşma (şirk) suçu dışında kalan diğer suç ve günahları hesap gününde dilediğini affedecektir. Buda Cenab-ı Hakkın kullarına olan merhametini ve büyüklüğünü göstermektedir. Günahlarından tevbe eden kulları affetmesi ise daha büyük bir ihtimaldir.

“Ey iman edenler, içten gelerek yapılan bir tevbe ile Allah’a tevbe ediniz. Umulur ki, Rabbiniz günah ve kötülüklerinizi örter…” (Tahrim 66/8)

Allah (cc) bu ayet ile tevbeden sonra affetme ihtimalini göstermiştir. Tevbe ile birlikte günahkâr bir kulun yapması gereken bir husus Rabb’inden af dilemesidir.

Afv İslam’ı ıstılahta suç, kusur, kabahat, hata ve günahı bağışlamak yapılan suçtan dolayı cezalandırmamak, suç işleyeni kınamamak anlamlarında kullanılır.

Rabbimiz kul olarak yarattığı insanın günah işleyeceğini hata ve isyan edeceğini hatta inkârcı olup küfre düşeceğini biliyordu. Buna rağmen ona günah işlemeye ya da ona ibadet etme özelliğini verdi.

Yani insanın iradesini kendi eline vermiştir. Ancak onu başıboş da bırakmamıştır. Bütün insanlara ‘tağuta kulluk yapmayın, Allah’a ibadet edin’ diye davet yapması için elçiler (Peygamberler) göndermiştir.

Bu elçilerin davetine uymayıp, Allah’ın gönderdiği ayetlere sırtını dönenler azgınlık sapıklık ve isyan içinde kalırlar. Peygamberlere iman edip Müslüman olanlarda zaman zaman hata ve günah işleyebilirler işte kim bu şekilde hataya düştükten sonra hatasından vazgeçer ve Allah’ a tevbe ederse Allah (cc) mutlaka o kulunu affedecektir. Bir kimse kızdığı zaman affa sarılsın çünkü affetmek suretiyle yapacağın hata, ceza vermek suretiyle yapacağın hatadan daha iyidir. Afv yetkisi Rabbimizin elindedir. Dilediğini bağışlar dilediğini cezalandırır. Eğer rabbimiz bütün isyanlara ve günahlara ceza verseydi, hiç affetmeseydi şüphesiz yeryüzünde kimse kalmazdı. Allah Resulü bir hadisi şerifinde bu konuyla ilgili,’’ Allah rızası için affedeni, Allah cc. yükseltir.’’ diye bulunmuştur.  (Müslim)

    “Sen affı tercih et, mağrufu (iyiliği) emret ve cahillerden yüz çevir.’’ (Araf 199)

Peygamberimiz tebliğinde son derece başarılı idi. Çünkü o büyük, ahlak sahibiydi. Anlattığı şeyleri yaşıyordu ve insanlara en güzel örnek oydu. İntikamcı değildi. Affedici ve bağışlayıcıydı. Bu özellik Allah’ın kullarına bir rahmetidir. Allah (cc) bu rahmetinden kullarına da vermiştir. Hz. Muhammed (sav) ise rahmet peygamberiydi. Affın ve bağışlamanın en güzel uygulayıcısı olması gerekirdi. Onun yumuşak huyluluğu, tatlı sözü merhametli bir kalbe sahip oluşu, hata yapanları affetmesi ceza vermekten kaçınması, kendisine büyük kötülük yapanları bağışlaması, insanları etkiliyordu. Onun insan eğitiminde ki en güzel metotlarından biri, af ve bağışlamadır. Zira Hz. Peygamber (sav) Mekke ‘de kendisine eziyet edenleri, Bedir, Uhud ve Hendek gazvelerinde kendisine karşı savaşıp İslamı yok etmek isteyenleri bile sonradan İslam’a girince affetmiştir. Zulmedeni affetmek merhametin, kendisine iyilik etmeyene hediye vermek ihsanın, kötülük edene ihsanda bulunmak da insanlığın en büyük derecesidir. En büyük dereceye varmak isteyen müminler şöyle dua ederler: ‘’…Rabbimiz, unuttuklarımızdan ya da yanıldıklarımızdan dolayı bizi sorumlu tutma. Rabbimiz, bizden öncekilere yüklediğin gibi bize de ağır yük yükleme. Rabbimiz, kendisine güç yetiremeyeceğimiz şeyi bize taşıtma. Bizi affet, bizi bağışla. Sen bizim Mevla’mızsın. Kafirler topluluğuna karşı bize yardım et.’’ (Bakara 286)  Amin

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN