NANKÖRLÜK

Hamd alemlerin Rabbi, Maliki olan hangimizin daha iyi amel işleyeceğini belirlemek için ölümü ve hayatı yaratan Allah (Celle Celaluhu)’a aittir. Salat ve selam önderimiz ve rehberimiz Hz. Muhammed (sav)’e onun ehli beytine, dinin yaşanması konusunda bizlere örneklik teşkil eden ashabına ve tüm Müminlerin üzerine olsun.

İnsanoğlu yaratılışından ölümüne kadar olan süreci düşündüğünde sayamayacağı birçok nimetle karşılaşmaktadır. Nitekim her an aldığı nefesten, sesleri işitmesine, görebilmesine, koklayabilmesine, hissedebilmesine, düşünebilmesine ve daha birçok nimeti elde etmiş olması insana Rabbinin bir ikramıdır. Ancak insan gerek bilim ile gerekse para ile elde edemeyeceği bunca fevkalade nimete karşın Rabbine karşı büyük bir nankörlük içine girmektedir.

Nitekim Allah (C.C) ayette şöyle buyurmaktadır;

  ‘İnsan gerçekten Rabbine karşı pek nankördür.’(Adiyat/6)

Ayette nankörlüğü ifade eden “KENÛD kelimesi “anûd” vezninde “kefûr”, yani nimetleri çok inkâr eden demektir. Çok kötüleyen ve küfreden inkârcı manasında da tefsir edilmiştir. Bir şey bitirmeyen verimsiz araziye ve kocasının haklarını ve iyiliklerini inkar eden nankör kadına ve yemeğini misafirden sakınarak yalnızca yiyen cimriye ve kazanmışa ücretini vermeyen kötüye ve mutlaka cimri ve pintiye ve inadına isyankar ve günahkara, kölesini, uşağını çok döven kimseye “kenud” denilir. Burada çoğunlukla insan tabiatına ait olmak üzere çokları “nimeti inkar eden” denmiştir.

Evet insan Rabbine karşı çokça nankördür. Çünkü verilen nimetleri gereği gibi tasarruf etmemiş aksine ona verilen düşünüp karar alma yeteneğini yani akıl nimetini batıl yollarla meşgul etmiştir.

‘Bu inkârcılar, biraz olsun yeryüzünde ibret nazarıyla gezip dolaşmazlar mı? Eğer böyle yapsalardı, belki bu sayede akledip duygulanacak kalplere ve gerçeği duyacak kulaklara sahip olurlardı. Ne var ki kör olan, başlardaki gözler değil, gerçekte kör olan sinelerdeki gönüllerdir!’ (Hac/46)

İnsanoğlu Rabbini tevhid edebilmesi ve onun birliğine şahit olabilmesi için verilen akıl nimetini gereği gibi kullanmayarak nankörlük etmiştir.

Ve yine insan Rabbinin ona verdiği malları gerek gösteriş gerekse batıl yolda harcayarak Rabbine karşı nankörlük etmektedir;

‘Ey iman edenler, Allah’a ve ahiret gününe inanmayıp, insanlara karşı gösteriş olsun diye malını infak eden gibi minnet ve eziyet ederek sadakalarınızı geçersiz kılmayın. Böylesinin durumu, üzerinde toprak bulunan bir kayanın durumuna benzer; üzerine sağnak bir yağmur düştü mü, onu çırılçıplak bırakıverir. Onlar kazandıklarından hiç bir şeye güç yetiremez (elde edemez)ler. Allah, kâfirler topluluğuna hidayet vermez.’ (Bakara/264)

Ve yine insan Rabbinin ona ikram etmemesi halinde erişemeyeceği nice harikulade nimetleri yalanlamakta, sıradan görerek kudret perdesini görmemektedir.

‘Gerçek şu ki, düşünüp öğüt alsınlar diye biz o yağmuru insanlar arasında çeşitli şekillerde evirip çevirmekteyiz. Ama yine de insanların pek çoğu inkâr ve nankörlükte direnip durmaktadır.’ (Furkan/50)

Dünya hayatının geçici süs ve eğlenceleri, şeytanın sinsi planları insana galip gelerek onu kontrol altına almıştır. Böylelikle insan verilen nimetleri ya olağan ya da kendi güç ve kudreti ile elde ettiğini düşünerek Rabbine karşı nankör bir kişiliğe bürünmüştür. Oysa kainatın zerreden kürreye kadar olan muazzam düzeni tefekkür edildiğinde tüm mahlukatın ona muhtaç olduğu aşikar bir şekilde gözükmektedir. Nitekim kıpırdayamayan bitkilere yağmuru bulutlar vesilesi ile üzerlerine boşaltması, onlara topraktan minareller vasıtasıyla ihtiyaç duydukları besinleri vermesi, güneşi onlara bir lamba ve besin kaynağı yapması Allah (cc)’ın kudretinin bir nişanesidir. Bu sayılamayacak kadar çok nimetten sadece biri olduğunu düşündüğünde bile insan teslim ve tabi olunacak yegane merciin Allah (C.C) olduğunu bariz bir şekilde görmektedir.

Ancak insan iç dünyasındaki yani fıtratındaki gerçeği bastırarak Rabbine karşı nankörlük etmekte verilen akıl nimetini onun yolunda kullanmak yerine şeytanın yolunu seçmektedir. Ve yine insan kendisine bahşedilen eşşiz kıymetteki gözünü, kulağını, bedenini batıl yollarda tasarrufta bulunarak diliyle söylemese bile azalarıyla nankörlüğünü dile getirmektedir.

Allah (cc) ise bizlere şöyle sormaktadır;

“Artık Rabbinizin nimetlerinden hangisini yalanlayabilirsiniz?” (Rahman/21)

Bunca kevni delile rağmen Rabbimizin hangi nimetini yalanlayabiliriz? Düşünmemiz için akıl vermedi mi? Görmemiz için göz vermedi mi? Duymamız için kulak vermedi mi? Hayatımızı ikame edebilmemiz için rızık vermedi mi? Ebedi saadete ulaşabilmek için vahyini ve rasulunu (sav) göndermedi mi?

Hangimiz yalanlayabiliriz bunca nimeti. Evet belki de verdi diyebiliyoruz, inkar etmiyoruz diyebiliyoruz ancak yaşantımızda bunu tasdikleyebiliyor mu?

O halde yapmamız gerekenler bellidir. Verilen nimetlerin şükrünü eda ederek, istenildiği gibi tasarrufta bulunarak rabbimize yönelmemiz gerekmektedir. Nitekim Allah (C.C) şöyle buyurmaktadır;

‘Size azap gelip çatmadan önce Rabbinize dönün, O’na teslim olun, sonra size yardım edilmez.’(Zümer/54)

Allah (C.C) bizlere verdiği nimetleri hakkıyla yerine getiren kullarından eylesin. Azgın ve tuğyan içerisinde nankörlük edenlere karşı bizleri muhafaza eylesin.

ELHAMDULİLLAHİRABBİLALEMİN