KAÇINILAMAZ HAKİKAT

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd Alemlerin Rabbi, Rahman, Rahim, Din Gününün Sahibi, Bizden Öncekilerin ve Sonrakilerin Yegane İlahı, Kulluk Yapılmaya Layık Olan Tek Mabud Allah Subhanehu ve Teala’ya Mahsustur. O’nun (Subhanehu ve Teala) Kendisini bize bildirdiği şekilde bilir, Öyle Tevhid Eder, Herhangi Bir Ortağının Olmadığını Bilip Öyle İman Ederiz. Kulluğu, İbadeti, Yardımı Yalnız O’na (Subhanehu ve Teala) Has Kılar, Nefislerimizin Şerrinden Amellerimizin Fenalığından O’na (Subhanehu ve Teala) Sığınırız.

Salat ve Selam Alemlere Rahmet, İnsanlığa Hidayet Olarak Gönderilen Vahiyin Elçisi, Nübüvvet Kandilinin Son Işığı, İslam Ümmetinin Lideri, Mücahidlerin Kumandanı, Başkomutan Rasullullah (sav)’e, Kıymetli Ev Halkına, Güzide Ashabına, Onları Takip Eden Tabiilerine, Ardından Geçmişte Yaşamış, Bugün Yaşayan Kıyamete Kadar Yaşayacak Olan Tüm Mü’Min ve Mü’mine’lerin üzerine olsun İnşaAllah.

İnsanoğluna canlılığı: dünyaya kendisi için belirlenmiş bir zaman dilimi kadar yaşamak için bu yaşamı içerisinde imtihan edilmek, imtihanın akabinde mükafat ya da ceza için anne karnında bir cenin halindeyken dört ay gibi bir süre içerisinde takdir edilmiştir. Tıpkı bir madde gibi onunda dünya hayatında kalma süresi sınırlı ve kısıtlıdır. Belirlenen süre geldiğinde buna direnemeden, karşı koyamadan belini bükecek ve kendisi için takdir edilen ecel vuku bulacaktır. Tüm asilerin korkusu, haddi aşanların ertelemek istediği, mücrimlerin kaçtığı, facirlerin adını duyduğunda gözlerini devirdiği ecel tüm insanlığın peşinde vakti ve zamanını beklemektedir.  İnsanoğlu dilediği kadar kaçmak istesin, ya da ertelemeye çalışsın, korksun, uzak görsün, engellemeye çalışsın o kendisi için belirlenmiş olan vakti bir an ileri ya da geri getiremez. Dilerse ins ve cin tüm hayırlıları ya da şerlileri bir araya toplansın ve ecele müdahale etmeye çalışsın bunun mümkün olma ihtimali yoktur. Dilerse göğün alabildiği yükseğine çıksın, ya da dilerse yerin metrelerce derinliğine insin bir faydası olmayacak, ilahi takdir belirlenmiş olan şekilde tecelli edecektir.

Nisa 78: “Nerede olursanız olun, surlarla tahkim edilmiş kalelerin içinde bile olsanız, ölüm sizi bulacaktır..”

Allah Subhanehu ve Teala insanın bu kaçma uzaklaşma düşüncesini en etkili şekilde reddetmektedir. Kur’an bu duyguları kaynağından tedavi ederek ölüm ve ecel hakikatını ilişkin düşünce karmaşıklığını gideriyor.

Şüphesiz ölüm, kimsenin kaçamayacağı kesin bir durumdur. Bizler çare­siz ona doğru gitmekteyiz. Kimse ölümden, sağlam, yüksek güçlü bir kale­de iyi korunan bir yerde dahi bulunsa kurtulamaz. Melek’ul Mevt’in gelmesini hiç bir şey engelleyemez. Ölüm, en so­nunda bütün yaratıkların varacağı netice olduğuna ve ne bir an sonra, ne de bir an önce değil tam tespit edildiği vakitte geleceğine göre ondan kaçmak yerine yapması gerekenleri yerine getirmek için çabalamalı. Elbette ki yerine getireceği şeyin ne olduğunu bilmeden yerine getirmesi mümkün olmayacağı için önce onun ne olduğunu iyi öğrenmelidir.

Yeryüzünde yaşamış yada yaşayacak olan tüm nefis sahiplerinin istediği ilk şey sonsuzluk ve ebediyet isteğidir. Hatta insanoğlunu atası Adem (as) dahi düşmanı olan Şeytan tarafından aynı arzusu sebebiyle kandırılmıştır. Rabbinin emrine unutmasına aynı isteği sebep olmuştur. Allah Subhanehu ve Teala onları yaratıp Cennet’e yerleştirdikten sonra yasağı sembolen bir ağaç belirledi ve ona yanaşmayın dedi. Düşmanı (Aleyhilla’ne) ise şöyle yaklaştı:

Taha 120: “Nihayet  Şeytan ona vesvese verip öyle söyledi: “Ey adem! Sana  ebedilik ağacını ve bitmeyen saltanatı göstereyim mi?”

Yine aynı arzu ve yine aynı istek “Ölümüzlük”. Bu isteği dünde bugünde apaçık tüm insanlarda görmekteyiz. Ancak ne yazık ki insanoğlunun var olan biyolojik yapısının sonsuzluğa elverişsiz olması, ölümü ister istemez ortaya çıkarmaktadır. O istediği kadar ebedi olmayı sonsuz dünyada kalmayı istesin bunun fıtri ve biyolojik olarak imkanın olmadığını tıp dahi açıkça ortaya koymaktadır. Evet ölüm var ve kaçılamaz bir hakikat bunu anladık peki ya sebebi nedir diye bakacak olursak: Allah Subhanehu ve Teala diriliği ve ölümü yaratmasının sebebini Kur’an’da şöyle açıklamaktadır:

Mülk 2: “O, hanginizin daha güzel amel yapacağınızı denemek için ölümü de hayatı da takdir edip yaratandır.”

Ecel, kazâ ve kaderle ilgili bir meseledir. Nasıl diğer olayları Allah, geçmiş ve geleceği kuşatan ilmiyle belirlemişse, eceli de ilmiyle takdir etmiştir. Bir insan, kalp krizi geçirirken, aynı anda bir diğeri kanserden, bir başkası akciğer yetmezliğinden hayata veda ediyor. Trafik kazalarında insanlar can verirken, kaldırımlarda nice karıncalar eziliyor. Kombinalarda sığırlar boğazlanıyor, çiftliklerde tavuklar kesiliyor. Teknelerde balıklar, örümcek ağlarında sinekler son çırpınışlarını yapıyorlar. Her mevsim yaşanan olaylar gösteriyor ki, ölüm yeni bir hayatın başlangıcıdır ve o hayata ulaşabilmek için geçirilmesi gereken bir arınma hareketidir. Diğer bir ifadeyle, dünyanın ağırlıklarından kurtulma faâliyetidir. Sonbaharda çürüyen, kuruyan ve kendisinde hayattan eser kalmayan kökler, dallar ve tohumlar, ilkbaharın o her yerden hayat fışkıran bayramına hazırlanır ve vakit geldiğinde yeni bir hayata kavuşurlar. İşte bir gün biz de, o tohumlar gibi toprağa düşeceğiz. Her ne kadar bir müddet için toprağa karışsak bile, bizim de ebedî bir baharımız vardır ve gelecektir.

Evet, doğumla bu âleme kavuşulduğu gibi, ölümle de bir başka âleme kavuşulacaktır. Ve tohum, toprakta çürümesine rağmen oradan nasıl bir başka hayata kavuşup gökyüzüne doğru dal budak salıyorsa, insanın cesedi de ölümle çürüyecek, fakat ölümsüz ruhuyla ebedî bir âlemde hayat bulacaktır. Yer altındaki tohum, nasıl yer üstündeki ağaç halini ve güneşli dünyayı idrâk edemez, onu önceden düşünemez ve bilemezse, biz de bu kayıtlı ve sınırlı halimizle, ebedî hayatı ölümden önce anlayamayız.

İnsan için ölüm, ipek böceğinin koza içindeki dönemi gibidir. İpek böceğine, kabir gibi daracık kozasından çıktıktan sonra kelebek olacağı ve kendisine birer kanat ihsan edileceği bildirilse, böcek ona inanmakta zorluk çekecektir. İşte insan da, ebedî âlemdeki hayatını anlamak noktasında o ipek böceği kadar âcizdir. Çünkü bütün duyguları, bu dünya ölçülerine göre çalışmaktadır. Ancak içinden gelen bir ses, ona ebedî âlemlerin var olduğunu haykırır durur.

“Her nefis ölümü tadacak!” Bunu herkes biliyor, ama pek az insan, üstünde düşünüyor. Nefis, kendini bu kesin hükmün dışında tutmak istiyor. Ölümü hatırlasa bile başkaları için hatırlıyor. Unutmak için de elinden geleni yapıyor. Nereye kadar? Ölümü düşünmek zorundayız. Ölmeyi öğrenmek, onun öğrencisi olmak zorundayız. Ömrün sonudur belki, ama hayatın da sonu mudur? Elbette hayır! Hayat, bedensiz bir biçimde yaşamaya devam edecek. Ölümle yüzleşenler, ölmeyi bilenler farkındadır bunun. Ölümü hatırlamak acı vermez onlara. Ölüm bir başlangıçtır çünkü.

Madem ki ölüm var, ölümden kaçış yok; öyleyse nasıl ölümle ölmek bize daha kolay, daha güzel gelir? Sonra, ölümün şeklini seçme hak ve imkânımız var mı? Ölümün şekli, hayatın nasıllığına bağlıdır. “Nasıl yaşarsanız, öyle ölürsünüz. Nasıl ölürseniz öyle haşrolunursunuz.”  Misal  Ali(ra.)  gibi, bir çöl ortasında, hiçbir şeye dayanmadan dimdik ayakta ölmeye ne dersiniz? Ya da Süleyman(as) gibi Mescid inşâsında cinleri kullanırken, çaktırmadan ölüvermek; ölüvermek ama dimdik; ölüvermek ama devrilmemek, sürünmemek! Halkın deyimiyle, “elden ayaktan düşmeden”, “Üç gün yatak; dördüncü gün toprak”, ama imanla, ama müslümanca, ama insanca ölmek! Bunun için de mü’mince yaşamak şart. Kimin yolunda, hangi gâye uğruna yaşanılırsa, onun yolunda ve o amaç için ölüm gelecektir. Allah yolunda O’nun rızâsı doğrultusunda yaşayanlar, elbet O’nun yolunda ve O’nun istediği gibi öleceklerdir. Allah’ın dışında tüm canlılar için ölümün kaçınılmaz bir gerçek olduğunu unutmamak ve ölüme hazırlıklı olmak her insanın gayreti ve özelliği olmalıdır. Ölümü anmak ve hazırlıklı bulunmak müslüman olarak ölmek isteyen her mü’min için gereklidir.

Hayata birkaç damla su ile başlayıp ölümden sonra sonsuzluğa uzanan biz insanların ölüm sonrası hakkında ciddi endişe ve gayretlerimiz yoksa; bu, hem dünyevî hayatımız, hem de uhrevî hayatımız için büyük bir tehlikedir. Bugün insanların uğraşlarına, şikâyetlerine bakınca; hemen tamamının dünyevî endişeler olduğunu görüyoruz. Çağdaş insan, kendi kapısını yüzde yüz çalacak ölüm dâvetini ve hesaba çekilmeyi düşünmeden, ot gibi yaşamayı; fıtratına, aklına, dinin diriltici çağrısına rağmen başarabilmek(!) için, kendi yaptığı putların, paranın, sporun, müziğin, sinemanın, eğlencenin, teknolojinin… kulu olmayı kabullenmiş, tersine ve olumsuz anlamda ölmeden önce ölmeyi, yani intiharı ve katliâmı ebedî hayata tercih edebilmiştir.

Müslüman, hayata tevhid penceresinden bakmak zorundadır. Tevhid, birlemek demek olduğuna göre, laik bir anlayışla hayatı ve ölüm ötesini, dünya ile âhiret arasını ayırmak bu inanca zıt olacaktır

                                                                                              ELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN