YAHUDİ VE HRİSTİYANLARA BENZEMEK

Hamd; yaratan, rızıklandıran, hidayet veren, bağışlayan ve kusurları örten, karşılıksız nimetlendiren, hesapsız rızık veren, yarattıklarının sayısını ve adedini bilen, itaat ve sevapları bir bir sayan, tuzağı sağlam olan, tekrar diriltip huzura getirecek olan, yegane ilah ve rabb Allah(Celle Celaluhu)’a mahsustur.

Salat ve selam; yaratılmışların ekmeli, eşsiz önder, en büyük eğitici, en büyük komutan, en büyük başkan ve en büyük imam olan güzel örnekleri üzerinde barındıran Allah Rasulu (sav)’nun üzerine ve tertemiz ehl-i beytine, sahabesine ve tüm müminlerin üzerine olsun.

Ebu Hureyre (r.a.) den rivayet edildiğine göre; Resulullah (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurdu, demiştir:

(And olsun ki) siz, kendinizden önceki (millet)lerin yoluna kulacı kulacına, arşını arşınına ve karışı karışına muhakkak tıpatıp uyacaksınız. Hatta onlar (daracık) bir keler deliğine girseler siz de muhakkak o deliğe gireceksiniz.

Sahabiler, Ya Resulallah! (O milletler) yahudiler ve hristiyanlar (mı)? diye sordular. Resul-i Ekrem (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) : Bunlar olmayınca başka kimler olur? buyurdu.”[1]

Bu hadis Müslümanların yahudilere ve hristiyanlara uymaya özen göstereceklerini, bu iki milletin ahlak ve yaşantılarına adeta imrenircesine eğileceklerini ve bir takım bid’at ve nefsi arzulara esir gibi bağlanacaklarını haber veriyor. Bu da mucize olarak gerçekleşmiştir. Bugün İslam toplumunda tamamen İslam dinine ve Asr-i Saadetin güzel yaşantısına ters düşen kötülüklere, bid’atlere, sefahet ve ahlaki çöküntüye doğru hızla gittiği veya sürüklendiği büyük üzüntü ile müşahede edilmektedir.[2]

O halde İslam ümmetine öncelikle bu benzerlikleri tespit etmek ve daha sonra onlardan uzaklaşmak düşer. Zira bu uyarı ciddi oranda dikkate alınmalıdır. Zira Yahudilerin ve Hristiyanların başlarına gelenler bir müslümanı korkutacak ve derinden sarsacak cinstendir. Müslümanların, yahudiler ve Hristiyanlarla ortak noktası bir kitaplarının ve peygamberlerinin olmasıdır. Yani önceleri onlar da bizim gibi bir kitap ve peygamber ile imtihan edildiler. İbret olması bakımından büyük bir ders ve kolaylıktır. Gerçi onlar için hala imkan vardır. Dilerlerse bu acı durumdan kurtulabilirler. Ancak bizim ele alacağımız bu problem onların problemi değil bizim problemimiz. Yani onlara benzeme, onlara uyma, onların peşinden gitme problemi.

Öncelikle yahudilere ve hristiyanlara benzeme sebebi sadece onların şuan güç sahibi olmalarından değil aynı zamanda yukarıda söylediğimiz ortak noktadan dolayıdır. Bir kitap ve peygamber ile imtihan edilip gereğince davranmayan her ümmet aynı duruma düşecektir. İşte yahudi, Hristiyan ve İslam aleminde bozulmaya dair ortak noktaların bulunma sebebi budur. Şimdi biz Rasulullah (sav)’ın haber verdiği bu benzeşmeleri maddeler halinde ele almaya çalışalım;

1- FIRKALAŞMA

Fırkalaşma ayrı bir grup oluşturmak demektir. Birbirinden bağımsız usul ve itikad konularında farklı görüşlere sahip olmaktır. Birbirlerini tekzip eden, batıl olmak ile itham eden, hatta savaşların dahi meydana gelmesine sebebiyet veren ayrılıktır. Yahudiler ve Hristiyanlarda bu durum meydana gelmiştir. (Detaylı bilgi için kitaplara başvurunuz.) Rasulullah (sav)’ın de ifadesiyle İslam Ümmeti bu konuda yahudi ve hristiyanları düştüğü duruma düşmüştür. Nitekim;

“Yahudiler yetmiş bir fırkaya ayrıldı. (Bunlardan) bin cennette ve yetmişi ateştedir. Hristiyanlar da yetmiş iki fırkaya ayrıldı. (Onlardan da) yetmiş bir fırka ateşte ve biri cennettedir. Muhammed’in canı (kudret) elinde bulunan (Allah) a yemin ederim ki benim ümmetim muhakkak yetmiş§ üç fırkaya ayrılacaktır. Bir fırka cennette ve yetmiş§ iki fırka ateştedir.

Ya Resulallah! Cennette olan fırka kimlerdir? diye soruldu. O: (Sahabilerin yolunda olan) cemaat, diye cevap verdi.”[3]

“Kendilerine apaçık belgeler geldikten sonra, parçalanıp ayrılan ve anlaşmazlığa düşenler gibi olmayın. İşte onlar için büyük azab vardır.

“O gün kimi yüzler ağarır, kimi yüzler de kararır. Yüzleri kararanlara `Siz iman ettikten sonra tekrar kâfir mi oldunuz? O halde kâfir olmanızın karşılığı olarak da bu azabı tadınız’ denir.”

“Yüzleri ağaranlara gelince onlar Allah’ın rahmeti içindedirler ve orada sürekli kalacaklardır.” (Al-i İmran/105-107)

“Bu, Allah’ın Rasûlü’nün getirdiği apaçık delillere ve hidayet’e kavuşan, fakat daha sonra hidayet’in ana prensiplerinden ayrılıp, çok küçük ve önemsiz meselelere dayanarak kendilerini farklı farklı gruplara ayıran, anlamsız ve faydasız tartışmalarla uğraşan toplulukları kasteder. Onlar, bu anlamsız tartışmalara o denli kendilerini kaptırmışlardır ki, Allah’ın onlara emanet ettiği asıl görevi unutmuşlar ve hatta insanoğlunun başarı ve kurtuluşunun dayanağını teşkil eden ana prensiplere bile ilgi duymaz olmuşlardı.”[4]

İslam ümmetinin üzerinde olan kara buluttur; fırkalaşma. O sakındırılan fitnedir. Sahabeyi ağlatan, korkutan, tir tir titreten… Kafirler karşısında güçsüz, zayıf bırakan bu fitnedir. Kötü gidişatı durdurmaya engel olan, birlik ve beraberliğe engel olan budur. Halbuki bundan şiddetle sakındırılmıştık;

“Allah’ın ipine hepiniz sımsıkı sarılın. Dağılıp ayrılmayın. Ve Allah’ın sizin üzenizdeki nimetini hatırlayın. Hani siz düşmanlar idiniz. O, kalplerinizin arasını uzlaştırıp-ısındırdı ve siz O’nun nimetiyle kardeşler olarak sabahladınız. Yine siz, tam ateş çukurunun kıyısındayken, oradan sizi kurtardı. Umulur ki hidayete erersiniz diye, Allah, size ayetlerini böyle açıklar.” (Al-i İmran/103)

“Allah’ın ipi” O’nun tarafından belirlenen hayat tarzıdır. O bir “ip”tir, çünkü müminlerin Allah’la ilişkilerini sağlam tutar ve aynı zamanda onları birbirlerine bağlayıp, bir toplum halinde birleştirir.
“Allah’ın ipine hepiniz sımsıkı yapışın” ifadesi, müslümanların Allah’ın yoluna en büyük önemi vermeleri, dini, tüm ilgilerinin merkezi yapmaları ve onu yaymak için güçlerinin sonuna kadar çabalayıp, ona hizmette işbirliği yapmaları gerektiği anlamına gelir. Bu ipi gevşettikleri ve onun ana prensiplerinden uzaklaştıkları anda bölücülükten şikâyet etmeye başlayacaklar ve daha önceki peygamberlerin kavimleri gibi bölümlere ve alt-bölümlere ayrılacaklardır. Bunun bir sonucu olarak, geçmiş peygamberlerin ümmetleri bu dünyada da, ahiret’te de rezil olmuşlardır.”[5]

Ama önemsedikleri, kendi görüşleri, kendi menfaatleriyse ilgileri de dünya nimetleri olursa bir araya gelemezler. Merkeze kendilerini alır da kibirlenip hakka boyun eğmezler, susmaları gereken yerde susmazlar, bir inanç etrafında toplanmazlarsa apaçık bir hedef haline gelirler.

Hz. Sevbân (r.a.) anlatıyor: Rasûlullah (s.a.v.) buyurdular ki:

“Size çullanmak üzere, yabancı kavimlerin, tıpkı sofraya çağrışan yiyiciler gibi birbirlerini çağıracakları zaman yakındır. “Orada bulunanlardan biri: “O gün sayıca azlığımızdan mı?” diye sordu. “Hayır!” buyurdular. “Bilakis o gün siz çoksunuz. Lakin sizler bir selin getirip yığdığı çerçöpler gibi hiçbir ağırlığı olmayan çerçöpler durumunda olacaksınız. Allah, düşmanlarınızın kalbinden size karşı korku duygusunu çıkaracak ve sizin kalplerinize zaafı(vehn) atacak!”

“Zaaf(Vehn) da nedir ey Allah’ın Rasûlü?” denildi.

“Dünya sevgisi ve ölüm korkusu!” buyurdular.[6]

Ağacından kopup selin önüne düşmüş dal parçaları gibi. Özünden kopmuş, uzaklaşmış. Onu ağaca bağlayan kuvvet zayıflamış. Tıpkı bu ümmet gibi. Kendilerini Kur’an’a ve Sünnet’e bağlayan bağdan uzaklaşılmış, o bağ zayıflatılmış. Şüphesiz ki o bağ imandır. Teslimiyettir. İslam toplumudur. İcma ve kıyas da bizi Kur’an ve Sünnet’e bağlayan önemli bağdırlar. Bunlar üzerinden ciddi saldırılar oldu İslam alemine. Kısaca İslam ağacına bağlayan vasıtalar zayıflayınca kopuş gerçekleşmiştir. Kur’an ve Sünneti adeta ameliyat masasına yatırır gibi üzerinde farklı fikirler, farklı anlayışlar, İslam dinin ruhuna aykırı ictihadlar, inançlar çıkarmışlar. İşte bu fırkalaşmaya, ayrışmaya hatta savaşmaya götürmüştür. Günümüzde de sahip oldukları görüşler artık kalplerde iyice kökleşmiş olduğundan kendi görüşünün dışındakileri düşman görmeye neden oluyor. Kullanılan kelimeler ve savrulan tehtidler daha da açıyor aradaki mesafeyi. Yani toplanmaya doğru gitmesi gereken süreç tersine işliyor daha da fırkalaşma oluyor. Hatta fırkalaşanlar arasında bile fırkalaşma peyda oluyor. Çünkü sel; çer çöpü uzaklara götürüyor. Onları bir daha bir araya gelmemek üzere savuruyor ileriye doğru. Öyle sert akıyor ki bu sel, çer çöpü öyle dövüyor ki onlar da parçalanmaya ve yok olmaya yüz tutuyor. Elbet bu selin önünde savrulurken dengede durmayı başaran ve selin önündeki çer çöpü toplayıp bir set haline getirenler olacaktır. Ölüm pahasına, işkence pahasına, acılar ve ıstıraplarla yüz yüze gelme pahasına…

SELAM VE DUA İLE…

TEVFİK ALLAH (CC)’TANDIR…

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN…

[1] İbn-i Mace – Kitabu’l Fiten Bab: 17 H.No:3994

[2] İlgili hadisin şerhi

[3] İbn-i Mace – Kitabu’l Fiten Bab: 17 H.No:3992

[4] Tefhimu’l Kur’an – Mevdudi/İlgili ayetin tefsiri

[5] Tefhimu’l Kur’an – Mevdudi/İlgili ayetin tefsiri

[6] Ebû Dâvûd, Melâhim 5