ÜZÜNTÜYÜ VE TASAYI GİDEREN HADİS

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd alemlerin Rabbi olan ALLAH(Celle Celaluhu)’a, çokça Salat ve Selam son Rasul, son Nebi Hz. Muhammed (sav)’e, O’nun Aline ve Ashabına olsun.

İnsanoğlu dünya hayatında yaşarken birçok olayla karşılaşmaktadır. Bir ağacın üzerinden mevsimlerin geçmesi gibi, insanoğlunun başından olaylar geçmektedir. Bazı olaylar ilkbahar gibi çiçekler açtırırken, bazı olaylar yaz gibi meyveleri olgunlaştırır. Bazıları sonbahar gibi çiçekleri soldururken, bazı olaylar kış gibi meyveleri dondurmaktadır. Bir ağacın mevsimlere verdiği tepki gibi, insanoğlu bu olaylara üzülerek, sevinerek, itaatkar veya isyankar muhakkak tepkiler vermektedir. Bir Müslüman bu duyguları yaşarken, olayların üzerindeki sınırsız gücü, kuvveti, ilmi görünce, şahit olunca, bir ağacın her mevsim kendine has güzelliği gibi, her olay karşısında Müslümanlığa yakışır tepkiler verecektir. Belki de son zamanlarda üzüldün, canın sıkıldı, mutsuzsundur! O zaman reçeten burada! Bir beden rahatsızlığında ilaca ihtiyaç duyar, ruhlarda rahatsızlanır, ilaçları vardır. Bu ilaçları bize ALLAH(Celle Celaluhu) vahiyle göndermiştir. Birazdan yazacağım reçetenin sahibi, insanları, ölmüş ruhları ALLAH(C.C)’tan aldığı vahiy sebebiyle dirilten, cahiliyye karanlıklarını, ferdlerin ve toplumların karanlıklarını vahyin aydınlığıyla nura kavuşturan Hz. Peygamber (sav)’dir. Her reçete üzerinde yazanın kişiye sebep olması için, o reçetenin içinde malzemeler alınmalı ve yazdığı gibi uygulanmalıdır.

Bu üzüntü ve tasayı gideren reçetenin tek şartı vardır. “Reçetenin açıklamalarına şahit olmak.” İşte o zaman en şiddetli ağrın, acın olduğunda “ çok iyi geldi” dediğin ilaç misali, ruhların sanki üzüntü altında ezileceği zaman “bu bana çok iyi geldi” diyeceksindir. Ama dedim ya şartı unutma şahit olmak, görmek, inanmak…

“Müsned”de ve Ebu Hatim’in “Sahih”in de Abdullah b. Mesud’un rivayet ettiği hadiste Rasulullah(s.a.v); “Bir kula herhangi bir üzüntü veya tasa isabet eder de: “ ALLAH(C.C)’ım! Ben senin kulunum, erkek ve kadın kullarının oğluyum. Benim canım senin elindedir. Hükmün bende geçerlidir. Kazan adaletlidir. Sana ait olan isimlerle senden istiyorum. Kitabında indirdiğin, yarattıklarından birisine öğrettiğin isimlerinle istiyorum. Kur’an’ı kalbimin hayatı, gözümün nuru üzüntümün cilası, tasamın şifası yapmanı istiyorum” derse ALLAH (C.C) onun hüzün ve tasasını alır ve bunların yerine sevinç verir” diye buyurdu.

Hadis-i Şerif , gerek marifet, gerek Tevhid ve gerekse kulluk konularını içeren bir hadistir.

Evet başa üzüntü geldi, canın acıdı, tasa isabet etti, kul ne yaparmış. Ellerini açıp Rabbinin huzurunda durup, “ ALLAH(C.C)’ım” diyerek başlarmış. Dur bi Ayşe’ye gideyim anlatayım, dur bi Ahmet’e gideyim beraber ağlayalım deyip kendisine faydası olmayacak insanlara gidip kapılarını çalmak yerine, her şeyin “Ol” demesiyle olduğu, bütün zenginliklerin sahibi ALLAH(C.C)’ın huzurunda olmayı tercih edermiş.

Burada kulun “Ben senin kulunum” erkek ve kadın kullarının oğluyum” diye dua etmesi, baba ve analarını ve atası olan Adem ve Havva’ya kadar giden nesli içerir. Bu duada yakarış ve ALLAH(Celle Celaluhu)’ın huzurunda olduğuna dair bir yalvarış bulunmaktadır. Bununla beraber kendisinin ve atalarının yaratanın kölesi olduklarını da haykırmaktadır. Köleye de efendisinden başkasının kapı açmayacağı, ondan başkasının ikram ve ihsanda bulunmayacağı ve şayet efendisi kölesine bakmazsa helak olacağı anlatılmaktadır. “Senden başka sığınağım yok” ALLAH(C.C)’ın izin vermediği kapıyı kim açabilir) ALLAH(C.C)’IN açtığı kapıyı kim kapatabilir? ALLAH(C.C)’tan başka kim bana fayda ve zarar verebilir ki, kendisine dahi fayda ve zarar veremezken…

Hangi hazine ALLAH(Celle Celaluhu)’ın hazinelerinden daha zengin olabilir ki bütün hazinelerin sahibi o iken…

Şüphe yok ki bu itirafta efendisi olanın, terbiye eden, işleri evirip çeviren, emreden ve yasaklayan olduğu ortaya çıkmaktadır. Hiç kuşkusuz bu, kölenin yapacağı iş değildir. Bilakis hür olan efendinin yapacağı iştir.

“Ben senin kulunum” lafzının manasına gelirsek burada kulun şu özellikleri öne çıkmaktadır. Zillet içerisinde huşulu efendisinin emrine son derece bağlı ve yasaklarından alabildiğince kaçan, O’na karşı kendisini muhtaç gören, O’na sığınan, O’ndan yardım dileyen, O’na kalbiyle beslediği sevgi ve korkuyu, ümidi başkasına beslemeyen kul… Sanki kıştan çıkıp ilkbaharda, kupkuru dalların, bembeyaz çiçeklerle süslenmesi gibi, bu duygularla kendini süsleyen kul! Şimdiden kalbine ferahlıklar gelmeye başladı değil mi? Kavurucu sıcakta gelen rüzgar gibi, bunları bilmek bunlara şahit olmak, kavrulan gönlünü ferahlatmaya başlatır.

“Ben senim kulunum” demek “ malım canım senin elindedir” manasına da gelir. Çünkü kölenin hem kendisi hem de malı efendisine aittir. “ Senin bana verdiğin mal ya da can olsun, bunlar hakkında sen emir buyurmadığın sürece tasarruf edemem. Tıpkı kölenin efendisinin izni olmadan tasarruf edemediği gibi.

Tasarruf sahibi sensin ALLAH(C.C)’ım. Malım üzerinde, canım üzerinde elim üzerinde, ayağım üzerinde, gözüm üzerinde, kalbim üzerinde, sevgim üzerinde, nefretim üzerinde, Sen ne dersen o!

DOLAYISIYLA ZİKREDİLEN BU AÇIKLAMALARA KİŞİ GERÇEKTEN ŞAHİT OLURSA, O TAKTİRDE GERÇEK BİÇİMDE “BEN SENİN KULUNUM” DEMİŞ OLUR. (İBN KAYYİM EL-CEVZİYYE / EL-FEVÂİD SF: 54)

Böyle özelliklerle ve böyle bir teslimiyetle, Rabbimizin kanunlarına dönmemiz lazım. Kendine sor o halde! “Ben kimin kuluyum?” Alemlerin Rabbi olan ALLAH(C.C)’ın mı, Gayrısının mı? Nefsimin mi? Kimden koruyorum, Kimi seviyorum, Kime sığınıyorum, Kime yalvarıyorum, Kime ümit besliyorum, Kim benim üzerimde tasarruf sahibi, Efendim kim, Fayda ve zarar beklediğim kim, emir ve yasak belirleyenim kim, kime bağlıyım, hayatımı hangi kanunlara göre düzenliyorum?

Bu soruların cevabı “Sadece ALLAH(C.C)” ise, o zaman hadis-i şerifte ki “Ben senin kulunum” ibaresi hayatımızda yerini bulmuş demektir. Yani reçetemizdeki malzemeleri tedarik etmeye başladık demektir.

Devam edeceğiz İNŞAALLAH..

VELAHMDULİLLAHİRABBİLALEMİN