BU BİR BAĞIŞTIR

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd alemlerin Rabbi Rahman Rahim din gününün sahibi Allah (c.c)’ ya mahsustur. Salat ve selam kendisine iman ve itaat edilmediği sürece ebedi saadet beklentisinin ancak hüsran olacağı Hz Muhammed (s.a.v)’e, vesveselere ve dünyaya aldanmayan sahabesine, gayesi Allah (c.c)’nin rızası, derdi Allah (c.c)’nin davası olan bütün mümin ve müminelerin üzerine olsun.

Nedir bu bağış, bu zamanda kim kime bağış yapıyor canım açık çekle, yanlışımız olmasın… Hayır doğru duyduk Birisi bize bağışta bulunuyor fakat bizler bu bağışa karşı kör, sağır, cahil ve nankör kesilmişiz. En iyi yaptığımız şeyler bunlar aslında, yabancısı değiliz buraların. Diyor ki yaratan, yoktan var eden;

‘’Beni zikredin, Ben de sizi zikredeyim. Bana şükredin, nankörlük etmeyin.’’(Bakara 150)

Tanıdık geldi mi ayet?  Bu ayet işte bağıştır, lütuftur değer bilen için.

Bir ayetten neler beklenebilir diye düşündüğümüz zaman ilk şunlar gelir aklımıza;  Allah’ın bizden istedikleri, bunun karşılığında ne vereceği, istediği şeyin hikmeti ve yapmamızla nasıl bir kötülüğün def edileceği. İşte biz bu ayette Rabbimizin bizden O’nu zikretmemizi istediği ve bu gerçekleştiğinde Kendisinin de bizi zikredeceği, zikredersek ancak vermiş olduğu nimetlere biraz olsun şükretmiş olacağımızı, bununla birlikte asıl gayemizin nankörlük etmemek, küfretmemek yani nimetlerinin üstünü örtmemek olduğunu unutmamamız gerektiğini söylüyor. Elhamdulillah.

Bu açık bir bağıştır işte. Düşünelim ki, yüce Allah bu kulları hatırlamasını, onların küçücük dünyalarında kendisini anmasına denk sayıyor. Kullar, Rabblerini anarken O’nu bu küçük yeryüzünde anıyorlar. Onların kendileri ise üzerinde yaşadıkları bu küçük yeryüzünden çok daha küçücük! Oysa Allah onları anarken şu kocaman evrende anıyor. Üstelik O, yüce ve büyük olan Allah’tır. Ne büyük bir bağış, ne büyük bir lütuf, ne engin bir cömertlik.

“Beni hatırlayın ki, bende sizi hatırlayayım.”

Bu öyle büyük bir bağış ki, onu sadece yüce Allah sunabilir. O Allah ki, O’nun hazinelerinin ne bekçisi ve ne de bağışlarının muhasebecisi vardır. Bu bağış, sebepsiz ve gerekçesiz olarak sırf kendi zâtından kaynaklanıyor. Bu bağışın tek sebebi, biricik gerekçesi, O’nun bu şekilde bağışlayıcı ve bol bol ihsan sahibi olmasıdır.

Nitekim Müslim’de geçen Kutsî bir hadise göre yüce Allah şöyle buyuruyor:

“Kim beni içinden anarsa, ben de onu içimden anarım. Kim beni bir topluluk içinde zikrederse, ben de onu ondan daha hayırlı bir topluluk içinde zikrederim.”‘

Yine Müslim’de yer alan bir başka Kutsî hadise göre de Peygamber efendimiz şöyle buyuruyor:

“Yüce Allah diyor ki: `Ey Ademoğlu, eğer sen beni içinden anarsan, ben de seni içimden anarım. Eğer sen beni bir topluluk içinde anarsan ben de seni bir melek topluluğu -ya da ondan daha hayırlı bir topluluk- içinde anarım. Eğer sen bana bir karış yaklaşırsan ben de sana bir dirsek boyu yaklaşırım. Eğer sen bana bir dirsek boyu yaklaşırsan ben de sana bir arşın yaklaşırım. Eğer sen bana yürüyerek gelirsen ben sana koşarak gelirim.”

Bu bağış, hiçbir sözün anlatamayacağı ve kalbin secdeye varmasından başka hiçbir şekilde şükrünün ifade edilemeyeceği bir bağıştır. Öte yandan, Allah’ı zikretmek (anmak) sadece O’nun adını dile getirmek değildir. Allah’ı zikretmek; dilin zikri ile birlikte kalbin ya da tüm bedenin reaksiyona girmesidir. Allah’ı zikretmek; O’nun varlığının bilincine varmak ve bu bilincin etkisi ile O’na ortak koşmaksızın kulluk etmektir. Yüce Allah’ın vuslat bağışladığı, buluşma hazzı tattırdığı kimse için bunun dışında kalan her şey anlamsızdır ve boştur. Okuyoruz:

“Bana şükredin, sakın nankörlük etmeyin.”

Yüce Allah’a şükretmenin bir çok dereceleri vardır. Bu eylem, Allah’ın bağışlarını itiraf ve O’na karşı gelmekten utanmakla başlar ve insanın varlığını sırf O’na şükretmeye adaması, bedenin her hareketinde, dilin her dönüşünde, kalbin her çarpışında ve duyguların her titreşiminde O’na şükretmenin amaç edinilmesi ile son noktasına varılır, doruğuna ulaşılır.

Bu ayette dile gelen nankörlük yasağı, bir yandan zikir ve şükür alanındaki umursamazlığın götüreceği kötü sonuca dikkat çekerken diğer yandan sözü edilen bataklığa götürücü yolun ısrarla izlenmesi halinde -Allah korusun- ulaşılabilecek en uç nokta (yani bildiğimiz kâfirlik sınırı) hakkında Müslümanları uyarmaktadır.

Müslüman ümmetin, yüce Allah’ın kendisini hatırlaması, onu unutmaması için bu gerçeği hatırında tutması, aklından hiç çıkarmaması gerekir. Yüce Allah kimi unutursa, o belirsizlik sislerinin tutsağıdır, hiçtir, adı ne yeryüzünde ve ne de yüce ruhlar aleminde anılır. Kim Allah’ı anarsa Allah da kendisini anar, şu uçsuz-bucaksız evrende onun varlığını ve adını yüceltir.

Müslümanlar, bir zamanlar, Allah’ı andıkları, O’nu zikrettikleri için Allah da onları andı, adlarını yüceltti, kendilerine başarılı bir insanlık önderliği nasip etti. Sonra onlar Allah’ı unutunca Allah da onları unuttu. Bunun üzerine başıboş bir hiç, herkes tarafından hor görülen sünepe bir kuyruk oldular. Oysa kurtuluş yolu her zaman açık ve gidişe elverişlidir. Çünkü yüce Allah onlara şu çağrıyı yöneltiyor:

“Beni hatırlayın ki, ben de sizi hatırlayayım.”

Bu direktifin devamı olarak bu ümmetten yüce Allah’ın nizamını vicdanlara yerleştirmek ve yeryüzünde insanlar arasında egemen kılmak amacı ile girişeceği cihadın ürkütücü zorluklarına dayanması, kalplerini yüce Allah’a bağlaması, varlığını tümü ile O’na adaması ve her işin akıbetini O’na havale etmesi istenmektedir. Bütün bu fedakârlıklar yüce Allah’ın rızası, rahmeti ve hidayeti karşılığında yapılacaktır. Bu da, bu karşılığın değerini kavrayabilecek yetenekte olan mümin kalp için başlı başına çok büyük bir mükâfattır.

Unutmayalım ki, Allah’ı zikretmenin, Al­lah’a şükretmenin en güzel yollarından biri de Allah için hayatı fedâ etmektir. Canı verenin yolunda canı fedâ etmek, malı verenin yolunda malı fedâ etmek, hayatı verenin yolunda kişinin hayatını fedâ etmesi­nin adına şükür diyoruz.

ElhamdulillahiRabbilalemin