BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

HZ. ÂSIM BİN SÂBİT (R.A)

Hamd, Allah (CC) içindir. O’na hamd eder, O’ndan yardım ve mağfiret dileriz. Nefislerimizin şerrinden, amellerimizin kötülüğünden O’na sığınırız. Allah (CC), kimi hidayete erdirirse ona saptıracak yoktur. Kimi de saptırırsa onu hidayete erdirecek yoktur.

Allah’tan başka ilah olmadığına şehadet ederim. O tekdir ve ortağı yoktur ve şehadet ederim ki Hz. Muhammed (SAV) O’nun kulu ve Rasulü dür.

Ey Allah’ım! Kolay, ancak senin kolay kıldığındır. Ve Sen dilersen hüzünleri, zorlukları kolay kılarsın.Salat ve selam Hz. Muhammed (SAV) aline, ashabına ve tüm zorluklara rağmen verdiği sözün şuurunda olan Müslümanlara olsun.

Hayatını davasına bütün halleriyle adayan ve arıların koruduğu adam.

Müminlerden öyle erkek-adamlar vardır ki-  Allah ile yaptıkları ahide sadakat gösterdiler; böylece onlardan kimi adağını gerçekleştirdi, kimi beklemektedir. Onlar hiç bir değiştirme ile (sözlerini) değiştirmediler. ( Ahzab – 23)

De ki: “Allah’ın bizim için yazdıkları dışında, bize kesinlikle hiç bir şey isabet etmez. O bizim Mevla’mızdır. Ve Müminler yalnızca Allah’a (CC) tevekkül etmelidirler.” (  Tevbe – 51 )

Asr-ı saadette küfür ve şirk karanlıklarından kurtulup, İslâm nuruna kavuşanların hayatlarında, tamamen bir değişiklik oluyor ve eski hayatlarıyla alâkalı her şeyi terk ediyorlardı. Müslüman olmadan önceki hayatlarını hatırlatan bir hâdise onlara büyük bir ızdırap veriyordu. Bu durum Akabeden önce Müslüman olan Medineli Asım bin Sabit’te de kendini göstermişti.

Asım Müslüman olduktan sonra, hiç bir müşrike dokunmamaya ve müşriklerden hiçbirini de kendine dokundurmamaya karar vermişti. Bu kararında sabit olması için de devamlı olarak Allahü Teâlâya dua ediyor, yalvarıyordu.

Âsım bin Sâbit (R.a.) Bedir savaşına katılmış, büyük kahramanlık göstermişti. Peygamber efendimiz, Bedir gazasının gecesinde Eshâb-ı kirâma nasıl harp edileceğini, harpte hangi usulü takip edeceklerini sordu. Asım bin Sabit eline yayı ve oku alarak dedi ki:

– Ya Resûlallah (SAV), Kureyş kavmi 100 metre veya daha yaklaştıkları zaman yayla okları kullanırız. Kureyşliler, bize taş yetişecek kadar yakınımıza geldikleri zaman taşla mücadele ederiz. Mızrak yetişecek kadar yakınımıza geldikleri zaman, mızrak kırılıp parçalanıncaya kadar mızrakla mücadele ederiz. Kırılınca mızrağı bırakır, kılıçlarımızı sıyırır ve kılıçla çarpışmaya tutuşuruz.

Peygamber efendimiz bunu beğendiler ve buyurdular ki:

– Harbin icabı budur. Bu tarzda çarpışılması lâzımdır. Çarpışan ve vuruşan Asım’ın çarpışması gibi çarpışsın!

Bedir harbi bu şekilde yapıldı ve meleklerin de yardımıyla Allahü Teâlâ(CC) zafer ihsan eyledi. Asım bin Sabit bu gazada Kureyş’in ileri gelenlerinden Ukbe bin Muayt’i öldürdü. Bu Ukbe Mekke’de Peygamberimizi boğmaya kalkmış ve hayatına son vermek için çalışmış azıl müşriklerden idi.

Peygamberimizin (SAV) hicreti üzrerine:

– Ey Kusvâ (Peygamberimizin devesinin adı) adındaki devenin binicisi! Hicret edip bizden uzaklaştın. Fakat pek yakında beni atlı olarak karşında göreceksin. Mızrağımı size saplayıp, onu kanınızla sulayacağım. Kılıçla hiç örtülü yerinizi bırakmayacağım, manasına gelen beytler söyledi.

Peygamberimiz (SAV) onun bu sözlerini işitince:

– Allahım! Onu yüzü koyun, burnunun üzerine düşür! diyerek dua etti.

Ukbe bin Ebu Muayt, Bedir’de Kureyş ordusunun yenildiği anladığı zaman, kaçıp kurtulmak için atını sürdü. Fakat hayvan hiçbir şey yokken birden ürkmüş ve Onu yere vurmuştu. Resûlullah’ın (SAV) duası gerçekleşmişti. Abdullah bin Seleme (RA) de onu esir etmişti.

Peygamberimiz Asım bin Sabit’e Ukbe’nin cezalandırılmasını emretti. Ukbe dedi ki:

– Yazıklar olun sana ey Kureyş cemaatı. Şunlar arasında neden bir tek ben cezalandırılıyorum?

Peygamberimiz (SAV) buyurdu:

– Allah ve Resulüne olan düşmanlığından dolayı cezalandırılıyorsun.

– Ya Muhammed! Kavminden herkese yaptığını bana da yap. Onları öldürürsen beni de öldür. Onlara eman verirsen bana da eman ver. Onlardan kurtulmaları için para alırsan, onlar gibi benden de al. Ya Muhammed! Sen beni öldürürsen, küçüklere kim bakacak?

– Onları Allah’a bırak. Ey Asım git onun cezasını ver!

Asım bin Sabit (RA) gidip Ukbe’nin cezasını verince Peygamberimiz (SAV) buyurdu ki:

– Vallahi; Allah’ı, Resulünü ve Kitabını inkâr eden, Peygamberini işkenceden işkenceye uğratan senden daha kötü bir adam bilmiyorum.

Asım bin Sabit, Uhud’da da bulundu ve Resulullah’ın has okçularından idi. Bu savaşta Resûlullah’ın yanından bir an bile ayrılmayan, O’nunla beraber sebat eden bahtiyarlardandı. Bu gazada müşriklerin sancaktarlarından Müsafi bin Talha ile kardeşi Haris bin Talha’yı ok ile öldürdü.

Bunların anneleri Sülafe binti Sa’d, Hz. Asım’ın kafatasından şarap içmeyi nezrederek yemin etti ve Onun başını kendisine getirene yüz deve vermeyi vaad etti.

Uhud savaşında bazı yakınları ölen müşrikler de, Müslümanlardan bunların intikamını almak istediler. Alçakça bir plân hazırladılar. Hemen de plânı tatbike koydular. Bu maksatla bir heyet Medine’ye giderek Resulullah’ın huzuruna çıkıp ricada bulundular:

Ya Resulallah! Bizim kabilelerimiz, İslamiyeti kabul ettiler. Yalnız Kur’ân-ı Kerim öğretmenine ihtiyacımız var. Lütfen bize; İslamiyeti, Kur’ân-ı Kerimi öğretecek kimseler yollar mısınız?

İslam düşmanlarının plan ve tuzakları o gün neyse bugünde aynı o yüzden düşmanını hafife almadan ve paranoyakta olmadan hareket ve fiillerine dikkat ederek adım atmalıyız.

Sevgili Peygamberimiz kendilerine, 10 kişilik bir öğretmenler heyeti yolladılar. Başlarında, Asım bin Sabit (RA) hazretlerinin bulunduğu bu heyette, Mersed bin Ebu Mersed, Halid bin Ebu Bükeyr, Hubeyb bin Adiy, Zeyd bin Desinne, Abdullah bin Tarık, Muattib bin Ubeyd de bulunuyordu.

Bu öğretmenler kafilesi, geceleri yürüyerek, gündüzleri gizlenerek Hüzeyl kabilesi topraklarında, Reci suyu başında, seher vakti konakladılar…

Bu sırada yanlarında bulunan Adal ve Kare kabilesi heyetinden biri, bir bahane ile yanlarından ayrıldı. Hemen Lıhyanoğularına gidip haber verdi.

Çok geçmeden kafilenin etrafı sarıldı. 200’den fazla silahlı eşkiya oradaydı. “Bize öğretmen lâzım!” diyenler, çekip gittiler. O güzide Müslümanları, eşkiya ile karşı karşıya bıraktılar…

Burada biraz durup düşünmeli ve bir yolculuk veyahut tanımadığın insanlara sırtını dönerken dikkat ederek hareket etmelidir Müslüman yoksa geri dönüşü olmayan yollara girerde çıkışını sonra bulamaz.

Lıhyanoğulları mensupları, esir ticareti ile geçinirlerdi. Bu sebeple, “Teslim olun! Canınızı kurtarın!” teklifinde bulunuyorlardı. Asıl niyetleri onları Mekke’de köle olarak satmaktı. Böylece çok para kazanacaklardı. Çünkü Mekkeli müşrikler kendilerine demişlerdi ki:

– Yakaladığınız her Müslüman için, değerinden fazla para öderiz!

Bunu Müslümanlar da duymuşlardı. Asım bin Sabit, Mersed bin Ebî Mersed ve Halid bin Ebu Bükeyr:

Hiç bir zaman müşriklerin ne sözlerini, ne de himayelerini kabul ederiz, diyerek müşriklerin tekliflerini reddettiler.

Asım bin Sabit dedi ki:

Ben hiçbir zaman müşriklere el sürmemeye ve müşriklerden hiçbirini de kendime dokundurmamaya karar vermiştim. Onların sözlerine kanarak kâfirlere teslim olmam.

Sonra ellerini açarak şöyle duâ etti:

Allahım! Peygamberini durumumuzdan haberdar et!

Allahü Teâlâ, Hz. Asım’ın duasını kabul buyurdu ve Resulullah efendimiz onlardan haberdar oldu.

Evet sahabe medresesinden güzel bir ders daha bizler her ne halde ve durumda olursak olalım daima ALLAH’la beraber olmayı ve ondan yardım istemeyi unutmamalıyız. Ve şunu da unutmamalıyız ki itaatte takva vardır.

Asım bin Sabit müşriklere haykırdı:

Biz ölmekten korkmayız! Çünkü dinimizde basiretliyiz. Ölünce şehid olur Cennete gideriz!

Müşriklerin ileri gelenlerinden Süfyan bağırdı:

Ey Asım, kendini ve arkadaşlarını zayi etme, teslim ol!

Asım bin Sabit ok atmak suretiyle cevap verdi. Ok atarken:

Ben güçlüyüm hiç eksiğim yok. Yayımın kalın teli gerilmiştir. Ölüm hak, hayat boş ve geçicidir. Mukadderatın hepsi başa gelicidir. İnsanlar er geç Allaha rücu edicidir. Eğer ben sizinle çarpışmazsam anam üzüntüsünden aklını kaybeder, manasında şiirler söylüyordu.

Hz. Asım’ın sadağında yedi ok vardı. Attığı her ok ile bir müşriki öldürdü. Oku bitince birçok müşriki mızrağıyla delik deşik etti. Öyle bir an oldu ki mızrağı da kırıldı. Hemen kılıcını sıyırdı, kınını kırıp attı. Bu, “ölünceye kadar dövüşeceğim, teslim olmayacağım” manasına gelirdi. Sonra da şöyle dua etti:

Allahım! Ben bugüne kadar senin dinini koruyup hıfzettim, sakladım. Senden bu günün sonunda, benim etimi, vücudumu koruyup, muhafaza niyaz ediyorum.

Çünkü Uhud’da öldürdüğü iki kardeş olan Haris ve Müsâfi’ bin Talha’nın anneleri Hz. Asım’ın kafatasından şarap içmeye yemin etmiş ve kafasını getirene yüz deve vermeyi vaad etmişti. Müşrikler bunu biliyorlardı.

Asım bin Sabit’in ve diğer Eshabın Allah Allah nidaları, dağları inletiyordu. İkiyiz kişiye karşı on mücahide ölesiye çarpışıyor, yanlarına yaklaşanlar yaptıklarının cezasını görüyorlardı. Asım bin Sabit en sonunda iki ayağından yaralanıp yere düştü. Kâfirler, Asım bin Sabit’ten o kadar korkmuşlardı ki yere düşünce bile yaklaşamadıkları için uzaktan ok atarak şehid ettiler.

O gün orada mevcut bulunan on sahabeden yedisi şehid oldu, üçü esir edildi. Lıhyanoğulları Sülafe binti Sa’d’a satmak için Asım bin Sabit’in başını kesmek istediler. Fakat Allah’u Teâlâ, Hz. Asım bin Sabit’in duasını kabul buyurdu ve mübarek cesedine müşrikler el süremediler.

Hayatını ALLAH’a adayan adamın duası vakti geldi mi kabul olur.

Allah’u Teâlâ bir arı sürüsü gönderdi. Bulut gibi Asım bin Sabit’in üzerinde durdular. Hiç bir müşrik yanına yaklaşamadı.

Bırakın akşam olunca arılar onun üzerinden dağılır, biz de başını alırız, dediler.

Akşam olunca Allah’u Teâlâ hiç bulut yok iken bir yağmur gönderdi. Görülmemiş bir yağmur yağdı. Sel geldi ve Asım bin Sabit’in cesedini alıp götürdü. Cesedin nerede olduğu bilinemedi. Ne kadar aradılarsa da bulunamadı. Bunun için müşrikler Asım bin Sabit’in hiçbir yerini kesmeye muvaffak olamadılar.

Hubeyb bin Adi ile Zeyd bin Desinne’yi Mekkelilere sattılar. Onlar da bu iki sahabeyi asarak şehid ettiler.

Arıların, Asım’ı korudukları hadisesi zikredildiği zaman Hz. Ömer buyurdu ki:

Allah’u Teâlâ elbette mümin kulunu muhafaza eder. Asım bin Sabit (RA), sağlığında müşriklerden nasıl korundu ise Allah’u Teâlâ da ölümünden sonra onun cesedini muhafaza edip müşriklere dokundurmadı.

Bunun için Asım bin Sabit anılırken, “Arıların koruduğu kimse” diye anılırdı.

Eshâb-ı kiramın muhariplerden olan Asım’ın, babası Sâbit, künyesi Ebu Süleyman’dır. Annesi Şemus binti Ebu Âmir’dir. Doğum tarihi belli değildir. Asım, hicretten önce îmân etmiştir. Ensardan, yani Medinelidir.

Şunu hiç bir zaman unutmayalım; Kim olduğun değil kimin yolunda olduğun önemlidir.

Selam ve dua ile ALLAH’a(CC) emanet olun.

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN