Hz Ebu Lubabe R.anh

Salihlerin velisi olan Allah’a (c.c.) hamd olsun. Müka­fat her zaman O’na itaat eden ve O’ndan sakınanlar içindir. Düşmanlık ancak zalimleredir. Şehadet ederim ki, O’ndan başka ibadete layık ilah yoktur. O’nun ortağı da yok. Evvel­kilerle sonrakilerin ilahı O’dur. Yine şehadet ederim ki,müslümanların imamı ve önderi olan Muhammed (s.a.v.) Allah’ın kulu ve Rasulüdür. Allah’ın salat ve selamı onun ve pak alinin üzerine olsun. Al­lah yolunda gereği gibi mücadele eden, kendilerine ölüm gelin­ceye kadar ilayı kelimetullah uğruna nefs ve nefisi (değer­liği) harcayan onun sahabesinden de Allah(c.c) razı olsun.Ömür, yarışmacıların yarıştığı, koşuştuğu, Allah’ın salih kullarının kar ettiği, alemlerin Rabbi olan Allah’ın (c.c.) komşuluğunu kazanmak için, dinlerini Allah’a (c.c.) halis kı­lan, gecelerini uykusuz, gündüzlerini susuz geçiren tüm Müslümanların selam üzerine olsun.

İslâmın nûrunu söndürmek isteyen Mekkeli müşriklere karşı hazırlanan mücâhid ordusunda az sayıda deve vardı. Bu sebeple bir deveye üç sahâbî nöbetleşe biniyordu.

Resûlullah efendimiz de Hz. Ebû Lübâbe ve Hz. Ali ile bir deveye sırayla bineceklerdi. Deveye ilk olarak Resûlullah efendimiz binmiş idi. Her ikisi de Resûlullah’ın deveden inmemesini ve haklarını seve seve vermeyi arzû ediyorlardı. Kendilerinin binip, Resûlullah’ın yürümesini içlerine sindiremiyorlardı.

Nitekim yaya yürüme sırası Resûlullah efendimize geldiğinde ikisi birden şu teklifi yaptılar:

– Yâ Resûlallah! Siz inmeyin, biz yaya yürüyebiliriz.

Onların bu samîmî ve içten tekliflerine Resûlullah efendimiz şu cevâbı verdiler:

– Siz yürümekte benden daha güçlü değilsiniz. Ayrıca benim de sizin kadar sevâba ihtiyâcım var.

Evet biz Müslümanlar (Alimler Peygamberlerin varisleridir.)hadisini söylem olarak sürekli söyleriz.Gerçekten eyleme iş geldiğinde onların rahata ve özgürlüğe ulaşıp başımıza geçmesi için kendi rahatımızdan geçebilir miyiz.Hayatlarımızda bu yolda ne kadar bir mücadele var işte burası tartışılır.

Konuya kaldığımız yerden devam edelim.

Ebû Lübâbe, cihâd aşkıyla yanıyor, müşriklerle bir an önce karşılaşmaya can atıyordu. Henüz düşmanla karşılaşmadan Resûlullah efendimiz Ebû Lübâbe’yi kendi yerine vekil olması için Medîne’ye gönderdi. Oradaki vazîfesi kadın ve çocukları korumaktı.

Ancak Resûlullah efendimiz, Bedir’de kazanılan ganimetlerden ona da pay verdi.

Peygamber efendimizle, Benî Kurayza Yahûdîleri arasında bir anlaşma vardı. Buna göre, Mekke müşrikleri ile yapılan Hendek Muharebesinde Müslümanlarla beraber, Medîne’yi müdafaa etmeleri gerekiyordu. Fakat bunlar, böyle bir şeye yanaşmadıkları gibi, harbin en nazik bir zamanında müşriklerle işbirliği yaptılar. Peygamber efendimizin, durumu araştırmak ve sulh için gönderdiği heyete de hakârette bulundular. Bununla da yetinmeyip, Medîne üzerine baskınlar düzenlediler. Müslümanları öldürmeye teşebbüs ettiler.

Hendek muharebesinde, on bin kişilik müşrik ordusunun büyük zayiat vererek geri çekilmesi Kurayza Yahûdîlerini hayâl kırıklığına uğrattı. Endişeyle Medîne’ye iki saatlik mesâfede bulunan kalelerine çekildiler. Peygamber efendimizin üzerlerine yürümesinden çok korkuyorlardı.

Peygamber efendimiz, Hendek’ten dönüp, evine geldi. Üzerindeki silâhları çıkardı. O sırada Cebrâil aleyhisselâm geldi. Sarığının ucu iki omuzunun arasında ve üzerinde zırhtan gömlek vardı.

– Ey Allahın Resûlü! Silahlarınızı çıkardınız mı? Vallahi biz daha silahlarımızı çıkarmadık. Düşman sana geldiğinden beri melekler silâhlarını çıkarmadılar. Kalk, silâhını kuşan ve onların üzerine yürü, dedi.

Peygamberimiz sordular:

– Kimin üzerine yürüyeyim?

Cebrâil aleyhisselâm da;

– İşte oraya, diyerek eliyle Benî Kurayza tarafını gösterdi.

Resûlullah efendimiz buyurdu ki:

– Eshâbım çok yoruldular. Birkaç gün dinlenseler nasıl olur?

– Yâ Resûlallah! Allah ‘u  Teâlâ, hemen Benî Kurayza kabîlesi üzerine yürümeni emrediyor. Ben şimdi yanımdaki meleklerle beraber, Kurayza Yahûdîlerinin kalelerine gidiyorum. Allah’u Teâlâ onları helâk edecektir.

Peygamber efendimiz, Cebrâil aleyhisselâm Allah’u Teâlâ’nın emrini bildirip gidince, Bilâl-i Habeşî’ye;

– İşitip, itâat eden kişi, ikindi namazını Benî Kurayza yurdundan başka yerde kılmasın, diye seslenmesini emretti.

Peygamber efendimiz ve Eshâb-ı kirâm silahlandılar. Cebrâil aleyhisselâmın izini takip ederek yola çıktılar. Benî Kurayza Yahûdîlerinin olduğu yere geldiler. Kalelerin çok yakınına kadar yaklaştılar. Benî Kurayza Yahûdîleri iyice muhasara altına alındı. Muhasara son derece şiddetlenmişti. Yahûdîler, Peygamber efendimizden, görüşmek ve danışmak üzere Ebû Lübâbe’yi kendilerine göndermesini istediler.

Ebû Lübâbe’nin çoluk çocuğu ve malları Benî Kurayza yurdunda idi. Resûlullah efendimiz Ebû Lübâbe’yi çağırdı ve buyurdu ki:

– Yahûdîlerin yanına git! Onlar Evsliler arasından seni istediler.

Resûlullah efendimiz ayrıca Ebû Lübâbe’ye, onların yanına vardığında nasıl davranacağını da gösterdi. Ebû Lübâbe yanlarına varınca, onu karşıladılar. Kadınlar ve çocuklar ağlaşarak, kendilerine acındırmaya çalışarak yardım bekliyorlardı. Yahûdîler, Ebû Lübâbe’ye dediler ki:

– Ey Ebû Lübâbe! Muhasara bizi mahvetti. Muhammed müsaade etse de buradan çıkıp, Şam’a veya Hayber’e gitsek, bizim çarpışmaya gücümüz yok. Ey Ebû Lübâbe, biz teslim olursak bize ne yapılacak? Bize teslim olmayı tavsiye eder misin?

Ebû Lübâbe de şöyle cevap verdi:

– Evet, teslim olmanızı tavsiye ederim. (Böyle söylerken elini boğazına götürerek, teslim olurlarsa boğazlarının kesileceğini ifâde eden bir işâret yapmıştı.)

Ebû Lübâbe diyor ki:

– Vallahi onların yanından da henüz ayrılmamıştım ki, bu hareketimle, Allah’a ve Resûlüne karşı iyi bir iş yapmadığımı anlamıştım.

Ebû Lübâbe, salâhiyetli olmadığı veya gizli kalması gereken bir şeyi söylemişti. Ancak bir kere ağzından çıkmıştı.

Ebû Lübâbe bu duruma çok üzüldü, çok pişman oldu. Gözlerinden akan yaşlar sakalını ıslattı. Kalenin arkasından bulduğu bir yolla, doğru Medîne’ye gidip Mescid-i Nebeviye girdi. Kendisini direğe bağlattı.

– Allah’u Teâlâ kalbimi biliyor. Bana hakiki bir tevbe ihsân edinceye kadar Vallahî ben Resûlullah’ın yüzüne de bakamam. Allah’u Teâlâ işlediğim günâhtan tevbemi kabûl etmedikçe bu yerimden ayrılmıyacağım, diye yemin etti.

Ebû Lübâbe’nin düştüğü bu hatâ ile ilgili olarak şu meâldeki âyeti kerime nâzil oldu:

(Ey iman edenler! Allah’a ve Resul’e hainlik etmeyiniz ki, bile bile kendi emanetlerinize hıyanet etmiş olmayasınız.) [ Enfal 27 ayet]

Ebû Lübâbe, Resûlullah’ın muhterem hanımlarından Ümm-i Seleme’nin Mescid-i Nebeviye açılan kapısı önündeki direğe kendisini bağlatmıştı. Hava bir hayli sıcaktı. Bir hafta hiçbir şey yemeyip, kulakları işitemeyecek hâle gelmişti.

Ebû Lübâbe, yaptığına pişman olup kendini direğe bağlattığı sırada, Müslümanlar onun bu hâlinden habersiz, Yahûdîlerin kalesinden dönmesini bekliyorlardı. Aradan uzun bir zaman geçmesine rağmen Ebû Lübâbe dönmedi. Nihayet durumdan haberdar olunup, Resûlullah’a arz edildi. Peygamber efendimiz buyurdu ki:

– Eğer doğruca yanıma gelseydi, bağışlanmasını Allah’u Teâlâ’dan dilerdim. Madem ki, o kendisini bağlatmış, artık Allah’u Teâlâ tevbesini kabûl edinceye kadar onu bulunduğu yerde bırakırım.

Ebû Lübâbe bu şekilde direğe bağlı kalarak altı gece kaldı. Her namaz vaktinde hanımı tarafından bağları çözülür, namazını kıldıktan sonra, tekrar direğe bağlanırdı.

Peygamber efendimiz Ümm-i Seleme’nin odasında idi. O sırada, Ebû Lübâbe’nin tevbesinin kabûl olduğuna dâir âyet-i kerîme nâzil oldu. Âyet-i kerîmede meâlen buyuruldu ki:

(Onlardan diğer bir kısmı da günâhlarını itiraf ettiler ve önce yapmış oldukları iyi bir ameli sonradan yaptıkları başka bir kötü amel ile karıştırdılar. Olur ki, Allah, onların tevbelerini kabûl eder. Çünkü Allah, Gafûrdur, çok bağışlayıcıdır, Rahimdir.) [Tevbe 102 ayet] 

Ümm-i Seleme vâlidemiz, seher vakti Peygamber efendimizin güldüğünü işitince sordu:

– Niçin gülüyorsunuz yâ Resûlallah!

– Ebû Lübâbe’nin tevbesi kabûl olundu.

– Müjdeleyeyim mi yâ Resûlallah?

– Olur! Müjdelemek istiyorsan, müjdele!

Bu haberi duyan herkes, iplerini çözüp salıvermek için Ebû Lübâbe’ye doğru koştular. Ebû Lübâbe bunu kabûl etmedi. Dedi ki:

– Vallahi Resûlullah efendimiz bizzat eliyle beni bırakmadıkça buradan ayrılmam.

Peygamber efendimiz de namaza giderken, uğrayıp salıverdiler.

Hayatlarında bir dünya dolusu hata ve haram bulunan Müslümanlar acaba bizler yaptığımız hataların af edilmesi için ne kadar tövbe istiğfar ediyor ve sakalımız bu sebepten ıslanıyor.Evet aslında yapılması söylenenleri ne kadar dikkate alıyor ve hayatımıza geçiriyoruz desek daha uygun olur.

Oysaki yapılması gereken yapılan hata sebebiyle kendini bağlamak yerine hatanı anlatmak ve bir daha yapmamak için edilen nasihate kulak vermek.Şunu unutmayalım ki artık ayetler inmeyecek inen ayetler bizlerin hayatlarının hududlarını çizmek için ve nasıl hayatda kalabilirizin yolunu çizmek için çoktan inmiştir.Artık hayata geçirme zamanı hey Müslüman sana nasihatte bulunuyorum.

   Sen öğüt verip hatırlat. Çünkü, hatırlatmak müminlere fayda verir.(Zariyat 55 ayet)

Ebû Lübâbe direğe ince, sağlam bir iple bağlanmıştı. Onun için ip, onun iki kolunu kesmişti. Uzun zaman bu kesikler geçmedi, izi kollarında kaldı.

Ebû Lübâbe hazretleri bu hâdise ile ilgili olarak şöyle anlatır:

Benî Kurayza Yahûdîlerini kuşatmıştık. O zaman bir rü’yâ gördüm. Şöyle idi: Kurayza Yahûdîleri, çok pis kokan bir kara balçık hâline gelmişler! Onlardan uzaklaşma imkânım da yoktu. Az kalsın, onların o kötü kokularından ölecektim. Sonra, akan bir nehir gördüm, onda yıkandım. Tertemiz oldum. Güzel bir koku da süründüm.

Rü’yâmı Hz. Ebû Bekir’e anlattım. O rü’yâmı şöyle ta’bîr etti:

– Dilin tutulacak, çok sıkıntılı bir işe gireceksin. Fakat kurtulacaksın.

Direkte bağlı olduğum zaman Ebû Bekir’in sözü aklıma geldi. Tevbemin kabûl olacağına dâir âyet ineceğini ümit etmiştim.

Ebû Lübâbe bu günâhın işlendiği, Benî Kurayza yurduna dönmek istiyordu. Hâlbuki Allah ve Resûlüne karşı günâh işlediği bu memlekete bir daha hiç girmeyeceğine dâir yemin de etmişti. Durumu Resûlullah’a arz etti. Allah ve Resûlü uğrunda, bütün malını bile verebileceğini söyledi. Resûlullah efendimiz buyurdu ki:

– Malının üçte birini vermek senin keffâretine yeter.

Hz. Ebû Lübâbe, malının üçte birini ayırıp, verilmesi gerekli kimselere dağıttı. Ondan sonra, vefat edinceye kadar kendisinden hayırdan başka bir şey görülmediği bildirilmiştir.

Tevfik alemlerin Rabbi ALLAH(CC)’dan dua buyurun.

Selamu aleykum