BÜYÜK BİR MÜJDE

Hamd gökleri yeri ve ikisinin arasındakileri emsalsiz yaratan, yöneten, çekip çeviren, bulutları sevk eden Aziz ve Hakem olan ALLAH(Celle Celaluhu)’a olsun.  Salat ve Selam son Resul, Son Nebi Hz. Muhammed(sav)’in, ashabının ve bütün Mü’minlerin üzerine olsun.

Bugünkü yazımızda, Allah(C.C)’ın, özelde Adem’e (a.s), genelde ise kıyamete kadar imtihan sahasına çıkarılacak olan zürriyetine, yani tüm insanlara yapmış olduğu bir tembihi hatırlatmak istiyorum.. Şöyle buyurdu Cenabı Hakk;

Bakara / 38 “Onlara dedik ki: “Hepiniz oradan inin. Size benim tarafımdan bir hidayet rehberi geldiğinde, kim o hidayetçimin izinde giderse, onlar için hiçbir korku yoktur, onlar mahzun da olmayacaklardır. “

Ayeti kerime bize bakan yönüyle aslında büyük bir müjde. Hatta, iki büyük müjde verdi Allah(C.C). Birincisi; istikbale, yani geleceğe yönelik korkudan emin kılınmak, ikincisi ise; geride bırakılanlar için üzüntünün ortadan kalkması. Bunu biz kendi hayatımızdan da biliyoruz değil mi? Korkularımız genelde geleceğe yöneliktir, hüzünlerimiz ise geçmişteki yaşanmışlıklara yöneliktir.

Örneğin, geleceğini şekillendirmek adına bir okula başlamışsın, bu hedefindeki diplomaya ulaşıp istikbalini şekillendirmen, okuldaki tabi tutulacağın sınavlara bağlı. Yani vizeler ve finaller. Bu sınavlarda başarısız olma düşüncesi, insanı korkutur. Ve bu korku farkındaysak geleceğe yöneliktir.   Yada ticaret yapan bir kimse, dükkanı ilk açtığında, sermayesini bağlar, tezgahını kurar. Ama bir yandan da, ya işi tutturamazsam, bu işte muvaffak olamazsam şeklinde, geleceğe yönelik bir korku vardır içinde.

Yani korkular genelde, geleceğe yöneliktir. İnsan geçmişte bıraktığı bir şeyden korku duymaz. Geçmişte bıraktığı şeyler ise, genelde insanı hüzünlendiren şeylerdir. Eğer geçmişte yapmış olduğu hatalar varsa ve bu hatalar neticesinde hayatında iz bırakacak bir zarar başına isabet etmişse, insan o hataları düşünerek hüzünlenir. Üzüntü duyar, hatta bazen düşünceleri,  “keşke”lere kadar gidebilir. Bu böyledir. Çünkü bizim genelde, keşke dediğimiz şeyler, bizi üzen, bizi hüzünlendiren şeylerdir. Ve hüzünler genelde, geçmişe yöneliktir.

Dolayısıyla şu sonuca vardık. Allah(C.C)’ın bize bu ayet üzerinden vermiş olduğu müjde, bizim dünya hayatı içerisindeki korkularımıza ve hüzünlerimize yönelik değil. Neden? Çünkü ayette verilen teminat, dünyalıklara yönelik olsaydı, hidayet üzere olan müminlerin, hayatları boyunca, tüm hüzün ve korkularından korunması gerekirdi. Ama sahanın içerisine baktığımızda durum böyle değil. Hatta, hem korku hem de hüzün, dünyada müminler için, kafirlere nazaran daha çok var, öyle değil mi? Allah Resulü sav de, bu konuda diyor ki, “ Belalar, peygamberlere, velilere, sonra da derece itibarı ile onlara yakın olanlara has kılınmıştır. “

Demek ki müjde ve teminat, ahirete yönelik. Yani ölümden sonrası için akıbetimize yönelik korkumuz ve ölüp dünyadan ayrıldıktan sonra, geride bıraktıklarımıza yönelik hüzünlerimiz. Fakat farkındaysak, bu 2 müjdeyi bir şarta bağlandı. Neydi şart? “ Size benden bir hidayet geldiğinde, kim hidayetçimin izinden giderse,”

Şüphesiz ki, “ Buradaki hidayetten maksad; peygamberler, resuller ve ilahi beyanlardır. “ Çünkü Allah(C.C), insanlara; elçileri ve onlara indirdiği vahiy üzerinden doğru yolu göstermektedir.   Dolayısıyla bu tanımdan yola çıkarsak, bugün bizim için, Allah’ın göndermiş olduğu hidayetçi, Kuran ve Resulullah sav’dir.

Yani eğer, yaşantınızı düzenlemede, indirdiğim kuranı rehber, gönderdiğim peygamberi de önder edinirsiniz, sizi hem ahiretteki akıbetiniz konusunda, hem de geride bıraktıklarınız konusunda, korkudan ve hüzünden emin kılacağım dedi Allah(C.C).

Evet, hidayet, Kuran ve sünnetin yönlendirmesi ve göstermiş olduğu izin, peşinden gitmekle gündeme geliyor. Fakat bu iki kaynağa ittiba etmek, kuranı kitap, Hz.Muhammed’i sav, peygamber kabul ettim demek değil. İmam razi rha diyor ki: “Her kim hidayetime tabi olursa” ayeti, akli ve nakli delilleri hakkıyla düşünmeyi, onları tefekkür etmeyi, onlardan bilgiler çıkarmayı ve onlarla amel etmeyi ifade eder.

Hidayetin bize bakan yönü bu. Yani bu iki kaynak üzerinde araştırma yapmak, bizim sorumluluğumuz. Ama hidayet için sadece bu yeterli değil. Çünkü hidayetin, Allah(C.C)’a cc bakan yönü de var.Ve bu kavram, Allah(C.C)’ın bizzat zatı üzerine almış olduğu nimet. Yani sadece, Allah’ın dilemesiyle mümkün. Çünkü El-Hadi olan, yani kulunu hidayete ulaştıracak olan, ancak Cenabı Hak’tır.  Enam / 125 “ Allah kimi hidayete erdirmek isterse, onun gönlünü İslâm’a açar. “ 

Evet, El-Hadi olan Allah(C.C). Ama hal böyleyken, kitaba baktığımızda, insanların büyük bir bölümünün bu hidayetten yüz çevirdiklerini ve başka yol göstericilerin peşine takıldıklarını görüyoruz. Birileri çıkmış. Bizde yol gösteririz, bizde rehberlik ederiz demiş.  O insanlarda bunu kabullenmiş.

Cenabı Hakk soruyor:  Yunus / 35 “ De ki: “Allah’a koştuğunuz ortaklarınızdan hakka iletecek olan bir kimse var mı?” De ki: “Hakka Allah iletir.” Öyle ise, hakka ileten mi uyulmaya daha layıktır, yoksa iletilmedikçe doğru yolu bulamayan kimse mi? Ne oluyor size? Nasıl hüküm veriyorsunuz?”

İnsanın bu dünyadaki misali, ıssız bir çölde yolculuk yapıp hedefine varmaya çalışan bir insanın misali gibi. Çöldeki adamın yanında azığı da olsa, biniti de olsa, onun için en önemli olan şey, ona en lazım olan şey, onu hedefine ulaştıracak olan harita ya da bir rehberdir. Eğer elinde bu olmazsa, öncelikle canı, sonrada yanındaki biniti ve malı telef olacaktır.  Böyle bir adamın kendisine yol gösterecek ve rehberlik edecek birinden yüz çevirmesi, akla ziyan bir iştir.

Dolayısıyla, bu hayatta, kendisine rehberlik edecek, onu helakten kurtaracak, korkularından emin kılacak ve hüzünlerinden kurtaracak, bir kitap ve peygamber olduğu halde, bir insanın bunlardan yüz çevirmesi de, bir o kadar akla ziyan bir iştir.  Zaten böyle bir tavır takınan bir kimsenin, ne kadar akıbet endişesi taşıdığı söylenebilir..?

Gayret ve mücadele bizden, başarı ve tevfik ALLAH(C.C)’tandır.