PEYGAMBERE İMAN

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

PEYGAMBERE İMAN 

Hamd yerleri, gökleri ve ikisinin arasındakileri emsalsiz bir şekilde yaratan, bizleri hidayet olarak kitabı vahy eden, kainatın efendisi, tek ve yegane İlah,Rab, ibadet ve itaat edilmeye layık olan Allah Azze ve Celle’ ye mahsustur.Salet ve selam peygamberlerin sonuncusu, kendisine tabi olunmadıkça cennetin imkansız olduğu müminlere karşı şefkatli, kafirlere karşı ise şiddetli olan Hz.Muhammed Mustafa (sav)’ ya, aline , ashabına, bugüne kadar yaşamış, bugün yaşayan ve bugünden kıyamete kadar yaşayacak olan tüm müslümanların üzerine olsun

Yaşamış olduğumuz dönemde peygambere karşı sevginin oldukça fazla kişide olduğunu görmekteyiz.İsmi anılınca salavat getirmek, elini kalbinin üzerine koymak, başından geçen bir olay anlatılınca göz yaşı dökmek… daha bir çok sevgi,saygı ve özlem hareketleri.peki sadece bu mu Hz.Muhammed (sav)’e karşı sorumluluklarımız onu peygamber olarak kabul ettiğimizin göstergesi bunlardan mı ibaret.Acaba sadece yeterlimi Allah’ ın en sevdiği kuluna birazcık hürmet, daha da önemlisi Allah’ın bizi sevmesi için bu yaptıklarımızın Allah katında değeri ne?

Hz.Muhammed (sav)’ in peygamber olduğunu bilmek peygamber olarak kabul ettiğinin göstergesi olamaz çünkü Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyrulmaktadır;” Kendilerine kitap verdiklerimiz onu (Peygamberi) oğullarını tanıdıkları gibi tanırlar. Böyle iken içlerinden birtakımı bile bile gerçeği gizlerler”.( Bakara 146)

Yahudiler Hz.Muhammed (sav)’in peygamber olduğunu bildikleri halde onun getirdiğine tabi olmadıkları için cehenneme gitmekten kurtulamadılar.Çünkü bilmek, iman değildir.Onların peygamberin getirdiğini kabul etmemelerinin sebebi kendin soylarından olmadığı için yani kıskançlık ve hased.Fakat müslümanlar peygamberlerin tümüne iman ederler. “ Deyin ki: “Biz Allah’a, bize indirilene, İbrahim, İsmail, İshak, Yakub ve torunlarına indirilene, Musa ve İsa’ya verilen ile peygamberlere Rabbinden verilene iman ettik. Onlardan hiç birini diğerinden ayırdetmeyiz ve biz O’na teslim olmuşlarız.” (Bakara 136) bu ayetin tefsirinde şöyle açıklamalar yapılmıştır; “Onlar arasında hiçbir ayrım yapmayız” ifadesi Allah’ın gönderdiği bütün peygamberlere inanırız ve hiçbirini inkâr etmeyiz anlamına gelir. Allah’tan gelen bütün peygamberlerin aynı Hakk’ı (gerçek) getirdikleri ve insanları aynı Hidayet’e (Doğru Yol) çağırdıkları bir gerçektir. Bu nedenle Hakk’a (Doğru Yol) uyan herkes, bütün peygamberleri kabul etmelidir. Bir peygamberi kabul edip de diğerini inkâr eden kişi, gerçekte kendi kabul ettiği peygamberi de reddetmektedir. Onlar Hz. Musa, Hz. İsa ve diğer peygamberlerin (Allah’ın selamı üzerlerine olsun) öğrettiği evrensel davete uymuş olsalardı, diğer peygamberleri (Örn. Hz. Muhammed’i (s.a.) ) inkâr etmezlerdi. Gerçekte onlar hiçbir peygamberin öğretisine uymamaktadırlar. Onlar sadece kendi peygamberlerine uyduklarını iddia ederler, çünkü babaları öyle yapmıştır. Bu nedenle onların gerçek dini, önyargı, ırkçılık ve gözü kapalı bir şekilde atalarına uymaktır”.

Peki bizler Hz.Muhammed (sav) benim peygamberim dememizin sebebi gerçekten getirdiğinin hak olduğunu gördüğümüz için mi yoksa babalarımız, dedelerimiz öyle dediği için mi?.Acaba bizler islam dinine mi mensubuz yoksa atalar dinine mi?

Eğer bizler islam dinine mensub olduğumuzu iddia ediyorsak o zaman Peygamber (sav) ile aramızdaki münasebeti gözden geçirmeliyiz.Peygamber (sav)’in peygamberliğini tasdik etmek sadece yukarıda bahsettiğimiz şeylerden ibaret değildir.Peygamberi tasdik etmek O’nun getirdiğinin tümüne uymayı beraberinde getirir.Allah azze ve celle bir ayette şöyle buyurmaktadır;

(Ey Muhammed) De ki: “Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyun ki, Allah’ da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Çünkü Allah çok bağışlayandır, çok merhamet edendir.” (Ali imran 31)

SELAM VE  DUA İLE…

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN