UMAME BİNTİ EBU’L AS(R.Anha)

Rasulullah (sav)’in Torunu

Peygamber Efendimiz (sav)’in kızı Hz. Zeynep teyzesinin oğlu Ebul As ile evliydi. Onların evliliğinin ilk meyvesi oğulları Ali dünyaya geldi. Kureyşlilerde adet olduğu için Ali sütanneye verildi.

O sıralar Mekke Müslümanlar için o sıralarda tecrit kampına dönüşmüştü. Müminler ve Haşimoğulları Şib’i Ebu Talip mahallesinde boykot altındaydılar. Boykot çokça acılar getirdi. Efendimizi sürekli himaye eden amcası Ebu Talip vefat etti. Ardından anneniz Hz. Hatice’de vefat etti. Öyle ki bu yıla hüzün yılı denildi.

Üst üste acıları yaşadığı sırada kızı Hz. Zeynep Umame’yi dünyaya getirdi. Ümame’nin dünyaya gelmesiyle acılar yumağından bir sevinç parıltısı oldu. Efendimizin ilk torunuydu. Efendimiz(sav) onu sevdi, sevgi ve mahabbetle kucağına aldıp dualarda bulundu.

Ümame’nin hayatı garipliklerle başladı. Dedesi Peygamber (sav) annesi mü’mine ama babası müşrikti. Babası Ebu As, ondan ve babasından sevgiyi esirgemiyordu. Lakin imanada gelmiyordu. Ümame henüz bir yaşındayken Müslümanlar için Medine’ye hicret başlamıştı. Peygamber (sav) Medine’ye varıp oraya yerleşmişti. Aylar sonra Efendimiz(sav) Zeyd Bin Harise’yi  Mekke’ye gönderdi. Bütün ailesini ve kızlarını Medine’ye getirmesini ona emretti.

Ebul As, Zeyd Bin Harise’nin geliş amacını öğrenince eşi Hz. Zeynebi ve kızı Ümame’yi eve hapsedip kapıları kilitledi. Onların hicret etmesini engelledi.

Müminlerden ve babasından ayrı kalan Hz. Zeynep gözyaşı döktü, ağladı. Ümame’de annesine eşlik etti. Ümame için çile ve ızdırap daha küçük yaşında başlıyordu. Mekke’de kalan, yüzünde her daim keder çizgileri olan annesine sarıldı.

Büyüdükçe daha garip şeylerle karşılaştı. Bu kez ailesini etkileyen bir depreme şahit oluyordu. Bedir Günü babası Ebul As silahını kuşanıp dedesiyle savaşmaya gitmişti. Zıtlıklar dünyasını yaşıyordu. Yanında kalan annesi bu duruma ağlıyordu. Savaş sonunda babasının esir edildiğini duydu. Bunun  iyi mi kötü mü olduğunu annesiinin yüzüne bakıp anlamaya çalışıyordu. O gülse gülüyor, o üzülse üzülüyordu.

Annesi, nenesi Hz. Hatice’den yadigar kalan gerdanlığı, babasının fidyesi olarak gönderdi. Ama Peygamber Efendimiz(sav) fidyeleri geri verip Ebul As’ı serbest bıraktı. Zeynep ve Ümame’nin Mediye yollasını Ebul As istedi.

Ebul As evine geldi. Tam babasına kavuşmuşken bu kez kendilerinin ayrılacağını duydu. Yine özlem yine hasret derdi olacaktı.

Ebul As yolculuğa hazırlanmalarını söyledi. Kendi elleriyle onları götürmeye dayanamayan Ebul As, kardeşi Kinane’yi görevlendirdi.

Ümame deveye binmiş annesinin kucağındaydı. Onlara Kinane eşlik ediyordu. Mekke’den çımışlardı ki müşrikler onların peşine düştü.  Müşriklerden Hebbar b. Esved ile Nafi b. Abdulkays gelip onlara yetişmişlerdi. Ümame korktu ve annesine sarıldı. Üstelik annesi hamileydi.

Gaddarca yaklaşan Hebbar b. Esved mızrağıyla deveyi dürttü. Onlar devenin üstüne kurulan hevdecin içindeydi. Ürken deve üstündeki hevdeci bir kayalığa attı. Ümame bir tarafa annesi bir tarafa düştü. Ümame acı içinde ağlarken yerinden kalkamayan annesinin yanına gitti. Hamile olan annesi karnındaki kardeşini düşürmüş kanlar içindeydi. Dehşet içerisinde işlenen cinayete tanıklık ediyordu. Öyle ki bu tanıklık ettiği cinayet hiçbir zaman gözlerinin önünden gitmeyecekti. Kocaman adamlar ona ve annesine silahlarla saldırmıştı. Annesinin çokça kan kaybetmesi nedeniyle hicret yolculukları bitti ve Mekke’ye döndüler.

Ümame sıkıntı, hüzün, baskı, saldırı, herşeyi yaşayan annesin dizi dibinde onun gözyaşları arasında büyüyordu.

Rasulullah onların başına geleni duyunca çakça üzüldü, kızdı. Aradan biraz zaman geçtikten sonra Efendimmiz(sav) Zeyd Bin Harise’yi gönderdi. Zeyd Bin Harise gizlice haber yollayıp Mekke’den alıp getirdi. Medine’de Ümame için babasını üzlemek dışında bir derece çile ve ızdırap bitmişti. Babasının boşluğunu dedesi dolduruyordu. Dedesi onu yanında gezdiriyor şevkat ve merhametle sarıyordu.

Efendimiz birgün ikindi namazı için mescide vardı. Yanında Ümame vardı. Onu omzuna almış öyle gelmişti. Allah Rasulü (sav) namaza başladığında Ümame yanındaydı. Namaz sırasıda çokça sevdiği dedesine doğru gitti. Allah Rasulü (sav) de onu omuzuna alıp öyle namazı kıldı. Rukuya secdeye varacağı zaman onu yere bırakıyordu. Namazı bitene kadar her rekatta böyle yaptı.

Onun gönlünü hoşnut tutan Efedndimiz (sav) hediyelerin en güzelini Ümame’ye verdi.

Birgün Allah Rasulu(sav) altın kaplama bir gerdanlık hediye edildi. Rasulullah eşlerine :

-Bunu nasıl buldunuz dedi.

-Ya Rasulullah! Bundan daha güzelini, daha çok hoşlandığımız bir gerdanlık görmedik. Dediler.

-Vallahi onu Ehli Beytimden  en çok sevdiğim  birinin boynuna  takacağım. Bana kızım Ümame’yi çağırın buyurdu.

Ümame’yi getirdiler. Efendimiz (sav) gerdanlığı boynuna taktı. Ümame de çok sevindi.

Efendimizin gözetiminde yetişen Ümame, yedi yaşına bastığında hayatının en güzel anını yaşadı. Babası geliip Müslüman oldu. Artık mutlu huzurlu saadetli bir ailesi olmuştu. Kardeşi Ali ile birlikte çektiği baba hasreti sona ermişti.

Küçücük yaşta dedesinin ve teyzelerinin yanında kalan Ümame çok iyi bir ahlakla yetişmişti. Nebevi terbiyeden geçmişti. Dokuz yaşındayken kardeşi Ali’yi kaybetti. Evlerine hüzün çöktü. Oyun arkadaşı olan neşesini paylaştığı kardeşini kaybetme eksikliğini hep hisseti. O hüznü üzerinden atamamışken, annesinin ızdıraplı hali başladı. Annesi hastaydı ve yatakta yatıordu. Annesinin iyileşmesini beklerken biricik anneside onu bırakıp edebe aleme geçti. Dünyasının yarısnı kaybeden Ümame özlemini babasına sarılarak gideriyordu. Oysa babasıda hüngür hüngür ağlıyordu.

Allah Rasulu Ümame’yi yanına aldı. Onu teselli etti ve teyzeleri Ümmü Gülsüm ve Fatıma’ya teslim etti. Onlar gözbebekleri gibi baktılar, annelik ettiler, şefkat gösterdiler.

Ölümü hayatın gerçrği olarak kabullenen Ümame teyzesi Ümmü Gülsüm’ün vefatına şahit oldu.

Ümame’yi en çok yıkan biricik dedesinin vefatıydı. Kainatın Efendisi müminleri saadet güneşi gözlerini yummuştu. Ümame sel gibi gözyaşı akıttı. Medine’nin üzerindeki havanın nasıl karardığını, yas ve matemin insanları nasıl esir ettiğini görmüştü.

Geride teyzesi Fatıma kalmıştı. Teyzesi Fatıma’da altı ay sonra onu kendi kaderiyle baş başa bırakıp gitmişti.

Hz. Ebubekir’in halifelik dönemiydi. Hicretin onüçüncü ılında on üç yaşındayken babası vefat etti. Bir başına kalan Ümame ağladıkça ağladı. Allah’ın takdirine olan inancı onu hayata bağladı ayakta tuttu.

Allah’a (cc) , Rasulune ve ahiret gününe iman etmek, teslimiyet onca bunu gerektirir. Nebevi terbiyeyle ahlaklanmış bir hayat teslimiyetin nasıl olması gerektirdiğini inancın insannolunu sıkıntı ve musibet anında nasıl ayakta tutması gerektiğini özetleyen bir hayat bizlere…

Bu sıkıntı dolu hayatları okuyup öğrendikçe Rasulullah’ın şu hadisini hatırlattı bana;

“Dünya Mü’minin zindanı kafirin ise cennetidir.”

Bizler bugün en ufak bir şey başımıza geldiğinde isyana dalıyoruz. İyi işler nefse hoş gelen şeyler başımıza geldiğinde sevinçten uçarken  ufak bir musibette ise Rabbimize isyan ediyoruz. Hani hep diyoruz ya “Ne gelirse Allah’tan’ diye peki  bu sözmüz dillerimizde kalmıyor mu sadece?

Onlarla aramızdaki fark ne ki  yani sahabeyle aramızdaki fark ne ki dünya ve içindekilere onlar bağlanmamışken bizler dört elle sarılmışız ki fani olan dünya hayatı baki olan ahireti unutturmuş kaybettirmekte bizlere.

Bizlerle onların arasındaki fark imani yakinlik iman hususunda taklidden kurtulmamız, inancımızı kavramak için düşünmemize Rabbimize itaat etmeye devam ederek dinimizin temellerini öğrenmek için Allah’dan (cc) yardım dilememiz, bunun için mücadele etmemiz böylece adam akıllı inanç sahibi olmamız gerekir.

İslam’ın tüm şeri hükümlerinde olduğu gibi İnanca dair konularda da temel kaynak Allah’ın kitabı ve Rasulullah’ın sünnetidir. Eğer bizler ebedi olan ahirete gerçekten(!) iman ettiysek geçici olan dünya hayatıyla ne alıp veremediğimiz var. Ahirete iman o alem için bu dini anlamak, yaşamak için mücadele gerekmez mi?

Sahabe imanları gereği bu din için hakkın rızası için mücadele etti. Daha dünyadayken cennetle müjdelendi. Ahireti kazandı. Mücadele ne içinse mükafat olarak onu kazanırız…

Geçen yıllar Ümame Binti Ebu’l As’ı yaşlandırdı. Bedeni zayıfladı, ruhu dünyadan göçmek istedi. Hicretin kırkıncı yılında musibetler dünyasını bırakıp sevdiklerinin diyarına gitti.

Cenab-ı  Allah kendisinden razı olsun. Âmin.

Elhamdulillahi Rabbil Alemin.