RASULULLAH S.A.V’İN KIZI HZ. ZEYNEP (3)

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd âlemleri yoktan var eden çekip çeviren, yaratmış olduğu insanoğluna ebedi saadetin yolunu kuran ve sünnet vasıtasıyla gösteren Allah azze ve celle’ye mahsustur. Salat Rasulullah s.a.v Selam’da hidayete layık olanlara olsun. İnşaAllah

Zeynep (r.anha) hevdecin içinde giderken, bir yandan başına gelenleri düşünüyor bir yandan da kocasının hidayeti için sürekli dua ediyordu. Ebû’l-Âs ile 16 yıl beraber yaşamışlardı. Ondan en küçük sert, kaba bir hareket görmemişti. Kendisine bir defa olsun bağırıp çağırmamıştı. Birbirlerini çok iyi anlamışlardı. Aralarında sevgi, şefkat ve merhamet hâkimdi. Elbette onun hidayeti için duâ edecekti.

Bu küçük kafile zor ve yorucu bir yolculuktan sonra Medine’ye ulaştı. Hz. Zeyneb babasına ve kardeşlerine kavuşmanın sevinciyle bütün ağrı ve sızılarını unutuverdi. İki Cihan Güneşi Efendimiz de damadının bu davranışını takdirle karşıladı ve: “Bana doğruyu söyledi. Söz verdi ve sözünü yerine getirdi.” buyurarak onu taltif etti.

Hz. Zeyneb Medine’de huzur ve saadete kavuştu. Kocası Ebû’l-Âs ise sıkıntı içerisindeydi. Kendisini ticari seyahatlere vermişti. Hicretin 6. yılında ticaret kervanıyla Şam’dan dönerken Medine civarında Îs Mevkiinde baskına uğradı. Kervanın etrafı sarıldı. Kervancı başı Ebû’l-Âs olduğu görülünce seriyye komutanı tarafından kimsenin öldürülmemesi istendi. Canlarını emniyette gören kervandakiler de karşılık vermeden, çarpışmadan teslim oldu. Kervan Medine’ye götürüldü. Şehre girince Ebû’l-Âs bir yolunu buldu ortadan kaybolup kaçtı ve Zeyneb’in kapısına vardı. Ondan eman diledi. Sabah namazı vakti idi. Zeyneb (r.anhâ) hemen mescide koştu ve yüksek sesle kendini tanıtıp Ebû’l-Âs’ın kendi emanında olduğunu duyurdu. Sevgili Peygamberimiz de: “Zeyneb’in eman verdiğine biz de eman verdik.” buyurdu.

Hz. Zeyneb, babacığı Fahr-i Kâinat (s.a.) efendimize geldi. “Ne yapmalıyım?” diye sordu. Efendimiz de: “Kızım, ona ikramda bulun. Fakat uzak dur. Çünkü birbirinize helâl değilsiniz.” buyurdu. Zeyneb hızla evine vardı. Ebû’l-Âs kapının önünde hâlâ ayaktaydı. İçeri buyur edip yemek hazırladı ve kızı ile birlikte yemek üzere önlerine koydu.

İki Cihan Güneşi Efendimiz alınan ganimet ve esirler konusunda ashabıyla istişare yaptı ve onlara: “Uygun görürseniz, Ebû’l-Âs’ın bütün mallarını ve arkadaşlarını geri veriniz!” buyurdu. Zira Ebû’l-Âs’ın gönlü artık İslâm’a açılmıştı. Onun mahcup bir vaziyette huzura gelişi ve gözlerindeki ifade bunu hissettirmişti. Bütün malları ve adamları geri verildi. Bu hadise Ebû’l-Âs’a çok tesir etti. Oracıkta Müslüman olmağa karar verdi. Fakat ilân edemedi. Emanetleri sahiplerine verip öyle ilân etmeliydi. Derhal Mekke’ye doğru yola koyuldu. Gönlü Medine’de kaldı.

EBÛ’L ÂS’IN MÜSLÜMAN OLMASI

Kervanı karşılamaya gelenleri toplayan Ebû’l-Âs bütün malları sahiplerine dağıttı. Sonra: “Bende herhangi bir alacağı olan kaldı mı?” diye üç defa sordu. Her seferinde: “Hayır, yoktur.” cevabını aldı. Daha sonra: “-Beni nasıl bilirsiniz?” diye sordu. Onlar da: “-Doğru, dürüst ve güvenilir biliriz.” diye cevap verdiler. Tekrar: “-Benden yalan bir söz işittiniz mi?” dedi. Onlar da: “-Hayır, işitmedik.” dediler. Bunun üzerine: “Vallahi yanınıza gelmeden önce Müslüman olmaya karar vermiştim. Ancak “Mallarımıza konmak için din değiştirdi!” demeyesiniz diye ilân edemedim. Ben şehâdet ederim ki; Allah’tan başka ilâh yoktur. Hz. Muhammed (s.a) de O’nun kulu ve Rasûlûdür.” diyerek kelime-i şehadet getirdi.

Müşriklerin şaşkın bakışları arasında evine gidip eşyalarını aldı ve Medine’ye doğru yola çıktı. Gece gündüz dinlenmeden devesini sürdü. Sevgililere kavuşmak üzere yol aldı. Nihayet Medine’ye ulaşınca doğru Mescid-i Nebi’ye gitti. Rasûlullah Sallallahu aleyhi vesellem efendimizin huzuruna vardı ve kelime-i şehadet getirdi. Oradan Efendimizin izniyle Sevgili Zeyneb’ine ve kızı Ümâme’ye kavuştu. Efendimiz nikâhlarını tazeledi. Böylece üzüntüler, sıkıntılar tekrar sevince ve mutluluğa dönüştü.

Hz. Zeyneb (r.anhâ) muradına ermişti. Kocası hidayete gelmişti. Fakat bu sevinç çok kısa sürmüştü. Aradan bir sene geçmemişti. Zeyneb (r.anhâ) hastalanıp yatağa düştü. Hicret esnasında bir hayli yıpranmıştı. Bu hastalıktan kurtulamadı. 8 h. senede 30 yaşlarında iken Hakk’ın rahmetine kavuştu.

Sevgili annelerimizden Hz. Sevde ile Ümmü Seleme ve diğer hanım sahabîlerden Hz. Ümmü Eyman ile Ümmü Atıyye (r.anhûmâ) Hz. Zeyneb’in evine gittiler. Resûl-i Ekrem (s.a.) Efendimiz onlara: “Onu yıkamaya sağ tarafından ve abdest âzalarından başlayınız. Tek sayıda üç-beş-yedi kere, hatta gerekli görürseniz bundan fazla yıkayınız. Sonunda suya kâfur yahut kâfurdan biraz koku koyunuz. Yıkama işini bitirince bana bildiriniz.” buyurdu.

PEYGAMBERİMİZİN KIZI HAZRET-İ ZEYNEB’E DUÂSI

Yıkama işi tamam olunca Efendimiz gömleğini gönderdi ve: “Bunu ona iç gömleği yapınız.” buyurdu. Sonra cenaze namazını kıldırdı. Kabrin başına geldi ve kazılan kabre hüzünle baktı. Düşünceli ve üzgün bir vaziyette kabre indi. Biraz bekledi ve duâ etti. Sonra sevinç içerisinde dışarı çıktı. Oradakilere şu müjdeyi verdi:

“Zeyneb’in zayıflığını düşünüp Allah Teâlâ’dan onun kabrini genişletip sıkıntısını gidermesini diledim. Allah duamı kabul buyurdu ve kabrini genişletip, sıkıntısını giderdi.” buyurdu.

Hz. Zeyneb (r.anha) dini, imanı uğruna çok çileler çekti. Sabırla, sebatla bu sıkıntılara direndi. Müşrik kocasına karşı nezâket, edeb sevgi ve saygıyla hizmet etti. Onun gönlünü bu şekilde fethetti. İslâm’a kavuşmasına vesile oldu.

İnancını hayatıyla ispatlayan bir iman eri, Allah azze ve celle ‘nin emri gelince sevdiği kocasını, yurdunu, toprağını, sevdiği, sevmediği her şeyi bırakıp imanının gereğini yerine getirmek için arkasına bakmayan Hz. Zeynep sabır, sebat ve en önemlisi teslimiyetiyle Allah azze ve celle tarafından kocasının imanıyla mükâfatlandırılmış bizlere de ibretlik bir örnek teşkil etmiştir. İslam inancı teslimiyet gerektirir, şirkten uzak, tek ilah inancını gerektirir, kayıtsız şartsız boyun eğmeyi gerektirir. İnsanoğlu akıl nimetiyle kâinatı izlese bu inanca kavuşması çokta zor olmayacaktır, gördüğü mükemmel nizam, ölçü, düzen, onu tevhid inancına ulaştıracak ve şunu idrak edecektir. Allah azze ve celle’ ye itaat eden kâinatta, Allah azze ve celle’ye isyan eden kulları! Rabbin seni diğer mahlûkattan üstün ve en güzel surette yaratmışken, senin hizmetine sunulmuş şu kainatta Âlemlerin rabbine isyan içerisinde yaşamak demek kişinin kendi nefsine zulümdür.

Allah cc Tin suresinde şöyle buyurmakta;

4-Biz insanı en güzel surette yarattık.

Sadece 5 duyu organı bile insanın ne kadar mükemmel yaratılmış olduğunu göstermektedir. İnsan dış dünyayı bu organlar sayesinde tanır.

Görme- Koklama- Dokunma- İşitme- Tatma.

İnsan bu duyular sayesinde Allah’ın cc insanlara indirdiği ayetleri (1-kainattaki ayetler 2-kuranı kerim deki ayetler) bunlardan yola çıkarak Allah’ı cc tanır, yaratılış gayesini anlar ve gereğini yerine getirir.

Aksi halde bir sonraki ayetin muhatabı olur;

5-Sonra onu aşağıların en aşağısı kıldık.

Bizler bu ayetin muhattabı olmak istemiyorsak Allah azze ve celle’nin ayetlerini anlayıp Allahtan başka ilah olmadığına şahitlik edip gereğini yerine getirmemiz gerekmektedir.

Allah azze ve celle bizleri Allah’tan başka ilah olmadığına şahitlik eden ve son nefesini bu inanç üzere verebilen kullardan olmayı nasip etsin. İnşallah

VELHAMDULİLLAHİ RABBİL ALEMİN.