SENDE GÜVENİLİR BİRİ MİSİN? “ÜMMÜL-HAYR”

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Allah’a (cc) hamd’ü sena, Rasul-i Ekrem (sav) efendimize, Aline ve Ashabına Salat ve Selam ederiz.

Mutlu asrın insanlarını günümüze taşımak, onların mutluluk iksirinden doya doya içmek her Mü’min için bir hedef bir gaye olmalıdır. Çünkü onlar vahyin ışığında yetişen hidayet rehberleridirler. Sevgili Peygamberimizin rahlesinde eğitilen mutlu insanlar O’nun nurundan feyiz alarak gönüllerini ve toplumlarını aydınlatan yıldızlar haline gelmişlerdir.

“Kim Rasule İtaat ederse Allah’a itaat etmiş olur.”(Nisa 80) ayeti celilesini kendilerine düstur edinecek hepsi birer iman kalesi maldan, candan geçmiş infak erleri olarak ümmete yol klavuzu olmuşlardır.

Onlar imanda sebatın en güzel örneğini veren Rasulullah sevgisinde eriyen “Sağ olduktan sonra bütün felaketler hafiftir.” Diyebilecek kalbi derinliğe ruhi kıvama ulaşmış yiğitlerdir. Tabi ki bu sözleri sarf eden mücadele edip teslim olanlar sadece erkekler değil hanımlardır da aynı zamanda işte bu iman eri hanımlardan biride “Ümmü-l Hayr (Radıyallahu anha)’dır.”

Esas adı Selam, künyesi “Ümmü-l Hayr’dır” Ebu Kuhafe’nin zevcesi, Hz. Ebu Bekir’in annesidir.

Ümmü-l Hayr Hz. Ebu Bekir hakkındaki duasıyla da tanınmaktadır. Hz. Ebu Bekir’den önceki çocukları doğum sırasında veya küçük yaşta öldüğünden Ümmü-l Hayr Ebu Bekir’i doğurduktan sonra onu alıp Kabe’ye yönelmiş ve “Allah’ım bu çocuğu ölümden azat edip (artık) bana bağışla” diye yakarmıştır.

O kadar içten bir dua etmişti ki o anda bir ses işitti. “Ey Allah’ın kulu, kucağındaki çocuk kurtulacak, Allah Rasulu’nun en yakını olacak. Sonra da halifelik makamına erişecek.”

Denildiği gibi de olmuştu Hz. Peygambere ilk iman eden Ümmü-l Hayr’ın oğlu Hz. Ebu Bekir’di. Sadece kendi iman etmekle kalmamış başkalarını da İslam’a davete başlamıştı. Müslümanların henüz kırk kişiye bile ulaşamadığı bir dönemde insanları İslam’a davet etmek için Kabe’nin yanında bir konuşma yapmış ve bu sebeple müşriklerin saldırısına uğrayarak öldüresiye dövülmüştür.

Kendinden geçince, onu bir örtü içine koymuş getirip evine bırakmışlardı. Kendine geldiğinde Ebu Bekir’in ilk sözü Hz. Peygamberi sormak olmuştu.

• Allah’ın Rasulu nasıl?

O’nun tedavisiyle meşgul olanlar şaşırmıştı.

• Neredeyse öleceksin, hala O’nu mu düşünüyorsn?

Evladını kanlar içerisinde gören Ümmü-l Hayr ise bir anne şefkatiyle Ebu Bekir’e bakıyor yemesi içmesi için ısrar ediyordu.

• Oğlum bir yudum su iç, bir lokma bir şeyler ye.

Hz. Ebu Bekir yavaşça dudaklarını oynatıyor, aynı şeyi söylüyordu.

• Allah’ın Rasulu nasıl?
• Ey oğulcağızım, bir bilgim yok, dedi.

Ümmü-l Hayr’ın tavırlarına, sözlerine dikkat ettiğimizde O İslam düşmanı bir kaddın değildi. Eğer öyle olsaydı ilk söyleyeceği söz Muhammed’in (sav) yüzünden (haşa) bunlar başına geldi derdi.

Hz. Ebu Bekir, annesinden, Hattab’ın kızı Ümmü Cemil’e gidip Hz. Peygamber hakkında bilgi almasını istedi. Ümmü Cemil tedbirli davrandı.

• Muhammed (sav) hakkında bir bilgim yok. ancak gelmemi arzu edersen, seninle beraber oğlunun yanına giderim.

Ümmü-l Hayr, Ümmü Cemil’in teklifini kabul etti. Birlikte Hz. Ebu Bekir’in yanına geldiler. İşkenceye maruz kalmış halini görünce Ümmü Cemil;

• Allah’a yemin ederim ki sana şu zulmü reva görenler, fasıklar ve kafirlerdir. Umarım Cenab-ı Hakk yaptıklarını yanına koymaz.

Ebu Bekir’in sorusu aynıydı;

• Allah’ın Rasulu nasıl?
• Yavaş konuş duyacak!
• Ondan bir zarar gelmez, sen soruma cevapla!

Ümmü Cemil’in cevabına geçmeden önce şuraya dikkat çekmek istiyorum. Ebu Bekir’in annesi için söylediği söz “O’ndan zarar gelmez” düşünün ki bu kadın daha iman etmemiş oğluyla aynı safta değil fakat öyle güzel bir ahlaka sahip ki bir Müslüman O’na güven duyabiliyor. O’ndan İslam’a bir zarar gelmeyeceğinden emin olabiliyor.

Öyle ki kişinin eminliği kendisinin söylemesiyle değil, kendisine söylenmesiyle belli olur. yani Ümmü-l Hayr rahat olun bana güvenin deseydi Ümmü Cemil yinede tereddütte kalacaktı rahatça konuşmaya başladı;

• O sıhhat ve selamettedir. Dedi.
• O şimdi nerde?
• Erkam’ın oğlunun evinde.
• Allah’ın Rasulune kavuşuncaya kadar hiçbir şey yiyip içmemek Allah için, benim üzerime borç olsun dedi.

Mekke’de ortalığın sakinleştiği saatte, Hz. Ebu Bekir’i bir tarafından annesi, diğer tarafından Ümmü Cemil tuttu. Hz. Peygamber’in bulunduğu yere götürdüler.

Ümmü-l Hayr hidayete, aydınlığa doğru gidiyordu, fakat farkında değildi. Allah(cc) oğlunn başına gelenleri sebep kılarak O’nun kalbini İslam’a ısındıracak ve o bataklıktan kurtaracaktı O’nu. Öyle de oldu.

Rasulullah’ın yanına gittiklerinde Hz. Ebu Bekir, aneesini göstererek dedi ki;

• Anam, babam sana vefada olsun ya Rasulullah. İşte bu benim annemdir. Yüce Allah(cc) size bereket ihsan kılsıın, dua buyurun da annem de hidayete ersin, Cehennem’den kurtulsun.

Bir evlat olarak annesine, en güzel dua da bulunmuştu. Ebu Bekir. Fakat bugün öyle anneler var ki evladı İslam için kendini parçalarken o da evde evladının takkesini, sarığını, şalvarını, ilim öğrendiği kitaplarını parçalıyor.

Bırakın Ümmü-l Hayr gibi iman etmediği halde kendisine güven duyulmasını iman ettiğini Allah’a ve Rasulune karşı sevgi beslediğini söylemesine rağmen fiilleriyle aslında azılı bir İslam düşmanı olduğunu göremiyor.

Evladı O’na Allah(cc) sana hidayet versin ve seni cehennemden kurtarsın dediğinde Sen bana ne demek istiyorsun kafir miyim? Ben. Dünkü çocuk sen bana anlatamazsın senin aklın ermez böyle şeylere vs. gibi boş ve şeytan sözü olan cümlelerle nasıl bir kul olduğunu ortaya koyuyor aslında da farkında değil.

Ümmü-l Hayr’ın ise bu sözler karşısında cevabı şu oldu;

• Eşhedü en la İlahe İllallah ve eşhedü enne Muhammeden Abduhu ve Rasuluhu

Sadece Rasulullah O’na dua ettiği için Allah(cc) O’nun kalbindeki samimiyeti ve teslimiyeti bildiği için O’na iman nimeti vermişti ve dalaletten kurtulmuştu. Bu sözüne de ömrü yettiğince sadık kaldı. Kocası Ebu Kuhafe’den ve oğlu Hz. Ebu Bekir’den sonraya kalmış ve uzun seneler yaşamıştır.

Çok hayırlı bir zatın annesi olduğu için O’na “Ümmü-l Hayr” yani “Hayrın Anası” denilmiştir. Allah (cc) ondan ve onun gibi analardan razı olsun inşaAllah.

Elhamdulillahi Rabbil Alemin