اِقْرَأْ وَرَبُّكَ الْاَكْرَمُۙ

GÜNÜN HADİSİ

63.-…….Mesrûk şöyle demiştir: Ben Âişe’nin anası Ümmü Rûmân’a Âişe hakkında yapılan Ifk dedikodusunu sordum. O şöyle de­di:* Ben Âişe’nin beraberinde idim, ikimiz oturuyorduk. Birden yanımıza Ensâr’dan bir kadın girdi. O:

— Allah fulan kimseye (yânî Mıstah ibn Usâse’yıe) lâyıkını yap­sın ve yaptı, dedi.

Ümmü Rûmân dedi ki: Ben o Ensâriyye kadına:

— Sen niçin Allah fulana şöyle yapsın ve yaptı diyorsun? dedim. Ensâriyye kadın:

— Çünkü o, Ifk sözünün zikrini oradan oraya taşıyıp yaydı, de­di.

Bunun üzerine Âişe:

— Bu adam hangi sözü yaydı? dedi.

O kadın Ifk ehlinin sözlerini Âişe’ye haber verdi. Ümmü Rûmân dedi ki:

— O sözü Ebû Bekr ile Rasûlullah işittiler mi? diye sordu. Ümmü Rûrhân:

— Evet, o sözü bunların ikisi de işitti, dedi.

Bunun üzerine Âişe bayıldı. Âişe ancak üzerinde titreme ile be­raber bir ateş olduğu hâlde ayıldi. Akabinde Peygamber geldi ve:

— “Âişe’nin nesi var?” diye sordu. Ümmü Rûmân dedi ki: Ben:

— Âişe’yi» kendisi hakkında konuşulmakta olan bir sözden do­layı bir humma, yânî ateşli hastalık yakaladı, dedim.

Bunun üzerine Âişe oturdu ve şöyle dedi:

— Eğer ben size bu söyleneni yapmadım diye yemîn etsem, siz­ler beni tasdîk etmezsiniz. Eğer özür ve bahane serdedip kusurumu dilesem, sizler benim özrümü kabul etmezsiniz. Artık bu vaziyette be-

nim meselimle sizin meseliniz, Ya’kûb Peygamber ile oğullarının meseli gibidir. (Çünkü o güzel bir sabr etti ve şöyle dedi:) “Sizin şu anlatışı­nıza karşı yardımına sığınılacak, ancak Allah’tır” (Yûsuf: 18).

Akabinde Peygamber (S) oradan ayrıldı, Allah da (Âişe’nin 6e-râeti hakkında) indirdiğini indirdi. Peygamber bu berâet müjdesini Âişe’ye haber verdi. Bunun üzerine Âişe:

— Ben ancak Allah’a hamd ile meşgul olurum, başka bir kimse­ye hamd ile değil, demiştir

(KİTABU’L ENBİYA – BUHARİ – 63. HADİS)