SAHABE GİBİ YAŞAYAN KALMADI DENMESİN

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Göklerin ve yerin Rabbi, Rahman, Rahim, Din gününün sahibi olan ALLAH Azze ve Celle’ye sonsuz hamd olsun. Önderimiz, rehberimiz kendisine iman ve itaat edilmedikçe kurtuluşun asla mümkün olmadığı son Nebi Hz. Muhammed(sav)’e, O’nun ehli beytine, kıyamete kadar eskimeyen hayatlarıyla örnek olmaya devam eden Sahabe-i Kirama ve Tevhid Ehli bütün Müslümanlara Salat ve Selam olsun.

Peygamber Efendimiz(sav)’den sonra bu dini anlamada ve yaşamada sahabeler en güzel örnektir. Gerçekten eskimeyen hayatların sahibi onlardır. Asırlar geçmesine rağmen canlılığını ve etkisini kaybetmeyen, kıyamete kadar örnek olmaya devam eden yıldız İnsanlar onlar.

Bu ay ki yazımızda İnşaAllah onların hayatından bir kesit olacak.

Hz. Ömer(r.a)’in hilafeti zamanında bir köylü delikanlı cins bir ata binecek Medine’ye gelir. Delikanlı abdest tazelemek için hurma bahçelerinin bulunduğu mahalle iner. Atını bu hurma bahçelerinde bir çite bağlar, abdest olmaya koyulur. O sırada at boynunu uzatıp çitin öte tarafındaki bir hurma dalını koparır ve yemeye başlar. Bahçenin sahibi olan ihtiyar adam ise bunu görmüştür.

Yaşlı adam sinirinden öfkeyle yerden bir taş alır ve olanca gücüyle ota doğru fırlatır. Taş atın tam alnına isabet eder ve ölümüne sebep olur.

Delikanlı durumu görünce dehşete kapılır. Canı kadar sevdiği, ihtimamla baktığı besleyip kullandığı atı artık ölmüştür. Delikanlı sinirlerine hakim olamaz ve aynı taşı yerden kaptığı gibi ihtiyara fırlatır. Taş ihtiyar adamın başına isabet eder ve eceli gelen adam oracıkta yere yığılır.

Delikanlı bu durumdan sonra kaçmak istemez. Bir müddet öyle kalakalır. Az ötede bulunan yaşlı adamın iki oğlu durumu fark ederler ve delikanlıyı tutup halife Ömer(r.a)’in huzuruna götürürler.

Yaşlı adamın oğulları Hz. Ömer(r.a)’e hitaben;

-Ey Emirel Mü’minin bu gördüğünüz adam biraz evvel babamızı öldürdü. Davacıyız kısas isteriz.”

Hz. Ömer(r.a) delikanlıya döner ve doğru olup olmadığını sorar. Delikanlı hemen cevap verir;

-Doğrudur Ya Emirel Mü’minin der ve olayı teferruatıyla anlatır. Sonra şöyle der;

-Ya Emirel Mü’minin biliyorum bana bunun cezası kısastır. Bunu bildiğim halde kaçmadım. Beni alıp cezamı vermeniz için huzurunuza getirdiler. Ancak infazdan evvel sizden bir ricam vardır. Benim üzerimde bir yetimin hakkı vardır. Büyüyünce ona verilmek üzere bana para bırakılmıştı. Bende onu toprağa gömdüm. Şimdi onu benden başka kimse bilmiyor. Müsaade ederseniz onu oradan alıp sahibi olan yetime teslim edip geleyim. Bu da ancak üç gün sürer.

Hz. Ömer(r.a) şöyle der;

-Seni ancak yerine bırakacağın bir kefil karşılığında salıveririm.

Delikanlı orada bulunanlara göz gezdirir. Fakat tanıdık bir simaya rastlamaz. Kimseden ses çıkmayınca en sonunda Ebu Zer Gıfari(r.a) kefil olduğunu söyler.

Hiç tereddüt göstermeden delikanlıya kefil olur. Delikanlı da böyle serbest bırakılır.

Bu sırada Medine’de herkes merakla üç günün sonunda neticeyi beklemektedir. Çünkü delikanlı gelmezse Ebu Zer(r.a)’e onun yerine kısas yapılacaktır. Rasulullah(sav)’in arkadaşı sahabenin önde gelenlerinden birine bu nasıl yapılır. Herkes akşamına doğru vakit ilerlerken delikanlı ortada yoktur.

Herkesi telaş almıştır. Bu sırada ölen adamın çocukları da Ebu Zer(r.a)’e hitaben;

-Ey Ebu Zer sen tanımadığın adama ne diye kefil oldun adam hiç geri döner mi?

Vaktin dolmasına yakın bir sırada uzaktan birisi toz, toprak içinde onlara doğru gelmektedir. Biraz yaklaşınca o delikanlının olduğu anlaşılır.

Herkeste bir şaşkınlık, hayranlık ve hayret…

Delikanlı toplantı yerine gelir gelmez Hz. Ömer(r.a)’e hitaben;

-Ya Emirel Mü’minin işte geldim. Cezam neyse bana tatbik et. Benim gelmeyeceğimden mi korktunuz? Bu dünyanın bir de ötesi var. Hem ben “AHDE VEFA KALMADI” sözünü söyletir miyim hiç?

Ebu Zer(r.a)’de;

-Bende bu delikanlıya kefil olmayıp “Bu dünyada fazilet, birbirine güven kalmadı” sözünü söyletir miyim? Dedi.

Bunun üzerine babaları öldürülen gençler de;

-Bizde bu ulvi hal karşısında “Bu dünyada ihsan, merhamet sahibi kalmadı” dedirtir miyiz hiç? Bu delikanlıyı affediyoruz. Dediler.

Böylece delikanlı serbest bırakılır.

Olaya baktığımızda aslında bugün görmeye pek alışık olmadığımız, toplum nazarında unutulmaya yüz tutmuş çok önemli vasıflar görüyoruz. Kendisine kısas uygulanacağını bildiği halde kaçıp gitmeyen, verdiği söze VEFA gösteren delikanlı… Hiç tanımadığı halde, böylesi bir durumda GÜVEN kavramının içini dolduran Ebu Zer(r.a)…

Yaşadıkları acıya rağmen Müslüman bir kimseye iyilik eden merhamet edip affeden Müslümanlar…

Bunlar gibi alınacak dersler olmakla birlikte benim asıl söylemek istediğim şu ki; Sahabenin hayatlarını kitaplardan hayranlıkla okuyoruz, dinlerken gözlerimiz doluyor o halde neden sahabe gibi olmuyoruz ki. Gelin onlar gibi olalım, onlar gibi ALLAH(C.C)’a iman edelim. Onlar gibi Peygamber(sav)’i sevelim, onlar gibi Kur’an’a sarılalım, onlar gibi itaat edelim, onlar gibi mücadele edelim, onlar gibi kardeş olalım, onlar gibi bu dini yaşayalım…

Öyle bir yaşayalım ki İslam’ı “DÜNYADA SAHABE GİBİ YAŞAYAN KALMADI” denmesin.

VELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN